Το μαγαζί…2ο Μέρος
Γράφει ο Γιάννης
Η Απόδραση……
Τα χρόνια περνούσαν και τα πράγματα συνέχιζαν. Καινούργια φουρνιά έρχονταν κάθε χρόνο, μια νέα ομάδα ήρθε και έπαιρναν και αυτοί τον δρόμο που βάδιζαν και οι υπόλοιποι. Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά μέσα μου άρχισα σιγά σιγά να αμφισβητώ πολλά πράγματα που έβλεπα εκεί. Θα πει κάποιος καλά μετά από τόσα χρονιά ξύπνησες; Ναι τότε αφού άρχισα να παρατηρώ και να μην ανακοινώνω τις σκέψεις μου αυτές στους υπολοίπους. Αυτή ήταν η πρώτη ρωγμή στο ματριξ. Γιατί όπως είπαμε και πριν ότι λέγαμε στις κουβέντες μας τα μάθαιναν οι ομαδάρχες.
Έτσι ξεκίνησε λοιπόν η απόδραση. Όσο πήγαινε η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται μεγαλύτερος έλεγχος στις ζωές του καθενός εκτός του μαγαζιού. Πράγμα που εξόργισε κάποιους και τους οδήγησε στην έξοδο από το μαγαζί ,όχι όμως και από το δόγμα. Αυτοί σε τακτά σχετικά χρονικά διαστήματα ερχόντουσαν στην λειτουργία τη Κυριακή και σε κάποιες άλλες εκδηλώσεις.
Προσωπικά άρχισαν να χτυπάνε καμπάνες σε έμένα που έβλεπα να φάσκουν και να αντιφάσκουν κάποια γραπτά του Σαούλ (ο απόστολος Παύλος). Η σε άλλα πατερικά κείμενα που ο ένας τα έλεγε έτσι ο άλλος, αλλιώς και πάει λέγοντας . Επίσης άκουγα συνεχεία ο δούλος του Κυρίου κάνει αυτό, ο δούλος του Κυρίου το άλλο. Γιατί ο θεός χρειάζεται δούλους; πάρα πολλές αντιφάσεις και το χειρότερο ήταν ότι ο θεός και οι πράξεις του εξηγόντουσαν σαν μια στρεβλή ανθρώπινη λογική (αν την λες λογική αυτή).
Πχ ο θεός μας έβαλε την έλξη για το αντίθετο φύλο. Ξαφνικά σε γεμίζει η θρησκεία με ένα σωρό κανόνες, για πλατωνικές σχέσεις και πάει λέγοντας. Εδώ η ιστορία άρχιζε να παραβρωμά. Μετά κάθισα και σκέφτηκα αυτό είναι κάτι δικό μου; είναι κάτι που θέλω πραγματικά να κάνω εγώ; Ήδη είχα κάποια χόμπι που για να τα κάνω όπως τα ήθελα θα έπρεπε να φύγω από εκεί μέσα. Γιατί ήμουν σωστός και δεν ήθελα δίπορτες καταστάσεις. Έτσι ξεκίνησα να σκέφτομαι το τέλος και την φυγή από κει.
Ξεκίνησα να ελαττώνω τις επισκέψεις μου στο μαγαζί , είχα όμως  μελετήσει πολύ καλά τι έκαναν με άλλους. Για να δω αντιδράσεις ,οι ομαδάρχες δεν έκαναν τίποτα , όλη την δουλειά την έκαναν οι άλλοι της ομάδας που ξαφνικά άρχισαν να σε θυμούνται και να σε καλούν σε ζητήσεις και διάφορες άλλες εκδηλώσεις. Έλεγαν ότι : Εμείς δεν κρατάμε κανέναν εδώ μέσα με το ζόρι , Σίγουρα όμως με πλάγιους τρόπους όπως αναφορές:ότι τα παιδιά  του τάδε ναού ρωτάνε για τον τάδε τι κάνει και τέτοια . Ο Έλληνας έχει φιλότιμο ως γνωστόν και συναίσθημα.
Έτσι σιγά σιγά άρχισα να μην πάω εκεί και επιτέλους να κάνω πράγματα που ήθελα εγώ και από μικρο παιδί και τα σκεφτόμουν. Το σημαντικότερο είναι επιτέλους ξεκίνησα και διάβαζα βιβλία που πριν απαγορευόταν να τα διαβάσουμε και δεν τα ξέραμε καν, όπως η ΑΝΤΙΓΝΩΣΗ, Καλοπουλος κ.α. Τότε ήταν που είχα και έναν δικό μου φίλο,που και αυτός έψαχνε την αλήθεια από μόνος του. Τον γνώρισα εκτός του μαγαζιού και αποτέλεσε από τότε τον συνοδοιπόρο και πολύτιμο κρίκο προς την πραγματικότητα.
Ήξερα ότι από την στιγμή που θα φύγω από εκεί, θα ανήκω μετά στους κοσμικούς.Δηλαδή οι κοσμικοί έχουν άλλο σκοπό από εμάς μας έλεγαν δεν πάνε μαζί μας. Για αυτό δεν κάνουμε παρέα με αυτούς, γιατί μπορεί να μας παρασύρουν μακριά από τον  Κύριο κτλ. Όπότε από την στιγμή που γινόσουν κοσμικός δεν σε ξέρανε μετά. Δεν πάει να ήσουν ο καλύτερος . Ο πιο αγαπητός; να είχες δώσει τα πιο πολλά, τώρα ήσουν κοσμικός και δεν σε ήξερε κάνεις τους. Αυτόματη διαγραφή, ούτε καν χρονια πολλά στην ονομαστική γιορτή σου ,το τυπικό. Αυτό το είδα με πολλές αποχωρήσεις άλλων πριν από έμενα. Έτσι είναι η με εμάς η με τους άλλους. Χριστιανός ή κοσμικός δεν υπήρχε τίποτα άλλο για αυτούς. Έλληνας;; ούτε καν.
Λοιπόν πήρα τον δρόμο μου και συχνά πυκνά πετύχαινα μερικούς στα μαγαζιά για τα ψώνια. Εκεί περισσότερο  αυτοί που ήταν στην ίδια ομάδα με έμένα μου μίλαγαν, άλλα πιο πολύ τυπικά. Ούτε εγώ τότε τους κοντράριζα πολύ, τους έλεγα ότι τώρα είμαι ελεύθερος άνθρωπος χωρίς την ανάγκη κανενός θεού και ότι εγώ είμαι ο θεός του εαυτό μου. Άλλοι αντιδράσουν κάπως και μερικοί σκοτείνιαζαν στην όψη. Ποσώς όμως με ενδιέφερε. Όλα αυτά γινόντουσαν μέχρι που ήρθε η ώρα του κλειδιού.
Το κλειδί……
Όταν έφυγα από το μαγαζί κάνεις δεν μου ζήτησε πίσω το κλειδί του αρχηγείου. Μου είπαν: για εσένα η πόρτα είναι πάντα ανοικτή. Έτσι δεν παρέδωσα το κλειδί αυτό. Το κράτησα για κάποια χρονιά ακόμα. Ήρθε όμως η στιγμή που αυτός ο κύκλος ,έκλεισε οριστικά και αμετάθετα. Αυτό γιατί πίστευα ότι ίσως μπορούσα να κρατήσω μια φιλική σχέση τότε. Αργότερα που κατάλαβα και συνειδητοποίησα που ήμουν και ότι ήμουν ένα πιόνι και μισό, αποφάσισα ότι δεν υπάρχει γυρισμός εκεί. Ούτε σε κανένα άλλο δόγμα. Γεννήθηκα Έλληνας μόνο και τίποτα άλλο, όλα τα υπόλοιπα είναι ανθρωπινα κατασκευάσματα και τίποτα παραπέρα.
Είχα τότε ένα γνωστό μου από το μαγαζί που με αυτόν είχα και μια επαγγελματική συνεργασία. Πήγα και του παρέδωσα. Του είπα αυτός ο κύκλος έκλεισε οριστικά. Μου είπε: είσαι σίγουρος; Του είπα ναι έκλεισε δια παντός. Δεν περάσαν 3 ώρες και δέχτηκα ένα τηλέφωνο ενός από τους αγαπητούς μου εκεί μέσα που ήθελε να παρευρεθώ σε ένα δικό του γεγονός. Φυσικά θα έπρεπε να πάω πίσω στον εκκλησιά που ήταν το μαγαζί. Εκεί θα τους έβλεπα όλους μπροστά μου. Φυσικά ο χρόνος αντίδρασης δείχνει ότι η κίνηση μου ήταν ρουά ματ για αυτούς.
Μετα από σκέψη του απάντησα: Ότι δεν μπορώ να παρευρεθώ γιατί δεν είχα επαφές με το δόγμα, άλλα μπορούσα να πάω σπίτι του να του δώσω και το δώρο που πάνε σε αυτές τις περιπτώσεις. Μου απάτησε: Ότι θα το κανονίσουμε. Δεν με πήρε ποτε πίσω τηλέφωνο για να κανονίσουμε. Αυτό απέδειξε τον δόλο που είχε αυτή η παγίδα του μαγαζιού. Δεν σταμάτησα εκεί βεβαία συνέχισαν με τηλέφωνα και από άλλους ανθρώπους που αγαπούσα πολύ τότε, με διάφορες προφάσεις πχ να πάω να φτιάξω κάποια πράγματα από επαγγελματικής άποψης, άλλα όταν τους έλεγα ότι είμαι ελεύθερος άνθρωπος και δεν έχω επαφές με την θρησκεία το τηλέφωνο έκλεινε λες και μιλάγανε με «δαιμονισμένο».
Εννοείται ότι δέχτηκα και κάποιες «επιθέσεις» από κάποια» σύννεφα», που έπρεπε να ανεβάσω στροφές στην γεννήτρια, άλλα αυτό θα μείνει εδώ. Όποτε μετά την παράδοση του κλειδιού σταμάτησα να τους πετυχαίνω έξω σε μαγαζιά και αλλού. Μέτα από χρόνια είδα κάποιον μόνο. Σε κάποιες συζητήσεις αφού παρέδωσα το κλειδί, χαρακτηριστική είναι μια κουβέντα που έγινε με ένα άνθρωπο του μαγαζιού: ότι κάποιοι γνωστοί μου που είχαν φύγει , παντρεύτηκαν και ξαναγύρισαν στο μαγαζί. Εγώ απάντησα ότι κολωτούμπες δεν κάνω και τέλος. Αυτό φυσικά τον εξόργισε και άρχισε τα εξής: ο θεός να σε λυπηθεί και τέτοια.
Επίλογος
Δυστυχώς αυτά έγιναν τότε. Ένας απλός ιερωμένος έφτιαξε μια τόσο μεγάλη κίνηση. Με απόλυτο έλεγχο σε κάθε μέλος. Το αποτέλεσμα ήταν πωρωμένοι χριστιανοί που έβλεπαν μόνο τους δικούς τους και τίποτα άλλο. Όλοι οι υπόλοιποι είναι Κοσμικοί και πλανεμένοι για αυτούς. Αναφορά για την πατρίδα γινόταν μόνο σε εθνικές εορτές. Παντού ένα πέπλο υποκρισίας απλωνόταν, για να σε προσηλυτίσουν, καλοσύνη , βοήθεια , υποστήριξη σε όλους τους τομείς. Υπήρχαν και άλλες κινήσεις ,όλες με το ίδιο στιλ, ένας ιερωμένος μόνος του που τα ξεκινάει όλα μόνος του.
Αυτά δημιουργούν τα ιερατεία: τυφλά πιόνια πρόθυμα να κάνουν τα πάντα. Αποβλάκωση ,αποχαύνωση, και ότι θέλει η κάθε κυβέρνηση περνάει χωρίς αντίσταση. Αφού δεν ασχολούνται αυτοί με τα κοσμικά άλλα η πολιτεία όπως έλεγαν. ΚΑΝΕΙΣ δεν χρειάζεται μεσίτες , θεούς ,διαβόλους , από μόνος του είναι ο θεός του εαυτού του. Εγώ όταν διάβασα για τον κόσμο φυλακή του Παλαιού, κατάλαβα, είδα τις ομοιότητες με εκεί μέσα. Καλή λευτεριά σε όλη την φυλή μας.
 Υγ. Ευχαριστώ για την φιλοξενία τον εργοδότη και την Φωτεινή.