Ερωτήματα σχετικά με την «στάση του Νίκα» – πρώτο μέρος

1. ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΘΕΣΕ Ο ΜΙΜΑΚΟΣ

Το κείμενο του φίλου Μιμάκου, το οποίο αναρτήθηκε σχετικά με την «στάση του Νίκα», νομίζω ότι θέτει σημαντικά ζητήματα και συμβάλει στην ανάπτυξη της προβληματικής, που ξεκίνησε με την αντίστοιχη αναφορά του ο οικοδεσπότης τού ιστολογίου. Και παλαιότερα έχω γράψει, ότι θεωρώ τον Μιμάκο προικισμένο σχολιαστή. Ασχέτως εάν αυτός εκάστοτε επιχειρεί να σοβαρολογήσει ή να λοιδορήσει, στις πλείστες των περιπτώσεων εστιάζει την προσοχή μας με πολύ εύστοχο τρόπο σε ζητήματα ουσίας. Ο ρόλος του δικηγόρου του διαβόλου, τον οποίον συχνά επιλέγει, είναι πολύτιμος. Διότι η αμφισβήτηση και η κριτική είναι ακριβώς αυτές, οι οποίες υποχρεώνουν τις απόψεις που έχουν διατυπωθεί, ή να ενισχύσουν την επιχειρηματολογία τους, ή να φυγομαχήσουν. Ακόμη και ο απαξιωτικός τρόπος κριτικής, ως οριακή αντιμετώπιση του όποιας άποψης, μπορεί κάλλιστα να συμβάλλει στην ενίσχυση των επιχειρημάτων που την στηρίζουν, όταν η χρήση της πρόκλησης είναι δομημένη.
Ο Μιμάκος με το κείμενό του αναφέρεται στα εξής θεμελιώδη ζητήματα:
1. Σχέσεις εξουσίας και όχλου, ως άξων της κοινωνικής μηχανικής
2. Η ρυπαρή ηθική μελών της εξουσίας
3. Οι συνέπειες της «στάσεως του Νίκα» στα πλαίσια αυτών των σχέσεων
4. Ο ρόλος των αγροτών στα αριστερά κινήματα, τα οποία επικαλούνται «προλεταριακού» τύπου στοχεύσεις.

Ενώ αυτά τα τέσσερα ζητήματα χαρακτηρίζονται από εξέχουσα σημασία – δεδομένο, το οποίο συνιστά την εν τέλει αρετή τού κειμένου – θεωρώ, ότι ο Μιμάκος δεν επιτυγχάνει να υπερσκελίσει στα πλαίσια της πραγματείας του τα καθιερωμένα όρια, στα οποία υπόκεινται οι πάγιες αντιλήψεις και τα οποία τα αναπαράγουν, έστω και εάν ο συγγράψας επιχειρεί να καταλήξει σε πρωτότυπα συμπεράσματα. Όμως παρ’ όλα αυτά, δεν παύει να ισχύει η γενική διαπίστωση, ότι αξία δεν έχει μόνο η επίλυση προβλημάτων, αλλά εξίσου σημαντικό είναι να μπορούμε να θέτουμε τα προβλήματα από δημιουργική σκοπιά. Υπό αυτήν την έννοια βρίσκω αξιόλογο το κείμενο του Μιμάκου και θεωρώ, ότι αυτό παρέχει σημαντικά εναύσματα ως προς τον ρόλο του υποκειμένου στην διαδικασία της συγκεκριμένης στάσεως. Πιστεύω, ότι μια αναλυτική προσπάθεια σε βάθος, η οποία διέπεται από συστηματική διάθεση προσέγγισης σχετικά με το στασιαστικό υποκείμενο αλλά και το υποκείμενο καταστολής, είναι εις θέσιν να μάς οδηγήσει σε εξιχνίαση και κατανόηση των πραγματικών αιτιάσεων σχετικά με το εν λόγω ζήτημα.
Η βασική επιχειρηματολογία τού κειμένου κυρίως προσβλέπει στην ανάδειξη των ωμών σκοπιμοτήτων, όσον αφορά τον εξουσιαστικό έλεγχο των μαζών, διαπίστωση, η οποία αναμφίβολα ισχύει. Όσοι φίλοι και φίλες όμως τυχαίνει να είναι εξοικειωμένοι με την γενικότερη προβληματική, η οποία διέπει τα γραφόμενά μου, γνωρίζουν, ότι μονίμως αμφισβητώ το κατά πόσο αυτός έλεγχος αποτελεί τον τέλει σκοπό της εξουσίας, φρονώντας, ότι αυτή η στόχευση είναι ενδιάμεση και αποβλέπει στην επίτευξη κάποιου εν τέλει υπερκείμενου στόχου, ο οποίος είναι η εξασφάλιση διμεθυλτριπταμίνης για τα χθόνια ιερατεία και τους μυημένους στο απόκρυφο κύκλωμα του ουροβόρου.
Κατανοώ, ότι αυτή η εκτίμηση είναι ιδιόρρυθμη, ακραία και προκλητική έναντι αυτών, τα οποία θεωρούνται αυτονόητα, ή τουλάχιστον κοινώς αποδεκτά. Η «στάση του Νίκα» όμως αποτελεί για τον γράφοντα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να θέσει κατ’ αρχήν επί τάπητος τα συγκεκριμένα δεδομένα, τα οποία την αφορούν, όπως αυτά παραδίδονται από τις πηγές και αναφέρονται από την ιστοριογραφία. Ούτως ώστε στην συνέχεια να επιχειρηθεί η αξιολόγηση και η ερμηνεία τους. Εκεί νομίζω ότι μπορούν να κριθούν τα ερμηνευτικά μέτρα και σταθμά ενός εκάστου, στο βαθμό που αυτά είναι σε θέση να συνθέσουν λειτουργικές ερμηνείες.
Νομίζω, ότι κατ’ αρχήν η εξοικείωση με τα αντίστοιχα γεγονότα καθ’ εαυτά είναι ιδιαίτερα σημαντική. Οι γνώσεις μας περί αυτών προέρχονται συνήθως κυρίως από τα ελάχιστα στοιχεία, τα οποία αναφέρουν τα σχολικά βιβλία, καθώς και από κάποια στερεότυπα, τα οποία έχουν γενικώς επικρατήσει, ως καταστάλαγμα τής ιδεολογικής μονοκρατορίας μιας καθιερωμένης ιστοριογραφίας. Τα συμπεράσματα της οποίας έχουμε εθιστεί να αναπαράγουμε ως αυτονόητα, πέρα από την οποιαδήποτε συγκεκριμένη κριτική προσέγγιση και προσωπική διερεύνηση.
Φυσικά η παράθεση συγκεκριμένων συμβάντων έχει αφαιρετικό χαρακτήρα και αποτελεί συγκεκριμένη επιλογή, η οποία ηθελημένα ή ενδόμυχα μπορεί να αποσκοπεί στην λανθασμένη πιστοποίηση συμπερασμάτων, τα οποία έχουν εξαχθεί αυθαιρέτως εκ των προτέρων.
Όμως το κύριο είναι, ΝΑ ΘΕΣΟΥΜΕ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΤΑ ΚΑΘΕΚΑΣΤΑ ΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΞΕΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ ΑΝΑΜΑΣΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΤΡΙΜΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΩΝ. Με αυτήν την διαδικασία παρέχονται εναύσματα στον καθένα να διεξάγει ίδια αναζήτηση και διερεύνηση. Από μια τέτοια διαδικασία δεν μπορεί να βγει κερδισμένη η  διαιώνιση της κρούστας, αλλά η αποκάλυψη του περιεχομένου, έστω και εάν κάποιος διαφωνεί καθέτως με τις απόψεις και ερμηνείες, τις οποίες προβάλλει ο γράφων.
Ας ασχοληθούμε λοιπόν στην συνέχεια με μια ιχνηλασία της πορείας, την οποία εύστοχα χάραξαν ο ΕργΔημΕργ και ο Μιμάκος:

2. ΑΠΟ ΤΗΝ «ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΑ» ΣΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΤΟΥ ΟΑΚΑ

«Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει» είναι ένα από τα βασικότερα συμπεράσματα και τίτλος γνωστού άσματος τού φίλτατου μακαρίτη Μανώλη Ρασούλη. Τα προχθεσινά γεγονότα στο ΟΑΚΑ, σε συνδυασμό με αυτά τής «στάσεως του Νίκα», με οδηγούν σε ένα διαφορετικό συμπέρασμα: «Οι κυβερνήσεις ανεβοκατεβαίνουν, αναπαράγοντας μια από τα ίδια, ενώ τα χρώματα του οπαδισμού παραμένουν μονίμως απαράλακτα στα πλαίσια των εξουσιαστικών κοινωνιών». Κακώς βέβαια κάνουμε λόγο για πράσινους, κόκκινους, κίτρινους και μπλε. Διότι αυτά τα χρώματα αφορούν – ως θέλω να αποδείξω – την εξωτερική επίφαση. Λίγο βαθύτερα από αυτήν κυριαρχεί μονίμως το κατάμαυρο χρώμα του μανδύα και της κουκούλας των ιεροεξεταστών.
Προχθές, καθώς εκτύπωνα το τελευταίο μέρος ενός κειμένου, το οποίο ήθελα να μελετήσω στην προοπτική αυτής της αναφοράς, πληροφορήθηκα από κάποια τηλεοπτική εκπομπή σχετικά με τα έκτροπα, που έλαβαν χώρα στο Ολυμπιακό Στάδιο. Μετά από μελέτη αρκετών ημερών ενός υλικού, το οποίο είχα επιλέξει σχετικά με την «στάση του Νίκα» και ενώ αρχικά αδυνατούσα να διακρίνω κάποια σκοπιμότητα, η οποία θα μπορούσε να διέπει την διεξαγωγή της, συν τω χρόνω είχα αρχίσει να σκιαγραφώ μια ερμηνεία γι’ αυτά τα συμβάντα. Έτσι ήθελα να επανεξετάσω μια ακόμη φορά ένα προς ένα εκείνα τα δεδομένα, τα οποία είχα θεωρήσει σημαντικά, ώστε να διαπιστώσω κατά πόσο οδηγούν πράγματι σε μια τέτοιου τύπου ερμηνεία. Όταν όμως πληροφορήθηκα τα γεγονότα στο  ΟΑΚΑ, οι παραλληλισμοί έγιναν αμέσως, όχι μόνο κατανοητοί, αλλά προφανείς, ενισχύοντας τις υποψίες μου, ότι πίσω από τα φαινόμενα λειτουργούν σκοπιμότητες, οι οποίες πολύ δύσκολα είναι δυνατόν να καταστούν από πρώτη θέαση φανερές:
ΣΤΑΔΙΟ – ΧΡΩΜΑΤΑ / ΦΑΤΡΙΕΣ – ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΙΣΜΟΣ – ΚΡΙΣΗ
Όποιος μελετήσει έστω στοιχειωδώς τα γεγονότα της «στάσης του Νίκα», μπορεί αμέσως να πληροφορηθεί, ότι αφορμή για αυτά στάθηκαν κάποια υπερβολικά έκτροπα τα οποία εσχετίζοντο με αθλοπαιδιές τής τότε εποχής. Ένα φαινόμενο παρόμοιο με αυτό, που χαρακτηρίζουμε σήμερα ως χουλιγκανισμό.
Ας θέσουμε λοιπόν τρία ερωτήματα γενικότερου χαρακτήρος:
Σε τι συνίσταται αυτό το φαινόμενο, πώς εκδηλώνεται και ποιες μπορεί να είναι οι σκοπιμότητες που αυτό υπηρετεί;
Σχετικά με το πρώτο ερώτημα:
Χουλιγκανισμός είναι η εκδήλωση υπέρμετρης βίας με αφετηρία χώρους διεξαγωγής αθλοπαιδιών, η οποία στην συνέχεια διασπείρεται και εκτός αυτών. Οι συμμετέχοντες ανήκουν σε διαφορετικές φατρίες οπαδών. Η βία, την οποία αυτοί εξασκούν κατευθύνεται εν πρώτοις κυρίως εναντίον των δυνάμεων διαφύλαξης της τάξεως εντός και εκτός των χώρων διεξαγωγής των «παιχνιδιών», αλλά και εναντίον των οπαδών της αντιπάλου φατρίας, διευρυνόμενη στην συνέχεια εναντίον των πάντων. Υποτιθέμενο διακύβευμα για τα έκτροπα αποτελεί η αποκατάσταση τού δήθεν πληγέντος γοήτρου της εκάστοτε ομάδος, εκπεφρασμένο αποκλειστικά σε αγελαία βάση, ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ ΥΛΙΚΗΣ, ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΥΦΗΣ. Πρόκειται για την τυφλή κυριαρχία της ψυχολογίας της γκρούπας, όταν αυτή εκδηλώνεται ως άκρατος φανατισμός και με αχαλίνωτη βία εντός πλαισίων μανίας, όπου δεν υφίσταται εκ των προτέρων κανένα λογικό κίνητρο. Αυτή η ακατάσχετη βία εκδηλώνεται ως αυτοσκοπός από πωρωμένα άτομα, συνασπισμένα σε ομάδες κρούσεως, υπό γενικότερο συντονισμό. Είναι όμως έτσι τα πράγματα, ή κυριαρχούν όπισθεν αυτών μη κατονομαζόμενες σκοπιμότητες;
Σχετικά με το δεύτερο ερώτημα:
Το  φαινόμενο τού χουλιγκανισμού εκδηλώνεται ΣΕ ΟΛΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ με οργανωμένο τρόπο. ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΥΧΑΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΙΑΙΕΣ ΕΞΑΡΣΕΙΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΓΟΝΤΑΙ ΣΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Αυτές οι εξάρσεις βίας έχουν προγραμματιστεί εκ των προτέρων. Τα συμβάντα, τα οποία προηγούνται, αποτελούν την με δόλιο τρόπο πρόφαση αφορμής. Με  σκοπιμότητα ενέχονται πάντοτε προβοκάτορες, η δράση των οποίων ακολουθεί προϋπάρχοντα σχεδιασμό.
Ας εξετάσουμε επί του προκειμένου τα γεγονότα στο ΟΑΚΑ, σύμφωνα με την κάτωθι ειδησεογραφία:
http://tvxs.gr/news/athlitika/ston-aera-i-epomeni-agonistiki-tis-superleague-meta-ta-epeisodia-sto-ntermpi-ton-aion

Κατά τη διάρκεια των αστυνομικών επιχειρήσεων και ερευνών κατασχέθηκαν έξω από θύρα τρία δοχεία των 16 λίτρων έκαστο με εύφλεκτο υλικό, τρεις αυτούσιες βόμβες μολότοφ και αρκετά υπολείμματα άλλων, 15 βεγγαλικά και κροτίδες, καθώς και ένα σφυρί.
 Αναφορικά με την είσοδο των εν λόγω ατόμων και των αντικειμένων στον αγωνιστικό χώρο, σύμφωνα με την ανακοίνωση της αστυνομίας «πριν την έναρξη του αγώνα άτομα που είχαν εισέλθει μετά από έλεγχο σε ορισμένες κερκίδες εξήλθαν από αυτές σπάζοντας τις θύρες επιτιθέμενοι στις αστυνομικές δυνάμεις, ταυτόχρονα με άτομα που ανέμεναν να υποβληθούν σε έλεγχο με αποτέλεσμα να εισέλθουν στις κερκίδες άτομα χωρίς να ελεγχθούν».
«Είχαμε δύο επιλογές. Η πρώτη να αναβάλλουμε το παιχνίδι και η δεύτερη να πάρουμε τα μέτρα μας και να γίνει. Άλλες επιλογές δεν είχαμε. Αν το είχαμε αναβάλλει επειδή μύριζε μπαρούτι θα έλεγαν ότι παρενέβη η Πολιτεία στη Λίγκα. Κρίναμε πως η σημασία του παιχνιδιού ήταν τόσο μεγάλη που δεν έπαιρνε αναβολή», είπε μεταξύ άλλων ο κυβερνητικός παράγοντας και συνέχισε:
«Γιατί μπαίνουν οι κροτίδες και οι μολότοφ μέσα; Πρόσφατα περάσαμε ένα νόμο, με τον οποίο δώσαμε δικαίωμα στις ΠΑΕ να μην περάσουν κάποιον μέσα αν δεν θέλουν. Υπάρχει και ένα θετικό σε όλο αυτό. Εφαρμόστηκε ένας κανονισμός που προβλέπει βαριές τιμωρίες και για αυτό και για το επόμενο πρωτάθλημα. Αν κάποιοι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού θέλουν να οδηγήσουν την ομάδα τους στην καταστροφή, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Οι ομάδες έχουν την ευθύνη. Δεν είναι δυνατόν αυτή τη στιγμή να αναλάβει η Πολιτεία την ευθύνη της διοργανώτριας αρχής. Εμείς αντιμετωπίζουμε τα πάντα. Μέχρι σήμερα είχαμε 200 ματς και την «πάθαμε» στο ένα. Οφείλουμε να κοιτάμε ξεχωριστά κάθε αγωνιστική, αγώνα προς αγώνα. Θα το δούμε αν αναβάλουμε την επόμενη αγωνιστική».

Για οργανωμένο σχέδιο επεισοδίων έκανε λόγο με δηλώσεις του στη ΝΕΤ ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Σταδίου, Λάζαρος Γρύλης.
 «Δεν έγιναν απλά τραμπουκισμοί, αλλά βαρβαρισμοί. Κατέστρεψαν αυτό το στολίδι. Το ερώτημα είναι πως βρέθηκαν τόσοι άνθρωποι που δεν είχαν δουλειά κοντά στα επίσημα. Πέρασαν τόσα πράγματα μέσα στο γήπεδο, κροτίδες, φωτοβολίδες, μολότοφ. Κάποιοι δεν έκαναν προφανώς έλεγχο. Ήταν οργανωμένο σχέδιο, αν δεν πήγαινε καλά το παιχνίδι να ξεκινούσαν τα έκτροπα. Είδατε τι έγινε μετά το γκολ» είπε αρχικά ο πρόεδρος του Ο.Α.Κ.Α. και κατέληξε:
«Οι υπεύθυνοι για τον έλεγχο των οπαδών είναι η γηπεδούχος ομάδα. Έμπαιναν κατά σειρά, ο ένας έβαζε τον άλλο μέσα! Έμπαιναν από τη θύρα των επισήμων και από τη θύρα 35. Μέχρι και το ρολόι κάηκε. Ευτυχώς που δεν σκοτώθηκαν άνθρωποι. Λίγο ήθελε να θρηνήσουμε θύματα. Επιβεβαιώθηκαν οι φήμες που ήθελαν να γίνουν σήμερα επεισόδια. Ήταν προαποφασισμένα. Μετά παραπονιούνται γιατί τα γήπεδα δεν εξυπηρετούν. Αφού τα καταστρέφουν οι ίδιοι».

Εφ’ όσον τα έκτροπα ήταν προγραμματισμένα, οργανωμένα και προαποφασισμένα, μοιραία προκύπτουν τα ερωτήματα, για ποιον λόγο επιδιώχθηκε να συμβούν αυτά, ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι θεωρούν ότι εξυπηρετούνται οι σκοπιμότητές τους με τέτοια συμβάντα και ποιες μπορεί να είναι αυτές οι σκοπιμότητες;

Η πλέον πρόχειρη απάντηση σε τέτοια ερωτήματα εστιάζεται στην προσπάθεια τού αποπροσανατολισμού του μαζών από τα πραγματικά τους προβλήματα. Σύμφωνα με το ερμηνευτικό σκεπτικό του Μιμάκου, πρόκειται για μια προσπάθεια της εξουσίας να χειριστεί και να ελέγξει τον όχλο, ως τον μόνο εσωτερικό παράγοντα, στον οποίο αποδίδει σημασία στα πλαίσια του γενικότερου σχεδιασμού της. Σύμφωνα με το δημοσίευμα που προαναφέρθηκε, αυτή ήταν και η κατεύθυνση, που προσανατολίστηκαν οι τρέχουσες ερμηνείες:
«Ο Ισπανός τεχνικός των «ερυθρολεύκων» δεν δίστασε ακόμα να υποστηρίξει, πως κάποιοι εκμεταλλεύονται τις δυσκολίες του κόσμου για να τον σπρώξουν σε απονενοημένες πράξεις. «Η οικονομική κατάσταση επηρεάζει την ψυχολογία στα γήπεδα. Δεν μου αρέσει ότι εκμεταλλεύονται τον κόσμο που βρίσκεται στην ανεργία, βιώνει πολύ δύσκολες καταστάσεις και είναι απελπισμένος και τον βάζουν να ξεσπάει έτσι στο γήπεδο».

Κατά πόσο όμως μπορούν να λειτουργούν επαρκώς τέτοιου είδους ερμηνευτικά σχήματα, μένει να δούμε στην συνέχεια, εξετάζοντας τον τρόπο που εκδηλώθηκε η «στάση τού Νίκα» σε συνδυασμό με εξέταση των συγκεκριμένων αλλά και γενικότερων συνθηκών, μέσα στις οποίες έλαβε χώρα σφαγιασμός άνω των τριάντα χιλιάδων ανθρώπων.

Για ποιον λόγο προβαίνει  ένα κρατικό καθεστώς σε φυσική εξόντωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι ανήκουν σε φατρίες φιλάθλων και οι οποίες δεν προβάλουν κανένα πολιτικό αίτημα; Και για ποιόν λόγο, τα μέλη αυτών των φατριών, πριν υποστούν την μαζική εξόντωση, επενεργούν ένα παραλήρημα ακατάσχετης βίας, όπου οι πάντες στρέφονται με πρωτοφανή μανία εναντίον πάντων, μετατρέποντας την πόλη σε κόλαση καταστροφών και επιθέσεων;

Μήπως και στην προκειμένη περίπτωση ενέχεται το δεδομένο, ότι βία σημαίνει αίμα; Και αυτό, ως ο ισχυρότερος φορέας διμεθυλτριπταμίνης,  αποτελεί το πλέον δυνατό ναρκωτικό, το οποίον οδηγεί τόσο σε ευφορία, όσο και σε παραισθήσεις, οι οποίες με την σειρά τους ανοίγουν τις «πύλες» κάποιων «μυστηρίων»; Καθ’ ότι, οι δυο δακτύλιοι στις μοριακές συνδέσεις αυτής της ουσίας αποτελούν κεραίες;

Νομίζω, ότι μόνον η εξέταση των συγκεκριμένων δεδομένων, στον βαθμό που μπορούμε να έχουμε πληροφόρηση σχετικά με αυτά,  δύναται να προβληματίσει προς την όποια κατεύθυνση. Και αυτό αποσκοπώ να κάνω στην συνέχεια.

Μποτίλια στο Πέλαγος