ιατί «έχω μιά μανία» με το να ξεκινήσει ο Γ’ ΠΠ; Έ;

Πήγα να γράψω απαντητικό σχόλιο στον Γιάννη301, αλλά σκέφτηκα ότι αυτή την απορία την έχουν κι άλλοι – παρά τα όσα κατά καιρούς έγραψα κι εξήγησα. Έτσι, θα τα ξαναγράψω καί γιά πολλούς άλλους αναγνώστες, μιά που τις σοφίες μου τις αντιγράφουν κι άλλα μπλόγκια (καί ιστότοποι).

Δεν μ’ ενοχλεί που μπαίνω στον κόπο γιά επανάληψη, αλλά μ’ ενοχλεί ΠΟΛΥ που επανέρχομαι σ’ ένα θέμα, που ήδη θα έπρεπε να έχει γίνει κοινό κτήμα.

Θα με ρωτήσεις… απαιτείς ρέ Εργοδότη όλοι οι άνθρωποι να σκέφτονται σαν εσένα;

Σε κάποια θέματα, όχι μόνον απαιτώ, ΔΙΑΤΑΖΩ!!! Πχ, αν πολεμάμε στην πρώτη γραμμή, είναι αυτονόητο ότι θα πυροβολάμε τον εχθρό. Αν εκείνη τη στιγμή με ρωτήσει κάποιος από δίπλα μου γιατί πυροβολάμε, θα τον …πυροβολήσω εγώ πρώτος στο κεφάλι, πρίν προλάβει να το πράξει ο εχθρός!

 

Όντως ισχύει το: «Έκαστος άνθρωπος με την μονομανίαν του!» (το φοβερό αυτό τσιτάτο απαντάται στο: «Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι», υπό Ανωνύμου), όντως έχω κι εγώ καμιά δεκαριά από δαύτες, αλλά ο Γ’ ΠΠ δεν εμπίπτει στις περιπτώσεις αυτές.

Το ότι επιδιώκω διακαώς την ταχύτατη έναρξη του Γ’ ΠΠ σε πλήρη ισχύ, δεν το κάνω από βίτσιο. Είναι καθαρά θέμα στρατηγικής. Στρα-τη-γι-κής.

Όποιος συνεχίζει ν’ απορεί, απλά μου δείχνει ότι δεν έχει ασχοληθεί ποτέ του πχ με πολεμικές τέχνες, σε επίπεδο αγώνων… όπου πρέπει ν’ αναπτύξεις στρατηγική, αφού λάβεις υπ’ όψη σου ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τα υπάρχοντα δεδομένα – τα δικά σου καί του αντιπάλου. (Ακόμη καί στο ποδόσφαιρο ισχύει αυτή η απαίτηση, όπου λαμβάνουμε υπ’ όψη μας μέχρι καί τον καιρό. Καί στο σκάκι. Καί… Καί…)

Έτσι, ως φαίνεται, χρειάζεται τώρα στο «καί πέντε» να κάνω φροντιστήριο στρατηγικής στους συν-Έλληνες – καί δή, ξεκινώντας από τα πολύ βασικά. Απ’ το Δημοτικό. Από την αλφαβήτα. Ή, καλύτερα, απ’ το: «στράτα-στρατούλα κουπεπέ-κουπεπέ».

Τα κάνω, λοιπόν, πενηνταράκια. Γιά την Ελλάδα, σήμερα, έχουμε:

 

(α) Δεδομένα

Ισχύουν τα εξής, καί δεν θέλω αμφισβήτηση. Αλλοιώς, σταματάω να μιλάω. Κουβεντούλες καί προσωπικές γνωμούλες ασχέτων καί λοιπές «δημοκρατικές» αηδίες, δεν δέχομαι τώρα, που καίγεται ο κώλος μας.

  • Ως χώρα, ως αμιγές εθνικό κράτος, δεν έχουμε οποιουδήποτε είδους δύναμη (στρατιωτική, οικονομική, ή άλλη). Εξαιρείται (κάπως) η νόηση.
  • Αντιθέτως, έχουμε εχθρούς / αδιάφορους / προδότες το 60% του πληθυσμού.
  • ΚΑΝΕΙΣ, μα κανείς (πχ Ρώσσοι, Κινέζοι, καί λοιποί) δεν είναι φίλος μας. Ή, τουλάχιστον, ΔΕΝ πρέπει να υπολογίζουμε σε φιλίες που-θε-νά.

Γιατί; Γιά τον απλούστατο λόγο, ότι όοοοοολα ανεξαιρέτως τα υπόλοιπα έθνη θέλουν να ξεκαθαρίσουν το τοπίο γιά τον υπόλοιπο 21ο αιώνα γιά πάρτη τους – κι όχι γιά μας, γιά τα όμορφα τα μάτια μας. (Αυτό, τώρα, κάντε το επί 1000 γιά τις «Μεγάλες Δυνάμεις» της εποχής μας.) Καί διότι η Ελλάδα γεωγραφικώς είναι «μαγαζί-γωνία», καί το επιθυμούν ΑΠΑΝΤΕΣ γιά πάρτη τους… Εννοείται, χωρίς τους Έλληνες.

  • Καί διότι οι διαφορές δυναμικού πάντα παράγουν κίνηση από μόνες τους… όχι, όμως, πάντα ευεργετική.

Τί εννοώ μ’ αυτό; Πχ το ότι είναι μέγιστη βλακεία να νομίζουμε ότι, αφού οι Κινέζοι είναι πολιτισμένος λαός, άρα εντάξει, θα συνεννοηθούμε μαζί τους ειρηνικά. (Καί λοιπές «δημοκρατικές» μπαρούφες.) Ακόμη κι αν το θέλουν κι αυτοί αυτό το «ειρηνικά», το -επισήμως- 1,7 δίς του πληθυσμού τους (ανεπισήμως, πάνω από 2 δίς) πρέπει να βρεί ένα πιάτο φαγητό κάθε μέρα! Κι αν δεν το βρεί, θα το πάρει από άλλον, με το καλό, ή με τη βία. (Χώρια οι λοιπές ανάγκες τους, πχ τα καύσιμα.)

Επομένως, αν ήμασταν Ρώσσοι, θα καταλαβαίναμε άριστα το γιατί η Κίνα διακαώς εποφθαλμιά την αραιοκατοικημένη Σιβηρία, καί δεν πρόκειται να κάνει πίσω στον αιώνα τον άπαντα, ό,τι κι αν χρειαστεί γιά να επιτύχει τον στόχο της. Μά σε μιά δεκαετία, μά σ’ έναν αιώνα (ξέρει να περιμένει ο Δράκος!), ο στόχος είναι ο ίδιος καί τα μέσα (καί) στρατιωτικά.

Βάλε, τώρα, στον λογαριασμό καί το 1,4 δίς Ινδών, καί… καί… Καί συγκρινέ τα με τα μόλις δέκα μύρια Ελλήνων, εκ των οποίων τα 6 είναι εθνικώς σάπια. Συνεχίζει τώρα να μιλάει κανείς γιά ειρήνη καί αλληλεγγύη των λαών; (Αν ναί, περαστικά του!)

  • Δε φτάνει που είμαστε περιτριγυρισμένοι από εχθρούς, αλλά παρουσιάζουμε καί την παγκόσμια πρωτοτυπία (στη μαλακία), το να μην αρκούμαστε στους εξωτερικούς εχθρούς, αλλά κάθε μέρα να …εισάγουμε (κι άλλους) από δαύτους καί στη χώρα!!! Χωρίς καμμία αντίσταση εκ μέρους μας.
  • Οι έξω της χώρας εχθροί καθημερινώς μας σφίγγουν (αμέσως, ή εμμέσως) τη θηλειά στον λαιμό. Οι Έλληνες αυτοκτονούν, ή πεθαίνουν (γρήγορα, ή αργά). Η Ελλάδα ολόκληρη πάει γιά διάλυση. Γενικώς, η χώρα πεθαίνει με επιταχυνόμενο ρυθμό. Μ’ άλλα λόγια: όπως πάμε, δεν υπάρχει κανένα μέλλον γιά μας, γιά όλους μας, πλήν του τάφου (μέσα σε μιά δεκαετία το πολύ).
  • Όμως κάποιοι από μας ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ως Έλληνες, κι απόλυτα ελεύθεροι στην απόλυτα ελεύθερη χώρα μας. Κι εμείς, καί τα παιδιά μας, καί οι άνθρωποι που αγαπάμε.
  • Αλλά, ευτυχώς, εμείς οι …κάποιοι, γνωρίζουμε άριστα τα σχέδια του εχθρού! (Δεν είναι, δά, καί δύσκολο να καταλάβουμε πού το πάει. Καί πώς το πάει.)

Αυτά είναι τα δεδομένα! Όλα εναντίον μας, εκτός απ’ το μυαλό μας (όσων έχουμε) καί τη θέλησή μας γιά επιβίωση (όσων έχουμε).

Επομένως…

 

(β) Στρατηγική

Των ανωτέρω ειπωθέντων, σχεδόν αναγκαστικά στρεφόμαστε στην εξής στρατηγική:

  • Αφού δεν έχουμε δική μας δύναμη, τότε θα χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη άλλων, καί δή τη δύναμη του …εχθρού!!!
  • Πώς; Μά, απλούστατα, θα κινήσουμε τον ένα εχθρό εναντίον του άλλου!
  • Πώς; Πχ… Φαντάσου ότι μερικά Ουκρανικά (ακόμη καλύτερα, ηπαπαραίϊκα) πολεμικά πλοία ανοίγουν πύρ κατά της γέφυρας της Κριμαίας… όχι επειδή έλαβαν διαταγές, αλλά επειδή χακεύτηκαν τα κομπιούτερς τους. Φαντάσου, τώρα, τη συνέχεια!  🙂
  • Γιατί; Διότι, αν αφήσουμε να εξελιχθούν ως έχουν τα σχέδια των εχθρών, απλά τον ήπιαμε. (Τον καφέ της παρηγοριάς. Στο καφέ-«Παράδεισος».) Άρα, κατεπειγόντως πρέπει να τους κλωτσήσουμε εκτός ισορροπίας.
  • Πώς; Καταστρέφοντας κομβικά σημεία του σχεδίου τους. (Αυτά που μπορούμε, εννοείται.)

Πάντα να θυμάστε πως κανένας εχθρός δεν είναι θεός. Άρα, κι αυτωνών τα σχέδια, όσο τέλεια κι αν είναι, όσες εναλλακτικές κι αν έχουν, στηρίζονται στο «εάν»· δηλαδή, στις προϋποθέσεις!… αφού το μέλλον άδηλον τοις πάσι. Ο εχθρός σκέφτεται πολύ απλά ως εξής:

Εάν συμβεί αυτό, τότε καί μόνον προχωράμε στο άλλο· εάν καταφέρουμε το άλλο, τότε καί μόνον προχωράμε στο τρίτο βήμα. Καί ούτω καθ’ εξής.

Εάν, όμως, όχι… Τότε, πάπαλα όλα!

  • Ενεργούμε στα κρυφά, με κλεφτοπόλεμο.

Αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε τώρα. Κι όσο γιά το αν είναι ηθικό, ας μας πουν πρώτα «αυτοί» γιατί ενεργούν στα κρυφά!

  • Όσον αφορά την ευθεία αντιπαράθεση με τους εχθρούς μας, ναί, θα υπάρξει κι αυτή. Όταν πάρουμε στα χέρια μας την «κληρονομιά» των παναρχαίων ημών. Ωστόσο, προσώρας ΔΕΝ πρέπει να βασιζόμαστε σ’ αυτήν.

Άλλως τε, τα υπερόπλα αυτά είναι υπόθεση λίγων καί συγκεκριμένων από μας. Οι πολλοί οφείλουν να κάνουν πράγματα μέσα στις δυνατότητές τους· δεν είναι σοφό να δοκιμάσουν να τις υπερβούν, καί δή υπό τις παρούσες συνθήκες.

Κι όταν τελειώσει η φάση της άμυνας, περνάμε στην επίθεση! Χωρίς οίκτο γιά κανέναν τους.

 

(γ) Αντεπιχειρήματα

Στο σημείο αυτό, θα σας την πούν πάρα πολλοί με αντεπιχειρήματα – του τύπου: «- Είσαι πολεμοχαρής στρατόκαυλος καί τα λες αυτά;» κτλ κτλ νοητικές πορδές νηπίων.

Αυτοί που λένε τέτοια πράγματα, είναι τριών ειδών… Τεσσάρων:

  • Πράκτορες. (Ευνόητο το γιατί: έχουν διαταγές να «σκουπίσουν» ό,τι εμποδίζει τα σχέδια των ανωτέρων τους.)
  • Ηλίθιοι, που την έχουν δεί ξέρω ‘γώ φιλειρηνιστές, βουδδιστές, χορτοφάγοι, χίπστερς, μοντέρνοι, «παιδιά της εποχής του Υδροχόου», κτλ.
  • Θεούσοι φανατικοί.
  • Θεούσοι ηλίθιοι, που φοβούνται καί τον ίσκιο τους· κι εφ’ όσον ο φόνος (ακόμη καί εχθρού) είναι αμαρτία, φοβούνται μή καί δεν σωθεί η ψυχή τους. (Οι δυό τελευταίες κατηγορίες, ακριβώς όπως τότε, στα 1453.)

Τώρα, βέβαια, πώς γίνεται ρέ παιδί μου τα επιχειρήματα όοοολων αυτών να συμπίπτουν ΚΑΤΑ του Γ’ ΠΠ, έ;! Σας αφήνω να το σκεφθήτε!

 

Εικάζω, λοιπόν, πως όλοι οι προαναφερθέντες, ως τελευταία γραμμή άμυνας απέναντί σας (στην κουβέντα), θα σας πουν ότι ναί μέν, πρέπει να χτυπήσουμε τον εχθρό, αλλά με ειρηνικά μέσα. Πχ αντί να χακάρουμε τους υπολογιστές βολής πολεμικών πλοίων, να χακάρουμε πχ τις Γερμανικές τράπεζες.

Σωστό… εκτός από ένα πράγμα: ότι Πόλεμος καί Οικονομία είναι δίδυμα αδερφάκια!!! Άρα, δεν υπάρχει «ειρηνικός» τρόπος! ΟΛΑ τα πλήγματα κατά των εχθρών της Ελλάδας οδηγούν σε πόλεμο!

Μ’ άλλα λόγια, όταν στριμώχνονται οι κάτοχοι του χρήματος, εξαπολύουν κι έναν πόλεμο. Ο δέ πόλεμος ξαναφέρνει χοντρή κίνηση της οικονομίας. (Γιά αγορά όπλων, καί μετά γιά αποκατάσταση των πληγεισών χωρών – καί όχι μόνον.) Τώρα, μιά που μιλάμε γιά Γερμανία, ο Β’ ΠΠ στην Ευρώπη θα ξεκινούσε το αργότερο το 1943, διότι έτσι έδειχναν οι οικονομικές καμπύλες του Γ’ Ράϊχ. Η δέ Ιαπωνία την έπεσε τόσο στη Μαντζουρία, όσο καί στις κτήσεις των Άγγλων στη νοτιοανατολική Ασία, καθαρά γιά να βρεί πλουτοπαραγωγικές πηγές. (Τις οποίες νέμονταν πιό πριν οι αποικιοκράτες Άγγλοι.)

Επομένως, να μην ακούτε μαλακίες από άτομα ανιστόρητα. Δεν υπάρχει «ειρηνικό» χτύπημα!

 

Επίλογος

Εδώ τελείωσα τη σύντομη παρουσίαση της ακολουθητέας στρατηγικής γιά την Ελλάδα μας.

Επειδή, όμως, δεν κατέχω την πάσα αλήθεια, περιμένω καί τις δικές σας προτάσεις.

Αρκεί να είναι σοβαρές.

 

Υγ: Μεταγενέστερο μερικές μέρες, αλλά άκρως σημαντικό:

Επειδή πολλά πρόσωπα που εκτιμώ, μου την ψιλοείπαν γιά τον Γ’ ΠΠ… Κι έχουν δίκιο! Όχι (τόσο) επί της ουσίας, αλλά ως προς το ότι ξέχασα μία άκρως απαραίτητη παραγραφούλα – επομένως, μένει ένα μετέωρο νοηματικό κενό.

Η παραγραφούλα αυτή είναι:

 

Πεθαίνουμε που πεθαίνουμε! Επομένως, διαλέξτε:

Ή αργό θάνατο, όπως σήμερα, με 100% νεκρούς Έλληνες.

Ή γρήγορο (καί, ναί! Ελληνικό κι ηρωϊκό, αν χρειαστεί!), με 99% νεκρούς Έλληνες.

Εγώ έχω ήδη διαλέξει.

 

(επόμενο σχετικό)