Αφιερώνεται
στη Συμμορία του «Διόδοτου»!
α πολλά λόγια είναι φτώχεια, ναί. Αλλά, πάλι…
…Δεν γίνεται να πάμε ντου(γρού) στο ψητό, λες κι είμαστε καννίβαλοι.
Ας αρχίσουμε, λοιπόν, από έναν θρύλο.
α. Η Αθηναϊκή βοήθεια
Ήταν, λέει, κάποτε, που οι Σπαρτιάτες (ναί, αυτοί οι φοβεροί καί τρομεροί πολεμιστές) είχαν στριμωχτεί άγρια απ’ τους προγόνους του Παλαιού! (Ναί, ρέ σείς! Με ξέρετε εμένα να λέω ψέμματα; 🙂 ) Καί τά ‘παιξαν… καί κόντεψαν να τα χάσουν.
Με τα σώβρακα σχεδόν να μυρίζουν δυσόσμως, λοιπόν, τί να κάνουν; τί να κάνουν;… Έστειλαν κατεπειγόντως αγγελιαφόρο στους Αθηναίους, να ζητήσουν βοήθεια.
Περνάνε καναδυό μέρες, περνάνε άλλες καναδυό, βοήθεια πουθενά· κι οι Μεσσήνιοι όλο καί να πιέζουν αγρίως. Όμως, κάπου την πέμπτη μέρα, βλέπουν κουρνιαχτό να κατεβαίνει απ’ το Μαίναλο. «- Άαααα!!! Η βοήθεια των Αθηναίων!», ανεφώνησαν περιχαρείς.
Αλλά δεν κράτησε πολύ η χαρά τους· μόλις κατάκατσε η σκόνη, βλέπουν να πλησιάζει στην ένδοξη Σπάρτη ένας γάϊδαρος. Κι αριστερά-δεξιά στον γάϊδαρο, φορτωμένα δυό σακκιά. Κι απάνω στον γάϊδαρο, ένας μπάρμπας – να χτυπάει τα πόδια «- Ντέ ντέ ντέ!» στην κοιλιά του ζωντανού.
Μείναν κάγκελο οι Σπαρτιάτες να κοιτάνε, σταμάτησε ο γάϊδαρος, ξεπέζεψε ο μπάρμπας… καί, ώ της φρίκης γιά τους πολεμισταράδες, εκτός από μπάρμπας, ήταν καί χωλός! Καί τότε, διημείφθη ο εξής ιστορικός διάλογος:
«- Τ’ είσ’ εσύ, ρέ μπάρμπα;», τον ρώτησε είς Σπαρτιάτης γενναίος πολεμιστής, μόλις επανήλθε στην πραγματικότητα.
«- Η Αθηναϊκή βοήθεια!», απεκρίθη ο μπάρμπας μειδιών.
«- Εσύ;»
«- Εγώ! Μπερδεγουέη, με λένε Τυρταίο, καί χάρηκα γιά τη γνωριμία!»
Ξύσανε (έμπλεοι απορίας) οι γενναίοι Σπαρτιάτες τα γενναία κεφάλια τους, αλλά νόημα δεν έβγαινε.
Όμως, ο μπάρμπας απτόητος άρχισε να σκαλίζει τα δισάκκια του, κι από δαύτα έβγαλε μιά λύρα, κι άρχισε «γκλίν γκλίν γκλίν!» να την κουρδίζει. Έ! Τότε ήταν που φρίκαραν τελείως οι Σπαρτιάτες, διότι κάτι τέτοια καλλιτεχνικά τα ψιλοθεωρούσαν ψιλοαδερφίστικα.
[Παρένθεσις:
Στην αρχαιότητα, όποτε μαζευόντουσαν οι Έλληνες σε κοινές συγκεντρώσεις -Ολυμπιακούς Αγώνες, κτλ-, έπεφτε άγριο αλληλοδούλεμα καί χαβαλές, χειρότερα απ’ τα δικά μας τα γήπεδα σήμερα! Ολόκληρα ιστορικά ανέκδοτα έχουν μαζευτεί σχετικώς! Φαίνεται, λοιπόν, ότι πιό πρίν απ’ το περιστατικό αυτό οι Σπαρτιάτες τους την είχαν πεί των Αθηναίων (ως μαλθακούς καί καλά), κι οι τελευταίοι τους το φύλαγαν – καί τους στείλαν τον Τυρταίο ως πολεμική βοήθεια. Αλλοιώς, δεν εξηγείται!]
Ο Τυρταίος δεν έδωσε σημασία. Τους ζήτησε να μαζευτούν γύρω του, καί να τον ακούσουν.
Πρώτος παιάνας.
Η Πατρίδα, οι πρόγονοι, ο Αχιλλέας…
Άααα, όλα κι όλα, τα καλλιτεχνικά ίσως να μην είναι καί πολύ αντρικά, αλλά τα Έπη είναι σεβαστά τοις πάσι! Εδώ συνεννοούμαστε, μιλάμε κοινή γλώσσα – καί καλός ο λυράρης των Αθηναίων!
Προς το τέλος του δεύτερου ρεφραίν, άρχισαν μερικοί δειλά-δειλά (μην τους κράξουν οι λοιποί …γενναίοι) να μουρμουρίζουν τραγουδιστά, συμμετέχοντας.
Δεύτερος παιάνας.
Τί αξίζει ο άνθρωπος, αν δεν γίνει ήρωας;
Οι περισσότεροι άρχισαν γκάπα γκάπα γκάπα ρυθμικά τα ποδάργια κάθετα στο έδαφος.
Τρίτος παιάνας.
Τα σπαθιά ρυθμικά απάνω στις ασπίδες χρρράπ χρρράπ χρρράπ, καί τραγούδι στεντορείως. Όλοι!
Τέταρτος παιάνας.
Τους κούρδισε καλά τους Σπαρτιάτες ο χωλός, όπως κούρδισε τη λύρα του!
Δεν χρειάστηκαν περισσότερα, οι Σπαρτιάτες πλέον τρώγανε σίδερα – καί τα υπόλοιπα είναι Ιστορία. Οι Μεσσήνιοι φάγανε γερή καρπαζιά, καί δεν ξαναενόχλησαν τη Σπάρτη. Στο εφεξής, ασχολήθηκαν με ειρηνικά έργα καί τεκνοποιΐα. (Κι έτσι -διά μέσου των αιώνων- μας έμεινε κι εμάς αμανάτι το αγλάϊσμα του Ελληνοφώνου ιστολογείν, ο Παλιούρας! Lol!!!)
Τί θέλει να πεί το ποιητή, λοιπόν;
Ρέ σείς! Έχετε παρατηρήσει ότι οι συν-Έλληνες δεν τραγουδάνε πλέον; (Εκτός από κάτι άθλια σκυλάδικα, δηλαδή· αλλά τίποτ’ άλλο. Κι αυτά, φαλτσάροντας.)
Να μην το πάω μεταφυσικά (το εθνικό τσάκρας του λαιμού μπλοκαρισμένο, κτλ κτλ), αλλά πάλι σήμερα μας χρειάζεται ένας Τυρταίος.
Κατεπειγόντως!
β. Η ποίηση
Όσο κι αν (ίσως) σας φανεί περίεργο, στη ζωή μου δεν έχω αποτολμήσει να γράψω ποιήματα (εκτός από καναδυό όλα κι όλα) – παρά το ότι στον πεζό λόγο τα κουτσοκαταφέρνω. Φρικάρω, δέ, χειρότερα απ’ τους Σπαρτιάτες, με κάτι θρασείς απαίδευτους παπάρες, που βγαίνουν στην πιάτσα καί δηλώνουν συγγραφείς τε ποιητές τε, ή κάτι παρεμφερείς «βροντηγμένες» (που λέει καί μιά ψυχή απ’ τη Μυτιλήνη) σαλογκόμενες, ομότεχνες των προηγουμένων.
(Δεν μπορώ, δέ, εδώ να μην αναφέρω την ανυπέρβλητη κακία παύλα αριστούργημα λαϊκής Εφαρμοσμένης Ψυχολογίας – που δεν θυμάμαι πού τη διάβασα: «- Κι εμείς έχουμε σεξουαλικά βίτσια, αλλά δεν τα κάναμε λογοτεχνήματα!» Καρα-lol!!!!!)
Πού πάτε, ρέ Καραμήτροι καί Καραμήτραινες;!
Η ποίηση, αφ’ ενός προαπαιτεί μέγιστη παιδεία. (Κι όχι άτομα, που γνωρίζουν -αν τον γνωρίζουν- τον Παπαδιαμάντη από …μετάφραση. Άντε χεστήτε, τώρα, με τα διάφορα «σεμινάρια δημιουργικής γραφής», καί τις λοιπές παρόμοιες γενειάδες του συρμού! Δεν σας μετατρέπουν σε γραφιάδες περιωπής αυτά.) Αφ’ ετέρου, η ποίηση -γιά νά ‘ναι ποίηση- πρέπει νά ‘χει κάτι να πεί· καί δή, υψηλό. Διότι ισχύει στο 100% αυτό που έγραψε ο Κύπριος ποιητής Κώστας Μόντης:
Αφού δεν είχες τί να πείς
κύριε ποιητά
γιατί ενόχλησες τις λέξεις;
(Γράφω από μνήμης, συγχωρέστε μου το τυχόν φάουλ στην αναγραφή του ποιηματιδίου.)
Τώρα, θα μου πείς… Αφού τυγχάνουν απαίδευτοι οι αναγνώστες τέτοιων χαρτουργημάτων, τί περιμένεις κι εσύ, ρέ ανάποδε, απ’ τους δημιουργούς τους; Ποιός θα τους κρίνει, καί με τί προσόντα;
Οκέϋ, πάω πάσο! 🙂
Ωστόσο, αν καί μή τυγχάνων ποιητής, θα το τολμήσω. (Να το παίξω νέος Τυρταίος, παναπεί.) Κι αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη – γιά τις σάπιες ντομάτες που θα μαζέψω.
γ. Μιά δύσκολη γέννα.
Παιάνας, λοιπόν! Εμβατήριο!
Παρά το ότι τα δικά μας -καί πολύ ωραία!- εμβατήρια κατά κανόνα είναι ματζόρια (σε αντίθεση πχ με τα Ρώσσικα, που είναι μινόρια – δες τον εθνικό τους ύμνο, ας πούμε), σήμερις θα περάσω συνεργείο καί ρεκτιφιέ ένα πασίγνωστο μινοράκι.
Που αγαπήθηκε· τραγουδήθηκε μέχρι καί σε γήπεδα (παλλαϊκή η υποδοχή / αποδοχή του, παναπεί)·έγινε οικείο τοις πάσι· κι ως αξιοπρεπές τέρας, τελικά ξέφυγε απ’ τον δημιουργό του.
Τώρα, με τη μουσική ‘ντάξ’. Πολύ παραπάνω από ‘ντάξ’, δύναμαι να ισχυριστώ.
Μόνο που οι αρχικοί στίχοι δεν το εκφράζουν καθόλου, λέγω σας. Το πραγματικό του νόημα παραμένει κρυμμένο. Είναι σα μιά δύσκολη γέννα… σα μωρό, που δε λέει, δέ θέλει να βγεί στον κόσμο.
Που όλο καί πάει να σκάσει μύτη, αλλά δέν. Ξανακάνει πίσω.
«- Τέχνη κάνεις, μονάχα αν βγεί από μέσα σου αυτό το ‘- Άχ!’ «, μου είπε κάποτε άνθρωπος με πεζότατο μεν επάγγελμα, αλλά βαθύτατη παιδεία.
Λοιπόν, όλοι αυτοί που τραγούδησαν το συγκεκριμένο τραγούδι, αυτό το «- Άχ!» έψαχναν. Μόνο που αυτό εξακολουθεί να διαφεύγει, αερικό καί φάντασμα.
Οπότε, σειρά μου τώρα να δοκιμάσω να κάνω Τέχνη, μπας καί το ξετρυπώσω επιτέλους.
Πάμε, μαέστρο!
Αυτό ήταν! Τώρα, άμα πέτυχε η συνταγή, ένα έχω να πω:
ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΤΟΠΙΑ!
Επίλογος – οδηγίες προς μουσικώς ναυτιλλομένους
Η δομή του τραγουδιού, όπως αυτό γράφτηκε με τους αυθεντικούς στίχους του (εδώ φαίνεται καθαρά η αρχική στιχουργική του δόμηση), είναι κάπως ασυνήθιστη. Αρχίζει με μιά παρατεταμένη αφηγηματική στροφή, συνεχίζει με ρεφραίν, μουσικό mid-break, ρεφραίν, φινάλε. Καί, ως μουσική «γέφυρα» προς το επόμενο μέρος κάθε φορά, έχει ένα Λά ματζόρε.
Εγώ τη δομή την έκανα σαφώς πιό συμβατική: στροφή / ρεφραίν / στροφή / ρεφραίν / φινάλε. Επίσης, προσέδωσα νοηματική αυτονομία σε κάθε επτάστιχο – κι ένα Ρέ μινόρε στον τελευταίο στίχο να σηματοδοτεί το κλείσιμο του νοήματος κάθε φορά· αλλά καί να δίνει πάσα στα επόμενα, που πάλι αρχίζουν με Ρέ μινόρε. (Μιά ιδέα γιά τις συγχορδίες της αυθεντικής μορφής του τραγουδιού, εδώ. Δεν τις ανέγραψα στη δική μου εκδοχή, θεωρώ σχεδόν αυτονόητο το πώς θα τραγουδηθεί η νέα μορφή.)
Τέλος, το «τους» στη δεύτερη στροφή («με τα σπαθειά τους τα βαρειά») μπορεί ν’ ακουστεί καί ως «μας».
Τώρα, θα μου πείς… καί τί σας νοιάζουν εσάς όλ’ αυτά;
Έ… ξέρω καί ‘γώ;
Μπορεί να ενδιαφερθούν καί στα εξωτερικά γιά το πόνημά μου, ώστε από διεθνώς άγνωστοι να καταντήσουμε διεθνώς γνωστοί! Lol!!!
Μπορεί ν’ αποκτήσουμε τίποτις θαυμαστές στας Ευρώπας, ίσως καί κατά Βερολίνο μεριά. Λέω ‘γώ, τώρα. 🙂
ΚΩΣΤΑΣ-ΤΑΥΡΟΣ
Ιαν. 16, 2020 @ 17:35:22
Αγαπητέ Εργοδότα,
σάς ευχαριστούμε πολύ για την αφιέρωση!
https://diodotos-k-t.blogspot.com/2020/01/blog-post_99.html#more
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΚΩΣΤΑΣ-ΤΑΥΡΟΣ
Ιαν. 16, 2020 @ 17:36:24
Και συγχαρητήρια για το στιχουργικόν!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
aksiofotos
Ιαν. 16, 2020 @ 18:36:53
Εργοδότη όπως μου ελεγε και μια φίλη του Βαγγέλη του Παπαθανασίου ο Λόγος δεν γίνεται μόνο σαρξ αλλά και Τοποχρονος.
Ας προσθέσω στα πλαίσια της Λογοτεχνικής ημερίδας και το επικον δοκίμιον του Αξιοφωτου ως γεγονός γενόμενο.
Άκουσε κάτι εκεί στο διακροτημα των ροών.
Πίσω η στριγλια της ατσαλινης λόγχης πάνω στο ακονιστηρι.
Μπροστά τα δώδεκα τμήματα του τυφεκίου εφόδου.
Οι εφημερίδες έγραφαν
Η Ελλάδα αποχώρησε από ΝΑΤΟ και ΕΕ .
Την ίδια στιγμή τα υπερλαμπρα ταχυονικα σκάφη Ε-22 και Ε-55 έμφανιστηκαν πάνω από τον Παρθενώνα της Προμαχου Αθήνας.
Ήταν η στιγμή που η Θέα επιτρεψε στον Οδυσσέα Ελληνισμό να πεταξει τα βρωμερά πανωφόρια του Αγγλοσαξωνικου μαζοχιστικου ραγιαδιασμου .
Ο Οδυσσέας τέντωσε το διπλό του τόξο προς Δυσμάς και Ανατολάς
Την ίδια στιγμή στην τηλεόραση ο εκφωνητής ελεγε.
Η Ελλάδα κύρηξε τον πόλεμο ταυτόχρονα σε Τουρκία και Γερμανία
Τα πρώτα ταχυονικα Ε 22 και Ε 55 βομβαρδιζαν τα αεροδρόμια κρούσης σε Εσκι Σεχιρ και Ραμσταιν.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Γιάννης301
Ιαν. 16, 2020 @ 18:54:24
@Εργοδότης
Κάνα αρνί-κατσίκι έφαγες τώρα τελευταία; ΟΧΙ;;;
Να φας επειγόντως….Υπάρχει θέμα ψηλέ!!! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΤΖΗΘΕΟΔΩΡΟΥ
Ιαν. 16, 2020 @ 22:56:02
Το διάβασα μια, το διάβασα δυο, το διάβασα τρεις και δεκατρείς! Βεβαιώθηκα πως πιάνει απολύτως το στόχο του. Τώρα του λείπει ένα βιντεάκι και δυο-τρεις καλοί μουσικοί, ίσως δε χρειάζεται περισσότερους. Και θα πετάξει… ψηλά, εκεί που είναι ο στόχος του.
Όμως καθώς το διάβαζα και μια και δυο και τρεις και δεκατρείς, ένα-δυο του σημεία, θα ‘λεγα να ‘ναι έτσι: (μην το θεωρήσεις ιεροσυλία ποιητά – εσύ αποφασίζεις).
…αγέρας,σύννεφο, βροντή
σαν άνεμος σαν αστραπή
χιλιάδες πέφτουν κεραυνοί / χιλιάδες πέφτουμε σαν κεραυνοί…
…Στεφάνι δάφνινο κρεμά
πάνω στην Πύλη τη Χρυσή
πάνω στην Πύλη την Ολανοιχτή…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΤΖΗΘΕΟΔΩΡΟΥ
Ιαν. 16, 2020 @ 23:21:41
Ξέχασα ένα ακόμη σημείο:
…τράβα μπροστά, κοίτα ψηλά,
λιοντόκαρδοι Σ ‘ακολουθούν
μ’ Αρχάγγελου περπατησιά/ σαν Αρχαγγέλου η περπατησιά…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Cynic Stoic
Ιαν. 16, 2020 @ 23:42:01
Τα γεωγραφικά όρια μεταξύ Μεσσηνίας,Αγίων Τόπων και Αρκαδίας έχουν υποστεί πολλές μεταβολές στη διάρκεια των αιώνων,ο Παλαιός δεν είναι καμπίσιος και σίγουρα δεν βαστά από τους είλωτες που κοψομεσαζόσαντε στα λιοστάσα των Σπαρτιατών και χρησίμευαν ενίοτε ως θηράματα στις κρυπτοπαγάνες τους.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ανώνυμος
Ιαν. 17, 2020 @ 12:21:49
Έχει Πίνδο η Μεσσηνία; Πέρυσι ή πρόπερσι μας έλεγε ότι είναι από την Πίνδο.
Πάμε στον παιάνα. Διαφωνώ με την Κατερίνα, δεν πρέπει να θρησκευτικοποιηθεί γιατί δεν τότε δεν θα μας αγγίζει όλους. Να σας πω και τι μου θυμίζει.
«Τραγούδια από το αντάρτικο λημέρι»
Στο 3:18.
Γίνετε χίλιοι κεραυνοί!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΕργΔημΕργ
Ιαν. 17, 2020 @ 12:23:58
@Κώστα-Ταύρο:
Αντευχαριστώ!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΕργΔημΕργ
Ιαν. 17, 2020 @ 12:29:37
@Γιάννη301:
Γιάννη!… Γιάννη!… Γιάννη!…
Είναι πολλά, αυτά που σου διαφεύγουν. Το άρθρο κάνει χιούμορ εδώ κι εκεί, αλλά είναι σοβαρώτατο.
Δυστυχώς, δεν βλέπεις ούτε τα προφανή, που τα έστρωσα χαλί μπροστά σας.
Σπαρτιάτες-Τυρταίος, Αργοναύτες-Ορφέας. Θες κι άλλα;
Σας λέω καί μερικά κρυμμένα, απέξω-απέξω: πχ ότι ο Τυρταίος τους «κούρδισε» τους Σπαρτιάτες. Όμως, αν δεν πιάνετε ούτε τα στοιχειώδη, δεν μπορώ να βοηθήσω περισσότερο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΕργΔημΕργ
Ιαν. 17, 2020 @ 12:31:09
@Κατερίνα Χατζ. :
Κατερίνα, ακόμη σκέφτομαι αν θα σου απαντήσω σε σχόλιο, ή θα γράψω μίνι-άρθρο.
Αργότερα η -έμπρακτη- απάντηση.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παλαιός
Ιαν. 17, 2020 @ 13:12:47
Κυνοστωικέ … ξέρει μωρέ … απλά έτσι τα λέει για να με πειράξει !!
.
.
.
Και ‘σύ ανώνυμε, να θυμάσαι … αλλά να θυμάσαι καλά μπρέ !!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΕργΔημΕργ
Ιαν. 17, 2020 @ 13:59:55
@Κατερίνα Χατζ. :
Ένα-ένα.
Αποφάσισα να είμαι σύντομος, διότι (α) η πλήρης ανάλυση μας πάει μακριά, καί (β) είναι σπάσιμο να δίνεις …εντολή στον άλλον τί εικόνα θα φτιάξει στο μυαλό του, εφ’ όσον «αυτήν ακριβώς εννοεί ο ποιητής». Δεν δίνουμε, δά, εξετάσεις να περάσουμε το μάθημα!
Θυμάμαι την αναποδιά ενός πεισματάρη φιλολόγου μας, στην ανάλυση -σε ποίημα του Σεφέρη- του στίχου γιά τον βασιλιά της Ασίνης, μιάς πόλης του Ομήρου που δεν μας άφησε αρχαιολογικά ίχνη.
Επιχείρημα δικό του: ο Σεφέρης μίλαγε γιά την μοναξιά της Ελλάδας στον αγώνα της το 1940-41 καί την έλλειψη βοήθειας (από «συμμάχους»), η οποία δεν φαινόταν πουθενά στον ορίζοντα.
Αντεπιχείρημα δικό μου: το ποίημα όντως είναι παραβολή γιά κάτι που δεν βρίσκεται, αλλά το 1941 πέρασε – καί σήμερα έχουμε πολλά, που τα ζητάμε καί δεν τα βρίσκουμε. Πχ την ανθρωπιά. Άρα, θα το ερμηνεύσουμε όπως γουστάρουμε, τη στιγμή μάλιστα που ο Σεφέρης δεν μας άφησε …λυσάρι, γιά το τί ήθελε να μας πεί. (Ποιητής ήταν, κι ήξερε τί πράττει! Δεν ήταν φιλόλογος! Lol!!!) Κι αφού η Τέχνη είναι διαχρονική. Αλλοιώς, αν δηλαδή περιοριζόταν η ερμηνεία χρονικά καί τοπικά, ας πέταγε ο ποιητής το σημειωματάριό του στα σκουπίδια ως άχρηστο πλέον, όταν τελείωσε ο Β’ ΠΠ.
Αλλά ο προφέσσωρ, εκεί! Στην αποψάρα του! Ακλόνητος! Τί να τον κάνεις…
Όσον αφορά τα δικά μας, θα θίξω τα εξής σημεία:
(1) Αν το πάμε προς αγγελικά τάγματα, τότε γίνεται πολύ «εξαϋλωμένο» το νόημα. Δεν αντιτίθεμαι στη θρησκευτική αντίληψη, αλλά εδώ η όλη εικόνα είναι Έλληνες (καβαλλάρηδες) πολεμιστές που έρχονται από τα βάθη του εθνικού μας παρελθόντος (σαν στοιχειά της Φύσης – έμμεση αναφορά στο: «Riders on the Storm» των …Πυλών Doors), καί με όχι τόσο …καλές διαθέσεις! 🙂
(Η μόνη σήμανση θείας παρουσίας στα στιχάκια μου, είναι το κεφαλαίο Σ – στο: «κατάφρακτοι Σ’ ακολουθούν».)
Ενδεχομένως εναλλακτική λύση είναι να τραγουδιέται ο κυρίως στίχος φωναχτά κι ένας δεύτερος παράλληλος (πχ γιά του Αρχάγγελου την περπατησιά) ψιθυριστά. Η φωνή του συνειδητού καί του ασυνείδητου! (Βλέπε πχ το αυθεντικό: «Μ’ αεροπλάνα καί βαπόρια» με Μπέλλου καί Σαββόπουλο, όπου ο Σαββόπουλος στην κυριολεξία -με παράλληλα, ψιθυριστά λόγια- κάνει σπονδή στον Διόνυσο!!!) Αλλ’ αυτό θα μας το πούν όσοι μουσικοί θα έχουν την καλοσύνη να κάνουν δοκιμές.
(2) Η Χρυσή Πύλη που υπαινίσσομαι, είναι κλειστή σήμερα· καί δεν θα ξανανοίξει, πρίν συμβούν κάποια γεγονότα.
Το θέμα των δέκα πυλών σε πόλη με εφτά λόφους είναι «μεγάλη μάνδολα» (όπως θά ‘λεγε κι ο -εισαγαγών τον όρον- Τρισ-α-τέλειος), καί δεν αναπτύσσεται εδώ.
Αποτελεί ένα από τα μοτίβα του Μάτριξ, καί ισχύει σε Ρώμη καί Κωνσταντινούπολη. Καί, ναί, καί στη Τζερούσαλεμ. Όπου οι πύλες του Αργύρου, του Χαλκού, κτλ μετάλλων των ζωδίων είναι κλειστές, καί θ’ ανοίξουν με την ανάποδη χρονική σειρά των αντιστοίχων «μεγάλων μηνών». Σήμερα είναι ανοιχτές οι «ταπεινές» πύλες, όπως πχ της Κοπριάς.
(Τώρα, αν τα συσχετίζετε αυτά καί με τα τσάκρας… πχ «κοπριά» ίσον το τσάκρας του κώλου -στην κυριολεξία!-, ναί, έχετε απόλυτο δίκιο!)
Μέγιστο θέμα, όμως, λέμε. Καί το σταματάω εδώ.
(3) Ακόμη ένα θέμα, ίσως το σπουδαιότερο: οι σύνολες εγκεφαλικές λειτουργίες του ακροατή, που θέτει σε κίνηση το πόνημά μου. Αυτές, όμως, αποσυντονίζονται, αν αλλάξουμε τους στίχους – κι εγώ στοχεύω σε πολύ συγκεκριμένο «κούρδισμα» των Ελλήνων. Ο λόγος έχει τρομερή δύναμη!… αν ξέρεις το πώς.
Όχι περισσότερα εδώ, όμως.
Αυτά!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ανώνυμος
Ιαν. 17, 2020 @ 16:38:26
«πολεμιστές που έρχονται από τα βάθη του εθνικού μας παρελθόντος (σαν στοιχειά της Φύσης – έμμεση αναφορά στο: «Riders on the Storm» των …Πυλών Doors)»
Φοβερό!! Κάποια σχέση με τα κόμιξ της δεκαετίας του 80, που ψάχνοντας για αυτές τις λέξεις μόλις βρήκα (Εlementals); Για τι πράγμα μιλούσε ο Jim Morrison;
There’s a killer on the road, his brain is squirmin’ like a toad
Take a long holiday, let your children play
If yου give this man a ride, sweet family will die
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
εμπαινε γιουτσο
Ιαν. 17, 2020 @ 16:59:31
Ποιητές υπάρχουν αλλά δουλεύουν για τους βρυκόλακες. Με Θοδωράκη, Λοΐζο και Ξαρχάκο μας την φόρεσε η μοσάντ το ’73 για να χειροκροτούμε τη σφαγή μας. Και μας μπήκαν βαθιά στο παχύ άντερο το γελαστό παιδί, ο φίλος που ‘παιζε ακορντεόν και ο κυρ Μέντιος και μας τρώνε ακόμα τα σπλάχνα.
Καλά τα ‘γραφε ο μπάρμπα Πλάτωνας: 1ος νόμος της πολιτείας, η απαγόρευση της συμμετοχής των ποιητών στα κοινά. Όχι φυσικά «επειδή τους θεωρούσε λαπάδες» όπως το ερμήνευσαν οι φιλόλογοι της φακής, αλλά γιατί δουλεύουν πάντα για τους πλειοδότες. Σαν να είδε σε μια γυάλινη σφαίρα το Ματζικέρτ και το Πολυτεχνείο.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
O KANENAΣ Γιωργος Μαζαρακης
Ιαν. 17, 2020 @ 20:51:17
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιάννης301
Ιαν. 17, 2020 @ 21:09:00
@ Εργοδότης 2
Ψηλέ… Ψηλέ… Ψηλέ…. Θα σε δαγκώσω!!! και ξέρω που θα έρθω… Αλήθεια τώρα;; να το πάρουμε στα σοβαρά αυτό: λοιπόν… Πήρες ένα τραγούδι που είναι σημαία της δήθεν εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά και όλων των αριστερών- κουμμουνιστών προδοτών και του άλλαξες του στίχους και ήθελες να κάτσουμε να ασχοληθούμε σοβαρά με αυτό;;;
Η πέμπτη φάλαγγα δεν αποτελεί για εσένα κάτι μισητό;; Θα μου πεις τώρα κόλλησα σε αυτό ;; ναι κόλλησα γιατί πάνω σε σάπια θεμέλια δεν χτίζεις τίποτα, όπως σε δόγματα πάνω δεν φτιάχνεις την Ελλάδα, αλλά το σημερινό προτεκτοράτο αηδίας και κοροϊδίας.
Οπότε αγαπητέ μου αφού θέλεις να εμψυχώσεις την φυλή μας και καλά κάνεις σε αυτό και να περάσεις τα νοήματα, γράψε κάτι δικό σου από το μηδέν και μην πατάς πάνω σε κινούμενη άμμο, γιατί βουλιάζεις!!!.
Από μια άλλη σκοπιά το είδα το παρών άρθρο σαν ένα διάλειμμα από τις σοβαρές σειρές του Παλαιού, γι αυτό και απάντησα με αστείο τρόπο για την ιδέα αυτή…..
Εντάξει τώρα;; σε κάλυψα Ψηλέ;;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΤΖΗΘΕΟΔΩΡΟΥ
Ιαν. 18, 2020 @ 02:05:52
Ποιητά,-εργοδότα, σε ευχαριστώ για την εκτεταμένη απάντηση. ‘Ηταν πολύ αυθόρμητη η κίνηση μου να πω τι εμένα θα μου φαινόταν καλύτερο και δεν έχει να κάνει με «διορθώματα δασκάλας»! Για να μην ενοχλήσει τη χαρακτήρισα «ιεροσυλία». Δεν μπορώ να κρίνω αν ενόχλησε ή όχι, όμως τα όσα μου γράφεις είναι απολύτως λογικά και αληθή και τα αποδέχομαι πλήρως.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Λυκίνος
Ιαν. 18, 2020 @ 15:08:08
Εργάκια τί φλωριές είν τούτες ρε! Δω ρε, αυτό θα παίζει ο ντητζέης όταν θα γίνει το ντου… https://www.youtube.com/watch?v=WDKuP1RiMp8
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΤΖΗΘΕΟΔΩΡΟΥ
Ιαν. 19, 2020 @ 00:06:08
«Η ώρα σήμανε! Εμπρός!», εργοδότα. Και μην ακούς κανέναν… Το ποίημα σου είναι εκπληκτικό και ως σύλληψη και ως λόγος, παρά το φάλτσο μου να θελήσω να το διορθώσω-για να γίνει πιο «αιθέριο». Όμως μετά από την απάντηση σου κατάλαβα ότι δε μετράει ο ποιητικός λόγος, όσο ο «στοχευμένος λόγος» . Κατάβαλε προσπάθεια να μπει στα χείλη και την καρδιά των στρατιωτών, που τους ετοιμάζει ο «Εμπρός», για τη μεγάλη ώρα που η Πύλη θα γίνει ολάνοιχτη!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Λυκίνος
Ιαν. 19, 2020 @ 17:35:50
Εντάξει Εργάκια κοίτα, για να μην παρεξηγηθώ και το δικό σου καλό ειναι, δε λέω.. Θα μπορούσε το πρόγραμμα να ξεκινήσει ας πούμε με Εργάκεια ποίηση για ζέσταμα, αλλά μετά θέλουμε κάτι για να πάρει μπρος κι ο γέροντας, μην ξεχνιόμαστε! Σκέφτηκα λοιπόν για την περίπτωση του την Άνασσα, που έτσι και την ακούσει θα του φύγουνε κι αρθριτικά κι όλα, σαμουράι θα γίνει λέμε στο πεδίο μάχης, τύφλα να χει ο Αχιλλευς!!Ε και μετά μπορούμε να συνεχίσουμε με Rotting ή ό,τι άλλο θέλει ο λαός, για να κρατάει το ανάλογο βάιμπ..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΕργΔημΕργ
Ιαν. 20, 2020 @ 13:51:37
@Γιάννη301:
Πρώτον, πές τα αυτά τα δικά σου στους …προλετάριους «Σουπεράδες» του Χαριλάου! Lol!!!
Δεύτερον… Σύμφωνοι, η Αριστερά είναι «μανούλα» σε προπαγάνδα / τραγούδια / συναίσθημα. Αλλά, αν πάρουμε τα όπλα του εχθρού, θα του τα δώσουμε πίσω, επειδή είναι του εχθρού; Ή δεν θα τα χρησιμοποιήσουμε (κι εναντίον του) ;
Τί γεροντοκορισμός είν’ αυτός; 🙂
Εσύ, καί μερικοί άλλοι εδώ μέσα (κι εκεί έξω), στην κυριολεξία διέν πιαίρνιτι απού φλουϊέρα!!! Lol!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΕργΔημΕργ
Ιαν. 20, 2020 @ 13:57:31
@Λυκίνον:
Αυτό μετά, στα επινίκεια! 🙂
(Να βρούμε καί τίποτις π’τάνες της προκοπής, να το γλεντήσουμε δεόντως! Καρα-lol!!!)
Υγ: Εγώ θα κάθομαι παράμερα καί θα κοιτάω, διότι φοβάμαι μή με φάει ζωντανόν καμιά Βακχίδα! Εσείς, όμως, που είσαστε θαρραλέα παλληκάρια, ντού! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΕργΔημΕργ
Ιαν. 20, 2020 @ 13:58:18
@Κατερίνα Χατζ., ξανά:
Ευχαριστώ γιά επαίνους!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΕργΔημΕργ
Ιαν. 20, 2020 @ 14:03:06
@Λυκίνον, ξανά:
Έ, ‘ντάξ’, τα (όντως όμορφα) δικά σου είναι γιά υπερβατικές καταστάσεις!
Κάνουν καί γιά πόλεμο, αλλά μονάχα ως επένδυση σε κινηματογραφικές ταινίες. Πχ το «Αποκάλυψη τώρα!» θα μπορούσε να έχει τέτοια.
Σε πραγματικές καταστάσεις πολέμου, δεν πολυ-κολλάνε· νομίζω, δηλαδή.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γεω
Ιαν. 20, 2020 @ 22:19:29
Μπροστάρης …μουσικώς!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!