Αντίστροφη εθνομηχανική – 1

Στα σίγουρα, δεν στέκομαι στα καλά μου. Λογικός καί νορμάλ δεν είμαι, πάει καί τελείωσε – με σχεδόν εργαστηριακή πιστοποίηση αυτά.

Στα σίγουρα, είμαι αρκετά τρελλός, ώστε να ξεκινήσω τέτοια ξυγγραφή.

Όμως, κάποιος, κάποτε, έπρεπε να την επιχειρήσει, έστω καί απλά ξύνοντας επιφανειακά το θηρίο.

. . . . . . .

Εισαγωγή

Η αφορμή, γιά να βγάλω τις σχετικές ιδέες μου στο ηλεκτρονικό χαρτί, υπήρξε ένας γάμος· αλλά η αιτία προϋπήρχε. Συγκεκριμένα, πάντα αναρωτιόμουν:

• Ποιοί ήμασταν οι Έλληνες σ’ εποχές απώτατες, αφού όλοι οι αρχαίοι ημών μιλάνε (αμέσως, ή εμμέσως) γιά ένα λαμπρό παρελθόν μας. («Χρυσούν Γένος», καί τα τοιαύτα.)
• Πότε ήμασταν έτσι.
• Γιατί καταντήσαμε εδώ που καταντήσαμε σήμερα.
• Γιατί κάποια άτομα, με καταγωγή τουλάχιστον μερικών αιώνων Ελληνική (όσο Ελληνική είναι η δική μου – κι ελπίζω η δική σου, αναγνώστη μου) μισούν τόσο πολύ την Ελλάδα. (Εντάξει, αυτή η χώρα δεν έδωσε σ’ όλους μας τις ευκαιρίες που θέλαμε, αλλά το να φτάσουμε σε σημείο να τη μισούμε, είναι ακραίο. Άρα, κάπου αλλού οφείλεται αυτό το συναίσθημα.)
• Αν έχει τέλος η κατρακύλα του έθνους μας. (Κάποιο τέλος θά ‘χει, αλλά ελπίζω όχι μέσα στον τάφο. Αυτό εννοώ.)
• Αν, ακόμη, ξαναφτάσουμε κάποτε στην κορυφή, κι αν θα παραμείνουμε εκεί.

Ειλικρινά, δεν έχω απαντήσεις γιά τα παραπάνω. Ή, μάλλον, έχω κάποιες, αλλά σαφώς όχι πλήρεις – κι όχι σίγουρες. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να τις παλαίψω, ώστε να τις βγάλω ως συμπεράσματα, επειδή δεν θα τις βρω γραμμένες πουθενά.

Επίσης, σας εξομολογούμαι προκαταβολικά ότι τα σημερινά είναι απλά ένα ορεκτικό. Συνεχίστε την έρευνα μόνοι σας!… διότι, αν είναι να γράψω όλα όσα έχω συμπεράνει, θα γράψω διδακτορική διατριβή! Αδύνατον να χωρέσουν εδώ.

. . . . . . .

Θέλω, ακόμη, να επισημάνω δύο τινά:

Πρώτον, ότι εδώ δεν μιλάω με όρους ανωτερότητας / κατωτερότητας φυλών: το πεδίο αυτό δεν μ’ ενδιαφέρει κάν. Βλέπετε, όλα τα ζώα κι όλα τα φυτά είναι χρήσιμα στο οικοσύστημα, όλα παίζουν τον ρόλο τους, άσχετο αν μερικά τρώνε μερικά άλλα. Έτσι ακριβώς κι εμείς οι Έλληνες, σχετικά με τους υπόλοιπους δίποδους κατοίκους του πλανήτη μας: όλοι οι λαοί σ’ ένα καζάνι βράζουμε, απλώς μερικοί έχουν βγάλει τα κεφάλια τους απέξω απ’ το ζεματιστό νερό – καί δίνουν υποβρύχιες κλωτσιές σ’ εμάς τους υπόλοιπους, που είμαστε ακόμη μέσα.

Αυτά τα λέω, μή τυχόν βρεθεί κανας μαλάκας, κι αρχίσει σαχλαμάρες περί «ρατσισμού». (Άμα τρώγεται τόσο πολύ, πιά, ας αρχίσει πρώτα απ’ αυτούς, που τον ρατσισμό τον έχουν δόγμα στα «ιερά» βιβλία τους – καί βλέπουμε.)

Και δεύτερον, εντάξει, όσοι έχουν στη διάθεσή τους κρυμμένη αρχαία βιβλιογραφία, υπερτερούν ημών των καθημερινών θνητών στον δρόμο ταχύτητας προς την αλήθεια. Αλλά, προσωπικά δεν πιστεύω σε «αλήθειες εξ αποκαλύψεως», καί σας τό ‘χω πεί πολλές φορές. Σας συμβουλεύω, δέ, να κάνετε κι εσείς το ίδιο.

Έτσι, αν βρεθεί κάποιος παπάρας με περισπούδαστο ύφος καί σας πεί ότι πχ ότι καταγόμαστε από τον Σείριο (καί διάφορα άλλα τέτοια, σαν αυτά που μας ζάλισαν τον έρωτα τις περασμένες δεκαετίες), αμέσως να τον ρωτήσετε από πού το ξέρει. Πάω ένα στοιχηματάκι, ότι οι περισσότεροι θα ντραπούν να σας πούν ότι πρόκειται γιά «εξ αποκαλύψεως» σαχλαμάρες. (Από διαλέξεις «μυστών», από όνειρα, από βιβλία που δεν πρέπει να τα διαβάζει ο καθένας, παρά μόνον κάποιοι «εκλεκτοί», κι από άλλες τέτοιες …σοβαρές πηγές. Η λογική, βεβαίως, απούσα απ’ όλ’ αυτά.)

Αντιθέτως, η αφεντιά μου καί σας λέω ότι χρησιμοποιώ τη λογική μου, καί επωμίζομαι πλήρως τις ευθύνες της επιλογής μου. (Καί σ’ όποιον αρέσουμε.)

. . . . . . .

i. Αρχικές παραδοχές

Λοιπόν, γιά να δώσουμε συμπερασματικές απαντήσεις στα παραπάνω καυτά ερωτήματα, πρέπει πρώτα να στηριχτούμε σε κάποιες παραδοχές. Αλλοιώς, δεν γίνεται.

• Η πρώτη παραδοχή, είναι ότι τα έθνη / οι εθνοτικές ομάδες δεν χάνονται, παρεκτός αν συμβούν πλήρεις γενοκτονίες τους.

Πχ, ακόμη καί οι σχεδόν πλήρως γενοκτονημένοι Ασσύριοι, αριθμούν σήμερα κάπου τρείς χιλιάδες οικογένειες (αν θυμάμαι καλά όσα διάβασα στα ιντερνέτια). Καί, ναί, είναι απόγονοι των πάλαι ποτέ προγόνων τους.

Καί ποιοί Ασσύριοι; εδώ δεν χάθηκαν ούτε οι Νεάντερταλ, που είναι αρχαιότεροι! (Οι οποίοι ζούν μέχρι τις μέρες μας, κι ας ισχυρίζονται το αντίθετο κάποιοι «επιστήμονες» της πορδής.)

Συνεπώς, τα έθνη / οι εθνοτικές ομάδες συνεχίζουν να υπάρχουν καί να είναι απόγονοι των προγόνων τους, μόνο που αρκετές φορές αλλάζουν όνομα. (Δηλαδή, τα ξέρουμε με διαφορετικά ονόματα σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους. Ή …δεν τα ξέρουμε κάν, εφ’ όσον σε κάποιες ιστορικές περιόδους κρύβονται υπό άλλους – βλέπε Οδυσσέα καί ναύτες του κάτω απ’ τα πρόβατα του Πολύφημου.)

• Ακόμη μία παραδοχή είναι πως δεν υπάρχουν έθνη δεκτικά στις επιμειξίες.

Ή, γιά να το διατυπώσω καλύτερα, τα περισσότερα έθνη καί στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είναι αρνητικά στην ιδέα των μεικτών γάμων. Εξαίρεση αποτελούν χώρες-«πειράματα» (ηπαπάρα), συν κάποιες θρησκείες, που έχουν αντικαταστήσει την έννοια του έθνους με τη συμμετοχή στην ίδια θρησκεία. (Πχ όλα τα μούσλιμζ είναι «αδέρφια», ανεξάρτητα από φυλετική προέλευση.) Στρεψοδικία πρώτου μεγέθους, βέβαια, διότι το ομαδικό (έθνος) το γυρνάνε στην κολακεία του ατομικού (εφ’ όσον είσαι «δικός μας» θρησκευτής, είσαι κάποιος σπουδαίος), ενώι το ένα με το άλλο είναι τελείως άσχετα.

Εμείς, γιά παράδειγμα, είχαμε πάμπολλους εξανδραποδισμούς κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Μεικτούς γάμους Ελληνίδων με Οθωμανούς με το στανιό, απαγωγές παιδιών (γενίτσαροι), κτλ. Όμως, σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι δικές μας οικογένειες θεωρούσαν πως τα απαχθέντα μέλη τους είναι νεκρά. (Καί πολλές φορές μαυροφορούσαν.) Δεν υποδεχόντουσαν τα …τουρκοσυμπεθέρια με χαρές στο σπίτι τους.

Έτσι, ενώι σήμερα (λόγωι αυτής της κατάστασης) μπορεί να βρεί κανείς Ελληνική γονιδιακή προέλευση σ’ όλη τη Μεσόγειο (που η μισή είναι μωαμεθανική), ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι μπορούμε σήμερα να μιλάμε γιά Ελληνικούς πληθυσμούς σ’ εκείνα τα εδάφη. Θά ‘τρωγε γιαούρτωμα στα μούτρα, αν το έκανε! (Αυτό, ως απάντηση στους ηλίθιους -καί πληρωμένους– οπαδούς του «πολυπολιτισμού».)

. . . . . . .

ii. Πρώτα άμεσα συμπεράσματα

Συνεπώς, τουλάχιστον ο κύριος πυρήνας των εθνών παραμένει απαράλλαχτος από τις αρχαίες εποχές.

Αυτό, τώρα, μας επιτρέπει ν’ ανιχνεύσουμε (χωρίς μεγάλο σφάλμα) την πορεία τους στον χρόνο μ’ έναν απλούστατο τρόπο: κοιτάζουμε τί γράφουν περί αυτών οι αρχαίοι συγγραφείς!… κι έχουμε όσες πληροφορίες θέλουμε – έστω, γι’ αρχή κάποιων σοβαρών εθνολογικών συμπερασμάτων. (Φυσικά, πάντα ψάχνουμε καί γιά το αν κάποια «αόρατα χέρια» αλλοίωσαν την αρχική μορφή κάθε κειμένου. Είπαμε! Όλα τα «εξ αποκαλύψεως» πάνε τρίποντο στον σκουπιδοντενεκέ. Κατ’ ευθείαν.)

Όθεν, άμεσο συμπέρασμα των παραπάνω, ως παράδειγμα: ούτε η κυρία Όλγα είναι ακριβώς Ελληνίδα, ούτε ο σύζυγός της είναι ακριβώς «εβραίος». Είναι καί οι δύο Πελασγικής καταγωγής καί προγονικού (ίσως καί σημερινού) Κρόνιου θρησκεύματος. Έμ;! Τί νομίζετε; ότι ο Μίνωας καί οι δικοί του δεν άφησαν απογόνους στην Κρήτη;… ή δεν είχαν -κι έχουν ακόμη- σόϊ στη χώρα προέλευσής τους, στα σημερινά παράλια Λιβάνου-Ισραήλ;

Ή ότι το ίδιο αίμα δεν έλκει το ίδιο αίμα;

Ακόμη ένα παράδειγμα προς μελέτη, είναι το επίθετο ενός υπουργού του σημερινού γκουβέρνου. Λοιπόν, το πρόθεμα «ιερό-« είναι χαρακτηριστικό των Πελασγών, απ’ όπου πέρασε (μέσωι των Κρονίων Πελασγών) καί στους ιουδαίους. Ιεράπετρα, Ιεράπυτνα, Ιεριχώ, Ιερά Σόλυμα, Ιεροβοάμ (ο «ιερώς βοών», δηλαδή – οι Πελασγοί δεν είχαν του ίδιου τύπου καταλήξεις στα ονόματα, όπως εμείς· πολλές φορές αυτά ήσαν αφωνόληκτα)…

Κι ακόμη ένα παράδειγμα, είναι ο αρχίτραγος. Μετά απ’ όσα σας είπα παραπάνω, λέτε να εξαφανίστηκαν οι Γεφυραίοι; ή, μήπως, παρέμειναν στην Ελλάδα… ως «ενσωματωμένοι» στον Ελληνικό κορμό, καί καλά;

Το βλέπετε καθαρά, ότι δεν ενδιαφέρεται γιά τη σημερινή θρησκεία της πλειονότητας των Ελλήνων (όποια κι αν είν’ αυτή), αλλά το στρίβει το τιμόνι προς άλλες κατευθύνσεις. (Μαζί μ’ αμφότερους τους ετέρους Κρόνιους …Γεφυραίους / Ποντίφηκες των δύο επταλόφων πόλεων με το ίδιο όνομα…) Επομένως, αυτή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί συμπεριφορά Έλληνα.

[Το ίδιο καί η χρηματολατρεία κάτι τέτοιων, σαν αυτόν. Αλήθεια, από ποιά χρέη απελευθέρωσε ( ; ) ο Σόλων τους Αθηναίους αγρότες καί μικρομεσαίους με τη Σεισάχθεια; Μήπως από τα χρέη τους προς τους Γεφυραίους τοκογλύφους της εποχής εκείνης; Διότι, άλλη αιτία εγώ δεν βλέπω.

Ναί μέν, η Ιστορία -έστω, η σχολική- τα κάνει γαργάρα αυτά, αλλά δεν τιμάει τη νοημοσύνη μας ως έθνους το ότι κανείς μας δεν αναρωτιέται.]

Αναρωτηθήτε τα ίδια καί γιά όσους δεσποτάδες συμπλέουν μαζί του. Καί γιά όσους «συλλειτουργούς» τους τά ‘χαν βρεί μιά χαρά με τους Τουρκαλάδες, επί 400 χρόνια. (Ίσως καί με τους Φράγκους / Δυτικούς, άλλα 400 καί πλέον.)

Τέλος πάντων, η θρησκεία είναι μέγα θέμα· δεν θα την εξετάσουμε σήμερα, αλλά θα την αναφέρουμε όποτε χρειαστεί. Το θέμα μας σήμερα είναι το ζήτημα της εθνικής μας καταγωγής καί σύνθεσης… καί μελλοντικού επιπέδου υπάρξεως.

. . . . . . .

iii. Dna μέν… όμως, μόνο αυτό;

Από τούτον εδώ τον τόπο πέρασαν (καί δυστυχώς, ακόμη περνάνε) αμέτρητα στίφη αλλοφύλων. Έτι, δέ, μας μακέλεψαν:

• οι διάφοροι καταστρεπτικώτατοι εμφύλιοι (πχ Πελοποννησιακός),
• συν οι κατά καιρούς γενοκτονίες μας (πχ Μικρά Ασία / Κατοχή),
• συν οι μαζικοί εξανδραποδισμοί (πχ γενίτσαροι),
• συν οι τιμωρητικές εκτοπίσεις ολοκλήρων πληθυσμών (κυρίως επί Βυζαντίου).

Ωστόσο, παραμένουμε (όσοι παραμένουμε) Έλληνες με πιστοποιητικό ISO. Τά ‘παμε, το εργαστήριο ΔΕΝ μπορεί ν’ αμφισβητηθεί με λόγια – πολλώι δέ μάλλον με ιδεοληψίες καί μαλακίες στους εγκεφάλους φανατισμένων. Μόνον οι ηλίθιοι επιχειρούν να τα βάλουν (με μόνο όπλο τις μπούρδες τους) με ηλεκτρονικά καί κομπιουτερίστικα όργανα μετρήσεων.

[Τον λόγο δεν απόσωσα γιά τους πωλητικούς, που τους ξεμπροστιάζουν -ως πρωταθλητές της κωλοτούμπας- παλαιότερες δηλώσεις τους στο γυαλί, καί βρέθηκε ο βρυκολακόφατσος δόκτωρ, πού ‘κανε τα ίδια: όχι στις μάσκες γιά όλους, ναί στις μάσκες γιά όλους! Κι ισχυριζόταν ότι δεν τά ‘πε αυτός αυτά. Ναί, ρέ δόκτορα, δεν έχει εφευρεθεί ακόμη η καταγραφή τηλεοπτικών εκπομπών! Εσένα περιμένει! lol!!!

Ούτε προφήτης νά ‘μουνα, ρέ φούστη μου!

Τί να πείς… Οι πανεπιστημιακοί τίτλοι είναι ανεπαρκείς στο να θεραπεύουν πάσαν νόσον καί μαλακίαν.]

Αφού, λοιπόν, το εργαστήριο μας έβγαλε 98.5% ίδιους με τους αρχαίους ημών, αυτό το θέμα έληξε.

Μόνον οι ηλίθιοι επιμένουν να το συζητάνε ακόμη.

…Αλλά, ας μη χαρούμε τόσο βιαστικά! Ας μην ξεχνάμε, ότι καί οι Κρόνιοι Πελασγοί είναι σχεδόν το ίδιο μ’ εμάς από dna! Εδώ, ως άνθρωποι είμαστε κατά 96% ίδιοι με τους χιμπατζήδες, άρα πόσο νομίζετε ότι θα διαφέρει ποσοστιαίως από έναν σημερινό Έλληνα-Έλληνα ένας σημερινός Κρόνιος Πελασγός; Μπορεί καί καθόλου!

. . . . . . .

Έτσι, στο σημείο αυτό εγείρονται μερικά μέγιστα ερωτήματα.

• Πόσο ρόλο παίζει η φυλετική καθαρότητα, καί πόσο η συνειδητότητα του ανήκειν στο έθνος;
• Μπορεί αυτή η τελευταία ν’ αλλοιωθεί / διαμορφωθεί;
• Κι αν ναί, πώς; πόσο εύκολα; καί σε ποιό βαθμό;
• Κι αν αλλοιωθεί, μπορεί να επανέλθει;

Στο τελευταίο ερώτημα, αν με ρωτήσετε προσωπικά, θα σας απαντήσω αρνητικά καί θα είμαι απόλυτος. Γιατί; πχ διότι, από το 1900 έχουν περάσει περίπου τέσσερεις γενιές. Εάν κάποιος δικός μας πήγε το 1900 μετανάστης στις ηπαπάρα, λέτε σήμερα οι απόγονοί του να αισθάνονται τίποτε γιά την Ελλάδα; ή απλά τη βλέπουν ως μιά περιοχή του χάρτη;

Δηλαδή, κατά τη γνωμάρα μου, όποιος ξεκόπηκε απ’ την Ελλάδα, τελείωσε ως Έλλην. Δεν είναι πιά – κι ούτε πρόκειται να ξαναγίνει.

Αντιθέτως, η Εκκλησία φαίνεται πως μάλλον απαντάει θετικά. Γιατί; διότι, όσο το σκέφτομαι, τόσο συμπεραίνω πως όλες αυτές οι ξένες προς το Ελληνικό Πνεύμα ιστορίες της «ΠΔ» κρατήθηκαν μέσα στο δόγμα, ως «κοινός τόπος » να τα ξαναβρούμε με τους (αποκομμένους από τον εθνικό κορμό) Κρόνιους Πελασγούς, μήπως καί ξαναγυρίσουν αυτοί πίσω. (Πράγμα που δεν βλέπω προσωπικώς να γίνεται – αλλά δεν είμ’ εγώ αυτός, που διαμορφώνει το δόγμα.)

. . . . . . .

Ακόμη ένα καυτό ερώτημα (είπαμε, δουλεύουμε κάργα λογική), είναι το ότι εντάξει… κάποιος πχ που είναι κρυπτο-Γεφυραίος, πώς το ξέρει σήμερα πως είναι τέτοιος, μετά από τόσους αιώνες συμβίωσης με τους λοιπούς Έλληνες (καί ίσως ενσωμάτωσης των προγόνων του στον Ελληνικό εθνικό κορμό) ; Ή απλά φέρεται ως τέτοιος (δηλαδή, εχθρικά προς τους λοιπούς Έλληνες), από ένστικτο καί μόνον;

Το να το ξέρει κάποιος την πραγματική του καταγωγή στα ίσα, σημαίνει ότι έχει πηγή προς τούτο: δηλαδή, ότι κάποιοι ομόφυλοί του κρατάνε (έστω, άτυπο) ληξιαρχείο. Αλλοιώς, δεν γίνεται.

Αυτό μπορεί να είναι γραπτό, μπορεί όμως να είναι καί προφορικό· πχ εγώ ξέρω στα σίγουρα την (σαφώς Ελληνική) καταγωγή μου από πατέρα δυόμιση αιώνες πίσω, καί από μητέρα στους τέσσερεις αιώνες πίσω. Κι αυτά, από προφορικές αφηγήσεις των δύο γονικών μου οικογενειών. Αλλά, γιά παραπίσω, αγνοώ πλήρως.

Γενικά, πάντως, όλη η Ελλάδα έχει το ίδιο πρόβλημα μ’ εμένα: εάν μεν κάποιοι παππούδες αφηγούνται την ιστορία της οικογένειας, καλώς. Αλλά, παραπέρα, σκότος! Εδώ, τρομάξαμε να κρατάμε συστηματικό ληξιαρχείο μόλις μεταπολεμικά (καί όχι, δεν ήταν οι Γερμανοί, αυτοί που κάψαν τα προπολεμικά ληξιαρχεία φεύγοντας το 1944· αλλού τα παραμύθια, όχι σε μένα!), καί πάλι το πετσοκόβουμε. (Πχ δεν αναγράφουμε το θρήσκευμα, αποφεύγουμε να γράφουμε το πατρικό επίθετο παντρεμένης γυναίκας, καί λοιπές παρόμοιες πανέξυπνες νομοθετικές εμπνεύσεις των πωλητικών. Γιατί, άρα γε; Έ;…)

Όμως, με τους άλλους κατοίκους της σημερινής Ελλάδας -πλήν Ελλήνων- τί γίνεται; Κρατάνε κρυφό ληξιαρχείο, καί δή από την αρχαιότητα;

Πιθανόν.

Καί πώς καί δεν διέρρευσε τίποτε, τόσους αιώνες, καί δεν γνωρίζουμε τα σχετικά;

Ερωτήματα!… Ερωτήματα!…

Αλλά, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε κάποιες λογικές απαντήσεις.

(συνεχίζεται)

τσααά-πρρρρρρρρ !!

τσααά-πρρρρρρρρ !!

χα χα χά ..νομίσατε ότι τα τίναξα και ησυχάσατε από ‘μένα ;;

..όσο και να το εύχονταν κάποιοι, δυστυχώς γι’ αυτούς ..δεν τους έκανα το χατήρι !!

Παλαιός

..σκαλίζοντας το παρελθόν

Έγραφε πρίν κάμποσους μήνες, ο φίλος μας ο Κυνωστοϊκός : «σώπασε ο αναχωρητής του βουνού … και …τώρα εμείς οι απελεύθεροι ….» κι άμεσα υψώθηκαν αναστεναγμοί ανακουφίσεως, του τύπου «επιτέλους απαλλαγήκαμε από το “καθίκι”», λες και κέρδισαν το λαχείο !! ..αλλά λίγο το ‘χετε ‘σείς το να σταματήσει κάποιος να σε πρήζει με «σκέψου  ..βάλε το κολοκύθι που έχεις για κεφάλι να δουλέψει, χρησιμοποίησε την λογική και τον Νού» ;; ..ξέρετε ρε και μπορείτε να φανταστείτε τι τεράστιο επίτευγμα είν’ αυτό ;; ..άσε δε που σε τίποτα δεν το ‘χει αυτός ο «παλαβός» εκτός από λεκτικό χέσιμο, να σας χέσει και στο φυσικό – όπως κάμποσες φορές έκανε στο παρελθόν ;; …άς μείνει λοιπόν «εκεί στα βουνά, παρέα με τους λύκους και τους αγέρηδες» – που λέει κι ο φίλος μας ο Γιάννος, και ας μας παρατήσει ήσυχους, άντε να ησυχάσουμε επιτέλους από δαύτον, εύχονταν, περδόμενοι αναμεσώς των αναστεναγμών ανακουφίσεως !! – θυμάστε ρε τις λυσσώδεις επιθέσεις, και τις προσπάθειες, που επεκτάθησαν εκτός ιστολογίου, ώστε να σταματήσει να γράφει και να λέει όσα «ζεματιστά» έκαναν «τζίζ», και δεν ήθελαν με τίποτε να λέγονται ;; …βέβαια εδώ που τα λέμε, δεν άφησε και τίποτα όρθιο, γιατί όπως έλεγε, η σαπίλα έχει θέση μόνο στην χωματερή, και για να χτίσεις κάτι καινούργιο και γερό, χρειάζεσαι φρέσκα και γερά υλικά, και όχι σάπια, πώς λοιπόν να μην σκούζουν αφού έβλεπαν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους, να χάνουν αυτά που συντηρούσαν τον βόθρο που είχαν στήσει ;; ..που λίγο έλειψε λέμε, να φτάσει το πράγμα στα προτέρων παλαιών χρόνων επίπεδα, ζητώντας το κεφάλι του, το ψήσιμό του στην πυρά, κι ένα σωρό άλλα, που οραματίζονταν μερικοί-μερικοί, ώστε να βγεί από την μέση, και να σταματήσει «να ταράζει τα νερά» …ελπίζοντας, αλλά και φτάνοντας στο σημείο, όπως είπε κάποιο «πουλάκι», ν’ ανάβουν ακόμα και κεριά, και να κάνουν τάματα, ώστε να διασφαλίσουν την μη επανάκαμψή του ..λες και αυτό ήταν ποτέ στην διακριτικήν τους ευχέρεια, αυτωνών και των όσων επικαλούντε !! ..αλλά εντάξει ..το παλεύουν οι ηλίθιοι ..γιατί θες γυρεύεις να τους πείσει επιτέλους αυτός ο Παλαιός, να πετάξουν την ηλιθιότητα, την βλακεία και τον ζωντοβολισμό, που έχουν ενδυθεί, και να παρατήσουν στα κρύα του λουτρού τους Νταβατζήδες τους ;; …τι θα κάνουν ρε παιδιά μετά οι Νταβάδες, του εδώ και του παραπάνω επιπέδου ;;

Εντάξει, δεν έχουμε παράπονο ..υπήρξαν και κάποιοι λίγοι, που θέλαν να υπάρχει και το κάτι άλλο, το παραπέρα, το κάτι χωρίς φύκια, φούμαρα, μεταξωτές κορδέλλες και λοιπά τουρλουμπούκια ..αλλά τι να κάνουμε ;; ..«μαζί με τα ξερά καίγονται και τα όποια χλωρά».

Υπήρξαν βέβαια και αυτοί που ‘πεσαν θύματα στερητικού συνδρόμου, και πάνω στην στέρησήν τους άρχισαν να “Παλαιΐζουν” – χρησιμοποιώντας δικές του εκφράσεις και χαρακτηρισμούς, αλλά και καταλήγοντας να διαπιστώνουν εκείνα που χρόνια πρίν έλεγε εκείνος, και που κάποιοι απ’ αυτούς χτυπιόσαντε ότι δεν είναι έτσι –  ..αλλά πως να το κάνουμε ρε παίδες, όχι που να το παινευτεί, αλλά είναι αναντικατάστατος … βλέπετε, ανά τους αιώνες, έχει γίνει πλέον Σήμα Κατατεθέν ..διασυμπαντικής πατέντας λέμε “..Ένας είν’ ο Παλαιός !!” ..αλλά μην αρχίσετε τίποτε «μαλακίες» ..καμμία απολύτως σχέση με το ένας είν΄ ο «αρχηγός» ..έτσι για να ξηγιόμαστε δηλαδής ..άντε «μην φάμε τα μουστάκια μας» !!

..επανακάμπτoντας

Και αφού σας τα είπε, τα παραπάνω, ο άλλος μου εαυτός – ναι ρε λογαριασμό θα σας δώσω ;; όσους εαυτούς θέλω έχω !! ..ώρα όμως να σας τα ‘πώ και ‘γώ, αυτοπροσώπως !! ..όχι ότι έχω πολλά να σας ‘πώ, που ακόμα δεν σας είπα, κάτι λίγα έχουν μείνει, όλα τα υπόλοιπα σας τα έχω ‘πεί, και τρίψει στην μούρη, ασχέτως αν θέλατε ή δεν θέλατε να τα δείτε, όπου εκτός όσων ειπώθηκαν στα σχόλια, το διάστημα μέχρι τον Νοέμβρη του ’18, τα οποία δυστυχώς δεν υπάρχουν πχιά, και ίσως μπορείτε να τα βρείτε μόνο μέσω κάποιων που είχαν πιθανώς κρατήσει αρχείο, όλα τα υπόλοιπα όμως υπάρχουν στο αρχείο του ιστολογίου, οπότε άνετα μπορείτε να πάρετε γεύση ή και να ντερλικώσετε δεόντως, …βέβαια όπως είπε και ο Γιάννος, παραμένει το θέμα, «το για ποιόν να τα ‘πώ και να τα γράψω», αλλά εντάξει, αφού έκανα την «μαλακία» και ήρθα, στο «μπουρδέλο» αυτουνού του σκατόκοσμου, ας δοθούν πάλι όλα, ώστε κανείς να μην μπορεί να ‘πεί ότι δεν ξανα-ματα-δώθηκαν, αλλά μην περιμένετε αυτό να γίνει ατάκα κι επί τόπου ..θα δούμε πότε !! …μέχρι να φτάσει όμως εκείνη η ώρα, ας πούμε κάποια άλλα, που βεβαίως τα έχουμε ξαναπεί, αλλά να έτσι ..επειδή δεν αντέχω τόση ηλιθιότητα πχιά !!

Ίσως όμως άμεσα να πεταχτεί κάποιος ηλίθιος μπούφος και να ‘πεί :

Ναι .. ανάγκη είχαμε, να έρθει η αφεντιά σου, να μας αρχίσει στα μπινελίκια ..πράγμα που από το έμπα κιόλας πήραμε αμέσως γεύση.

Μανάριαμ’,  αυτό είναι φιλοφρόνηση, ακόμα να το εμπεδώσετε ;;

Το εκ προοιμίου «Ηλίθιοι», ισχύει για όλους, και για τον κάθε έναν ξεχωριστά, που δέχτηκε να μπεί στο «μπουρδέλο» του σκατόκοσμου, του «Κόσμου Φυλακή», και που εν συνεχεία το παλεύει να παραμείνει σ’ αυτόν, με όλα αυτά που συνεχώς πράττει και διαπράττει, και ακολούθως σκούζει, αλλά που ποτέ δεν του γίνονται μαθήματα, επιδιδόμενος ξανά και ξανά στα ίδια, στην ίδια «μαλακία», έτσι ώστε να κερδίζει επαξίως τον χαρακτηρισμό Ζό, Ζωντόβολο, Γελάδι κλπ. κλπ…και βεβαίως αφού πέταξαν στα σκουπίδια αυτό που τους είχαμε δώσει [ την Πάλαι ποτέ Ελλάδα ], αλλά και όλα αυτά, που ξανά και ξανά, είπανε και δώσανε όλοι αυτοί που ήρθαν, με σκοπό να τους αφυπνίσουν, και να τους δείξουν τον δρόμο, για την Έξοδο, απ’ το «μπουρδέλο». Όταν λοιπόν, όσα έκαναν και κάνουν, δεν είναι τι άλλο, παρά χάντρες «μαλακίας» και ηλιθιότητας, στο ίδιο κομπολόϊ, πως θα έπρεπε κατά την γνωμάρα σας, και του σοφού λα(γ)ού βεβαίως-βεβαίως, να τ’ αξιολογούμε και να τ’ αποκαλούμε ;; ..μήπως σοφίες, καλές επιλογές και σωστές πράξεις ;;

Αυτά βεβαίως, εν μέρει, δεν ισχύουν μόνο για τον κατιμά του γελαδιστάνικου χώρου, αλλά για όλη την ανθρωπότητα !! ..για τους γελαδέληνες βεβαίως, πάντα σε μεγαλύτερο βαθμό, γιατί βλέπετε, όλοι οι άλλοι λαοί δεν ευνοήθηκαν από την ανάλογη πληθώρα «ερχομών», όπως αυτός ο τόπος, έτσι τα γελαδοζωντόβολα φέρουν και μεγαλύτερη ευθύνη, για το σκατό του βόθρου ..όσο και αν μερικοί-μερικοί, την σκατίλα, θέλουν να την θεωρούν και να την λένε ..άρωμα !!

Αλλά ..πάλι θα ‘πειτε τα γνωστά :

Να μην σας τσουβαλιάζω όλους …

Εντάξει, εντάξει !! ..το έχουμε ‘πεί άλλωστε, τόσες και τόσες φορές ..πάντα θα υπάρχει κάποιος αριθμός, έστω ένα μικρό ποσοστό, πολύ μικρό, δυσδιάκριτο ακόμη και από υπερενισχυμένης διακριτικής ικανότητος ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, έστω και αν κάποιοι χτυπιέστε ότι δεν είναι έτσι – κάτι που όμως διαψεύδουν οι καταστάσεις και τα πράγματα ..αλλά εντάξει υπάρχει, και ελπίζω πάντα να υπάρχει, όσο μικρό και αν είναι, αλλιώς το παιχνίδι θα χαθεί οριστικά, έτσι και συμβεί κάτι τέτοιο.

Όσο και να μην σας αρέσει λοιπόν, που σας τα χώνω χοντρά, να θυμάστε ότι, ίσως, είμαι ο μοναδικός πραγματικός φίλος που έχετε, αφού ούτε για ακολούθους σας θέλω, ούτε γυρεύω να σας πουλήσω κάτι, αλλά μόνο να σας δώσω θέλω, και όπως αμέτρητες φορές σας έχω ‘πεί, «κατεβάστε τα φίλτρα σας, και προσπαθείστε να καταλάβετε τι είναι αυτά που σας λέω, (και όχι εκείνα που εσείς επιθυμείτε) ώστε να μπορέστε να κάνετε τις αναγκαίες αλλαγές και να πάτε παραπέρα ..ίσως και πολύ πέρα !!».

Τέλος, αυτό δε που μ’ έκανε να ξαναπιάσω το πληκτρολόγιο, δεν ήταν η ανάγκη να εκφραστώ και ν’ αρχίσω διαλογική συζήτηση μαζί σας, αυτό δεν πρόκειται να γίνει, αλλά το ότι μ’ έβγαλε από τα ρούχα μου η «μαλακία» και η απουσία Σκέψεως και Λογικής, που σας δέρνει, (γενικά μιλάω ..δεν αναφέρομαι σε κάποιον προσωπικά), που οσημέρα αυξάνεται εκθετικά, καθώς και η παρατηρούμενη διολίσθηση, από κάποιους, που ενώ υποτίθεται έχουν κάνει το βήμα, αυτοί ξανά και ξανά, κυλάνε στα ίδια τα πρίν !! ..όχι ότι αυτά βεβαίως δεν τα είχαμε επισημάνει και αναφέρει και προηγουμένως, αλλά είπα, άντε μια δόση ακόμη, ..έτσι ως επανάληψη ρε παιδίμ’, μπάς και κάποιοι πάρουν «χαμπάρι» !! ..και ίσως στην συνέχεια, πρός χάριν των ελάχιστων εκείνων που το αποζητούν και το ψάχνουν, να σας ‘πώ μερικά ακόμα «πραγματάκια» …..

αναζητήστε στην συνέχεια «το χοντρό χώσιμο» ..στο εδώ μπλόγκι βεβαίως !!

..άντε να ξεκινήσουμε, για να σφίγγουν οι κώλοι !! 

Ο ΑΜΚΑ κι ο 21ος αιώνας μΧ

Ως συνέχεια του προηγούμενου, σήμερα δίνω τη μικρή μου συμβολή στην αντιμετώπιση της αλητείας των αρδ καί των λοιπών αχρήστων καί ασχέτων ιατρο-προπαγανδιστών.

. . . . . . . . .

Ακούμε από ‘δώ: «- Τόσοι θάνατοι σήμερα από κοροϊδοϊό!», ξανακούμε από ‘κεί: «- Τόσοι -καί περισσότεροι- θα έρθουν αύριο / μεθαύριο / παραμεθαύριο!», διαβάζουμε παρακεί, ξαναδιαβάζουμε παρακάτω…

…Κι αναρωτιέται ο πολύς κόσμος ποιά είναι η αλήθεια καί ποιό είναι το ψέμμα.

Ξέρουμε, βέβαια, ότι οι αρδ καί οι κομπογιαννίτες γιατροί των βοθροκαναλιών λένε ψέμματα, αλλά δεν ξέρουμε σε ποιό ποσοστό λένε ψέμματα.

Κι όμως! Τα πράγματα είναι απλούστατα, αν ελέγχουμε την πηγή των δεδομένων.

. . . . . . . . .

Εδώ, τώρα, οι περισσότεροι (έντιμοι καί ψεύτες μαζί) παίρνουν δεδομένα από κάτι διεθνείς οργανισμούς, συν την ΕΛΣΤΑΤ εγχωρίως. Αλλά, το θέμα είναι πως αυτά τα δεδομένα δεν είναι πρωτογενή· άρα, γιά οποιοδήποτε καθαρά επιστημονικό συμπέρασμα είναι ΑΧΡΗΣΤΑ.

Άσε που αρκετοί λένε (καί παραδέχονται) ότι τα δεδομένα αυτά είναι «πειραγμένα», ώστε ν’ αναδεικνύουν ως πραγματικότητα την κοροϊδοϋστερία· ακόμη κι ο ιεροψάλτης έβαλε το χεράκι του στο «φτιάξιμο», όπως διαπιστώθηκε.

Έ, λοιπόν!

Η πηγή γιά τα πρωτογενή δεδομένα μονάχα πρωτογενής μπορεί να είναι, κι αυτή εγχωρίως είναι μονάχα μία: ο αριθμός ΑΜΚΑ. Διότι, γιά να κάνεις εμβόλιο, πρέπει να το ζητήσεις με τα πλήρη στοιχεία σου καί τον ΑΜΚΑ σου στο σχετικό site του γκουβέρνου. Άρα, η αντιστοιχία «εμβολιασμένος = μαρκαρισμένος ΑΜΚΑ» είναι αυστηρά 1 προς 1, καί μόνον αυτή μπορεί να μας δώσει τα σωστά στατιστικά που θέλουμε.

Επομένως, εάν (καί μόνον εάν) ανοίξει η δημόσια πρόσβαση στη βάση δεδομένων του γκουβέρνου, τότε (καί μόνον τότε) θα ξέρουμε σε πόσους θανάτους το αίτιο ήταν το εμβόλιο.

Η οποιαδήποτε άλλη πηγή δέον όπως θεωρείται σκουπίδια· διότι, διεθνώς πχ το μεν CDC έχει κατηγορηθεί ότι έχει αλλοιώσει δεδομένα (άσε που πιάστηκε στα πράσσα!), εγχωρίως, δέ, ας μην ξεχνάμε ότι ένα διευθυντικό στέλεχος της ΕΛΣΤΑΤ αλλοίωσε δεδομένα γιά το κρατικό μας χρέος, ώστε να μπούμε στο ΔΝΤ! (Καί ο τύπος αυτός κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος. «- Δεν μπορεί να του ασκηθεί δίωξη!», είχε αποφανθεί η μανδάμ Δικαιοσύνη. Διατί, περικαλώ; θα έπεφτε στα ναρκωτικά απ’ τη στεναχώρια του; Άει σιχτήρ, μπαγλαμάδες!)

Δεν ξέρω γιά όσους αγωνίζονται ν’ αποδείξουν το ψεύδος της «πανδημίας», στηριζόμενοι σε δεδομένα της ΕΛΣΤΑΤ, αλλά από μένα έχει φάει κόκκινη κάρτα καί τελείωσε οριστικά. Σκουπιδοπηγή!

[Αν μή τί άλλο, τα καμώματα αυτουνού του τυπά είχαν ως συνέπεια μείωση των αποδοχών μου,… γιά να ρεφάρει το δημόσιο χρέος, που το ξέσκισαν πωλητικοί καί τράπεζες… κι έπρεπε να το πληρώσω εγώ, με μείωση μισθού.

Άρα, καταλαβαίνετε πόσο τους υπολήπτομαι – κι αυτόν, καί την υπηρεσία του.

Κι αν μή τί άλλο, δεν θα μου μάθει εμένα η ΕΛΣΤΑΤ Στατιστική. Της δουλειάς είμαι. Όθεν, από μένα το μακρύτερον.]

Συνεπώς, μονάχα η δημόσια πρόσβαση στη βάση δεδομένων του ΑΜΚΑ έχει αξία. Με την επιφύλαξη, βέβαια, ότι δεν σπεύδουν να σβήσουν τον ΑΜΚΑ των πεθαμένων, όπως υπάρχει υποχρέωση γιά επιστροφή της ταυτότητας καποιου μετά θάνατον στο Δημόσιο. Δεν γνωρίζω αν συμβαίνει κάτι τέτοιο· αλλά, αν συμβαίνει, πάλι κι αυτά τα δεδομένα θα είναι άχρηστα. Ας ελπίσουμε, όμως, ότι δεν συμβαίνει.

. . . . . . . . .

Εάν, λοιπόν, έχουμε τα πρωτογενή δεδομένα του ΑΜΚΑ, τότε η επεξεργασία τους θα μας βγάλει ακτινογραφία το πόσοι πέθαναν απ’ το εμβόλιο (με στατιστικό σφάλμα μικρότερο του 1%), ή σε πόσους χορηγήθηκε πλασέμπο, κτλ κτλ. Μιλάμε γιά απολύτως ασφαλή συμπεράσματα, χωρίς «μά» καί «μού».

Κι όπως καταλαβαίνετε οι ψαγμένοι, με τα ασφαλή στατιστικά συμπεράσματα φτάνουμε στην πηγή των γεγονότων με «αντίστροφη μηχανική» (reverse engineering). Δεν μπορεί να μας κρυφτεί κανένας καί τίποτε!

Όμως, αυτό μέχρι στιγμής (δηλ. η δημόσια πρόσβαση στη βάση δεδομένων του ΑΜΚΑ) δεν έγινε. Γιατί;

• Διότι το απαγορεύουν οι πωλητικοί. (Ευνόητο γιατί.)
• Διότι μπορεί ο κάθε ταϊσμένος αρδ κι ο κάθε μπουρδογιατρός να λέει ανεξέλεγκτος όποια μαλακία του κατέβει στη γκλάβα. (Επίσης ευνόητο γιατί.)

Όπως εκείνος ο απίθανος, που ενώι είχαμε θάνατο δυό μέρες μετά το εμβόλιο, δεν θεώρησε σίγουρο αίτιο το εμβόλιο! Να χαρώ εγώ επιστήμονα!!!… Να χαρώ κι αυτούς, που του δώσαν πτυχίο, τέτοιου σούργελου!!!… Καί να μουτζώσω καί με τα δυό χέρια τον εαυτό μου, που καθόμουν στα νιάτα μου κι έτρωγα τα μάτια μου στο διάβασμα!…

[Πού πήγαινα, ρέ, μέσα σε μιά κοινωνία με τέτοια δίποδα, να το παίξω διαβασμένος άνθρωπος των Γραμμάτων; Τόσο μαλάκας ήμουνα. Αλλά, συγχωρούμαι, διότι αυτά ήταν απ’ τα νεανικά λάθη μου.

Τώρα, ευτυχώς, δεν τα επαναλαμβάνω. Η σοφή πείρα της ηλικίας, βλέπετε! Αν μου χωθεί άσχημα κανα τέτοιο πιθήκι, δεν ανοίγω δημοκρατική κουβέντα μαζί του – πολλώι δέ μάλλον δεν πάω να του το παίξω έξυπνος κι ευρυμαθής. Λέω ένα: «- Στο δέντρο σας, κύριε!», καί ξενοιάζω.]

Εφ’ όσον, λοιπόν, δεν έχουμε τέτοια πρόσβαση, τότε το κατεστημένο διαιωνίζει -χωρίς αντίπαλο- μία απ’ τις προσφιλείς του τακτικές: τη θολούρα, το μελάνι της σουπιάς. Που δεν βοηθάει κανέναν μας, ειλικρινή ή μή.

. . . . . . . . .

Λοιπόν, δεν είναι μονάχα ότι οι πωλητικοί (κι οι κωλογλείφτες τους – αρδ καί λοιποί) είναι ψεύτες καί παλιάνθρωποι. Είναι καί το ότι ζούν σ’ έναν τελείως φανταστικό κόσμο δικό τους. Έτσι, τους ξερνάει τόσο η κοινωνία, όσο κι η εποχή μας.

Όπως κάτι πωλητικοί, που τους παίρνουν συνέντευξη στην τιβή… στημένοι αρδ, βέβαια, αλλά κάποια στιγμή δεν μπορούν ν’ αποφύγουν κάποια κάαααπως αιχμηρή ερώτηση. Πχ: «- Κύριε Τάδε, τότε είχατε πεί ότι εσείς δεν θα συνεργαστήτε με το σημερινό σας κόμμα!» Καί βλέπεις τον πωλητικό να παίρνει θυμωμένο ύφος!!! Καί να λέει (κοιτάζοντας λοξά κι επιθετικά τον αρδ) : «- Πότε τά ‘πα εγώ αυτά;»

[…Ρέ παλιομαλάκα, ζούμε στον 21ο αιώνα μΧ! Όταν μιλάς στο γυαλί, υπάρχουν ανά την επικράτεια τουλάχιστον μιά χιλιάδα άτομα, που αφ’ ενός καταγράφουν την εκπομπή, αφ’ ετέρου έχουν την υπομονή να ξεψαχνίσουν μία προς μία τις μαλακίες που λες νυχτιάτικα, καί ν’ ανεβάσουν σχολιασμό στα Ιντερνέτια καί τα Γιουτιούμπια! Τί αντιδράς; Σε ποιά εποχή ζής εσύ, ζώον; Τί ρωτάς πότε τά ‘πες εσύ αυτά, αφού ανά πάσα στιγμή υπάρχουν διαθέσιμα …βοηθήματα της μνήμης σου; Καί γιατί ακριβώς θυμώνεις;

Καί θες εσύ, που ζής στα 1500 μΧ, να σώσεις την Ελλάδα του σήμερα; Ούστ, ρέ!!!]

Έτσι ακριβώς καί με την έλλειψη πρωτογενών δεδομένων των εμβολιασμένων: ο κάθε πωλητικός κι ο κάθε αρδ αντιδρούν …όταν αντιδρούμε στις ψευτιές τους περί «πανδημίας», …καί θυμώνουν κι από πάνω! 🙂 🙂 Μόνο που δεν έχουμε διαθέσιμο το επιστημονικό όπλο, να τους βουλώσουμε τα βρωμοστόματά τους μία καί καλή.

Αλλά, είπαμε: Όπως τους ξερνάει η κοινωνία (ως παλιανθρώπους), έτσι τους ξερνάει κι η εποχή μας. (Ως τεχνολογικώς αγράμματους – καί, άρα, άχρηστους.)

Δεν έχουν θέση αυτά τα όντα στο μέλλον της Ελλάδας. Τέλος. Τελεία καί παύλα.

Βρέ! Λες να είναι θείο δώρο, τελικά;

Δεν αναφέρω τ’ όνομα του λεβέντη αυτουνού, του …»θεοδώρητου», επειδή μπορεί να γκρεμιστεί όχι μονάχα το σπίτι μου, αλλά ολόκληρος ο server, που φιλοξενεί τις σοφίες μου! (Καί δεν μου φταίνε σε τίποτε, οι άνθρωποι που τον έχουν.) Εν πάσει περιπτώσει, είναι πασίγνωστος καί σεσημασμένος.

. . . . . . . . . .

Γενικά, σας έχω ξαναπεί πως θέλω ν’ αποφεύγω τον σχολιασμό της επικαιρότητας. Αλλά, αφορμή γιά το σημερινό μου έδωσαν οι κινητοποιήσεις του (ιατρικού, νοσηλευτικού, κτλ) προσωπικού των νοσοκομείων, που δεν θέλει να εμβολιαστεί.

Οπότε, δεν κρατήθηκα· θέλω να τους ρίξω ένα γερό …ιεροψάλσιμο! (Απ’ το πληκτρολόγιο – διότι, στην πραγματικότητα, μού ‘χει σφηνωθεί στον εγκέφαλο η επιθυμία να τους ρίξω μπερντάχι.) Κι αυτωνών, κι άλλων πολλών παρεμφερών.

. . . . . . . . . .

Λοιπόν, μέσα στην εσχάτως χιλιοτραγουδισμένη«κανονικότητα», που ονειρεύονται κάποιοι (να επιστρέψουν σ’ αυτήν), συμπεριλαμβάνονται κι οι διαβόητες «συντεχνίες»… τις οποίες παλιότερα κάθε κόμμα στην αντιπολίτευση έβριζε, καί κάθε κόμμα στην κυβέρνηση τις έγλειφε καί τις εκμεταλλευόταν γιά εφαρμογή «κοινωνικής μηχανικής». (Ακόμη καί το ίδιο, που ως αντιπολίτευση τις έβριζε.)

Παναπεί, κλειστές ομάδες (συνήθως επαγγελματικές), που ζητούσαν συνεχώς χρήματα καί δικαιώματα υπέρ αυτών – αλλά ο υπόλοιπος κοσμάκης μπορούσε άνετα να πάει να γαμηθεί.

Μερικές από δαύτες (πχ συνδικαλιστές Δεητζήδες, κλπ) τις επέβαλε (ως δήθεν πανίσχυρες, άρα: «- Τί να κάνουμε, που μας εκβιάζουν;») το πονηρό εκάστοτε γκουβέρνο, καί μερικές έγιναν από μόνες τους. (Πχ δικαστές – που πχ βγάζουν «παράνομες καί καταχρηστικές» ΟΛΕΣ τις μή αρεστές στο εκάστοτε γκουβέρνο απεργίες.)

Το σκεπτικό τους, όλων αυτών, απλούστατο:

«– Εμείς είμαστε τα καλά παιδιά της Εξουσίας, που της κάνουμε ΟΛΑ τα χατήρια! Άρα, κυρα-Εξουσία, εσύ θα μας ξεχωρίσεις απ’ το πόπολο, θα μας ανεβάσεις επίπεδο, θα μας δώσεις προνόμια -χρηματικά καί άλλα-, καί θα μας έχεις παντοτινά κοντά σου, διότι εμείς είμαστε ανώτερη κάστα! Σαν εσένα! Το ίδιο είμαστε!»

[Στο σημείο αυτό, ο προσεκτικός αναγνώστης θα δεί πως δεν έκανα καθόλου μνεία γιά συμμετοχή τους σε στοές κτλ, κι ούτε πρόκειται να κάνω. Όχι πως δεν υφίσταται τέτοια συμμετοχή, αλλά δεν θα χρειαστεί να την αναφέρω.]

Απλούστατο σκεπτικό, αλλά λίαν βλακώδες.

Διότι η μανδάμ Εξουσία ποτέ δεν θα κάτσει να πάρει στα σοβαρά τους υπηρέτες της – καί δή, αυτούς που την κολακεύουν (καί τους έχει σίγουρους). Αυτό, δά, έλειπε!

Αλλοιώς, τί Εξουσία θα ήταν;

. . . . . . . . . .

Κι έτσι, μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, γιά τους δόκτορες δεν έτρεχε τίποτε να κάνουν ενέσεις με δηλητήρια στον κόσμο, εφ’ όσον έπεφτε παραδάκι.

Εδώ, παρένθεση απαραίτητη: αυτά γιά την …ροή του χρήματος δεν τα λέω εγώ, αλλά τα έγραψαν αμέτρητα δημοσιεύματα στο Διαδίκτυο… όπου πχ κάθε θάνατος καταγραμμένος με αίτιο «από» κοροϊδοϊό είχε χρηματική ενίσχυση ένα τριαντάρι χιλιάδες ευρά γιά το νοσοκομείο. Κτλ κτλ.

Όποιος διαφωνεί (καί του θίγεται η υπόληψη καί τα δικηγορίστικα ρέστα), να πάει να βρεί αυτές τις ιστοσελίδες καί να τους κάνει μήνυση καί αγωγή. Καί μετά, να βγεί καί να τους ρίξει μιά περιποιημένη Διαδικτυακή διάψευση-φτύσιμο, να μην ξαναγράψουν ούτε γραμμή. Όσο, όμως, δεν αντιδράει κανείς «θιγόμενος», τότε αυτά που γράφουν οι ιστοσελίδες αυτές είναι αλήθεια. Κι απ’ όσα είδα, μέχρι σήμερα όλοι οι πιθανοί θιγόμενοι έχουν δηλώσει συμμετοχή στο καλογερικό τάγμα των Τραππιστών! 🙂

Συνεχίζουμε.

Όσο, λοιπόν, τις εμβολιο-ενέσεις τις έτρωγε ο κοσμάκης (με αντάλλαγμα μιά μαλακισμένη «ελευθερία κινήσεων» – πολλές φορές στον …Άλλο Κόσμο), όλα καλά. Όταν, όμως, οι εμβολιο-ενέσεις πλησίασαν το νοσηλευτικό προσωπικό, τότε αυτό βγήκε στους δρόμους γιά -σχεδόν- επανάσταση! (Το λάβαρο της Αγίας Λαύρας πώς το ξέχασαν, απορώ.)

Έ, λοιπόν, ξέρετε κάτι;

Με γαργαλάει μιά …νοσηρή περιέργεια, να δώ, τί θα γίνει τώρα, που οι εμβολιο-ενέσεις πλησιάζουν κι άλλους «εκλεκτούς»! Πχ τους …λειτουργούς της Δικαιοσύνης, δικηγόρους καί δικαστές! (Καί εισαγγελείς.) Εδώ, ο μέν Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, ενώι δεν μιλούσε καθόλου τόσον καιρό, που το Σύνταγμα είχε γίνει κωλόχαρτο (ο πρόεδράς του μεριμνούσε μονάχα γιά πάρτυ γενεθλίων!), έβγαλε εσχάτως φετφά πως όλοι οι δικηγόροι πρέπει να εμβολιαστούν. Οι δέ δικαστές καί εισαγγελείς το τί είπαν / έπραξαν επί του θέματος, δεν γνωρίζω. (Αν δεν κάνω λάθος, ακόμη δεν έχουν πεί κάτι.)

Αλλά, πού θα πάει; γιά …επανάσταση κατά του …δικτατορικού κατεστημένου τους βλέπω κι αυτούς, λίαν συντόμως!

Έ, ‘ντάξ, τότε! Αφού η επανάσταση κατά του δικτατορικού κατεστημένου είναι σκοπός ιερός, άμα χρειαστούν κι αυτοί κανα λάβαρο του Παλαιών Πατρών Γερμανού, θα υποχρεωθώ σε κάτι φίλους γραφίστες, να τους τυπώσω δωρεάν μερικά αντίτυπα σε μεγάλο μέγεθος. lol!!!

. . . . . . . . . .

Πέρα απ’ την πλάκα (καί το μαύρο χιούμορ το δικό μου), η κατάσταση αυτή είναι πολύ παλιά. Κι άλλο τόσο απαράδεκτη.

Στα Ελληνικά, έχει διατυπωθεί με παροιμία: «- Στις ζημιές αντάμα, καί στα κέρδη χώρια!»

Με άλλη διατύπωση: «- Βυθίζεται το καράβι, κάντε κάτι (εσείς) να σωθούμε (εμείς) !»

(Καί με διατύπωση καποιανού, που δεν λέει να τον πάρει παραμάζωμα η χοληστερίνη: «- Μαζί τα φάγαμε!»)

Στην πράξη: το εκάστοτε γκουβέρνο κι οι κολλητοί του γλείφτες (οι «ανώτερες κάστες», που λέγαμε) τον «καλό καιρό» τα κάνουν σκατά με την άνεσή τους (καί χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν), αλλά στα ζόρια: τρέξε λαέ (καί στρατέ), να σώσεις την Πατρίδα!!!

Προσωπικώς, έχω εδώ καί καιρό διατυπώσει σαφέστατα τη θέση μου (καί μελλοντική στάση μου) : στα δύσκολα, δεν πρόκειται να τρέξω να βοηθήσω κανέναν καταστροφέα της Πατρίδας, κι ας καεί κι η Πατρίδα!

Μάλιστα, έχω φάει καί κίτρινη κάρτα γι’ αυτή τη θέση!

Παράξενη -εκ πρώτης όψεως- θέση γιά έναν φύσει καί θέσει καί συνειδητήι επιλογήι πατριώτη; Μπορεί. Αλλά, εξηγώ.

Οι απορίες όλων, όσων μ’ ακούνε, συνοψίζονται απάνω-κάτω στα εξής:

• «- Εσύ, που λες ότι είσαι πατριώτης, θ’ αφήσεις να καταστραφεί η Πατρίδα;»
• «- Εσύ, που λες ότι είσαι πατριώτης, δεν ενδιαφέρεσαι γιά τον Ελληνικό Λαό καί τον διχάζεις μ’ αυτά που πρεσβεύεις;»
• «- Εσύ, που λες ότι είσαι πατριώτης, στα δύσκολα θα γίνεις λαγός;«

Παίδες!… παίδες!…

Εγώ την Πατρίδα τη λατρεύω πάνω απ’ τη ζωή μου, αλλά:

• ΔΕΝ πρόκειται να προσπαθήσω να πείσω κάποιον να γίνει πατριώτης, αν δεν το θέλει. Ειδικά τώρα, στο «καί μισή». Ο καθένας μας έχει ήδη διαλέξει τον δρόμο του πρό πολλού. Τώρα, ήρθε ο καιρός γιά επιβίωση· ούπω καιρός γιά κουβέντες.
• Γιά τους ίδιους λόγους, ΔΕΝ πρόκειται έναν αρνησίπατρι, ή αδιάφορο, να τον εντάξω με το στανιό στους πατριώτες.
• ΔΕΝ ονειρεύομαι μιά μελλοντική Πατρίδα πάλι με λαμόγια ασύδοτα να ροκανίζουν τα πάντα, αφού τώρα ξεπεράσουμε (με αίμα καί στερήσεις τρομερές) όλοι μαζί τις δυσκολίες που έρχονται.
• Τέλος, στα δύσκολα δεν θα γίνω λαγός. Όπως οι πρόγονοί μου δεν έφυγαν ποτέ από εδώ, ούτε κι εγώ θα φύγω. Θα καθήσω να υπερασπιστώ τους ανθρώπους που αγαπώ, καί τις αναμνήσεις μου. Κι όχι τα εξωχώρια τραπεζικά κέρδη του κάθε λαμόγιου. Ξηγημένα πράγματα! Κι επ’ αυτών, δεν δέχομαι ούτε αντιρρήσεις, ούτε -πολλώι μάλλον- διαταγές. (Ξέρεις, ως έφεδρος στον στρατό, κι έτσι.)

Τούτων ειπωθέντων, καλό είναι κάποιος να το σκεφτεί δέκα φορές το αν θα μου βγάλει κίτρινη (ή καί κόκκινη) κάρτα – πριν τη βγάλει. Καθώς να σκεφτεί καί τη δική του θέση, απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση. Κανείς μας δεν είναι υπεράνω κριτικής!

Κι όσο γιά την Πατρίδα, τούτη η σκάρτη ας χαθεί. Δεν τρέχει τίποτε. Θα την ξαναφτιάξουμε σε σωστές βάσεις!

Μιά μελλοντική τίμια Ελλάδα, που θα λάμπει σαν το χρυσάφι, έ! Δεν νομίζω πως θέλετε να συμπεριλαμβάνει λαμόγια, αρνησιπάτριδες, σάπιους ηγέτες – όπως έχει σήμερα. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν το θέλει αυτό.

. . . . . . . . . .

Έτσι, λοιπόν, ντόκτορες, νοσηλευτές, δικαστές, κι όποιος άλλος θέλει, ας κάνουν όσες επαναστάσεις θέλουν. Δεν θα με βρούν συμπαραστάτη – που να τους κάνουν αγνώριστους τα ρόπαλα των Ματατζήδων. Εγώ απλά θα κάθομαι καί θα χαζεύω τις ειδήσεις πίνοντας τον καφέ μου… κι αν είναι απόγευμα-βράδυ, καμιά μπυρίτσα. (Κι άμα δω κανένα έντυπο με συνθήματα, του τύπου: «όλοι μαζί», κτλ, θα το κρατήσω να σκουπίσω τον κώλο μου σε περίπτωση που ξεμείνω από αυθεντικό κωλόχαρτο.)

Καιρός, όμως, να μάθουν όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι «επίλεκτοι» της κοινωνίας ότι δεν πρόκειται να γίνουν άνθρωποι γλείφοντας την Εξουσία, ούτε τηρώντας την αισχρή παροιμία: «- Μακριά απ’ τον κώλο μας, κι ας είναι καί δυό π’θαμές!». Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, στον ίδιο «Τιτανικό» βυθιζόμαστε – κι όσο νωρίτερα το καταλάβουν, έστω καί τώρα, στους έσχατους καιρούς, τόσο το καλύτερο.

Πάντως, τώρα που το σκέφτομαι… Τελικά, είναι πολύ ευκολώτερο να κάνεις κάποιον άνθρωπο, να τον φέρεις σε συναίσθηση, με την ανάγκη καί τη στέρηση, παρά με …δημοκρατική πειθώ με κουβεντολόϊ.

Καί, υπ’ αυτή την έννοια, ίσως το σίχαμα που μας κυβερνάει τώρα να ήταν θείο δώρο!!!

Αν δεν υπήρχε, ίσως θά ‘πρεπε να το εφεύρουμε.

. . . . . . . . . .

Υγ: Μή βρεθεί τώρα κανας μαλάκας, απ’ αυτούς που είναι γεμάτο το Διαδίκτυο, καί μου πεί ότι πρέπει να χρωστάω ευγνωμοσύνη στους γιατρούς!

Δέ λέω, σε κάποιους απ’ αυτούς όντως χρωστάω (καί θα χρωστάω μέχρι να ψοφήσω) άπειρη ευγνωμοσύνη, διότι σε δύο περιπτώσεις έσωσαν τη ζωή μου στην κυριολεξία. (Δεν χρειάζεται να τα ξέρετε όλα! Γι’ αυτό δεν δίνω λεπτομέρειες.) Καί σ’ έναν τρίτο, φιλαράκο αυτόν, εκ φύσεως αφάσιο άτομο καί μέγιστο καλαμπουρτζή, που, όποτε λέει αστεία, με στέλνει γιά κατούρημα απ’ τα γέλια! (Ειδικότητα αυτουνού; καρδιολόγος! Αυτός …δεν χρειάζεται να θεραπεύσει κανέναν με εγχειρήσεις καί μπαϋπάςς καί τέτοια. Αρκεί ν’ ανοίξει το στόμα του, να πετάξει τσιτάτο! lol!!!)

Αλλά, γενικά μιλώντας (γενικά, έ; ), η γενική στάση του εγχώριου ιατρικού κόσμου στην ιστορία των εμβολιασμών ήταν απαράδεκτη. Δέχθηκαν (διά της σιωπής τους) να γίνουν ρεζίλι καί κουκλοθέατρο κι αυτοί καί τα πτυχία τους, γιά να στηρίξουν τις μαλακίες του γκουβέρνου – καί μην τυχόν καί δυσαρεστήσουν τα κομματόσκυλα των συλλόγων τους, όπως ο …ζωντοχήρος.

Με τις οποίες γκουβερνομαλακίες μάθαμε …άλλη Ιατρική, που την αγνοούσαμε: ότι δεν δίνουμε φάρμακα στους ασθενείς (γιά να τους κάνουμε καλά), αλλά εμβολιάζουμε κι απομονώνουμε τους υγιείς!!! (Καί «- Ναί! Ναί! Ναί! Έτσι είναι!», οι γιατροί από κάτω εν χορώι.)

Οπότε, τί υποστήριξη θέλουν από μας τους υπόλοιπους τώρα, που κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο, γιά να μην υπακούσουν στο δίλημμα «εμβολιασμός, ή απόλυση / κλείσιμο του ιατρείου σου»; (Δεν τους δίνω τη σωστή απάντηση, γιά το ποιά ακριβώς υποστήριξη θα πάρουν από μένα, επειδή στο βάθος της ψυχής μου τους λυπάμαι. Όμως, καιρός τους γιά εσωστρέφεια καί περίσκεψη.)

. . . . . . . . . .

Το χειρότερο,όμως, στη συνολική στάση του ιατρικού κόσμου, είναι που ήξεραν εξ αρχής καλύτερα απ’ τον καθέναν (λόγωι επαγγέλματος) τί δηλητήρια είναι τα κοροϊδοϊοεμβόλια – καί ΣΙΩΠΟΥΣΑΝ.

Καλά τα λέω, ρέ ιεροψάλτη; κι εσύ, ρέ φρενοβλαβή; Ή δεν πρέπει να εκφέρω γνώμη, επειδή δεν είμαι γιατρός;

. . . . . . . . . .

Φαίνεται πως μας λυπάται ο Καλός Θεός, καί δίνει (ακόμη…) χρόνο κι ευκαιρίες σ’ όλους μας, γιά περίσκεψη κι αλλαγή μυαλών. (Ευτυχώς, όχι …ιατρικού τύπου αυτή η τελευταία!)

Ας εκμεταλλευτούμε δεόντως τις ευνοϊκές αυτές περιστάσεις.

Επ-ανάστασις (β’ μέρος)

(προηγούμενο)

. . . . . . . . .

V.

Στο σαλονάκι δεν υπήρχε κανείς.

Ή, μάλλον, υπήρχε, αλλά δεν φαινόταν με την πρώτη· μονάχα μιά υποψία ύπαρξης στην άκρη του ματιού.

Καθισμένος σε μιά πολυθρόνα σε μιά γωνιά, μ’ ένα βιβλίο μπροστά του, ένας άλλος άντρας· με γενειάδα καί μοντέρνα ρούχα – στα σαραντατόσα του.

Τον κοίταξε προσεκτικά. Κάτι του θύμιζε.

«- Γειά σας;», έκανε διστακτικά. «Με συγχωρείτε, βοηθάτε λίγο τη μνήμη μου; γνωριζόμαστε από κάπου;»

«- Γνωριστήκαμε πριν από καμιά, μιάμιση ώρα!», έκανε ο άλλος μ’ ένα αδιόρατο χαμόγελο. «Υπό -χμ- κάπως ασυνήθιστες συνθήκες!»

Τον ξανακοίταξε. Ερευνητικά.

«- Μά, ναί! Είσαστε ο δεύτερος παπάς, που ήρθε πάνω απ’ τον τάφο μου καί απήγγειλε εκείνα τα περίεργα!»

Ο άλλος χαμογέλασε πιό πλατειά.

«- Ακριβώς!»

Ήθελε ν’ ανοίξει διάλογο, αλλά η ομιλία ήδη άρχισε να τον κουράζει. Έτσι, περιορίστηκε στο να δείξει τα ρούχα του ιερέα, μ’ ένα ερωτηματικό βλέμμα.

«- Το ράσο μου δεν το φοράω, γιά να μή δίνω στόχο στους περίεργους. Μόνο όταν απαιτηθεί.»

Κάθησε σε μιά άλλη πολυθρόνα, αντικρυστά, επειδή άρχισε να τον κουράζει κι η ορθοστασία.

Έκανε το σχήμα του σταυρού με τους δείκτες των δύο χεριών του, καί πάλι ρώτησε με τα μάτια τον παπά, δείχνοντάς του το στήθος του.

«- Ά, ο σταυρός μου! Τί σας έκανε εντύπωση επάνω σ’ αυτόν, καί ρωτάτε;»

«- Οι ακτίνες γύρω του!», κατέβαλε προσπάθεια να τελειώσει την πρότασή του.

Ο ιερέας σοβάρεψε. «- Είναι πανάρχαιο Ελληνικό σύμβολο, που ονομάζεται -όπως πολύ σωστά παρατηρήσατε- ‘ακτινοβόλος σταυρός’. Ο σημερινός χριστιανικός σταυρός είναι ας πούμε απόγονός του.»

«- Αιγηΐδα;», ρώτησε – όχι χωρίς κόπο.

«- Καί πιό πίσω!»

Μεσολάβησε λίγη σιγή. «- Η μάντρα; γιατί;», ρώτησε, δείχνοντας το ταβάνι επάνω τους.

«- Σας καταλαβαίνω ότι προς το παρόν κουράζεστε να μιλάτε. Δεν με πειράζει, συνεχίστε όπως μπορείτε· εγώ θα σας απαντάω.»

Συγκατένευσε.

«Λοιπόν, η μάντρα παλαιών υλικών…», συνέχισε ο άλλος. «Είναι μιάς πρώτης τάξεως συγκάλυψη· κι επίσης, η εγγύτητά της με το νεκροταφείο βοηθάει σε περιπτώσεις σαν τη δική σας, να μη χάσει το δρόμο της η ψυχή – καί να μην αργήσει να έρθει πίσω, όταν τη ζητήσουμε.»

«- Κι ο δίσκος; Φαιστός;», είπε, ενώι άρχισε να ξεραίνεται το στόμα του απ’ τη δυσκολία. Αλλά έπρεπε να μάθει.

«– Πολύ παλιότερος, αλλά παρόμοια λειτουργία!», είπε ο ιερέας.

Ο παπάς σηκώθηκε ξαφνικά, καί βγήκε απ’ το δωμάτιο· επέστρεψε μ’ ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό, κι ένα ποτήρι. «- Πιείτε λιγάκι! Θα σας κάνει καλό!»

. . . . . . . . .

Μπορεί να διαβάζει το τί αισθάνομαι;

«- Φυσικά!», αποκρίθηκε ο παπάς.

Τότε, γιατί;…

«- Σας αφήνω να ασκηθήτε στην επικοινωνία ενός φυσιολογικού ανθρώπου, επειδή αυτή ακριβώς θα σας χρειαστεί γιά το προσεχές μέλλον. Κι όταν φτάσ’ η ώρα της τηλεπαθητικής επικοινωνίας, εδώ είμαστε!»

Άρα, πρέπει να προσέχω τις σκέψεις μου!

«- Ακριβώς!», είπε ο παπάς. «Κι όχι τόσο γιά μένα, εγώ δεν προσβάλλομαι εύκολα, αλλά επειδή θα θέλαμε να μη μπορεί κανείς να διαβάζει το τί έχετε στο μυαλό σας!»

Ποιοί θα θέλα-ΤΕ; Καί, κατ’ αρχήν, γιατί εμένα; Ποιός είμ’ εγώ;

Τί είμ’ εγώ;

«- Απαντώ στο δεύτερο ερώτημά σας. Ο κάθε άνθρωπος, όταν γεννιέται, ταυτόχρονα αποκτά μιά ας πούμε σφραγίδα, μιά ταυτότητα· ας την ονομάσουμε αιθερική, αν καί δεν είναι ακριβής η ονομασία.»

Αστρολογία;

«- Ναί… κι όχι μόνον. Η σφραγίδα δεν περιορίζεται μονάχα στο αιθερικό επίπεδο.»

Παρακαλώ, συνεχίστε.

«- Η δική σας… η δική σου… μου επιτρέπεις τον ενικό, πιστεύω…»

Ασφαλώς!

«- Είναι ξεχωριστή. Έχει μεγάλο δυναμικό.»

Τον κοίταξε με ειλικρινή απορία.

Ποιό «μεγάλο δυναμικό»;

…Στη ζωή μου δεν υπήρξα καθόλου επιτυχημένος. Σχεδόν παντού τα θαλάσσωσα! Σπουδές, δουλειά, λεφτά, σχέσεις, παντρειά, οικογένεια… Μόνο κάτι φιλαράκια έκανα, που -ευτυχώς!- συνεχίζουν κι αυτά να με θεωρούν φίλο τους. Τα είδατε πιό πρίν…

«- Δεν έχει σημασία· το δυναμικό αυτό υπήρχε καί υπάρχει, άσχετα αν δεν το αξιοποίησες.»

Τότε;

«- Θ’ αξιοποιηθεί στο μέλλον.»

Ειλικρινά, δεν σας καταλαβαίνω καθόλου.

«- Έρχονται δύσκολες εποχές γιά την Ελλάδα, καί τότε θα σε ρίξουμε στη μάχη!»

Ποιοί θα με ρίξ-ΕΤΕ;

Ο παπάς χαμογέλασε.

«- Αυτό, δεν θα το μάθεις ακόμη!»

Άνοιξε τα χέρια του με τις παλάμες προς τον παπά, σε κίνηση «παραιτούμαι απ’ το να καταλάβω».

Κι απ’ την άλλη, αφού είμαι μιά κινούμενη αποτυχία, τί να με κάνετε εμένα;

Ο παπάς αναστέναξε.

«- Έχχχ… Φίλε μου, πόσοι καθημερινοί, αν θες ‘αποτυχημένοι’ άνθρωποι, σαν εσένα, έλαμψαν γιά μιά στιγμή στον πόλεμο, έγιναν ήρωες, πήραν παράσημα, καί μετά επέστρεψαν στην καθημερινότητά τους;»

Αρκετοί!

Ο παπάς τον έδειξε.

«- Ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος!»

Κούνησε το κεφάλι του σε κατάφαση.

. . . . . . . . .

Το χαμόγελο δεν έφευγε απ’ το πρόσωπο του παπά· αλλά, όσο το σκεφτόταν, ήταν το χαμόγελο του φιλοσόφου που διδάσκει. Πράγματι, ο παπάς έμοιαζε καί λιγάκι με αρχαίο φιλόσοφο!

«- Κοίταξε. Η πορεία της Ελλάδας ξεκινάει από χρόνια πανάρχαια, καί συνεχίζεται. Καί θα συνεχίζεται. Όπως, όμως, καλώς ξέρεις, τουλάχιστον στην καταγεγραμμένη Ιστορία ποτέ δεν υπήρξε ήρεμη. Αλλά καί πιό πρίν, σε βεβαιώνω – τα ίδια γινόντουσαν.»

Συνεχίστε.

«- Επειδή, τώρα, το Κακό χρησιμοποιεί κάθε θεμιτό κι αθέμιτο μέσο…»

Κι ο Θεός, γιατί το επιτρέπει;

Ήταν η σειρά του παπά να κάνει τη χειρονομία απορίας με τις ανοιχτές παλάμες.

«- Αν ήξερα, θα σου απαντούσα! Θά ‘λεγα, πάντως, να μή δοκιμάζουμε να εισερχόμαστε με απόλυτο τρόπο στη λογική του Θεού, διότι η προσπάθειά μας δεν θά ‘χει αποτέλεσμα!

…Λοιπόν, επειδή το Κακό κάνει τα πάντα γιά να επικρατήσει, θα κάνουμε κι εμείς τα πάντα γιά να το σταματήσουμε!»

«Εσείς»; Εντάξει, θα λέω «εσείς», γιά να συνεννοούμαστε!

«- Ακριβώς! ‘Εμείς’! Λοιπόν, ανάμεσα σ’ όσα κάνουμε, είναι να παρατείνουμε τη ζωή χρησίμων ανθρώπων, χρησίμων πολεμιστών…» (ο παπάς τόνισε τη λέξη «πολεμιστών»), «…με τον τρόπο που είδες σήμερα.»

Επιτρέπεται;

«- Φυσικά! Αν κι είναι χτύπημα κάτω απ’ τη ζώνη· ωστόσο, πρώτον δεν διαπράττουμε φόνο – δεύτερον, αμυνόμαστε. Άρα, κανείς δεν μπορεί να μας κατηγορήσει γιά τίποτε. Καί τρίτον, ο αντίπαλος δεν παίζει με ιπποτικούς κανόνες, ώστε να παίξουμε κι εμείς!»

Του έκανε νόημα με το βλέμμα να συνεχίσει.

«- Έτσι, όποιος Έλλην έχει προνομιακή αιθερική σφραγίδα μας είναι χρήσιμος στη μάχη, καί τον -χμ- ανανεώνουμε. Δεν θα μπορούσαμε, δά, ν’ αφήσουμε ένα γεροντάκι να μάχεται – όσο χρήσιμος καί φλογερός πατριώτης κι αν ήταν! Με τί δυνάμεις καί με τί χρονικά περιθώρια ζωής ν’ αφήσουμε τους παππούδες να μάχονται;»

Κι η μετενσάρκωση;

. . . . . . . . .

Ο παπάς προς στιγμήν κοίταξε το ταβάνι.

Ο συνομιλητής του νόμισε πως τον πρόσβαλε, κι ετοιμάστηκε να σκεφτεί μιά συγνώμη. Ωστόσο, ο παπάς τον κοίταξε σοβαρός κατάματα.

«- Θα μπορούσαμε να καταφύγουμε καί σ’ αυτήν, αλλά σκέψου λίγο: ας υποθέσουμε ότι η σφραγίδα που σου είπα είναι απλά υπόθεση Αστρολογίας· όμως, πότε θα ξανάρθουν τ’ άστρα στις ίδιες ακριβώς θέσεις, όπως όταν γεννήθηκες;»

Σ’ εκατομμύρια χρόνια!

«- Ίσως καί παραπάνω. Προτείνεις, επομένως, να περιμένουμε τόσο καιρό, πρίν αμυνθούμε ως έθνος;»

Σαφώς όχι!

«- Καί πάλι, ακόμη κι αν περιμένουμε να ξανάρθουν, ούτε η Γή θα βρίσκεται στην ίδια θέση, ούτε το αιθερικό δυναμικό εκείνης της περιοχής του Σύμπαντος θα είναι το ίδιο με το δυναμικό της προηγούμενης φοράς. Το είπε κι ο μεγάλος Ηράκλειτος, ότι δεν μπαίνουμε δυό φορές στο ίδιο ποτάμι!»

Ναί… σωστά…

«- Επίσης, άλλο τόσο μοναδικές είναι οι χρονικές ευκαιρίες που έχουμε, ώστε η μάχη να εξελιχθεί υπέρ ημών. Η πλησιέστερη ευκαιρία έρχεται σχετικά σύντομα, περίπου σε μιά δεκαετία.»

Μιά ιδέα άστραψε στο μυαλό του.

Δηλαδή, βάλατε το χεράκι σας «εσείς», ώστε να γεννηθούν παιδιά σε συγκεκριμένες στιγμές… ακριβώς γιά να προλάβουν ως ενήλικες… έστω, ως «ανανεωμένοι» ενήλικες, αυτές τις εξελίξεις;

Ο παπάς χαμογέλασε.

«- Ναί – καί όχι. Ναί, παρεμβήκαμε μέχρι ένα σημείο· αλλά, από ‘κεί καί μετά, μόνο να ζητήσουμε την εύνοια του Θεού μπορούσαμε.»

Πώς παρεμβήκατε; Δηλαδή, μιλήσατε γιά παράδειγμα στους δικούς μου τους γονείς, καί τους προτρέψατε να τεκνοποιήσουν;

«- Όχι. Οι γονείς σου, όπως καί άλλων ατόμων σαν εσένα, ούτε που μας έχουν ακουστά. Ούτε ήρθαμε ποτέ σ’ επαφή μαζί τους.»

Τότε;

«- Άσ’ το… μεγάλη ιστορία· κι άμα προσπαθήσω να σου εξηγήσω, θα σε μπερδέψω χειρότερα. Μπορώ μονάχα να σου πω ότι παρακολουθούμε την πορεία κάποιων ψυχών στους αιώνες.»

«Άλλων ατόμων σαν κι εμένα;», παπαγάλισε την πρόταση.

«- Ά, δεν κλωνοποιήσαμε την αφεντιά σου γιά τα ωραία σου τα μάτια!», έκανε χιούμορ ο παπάς. «Δεν είσαι ο μοναδικός, ξέρεις!»

Τί είμ’ εγώ; Τί είμ’ εγώ γιά «εσάς»;

«- Όχι μόνο γιά ‘μας’, γιά όλο τον λαό μας.»

Τί είμαι, τότε;

«- Μιά ψηφίδα στο ψηφιδωτό της μεγάλης εικόνας.»

Έμεινε προβληματισμένος. Ίσως η καταλληλότερη έκφραση να ήταν «γρανάζι της μηχανής» – αν κι ήταν μάλλον προσβλητική, γι’ αυτό ο παπάς την απέφυγε. Πιθανώτατα.

. . . . . . . . .

Επιτρέπεται να ρωτήσω αν οι φίλοι μου είναι κάτι σαν κι εμένα;

«- Εδώ πέτυχες διάνα!», ξαναβρήκε το χαρούμενο χαμόγελό του ο ιερέας. «Χαίρομαι που άρχισες να ξανασκέφτεσαι δημιουργικά. Είσαστε όντως το ίδιο, κι αποτελείτε μιά ομάδα· σωστά το έπιασες.

Ναί, θα περάσουν κι αυτοί την ίδια διαδικασία, επειδή είναι το ίδιο χρήσιμοι μ’ εσένα! Σε άλλα καθήκοντα, βέβαια.»

Πότε, όμως;

«- Όταν πεθάνουν με φυσιολογικό τρόπο. Τί περίμενες, δηλαδή; να τους σκοτώσουμε πρίν την ώρα τους; θα ήταν φόνος, καί θ’ ανατρεπόταν όλη μας η προσπάθεια!

Άλλως τε, όταν κλωνοποιείς ζωντανούς ανθρώπους, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος η ψυχή να διαιρεθεί, οπότε έχουμε σχιζοφρένεια που δεν θεραπεύεται. Ακόμα χειρότερα, τα σώματα μπορεί να τα καταλάβουν οντότητες…»

Κούνησε το κεφάλι του σε κατανόηση.

Όμως… αν αργήσουν να πεθάνουν φυσιολογικά, καί περάσει ο ευνοϊκός καιρός της μάχης;

«- Δεν θ’ αργήσουν. Είναι καλώς υπολογισμένο.»

Άφησε έναν στεναγμό ανακούφισης.

«- Τουλάχιστον στη νέα μου ζωή θα έχω παρέα, να λέω καμιά κουβέντα!», ξαναμίλησε.

«- Δεν θα έχεις!», τον έκοψε απότομα ο παπάς. «Καί μάλλον δεν κατάλαβες. Στο εξής, καί μέχρι να δώσουμε τη μάχη μας καί να νικήσουμε σ’ αυτή τη φάση, θα περάσεις ζωή κρυφή· ζωή καταδιωγμένου.

Δεν θα πεινάσεις, δεν θα σου λείψει τίποτε, είναι φροντισμένα αυτά, αλλά ανθρώπινες σχέσεις δεν θα έχεις. Τους φίλους σου θ’ αργήσεις να τους ξαναδείς γιά καμιά έξοδο γιά μπύρες!», απόσωσε τον λόγο του, πρίν προλάβει ο άλλος να σκεφτεί.

Τ’ ανθρώπινα συναισθήματα σχεδόν απαγορεύονται, έ; Αυτό είναι το αντίτιμο της ζωής που κέρδισα;

Ο παπάς δεν μίλησε.

. . . . . . . . .

Η σκέψη του πετάρισε γιά μιά μικρούλα στιγμή στις γυναίκες της ζωής του.

«- Όχι, ούτ’ αυτές θα τις δείς!»

Μά, τις αγαπώ! Εξακολουθώ να τις αγαπώ! Να μην τις δω ούτε από μακριά;

«- Όχι!… Θα τις πληγώσεις!»

Λίγο από μακριά, γιά μιά φορά μονάχα! Πού θα με καταλάβουν;

«- Υποτιμάς το γυναικείο ένστικτο! Θυμήσου, όλες ανεξαιρέτως σε κατάλαβαν αμέσως ποιός είσαι, με το που πρωτοσυναντηθήκατε! Δούλεψε άμεσα η ενθύμησίς τους, ενώι η δική σου άργησε!»

Καί τί μ’ αυτό, αφού η αγάπη κινεί το Σύμπαν;

«- Με απογοητεύεις!… Αρνείσαι να σκεφτείς λιγάκι!»

Τον κοίταξε με μάλλον χαζό βλέμμα απορίας. Ο άλλος αναστέναξε – με μιά προσποιητή απελπισία.

«- Έστω, λοιπόν, ότι συναντάς μιά πρώην σου. Τί θα δείς; μιά ετοιμόρροπη γιαγιά· η οποία, όμως, αμέσως θα σε καταλάβει. Δεν θα την ξεγελάσεις με την αλλαγή σώματος! Κι η οποία γιαγιά θα λυπηθεί πάρα πολύ, κάνοντας τη σύγκριση με το δικό της σαρκίο.

Πρόσεξε! Ως γυναίκα, τη στιγμή που θα σε δεί, δεν θα ξεκινήσει κάν τη σκεπτική διαδικασία ν’ αναρωτηθεί πώς καί γιατί εσύ εμφανίζεσαι έτσι ξανανοιωμένος, αλλ’ αμέσως θα προχωρήσει σε σύγκριση· θα αισθανθεί μειονεκτικά, καί θα το θεωρήσει πολύ εγωϊστικό εκ μέρους σου. Θα είναι σα να τη φτύνεις, που την επισκέπτεσαι με το νέο σου σώμα.»

Έχεις δίκιο…

«- Αυτό θέλεις; να τις πληγώσεις;»

Όχι… Εντάξει, λοιπόν, μόνος μου από ‘δώ καί μετά.

Όμως, πες μου κάτι: επειδή συμπέρανα πως, με τα άτομα που με περιτριγυρίζουν, έχουμε απάνω-κάτω την ίδια πορεία, αυτές, τώρα, θα περάσουν την ίδια διαδικασία;

«- Αυτό δεν θα σου το πω. Ίσως ναί, ίσως όχι.»

Γιατί, όμως;

«- Δεν έχω τη δικαιοδοσία να σου γνωρίσω το γιατί. Πάντως, ν’ αποφύγεις τις σχέσεις, ακόμη καί με γυναίκες …της ίδιας ηλικίας με σένα!», αστειεύτηκε ο παπάς.

Γιατί;

«- Επειδή στη γυναίκα, ειδικά στη γυναίκα που αγαπάς, δεν αντιστέκεσαι εύκολα. Θα σου αποσπάσει μυστικά χωρίς καλά-καλά να το καταλάβεις!»

…Καί όλα τούτα εδώ πάνε στράφι, έ;

«- Ακριβώς!»

Αναστέναξε.

Όμως, θά ‘θελα όσο τίποτα να τους στείλω ακόμη ένα μήνυμα αγάπης! Έστω, ένα!

«- Ά, όσο γι’ αυτό, μην ανησυχείς! Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι. Η αγάπη έχει καταγραφεί στα θετικά υπέρ σου – ξέρουν άνωθεν!», έδειξε προς τα ψηλά ο παπάς, μ’ όλη του τη σοβαρότητα.

Χαμογέλασε σα σκανταλιάρικο παιδάκι, προσπαθώντας -μάταια- να το κρύψει.

Δηλαδή, στη μάντρα παλαιών υλικών ξέρουν γιά τις πρώην γκόμενές μου;

«- Ακόμη μία τέτοια εξυπνάδα να πετάξεις, καί θα μετανοιώσω που σε ξανακάναμε άνθρωπο καί δέ σ’ αφήσαμε πτώμα!

‘Άνωθεν’ είναι ο Θεός, μωρέ – κι οι θείες οντότητες!», εξερράγη ο παπάς.

. . . . . . . . .

Γελούσαν κι οι δυό πολλή ώρα. Έπρεπε κάπου κάπως να ξεσπάσει όλο αυτό – καί διάλεξε τον καλύτερο τρόπο.

Τη σοβαρότητα επανέφερε ο ιερέας.

«- Ομολογώ πως η συζήτησή μας ήταν ενδιαφέρουσα καί γιά μένα!… αλλά φοβάμαι πως γίνομαι κουραστικός ώρες-ώρες. Άλλως τε, πρέπει να σ’ αφήσω λιγάκι να χωνέψεις τις νέες σου εμπειρίες.»

Φεύγεις… πάτερ; Να με συμπαθάς, ήμουν πολύ αγενής, που δεν συστηθήκαμε τόση ώρα, αλλά πώς να σε προσφωνώ;

«- Έ, εντάξει!… Δεν την κοπανάει κανείς από φέρετρο κάθε μέρα, οπότε -σε τέτοια περίσταση- δεν κοιτάμε τόσο πολύ τις ευγένειες! Ευμολπίδη με λένε!»

Καλοτραγουδιστή!

«- Ναί, ακριβώς! Αλλά, πρίν φύγω, σου έχω μιά έκπληξη!»

Ο ιερέας σηκώθηκε κι άνοιξε την πόρτα – καί μέσα μπουκάρησε χαρούμενος χορός γερόντων.

«- Οι φίλοι σου θά ‘θελαν να σου ευχηθούν, πριν χωρίσετε γιά τα επόμενα χρόνια!»

«- Πού τον βρήκατε αυτόν;», ρώτησε -με προσπάθεια- τους φίλους του, δείχνοντας με χαμόγελο τον παπά.

«- Δεν τον βρήκαμε εμείς! Αυτός μας βρήκε!»

. . . . . . . . .

Επίλογος

…Τό ‘χε ακούσει, τό ‘χε δεί γραμμένο πολλές φορές.

Σε ηλίθια κουβεντολόγια στην τηλεόραση, σε κάτι ομιλίες δήθεν ειδικών, σε κάτι ψευτοσεμινάρια «αυτοβελτίωσης», σε κάτι βιβλία του κιλού, σε ιστοσελίδες γεμάτες συμβουλές γραμμένες με τα ποδάργια…

…Να προχωρήσουμε απ’ το «εγώ» στο «εμείς», λέει. Εκεί βρίσκεται η ευτυχία, ξαναλέει.

Μπούρδες καί πορδές! Λόγια, λόγια, λόγια – που κανείς δεν τα πιστεύει· επειδή κανείς δεν τα συναισθάνεται.

Εδώ· εδώ, μωρέ! Εδώ! Που οι αγκαλιές καί τα δάκρυα συγκίνησης δεν κρατιούνται! Εδώ!

Δεν είμαι· είμαστε!

Καί σας περιμένω!

Σας περιμένω κι εσάς!

. . . . . . . . .

Περιμένω.

Το μόνο εγωϊστικό πρώτο ενικό πρόσωπο μέσα στην πανδαισία.

Μονάχο του.

Παράταιρο.

Κίβδηλο.

Αλλά, πώς να το πώ αλλοιώς;

ΤΕΛΟΣ

Επ-ανάστασις (α’ μέρος)

Αφιερωμένο στα ρεμάλια! 🙂

. . . . . . . . . .

Ελλάδα, τριάντα χρόνια μετά από σήμερα.

. . . . . . . . . .

Ι.

Σε κάποιον μικρό ναό κάπου στα προάστεια· πρωϊνό, στις αρχές ενός Ιουνίου.

. . . . . . . . . .

«…- Μετά των αγίων κατάταξον, Χριστέ…»

«Αγίων»; Πλλλλάκα με κάν’ς, ρέ πάτερ; έτσι είν’ οι άγιοι; άμα είναι έτσ’ οι άγιοι, χάειντε-χάειντεεεε!!!

. . . . . . . . . .

Τί θέλω ‘γώ σ’ αυτή την κηδεία; τί δουλειά έχω εδώ;

Δεν θυμάμαι κάν τον λόγο που ήρθα. Καί λίγος κόσμος· μάλλον οι υπόλοιποι δεν θα είχαν λόγο ούτ’ αυτοί να έρθουν.

Αλλά… τί βλέπω; Ποιά είν’ αυτά τα μαζεμένα γεροντάκια φάτσα μπροστά;

Μά!… είναι οι εντιμώτατοι φίλοι μου!!!

Κι ο πεθαμένος, ποιός είναι; κανας κοινός γνωστός; Γιάαα να δώ καλύτερα!

Μου μοιάζει, ή μου φαίνεται;

Μά… είναι… είναι… είμ’ εγώ!!!

Ναί… τέλος πάντων… καλά… Κάποτε όλοι φτάνουμ’ εδώ. Γιατί θ’ αποτελούσα εξαίρεση; τί παραξενεύομαι;

Κι εσείς, ποιοί είστε;

Κάπου είκοσι φωτεινές φάτσες τριγύρω.

«- Τί ρωτάς, αφού την ξέρεις τη διαδικασία;»

Δεν μίλησαν, αλλά μίλησαν στο μυαλό του. Κατευθείαν.

Ναί, συγνώμη! Άγγελοι! Καλημέρα σας! Εμένα ήρθατε να παραλάβετε; δεν σας έδινε ο Θεός ρεπό, καλύτερα;

Χαμογέλασαν. Αλλά δεν μετακινήθηκαν ρούπι.

Ρε παιδιά, αφού την ξέρω τη διαδικασία, άντε αφήστε με επιτέλους να πάω παραπάνω, στον Θεό!

Χαμογέλασαν πάλι.

Τί, δηλαδή; προς τα παρακάτ’ θα πάω; ‘Ντάξ’, ξέρω ότι παίζει κι αυτό το ενδεχόμενο, τέτοιος πού ‘μαι!

Το χαμόγελο δεν έφυγε· έγινε πλατύτερο.

Τουλάχιστον, αφήστε με να φύγω! Δεν αντέχω τέτοιες συγκινήσεις, με κηδείες καί τα ρέστα!

«- Όχι! Δεν θα πας πουθενά!»

Δέχθηκε ακόμη ένα ευγενικό χαμόγελο απ’ αυτόν που ήταν δίπλα του· αλλά δυό αόρατα χέρια του γράπωναν τους ώμους σαν υδραυλική πρέσσα. Σαν ένας γίγαντας να πίεζε ένα παιδάκι να κάτσει στην καρέκλα του.

Δεν δοκίμασε να φύγει.

. . . . . . . . . .

ΙΙ.

Η μικρή πομπή έφτασε σιγά-σιγά στον ανοιχτό τάφο, με τα γερόντια αλληλοϋποβασταζόμενα, να περπατάνε σα μαούνες σε κύμα.

Από πάνω, ο Ήλιος…

…Καλά λένε, ένας Ήλιος ψεύτης! Μας κρύβει πολλά! Τώρα, μονάχα τώρα τον βλέπω όπως πράγματι είναι!

Μιά λαμπρότητα καί μιά γλύκα, ανείπωτες.

Γειά σου, Ήλιε!

Γειά σου κι εσένα!

. . . . . . . . . .

Το φέρετρο εναποτέθηκε μέσα στην αγκαλιά της Γής.

«- Χούς εί, καί εις χούν απελεύσει!»

Άμα σου σβουρίξω καμιά πέτρα στην κάρα, ρέ πάτερ, θα σου πω εγώ τί είμαι καί τί δεν είμαι! Πρώτα με κάνεις άγιο, καί τώρα με ασφαλτοστρώνεις; Διατί, ρέ φίλος; τί σού ‘κανα;

Έχε χάρη, που δεν μπορώ!

Τον πιάσαν τα γέλια, όσο σκεφτόταν τους παριστάμενους να τρέχουν έντρομοι μακριά, συνειδητοποιώντας ότι την πέτρα δεν την πέταξε άνθρωπος!

«- Σκάσε, ασεβέστατε!»

Προσηλωμένος στα δρώμενα, είχε ξεχάσει την παρουσία των αγγέλων.

‘Ντάξ’, ρέ παιδιά, αλλά η θρησκεία πρέπει νά ‘χει καί μιά σοβαρότητα! Είναι δυνατόν μέσα σ’ ένα μισάωρο να πάει δυό φορές όπου φυσάει ο άνεμος, καί να τα παίρνει κανείς στα σοβαρά αυτά όλα;

«- Όχι σε μας, τα παράπονα! Σ’ αυτούς που τα γράψαν αυτά!»

Σύμφωνοι! Άμα τους βρώ, κι άμα δεν έχω τίποτε σοβαρώτερο να κάνω, θα επιλύσω καί τις θεολογικές μου απορίες!

«- Ως τότε, όμως, σκάσε, κάτσ’ εδώ, καί περίμενε να τελειώσουν όλα!»

Καί πού να πάω; ακάλεστος δεν μπορώ να πάω πουθενά… αφού την ξέρω τη διαδικασία!

«- Πάψε, μωρέ, επιτέλους!»

Αλλά το χαμόγελο, χαμόγελο.

. . . . . . . . . .

ΙΙΙ.

Είχαν απομακρυνθεί όλοι, ακόμη κι οι εντιμώτατοι φίλοι του. Κάτι λέγανε μεταξύ τους με χαμηλή φωνή, αλλά δεν μπορούσε να τους ακούσει.

Ή δεν μπορούσε να τους ακούσει, ή του απαγορευόταν. Οι άγγελοι, όμως, δεν φαινόντουσαν πιά πουθενά.

Ο νεκροθάφτης έριχνε τις τελευταίες φτυαριές. Τη δουλειά αυτή, βέβαια, θα μπορούσε να την κάνει κι ένα ρομπότ· αλλά, πρώτον, κανείς δεν έφτιαχνε ένα τέτοιο, καί δεύτερον κανείς δεν θα το αγόραζε. Όθεν, εδώ επιμένανε παραδοσιακώς – παρά τον προχωρημένο 21ο αιώνα.

Όταν πιά ο ασκεπής τάφος είχε μείνει μόνος του, μέσα απ’ τα κυπαρίσσια πλησίασε ένας άλλος παπάς.

Τ’ ήθελε αυτός, τώρα; Καί… τί κάνει;

Πετραχήλι, ναί. Σταυρός, ναί. Ένα μικρό θυμιατό, που ανέδιδε ένα εξαίσιο άρωμα – τελείως άγνωστο.

Τί κάνει, λέμε;

Γιά στάσου, όμως! Αυτός ο σταυρός… διαφέρει κάπως. Καί τί κρατάει ο ιερέψ στα χέρια του; όχι, δεν είναι βιβλίο!

Είναι… είναι…

…Ένας πήλινος δίσκος, με κάτι εικονίτσες απάνω του!

Της Φαιστού;

Μπορεί, δεν βλέπω καλά.

. . . . . . . . . .

Ο νεοφερμένος παπάς άρχισε να προφέρει λόγια, στρίβοντας κάθε λίγο τον δίσκο μονόπαντα. Πιθανώτατα τά ‘ξερε απέξω, αλλά τον δίσκο τον κρατούσε τιμητικώς πως. Όπως οι συνήθεις παπάδες το Ευαγγέλιο – άσχετο αν το ξέρουν απέξω.

Η φωνή σε στενή κλίμακα, αφηγηματική· πότε-πότε, όμως, ξέφευγε σε τραγουδιστό τόνο, ανεβαίνοντας ψηλά καί πάλι κατεβαίνοντας. Ποτέ, όμως, απειλητική. Σαν προσευχή, σαν ικεσία, σαν…

…σαν …ηλεκτρικό ρεύμα;

Ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο, που ξέφευγε από περιγραφές. Τ’ ήταν αυτά τα λόγια;

Κι η γλώσσα;

Δεν θύμιζε τίποτε, η γλώσσα. Αν ήταν Ελληνικά, τότε ήταν μιά άγνωστη, χαμένη μορφή των Ελληνικών. Σα θολή παιδική ανάμνηση μακρυνής βαριάς καμπάνας στον ορίζοντα του δειλινού.

Κι όμως…

Κι όμως…

…Άρχισε να βγαίνει νόημα! Έστω καί προς το τέλος.

Θεέ εν αυτώι.

Ψυχή.

Υπεραιτία.

Αιτία.

Αιθήρ.

Πύρ.

Αήρ.

Γή.

Ύδωρ.

Σώμα.

. . . . . . . . . .

Με την τελευταία λέξη της προσευχής, αισθάνθηκε μιά τρομερή δύναμη να τον τραβάει προς τα κάτω, καί ν’ αρχίζει τα πάντα να τα καλύπτει το σκοτάδι. Ακριβώς σαν ένας δύτης, που τον μάγκωσε μιά όρκα στην καπάνα της, καί τον τραβάει στον βυθό παιχνιδίζοντας.

Μόνο που η ζωή του δύτη δεν είναι παιχνίδι…

…γιά τον δύτη.

Ρέ παιδιά; Ρέ αγγέλοι;

Φώναζε· μάταια, όμως.

Ώρες είναι τώρα να ξαναμπεί η ψυχή μου στο πτώμα, ν’ αγωνίζομαι να βγώ απ’ το φέρετρο με τα χώματα από πάνω μου, καί να πεθάνουν απ’ την τρομάρα τους όσοι δούν έναν γέρο να βγαίνει απ’ τον τάφο!…

…μ’ εμφάνιση, που δεν θα την έλεγες ακριβώς γιά πρόσκληση σ’ επίσημη δεξίωση!

Όμως, αντ’ αυτών, τον τύφλωσε ένα υπέρλαμπρο άσπρο γλυκό φώς. Νά ‘χαν, άρα γε, ακούσει την έκκλησή του οι άγγελοι;

Έκανε ενστικτωδώς να προφυλάξει την όρασή του, φέρνοντας το χέρι του στα μάτια του.

. . . . . . . . . .

IV.

«- Χαίρομαι που αντέδρασες έτσι! Απόδειξη πως είσαι πράγματι εδώ, κι είσαι πράγματι εσύ!»

Του μιλούσε ένας τύπος ασπροφορεμένος, γύρω στα τριαντατόσα του.

«- Άγιε Πέτρο, δεν περίμενα να έχετε τόσο νεανική εμφάνιση! Καί φυσικά είμ’ εγώ! Ποιός περιμένατε να είναι; η Μαρία η Πενταγιώτισσα;»

Η φωνή του ακούστηκε κάπως σαν τραύλισμα μεθυσμένου.

Ο τύπος λύθηκε στα γέλια, αλλά σύντομα σοβαρεύτηκε. Φόρεσε, όμως, ένα εγκάρδιο χαμόγελο.

«- Αντίθετα απ’ το ανέκδοτο, όπου ο ασθενής λέει: ‘- Γιατρέ, θα γίνω καλά;’, καί του απαντάει ο άλλος: ‘- Ποιός γιατρός, ρέ φίλε; ο άγιος Πέτρος είμαι!’, εδώ εγώ είμαι πράγματι γιατρός! Γιά την ακρίβεια, έχω διδακτορικό στην Πληροφορική Βιολογία!»

«- Ορίστε;!»

«- Έ, λογικό να έχετε μπερδευτεί! Σας ξαναφέραμε στη ζωή – σε άλλο σώμα, βέβαια!»

«- Κλωνοποίηση;»

«- Περίπου. Πήραμε απ’ τον γυιό σας δείγμα, αλλά από βιολογικής πλευράς μοιάζετε σαν δυό σταγόνες νερό. Οπότε, δεν μας ήταν δύσκολο. Να με συμπαθάτε, μόνο, επειδή σας έριξα τον προβολέα μέσα στα μάτια σας, να δω αν δουλεύουν.

Δεν το ξέρετε, είναι θέμα της επιστήμης μου, αλλά τη στιγμή ακριβώς που ο κλώνος αντιδρά σηκώνοντας το χέρι του να προφυλάξει τα μάτια του, ξέρουμε πως πράγματι η ψυχή ήρθε στο σώμα του.»

Πράγματι, παρατήρησε ότι ο ασπροφορεμένος κρατούσε έναν φορητό προβολάκο.

Αλλά, όπως έσκυψε, παρατήρησε καί κάτι άλλο: πως ο ίδιος ήταν τελείως γυμνός καί ξυπόλητος!

Έ, λογικό! Δεν φοράμε τίποτε, όταν γεννιόμαστε. Άρα, όταν ξανα-γεννιόμαστε, τί πρέπει να φοράμε;

Δεν πρόλαβε, όμως, να σκεφτεί την έλλειψη ενδυμάτων, κι αισθάνθηκε το κεφάλι του να κρυώνει. Χαϊδεύτηκε καί με τα δυό του χέρια, καί είδε πως δεν είχε τρίχες.

«- Ά, αυτό!», είπε ο ασπροφορεμένος, που τον παρατηρούσε. «Μέτρα προστασίας της ταυτότητάς σας, επειδή δεν θέλουμε αυτόκλητους αυτόπτες μάρτυρες! Από ‘δώ θα φύγετε με ξυρισμένο κεφάλι καί γυαλιά Ηλίου. Αργότερα, βέβαια, τα μαλλιά σας θα μεγαλώσουν κανονικά, οπότε αν τυχόν σας δεί κάποιος τώρα, δεν θα μπορέσει να σας ταυτίσει τότε.»

«- Ελπίζω να μή φύγω καί γυμνός!»

Ο ασπροφορεμένος χαμογέλασε.

«– Όχι, βέβαια! Μισό λεπτό, μόνο, να σας κάνω το τελευταίο τέστ, καί σας αφήνω. Παρακαλώ, σηκώστε το δεξί σας πόδι, καί κάντε κουτσό…δυό, τρία βήματα.»

Έκανε όπως του είπε. Όλα εντάξει.

«- Παρακαλώ, επαναλάβατε με το αριστερό!»

Επίσης εντάξει.

«- Σφίξτε τις γροθιές σας!»

Πανηγυρικώς κι αυτές οι εξετάσεις.

«- Ωραία! Απομένει να γίνει εντελώς φυσιολογική η φωνή σας, αλλά θα περιμένετε μισό μήνα, να δυναμώσουν οι μύες του στόματος καί του λαιμού.»

Συγκατένευσε.

«- Τώρα, θα σας αφήσω.», συνέχισε ο γιατρός. «Όμως, στη ντουλάπα που βλέπετε στο βάθος, έχει ρούχα να ντυθήτε – καί, πιστεύω, κάποια είναι στο νούμερό σας. Έχει, επίσης, έναν καθρέφτη, να δήτε τον νέο σας εαυτό. Κι αν εξακολουθεί να κρυώνει το κεφάλι σας, παρακαλώ ν’ αποφεύγετε να πλησιάζετε το αίαρ κοντίσιον.»

Έκανε να φύγει, κοντοστάθηκε.

«- Όταν ντυθήτε, μή φύγετε!»

«- Πού να πάω …ακάλεστος; Άλλως τε, το καλό το κοστούμι τ’ άφησα στο φέρετρο!»

Ο γιατρός χαμογέλασε.

«- Βγαίνοντας από τούτο το δωμάτιο, υπάρχει ένα σαλονάκι. Θα σας περιμένουν, γιά μιά πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση!»

Λίγο πρίν ανοίξει την πόρτα, να τον αφήσει…

…»- Γιατρέ!»

«- Παρακαλώ;»

«- Τ’ είν’ εδώ;»

«- Ένα πλήρως εξοπλισμένο εργαστήριο γιά κλωνοποιήσεις.»

«- Καί πώς καί δεν το ήξερα εγώ;»

«- Δεν ψάχνουμε τη δημοσιότητα! Άλλως τε, οι κλωνοποιήσεις ανθρώπων, όπως ίσως γνωρίζετε, είναι σχεδόν ημιπαράνομες. Γίνονται μέν, αλλά λιγώτερα χαρτιά συμπληρώνεις, αν είναι να σε προσλάβουν στις μυστικές υπηρεσίες, παρά γιά να κλωνοποιηθείς. Όμως, μπορεί ανά πάσα στιγμή να κηρυχθούν πλήρως παράνομες· καί τότε…»

«- Καί πού βρίσκεται το εργαστήριό σας, αν επιτρέπετε;»

Ο γιατρός παράτησε την πόρτα, καί χαμογέλασε πάλι.

«- Στο τρίτο υπόγειο, κάτω από μιά μάντρα παλαιών υλικών… κοντά στο νεκροταφείο!»

«- Μάντρα παλαιών υλικών!!!!… Απόλυτα ταιριαστό! Αλλά κοντά στο νεκροταφείο, γιατί;»

«- Θα σας εξηγήσουν τα πάντα! Αλλά εμένα με συγχωρείτε, πρέπει να φύγω!»

«- Ποιοί θα μου εξηγήσ…»

Η πόρτα είχε ήδη κλείσει.

. . . . . . . . . .

Στη ντουλάπα, πράγματι βρήκε το νούμερό του στα ρούχα καί στα παπούτσια. Βρήκε καί τον καθρέφτη.

Δεν βιάστηκε να ντυθεί· γυμνός, όπως ήταν, έψαξε το σώμα του τριαντάχρονου εαυτού του απέναντί του. Ήταν αυτό που θα ήταν, αν η μάνα του δεν τον έπρηζε να τρώει όλο το φαγητό του πιάτου του, παρά τις διαμαρτυρίες του στομαχιού του. Καί, σημάδια από παιδικές τρέλλες, συν δυό ίχνη από κοψίματα με χειρουργικά ράμματα, φυσικά καί δεν υπήρχαν επάνω στον νέο του εαυτό. Άσε την οδοντοστοιχία: άψογη!

Έπιασε τα εσώρρουχα, να τα φορέσει. Πρωτοποριακό υλικό, πήγαινε ανάποδα απ’ τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος: δρόσιζε το καλοκαίρι, ζέσταινε τον χειμώνα. Καί ταυτόχρονα δεν άφηνε ιδρώτα καί σωματικές μυρωδιές να εγκαθιδρύσουν τη δικτατορία τους.

Ο ίδιος, βέβαια, στο παλιό του σώμα είχε μείνει σε παλιές ενδυματολογικές συνήθειες· τα μοντέρνα ρουχάδικα δεν θα τον αποκαλούσαν καλό πελάτη τους. Κι αν -τα τελευταία χρόνια- εξακολουθούσε να μαθαίνει (με σχεδόν νεανικό ζήλο) τις εξελίξεις στις επιστήμες καί την τεχνολογία, αυτές δεν τον πολυάγγιζαν σε προσωπικό βιωματικό επίπεδο.

Ντύθηκε, έριξε μιά τελευταία ματιά στον (όχι καί τόσο) άγνωστο, που τον κοίταζε μέσα απ’ τον καθρέφτη, καί βγήκε απ’ το δωμάτιο.

. . . . . . . . . .

(επόμενο)

Α.Ι. άϊ άϊ άααα!… Α.Ι. άϊ άϊ άααα!…

Θ’ απαντήσω σε μιά απορία του Λιακό (εδώ), ο οποίος μάλλον δεν καταλαβαίνει στ’ αλήθεια περί τίνος πρόκειται – καί δεν παριστάνει απλά πως δεν καταλαβαίνει, ώστε κουβέντα να γίνεται.

Η απορία είναι: τί σχέση έχει η Τεχνητή Νοημοσύνη (ΤΝ εφεξής) με τα Μπουρλοεμβόλια;

. . . . . . . .

Κατ’ αρχήν, τί είναι ΤΝ. Αν δεν το καταλάβουμε αυτό, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε.

Η ΤΝ (άλλως: Artificial Intelligence, AI, τεχνητή ευφυΐα) είναι ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή, που προσπαθεί να μιμηθεί τη νοημοσύνη του ανθρώπου. Δηλαδή:

• να μαθαίνει από μόνο του,
• ν’ αυτο-διορθώνεται,
• καί ν’ αποφασίζει (πάλι από μόνο του) γιά τις προσεχείς κινήσεις του.

Όπως ακριβώς ο (λογικός) άνθρωπος.

Όπως καταλαβαίνετε, αυτά αποτελούν απλώς ακόμη μία ακαδημαϊκή έρευνα, όταν είναι ελεγχόμενα. Όταν, όμως, αφεθούν ανεξέλεγκτα, αποτελούν θανάσιμο κίνδυνο.

Μέχρι στιγμής, βέβαια, όλα δείχνουν πως η κατάσταση εξακολουθεί να βρίσκεται υπό έλεγχο – αλλά δεν πρέπει να εφησυχάζουμε, διότι τα γεγονότα τρέχουν με διαστημικές ταχύτητες.

. . . . . . . .

Ξαναγυρίζουμε στον κοροϊδοϊό καί τα εμβόλια.

Αν ψάχνετε καθημερινά τις ειδήσεις, θα σας είναι γνωστό ότι τα φάρμακα (όπως πχ και τ’ αεροπλάνα) σχεδιάζονται από ηλεκτρονικούς υπολογιστές εδώ καί 20 χρόνια· μπορεί καί παραπάνω. Οπότε, δεν είναι απορίας άξιον, αν στη θέση των απλών σχεδιαστικών προγραμμάτων βάλανε προσφάτως προγράμματα ΤΝ. Όλοι κοιτάζουν πώς να βάλουν τους ΗΥ να λύνουν τα προβλήματα γρηγορώτερα. Ούτε παράξενο είν’ αυτό, ούτε αθέμιτο.

Πάντως, εμένα ειδικά αυτό δεν μου λέει απολύτως τίποτε. Αντιθέτως, θα μου έλεγε πολλά το να δω τον κώδικα του προγράμματος· κι αν όχι αυτόν, το μέγεθος του ΗΥ που τρέχει το συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Μ’ άλλα λόγια, αν δω κανένα πισάκι έστω καί γρήγορο, το πράγμα ελέγχεται.

Αν, αντιθέτως, δω καμιά θηριώδη συστοιχία ΗΥ σε clustering (δηλαδή σε διάταξη, που μοιράζει την επίλυση σε περισσότερους του ενός ΗΥ), τότε, αναγνώστη μου, τα πράγματα είναι περισσότερο άσχημα, απ’ ό,τι μπορείς να φανταστείς.

Μ’ άλλα λόγια (δίς), η ΤΝ αφ’ εαυτής δεν μου λέει τίποτε. Αλλά οι δυνατότητες, που της δίνουν εξ αρχής, μου λένε πάρα πολλά.

. . . . . . . .

Είναι κάπως, όπως το παλιό αστείο της δεκαετίας του 1960, όταν ξεκίνησαν τα αυτόματα μεταφραστικά προγράμματα. (Στρατιωτική εφεύρεση στην αρχή. Τί περιμένατε, δηλαδή; Όταν, βέβαια, θεώρησαν ότι δεν τρέχει τίποτε να τα βγάλουν και στο εμπόριο, τα βγάλανε – καί φτάσαμε να έχουμε το Γκούγκλ Τρανσλέητ.)

Έλεγε το αστείο, ότι οι ηπαπαραίοι θέλανε να μεταφράσουν αυτόματα με τους υπολογιστές το ρητό: «Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σάρξ ασθενής!», στα Ρώσσικα. Το μεταφράσανε, αλλά θέλανε καί να κάνουν επαλήθευση – οπότε ζήτησαν καί αντίστροφη αυτόματη μετάφραση.

Η οποία έβγαλε στον εκτυπωτή ότι: «Η βότκα ήταν φανταστική, αλλά το κρέας χάλια!» 🙂

Με την ίδια λογική, άμα βάλω την ΤΝ να μου σχεδιάσει ένα αναψυκτικό, που:

• θα είναι δροσιστικό,
• θα είναι ελαφρώς γλυκό,
• θα κατεβαίνει εύκολα στο στομάχι,

πιθανώτατα θα βγάλει συνταγή: λεμόνι + ανθρακικό (να γίνει αναψυκτικό), νερό γιά διάλυση, λίγο λάδι γιά να κατεβαίνει εύκολα, καί λίγο χυμό μούρο, γιά να έχει λίγη φυτική / φυσική γλύκα.

Αλλά, αν αυτό το πράγμα καταφέρει να πουληθεί στην αγορά, στείλτε μου τηλεγράφημα! 🙂

. . . . . . . .

Δηλαδή, όπως σας είπα, σε τελική ανάλυση μετράνε οι δυνατότητες που δίνουν στην ΤΝ εξ αρχής. Όσο πιό «σοφιστικέ» τη φτιάξουν, τόσο μεγαλύτερο πλεονέκτημα της δίνουν.

Οπότε, αν δώσουμε:

• έναν τεράστιο αποθηκευτικό χώρο,
• συν μεγάλη υπολογιστική ταχύτητα,
• συν πολλούς υπολογιστές δικτυωμένους,
• συν πολλούς έτοιμους αρχικούς κανόνες,

τότε έχουμε φτιάξει ένα ΤΕΡΑΣ, με το οποίο ΔΕΝ μπορεί να τα βάλει ένας άνθρωπος… δεμπανά ‘χει δείκτη νοημοσύνης 200 (διακόσια)!

Το τέρας θά ‘χει iq 20,000 (είκοσι χιλιάδες)… κι αν δεν τό ‘χει εξ αρχής, θα το αποκτήσει στην πορεία. Η αρχική φόρα που θα του δώσουν μετράει πάνω απ’ όλα – όσο περισσότεροι οι έτοιμοι αρχικοί κανόνες, τόσο μεγαλύτερη η ισχύς της ΤΝ.

Αν ρωτήσετε εμένα, που το iq μου είναι κάπως της προκοπής, σε τέτοια περίπτωση δεν θα ξεκινούσα διανοητική κόντρα· αλλά, χωρίς δεύτερη σκέψη, θα έπιανα βαριοπούλα καί φλογοβόλο, καί θσ μετέτρεπα τα γκουμπιούτερζ του τέρατος σε κολυμπηθρόξυλο. (Αφού πρώτα έκλεινα τον γενικό διακόπτη του ρεύματος του κτιρίου.)

Κατ’ ευθείαν.

. . . . . . . .

Εκεί, λοιπόν, που εμένα προσωπικώς άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια, είναι πως η ΤΝ έχει συσχετιστεί με πολλές πλευρές της ψευδοπανδημίας του κοροϊδοϊού.

• Καί με τα εμβόλια (στον σχεδιασμό τους), όπως αποκάλυψε το Μπουρλοχαμόγελο καί η απορία του Λιακό.
• Καί με τα επιδημιολογικά μαθηματικά προβλεπτικά μοντέλα.
• Καί με τους καθημερινούς αριθμούς (δήθεν) θανάτων, που τους παίρνανε έτοιμους από πρόγραμμα ΤΝ καί απλά τους παπαγαλίζανε στα ΜΜΕ, όπως αποκάλυψε πρό καιρού ιατρός τις στην τιβή (καί δεν κουνήθηκε φύλλο).
• Καί με τις δήθεν προβλέψεις γιά τις δήθεν μεταλλάξεις του κοροϊδοϊού. (Η εκτύπωση που βλέπετε εδώ, είναι προϊόν «πρόβλεψης» από ΗΥ.)
• Αλλά…. drum roll…. καί με τον κοροϊδοϊό τον ίδιο!!!!!!

Αλήθεια, τί γίνεται με την τελευταία περίπτωση;

Είναι αληθινός ο κοροϊδοϊός, ή ένα φάντασμα / μαϊμού κατασκεύασμα μιάς ΤΝ;

Γιατί άλλοι λένε πως το γονιδίωμά του περιέχει ακολουθίες από τον ιό του AIDS, από dna πιθήκου, από… από… – που σημαίνει ότι το είδαν στο εργαστήριο;

Καί γιατί άλλοι τάζουν ενάμισυ μύριο ντάλλαρζ σε όποιον τους φέρει το γονιδίωμα του ιού στο πιάτο – που σημαίνει ότι ΔΕΝ το(ν) είδε κανείς μέχρι σήμερα;

Το είδαν το γονιδίωμα, ή δεν το είδαν;

Θέλετε τη γνώμη μου;

Όλοι, όσοι λένε τί περιέχει μέσα ο ιός, είδαν ένα σχεδιάγραμμα. Που είναι αυτό, που δώσανε οι νεοταξίτες (ηπαπαραίοι τε καί Κινέζοι) ως προδιαγραφές να σχεδιάσει η ΤΝ. ΔΕΝ τα είπαν αυτά μετά από εξέταση με μικροσκόπιο καί χημική ανάλυση, δηλαδή.

Γιατί, όμως, όσοι «είδαν», δεν μιλάνε στα ίσα, ότι πρόκειται γιά ασκήσεις επί χάρτου, κι όχι γιά πραγματικό ιό;

Διότι τρομάξανε. Από τις συνέπειες αυτού που καταλάβανε. Όπως κι εγώ άρχισα να χοροπηδάω νευρικά, γιά τον ίδιο λόγο μ’ αυτούς.

Θα καταλάβετε παρακάτω.

. . . . . . . .

Το τρομακτικό στην υπόθεση δεν είναι ούτε τα καρα-ψέμματα που ειπώθηκαν, ούτε φυσικά οι τραγικές αποτυχίες στις προβλέψεις των ιολάγνων ιοψευτών.

[Γιά παράδειγμα, το Κίνγκ’ς Κόλλετζ της αγγλίτσας έγινε ρόμπα, με το δικής του εφευρέσεως επιδημιολογικό μαθηματικό μοντέλο θανάτων, που απέτυχε παταγωδώς. Είπαμε να πείς ένα εντυπωσιακό ψεμματάκι, αλλά όχι καί να το κάνεις ουρανομήκη ψεμματάρα!

Έτερο παράδειγμα γυναικείου προχείρου ενδύματος: το ΑΠΘ το δικό μας, που ψάχνει μέσα στα σκατά να βρεί το γονιδίωμα του ιού… που αφ’ ενός δεν το ξέρει κανείς, αφ’ ετέρου -καί να υπάρχει- δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει ακέραιο μέσα σε λύματα με βιολογικές ζυμώσεις καί χλωρίνες. Ούτε Χημεία Λυκείου δεν ξέρουν τα άτομα, καί κάνουν κουμάντο σε πανεπιστήμιο!!!]

Ούτε, βέβαια, οι μαθηματικώς γελοίες προβλέψεις γιά μία μετάλλαξη ανά μήνα. (Δες την εκτύπωση, στην οποία παραπέμπω παραπάνω.)

Το τρομακτικό… καί, προσέξτε, δεν λέω τέτοιες λέξεις απλά γιά εντυπωσιασμό… το τρομακτικό, λέγω, της ιστορίας μας κατοικοεδρεύει σε τρείς μεριές.

Η πρώτη είναι ότι καί ο πλέον κουτοπόνηρος εξουσιαστής (τύπου Μπουρλά) κατάλαβε τις τρομερές δυνατότητες της ΤΝ, κατάλαβε ότι αυτή μπορεί να υποκαταστήσει στο χίλια τοις εκατό τους κουτοπόνηρους σατανικούς εγκεφάλους των εξουσιαστών, καί τώρα θα τη βάλουν μέχρι καί στα λάχανα. Παναπεί, ότι -κατά πάσα πιθανότητα- η ιστορία του κοροϊδοϊού -παρά τις αποτυχίες της- ήταν απλά ένα τέστ των ικανοτήτων της ΤΝ, καί τα χοντρά τα εγκεφαλικά επεισόδια θα μας έρθουν αργότερα.

Η δεύτερη είναι αυτή που δεν φαίνεται, στην περίπτωση του κοροϊδοϊού: ότι, δηλαδή, η ΤΝ δεν σχεδίασε απλά το γονιδίωμα ενός υποθετικού ιού, αλλά προέβλεψε επακριβώς το πώς θ’ αντιδράσει η κοινωνία!!!...

…Υπαγορεύοντας, ταυτόχρονα, τις καθημερινές αντιδράσεις της μανδάμ Εξουσίας!

Πώς σας φαίνεται αυτό;

Θα κοιμάστε ήσυχα από ‘δώ καί στο εξής, αν ξέρετε πως μιά ΤΝ ρυθμίζει την κοινωνική σας ζωή;

Εννοείται πως δεν κάνω κανένα σχόλιο γιά τους παπάρες, που νομίζουν ότι μ’ ένα εμβόλιο δήθεν θα «ξανακερδίσουν την παλιά ζωή» τους, την «κανονικότητα».

Μιά νύχτα με τον ερωτύλο σέντερ μπ(λ)άκ του Θρήνου θα κερδίσουν – κι άμα τους αρέσει.

. . . . . . . .

Κι η τρίτη έδρα / κατοικία της τρομακτικής ΤΝ;

Ά… η τρίτη έδρα… ναί, σχεδόν την είχα ξεχάσει.

Αυτή είναι το γεγονός, ότι την ΤΝ έχουν αρχίσει να τη χρησιμοποιούν εδώ καί καιρό (πιό πρίν απ’ τους φαρμακεμπόρους των δηλητηρίων) κι έξυπνοι άνθρωποι, καί δή σε περιοχές που κάνουν τζίζ!!!

Καί δή, χρησιμοποιώντας βελτιωμένες εκδόσεις της.

Όχι απλά κουτοπόνηρα μέλη μυστικών λεσχών σε κοινωνιολογικά πειράματα, να δούν πώς θ’ αντιδράσουν τα Ζά παγκοσμίως, αλλά βαρβάτοι επιστήμονες στις θετικές επιστήμες.

Πώς θα σας φαινόταν, αν σας έλεγα ότι βάλανε την ΤΝ να σχεδιάζει πειράματα Κβαντομηχανικής;

Αν, λοιπόν, φτάσαμε στο σημείο οι όντως έξυπνοι να χρησιμοποιούν την ΤΝ γιά να τους ανοίξει δρόμους,

ΚΑ-

Η-

ΚΑ-

ΜΕ.

Δεν σας λέω περισσότερα, διότι δεν θέλω ν’ αποκαλύψω το ποιοί «συνάδελφοι» συμμετέχουν στην ιστορία αυτή καί τί ακριβώς ψάχνουν. Αν έχετε τόση περιέργεια, σκαλίστε εκτενώς τα ιντερνέτια. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι επικίνδυνης εξυπνάδας άνθρωποι ψάχνουν επικίνδυνα πράγματα.

. . . . . . . .

Δεν έχει τόση σημασία, το πόσο έξυπνος είναι κανείς.

Δεν έχει τόση σημασία, το πόσο μορφωμένος είναι κανείς.

Δεν έχει τόση σημασία, το πόσο καλή μνήμη έχει κανείς.

Δεν έχει, ακόμ’-ακόμη, τόση σημασία, το πόσο συνδυάζει κανείς αυτές τις ιδιότητες, αν υποτεθεί ότι τις έχει καί τις τρείς υπερανεπτυγμένες.

Σημασία έχει τί εξαγόμενα βγάζει από τη συνδυαστική του ικανότητα. Εκεί, γάρ, ο Παράδεισος, εκεί κι η Κόλαση.

Γι’ αυτό καί δεν μιλάω.

Γι’ αυτό καί δεν δίνω λεπτομέρειες. Φοβάμαι τους συνδυασμούς στο κεφάλι του καθενός, που θα τύχει να διαβάσει αυτό το κείμενο. Δεν θέλω να δώσει κανείς -έστω κι άθελά του- το κλειδί της λύσης στους προαναφερθέντες λεβέντες, αν δεν το βρίσκουν.

Τώρα, βέβαια, αν το βρούν από μόνοι τους, αλλάζει το πράγμα. Γι’ αυτό το ενδεχόμενο, όμως, είμ’ εγώ εδώ.

. . . . . . . .

Δεν γνωρίζω αν -μετά απ’ όσα ειπώθηκαν παραπάνω- οι νύχτες σας θα γίνουν πιό ανήσυχες στο εξής· δεν με νοιάζει, όμως, κιόλας.

Ήρθε η ώρα του πολέμου…

…κι αλοίμονο σ’ όποιον επιμένει να κοιμάται μακαρίως.

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . .

Υγ: Στη δημιουργία του κοροϊδοϊού συμμετείχαν, λέει, κι Έλληνες επιστήμονες!

Περίεργο… πολύ περίεργο. Ποιός απ’ τους δικούς μας πάει στην Κίνα γιά τέτοιες δουλειές;

Εκτός αν πήγαν μέσωι ηπαπάρα, που είναι καί το πιθανώτερο.

Έ, λοιπόν! Δεν ουρλιάζω τζάμπα, να μην πάει κανείς δικός μας ν’ ανοίξει τα μάτια βαρβάρων! Αλλά, δυστυχώς, όλους αυτουνούς τους έχει πιάσει βαρηκοΐα.

. . . . . . . .

Μόνο να μή σας πιάσω στα χέρια μου, τσογλάνια! Θα σας χώσω τις προχοΐδες στον κώλο!!!