Οι Γότθοι, τότε· σήμερα, ποιοί;

Μνήμη Στηλίχωνος

α. Ειδήσεις, «να κάνεις κεφάλι»

Έχω (υπήρχε απ’ το εργοστάσιο) ένα προγραμματάκι στο κινητό μου, που μου φέρνει «στο πιάτο» άρθρα από ειδησεογραφικούς ιστοτόπους, που θεωρεί αυτό πως μ’ ενδιαφέρουν. (Εντάξει, μας παρακολουθούν, γνωστό· κι άμα πας πχ να παραγγείλεις σώβρακα, καί δεί αυτή την ενέργεια το κινητό, θα σου φέρει στη μούρη σου καί διαφήμιση γιά φανέλλες! Αλλά οκέϋ, δεν είναι αυτό το θέμα μας.)

Στο μεταξύ, σιγά-σιγά το προγραμματάκι κατέληξε (ορθώς) στο συμπέρασμα ότι δεν μ’ ενδιαφέρει ποιά βίζιτα της «σώου μπίζνεςς» («ζώου μπίζνεςς», σύμφωνα με τον μέγιστο Αρκά! 🙂 ) χώρισε με ποιόν, ή αν φοράει βρακί όταν πάει στο σουπερμάρκετ, ή ποιά ομάδα ψάχνει αμυντικό Ευρωπαϊκού επιπέδου· καί πλέον μου βγάζει ιστορικά, πολιτικά, κι επιστημονικά θέματα.

Σήμερα, λοιπόν, μου έβγαλε αυτό: την επιδρομή των (Βησι)Γότθων εναντίον της Ελλάδας, καί μου έκανε τα κέφια γιά τα σκουπίδια.

. . . . . . . . . . .

β. Εισαγωγή

Όχι πως δεν ήξερα το θέμα (διότι σκαμπάζω από Ιστορία), όχι πως δεν ήξερα -έστω καί στο περίπου- τον βίο καί την πολιτεία των τριών βασικών πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης:

• («κρυπτο-«)Θεοδοσίου του «μεγάλου» (στην παλιανθρωπιά),
• (παρομοίως «κρυπτο-«)Ρουφίνου («Ρουφιάνος» έπρεπε να ονομάζεται σωστότερα),
• καί Στηλίχωνος,

αλλά αγνοούσα κάτι σημαντικές λεπτομέρειες. Τις οποίες μου τις έδωσε έτοιμες το άρθρο· καί, περί ών ο λόγος, παρακάτω.

Το συγκεκριμένο άρθρο μάλλον έχει μεταφραστεί βιαστικά (καί απρόσεκτα) από κάπου, διότι σ’ ένα μέρος του γράφει πως όταν ο στρατός του Στηλίχωνα έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, δολοφόνησε …τον Στηλίχωνα (τελείως άνευ νοήματος πρόταση)· αλλά, μετά από μερικές παραγράφους, ο Στηλίχων προφανώς …αναστήθηκε, κι άρχισε να δίνει διαταγές στον στρατό να κυνηγήσει τον Αλάριχο.

Τέλος πάντων, η ιστορία έχει ως εξής:

Η πάλαι ποτέ ένδοξη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στον 4ο αιώνα μΧ είχε μέν φτάσει σε έκταση από την αγγλίτσα / σημερινά «Midlands» (περίπου μέχρι το Γιορκσάϊρ) μέχρι τα σύνορα της Περσίας, η δέ Μεσόγειος ήταν Ρωμαϊκή λίμνη. Αλλά ουσιαστικά η αυτοκρατορία είχε μεταβληθεί σε σκορποχώρι.

Δυσκολοκυβέρνητη γάρ η τόσο μεγάλη έκταση, επομένως οι αυτοκράτορες σε μιά παρατεταμένη περίοδο (αιώνα καί πλέον) τη χώρισαν σε κομμάτια καί συγκυβερνούσαν με άλλους. Ωστόσο, οι «συναυτοκράτορες» αλληλοϋποβλεπόντουσαν, καί πολλές φορές πολεμούσαν μεταξύ τους, με σκοπό να μείνει ένας τους, ως μονοκράτωρ. Με, εννοείται, καταστροφικά αποτελέσματα τόσο γιά τον στρατό, όσο καί γιά τον κοσμάκη. Καί γιά το σύνολο κράτος, βέβαια.

Βάλτε στην εικόνα καί τις (σαφώς καταστροφικές) επιδρομές των Γερμανικών φύλων εναντίον ειδικά της Ρώμης! Βλέπετε, οι (όποιοι) Γερμανοί από τότε ορεγόντουσαν την διοίκηση της αυτοκρατορίας, εκτοπίζοντας τους «αυθεντικούς» Ρωμαίους.

Τέλος, το κερασάκι στην τούρτα ήταν η αδυναμία της αυτοκρατορίας να επιβάλει τη θέλησή της. Κι έτσι, άρχισε τις μαλαγανιές καί τις κωλοτούμπες.

. . . . . . . . . . .

[Πολύ σκληρό μάθημα γιά όσους ονειρεύονται δημιουργία μιάς Ελληνικής αυτοκρατορίας, ή έστω αναβίωση της υστερο-Ρωμαϊκής / Βυζαντινής με ελληνικό χρώμα -αλλά καί με ψαλμωδίες- κι έδρα τημΜπόλιν.

Καλά, ρέ μ@λάκες, δεν το βλέπετε πού θα καταλήξει το πράγμα; ΔΕΝ θα ελέγχεται η κατάσταση!!! Η Ιστορία σας ανοίγει τα μάτια, σας ξυπνάει με μπουγέλο κρύο νερού… αλλά είστε τόσο ηλίθιοι καί τόσο πορωμένοι, που δεν θέλετε ούτε να ξυπνήσετε, ούτε να δήτε.

Το ότι ο Ελληνισμός -οφείλει να- έχει τα δικά του σχέδια γιά το μέλλον, τα οποία περιλαμβάνουν καί εδαφική επέκταση πέραν των σημερινών Ελλαδικών ορίων, είναι κάτι άλλο· που, όμως, δεν πρέπει να μπερδεύεται με χαζούς ρομαντισμούς, ούτε να έχει ως άνω όριο αυτούς… ή το …άπειρον. (Πχ ξανά στην Υόρκη της αγγλίτσας.)

Ήτοι:

Ωραία η Κωνσταντινούπολη, ναί, να την επανακτήσουμε, ναί, να ψάλλουμε καί το «Τήι Υπερμάχωι» μέσα στην Αγία Σοφία, ναί, αλλά δεν είναι το άπαν. Δεν θα σταματήσουμε εκεί, ούτε θα επικεντρωθούμε εκεί.

Καπίσι;]

. . . . . . . . . . .

γ1. Τούμπες η μαϊμού!

Στον έναν, η κουρελιασμένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πλήρωνε φόρο, γιά να μην την ενοχλεί. Με τον άλλον, υπέγραφε συνθήκη φιλίας. Με τον τρίτον, εμπορικές συμφωνίες, κτλ. Με τους (ισχυρούς της εποχής) Βησιγότθους, όμως, έκανε κάτι άλλο: τους πήρε μπουλουκηδόν ως μισθοφόρους. Κι αυτοί εντάξει, ήρθαν ως μισθοφόροι, αλλά:

• Έφεραν μαζί τους καί τις φαμίλιες τους. Δηλαδή, κατσικώθηκαν εκεί, όπου θεωρητικώς ήσαν προσωρινοί.
• Απέκτησαν κι επέδειξαν υπεροπτικό θράσος απέναντι στον ντόπιο κοσμάκη. Παναπεί: εμάς μας αγαπάει ο αυτοκράτωρ καί καθόμαστε καί πληρωνόμαστε γιά να τα ξύνουμε (διότι δεν γίνονται πόλεμοι κάθε μέρα), κι εσύ μαλάκα ραγιά σκάβε τα χωράφια καί πλήρωνε φόρους, να τρωγοπίνουμε σαν πασάδες καί να κλάνουμε εμείς!

Ως αποτέλεσμα, ο λαός εξεγέρθηκε εναντίον τους. Καί, όταν βρήκε την ευκαιρία (στη Θεσσαλονίκη), έπιασε τους Γότθους καί τους εξευτέλισε.

Ως αποτέλεσμα του αποτελέσματος, τά ‘μαθε αυτά ο σκατόψυχος Θεοδόσιος, καί όρμησε με στρατό καί κατέσφαξε τους Θεσσαλονικείς στον ιππόδρομο της πόλης.

[Καί μετά τον επέπληξε ο επίσκοπος Μεδιολάνων Αμβρόσιος, κι ο Θεοδόσιος …μετενόησεν.

Ωραία εφεύρεση αυτή! Να σφάζεις μερικές χιλιάδες νοματαίους, καί μετά να …μετανοείς, κι όλα καλά! Άειντ’ από ‘δώ πέρα, ρέ!!!]

. . . . . . . . . . .

γ2. Αλλά καί λιοντάρι, όμως; Ίσως

Τέλος πάντων, μετά απ’ αυτά, καί με κάποιες άλλες αφορμές, οι Γότθοι εξεγέρθηκαν κι άρχισαν τις καταστροφές καί τις σφαγές όσων αντιστεκόντουσαν. Επέδραμαν εναντίον της ηπειρωτικής Ελλάδας, κατεβαίνοντας νότια καί μην αφήνοντας τίποτε όρθιο, φτάνοντας μέχρι τέρμα κάτω στην Πελοπόννησο. Φυσικά, τους ντόπιους Έλληνες τους έκαναν …γυμνιστές, διότι τους πήραν ό,τι είχαν καί δεν είχαν.

[Γερμανοί… σάμπως επί Κατοχής καί σήμερα, τί έκαναν καί τί κάνουν; Το 1941, πλιάτσικο τις σιδηροτροχιές της γραμμής Καλαμπάκα-Κοζάνη, πλιάτσικο τα -από καλό ατσάλι- φανάρια της παραλίας του Βόλου, καί δέ συμμαζεύεται. Σήμερα, πλιάτσικο αεροδρόμια καί δημόσιους οργανισμούς της Ελλάδας. Καί πάλι δέ συμμαζεύεται.

Λες καί χρωστάγαμε σ’ αυτούς τους χιμπατζήδες να τους κάνουμε πλούσιους, μένοντας εμείς φτωχάντζες.]

Επειδή, όμως, στα εγκλήματα πάντα υπάρχει καί ηθικός αυτουργός, ο κρυφός ενορχηστρωτής αυτών των επιδρομών των Βησιγότθων ήταν ο επίτροπος του Αρκαδίου (ανηλίκου γυιού του Θεοδοσίου), ο Ρουφίνος. Διότι ο σκατόψυχος είχε ψοφήσει στο μεταξύ, αλλά άφησε κληρονομιά στους γυιούς του την αυτοκρατορία – καί δή, σε δύο κομμάτια: την ανατολική στον (ανήλικο) Αρκάδιο, καί τη δυτική στον (επίσης ανήλικο) Ονώριο. Επίτροπος του πρώτου, όπως είπαμε, ο -επίσης σκατόψυχος- Ρουφίνος. Επίτροπος του δεύτερου, ο Στηλίχων.

Ευτυχώς (ευτυχώς, σε μεγάλο βαθμό) γιά την αυτοκρατορία -καί, κατ’ επέκταση, γιά την Ελλάδα-, αυτοί οι δύο αλληλομισόντουσαν. Έτσι, ο Στηλίχων προσπάθησε ν’ αναχαιτίσει στρατιωτικώς τους Βησιγότθους, τους έριξε μερικές γερές σφαλιάρες, αλλά δυστυχώς δεν προχώρησε σε τελική επίθεση κι εξόντωσή τους. Γιατί; Το άρθρο της Γουΐκι λέει πως είχε ν’ αντιμετωπίσει καί την απειθαρχία του στρατού του. Ιδού μιά λεπτομέρεια που δεν την ήξερα, καί μ’ έκαψε όταν τη διάβασα.

Κι ένας δεύτερος λόγος, ότι έκρινε πως δεν έπρεπε εκείνη τη στιγμή να έρθει σε σύγκρουση με τον Ρουφίνο. Γι’ αυτό καί άφησε τους (όσους απέμειναν) Βησιγότθους να φύγουν ανενόχλητοι από την Ελλάδα, ουσιαστικώς δείχνοντάς τους την έξοδο από τη χώρα. (Πώς βλέπουμε πολεμικά αεροπλάνα να συνοδεύουν έξω της χώρας τους εχθρικό, που παραβίασε τα εναέρια σύνορα; αυτό.)

Στο τέλος, οι Βησιγότθοι έφυγαν δυτικά· συνεχίζοντας, βέβαια, τις λεηλασίες καί τις καταστροφές. Το Βησιγοτθικό ληστρικό σκυλολόϊ πέρασε από Ήπειρο, Ιταλία… Ισπανία στο τέλος, ένθα έφτιαξαν δικό τους κράτος καί κατσικώθηκαν γιά κοντά δύο αιώνες εκεί· έως ότου τους πάτησαν από κάτω οι Άραβες.

. . . . . . . . . . .

δ. Η «αιδήμων σιγή» των βιβλίων

Πιστεύω, είδατε καθαρά την μέχρι τώρα εικόνα. Έχουμε έναν αληταρά, που πατάει από κάτω τους Έλληνες· κι αφήνει τη διαδοχή της ισχύος σ’ έτερον αληταρά, που κάνει τα ίδια.

• Καί ο μέν, καί ο δέ, στηρίχτηκαν σε ξένους (ουσιαστικώς) εισβολείς.
• Οι δέ Έλληνες της εποχής, απεδείχθησαν ανίκανοι ν’ αντιδράσουν όπως έπρεπε, δηλαδή πολεμικώς.
• Αλλά, ακόμη κι όταν έφτασαν στο σημείο να σχηματίσουν στρατό υπό άξιο αρχηγό, κάτι δεν πήγε καθόλου καλά (απειθαρχία).
• Ο δέ όντως άξιος αρχηγός του τότε στρατού της Ελλάδας, επί της ουσίας υπάκουσε διαταγές ατόμου, που όφειλε να το σφάξει στο γόνατο. (Η δεύτερη τσουχτερή λεπτομέρεια, που αγνοούσα. Την πλήρωσε αυτή τη διστακτικότητα του χαρακτήρα του ο Στηλίχων, κάποια χρόνια αργότερα.)

Προσέτι, δέ, η Γουΐκι κάνει την πάπια σε κάτι «θεματάκια». Πχ δεν μας μιλάει καθόλου γιά την πραγματική καταγωγή του Θεοδοσίου!

Ο Θεοδόσιος είναι πασίγνωστος γιά τις τρομερές καταστροφές, που προξένησε στα αρχαία Ελληνικά ιερά μέρη, καθώς καί τα διατάγματα εναντίον των Ελλήνων, που εξέδωσε.

[Μπερδεγουέη, τις κατεδαφίσεις καί καταστροφές των αρχαιο-Ελληνικών ιερών, αγαλμάτων, κτλ, τις έφεραν εις πέρας οι Γότθοι του Θεοδοσίου. Έλληνας να καταστρέψει ναό Έλληνα άλλης θρησκείας… δεν το θεωρώ πιθανό. Δέ λέω, ανέκαθεν είχαμε κι εμείς λαμόγια καί προδότες, αλλά σε τέτοιο βαθμό, μάλλον όχι.]

Είναι, επίσης, σχετικά γνωστός γιά το ότι έχωσε με το στανιό την «ΠΔ» μέσα στα ιερά βιβλία του χριστιανισμού.

Ωστόσο, είναι μάλλον άγνωστο το ότι -κι αν δεν σφάλλω- επί της βασιλείας του οι ιουδαίοι απελευθερώθηκαν από τα ορυχεία της Ισπανίας, όπου τους είχε χώσει ο Τίτος τρείς αιώνες πρίν. Οπότε, εδώ προκύπτουν κάποια ερωτηματάκια, που δεν μπορώ να τ’ απαντήσω. Όπως πχ πώς επιβίωσε αυτή η φυλή επί τρείς αιώνες υπό τέτοιες κακουχίες, καί πώς αμέσως μετά εμφανίζεται πανίσχυρη καί να έχει καταλάβει τις κορυφές της αυτοκρατορίας! Από πλευράς λογικής, κάτι δεν πάει καλά εδώ.

Διότι, όπως καλώς καταλάβατε, καί ο Θεοδόσιος, αλλά καί ο Ρουφίνος, ήσαν «κρύπτο». Δεν εξηγούνται αλλοιώς ούτε οι ενέργειές τους, ούτε το τόσο μίσος τους εναντίον μας. Η Γουΐκι, βέβαια, τον τελευταίο τον εμφανίζει ως Γαλατικής καταγωγής, αλλά καμμία σχέση. Γαλάτης σε τόσο υψηλή θέση της αυτοκρατορίας, δεν -νομίζω πως- θα (μας) φερόταν έτσι. (Καί ναί, γνωρίζω άριστα γιά την επιδρομή των Γαλατών εναντίον της Ελλάδας. Στα της Ιστορίας, δεν είμαι χθεσινός.)

. . . . . . . . . . .

Το θέμα, όμως, είναι πως η μέν Γουΐκι αποτελεί την πρόχειρη λύση στην αναζήτηση πληροφοριών, αλλά -εξ όσων γνωρίζω- ούτε τα βιβλία της Ιστορίας (οι πηγές αναφοράς, δηλαδή) αποκαλύπτουν σε βάθος τα κρυμμένα της ιστορικής εκείνης περιόδου. Βέβαια, οι γνώσεις μου της Ιστορίας είναι αρκετά καλές, αλλά εδώ χρειάζεται έρευνα μεταδιδακτορικού επιπέδου.

Ίσως να μας διαφωτίσει κάποιο άλλο άτομο, όπως πχ ο -καλύτερος από την αφεντιά μου- ψάχτης της Ιστορίας Μάρκο ντεΣάντ. Ίσως κι αν πετύχει κανείς πουθενά (καί διαβάσει, εννοείται) την αυθεντική, τρίτομη έκδοση της «Παρακμής καί πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας», του Γίββωνος.

[Εδώ, Η ξεφτίλα: 84 σελίδες σε μικρό σχήμα – σχεδόν τσέπης!!! Έτσι ήταν η αρχική έκδοση; Πού πήγαν οι υπόλοιπες σελίδες, καί γιατί, ρέ παιδιά; γιά να μην υπάρχει σοβαρό καί αδιαμφισβήτο γραπτό κράξιμο των «κρύπτο»;

Καί γι’ αυτόν τον ίδιο λόγο, το σύνολο λίπους, που αποκαλείται «Βενιζέλος», έφερε νόμο να παραδίδουμε στο κράτος όσα παλιά βιβλία έχουμε; γιά να μήν υπάρχουν σοβαρά αντιτζιού βιβλία σε ιδιωτικές βιβλιοθήκες, καί να εξαφανιστεί διά παντός η αλήθεια; Προφανώς. Άλλη εξήγηση δεν υφίσταται.]

Μέχρι τότε, όμως, αναμένουμε…

…καί προχωράμε προς την καυτή λάβα.

. . . . . . . . . . .

ε. Το ζεματιστό σήμερα

Δεν νομίζω πως χρειάζεστε επανάληψη της πάγιας αρχής μου: ότι, αν είναι να μάθετε Ιστορία, πλακωθήτε στο διάβασμα. Ή, έστω, πάτε να σπουδάσετε στη Φιλοσοφική (τμήμα Ιστορικό-Αρχαιολογικό). Ακόμη καί το μηχανικό διάβασμα απλά γιά να περάσετε το μάθημα, κάτι θα σας αφήσει. Συνεπώς, δεν κάθησα να γράψω όλα τα παραπάνω, γιά να σας κάνω τον δάσκαλο, ή ιδιαίτερα μαθήματα παύλα τζάμπα φροντιστήριο στην Ιστορία.

Ο λόγος είναι, πως οι αναλογίες του τότε με το σήμερα είναι τρο-μα-κτι-κές.

– Έχουμε σήμερα εισβολή ξένων;

Έχουμε.

– Μας γουστάρουν αυτοί οι ξένοι;

Καθόλου.

– Ζούν με λεφτά δικά μας ξύνοντας τ’ @@ τους;

Απολύτως.

– Τους έφεραν καί τους φέρνουν τα γκουβέρνα;

Ναί, ναί, καί ναί.

– Είναι «κρύπτο» αυτοί, που τους κουβαλάνε εδώ;

ΝΑΙ!!! Γιά παράδειγμα (δεν έχουν τελειωμό αυτοί…), ποιός είναι, μωρέ, ο υπουργός «μεταναστευτικής πολιτικής»; Μέχρις εδώ έχει φτάσει η μυτόγκα αυτουνού! Καί ποιός είναι ο υπεύθυνος «μεταναστευτικής πολιτικής»; Διαβάζετε καθόλου τίποτε ειδήσεις; ψάχνετε τίποτε σοβαρό στο Διαδίκτυο; ή μονάχα ποιά «στάρ» ξεβρακώθηκε;

– Θα φέρουν οι εισβολείς (ευκαιρίας δοθείσης) καί τις φαμίλιες τους;

Ναί.

– Θα ορμήσουν αυτοί οι εισβολείς, ευκαιρίας δοθείσης, να μας σφάξουν χωρίς έλεος;

Ναί.

– Καί πού το ξέρεις;

Είναι η Ιστορία, ηλίθιε! Να σου το πω κι αλλοιώς: ίδια δεδομένα οδηγούν σε ίδια αποτελέσματα. Εσύ, δηλαδή, περιμένεις να δείς διαφορετικό τέλος σ’ ένα φίλμ, κάθε φορά που το ξαναβλέπεις;

– Κι αν ορμήσουν εναντίον μας, θα έχουν από πίσω καθοδήγηση;

Εσύ, τί λές; Δεν θα έχουν; Από σκέτη έμπνευση της στιγμής θα το κάνουν;

– Μπορούμε, όμως, να τους πιάσουμε εμείς πρώτοι καί να τους στείλουμε να δούν τα ραδίκια ανάποδα;

Δύσκολο.

– Γιατί δύσκολο; Τί θα πάθουμε, αν το κάνουμε;

Επειδή πρώτον, τους προστατεύει το γκουβέρνο, καί δεύτερον, είμαστε ανοργάνωτοι. Κι αν εξεγερθούμε, θα στείλει στρατεύματα να μας πατήσει από κάτω.

– Δηλαδή, δεν μπορούμε να έχουμε μιά σοβαρή, οργανωμένη, πανεθνική πολεμική αντίδραση σ’ αυτή την κατάσταση;

Δυστυχώς, όχι. (Κατά τη γνωμάρα μου, εννοείται.)

– Μά, δεν θα βοηθήσει ο στρατός μας;

…Τί να σας απαντήσω, εδώ; Βλέπετε, σε συζήτηση που είχα με πολύ αγαπητό πρόσωπο, μου τόνισε ξανά καί ξανά ότι οι στρατιωτικοί (ακόμη κι αν δεν είναι λαμόγια) δυστυχώς είναι πιστοί στον όρκο που έδωσαν, να υπακούουν στην πολιτική ηγεσία – καί να μη μιλάνε γιά μυστικά σε κανέναν παραπέρα, έστω καί πατριώτη με κεφαλαία γράμματα καί άτομο απολύτως σοβαρό.

Καί… ποιός στρατός; με ποδίτσες τέρμα απάνω καί χαλβανά τέρμα κάτω; αυτόν τον στρατό εννοείτε;

– Ωραία!… καί πες ότι βρίσκουμε άξιον αρχηγό καί συγκροτούμε άξιον στρατό. Δέν γίνεται να διώξουμε τους …Γότθους;

Δεν ξέρω. Πολύ φοβάμαι ότι θα μας ξαναφάει η μ@λακία του εγωϊσμού. Θυμηθήτε τί γράφει γιά τον Στηλίχωνα: «απειθαρχία του στρατού». Ρίξτε καί μιά ματιά στο τί γίνεται σήμερα με τα «πατριωτικά» κόμματα, καί θα καταλάβετε.

. . . . . . . . . . .

Επίλογος

Δεν λέω πως δεν υπάρχει ελπίδα γι’ ανατροπή της κατάστασης καί εξουδετέρωση των …Γότθων. (Αλλά καί των «κρύπτο» αφεντικών τους.) Όμως, η ελπίδα αυτή έρχεται υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Πώς δεν γίνεται να μπείς στο πανεπιστήμιο, αν δεν διάβασες καλά γιά τις εξετάσεις; αυτό ακριβώς.

Ξεχάστε τον εγωϊσμό σας, ψάξτε γιά τους άξιους γιά αρχηγούς (θυμηθήτε το αυτό καί στις επερχόμενες εκλογές· όχι πως θ’ αλλάξει τίποτε μ’ αυτές, αλλά σαν άσκηση), κι αν δεν τους βρίσκετε, ζητήστε από το Σύμπαν να σας τους υποδείξει.

Τώρα, βέβαια, αν νομίζετε πως κάνετε γιά αρχηγοί, αναρωτηθήτε τί θα κάνατε σε δύσκολες περιπτώσεις· πχ, πώς μαζεύεις σε συντεταγμένο σύνολο εγωϊστές κι απείθαρχους. (Δεν είμαστε όλοι Κολοκοτρώνηδες καί Καραϊσκάκηδες, γιά να «τό ‘χουμε» αυτό «εκ κατασκευής».) Ή τί θα κάνεις, αν σε οποιαδήποτε εθνική εξέγερση επέμβουν με άγριο τρόπο οι ηπαπαραίοι. Αν δεν έχεις τις απαντήσεις σε τέτοια θέματα, τότε αρχηγός είναι άλλος, καί μην παιδεύεσαι. Απλά χάνεις τον χρόνο σου, προβάροντας την πανοπλία του Αχιλλέα.

Στο μεταξύ… πόσες ώρες χαζεύετε ημερησίως στο Διαδίκτυο; περιορίστε τις στις μισές· καί, κατά ισόποση διάρκεια των καταργημένων μισών, διαβάστε μανιωδώς Μυθολογία καί Ιστορία.

Τέλος, αν αναφέρουμε καί τα υπόλοιπα απαραίτητα (πχ φυσική κατάσταση, αποθήκευση τροφίμων μακράς διαρκείας, κτλ), τότε θα γίνουμε κουραστικοί. Δεν έχει νόημα. Θα γίνω, όμως, κουραστικός μέχρις αφορήτου σημείου, υπενθυμίζοντάς σας το ότι δεν υπάρχει χρόνος.

Καί, σύμφωνα με τους επιλοχίες στον στρατό πρωϊνιάτικα:

«- Τρέχουμε, τώρα!»

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ: Πολλή η γραπτή ανάλυση γιά τα σύγχρονα τεκταινόμενα στη Ουκρανία, αλλά ελάχιστη η αναφορά σε Χαζάρους, κι ανύπαρκτη στα αδερφάκια των Βησιγότθων, τους Οστρογότθους – που άφησαν σπόρο εκεί πέρα. Αποτελούν αυτοί, δηλαδή, την μία από τις εθνότητες που συνιστούν τη σημερινή Ουκρανία. (Γιάαα ρίξτε μιά ματιά στον χάρτη του λήμματος της Γουΐκι!…)

Λογικό, όμως· αν περιμένω σοβαρές αναλύσεις, καί δή ιστορικών θεμάτων, από τους διαφόρους -διαδικτυακούς καί μή- ερασιτέχνες χαζογραφιάδες, περισσότερες πιθανότητες έχω να πετύχω αποτέλεσμα, αν βάλω υποψηφιότητα γιά βουλευτής.

Οπότε, βλέπουμε πλέον με άλλα μάτια τον αφοπλισμό της Ελλάδας καί το χάρισμα των όπλων μας στην Ουκρανία: οι εγχώριοι «κρύπτο» γι’ ακόμη μία φορά δεν βοηθάνε μονάχα τους ομοθρήσκους τους Χαζάρους, αλλά καί τους αγαπημένους τους (αυθεντικούς) Γότθους! Κι όλ’ αυτά, εναντίον ημών των γηγενών.

Δεν υπεισέρχομαι σε ανάλυση του γιατί υφίστανται τέτοια διαχρονικά κολλητηλίκια. (Αν καθήσουμε ν’ αναλύσουμε τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα του Μάτριξ, θα φάμε μιά ζωή στο διάβασμα!) Απλώς, τα επισημαίνω· ώστε να καθίστανται γνωστά καί να εξουδετερώνονται.

Κακιστεία!

Είπαμε να κάνουμε ερωτήσεις γιά το κάθε τι, δεν είπαμε;

Ωραία, ξεκινάω εγώ!

Σημερινόν θέμα: Ποιές είναι οι κάτωθι απεικονιζόμενες ασχημομούρες;

(Η απάντηση στο υστερόγραφο· αλλά, παρακαλώ, όχι κλεψιές! Θα σας μηδενίσω το γραπτό! 🙂 )

. . . . . . . . . . .

Αυτές καί οι τρείς τους δραστηριοποιήθηκαν πολύ περί τα 1880-1890. (Οι δύο προς τα δεξιά, καί αργότερα. Αυτό, όμως, δηλαδή η εποχή, δεν ήταν το μόνο τους κοινό στοιχείο.)

Η μία, κορυφή της αριστοκρατίας. Η άλλη, κορυφή της διανόησης. Η τρίτη, κορυφή της πολιτικής. (Η λέξη κορυφή καλύτερα εντός εισαγωγικών.) Λεπτομέρειες γιά τη ζωή τους μπορείτε να βρήτε στα άρθρα, όπου παραπέμπουν οι σύνδεσμοι στο τέλος του παρόντος· αλλά το θέμα μας δεν είναι εκεί.

Όπως δεν είναι καί στο αν το 1880 γινόντουσαν …κακιστεία, αυτές θα ήταν οι φιναλίστ! 🙂

Το θέμα μας είναι…

• …Αλήθεια, δεν μοιάζουν μεταξύ τους;
• Ακόμη κι αν δεν είναι συγγενείς, δεν είναι άτομα της ίδιας φυλής;
• Ποιά (μπορεί να) είναι η φυλή αυτή;
• Ως κορυφές στους αντίστοιχους τομείς, δεν βρέθηκαν άλλα άτομα σε ολόκληρον τον κόσμο, καί μπήκαν αυτές;
• Μήπως, όντας άτομα της ίδιας φυλής, ανήκαν καί σε κάποιο μυστικό ιερατείο; (Του οποίου τις εντολές φυσικά εκτελούσαν καί του οποίου τα σχέδια προωθούσαν.)

Λοιπόν;

Βλέπετε πόσο ενοχλητικές σφήκες είναι μερικές ερωτησούλες; 🙂

Σας αφήνω να σκεφθήτε τις απαντήσεις!

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ: Οι απαντήσεις στα περί της ταυτότητας των τριών σμερνών – γιά τους τεμπέληδες:

• Η πρώτη: άρθρο στα Ελληνικά, άρθρο στα Αγγλικά, εικόνα.

Βασίλισσα (αυτοκράτειρα) της αγγλίτσας, επί αρκετές δεκαετίες… αφού πρώτα ξαπόστειλε τον σύζυγο καί χήρεψε. Συγγενής του Κάϊζερ της Γερμανίας. Αιωνίως μουτρωμένη (καί -προφανώς- μισάνθρωπη), δεν γελούσε ούτε με επιτυχημένα ανέκδοτα. (Σ’ αυτήν οφείλεται η απαξιωτική έκφραση: «- We are not amused!», δηλαδή «- Δεν διασκεδάσαμε!».)

Επί της βασιλείας της, η Ελλάδα είδε κι έπαθε. (Παρκερικά, έξωση Όθωνα, καί άλλα πολλά παρόμοια.)

• Η δεύτερη: άρθρο στα Ελληνικά, άρθρο στα Αγγλικά, εικόνα.

Ίδρυσε ολόκληρη παρα(μυθο)θρησκεία· στο σύστημά της, δέ, την «Θεοσοφία», απουσιάζει η παραδοχή ότι πνευματικό θεμέλιο της εποχής μας είναι η αρχαία Ελλάδα.

Τώρα, πώς κατάφερε (μ’ αυτές τις μαλακίες πού ‘γραφε) να βρεί παγκοσμίως οπαδούς -καί να πληρώνουν καί συνδρομές από πάνω!-, ακόμη καί μέσα στην Ελλάδα, μυστήριον μέγα. (Αν μή τί άλλο, ο κόσμος ήταν -καί στην εποχή της- γεμάτος θρησκείες καί παραθρησκείες. Προς τί ακόμη μία; Ποιά «μελέτη σκοπιμότητας» έλεγε πως είναι βιώσιμο το καινούργιο μαγαζί του είδους; )

Όπως μυστήριον μέγα αποτελεί καί το ότι ακόμη καί σήμερα η «Θεοσοφία» έχει οπαδούς. Εδώ μιλάμε πλέον γιά τεχνητές νοημοσύνες, νανορομπότ, αλλοίωση του γονιδιώματος… κι ένα μέλλον τελείως σκοτεινό κι αβέβαιο γιά όλη την ανθρωπότητα. Λέτε η «Θεοσοφία» (να μπορεί) ν’ αποτελεί απάντηση σωτηρίας σ’ αυτή την εφιαλτική πραγματικότητα;

Τώρα, θα μου πείς, άμα εξακολουθούν να υπάρχουν ζά… λογικό είναι να θεωρούν πως μπορεί να δώσει απαντήσεις το κάθε τέτοιο σύστημα μύθων.

• Η τρίτη: άρθρο στα Ελληνικά, άρθρο στα Αγγλικά, εικόνα.

Σύζυγος Λένιν – καί κατά 99.9% η «χειρίστριά» του (εκ μέρους άλλων, «πίσω από το παραβάν»). Φαίνεται, όμως, πως ο Λένιν κάποια στιγμή τα πήρε στο κρανίο με την «πρέσσα» της σκατιάρας, καί -δίκην Ανδρεοπαπανδρέου (καί γιά τον ίδιο ακριβώς λόγο)- την έκλασε καί τά ‘ριξε στην -πολύ νεώτερη της Κρούπσκαγια- μο@νάρα (καί σε μέγιστο βαθμό «απελευθερωμένη») Αλεξάνδρα Κολλοντάϊ (την αδικεί η φωτό της Γουΐκι). Οπότε, τά ‘μαθε αυτά η Κρούπσκαγια καί λύσσαξε!… Αλλά καί τί μπορούσε να κάνει!… λένε οι κακές γλώσσες! 🙂 🙂

[Έ, εντάξει, όμως, λύσεις υπάρχουν: εφ’ όσον ο Βλαδίμηρος Ίλιτς άρχισε να ξεφεύγει από τις εντολές των «αθεάτων», επειδή -ως απόλυτη εξουσία- πήραν τα μυαλά τ’ αέρα καί νόμισε πως θα έκανε ό,τι γούσταρε αυτός καί μόνον αυτός εις το διηνεκές, έφαγε μιά ωραία μακρόχρονη δηλητηρίαση, καί σχόλασε.

Τ’ ακούς, κουκλοχαιρετάκια;]

Μέσωι της σχέσης αυτής, η Κολλοντάϊ ουσιαστικά επέβαλε (στους κυβερνώντες) νόμους γιά την διαγραφή του «αστικού» θεσμού του γάμου, με αποτέλεσμα να γεμίσει η ΕΣΣΔ παιδιά εκτός γάμου, των οποίων κανείς δεν ήξερε ποιοί είναι οι πατεράδες! (Καί σάμπως πήγαιναν οι ίδιοι να το δηλώσουν; κορόϊδα ήταν; γ@μούσαν κι έφευγαν… καί με τον νόμο! Lol!!!) Με αποτέλεσμα …του αποτελέσματος, ο Στάλιν αργότερα να επαναφέρει τον …επάρατο «αντεπαναστατικό αστικό θεσμό», καί αυστηρότητα στα ήθη.

Τέσσερεις καί τέσσερεις καβαλλάρηδες – 2

(προηγούμενο)

Το δεύτερο μέρος αφιερώνεται στον Αζτέκο αστρονόμο,

που «κέρδισε» τον διαγωνισμό του Endgame.

Λοιπόν, μάγκα μου, τους αποκάλυψες τα μυστικά,

που κρύβονται στα κλεμμένα χειρόγραφα των προγόνων σου;

Κι αν ναί, ζής ακόμη;

Απεύχομαι το πρώτο, σου εύχομαι ολόψυχα το δεύτερο.

Αζτέκε, η εξυπνάδα ενός ανθρώπου δεν φαίνεται στα βιβλία.

Αλλά στο κατά πόσο μπορεί να νικήσει το Θηρίο.

Έξυπνος είσαι, με καταλαβαίνεις.

. . . . . . . .

. . . . . . . .

Στις 13 Αυγούστου 2021 συμπληρώθηκαν ακριβώς 500 χρόνια από την κατάκτηση του Μεξικού από τους Ισπανούς κονκισταδόρες (κατακτητές).

Ένας τρόπος, βέβαια, είναι να προσπεράσεις αυτή την τρομερή επέτειο, υποβιβάζοντάς την σε βαρετό σχολικό μάθημα. “- Πότε έγινε, παιδί μου, η κατάκτηση του Μεξικού;’ “Στις 13 Αυγούστου 1521, μέσα στις …διακοπές, κυρία!” “- Μπράβο, παιδί μου, είκοσι!”

Λες καί ρωτάει κάποιος, πότε πήρε το χάπι του ο παππούς.

Αλλά της Μεγάλης Κυρίας, της Ιστορίας, δεν της αξίζει τέτοια τύχη!

. . . . . . . .

Τον Νοέμβριο του 1519, κι ύστερα από αρκετούς μήνες διπλωματικών επαφών, ο αυτοκράτορας των Αζτέκων Μοντεζούμα (σωστότερα, Μοκτεζούμα ο Β’) ήρε τους δισταγμούς του (που να μην έσωνε! lol!!!) κι αποφάσισε να δεχθεί τους θρασείς ξένους που τον ζάλιζαν τόσον καιρό, με επικεφαλής τον Φερδινάνδο Κορτέζ.

Οι Ισπανοί είχαν ήδη κατσικωθεί στην Κούβα εδώ κι εικοσιπέντε χρόνια -από τον καιρό του Κολόμβου-, καί με βάση αυτή, άρχισαν να εξερευνούν (καί να κατακτούν) την ηπειρωτική χώρα, πλέον. Οπότε, ήταν θέμα χρόνου να φτάσουν καί μέχρι τη χώρα των Αζτέκων, γιά τους οποίους οι φήμες έλεγαν ότι κολυμπούσαν στο χρυσάφι.

Το χρυσάφι…

…ένας τρομερός μαγνήτης, όχι γιά μέταλλα, αλλά γιά τυχοδιώκτες – σαν τους κονκισταδόρες.

Όταν αποβιβάστηκε ο Κορτέζ στην ακτή της Κεντρικής Αμερικής, έπεσε επάνω όχι σε Αζτέκους, αλλά σε άλλους αυτόχθονες, τους Τολτέκους· συγγενείς φυλετικώς των Αζτέκων, αλλά φόρου υποτελείς σ’ αυτούς – καί, φυσικά, με τη μόνιμη ελπίδα κάποτε ν’ απελευθερωθούν. Έτσι, οι Τολτέκοι βρήκαν στους Ισπανούς έναν φυσικό σύμμαχο, κι οι Ισπανοί στους Τολτέκους.

(Ακριβώς εκεί γίνονται στις μέρες μας οι εξεγέρσεις των Ζαπατίστας εναντίον της κεντρικής κυβέρνησης του Μεξικού. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν…)

Ξεκινάει, λοιπόν, ένα μεικτό εκστρατευτικό σώμα υπό τον Κορτέζ, να πάει στο παλάτι του Μοντεζούμα. Στο μεταξύ, ο Κορτέζ είχε κι άλλο βάσανο στο κεφάλι του: τους καθολικούς παπάδες της αποστολής, οι οποίοι ήθελαν να σπάσουν τα αγάλματα των θεών των Τολτέκων καί να κάψουν τα ιερά βιβλία τους, ως “έργα του Σατανά”. Καί πράγματι, είχαν ήδη αρχίσει το καταστροφικό τους έργο, αλλά ευτυχώς που ο Κορτέζ τους πήρε εγκαίρως χαμπάρι καί τους έβαλε άγριο χέρι, των φλάρων· αν μή τί άλλο, θα χάνανε τους φρέσκους συμμάχους τους, καί θ’ αποκτούσαν εχθρούς… ακόμη δεν ξεκίνησαν! Καί δή, μέσα σε ξένο έδαφος. Στρατιωτικώς, δηλαδή, σκέτη αυτοκτονία.

. . . . . . . .

Τέλος πάντων, φτάνουν κάποτε στην πρωτεύουσα των Αζτέκων, την Τενοχτιτλάν. Μιά πανέμορφη πόλη, τελείως διαφορετική από τις Ευρωπαϊκές, καί χτισμένη απάνω σε μιά λίμνη, την Τεξκόκο. Πυραμίδες, γέφυρες, κανάλια, γλυπτά… πανέμορφη. Οι Ισπανοί δικαίως τη χαρακτήρισαν “Βενετία της Δύσης”.

(Τα άσχημα που κάνανε οι Αζτέκοι απάνω σ’ αυτές τις εντυπωσιακές πυραμίδες, τις ανθρωποθυσίες, δηλαδή, δεν τα είδαν τότε· τα μάθανε αργότερα.)

Φτάσανε καί στο παλάτι, καλωσορίσατε, καλώς σας βρήκαμε, κι άρχισαν τις συνομιλίες.

Πρέπει να σημειωθεί ότι όλο αυτό το διάστημα ο Κορτέζ ήταν τυχερός, χωρίς να το ξέρει. Γιατί; διότι, ο στρατός των Αζτέκων, ο οποίος αν ήθελε μπορούσε να τον σταματήσει εξ αρχής, έλειπε απ’ την πρωτεύουσα. Βρισκόταν κάπου στα βορειοανατολικά, καί τρωγόταν μεταξύ του σε εμφύλια διαμάχη, γιά το θέμα της δυναστικής διαδοχής. Επικεφαλής των δύο παρατάξεων, τ’ αδέρφια του αυτοκράτορα καί κάτι ξαδέρφια του. Ο Κορτέζ ανέβηκε στην Τενοχτιτλάν από νότια, οπότε δεν είχε κακά συναπαντήματα στον δρόμο του.

Όμως, εκεί που τα λέγανε ωραία καί καλά ο Μοντεζούμα με τον Κορτέζ, τού ‘ρχεται μαντάτο του Κορτέζ ότι πρέπει να επιστρέψει στην Κούβα καί να δώσει αναφορά στας Αρχάς γι’ απειθαρχία. (Πράγμα που στα σίγουρα σήμαινε μπουζούριασμα· συν ό,τι άλλο παρόμοιο – ξήλωμα του βαθμού του, κτλ.)

“Απειθαρχία” καί σαχλαμάρες! Το θέμα ήταν ότι οι λοιποί υψηλόβαθμοι ευγενείς δεν γούσταραν τις συνομιλίες του με κοτζάμ αυτοκράτορα (επομένως καί τα όποια υλικά οφέλη – εκεί ήταν το ζουμί!), διότι ήθελαν να τις αναλάβουν οι ίδιοι. Όχι ένας βρωμοπόδαρος καραβανάς του Πεζικού! (Άντε, καί του Ιππικού!) Σιγά, τώρα! Κι έτσι, έστειλαν από την Κούβα έναν στολίσκο με στρατιώτες, υπό τη διοίκηση καποιανού Πάμφιλου Ναρβάεζ, να τον μπουζουριάσουν.

. . . . . . . .

Εδώ, βέβαια, γεννάται το ερώτημα πώς τό ‘μαθε ο Κορτέζ αυτό, πρίν κάν ξεκινήσει ο στολίσκος γιά την ακτή των Τολτέκων. Την εποχή εκείνη, μιλάμε, τέτοια ταξίδια θέλανε μήνες ολόκληρους να ολοκληρωθούν. Η απάντηση είναι ότι προφανώς δούλεψαν δικοί του άνθρωποι μέσα στα πράγματα, ταχυδρομικές σκούνες (που ήταν γρήγορες, ως πλοία, συγκριτικά με τις καραβέλλες), καί ταχυδρομικά περιστέρια – ή ενδεχομένως καί σήματα καπνού απο τους φίλους του, τους Τολτέκους.

Η αλήθεια είναι πως, από τον καιρό του Κολόμβου, τα καράβια κι η Διοίκηση των νέων χωρών ήταν γεμάτα ρουφιάνους καί χαφιέδες. Άλλοι χαφιεδίζανε γιά τον βασιλιά, άλλοι γιά διαφόρους ευγενείς, άλλοι γιά τους φλάρους, άλλοι γι’ άλλους φιλόδοξους στρατιωτικούς… γενικώς, μιά ωραία ατμόσφαιρα ήταν όλοι τους! Εν πάσει περιπτώσει, ο Κορτέζ δεν ήταν από εκείνα τα παιδάκια, που τα πιάνεις κορόϊδο. Είχε λάβει τα μέτρα του – εξ ού καί το ότι είχε ειδοποιηθεί γρήγορα γιά το τί τον περίμενε.

Μιά καί δυό, λοιπόν, λέει “γειά κι ωρεβουάρ!” στον Μοντεζούμα, αφήνει στο πόδι του τον υπαρχηγό του, τον Πέντρο (ντέ) Αλβαράντο (ύ Κοντρέρας), καί φεύγει σφαίρα γιά την ακτή με μερικούς πιστούς του στρατιώτες καί καμπόσους Τολτέκους. Εκεί, περίμενε με την ησυχία του τις καραβέλλες του Ναρβάεζ· κι όταν έδεσαν, τους επιτέθηκε νύχτα. Τον διέλυσε τον Ναρβάεζ, ο οποίος έχασε το ένα μάτι του, συνελήφθη αιχμάλωτος, καί φυλακίστηκε αυτός! – κι όχι μόνον· ο Κορτέζ έπεισε τους στρατιώτες του Ναρβάεζ να τον ακολουθήσουν, τάζοντάς τους (τί άλλο;!) αμέτρητο χρυσάφι!!!

. . . . . . .

Ξανά πίσω στην Τενοχτιτλάν ο Κορτέζ, στην οποία έφτασε στις 30 Ιουνίου 1520, με πρόσθετες ενισχύσεις… μόνο που τώρα τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Βρήκε μιά κατάσταση τελείως ώπα! Οι Αζτέκοι της πρωτεύουσας κρατούσαν άσχημα μούτρα – όχι μόνο σ’ αυτόν, αλλά σ’ όλους τους Ισπανούς.

Τί είχε προηγηθεί στην απουσία του; τί είχε συμβεί;

Ο Αλβαράντο είχε δώσει εντολή οι στρατιώτες να επιτεθούν στον κόσμο, καί να ρίξουν στο ψαχνό. Γιατί; διότι –όπως είπε-, με αφορμή κάποια θρησκευτική γιορτή (μάλλον το θερινό ηλιοστάσιο, λίγες μέρες πρίν), ο συγκεντρωμένος λαός των Αζτέκων ετοιμαζόταν να τους σφάξει, κι έπρεπε να προλάβει.

[Σημαντική παρένθεση: καταλάβατε, τώρα, γιατί εδώ απαγορεύονται πλέον οι λιτανείες;

Δεν είναι μονάχα ότι το γκουβέρνο μισεί θανάσιμα τα έθιμα των Ελλήνων (καί τους Έλληνες τους ίδιους), αλλά το ότι οι κρυφοί του εντολοδότες γνωρίζουν άριστα Ιστορία· πολύ καλύτερα από μένα κι από σένα, αναγνώστη μου.

Σιγά, τώρα, μην έχουν τέτοιες ιδέες από μόνα τους, τα αγράμματα καί ανιστόρητα βλήματα του γκουβέρνου!]

Ευτυχώς που οι εξεγερμένοι Αζτέκοι της πρωτεύουσας δεν ήταν ο στρατός, αλλά μεγαλύτερες ηλικίες· πολίτες. Οι νοικοκυραίοι! Οπλισμένοι όπως-όπως. Αλλοιώς, δεν θα ήταν καθόλου ευοίωνα τα πράγματα γιά τους Ισπανούς.

. . . . . . .

Αφορμή γιά την όντως εξέγερση αυτή, φαίνεται πως ήταν ένα άλλο, κωμικοτραγικό περιστατικό, που αναφέρεται στα χρονικά.

Εκεί που γλεντούσε ο λαός (με αφορμή τη θρησκευτική γιορτή), στο παλάτι κερνούσαν τους Ισπανούς κρασί κάτι κοριτσάκια ντόπια. Ενός Ισπανού, λοιπόν, απ’ το ψιλομεθύσι σταμάτησε να λειτουργεί το πάνω κέντρο αποφάσεων (ο εγκέφαλος), κι άρχισε να παίρνει μπρος το κάτω. Είδε μιά πιτσιρίκα απ’ αυτές, κάπως πιό ανεπτυγμένη, καί πήγε να την αρπάξει διά τα περαιτέρω. “- Έλα ‘δώ, ψιψίνα, να σου ξηγήσω τ’ όνειρο!”

“- Άχ, μή, κχί κχί κχί!!!”, έκανε νάζια το ανήλικο, καί πήγε να φύγει. Αλλά ο λεβέντης θύμωσε! “- Έλα ‘δώ, πουτανάκι, που θα μου πείς εμένα ‘όχι’!” Την αρπάζει, λοιπόν, την βάζει να καθήσει απάνω του, τη γραπώνει γερά με τό ‘να χέρι, καί με το άλλο άρχισε το χούφτωμα. Φαίνεται, όμως, πως το παράσφιξε το μικρό, ο μαλάκας, κι αυτό πόνεσε· σκύβει καί του πατάει μιά τρομερή δαγκωνιά στο χέρι που την έσφιγγε, που τού ‘κοψε κρέας. Χώρια το αίμα, που έκανε ρυάκια.

Το μικρό του ξέφυγε τελικά. Ο Ισπανός απ’ την πλευρά του κατέβασε αρκετά καντήλια, αλλά η ζημιά είχε γίνει: διαδόθηκε σαν αστραπή σ’ όλη την Τενοχτιτλάν ότι οι ξένοι “με τα μαλλιά στο πηγούνι” (οι ίδιοι οι αυτόχθονες δεν βγάζουν γένεια καί μουστάκια) βγάζουν αίμα, άρα δεν είναι θεοί, όπως πιστεύτηκε αρχικά! Άρα, σφάχ’ τε τους, να τελειώνουμε!

Το τί μαχαίρωμα έπεσε μετά σε ξέμπαρκους Ισπανούς, που τριγυρνούσανε στα σοκάκια καί θαυμάζανε το τοπίο, δε λέγεται!…

Τώρα, θα με ρωτήσεις, τί κόλλημα είχαν κι οι Αζτέκοι με το αίμα! Δεν βλέπανε τόσον καιρό ότι οι γιαλαντζή “θεοί” πάνε γιά χέσιμο; δεν μπορούσαν να κρίνουν απ’ αυτό το γεγονός, ότι δεν πρόκειται γιά θεούς;

Τί να σου πω, αναγνώστη μου! Πώς εμείς έχουμε κόλλημα με τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, τον Εξαδάχτυλο, τις προφητείες; έτσι κι οι Αζτέκοι είχαν κόλλημα με τους θεούς, που θα ‘ρχόντουσαν πάλι κάποια μέρα απ’ την ανατολή.

Στο κάτω-κάτω, το έξυπνο πουλί απ’ τη μύτη πιάνεται. Έξυπνοι εμείς, έξυπνοι κι οι Αζτέκοι, αλλά αμφότεροι τα σκατώσαμε.

Τέλος πάντων, ο Αλβαράντο είτε δεν έμαθε γιά το περιστατικό, είτε δεν του έδωσε σημασία, είτε δεν κατάλαβε πώς το ερμήνευσαν οι Αζτέκοι. Ενήργησε καθαρά ως στρατιωτικός – καί πολύ σωστά.

Επί εννιά μέρες έβραζε ο λαός της Τενοχτιτλάν εναντίον των Ισπανών, οι οποίοι είχαν ταμπουρωθεί στο παλάτι, καί τους οποίους ήθελε να τους κάψει ζωντανούς. Όμως, γιατί άφησαν ανενόχλητον τον Κορτέζ να μπεί; Προφανώς γιά να τον έχουν κι αυτόν στο χέρι, εγκλωβισμένον στο παλάτι.

. . . . . . .

Σουρούπωνε στην Τενοχτιτλάν, όταν ο (σχεδόν έξαλλος) Κορτέζ είχε μιά ιδέα: να βάλει τον αυτοκράτορα να μιλήσει στον λαό απ’ το μπαλκόνι, μπας κι ησυχάσουν. Πράγματι, ο Μοντεζούμα βγήκε, δοκίμασε να μιλήσει… αλλά, εκτός από αποδοκιμασίες καί βρισιές, έφαγε κι ένα ακόντιο κατάστηθα από κάποιον μέσα στον όχλο, καί σχόλασε.

Τα Αζτέκικα χειρόγραφα λένε ότι τον σκότωσαν οι Ισπανοί, αλλά αυτό δεν στέκει· ο Κορτέζ εκείνη την ώρα θα τον ήθελε σίγουρα ζωντανό, ως ανταλλάξιμο όμηρο. Δεν θα τον σκότωνε.

Ο Μοντεζούμα όντως δεν ήταν καθόλου λαοφιλής. Οι ιθαγενείς τον θεωρούσαν μαλακό κι ενδοτικό πέραν του δέοντος, πράγμα παραδοσιακώς απαράδεκτο γι’ Αζτέκο αυτοκράτορα. Απόδειξη; το ότι δεν ήλεγχε τον στρατό, ο οποίος υπάκουε στους συγγενείς του, όχι σ’ αυτόν. Καί το ότι ο εμφύλιος πόλεμος έγινε ακριβώς γιά το ζήτημα της διαδοχής του. Έτσι, ήρθε -κερασάκι στην τούρτα- καί το θέμα με τους ξένους γιαλαντζή “θεούς”, στους οποίους αυτός επέτρεψε την είσοδο στη χώρα, καί το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο.

Αφού απέτυχε καί η επί του μπαλκονιού ομιλία του Μοντεζούμα, ο Κορτέζ κατά τις εννέα το βράδυ συγκάλεσε στρατιωτικό συμβούλιο, στο οποίο μετείχαν καί ο καθολικός ιερέας της αποστολής, αλλά καί …ο αστρολόγος της αποστολής!!! Πράγματι, ο τελευταίος έβγαλε πόρισμα απόλυτα σύμφωνο με τη στρατιωτική εκτίμηση του Κορτέζ, ότι δηλαδή έπρεπε να την κοπανήσουν πρίν τις 12 τα μεσάνυχτα, αλλοιώς η τύχη τους μαύρη!

Σα να μην έφταναν αυτά, ξεκινάει καί μιά βρόχα καλοκαιριάτικη, σκέτα καρεκλοπόδαρα!

Ετοιμάζονται, λοιπόν, όσοι ήταν εκεί, γιά βιαστικό φευγιό προς τ’ ανατολικά, προς την ασφάλεια της ακτής καί των συμμάχων Τολτέκων. Αναγκαστικά άφησαν πίσω τα κανόνια τους, κάμποσα άλογα, μερικά κασόνια με πυρομαχικά· κι όσοι δικοί τους δεν ήταν μαζί τους, αλλ’ ακόμη θαύμαζαν το τοπίο στα σοκάκια, καλή αντάμωση στην Κόλαση! Δεν θα καθόντουσαν να τους ψάξουν.

Η 30η Ιουνίου 1520 είναι η – όπως καταγράφηκε στην Ιστορία – περίφημη Θλιμμένη Νύχτα, η Νότσε Τρίστε.

. . . . . . .

Ξεκινάνε κατά τις δέκα καί μισή υπό καταρρακτώδη βροχή γιά νυχτερινή πορεία, να φύγουν όσο πιό μακριά μπορούν. Όχι εύκολο εγχείρημα!… Οι Ισπανοί στρατιώτες τότε φορούσανε μεταλλικό θώρακα, μεταλλικό κράνος, κι απ’ τη βροχή στάζανε ολόκληροι ποτάμια. Άσε που, όταν πήγαν να διασχίσουν την πλησιέστερη γέφυρα προς τη στεριά, διαπίστωσαν πως τους περίμεναν οι Αζτέκοι με άγριες διαθέσεις!

Πάνε προς άλλη γέφυρα, κι εκεί τα ίδια! Έπρεπε, όμως, να βρούν διέξοδο οπωσδήποτε· διότι, αν έμεναν, θα δίνανε μάχη σώμα με σώμα. Με τέτοια βροχή, είναι αμφίβολο αν οι τσακμακόπετρες απ’ τα αρκεβούζια θα παίρναν φωτιά. Ή αν θ’ άναβε το μπαρούτι τους.

Τελικά, βρήκαν μιά γέφυρα αφύλαχτη. Αυτή ήταν η πιό μακρυνή απ‘ όλες, σε σχέση με το παλάτι. Οι Αζτέκοι, είτε σκέφτηκαν ότι δεν θα πήγαιναν οι Ισπανοί προς τα εκεί, είτε δεν είχαν αρκετό κόσμο να φυλάει όλες τις γέφυρες, είτε ήξεραν πως το έδαφος μετά τη συγκεκριμένη γέφυρα ήταν χάλια, άρα η διέλευση πεζών μέσα στη λασπουριά ήταν σχεδόν απαγορευτική.

Να μην τα πολυλογούμε, οι Ισπανοί είχαν περάσει οι μισοί τη γέφυρα, όταν οι Αζτέκοι τους πήραν χαμπάρι, κι έτρεξαν να τους κυκλώσουν. Αλλά ήταν πλέον αργά. Οι Ισπανοί με τους Τολτέκους συμμάχους τους πέρασαν, διέφυγαν, κι άρχισαν ολονύκτια πορεία προς τ’ ανατολικά.

Κατάφεραν τα θηρία κι έκαναν (μ’ όλο το βάρος που κουβαλούσαν, νηστικοί, διψασμένοι, καί σταζοντας νερό) καμιά ογδονταριά χιλιόμετρα (Αθήνα-Θήβα στο περίπου) μέχρι να ξημερώσει… κάτι, που καί σημερινά κομμάντο θα δίσταζαν να το κάνουν. Οκτώ ώρες με δέκα χιλιόμετρα την ώρα… που, υπόψη, δεν βγαίνουν με περπάτημα, αλλά με τροχαδάκι. Άσε κι οι έμπειροι ιππείς, που ρίχναν ύπνο απάνω στη σέλα, όπως καί τ’ άλογά τους περπατάγανε καί κοιμόντουσαν ταυτόχρονα!

Άλλες εποχές εκείνες, τρομερής σκληραγωγίας κι επαφής με τη φύση.

. . . . . . .

Ξημερώνει ο θεός την χαρμόσυνον ημέραν (χωρίς βροχή, πιά), φτάνουν σε μιά μικρή πεδιάδα, η οποία ανατολικά φραζόταν από μιά λοφοσειρά…

…καί τί βλέπουν;

Στους πρόποδες της λοφοσειράς, σ’ όλο το μήκος τους, κάτι γυάλιζε. Κι απάνω στον λόφο γυάλιζε κάτι άλλο· χρυσό, σαν τον ανατέλλοντα Ήλιο, που τον είχαν κόντρα στα μάτια τους.

Το κάτω, τώρα, φίδι δεν ήταν. Τόσο μεγάλο φίδι, δεν γίνεται!

Όταν έδιωξαν τις τσίμπλες απ’ τα μάτια τους, είδαν πως αυτός ο όφις δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά ολόκληρος ο στρατός των Αζτέκων!!!… ο οποίος –χωρίς να το ξέρουν οι Ισπανοί- είχε πλέον μονοιάσει, είχε μάθει τα μαντάτα, κι έτρεξε να τους προϋπαντήσει! Εμπειροπόλεμοι κι ετοιμοπόλεμοι Αζτέκοι, εφοδιασμένοι με τόξα, ακόντια, κοντόσπαθα… καί το τρομερότερο όπλο όλων, ρόπαλα με μπηγμένα ξυραφάκια από οψιδιανό απάνω τους. Διακόσιες πενήντα χιλιάδες νοματαίοι, που χαμογελούσαν κι έλεγαν: “- Έλα στον θείο, να σε κάνει νταχτιρντί!”

Νύστα τέλος, απότομα. Αδρεναλίνη τέρμα ψηλά. Άλλο τόσο απότομα.

Το απάνω που γυάλιζε, ήταν το χρυσό αντίσκηνο του Αζτέκου αρχιστράτηγου, που ήταν ο ξάδερφος του αυτοκράτορα. Συν το επίσης χρυσό λάβαρό του, μπηγμένο δίπλα στη σκηνή, που ανέμιζε.

Κάποιες ιστορικές αναφορές γράψαν ότι αυτός ο αρχιστράτηγος ήταν γυναίκα· λάθος, όμως, διότι οι Αζτέκοι απλούστατα είχαν έθιμο ν’ αφήνουν μακριά μαλλιά.

. . . . . . .

Οι τρομεροί αυτοί πολεμιστές των Αζτέκων, όμως, ενώι μπορούσαν (με το πλήθος τους) να ισοφαρίσουν την υστερήσή τους έναντι των Ισπανών σε οπλική τεχνολογία (δεν είχαν ούτε κάν άλογα), κάναν ένα τρομερό στρατηγικό λάθος: παρατάσσανε τον στρατό τους σε μεγάλο πλάτος, αλλά σε πολύ μικρό βάθος – πέντε, έως δέκα ανδρών. Καί τούτο, διότι πολεμούσαν με τελετουργία, όπως όλοι οι αρχαίοι στρατοί που ήταν κολλημένοι στο εθιμικό παρελθόν.

Εμείς, ας πούμε, δεν κάναμε επίθεση νύχτα. Οι Πέρσες είχαν τέσσερα στρατιωτικά σώματα, τους ψιλούς, τους κυρίως στρατιώτες με τους “δυνατούς” (δηλαδή, τη βασιλική φρουρά), το ιππικό, καί τα δρεπανηφόρα άρματα, που τα ρίχνανε στη μάχη μ’ αυτή τη σειρά ακριβώς. Παναπεί: σε φτύνω, σε πολεμώ, σε νικώ, καί σε πατάω αποκάτου.

Οι Αζτέκοι, τώρα, πολεμούσαν σώμα με σώμα (“μάν του μάν”, που λένε στο ποδόσφαιρο), εξ ού καί το τρομερό πλάτος της παράταξής τους, διότι αυτό το θεωρούσαν ανδρεία. Κι ο σκοπός τους ήταν όχι τόσο να σκοτώσουν εχθρούς, αλλά να τους συλλάβουν αιχμαλώτους. Γιατί; διότι μετά αναλαμβάνανε οι ιερείς τους να τους ανοίξουν το στήθος καί να τους ξερριζώσουν την καρδιά, ενόσωι οι αιχμάλωτοι ήσαν ακόμη ζωντανοί. (Χωρίς αναισθησίες καί λοιπά περιττά.) Την οποία καρδιά την αφιερώνανε στον θεό Ήλιο, ο οποίος έτσι θα ευχαριστιόταν καί θα συνέχιζε την πορεία του στον ουρανό.

Ανδρείο μπορεί να ήτανε όλο αυτό, αλλά στρατηγικώς ήταν μιά μαλακία καί μισή. Ευτυχώς γιά τους Αζτέκους, κι οι άλλες φυλές της περιοχής είχαν τα ίδια μυαλά.

Ο Κορτέζ, τώρα, μπορεί να ήταν κάθαρμα, αλλά περί τα στρατιωτικά ήταν γάτα με πέταλα. Τό ‘δε αυτό με την παράταξη των Αζτέκων, καί…

. . . . . . .

Η τρομερή σπάθα του ιππικού έξω απ’ τη θήκη.

Ψηλά.

Χειροφυλακτήρας στο μέτωπο, κατέβασμα στο στόμα, φιλί.

Πόρ Ονόρ ύ Σάγκρε. Γιά την Τιμή καί το Αίμα.

Ιππότες, ανέκαθεν.

. . . . . . .

Στρέφει το άλογό του προς τους δικούς του, καί τους κοιτάζει όλους κατάματα, έναν προς έναν.

“– Άντρες! Θα πεθάνουμε!”

Σιγή.

“- Όμως, ποιός θέλει να πεθάνει μαζί μου;”

Μέσα στη δύσθυμη σιγή, βγήκαν απ’ την παράταξη τρείς ιππείς καί τον πλησίασαν.

. . . . . . .

Η απόσταση απ’ τους Αζτέκους ήταν ένα τριάρι χιλιόμετρα.

Οι τέσσερεις καβαλλάρηδες πλησίασαν με τροχασμό. Μόνοι τους.

Οι Αζτέκοι νόμισαν πως, εφ’ όσον δεν κινείται ο εχθρός τους, έχουν να κάνουν απλά με τέσσερεις παλαβούς, καί δεν κινήθηκαν ούτ’ αυτοί.

Στα τελευταία τριακόσια μέτρα, ο Κορτέζ έδωσε σπάθες έξω κι επέλαση κατευθείαν στο κέντρο της παράταξης των Αζτέκων.

Όταν οι Αζτέκοι του κέντρου κινήθηκαν να περικυκλώσουν τους τέσσερεις ιππείς, ήταν μάλλον αργά. Τα άλογα έπεσαν με φόρα απάνω τους, καί, παρά τις ξυραφιές με τα ρόπαλα καί το αίμα (ανθρώπινο κι αλογίσιο) πού ‘τρεχε άφθονο, αρκετοί από δαύτους κονόμησαν σπαθιές καί σχόλασαν. Στο μισό, κάν ένα λεπτό της ώρας, ο κλοιός έσπασε.

Τ’ άλογα, σπηρουνισμένα άγρια καί χρεμετίζοντας, ανέβηκαν τον ανήφορο καλπάζοντας, οι Αζτέκοι στο κατόπι τους. Αλλά δεν τα φτάνανε.

Ο αρχιστράτηγος δεν κινήθηκε.

Ο Κορτέζ τον φτάνει, με μιά καλοζυγισμένη σπαθιά του κόβει το κεφάλι, το αρπάζει απ’ τα μαλλιά, φρενάρει τ’ άλογο δίπλα στο λάβαρο, στρίβει προς την πεδιάδα, ξερριζώνει το λάβαρο απ’ το έδαφος, το σηκώνει ψηλά με τό ‘να χέρι, καί με τ’ άλλο κρατάει σπάθα, κεφάλι, καί χαλινάρια μαζί.

Πλαισιωμένος απ’ τους άλλους τρείς, που ήθελαν να πεθάνουν μαζί του.

Καί τότε…

Καί τότε…

Αυτό δεν ξανάγινε ποτέ καί πουθενά, κι ούτε πρόκειται να ξαναγίνει.

Διακόσιες πενήντα χιλιάδες φοβερές πολεμικές μηχανές παρατάνε ταυτόχρονα τα όπλα, πέφτουν μπρούμυτα καταγής, καί προσκυνάνε τους “θεούς”!!!

. . . . . . .

Τί συγγραφιλίκια, κι αηδίες! Πρέπει νά ‘ναι κανείς πολύ αναίσθητος, σχεδόν αρχιγάϊδαρος, γιά να έχει την ψυχραιμία να γεμίζει ακαδημαϊκά χαρτιά με την περιγραφή της σκηνής αυτής.

Εγώ, κάθε φορά που τη φέρνω στο μυαλό μου, μένω κάγκελο.

. . . . . . .

Σχεδόν εννέα το πρωΐ, πρώτη Ιουλίου 1520. Η Κατάκτηση είχε τελειώσει.

. . . . . . .

Η Κατάκτηση του Μεξικού είχε τελειώσει μέν εκείνο το πρωϊνό, αλλ’ απέμενε το τυπικό μέρος.

Ο Κορτέζ με τους δικούς του ξαναπήγαν στη θάλασσα, στους Τολτέκους, καί ξαναγύρισαν στην Τενοχτιτλάν ως κατακτητές πιά. Οι σποραδικές εστίες αντίστασης κάποιων Αζτέκων κατανικήθηκαν.

Σύμμαχος των Ισπανών στην τελική φάση της “Κονκέστας”, ήταν καί μιά επιδημία ευλογιάς, που θέρισε τους Αζτέκους. Μάλλον Ευρωπαιοφερμένη.

Ο Φερδινάνδος Κορτέζ κάθησε στον θρόνο του πάλαι Μοντεζούμα στις 13 Αυγούστου του 1521, κι όλα πιά είχαν τελειώσει καί τυπικά γιά την αυτοκρατορία των Αζτέκων.

. . . . . . .

Επιλογικώς

Η ιστορία, όμως, έχει καί μιά ενδιαφέρουσα συνέχεια, με έμμεσο Ελληνικό ενδιαφέρον.

Οι Αζτέκοι χώριζαν τον στρατό τους σε τέσσερα σώματα: ήταν οι Πάνθηρες, οι Ιαγουάροι (τα λιοντάρια της περιοχής), οι Ιέρακες, καί η αυτοκρατορική φρουρά, οι καλύτεροι πολεμιστές, οι Αετοί.

Ο αρχηγός των Αετών σ’ εκείνη τη φάση ήταν ο Κουαχτεμόκ.

Ο Κουαχτεμόκ είναι -δίχως υπερβολή– ο Αθανάσιος Διάκος των Αζτέκων.

Οι Ισπανοί τον συνέλαβαν, καί τον βάλανε ξυπόλητον απάνω στα κάρβουνα, να τους πεί πού είναι το χρυσάφι. (Το οποίο, σημειωτέον, δεν είχε ανταλλακτική αξία στους Αζτέκους· ήταν απλώς ένα όμορφο διακοσμητικό, που το βρίσκαν άφθονο στη φύση.)

Το παλληκάρι δεν έβγαλε άχνα.

Τελικά, τον κάψανε ζωντανόν.

Αλλά δεν τους έδωσε ούτε κάν τη χαρά να φωνάξει απ’ τους πόνους.

Ο αδριάντας του σήμερα κοσμεί την κεντρική πλατεία της Πόλης του Μεξικού, η οποία χτίστηκε στη θέση της κατεδαφισμένης Τενοχτιτλάν.

Θέλω μιά μέρα να μπορέσω να πάω εκεί, γιά ν’ αποδώσω τις δέουσες τιμές σ’ έναν ήρωα. Διότι ο ηρωϊσμός δεν έχει ειδική προέλευση… κι εμείς οι Έλληνες πάντα τον αναγνωρίζουμε, όποτε εκδηλώνεται.

. . . . . . .

Όλα τα παραπάνω περιγράφονται στο βιβλίο του τυφλού Βοστωνέζου δικηγόρου καί ιστορικού (καί διευθυντή βιβλιοθήκης), του Γουΐλλιαμ Χίκλινγκ Πρέσκοττ. (Εδώ το pdf γιά κατέβασμα, αν καί τό ‘χουν κι αλλού.)

Γιατί τυφλού;

Διότι, στο ακριβό ιδιωτικό σχολείο που πήγαινε, καί στο οποίο οι μαθητές ήσαν εσώκλειστοι καί τρώγαν σε κοινά γεύματα, την ώρα του γεύματος κάποιο μαλακισμένο του πέταξε με δύναμη κόρες ψωμιού στα μάτια, καί του τ’ αχρήστευσε γιά μιά ζωή.

Ειλικρινά, δεν γνωρίζω πόση βιβλιογραφία πρόλαβε να διαβάσει ο ίδιος, καί πόση του διάβαζε κάποιος υπηρέτης του. Η συγγραφή του βιβλίου του, πάντως, έγινε καθ’ υπαγόρευσιν, διότι παρουσιάζει ασυνέχειες. (“- Πού είχαμε μείνει;” “- Εδώ, κύριε Πρέσκοττ!” “- Ά, ναί! Γράφε, λοιπόν:…”) Παρά ταύτα, παραμένει ασύγκριτα γοητευτικό το κείμενο.

Τώρα, τα τέσσερα ονόματα των ταγμάτων των Αζτέκων σας θυμίζουν κάτι; Πολύ σωστά, είναι τα πλοία του Πολεμικού μας Ναυτικού, τα λεγόμενα “θηρία”! Πάνθηρ, Λέων (ναί, το πείραμα της Φιλαδέλφειας!), Ιέραξ, Αετός.
Στο ΠΝ, κάθε πλοίο που αντικαθιστά ένα ίδιας αποστολής προηγούμενο (πχ φρεγάτα με φρεγάτα), συνήθως παίρνει το ίδιο όνομα. Ψάχνοντας, λοιπόν, πόθεν τα τάγματα των Αζτέκων ως ονόματα των πλοίων μας, έφτασα μέχρι κάπου το 1895, όπου έχουμε τέσσερεις τορπιλλακάτους ως τις πρώτες, που ονομάστηκαν έτσι. Ποιός, όμως, ήταν ο “νονός”;

Πιθανώτατα οι τότε βασιλόπαιδες του Γεωργίου του Α’, οι οποίοι –επίσης πιθανώτατα– είχαν διαβάσει το βιβλίο του Πρέσκοττ κι εντυπωσιάστηκαν.

. . . . . . .

Όλβιος, όστις Ιστορίης έσχεν μάθησιν!

Πιστεύω ότι, αν μή τί άλλο, πρόσφερα κάμποση ολβιότητα στους αναγνώστες μου.

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . .

Υγ: Συγχωρήστε μου την όποια ακαταστασία της αφήγησης, διότι ακόμη καί οι επαγγελματίες ιστορικοί αναγνωρίζουν πως τα γεγονότα στα χρονικά δεν αναγράφονται πάντα με τη σωστή λογική / χρονική σειρά (είτε από τους Αζτέκους, είτε από τους Ισπανούς), οπότε αποκαθίστανται αφηγηματικώς μόνον διά της λογικής.

Βασικό διάβασμα, πάντως, εδώ.

Τέσσερεις καί τέσσερεις καβαλλάρηδες – 1

Όλο το άρθρο, αφιερώνεται στον Τρισ-α-τέλειο!

Το πρώτο μέρος, αφιερώνεται στους ήρωες των Πλαταιών. Μνήμη 2,500 ετών.

. . . . . . . .

. . . . . . . .

Οροπέδιο των Πλαταιών, καλοκαίρι του 479 πΧ.

Ο Μαρδόνιος με τους Πέρσες του, αφού κατέστρεψαν την Αθήνα -γιά δεύτερη φορά μέσα σ’ ένα χρόνο-, ξεχειμώνιασε στη Θεσσαλία καί τη Βοιωτία, περιμένοντας. Περίμενε να δεί πώς θ’ αντιδράσουν απέναντί του οι εναπομείνασες ελεύθερες Ελληνικές πόλεις (Αθήνα, Σπάρτη, κι όσοι μεμονωμένοι-ανεξάρτητοι ανυπότακτοι). Αν, δηλαδή, θά ‘διναν κι αυτές τελικώς γήν καί ύδωρ, ή θα πολεμούσαν μέχρι το τέλος.

Απ’ την άλλη, περίμενε να δεί κι αυτός τί θα κάνει.

Η μία πιθανή πορεία ήταν να κάνει το χατήρι του Ξέρξη· παναπεί: “- Ρίχ’ τους μιά σφαλιάρα να τη θυμούνται, να μην ξανασηκώσουν κεφάλι! Κι όσοι επιζήσουν, να πληρώνουν φόρο!”.

Ναί μέν, αλλά η νίκη έπρεπε να είναι αποφασιστική. Όσο φοβερό κι αν ήταν το στράτευμά του, όσο κι αν βρήκε πρόθυμους ντόπιους να τον ταΐζουν, δεν μπορούσε να παραμένει επί μακρόν σε εχθρικό έδαφος – καί δή, μακρυνό. Ακόμη κι αν τους νικούσε, οι Έλληνες ήταν σίγουρο πως θ’ άρχιζαν ανταρτοπόλεμο φθοράς.

Άσε που, όταν λείπ’ ο γάτος, χορεύουν τα ποντίκια! Στρατός μακριά απ’ την πρωτεύουσα -τα Σούσα-, σημαίνει μονάχα ένα πράγμα: την μέγιστη πιθανότητα να φυτρώσουν δυναστικές έριδες. Παντού καί πάντα, έτσι γινόταν κι έτσι γίνεται!… σε κάθε πρωτεύουσα καί κάθε παλάτι.

Καί καλά· τον Ξέρξη, ο πονηρός εβραίος τον είχε του χεριού του. Άμα έβγαινε κανένας άλλος, όμως;

Κι αφού η στρατηγική θέλει αποφασιστική νίκη κατά των Ελλήνων, πώς θα την πετύχαινε; Οι διαόλοι αυτοί, τώρα μέν ήταν ενωμένοι, αλλ’ αύριο πάλι θά ‘ναι διαιρεμένοι, καί θα κάνει ο καθένας τα δικά του. Καί μεθαύριο, πάλι σε κρίσιμες στιγμές, πάλι ενωμένοι!

Αδιέξοδο.

. . . . . . . .

Η δεύτερη πιθανή πορεία, ήταν νά ‘βλεπε να εκπληρώνονται οι μύχιες επιθυμίες του…

…αυτουνού, καί ειδικά των βρωμόσκυλων συμμάχων ( ; ) των Περσών, των Φοινίκων…

…να μή μείνει Έλληνας ζωντανός, ούτε γιά δείγμα!

Άρα, έπρεπε στη μάχη αυτή, κι όσο τους είχε τους Έλληνες ενωμένους σ’ ένα σύνολο απέναντί του, να τα δώσει όλα γιά όλα.

Περίμενε, λοιπόν.

. . . . . . . .

Απ’ την άλλη, περίμεναν κι οι συνασπισμένοι Έλληνες.

Όχι, δεν ήσαν δειλοί, που δεν ξεκίναγαν τη μάχη! Άπαγε της βλασφημίας! Ούτε χαζοί. Ίσα-ίσα, πού ‘βλεπαν τα μετά τη μάχη – καί τά ‘βλεπαν καθαρά.

Αν νικούσαν τους Πέρσες καί δεν άφηναν ούτε ρουθούνι από δαύτους, είναι σίγουρο ότι ο άσχημα τσαλαπατημένος εγωϊσμός των βασιλιάδων τους, πακέτο με την εκδικητική τους ξεροκεφαλιά, θά ‘στελνε στην Ελλάδα άλλους τόσους το επόμενο καλοκαίρι – κι όχι γιά τουρισμό, βέβαια.

Αν τους νικούσαν αποφασιστικά μέν, αλλ’ αφήνοντάς τους κάποια διέξοδο να τσακιστούν να φύγουν οι επιζήσοντες, είναι σίγουρο ότι όλα θα τέλειωναν μέσα σε κάποια γραπτή συνθήκη ειρήνης με πομπώδεις όρους (μή καί του πέσ’ η μύτη του Ξέρξη), αλλά θά ‘χαν την ησυχία τους γιά -τουλάχιστον- καμιά δεκαετία.

Άσε που, οι επιστρέφοντες Πέρσες θα ήταν μιά ωρολογιακή βόμβα δυσαρέσκειας… κι αλοίμονο στο κράτος πού ‘χει δυσαρεστημένους πολίτες!

. . . . . . . .

Περίμεναν, επομένως, κι οι Έλληνες – κι ας αποφασίζαν οι θεοί τί θα γινόταν με τη μάχη.

Ωστόσο, η αναμονή αυτή δεν ήταν καθόλου άπραγη. Οι καταδρομικές επιθέσεις εκατέρωθεν δίναν καί παίρναν.

Οι Πέρσες, μάλιστα, είχαν δυό σημαντικές επιτυχίες: κατέλαβαν μεγάλη εφοδιοπομπή από γαϊδουρομούλαρα στα μετόπισθεν των Ελλήνων, κι επίσης απέκοψαν τους Έλληνες από κάποιες ορεινές πηγές νερού. Πείνα καί δίψα, λοιπόν, γιά τους δικούς μας… κι ήδη είχε μπεί ο Αύγουστος!

Εντάξει, η πείνα κι η δίψα αντιμετωπίστηκαν, αλλά με το αντίτιμο ν’ αφήσουν οι Έλληνες στρατηγικές θέσεις προφυλακής, καί να υποχωρήσουν αλλού.

Κι έτσι κυλούσαν οι ζεστές μέρες του Αυγούστου.

. . . . . . . .

Στο οροπέδιο των Πλαταιών, οι Πέρσες είχαν στρατοπεδεύσει στα βόρεια. Είχαν φτιάξει ένα στρατόπεδο περιτειχισμένο με χοντρά παλούκια, κι άφηναν απέξω μονάχα τις απαραίτητες φρουρές.

Οι δικές μας προφυλακές, το πολύ να καθόντουσαν στις βόρειες πλευρές της λοφοσειράς, που έκλεινε το οροπέδιο απ’ τα νότια. Αυτό ήταν το πιό κοντινό, που πλησίαζαν τους Πέρσες.

Μιά ωραία μέρα, λοιπόν, ο αρχηγός του Περσικού Ιππικού, ο Σπιθάρνης, πήρε μαζί του άλλους τρείς αξιωματικούς του, καί τους είπε να κάνουν γιά την πλάκα τους ένα ντού! στον λόφο, γιά να τους δείξει πόσο χέστες είν’ οι Έλληνες!

“- Μόνο εμείς οι τέσσερεις, Σπιθάρνη, εναντίον τους;”

“- Ναί, μόνο εμείς οι τέσσερεις! Τί φοβάστε!”

Σχηματίζουν, λοιπόν, ρόμβο – μπροστά ο Σπιθάρνης, πίσω οι λοιποί σούπερ-ήρωες, να πάνε να τρομάξουν τους Έλληνες.

Τέσσερα χιλιόμετρα χώριζαν αρχικά τους αντιμαχόμενους· με άλογο που καλπάζει, είναι υπόθεση τεσσάρων λεπτών. Ωστόσο, η παρέα πλησίασε με τροχασμό, καί μόνο στα τελευταία πεντακόσια μέτρα ο Σπιθάρνης έδωσε σπάθες έξω καί καλπασμό.

Οι δικοί μας τους είδαν, αλλά δεν κατάλαβαν το “αστείο”· νόμισαν ότι θα βγαίναν απ’ τα παλούκια τα μιλλιούνια των Περσών, καί θ’ άρχιζε η οριστική μάχη… καί το -πιό πίσω ευρισκόμενο- κύριο σώμα των Ελλήνων δεν είχε ειδοποιηθεί! Υποχώρησαν, λοιπόν, τρέχοντας προς την κορυφογραμμή του λόφου, υπό τα γέλια του Σπιθάρνη καί των ανδρών του.

“- Σας είπα! Δεν σας είπα;”

. . . . . . . .

Όλοι τους;

Όχι… ένας πιτσιρικάς τοξότης, κάν δεκαοχτάχρονος, έμεινε βιδωμένος στο έδαφος της Πατρίδας που τάχτηκε να υπερασπίσει. Οι κραυγές των δικών μας να φύγει, δεν περνούσαν απ’ τ’ αυτιά του. Είν’ απ’ τις στιγμές, που το Πνεύμα παίρνει το πάνω χέρι απ’ το Σώμα.

Πλησιάζουν.

Πλησιάζουν.

Τριακόσια μέτρα.

Διακόσια μέτρα.

Ίσα καταπάνω, δεν λοξεύουν.

Βέλος στο τόξο.

Εκατό μέτρα.

Μέσα στην εμβέλεια.

Τέντωμα.

Ένα δευτερόλεπτο.

Σημάδι.

Κράτημα αναπνοής.

Κι ο Σπιθάρνης νεκρός, με βέλος καρφωμένο στο Δόξα Πατρί.

. . . . . . . .

Ένα δευτερόλεπτο.

Το άτι, ξαφνιασμένο απ’ τα χαλινάρια που το κρατάνε να σταματήσει (επειδή το πτώμα τινάχτηκε πίσω), πρώτα μπρουμουτίζει, μετά κάνει σούζα, χλιμιντρίζει, καί στρίβει απότομα αριστερά.

Ο πίσω έφιππος αξιωματικός κρατιέται την τελευταία στιγμή να μην πέσει απάνω του· αλλά έπεσε απάνω στο δεύτερο βέλος του τοξότη μας, καί πήγε να κάνει παρέα του Σπιθάρνη.

. . . . . . . .

Ένα δευτερόλεπτο.

Οι άλλοι δυό κατάλαβαν τί γίνεται, φρενάρισαν τ’ άλογά τους, καί κοίταζαν αφ’ ενός μέν να γλυτώσουν σκύβοντας καλυμμένοι πίσω απ’ τους νεκρούς συντρόφους τους, αφ’ ετέρου προσπαθούσαν με απελπισμένα νοήματα να καλέσουν τους δικούς τους απ’ το στρατόπεδο.

. . . . . . . .

Ένα δευτερόλεπτο.

Ένα δευτερόλεπτο.

Ένα δευτερόλεπτο.

Ένα δευτερόλεπτο.

Φάπ! Φούπ! Βροχή οι σαϊτιές καταπάνω τους· άρπαξαν κι αυτοί μερικές αναμνηστικές. Εντάξει, δεν τους στείλανε (καθ’ ό καλυμμένοι), αλλά οπωσδήποτε θ’ αρχίζαν οσονούπω κοινωνικές συναναστροφές με γιατρούς.

. . . . . . . .

Πράγματι, οι Πέρσες που παρακολουθούσαν την αψιμαχία, έβγαλαν στράτευμα, που άρχισε να τρέχει προς τον λόφο. Προφανής σκοπός, να πάρουν το πτώμα του Σπιθάρνη, να μην πέσει στους εχθρούς.

Κι οι δικοί μας, όμως, δεν κάτσαν άπραγοι· κατέβηκαν απ’ τον λόφο, όρμησαν στους δυό ζωντανούς έφιππους, καί πήγαν κι αυτοί ν’ αρπάξουν τα πτώματα – αφού πρώτα τ’ αυγαταίναν σε τέσσερα.

Στο μεταξύ, έφτασαν οι Πέρσες, έφτασαν κι άλλοι δικοί μας, ειδοποιημένοι, έγινε ο κακός χαμός, αλλά τελικά οι περισσότερο πολυάριθμοι Πέρσες πήραν τα πτώματα των συντρόφων τους κι αποχώρησαν.

Οι δικοί μας θεώρησαν ότι δεν είχαν την πολυτέλεια απωλειών γιά τρόπαιο Περσικά πτώματα, οπότε αποχώρησαν κι αυτοί.

. . . . . . . .

Αυτά γίναν τον Αύγουστο του 479 πΧ, καί δεν θεωρώ τον Ηρόδοτο ψεύτη.

(επόμενο)

. . . . . . . .

Υγ: Ο Μαρδοχαίος της «Παλαιάς Διαθήκης» κι ο Μαρδόνιος της μάχης των Πλαταιών είναι ένα καί το αυτό πρόσωπο.

Εντάξει, εντάξει, ο πρώτος -κατά την αφήγηση- ήταν γυρολόγος τυχοδιώκτης, που πάσαρε την αδερφή του ως παλλακίδα στον Δαρείο. Κι ο δεύτερος, υποτίθεται γυιός Πέρση ευγενή.

Αλλά η γνώμη μου περί αυτού δεν αλλάζει.

Το όνομά του δεν σημαίνει αυτά που λέει η Γουΐκι («μειλίχιος» στα …Ινδοευρωπαϊκά), αλλά είναι παραφθορά του Χαλδαϊκού παύλα Βαβυλωνιακού «Μαρντούκ», άλλως «Μαλντέκ». Αυτό είναι ο Φαέθων στη γλώσσα των περιοχών εκείνων!

Αιώνια Τιμή, Αιώνια Δόξα!

 

 

 

 

Γειασάν της Καλυψούς!

ειά σου ρέ Καλυψώ, μόρτισσα καί λεβέντισσα!!!

Καλοί μου άνθρωποι, δεν εννοώ το Κατινόγατο, το οποίο μου είναι επίσης συμπαθές.

[Αν καί με τέτοιο όνομα, δεν θα μας προκύψει τετράποδη …νύμφη, αλλά τετράποδη …νυμφομανής! Μέχρι να ξεκουμπιστεί η Κατίνα, το Κατινόγατο θα γεμίσει το μέγαρο με καμιά εκατοστή γατόπλα! lol!!!

Μή γελάτε, βγαίνει μιά χαρά το νούμερο: κατά μέσο όρο τέσσερα γατόπλα σε κάθε γέννα, επί δύο γέννες το χρόνο, σε δωδεκάμιση χρονάκια -συν ένα, να ενηλικιωθεί η Κατινόγατα καί να φτάσει σε αναπαραγωγική ικανότητα- τα σκάρωσε!]

Εννοώ την αυθεντική Καλυψώ της Οδύσσειας, την ορίτζιναλ! Η οποία αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση απ’ όλες τις γυναίκες, διότι έπιασε στον απόλυτο βαθμό το νόημα της ζωής γιά τη γυναίκα. (Τό ‘πιανε στην κυριολεξία καί με τα δυό τα χέρια της, γιά εφτά χρόνια! lol!!!)

Της αφιερώνω, λοιπόν, το παρόν κείμενο, μέρα πού ‘ναι!

 

α. Τα Βαλεντίνικα

Χρειάστηκε, λέει να επέμβει ο ίδιος ο Όλυμπος, γιά ν’ αφήσει η Καλυψώ ελεύθερον τον Οδυσσέα να επιστρέψει στην Ιθάκη!

Ναί, έ; σοβαρά; Μωρ’ τί μας λές;

Δε μπορούσε, δηλαδή, ένας γεροδεμένος άντρακλας, που επί δεκαετίαν είχε πλακωθεί σε θανατηφόρες μάχες με τους Τρώες (εκεί που σφαζόντουσαν κι έπεφταν κορμιά), να πλακώσει στις φάπες μιά γυναίκα, ώστε αυτή να τον αφήσει ήσυχον; Άμ, τά ‘θελε ο …μακρύτερός του, κι αυτουνού! Τά ‘θελε αγρίως, λέμε!  🙂  Τον είχε χώσει μονίμως μέσα στο μέλι με τη γλύκα, γι’ αυτό δεν έφευγε!

Καί τούτο, διότι η Καλυψώ ήξερε άριστα πώς να φέρεται στους άντρες… πράγμα που αρκετές σημερινές γυναίκες ΔΕΝ γνωρίζουν. Ή, ακόμη κι αν το γνωρίζουν, το προσπερνάνε ως ηλιθιότητες. «- Τί;! Θα γίνω εγώ γατούλα του καί πουτάνα του;», τις ακούς να λένε στις μεταξύ τους παρέες μ’ ένα περιφρονητικό ύφος, καί το τσιγάρο λοξά προς τα πάνω.

Φυσικά θα γίνετε, κυρίες μου, άμα θέλετε να γίνετε ευτυχισμένες (μαζί με τους άντρες σας), διότι ουδείς σωστός άντρας δέχεται στο κρεββάτι του τον διευθυντή της Εφορίας, ή τον συνταγματάρχη που είχε στον στρατό …απλώς με γυναικεία εμφάνιση. (Γιά σωστούς άντρες, λέμε. Όχι γιά τσόλια.) Διότι έτσι τα έταξε η μαμά Φύση! Κάθε φύλο έχει τα καλά του: η γυναίκα την ομορφιά καί τη γλύκα, κι ο άντρας τη δύναμη καί την τραχύτητα… που, όμως, είναι τα εργαλεία του, γιά ν’ αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες της ζωής καί της κοινωνίας.

Τώρα, βέβαια, άμα θέλουν αντρική δύναμη κι οι (μή-γατούλες καί μή-πουτάνες) φεμινίστριες, στην εποχή μας μπορούν μεν να την πάρουν εύκολα… αλλά ταυτόχρονα θα φάνε καί τα σκατά (όπως τα τρώνε οι άντρες επί χιλιετίες) – κι ας πρόσεχαν. Διότι, τίποτε σ’ αυτή τη ρημάδα τη ζωή δεν είναι τζάμπα· τα πάντα έχουν αντίτιμο! Δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα εδώ· διότι, ώσπου νά ‘ρθει το μυαλό σε κάτι τέτοιες, φτάνουν στα ΚΑΠΗ να κλαίνε τη μοίρα τους ολομόναχες. Με ούτε άντρα, ούτε παιδιά, ούτε σκυλιά.

Ούτε κάν γάτα.

Τέλος πάντων, να μή μακρηγορούμε· το είπε ο μέγας Όσκαρ Ουάϊλντ, ότι η γυναίκα δυστυχεί γιά δυό αιτίες: είτε λέει πολλές φορές το «ναί», είτε λέει πολλές φορές το «όχι»!  🙂  Κι οι φεμινίστριες είναι της δεύτερης κατηγορίας.

 

Στην Καλυψώ, πάντως, αξίζουν συγχαρητήρια, διότι κατάφερε (αν κι όχι μόνιμα) κι έκανε αυτό, που οφείλει να κάνει κάθε γυναίκα, που σέβεται τον εαυτό της καί τη γυναικεία φύση της: τον «τύλιξε» τον μάγκα – καί καλά τού ‘κανε!  🙂

Πώς συμβουλεύουν οι παραδοσιακοί γονείς τ’ αγόρια, «- Να μή σε τυλίξει καμιά πουτάνα καί καμιά ξεβράκωτη!»; Έ, αυτή καί πουτάνα ήταν, καί ολόγυμνη (όχι απλά ξεβράκωτη – αν καί Καλυψώ, το κορμί της δεν το κάλυπτε!), καί τον τύλιξε! Καρα-lol!!! Όχι, θά ‘πρεπε να περιμένει να γεράσει πρώτα, μπας καί βρεί άντρα!… (Αν κι ήταν αθάνατη καί με παντοτεινή νεότητα.)

Τα ίδια οφείλουν να κάνουν κι οι δικές μας, σήμερα· διότι, αν τα κάνανε, δεν θα μέναμε δέκα εκατομμύρια καί με τάσεις μειωτικές, να κλαίμε το δυσοίωνο μέλλον μας (που το βλέπουμε καθαρά πως έρχεται, καί δεν κάνουμε τίποτε να το διώξουμε). Άειντ’ από ‘κεί! Καί οφείλουν να τα κάνουν οι σημερινές Ελληνίδες, οφείλουν να πάρουν την πρωτοβουλία, επειδή οι σημερινοί Έλληνες φαίνεται νά ‘χουν ξεχάσει τί είναι! Βλέπεις πχ τα καλοκαίρια να γεμίζουν οι ακρογιαλιές με γυναίκες, που φοράνε ένα τόσο δά μαγιουδάκι (κι αυτό με το ζόρι κρατιούνται να μην το πετάξουν πέρα), κι ο πολλά βαρύς άντρας να ‘ούμ’, ο γυμνασμένος, με τους κοιλιακούς καί τα μπράτσα, να κάθεται αραχτός στην ξαπλώστρα με τον φραππέ καί τα γυαλιά Ηλίου, να πασαλείβεται αντιηλιακό, καί να τις αγνοεί επιδεικτικώς… αντί απ’ τις διακοπές να επιστρέψουν όλες (παντρεμένες κι ανύπαντρες) γκαστρωμένες!

Αλλά, βέβαια, πρώτα μπαίνει ο εγωϊσμός, που σήμερα το κάθε φύλο βλέπει το άλλο σαν πορτοφόλι, καί περιμένει «να πιάσει την καλή» από παντρειά. (Διάβαζε: «την καλή» από λεφτά.) Αυτά μας φάγανε, αλλά ποιός βάζει μυαλό!… Κι όσο γιά τα λεφτά, δεν υπάρχουν μέν γιά γάμο καί παιδιά, αλλά υπάρχουν γιά την καλοπέραση! Τί να πεί κανείς!!!

Η αγάπη, κυρίες καί κύριοι, είναι δόσιμο· κι η Καλυψώ τον αγαπούσε ειλικρινά τον Οδυσσέα. Γι’ αυτό του δόθηκε ολόψυχα – καί περίμενε την αντίστοιχη ανταπόκριση.

 

Εδώ, θα σας θυμίσω ακόμη κάτι, που σας το είπα ήδη – καί επαναλαμβάνω πως προσωπικά έκανα δεκαετίες να το καταλάβω (καί να το εφαρμόσω) : πως, αν αγαπάς στ’ αλήθεια, σέβεσαι πρώτα-πρώτα την ελευθερία που -εξ ορισμού, ως άνθρωπος- έχει το ταίρι σου.

Η Καλυψώ, ένεκα η μακρόχρονη μοναξιά της, δεν το είχε πάρει χαμπάρι αυτό εξ αρχής· αλλά, εξυπνότερη εμού (ως φαίνεται), το κατάλαβε μετά από μόλις εφτά χρόνια. Πάλι καλά!

 

β. Ο ψευτάκος!

Τώρα, όμως, πρέπει να περιλάβουμε τον ίδιο τον Οδυσσέα με τις Ιθάκες καί τις (δήθεν) νοσταλγίες, καί να τον καταχεριάσουμε δεόντως!

 

i. Νοσταλγία;

Κατά πρώτον, αν πράγματι ήθελε να δεί ξανά την Πηνελόπη, τον Τηλέμαχο, καί «καπνόν αναθρώσκοντα» απ’ την Ιθάκη μετά από δέκα χρόνια πολεμικής ταλαιπωρίας, δεν θ’ άρχιζε τις περιπλανήσεις. Εκείνο που δεν λέει η Οδύσσεια, είναι ότι ο Οδυσσέας δεν καιγόταν να δεί καμιά Ιθάκη, παρά τις κλάψες του έπους.

[… Γιά το οποίο, μπερδεγουέη, αρκετοί υποψιάζονται πως τό ‘γραψε ο ίδιος, εφ’ όσον δεν επέζησαν άλλοι μάρτυρες των περιπετειών του.]

Εκείνο που ήθελε ο Οδυσσέας, ήταν μιά δόξα ανάλογη του Ιάσονα, γιά πάρτη του καί μόνον! (Εκτός απ’ τη φήμη που απέκτησε, ως πολεμιστής του Τρωϊκού.)

Σου λέει, πώς τα κατάφερε ο ξάδερφος κι έφτασε μέχρι την Κολχίδα νικώντας θεούς καί δαίμονες, καί στο δρόμο γκάστρωσε καμπόσες; Έ, εγώ θα κάνω τα ίδια, αλλά θα πάω δυτικά, όχι ανατολικά.

Βέβαια, με κάτι -χμ- ψιλοδιαφορές… ότι ο Ιάσων πρώτα συνεννοήθηκε με καραβομαραγκό-φίρμα, καί δεύτερον πήρε μαζί του την αφρόκρεμα της Ελλάδας! Όχι μ’ ένα σκαρί εικήι καί ως έτυχεν, καί συντρόφους «ανώνυμους» (αν καί μπαρουτοκαπνισμένους).

[Παρά ταύτα, τις έκανε κι ο -πρότυπος προς μίμησιν- Ιάσων τις μαλθακίες του, βεβαίως-βεβαίως… διότι επέμενε να σύρουν την Αργώ μέχρι τη λίμνη Τριτωνίδα (σημερινή λίμνη του Τσάντ), ώστε να δούν όλοι από κοντά το πεδίο της μεγάλης σύγκρουσης του πάλαι Ελληνο-Ατλαντικού πολέμου! (Δεν είχε άλλο νόημα το να σύρουν την Αργώ απ’ τη Μεσόγειο μέχρι τη λίμνη αυτή, μέσα απ’ τη Σαχάρα.) Αλλά, προς χάριν των αξιοθεάτων του Ιάσονα, στην έρημο χάσανε τον τρίτο μάντη της αποστολής, τον Μόψο, από δάγκωμα οχιάς της ερήμου. (Τον πρώτον, τον -καί βασιλιά- Φινέα, τον αποκατέστησαν στον θρόνο του καί δεν τους ακολούθησε σ’ όλη την αποστολή, κι ο δεύτερος, ο Ίδμων, σκοτώθηκε από κάπρο – δεν γνωρίζω, όμως, ποιός έφταιγε γιά τον θάνατό του.)

Ωστόσο, ο επίδοξος μιμητής του, ο Οδυσσέας (καί προς χάριν της δόξας), έκανε μεγαλύτερες: στη διαδρομή έχασε όλους τους συντρόφους του!!!]

 

Αλλά, ακόμη κι όταν έφτασε ο Οδυσσέας στην Ιθάκη, δεν κάθησε στ’ αυγά του. Εντάξει, εξόντωσε τους μνηστήρες, ξαναξήγησε τ’ όνειρο καί στην -σιτεμένη, πιά- Πηνελόπη… αλλά σηκώθηκε καί ξανάφυγε!!! Αντί να κάτσει στα πατρογονικά του, μέχρι να ψοφήσει – όπως, δήθεν, ήθελε.

Τί έκανε, λέτε; Ζαλικώθηκε ένα κουπί, πήρε τον δρόμο με τα πόδια, κι έψαχνε (λέει ο μύθος) να βρεί ανθρώπους, που δεν ξέραν τ’  είν’ τούτο (το κουπί, δηλαδή). Έ, εκεί, στο χωριό τους καί θα παρέμενε! Τους βρήκε τελικώς (ξαναλέει ο μύθος), αν καί το μέρος δεν είναι σίγουρο. Μάλλον πρόκειται γιά κάπου στα βουνά της Ηπείρου, αλλά το περίεργο είναι πως στην Ελλάδα η θάλασσα φαίνεται από παντού! Ελάχιστες περιοχές δεν βλέπουν θάλασσα στον ορίζοντά τους· αλλά, μιλάμε γιά μιά ακτίνα το πολύ δέκα, δεκαπέντε πες, χιλιομέτρων. Αν την υπερβείς, πάλι βλέπεις θάλασσα.

Με τα προηγούμενα, βοηθάω μεν τους ιστοριοδίφες γεωγραφικώς, αλλά δεν παύει ο Οδυσσέας να ήταν ένας ανισόρροπος.

Μόνο ο έρμος ο σκύλος του τά ‘χε τετρακόσια.

 

ii. Πηνελόπη

Η πιστή σύζυγος!

Ούουουου!!!… εμένα μου λές;  🙂  🙂  🙂

Γυναίκα στα ντουζένια της, καί να κάτσει ήσυχα επί εικοσαετίαν, καί να μην κάνει αταξίες; ναί, πώς;! Ολόκληρο χαρέμι αρσενικών είχε!

Τί ακριβώς νομίζετε πως κάνανε οι μνηστήρες επί είκοσι χρόνια; απλά τρωγοπίναν, παίζαν κιθάρα, τραγουδούσαν («κίθαρις καί αοιδή», λέει το έπος), καί την κοίταζαν από απόσταση; Ναί, έ;  🙂  Αυτοί παίζανε κιθάρα, κι η Πηνελόπη τους έπαιζε μπεγλέρι όλους! (Κι όσοι μέναν στην απέξω, παίζαν άλλο πράγμα βραδυάτικα, ή εκτονωνόντουσαν στις υπηρέτριες! lol!!!) Όχι εσένα, όχι εσένα, όχι εσένα… να το σκεφτώ… καί το …σκεφτότανε δεόντως! Lol!!!

Δεν ξέρω αν σας ξυνίζει αυτή η άποψη, αλλά μαζί μου συμφωνούν τόσο ο Λουκιανός (που το διακωμώδησε δεόντως το πράγμα, λέγοντας πως η Πηνελόπη -με τόσους που πήγε- τελικά γέννησε τέκνον αγνώστου πατρός, τον Πάνα – δηλαδή απ’ όλους), όσο κι ο άγιος Ιερώνυμος, ο οποίος στη «λαϊκή» του μετάφραση της Αγίας Γραφής, τη Vulgata (κατά τον Ροΐδη, στην «Πάπισσα Ιωάννα»), επειδή «μισεί τας περιφράσεις» (καί, εξ αντιδιαστολής, τα λέει στα ίσα), έγραψε: «…Tria insaturabilia: ignis, mare, et os vulvae!» (Αν δεν με απατούν τα λατινικά που ψευτοξέρω, αυτό ερμηνεύεται ως: «Τρία είναι αυτά που δεν χορταίνουν: η φωτιά, η θάλασσα, καί το κόκκαλο του μ@υνιού!» Καρα-Lol!!!!!)

Τέλος πάντων, αυτά τα περί πιστής συζύγου μάλλον τά ‘βαλε ο ίδιος ο Οδυσσέας στο έπος, διότι -υποθέτω- δεν θα μπορούσε να χωνέψει το να μαθευότανε στο Πανελλήνιον η πάσα αλήθεια!  🙂

Απ’ την άλλη, βέβαια, κοτζάμ Κλυταιμνήστρα τον περίμενε τον δικό της τον αχαΐρευτο επί χρόνια πιστή… θα μου πείς, δεν σήκωνε κι όλας η σύζυγος του αρχιστρατήγου των Ελλήνων καί μητέρα των παιδιών του να κάνει αταξίες. Ωστόσο, δεν δίστασε να πάρει ανάποδες, όταν της ξεφούρνισε την αλήθεια ο Ναύπλιος γιά τον βίο καί την πολιτεία του Αγαμέμνονα στας Τροίας! Οπότε, τί περιμένατε να κάνει η Πηνελόπη; πέρασε ένας χρόνος χωρίς τον άντρα της καί κουβαλητή της, πέρασαν δύο, πέρασαν πέντε, δέκα, έντεκα, οι άλλοι είχαν ήδη επιστρέψει κι αυτός άφαντος… έ, νισάφι! Τού ‘δωσε κι αυτή καί κατάλαβε!  🙂

 

γ. Κάτι κατάφερε, πάντως

Αλλά, ας αποδώσουμε καί κάτι θετικό στον Οδυσσέα! Στην προσωπική του ζωή τά ‘κανε μεν σκατά, αλλά στις ανακαλύψεις κάτι έκανε.

Γίνονται πολλές συζητήσεις (από φιλολόγους καί λοιπούς), γιά το πού βρισκόντουσαν οι τόποι που επισκέφθηκε με το πλοίο του ο Οδυσσέας. Κι όλοι οι «ειδικοί» καταλήγουν στο ότι όλοι αυτοί οι τόποι βρίσκονται στη Μεσόγειο.

Ναί, πώς;!

Ακόμη μία περίπτωση, όπου δεν βλέπουν… σωστότερα, δεν θέλουν να δούν όσα βρίσκονται μπροστά στα μάτια τους. Νά, ας πούμε οι σειρήνες: γυμνές γυναίκες (έστω, μισόγυμνες) που τραγουδάνε όμορφα, καί καλούν τους ναυτικούς να βγούν έξω, βρίσκονται στον Ειρηνικό, όχι στη Μεσόγειο· από Χαβάη μέχρι Πολυνησία! Πάλι, τί τον ένοιαζε τον Οδυσσέα ν’ ακούσει το τραγούδι τους, αν αυτό δεν ήταν …στα Ελληνικά;

[Ακόμη σήμερα, …Ελληνικά μιλάνε εκεί κάτω! Πχ «αέτο» είναι στη Χαβάη ο αετός, «τσεπάλα» στην Πολυνησία η κεφαλή – καί ο αρχηγός, κτλ. Γνωστά πράγματα, εδώ καί χρόνια. Καί το εκπληκτικώτερο: τα «μοάϊ» του νησιού του Πάσχα ονομάζονται απ’ τους ιθαγενείς «μάτα κοίτε ράνι»… μάτια που κοιτούν τον ουρανό!!!

Είπατε τίποτε; ]

Η αντίρρησή τους, βέβαια, των ακαδημαϊκών έγκειται στην απορία, πώς μπορούσε να φτάσει τόσο μακριά ένα ξύλινο καραβάκι; άρα, ποιός Ειρηνικός; Μεσόγειος, επομένως· καί πολύ του είναι, του Οδυσσέα! Τώρα, αν ο μακαρίτης ο Θώρ Χάϋερνταλ με πρωτόγονα πλωτά μέσα ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ του καραβιού του Οδυσσέα διέσχισε Ατλαντικό δύο φορές καί Ειρηνικό μία, έ, το ακαδημαϊκό κατεστημένο δεν πολυταράζεται από κάτι τέτοια. Αυτό επιμένει στα φαντασιακά μασωνογραφήματα: Ινδοευρωπαίοι καί ξερό ψωμί!… κι ας τρώει τις φάπες των ανακαλύψεων τη μία μετά την άλλη.

Φυσικά, αν το ακαδημαϊκό κατεστημένο αρχίσει να βλέπει τέτοια πράγματα, τότε ανοίγει πληγές στον εαυτό του! Τότε πρέπει να εξηγηθούν πολλάαααα… πάρα πολλά! Γι’ αυτό «δεν» βλέπει. Όμως, εμείς παρακάτω θα σκαλίσουμε μερικές τέτοιες πληγές.

 

Βέβαια, καί το ταξίδι του Οδυσσέα έχει πολλά περίεργα. Η αφήγηση παρουσιάζει ασυνέχειες.

Ειδικά με τις γυναίκες: πάει με συντρόφους στην Κίρκη, πάει με συντρόφους στις Σειρήνες, πάει μόνος του στην Καλυψώ. Όμως: το νησί της Κίρκης αρχαιολογικώς τοποθετείται (κατα 99%) κάπου στη δυτική Μεσόγειο (δεν γνωρίζω -αλλά καί δεν νομίζω- να έχει ταυτοποιηθεί πλήρως μέχρι σήμερα), οι Σειρήνες είπαμε πού βρίσκονται, καί το νησί της Καλυψούς, η Ωγυγία, νομίζω ταυτοποιήθηκε κάπου στον βόρειο Ατλαντικό. (Έχω χρόνια που διάβασα τα σχετικά, κι όπως πάντα δεν θυμάμαι καθόλου πού, αλλά συμφωνώ απολύτως. Κρατήστε, επομένως, ως σίγουρο, το ότι είναι η δική μου άποψη.)

Τώρα, δρομολόγιο Κίρκη-Σειρήνες αιτιολογείται. Αλλά από Ειρηνικό πίσω στον Ατλαντικό καί μόνος του; δεν ήταν λογικώτερο να κάνει τον περίπλου της Γής (καί με συντρόφους), άμα ήθελε ανακαλύψεις προς τα δυτικά;

• Δεν αιτιολογείται, όμως, με τίποτε το ότι από την Ωγυγία βρέθηκε στην Κέρκυρα, χάρη στα ρεύματα του αέρα!
• Όπως δεν αιτιολογείται το ότι πήγε στο νεκρομαντείο του Αχέροντα, να πάρει χρησμό από τη νεκρή μητέρα του, αλλά καί πάλι έψαχνε την Ιθάκη, δυό βήματα παρακεί!
• Όπως δεν αιτιολογείται το ότι η Κίρκη τον προειδοποίησε πως οι Σειρήνες (που θα τις συναντούσε αμέσως μετά) είναι επικίνδυνες. Από νησί στη Μεσόγειο, κατευθείαν Ειρηνικό;

Κτλ, κτλ.

Τέλος πάντων, δεν θ’ ανοίξουμε κουβέντα εδώ γι’ αυτά, αλλά θα προχωρήσουμε στα σημαντικά της Καλυψούς παρακάτω.

Πρίν κλείσουμε την ενότητα, ειρήσθω ότι ο Οδυσσέας έκατσε έναν χρόνο ολόκληρον στο νησί της Κίρκης! (Λένε τα κιτάπια.) Τώρα, να υποθέσω ότι όλο αυτό το διάστημα την κοίταζε από μακριά καί φιλοσοφούσανε; Μπάααα!…  🙂 Δεν το υποθέτω! lol!!! Πάντως, κυρίες μου, αν ξαναποκαλέσετε έναν άντρα «γουρούνι», να ξέρετε πως ο χαρακτηρισμός (ως αρνητικός) είναι ατυχέστατος: το γουρούνι είναι το τρίτο σε εξυπνάδα στεριανό ζώο (πρώτο ο ελέφαντας καί δεύτερο ο ιπποπόταμος), κι έχει οργασμό που κρατάει μισή ώρα! Καρα-lol!!! Κάντε τον χαϊδευτικό, «- Γουρουνάκι μου!», να πιάσει τόπο! lol ξανά!

Μόνο που η Κίρκη δεν ήταν Καλυψώ. Αυτή ήθελε την απομάκρυνση απ’ τους ανθρώπους, ακόμη καί τους άντρες, γι’ αυτό απομονώθηκε. Η Καλυψώ στο νησί της ζητούσε άλλα. Παρακάτω οι εξηγήσεις.

 

δ. Τα μυστήρια

Στην ιστορία της Καλυψούς σκάνε μύτη διάφορα μυστήρια, τα οποία περιέργως ( ; ) πάλι δεν βλέπει κανείς. Αν καί με ελάχιστο ψάξιμο, τα βλέπεις – κι ενδεχομένως τους δίνεις καί μιά εξήγηση.

Εμείς, όμως, τα είδαμε, καί θα τα πούμε καί σ’ εσάς. Άλλως τε, μπορεί μέν να είμαστε διαρκώς ερωτευμένοι με τας γυναίκας, αλλά κυρίως είμεθα ιστομπλόγκιον έρευνας!  🙂

 

i. Γλώσσα συνομιλίας

Σε ποιά γλώσσα συνομιλούσανε η Καλυψώ με τον Οδυσσέα;

Στα Ελληνικά, θα μου πείς… καί συμφωνώ απολύτως. Όμως, αυτή η άποψη δεν είναι καθόλου αυτονόητη.

Κατά καιρούς, υπάρχουν ερωτευμένα ζευγάρια διαφορετικής εθνικής καταγωγής, τα οποία συνεννοούνται όπως-όπως… καί στην πορεία αλληλοδιδάσκονται. Πχ Σκανδιναυές με δικά μας «καμάκια» (τις «χρυσές» γιά τον τουρισμό τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα), καί σιγά τώρα μην είχε το «καμάκι» …προφίσιενσυ στα Νορβηγικά πχ! Ή, ακόμη, ο Λευκάδιος Χέρν με τη Γιαπωνέζα του· αυτός όντως έμαθε Γιαπωνέζικα με τη μέθοδο «γού καί ά γά, τού καί ά τά, κι όλο μαζί γάτα». (Η πλάκα είναι πως στα Γιαπωνέζικα η γάτα πάλι αποδίδεται με τετραγράμματη παροξύτονη λέξη: λέγεται «νέκο«!)

Όμως, με την Καλυψώ καί τον Οδυσσέα ήταν τελείως άλλη η περίπτωση.

Ο μέν Οδυσσέας μιλούσε τα Ελληνικά της εποχής του, αλλά η Καλυψώ μιλούσε Ελληνικά μιάς πολύ αρχαιότερης εποχής!!! (Θυμηθήτε, αθάνατη κι απομονωμένη.) Δηλαδή, ήταν σαν ένας σημερινός Έλληνας άντρας να συναντάει μία Ελληνίδα των αρχαίων ημών! Άντε να συνεννοηθείς στ’ αρχαία!… άμα δεν ξέρεις πέντε πράγματα από δαύτα!

[Καί υπ’ όψιν, το πολύ θεμελιώδες σ’ ένα ζευγάρι «σ’ αγαπώ» …δεν υπήρχε τότε! lol!!! Αντ’ αυτού, έπρεπε να πείς: «ερώμαι σου», καί στον αόριστο «ηράσθην σου, ώ ναννίον»! (Το αντίστοιχο του σημερινού: «- Δάγκωσα τη λαμαρίνα με την πάρτη σου, μωρό μου!» lol!!!)

Αλλά μήν ανησυχείτε· τέτοιες γνώσεις δεν είναι τελείως άχρηστες. Μπορείτε να ρίξετε καμιά όμορφη φιλόλογο με κάτι τέτοια! lol ξανά!!!]

Γιατί, όμως, η Καλυψώ μιλούσε πανάρχαια Ελληνικά; (Εκτός αν …φιλοξενούσε τακτικά ναυτικούς, κι είχε μάθει καί τα …νέα Ελληνικά – αλλά το αποκλείω.) Διότι, απλούστατα, καί οι Άτλαντες ήταν Έλληνες!!! Καί, δυστυχώς, ο Ελληνο-Ατλαντικός πόλεμος ήταν ακόμη μία έκφραση της κατάρας που μας δέρνει ως έθνος, το να στήνουμε εμφυλίους πολέμους κάθε τρείς καί λίγο… Ή, θαρρείτε, οι ξένοι κοσμοκράτορες (πχ Άγγλοι επί Κατοχής) δεν μας έχουν μελετήσει σε βάθος, καί κάθε φορά δεν μας πετάνε το σίγουρο δόλωμα να τσιμπήσουμε; (Καί… τσιμπάμε…) Έτσι καί τότε, επί Ατλαντίδας, ξένοι μας άναψαν τις φωτιές στα μπατζάκια μας· αλλ’ αυτό ανήκει σε άλλη αφήγηση.

 

ii. Σύντομη σκιαγράφηση Ατλαντίδας κι Ελλάδας

Θα σας πω τί έχω βρεί μέχρι στιγμής επί του θέματος, ώστε να το έχετε ως σταθερή βάση των ερευνών σας.

Δεν γνωρίζω αν η Ελληνική Φυλή αναπτύχθηκε ταυτοχρόνως (καί κατά πάσα πιθανότητα ως αυτόχθων) καί στην Ελλάδα, καί στην Ατλαντίδα, πάντως γνωρίζω πως έχουμε μιά (προ)ιστορία εκατόν πενήντα χιλιάδων (150,000) ετών στα σίγουρα.

Το θέμα είναι, πως η Ελλάδα κάπου στα 100,000 χρόνια πρίν την εποχή μας, ήταν τόπος γεωλογικώς ασταθής. (Σεισμοί καί καταποντισμοί στην κυριολεξία! Καί αναδύσεις άλλων περιοχών. Βλέπε τί γινόταν καί γίνεται πχ στον Βόσπορο· επί Αργοναυτικής, επί Βυζαντίου, αλλά ακόμη καί σήμερα.) Έτσι, πολλοί δικοί μας πήγαν καί κατοίκησαν στην Ατλαντίδα… η οποία, όμως, άρχισε να δείχνει κι αυτή γεωλογική αστάθεια, κάπου στα 50,000 χρόνια πρίν. Συνεπώς, άρχισε να λαμβάνει χώραν άλλη μετανάστευση, η αντίθετη της προηγούμενης. Προς τ’ ανατολικά, καί κατά κύματα.

Αυτό αποδεικνύεται από τα Ελληνικά (Ναί! Ελληνικά!) γράμματα, που βρέθηκαν χαραγμένα στα σπήλαια της δυτικής Γαλλίας, όπως -αν δεν σφάλλω- το Λασκώ. (Το οποίο από το 1963 είναι κλειστό «διά το κοινόν», καί σήμερα «το κοινόν» βλέπει ένα σπήλαιο-μαϊμού, υποτίθεται ακριβές αντίγραφο, το οποίο το φτιάξανε γιά τους τουρίστες!) Αλλά κυρίως στο σπήλαιο Γκλοζέλ.

Η συμβατική αρχαιολογία δεν μπορεί να εξηγήσει τέτοια πράγματα, αυτή ασχολείται με τους Ινδοευρωπαίους! Όμως, εμείς τα εξηγούμε κάλλιστα, ως την γραπτή έκφραση του πρώτου κύματος «γεωλογικών μεταναστών» Ελλήνων από Ατλαντίδα προς τ’ ανατολικά. Κι εφ’ όσον σας έχουμε εξηγήσει ότι τα (καί σημερινά) γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου είναι απεικόνιση των ζωδίων καί των αστέρων του Ηλιακού μας Συστήματος, τότε ναί, καί τα τότε γράμματα ήταν ακριβώς τα ίδια καί σήμαιναν ακριβώς τα ίδια.

Βέβαια, όπως θα περίμενε κανείς, ειδικά τα ευρήματα της Γκλοζέλ στολίστηκαν αμέσως ως «απάτη»… αν καί γενικά αυτός ο «πολιτισμός των σπηλαίων» της δυτικής Γαλλίας χρονολογήθηκε κάπου στην εποχή που λέμε, στα 50 χιλιάρικα χρόνια πρίν. Πάντως, ακόμη ένα κύμα παναρχαίων Ελλήνων προς τ’ ανατολικά ήταν οι Βάσκοι. Καί τα τελευταία μεταναστευτικά κύματα (μάλλον λίγο μετά την καταβύθιση του νησιού) αναφέρονται καί στη δική μας Μυθολογία, ελθόντα στην Ελλάδα από Νότο, κυρίως μέσωι Αιγύπτου (πχ Δαναός, καί άλλοι).

 

iii. Τί συνεπάγονται όλ’ αυτά, όμως;

Το ότι ο λαός αυτός, οι Έλληνες, σαφώς καί μιλούσαν Ελληνικά σ’ όλες τις εποχές, άρα καί η Καλυψώ μιλούσε Ελληνικά (κάποιας αρχαίας μορφής). Φυσικά, η γλώσσα αλλάζει κι εξελίσσεται, πλην όμως ουδείς στη σημερινή Ελλάδα ενδιαφέρεται να ρίξει μιά ματιά σε εποχές παλαιότερες του 1500 πΧ. (Κι αν ρίχνουν, είναι …αλλοίθωρη! lol!!!)

Εδώ καλά-καλά δεν ψάχνουμε ούτε την αμέσως προηγούμενη μορφή των Ελληνικών όπως τα ξέρουμε, τα Πελασγικά! Οι ξένοι ακαδημαϊκοί (σαν τον Μανφρέντι) τα σκάλισαν μεν σε μέγα βάθος, αλλά κάνουν την πάπιαννν (σιγά, τώρα, μή μας «χαρίσουν» τρείς-τέσσερεις χιλιάδες χρόνια ακόμη στην Ιστορία μας…), οι δέ δικοί μας έχουν εγκεφαλογράφημα ευθείας γραμμής στο θέμα. Μόνο μιά σοβαρή εγχώρια προσπάθεια, καί δή ερασιτεχνική, έγινε, πρό αιώνος καί πλέον – από τον Θωμόπουλο.

Οπότε, άντε, τώρα, να πείς σε πανεπιστημιακό προφέσσορα ότι οι Θερμοπύλες στα Πελασγικά λέγονται Αλαμάνα!!! (Ναί, ακριβώς.) Καί πού να πάμε παραπίσω, δηλαδή!… στα Ελληνικά της Ατλαντίδας πρό βυθίσεως!

 

Εδώ, όμως, έχουμε καί μιά δεύτερη «συνεπαγωγή».

Εφ’ όσον ειδικά η Μαγιάνικη αρχιτεκτονική (με τους μαιάνδρους στις προσόψεις των κτιρίων, κτλ) χαρακτηρίστηκε ως «η Ελλάδα της Κεντρικής Αμερικής», τότε υποθέτουμε ευλόγως πως αρκετοί λαοί, έλκοντες την καταγωγή τους από την Ατλαντίδα, μιλούσαν (καί ίσως ακόμη μιλάνε) μιά μορφή της Ελληνικής. Οι Αζτέκοι τον καιρό της Ισπανικής Κατάκτησης, ας πούμε, το λέγαν στα ίσα πως κατάγονται από την Ατλαντίδα. (Κι αυτοί «γεωλογικοί πρόσφυγες», προφανώς.) Έτσι, δεν είναι εκπληκτικό, που πχ τον Ήλιο τον λέγανε Τονατίου, διότι οι αρχαίοι ημών τον χαρακτηρίζανε Τιτάνα! Τη βλέπετε την ομοιότητα, ναί; Καί δεν είναι η μόνη.

Στα πλαίσια αυτά, κι ενώι οι διάφορες μυστικές αδελφότητες (καί τα ρέστα) αυτά τα ξέρανε εξαπανέκαθεν (μόνο που δεν τ’ αφήνουν να ειπωθούν στα πανεπιστήμια), δεν είναι εκπληκτικό το ότι ο Κολόμβος στο πρώτο ταξίδι του λέγεται πως πήρε μαζί του έναν γλωσσομαθή ιουδαίο λόγιο… ο οποίος, μεταξύ των άλλων, ήξερε καί αρχαία Ελληνικά!!! (Τί τον ήθελε, άμα ήταν να συναντήσει απλώς «αγρίους ιθαγενείς»; έ; ή αν δεν ήξερε κάν αν θα συναντήσει ανθρώπους στις νέες γαίες; ) Δυστυχώς, όμως, ο τότε πληθυσμός της σημερινής Κούβας εξοντώθηκε ολοσχερώς… Έλαβε χώραν μιά γενοκτονία τριών εκατομμυρίων ανθρώπων, που πιθανότατα μιλούσαν μιά μορφή της Ελληνικής! (Όπως πχ το «αέτο» της Χαβάης, κτλ παρόμοια.) Γιά τον χαμό των οποίων ανθρώπων δεν χύθηκε ποτέ ούτε ένα δάκρυ, από τους «ευαίσθητους πολιτισμένους». Μόνο το χρυσάφι απ’ τα κοσμήματά τους λιώθηκε καί διακοσμεί μέχρι σήμερα τον καθεδρικό ναό του Τολέδο. Μόνον αυτό έμεινε απ’ αυτούς.

Τη γενοκτονία αυτή την απέδωσαν στις ασθένειες, που κουβάλησαν οι Ισπανοί, τις οποίες το ανοσοποιητικό σύστημα των ιθαγενών δεν μπορούσε να τις αντιμετωπίσει. Εντάξει, αλλά αν το δείς κάπως αλλοιώς… εμένα μου μοιάζει με συστηματική στρατιωτική εξόντωση, προς εξαφάνιση «πειστηρίων»… προς «επανεγγραφή» της Ιστορίας σύμφωνα με το συμφέρον κάποιων. (Διότι, αν μή τί άλλο, κανένας ασθενής δεν πάει γιά ναύτης, ν’ αντέξει τρείς μήνες στον ωκεανό χωρίς γιατρούς.) Καί, αν θέλετε τη γνώμη μου, αυτοί οι άνθρωποι ήταν άμεσοι συγγενείς των Ετεοκρητών!

Τα βλέπουμε στις ζωγραφιές: καί οι μέν, καί οι δέ κυκλοφορούσαν φορώντας μονάχα ένα βρακάκι. Καί οι μέν, καί οι δέ, δεν είχαν τειχισμένες πόλεις. Καί οι μέν, καί οι δέ έδειχναν φιλική διάθεση προς τους πάντες. Άρα…

Εικάζω, λοιπόν, ότι οι (γενοκτονηθέντες) Κουβανοί του 1492 ήταν όσοι γλύτωσαν απ’ την καταβύθιση της Ατλαντίδας φεύγοντας δυτικά, ενώι οι Ετεοκρήτες ήταν όσοι έφτασαν στην Κρήτη διαφεύγοντας προς τ’ ανατολικά. Αλλά πρόκειται γιά το ίδιο ακριβώς ΕΛΛΗΝΙΚΟ φύλο.

 

iv. Ποιά ήταν η Καλυψώ;

Βλέπετε, λοιπόν, πόσο μακριά μας οδήγησε το απλό ερώτημα, του σε ποιά γλώσσα συνομιλούσαν η Καλυψώ με τον Οδυσσέα!

Ρωτάμε, όμως, καί το ποιά ακριβώς ήταν η Καλυψώ.

Ή, ενδεχομένως τί ήταν.

Γιά τα πολύ βασικά, ρίχνουμε μιά ματιά στη Γουΐκι. Ωστόσο, οι αρχαίοι ημών την έχουνε λιγάκι μπερδεμένη τη γενεαλογία της. (Δεν είναι το μοναδικό άτομο, όπου κάνουν τα ίδια!) Συμφωνώ με το ότι ήταν κόρη του Άτλαντα καί Τιτανίδα, αλλά με την ευρεία έννοια καί τα δυό. (Δες αμέσως παρακάτω.) Αναγκαστικά, λοιπόν, προχωράμε με τα δικά μου συμπεράσματα, που λένε:

• Όχι νύμφη, θνητή· που όμως είχε βρεί το μυστικό της αθανασίας.
• Σύγχρονη της κακοτριάδας Προμηθέα / Οντουάρπα / Μελχισεδέκ.
• Αλλά ενάντιά της.
• Πρό καταβυθίσεως, είχε σημαντική θέση στην κοινωνία της Ατλαντίδας: αρχοντοπούλα από παλιό σόϊ, ή επιστήμων – ή αμφότερα.
• Επέζησε της καταβυθίσεως του νησιού, πιθανώτατα επειδή την είχε κοπανήσει εγκαίρως.

Καί ακολουθούν οι εξηγήσεις.

 

Τώι καιρώι εκείνωι, στην Ατλαντίδα ο τεχνολογικός πολιτισμός είχε φτάσει (καί στις καλές, αλλά καί στις κακές μορφές του) σε υψηλώτερο επίπεδο από τον σημερινό. (Καί δυστυχώς, εμείς σήμερα πάμε ν’ αντιγράψουμε τα άσχημα.) Φυσικά, δεν ήταν η πρώτη φορά, που κάτι τέτοιο συνέβαινε στην ανθρώπινη ιστορία!

Λοιπόν, τότε είχαν εφευρεθεί οι ιπτάμενοι δίσκοι, δηλαδή οχήματα που γιά την πρόωσή τους χρησιμοποιούν ηλεκτρομαγνητικά πεδία, τόσο παραγόμενα από τα ίδια, όσο καί υπάρχοντα στο Σύμπαν (πχ της Γής). Η ταχύτητά τους ήταν τρομερή!… τα πιό αργά από δαύτα έκαναν το: Ισπανία-Αμερική σε μισή ώρα περίπου. Όταν, τώρα, επιτέθηκαν οι Έλληνες με τα αιθερικά τους όπλα καί προκάλεσαν το λυώσιμο του υπεδάφους του νησιού, ο μέν Προμηθέας βρισκόταν σε κάποιο νησί του Ατλαντικού (όχι της Καλυψούς, άλλο), όπου λούφαξε γιά κάποια χρόνια, ο Οντουάρπα ήταν επικεφαλής των στρατευμάτων στη σημερινή Σαχάρα κι εξαϋλώθηκε (μαζί μ’ αυτά) από αιθερικό όπλο των Ελλήνων, ο δέ Μελχισεδέκ το έσκασε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή με τον δικό του δίσκο, προς τη σημερινή Νορβηγία.

Το ίδιο καί η Καλυψώ, βρισκόταν στο νησί της· καί δεν ήταν η πρώτη φορά που το επισκεπτόταν. Όμως, τώρα θα έμενε εκεί γιά πάντα.

Τί έκαναν όλοι αυτοί;

Δεν γνωρίζω το γιατί ο Μελχισεδέκ πήρε αυτή την κατεύθυνση, αντί να φύγει δυτικά. Ίσως είχαν κάποια βάση εκεί οι Άτλαντες, ίσως θεώρησε πως σε περιοχή του Β. Πόλου δεν θα τον έψαχνε κανείς (βλέπε ναζιστές του 1945), ίσως θα τον βοηθούσαν κάποια γεωμαγνητικά πεδία (με τρόπο καί γιά σκοπό που σήμερα αγνοούμε)… δεν γνωρίζω. Γνωρίζω, όμως, ότι ακόμη καί σήμερα ζή. Όπως γνωρίζω κάτι γιά «αποθήκη σπόρων» κατά Νορβηγία μεριά, που γράφτηκε στα ιντερνέτια σχετικά πρόσφατα.

…Αλήθεια… Όλοι οι «ερευνητές» γράφουν γιά το τί είπε ο γενάρχης της δυναστείας Ρότσιλντ γιά τους νόμους καί το χρήμα, αλλά κανείς δεν μας είπε πού βρήκε τόσα πολλά λεφτά μαζεμένα ο Άμστελ Μάγιερ, ώστε να το παίζει μέχρι καί κεντρικός κρατικός τραπεζίτης!…

Κάνω κι εγώ κάτι απίθανες σκέψεις, ώρες-ώρες!… Τέλος πάντων, επανερχόμαστε στο θέμα μας.

Ο Προμηθέας, πάλι, μαζί με τους άλλους δυό, είχαν στήσει ένα δίκτυο μυστικών εργαστηρίων στα έρημα νησάκια του Ατλαντικού, γιά να κάνουν τις έρευνές τους απερίσπαστοι. (Σας τά ‘χω αφηγηθεί τα σχετικά.) Αυτοί κατάφεραν να κλωνοποιούν τους εαυτούς τους, κι έτσι ν’ αυτο-διαιωνίζονται ως αθάνατοι, αλλά φαίνεται πως ο Προμηθέας ήθελε να προχωρήσει τις έρευνες, καθιστώντας αθάνατο το ήδη υπαρκτό σώμα του. Διότι, βλέπεις (θα το ξεράσω εδώ), η κλωνοποίηση έχει ένα αδύναμο σημείο: γιά να πετυχαίνει, πρέπει να παίρνεις κύτταρα από το αρχικό σώμα, το γεννημένο από γονείς. Αν φτιάχνεις κλώνο από κύτταρα προηγούμενου κλώνου, τότε παράγεις ελαττωματικό προϊόν… διότι λείπει η αιθερική «σφραγίδα», που έχουν όλοι οι κανονικοί άνθρωποι. (Ο άνθρωπος δεν είναι μονάχα κρέας!) Έτσι, βλέπουμε κλώνους καί σπαρτούς, οι οποίοι δεν προέρχονται από κανονική γέννα, να γεράζουν πρόωρα, ή να μεγαλώνει η μύτη τους, κτλ.

Ειρήσθω εδώ, ότι δεν αρκεί η όποια εξόντωση των κλώνων θα λάβει χώραν στη νέα ανθρωπότητα που έρχεται. Πρέπει να καταστραφούν καί τα διατηρημένα πτώματα των αλητών που κλωνοποιούνται, μαζί με τις ψυκτικές εγκαταστάσεις… καί μόλις σας αποκάλυψα τον λόγο.

Το κακό γιά τον Προμηθέα ήταν ότι το αρχικό σώμα του, το από τη μάνα του, το είχε κάψει, όταν σκηνοθέτησε τον θάνατό του (μαζί με τους άλλους δυό κερατάδες)… κι έτσι, προφανώς παράτησε τις σχετικές έρευνες, κι ασχολήθηκε με άλλη πλευρά της Βιολογίας, σε άλλο εργαστήριο, σε άλλο νησάκι.

Μόνο που το παρατημένο εργαστήριο το ήξερε κι η Καλυψώ!!!

Μαντεύετε τη συνέχεια…

 

…Αλλά μάλλον δεν μαντεύετε τί σημασία έχουν όλ’ αυτά γιά την εποχή μας· στο σήμερα.

Αν γράψω μονάχα τις λέξεις: «Πόλεμος των Φώκλαντς», θα καταλάβετε;

Α-κρι-βώς!…

Ο Ατλαντικός δεν έχει πολλά (μικρά) νησιά. Πλην Αζορών καί Καναρίων (που είναι κατοικημένα καί διοικητικώς ανήκουν σε κράτη), ίσως υπάρχουν καμιά δεκαριά ακόμη, εκ των οποίων (δυσκόλως μέν, αλλά) κατοικήσιμα είναι ελάχιστα. Όπως πχ η Αγία Ελένη.

Εδώ καί τρείς αιώνες, λοιπόν, το ενδιαφέρον των «Μεγάλων Δυνάμεων» (κυρίως Αγγλίας καί Γαλλίας) γιά τα νησάκια αυτά μεταμφιέζεται σε «στρατιωτικό»… δηλαδή, να ελέγχουν τα περάσματα της ναυσιπλοΐας στον Ατλαντικό, ίσως καί ν’ αποτελούν ενδιάμεσες στρατιωτικές (ναυτικές, δηλαδή) βάσεις ανεφοδιασμού. Κολοκύθια με τη ρίγανη! Διότι, το να κατοικηθούν έστω κι από στρατιωτικούς, προϋποθέτει πηγές. Νερό! Ακόμη χειρότερα, καί μιλάμε γιά την εποχή των πλοίων με πανιά: αν δεν υπάρχουν πηγές (κι ως γνωστόν, το βρόχινο νερό είναι σκέτο δηλητήριο), τί ανεφοδιασμό να παρείχαν στα πλοία, που έπρεπε μερικά πλοία να ξεφορτώνουν εκεί αμέτρητα βαρέλια με νερό, ώστε να τα παραλαμβάνουν όσα έρχονται; Άσε που το νερό μπαγιατεύει.

Στον 20ο αιώνα έπαψε πλέον να παίζει το πανί ως προωθητικό πολεμικών πλοίων, καί περάσαμε στο ντήζελ. Από τη στιγμή, δέ, που έγινε η πρώτη αεροπορική ζεύξη του Ατλαντικού το 1928, αυτά τα νησάκια κατέστησαν τελείως άχρηστα ως στρατιωτικές βάσεις. (Αλλά καί με το πανί, οι ρότες ήταν συγκεκριμένες. Δεν περνούσαν κάν από μερικά απ’ αυτά τα νησάκια.) Είδαμε, δέ, ότι στον Β’ ΠΠ δεν παίξανε κανέναν ρόλο. Άρα, τί επιμένουν να τα κρατάνε ακόμη καί σήμερα, ειδικά η αγγλίτσα;… η οποία τσακώθηκε αγρίως με την Αργεντινή το 1982 γιά τα Φώκλαντς / Ίσλας Μαλβίνας;

Απλούστατα, επειδή ψάχνουν ό,τι απέμεινε από τα εργαστήρια του Προμηθέα!!!

Δεν γνωρίζω τί ακριβώς βρήκαν, αν βρήκαν. Πάντως, πιστεύω ότι θα τους είναι αδύνατον να καταλάβουν γραπτές σημειώσεις σε μιά γλώσσα του 10,000 πΧ, ή να «διαβάσουν» αποθηκευτικά μέσα τελείως άγνωστης τεχνολογίας. Ελπίζω πως δεν θα μπορέσουν – κι ελπίζω πως ούτε η αγρίως αναπτυσσόμενη Τεχνητή Νοημοσύνη θα μπορέσει να βγάλει νόημα.

Γιά το καλό όλων μας.

 

Αυτά ακριβώς κάλυπτε η Καλυψώ!… Έξυπνη γυναίκα, καταλάβαινε πως τέτοιες γνώσεις απλά θα φέρουν την καταστροφή στα χέρια μιάς μαλακισμένης ανθρωπότητας, γι’ αυτό δεν μιλούσε γι’ αυτές. (Δεν αλλάζει εύκολα η ηθική των ανθρώπων, ακόμη κι αν περάσουν χιλιάδες χρόνια… Εξακολουθεί να παραμένει χαμηλή.)

Κατά τη γνωμάρα μου, πάντως, είναι σίγουρο πως του πρότεινε του Οδυσσέα να τον κάνει κι αυτόν αθάνατον, ώστε να ζήσουν μαζί γιά πάντα. Κι αυτό το έκανε στην επταετία απάνω, όταν κέρδισε την εμπιστοσύνη του, κι αυτός τη δική της. Όμως, ο ανέτοιμος γιά τέτοια πράγματα Οδυσσέας τρόμαξε, καί την κοπάνησε.

Τέλος πάντων, άλλοι στη θέση του θα δεχόντουσαν με χίλια!  🙂

Το νησί της, τώρα, ποιό ήταν;

Ειλικρινά, δεν θυμάμαι! Δεν κρατάω αρχείο, σας το ξαναείπα. Πάντως, το είχα δεί κάποτε στην τιβή: είναι ένα νησί κάπου στον βόρειο Ατλαντικό, το οποίο σήμερα είναι ακατοίκητο καί προστατεύεται από τη συνθήκη Ράμσαρ, διότι εκεί ζευγαρώνουν καί γεννάνε κάτι θαλασσοπούλια. Δεν επιτρέπεται να παραμείνει εκεί άνθρωπος, ουδέ κάν επιστημονική αποστολή. Καί δεν θυμάμαι αν ανήκει σε κάποιο κράτος, καί σε ποιό.

Όπως καταλάβατε, γιά τα θαλασσοπούλια είναι που δεν πλησιάζει άνθρωπος, ναίαίαί! Lol!!! Αλλά υποβρύχια (καί ενδεχομένως κόττερα) επιτρέπεται να πλησιάζουν, μπας καί βρούν καμιά κρυφή σπηλιά με καλούδια! Κι ας βλέπει από ψηλά ο δορυφόρος!

Τέλος πάντων, εκεί που εγώ παρουσιάζω κενό μνήμης, μπορείτε εσείς να κάνετε την έρευνά σας, αρχίζοντας από εδώ. Υπ’ όψιν, ακόμη καί οι Μυκήνες (ναί!) των Φερόε έχουν θαλασσοπούλια καί υπάγονται στη συνθήκη Ράμσαρ, αλλά ψιλοκατοικούνται καί δέχονται καί οργανωμένα γκρούπ τουριστών. Οπότε, μάλλον δεν είναι αυτό, αν καί βρέθηκαν «υπολείμματα θρησκευτικής λατρείας αρχαίων φυλών» εκεί.

 

Κλείνοντας

Μακάρι όλες οι σημερινές Ελληνίδες ν’ αγαπήσουν τους άντρες τους όπως η Καλυψώ τον Οδυσσέα!… Αλλά καί να παίξουν καί τον έτερο ρόλο της Καλυψούς: τη διαφύλαξη της φυλετικής μνήμης! Διότι, ποιός ξέρει πόσα βράδυα μιλούσαν γιά πόσα θέματα ο Οδυσσέας με την Καλυψώ, πιασμένοι χέρι-χέρι καί χαζεύοντας τ’ άστρα… ποιός ξέρει πόσα ενδιαφέροντα πράγματα είπαν!… ανάμεσά τους καί γιά το παρελθόν καί το μέλλον της φυλής μας!!!

Καί, μέρα πού ‘ναι, εύχομαι κάθε Έλληνας να βρεί μιά Καλυψώ στην αγκαλιά του! Γιά πάντα!

 

Υγ 1: Η αφορμή γιά το παρόν δόθηκε από εδώ. Αλλα κράτησα την ανάρτηση ειδικά γιά σήμερα.

Υγ 2: Αφιερώνεται στην Ελληνίδα της …Ατλαντίδας, που κράτησε τις μνήμες της καί μου τις αφηγήθηκε.

Υγ 3: Ένα τροπικό νησί με κοκοφοίνικες, χρυσές αμμουδιές, κτλ. «Ταπετσαρία» σε οθόνη υπολογιστή.

Αναστεναγμός… της Καλυψούς. (Ναί, ζή πάλι σήμερα ανάμεσά μας, καί αφιερώνω το παρόν καί σ’ αυτήν!)

«- Θα ‘θελες να τα παρατήσουμε όλα καί να πάμ’ εκεί;»

«- Εσύ κι εγώ;»

«- Ναί!»

«- Μόνιμα;»

«- Ναί!»

«- Με τα μαγιώ μας;»

«- Ναί!»

Πονηρό λοξό αντρικό βλέμμα, να ζυγίσει αντιδράσεις.

«- Καί χωρίς ούτ’ αυτά;»

«- ΝΑΙΝΑΙΝΑΙΝΑΙΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!!!!!!!»

 

Ά, ρέ, Έλληνες!… Σας εύχομαι από καρδιάς να σας τύχει από μιά Καλυψώ στον καθέναν σας!

 

Δυόμιση χιλιάδες χρόνια εκεί ψηλά στον Όλυμπο!

αν σήμερα, ακριβώς σαν σήμερα, δυόμιση χιλιάδες χρόνια πρίν, γύρω στους χίλιους πεντακόσιους Έλληνες…

…λίγοι πάνω, λίγοι κάτω, τόσοι περίπου…

…περνούσαν στην αθανασία…

…μέσα από τις Θερμές Πύλες.

 

Η ιστορία είναι γνωστή. (Είναι; ) Κατεβαίνουν οι Πέρσες στην Ελλάδα γιά δεύτερη φορά μέσα σε δέκα χρόνια, σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμά τους. Αυτός που τους έβαλε –παλαιόθεν, πρό 30ετίας, όχι πρίν καναδυό μερόνυχτα- φυτίλια να κάνουν τέτοια δουλειά, ήταν ένας σκατιάρης ονόματι Μαρδόνιος (Μαρδοχαίος, Μορντεχάϊ, Μαλντέκ)… μόνο που καθόλου δεν ήταν Πέρσης, όπως γράφει -βλακωδώς- η Γουΐκι. (Τ’ ήταν, τότε; μυτόγκας ήταν! Με τέτοιο όνομα, τί περιμένατε να ήταν; Άκου ερώτηση!… Καί σιγά μην του τη χαρίσω, λόγωι των ηλιθίων «αντιρατσιστικών» νόμων της σήμερον, που ισχύουν στο προτεκτοράτο μας. Επίσης, ήταν νταβατζής της αδερφής του! Μπουμπούκι σκέτο, από χαρακτήρα!  🙂  )

Οι Πέρσες έχουν τόσο πολυάριθμο στράτευμα, που δεν βρίσκουν καμμία συστηματική αντίσταση απ’ τους Έλληνες στο πέρασμά τους, παρά μόνον κλεφτοπόλεμο. Από φόβο καί μόνον, κανείς δεν τους αντιστέκεται. Ωστόσο, οι νότιοι Έλληνες αποφασίζουν να τους σταματήσουν σε στενό πέρασμα, όπου η αριθμητική υπεροχή των Περσών εξουδετερώνεται. Διαλέγουν, λοιπόν, τα Τέμπη – αλλά το ξανασκέφτονται, φοβούμενοι μήν υποχωρήσουν οι Θεσσαλοί λόγωι φόβου. (Διότι, σου λέει, κάμπος είναι· άμα τους την πέσουν οι Πέρσες, δεν θά ‘χουν πού να πάνε να κρυφτούν. Άρα, με πιθανότητα 99% θα «μηδίσουν».) Έτσι, παρατάνε τα Τέμπη καί κατεβαίνουν νοτιώτερα, στις Θερμοπύλες.

Εκεί, όντως ξαναστενεύει η ξηρά, κι αφήνει ένα στενό πέρασμα, σχεδόν μή χρησιμοποιήσιμο γιά τον πολυάριθμο Περσικό στρατό. Τωί καιρώι εκείνωι, βέβαια. Μην κάνετε συγκρίσεις με το σήμερα – τη διπλή εθνική οδό καί την ηλεκτρική διπλή σιδηροδρομική γραμμή, συν τον κάμπο του Σπερχειού. Τότε, η θάλασσα έφτανε περίπου μέχρις εκεί, όπου σήμερα βρίσκεται το άγαλμα του Λεωνίδα. Ο κάμπος του Σπερχειού αναπτύχθηκε από τότε (εδώ καί δυόμιση χιλιετίες) με τις προσχώσεις του ποταμού.

 

Ο βασιλιάς της Σπάρτης Λεωνίδας ( = Λιονταράκος), γιά την ακρίβεια ο ένας από τους δυό βασιλιάδες της πόλης, σχεδόν παρακούοντας τους αναποδιασμένους κωλόγερους εφόρους (καί γιατί να μην τους παρακούσει; εξήντα χρονών ήτανε· δεν είχε ανάγκη κηδεμόνων), παίρνει τριακόσιους ψυχωμένους συμπολεμιστές του καί πάει να υπερασπίσει το στενό. Μαζί του, μερικές χιλιάδες ντόπιοι (Θεσπιείς, Φωκείς, καί άλλοι), συν (εκόντες-άκοντες) καμιά τετρακοσαριά όμηροι απ’ την μηδίσασα Θήβα. (Οι οποίοι στο τέλος της μάχης παραδόθηκαν στους Πέρσες αυτοβούλως· αλλά μέσα στην αναμπουμπούλα οι Πέρσες τους σκότωσαν, νομίζοντας οτι είχαν να κάνουν με πραγματικούς αντιπάλους παραδοθέντες.)

Όμως, κι ενώι η μάχη είχε αρχίσει στις 9 Αυγούστου, κι ενώι ήδη είχαν περάσει τρείς μέρες με τους Πέρσες φρακαρισμένους στο στενό των Θερμοπυλών, βρέθηκε ένα όρθιο δίποδο κρέας ονόματι Εφιάλτης, καί πρόδωσε. Οδήγησε καμιά δεκαριά χιλιάδες επίλεκτους Πέρσες πολεμιστές από ένα ορεινό μονοπάτι, την Ανοπαία Ατραπό, στο πίσω μέρος των Ελλήνων στο στενό των Θερμοπυλών, κι έτσι η μάχη ήταν πιά άνιση καί χάθηκε. Στις 13 Αυγούστου του 480 πΧ, οι υπό την γενική αρχηγία του Λεωνίδα Έλληνες περνούσαν στην αθανασία!

Δυστυχώς, κι ενώι ο Λεωνίδας είχε πληροφορηθεί γιά το μονοπάτι καί προνόησε να βάλει χίλιους ντόπιους Φωκείς να το φυλάνε, αυτοί δεν περίμεναν νυχτερινή επίθεση από τους Πέρσες… δεν συνηθιζόταν τους καιρούς εκείνους οι νυχτερινές πολεμικές επιχειρήσεις. Πιάστηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο οι Φωκείς, σκόρπισαν καί λάκησαν μπροστά στους δέκα χιλιάδες Πέρσες επίλεκτους, καί δυστυχώς δεν σκέφτηκαν να πάνε τρέχοντας (όσοι φτεροπόδαροι απ’ αυτούς μπορούσαν) να ειδοποιήσουν τους μαχόμενους κάτω στον κάμπο, φεύγοντας μπροστά στην Ανοπαία Ατραπό, κι όχι στα πλάγιά της. (Κι όμως, θα μπορούσαν να το κάνουν – θεωρητικά, τουλάχιστον. Δες καί παρακάτω.)

 

Σήμερα έχουμε ένα μεγαλοπρεπές μνημείο του Λεωνίδα καί των Τριακοσίων του, συν ένα λιγώτερο μεγαλοπρεπές, αλλά σαφώς επικό καί λυρικό μαζί, γιά τον Δημόφιλο, τον γυιό του Διαδρόμου καί τους Θεσπιείς του. Τά ‘χω επισκεφθεί αρκετές φορές καί τα δύο… κι όνειρο τό ‘χω να διασχίσω την Ανοπαία Ατραπό ανάποδα!

Αυτή βρίσκεται μέχρι σήμερα εκεί που βρισκόταν καί τότε, καί εχρησιμοποιείτο έως καί λίγο μετά τον Β’ ΠΠ από τους χωρικούς της περιοχής – με πόδια καί με υποζύγια. Με τη μαζική έλευση-επέλαση των αυτοκινήτων (κατά καί μετά τις δεκαετίες του 1960 καί 1970) σχεδόν ξεχάστηκε, αλλά εξακολουθεί να είναι μιά όμορφη πεζοπορική διαδρομή.

Χοντρικά, η Ανοπαία Ατραπός είναι ετούτη εδώ (με το κίτρινο) – κι άμα θέλετε, κάντε ζούμ στο Γκουγκλ Έρθ, να δήτε το μονοπάτι καθαρά:

 

 

Το στρατόπεδο των Περσών είναι με το κόκκινο, των Ελλήνων με το γαλάζιο, ο γαλάζιος κύκλος είναι -στο περίπου- η θέση των Φωκαέων (γιά να έχουν το πλεονέκτημα της ανηφόρας έναντι του εχθρού), καί η μπλέ γραμμή είναι η τότε ακρογιαλιά.

Το εργαλείο «path» του Γκούγκλ Έρθ μετράει την απόσταση στα 18.32 χιλιόμετρα… καί καταλαβαίνουμε τί ακριβώς έγινε το βράδυ της 12ης προς 13η Αυγούστου, καλή ώρα σαν τώρα που γράφω το αρθράκι:

Το απόσπασμα των Περσών (με τον Εφιάλτη μπροστά να το σαλαγάει) έφυγε προς τα δυτικά του στρατοπέδου τους κατά τις δέκα με έντεκα το βράδυ (με κανονική -κι όχι «θερινή»- ώρα, τέτοια μέρα έχει ήδη σουρουπώσει πρό πολλού), χωρίς οι Έλληνες να έχουν ορατότητα το τί γίνεται. (Τους Πέρσες τους έκρυβε η προεξοχή του Καλλίδρομου.) Οι Φωκείς, φεύγοντας πανικόβλητοι, δεν πρόβαλαν αντίσταση, κι έτσι η πορεία των Περσών συνεχίστηκε σχεδόν χωρίς διακοπή.

Επειδή έχω εμπειρία καί πεδινών καί ορειβατικών πορειών με ομάδες, τόσο πολιτικές, όσο καί στρατιωτικές, σας λέω ότι στο ίσιωμα ο πεζός εκπαιδευμένος στρατιώτης κάνει έξι χιλιόμετρα την ώρα με γρήγορο βάδισμα, καί με συντεταγμένο τροχαδάκι δέκα. (Έτσι ακολουθούσαν παλιά τους έφιππους. Δες πχ Γιαπωνέζικες ταινίες με πολέμους φεουδαρχών με σαμουράϊ.) Στο βουνό, όμως, δεν σηκώνει τροχάδην, αλλά μονάχα συντεταγμένο βηματισμό ομάδας (αν καί με ελεύθερο ρυθμό καί διασκελισμό) – με μέγιστη ταχύτητα τα τρία χιλιόμετρα την ώρα. Επομένως, οι Πέρσες έκαναν ένα γεμάτο εφτάωρο γιά να παρακάμψουν το βουνό καί να βρεθούν στα νώτα των Ελλήνων, δηλαδή έφτασαν εκεί (μαζί με τις στάσεις γιά κατούρημα) κατά τις έξι το πρωῒ.

Το ότι δεν συνεχίζω την κίτρινη γραμμή μέχρι την πεδιάδα (παρά το ότι το μονοπάτι όντως κατεβαίνει μέχρι κάτω), οφείλεται στο ότι οι Πέρσες, λέει ο Ηρόδοτος, θες επειδή φοβόντουσαν τους Έλληνες (επί τρία μερόνυχτα είχαν μαζέψει αρκετό βρωμόξυλο στην καμπούρα τους, καί πλέον είχαν εμπειρία του τί εστί βερύκοκο), θες επειδή τους είχε βγεί η πίστη απ’ την ορεινή πορεία, κατέφυγαν σε παρακείμενο υπερυψωμένο λόφο (εκεί που σταματάω τη γραμμή), καί πλάκωσαν τους Έλληνες στις σαϊτιές. Έτσι πέθαναν οι υπερασπιστές των Θερμοπυλών, κι όχι σε μάχη εκ του συστάδην. Άλλως τε, τους ρίχτηκαν κι από βόρεια οι λοιποί Πέρσες… κατά τις δέκα, έντεκα το πρωῒ εκείνης της φοβερής 13ης Αυγούστου, όλα είχαν τελειώσει.

 

Εμείς εδώ, όμως, δεν τελειώσαμε ακόμη. Έχουμε την έντονη απορία, του τί ήταν ο Εφιάλτης… διότι κανείς δεν μας την απάντησε επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Κι επειδή εξακολουθεί να μην την απαντά κανείς, θα την ψάξουμε εμείς από μόνοι μας την απάντηση.

Πρόδωσε, τάχα, μονάχα από φόβο καί φιλοχρηματία; Καί γιατί άλλοι κάτοικοι της περιοχής, εξ ίσου φοβισμένοι καί παραδόπιστοι, δεν πρόδωσαν;

Ο φίλος Μποτίλιας έδωσε κάποτε την ερμηνεία ότι αυτό δεν ήταν το όνομα του προδόταρου, αλλά παρατσούκλι – «ο επί του άλματος», παναπεί ο σαλταρισμένος. Εν άλλαις λέξεσιν, ο Εφιάλτης ήταν κάποιο ανισόρροπο άτομο, θύμα των Κρονίων ιερατείων, που έκανε ό,τι έκανε μέσα σε κατάσταση όχι πλήρους συνειδήσεως, αλλά ημιμαστούρας (καί ενδεχομένως καί ψυχικού «προγραμματισμού»). Ίσως… αν καί, καλό θα ήταν να είχαμε κι άλλα στοιχεία γιά την σκοτεινή αυτή υπόθεση.

Μιά δεύτερη, τελείως «επίπεδη» καί πρακτική ερμηνεία (οφειλόμενη στην Γραμματέψ μας), είναι πως ο Εφιάλτης ήταν απλά ένα χεσμένο απάνω του από τον φόβο (καί φιλοχρήματο) ανθρωπάκι· καί καλό θα είναι να μήν ψάχνουμε πάντα γιά εχθρούς σε τέτοιες περιπτώσεις (λέει η Γραμματέψ), πρίν ψάξουμε γιά δικούς μας προδότες, που ξεπηδάνε σχεδόν πάντα από το σύνολο των βήτα διαλογής ατόμων (των συμπλεγματικών καί των περιθωριακών, δηλαδή).

Αλλά σας έχω καί μιά τρίτη εξήγηση, δική μου.

 

…Όταν, λοιπόν, το μιαρό ζεύγος Δευκαλίωνα καί Πύρρας σήκωνε τις ταφόπλακες κι έκανε κλωνοποίηση σε (φρεσκο)πεθαμένους, λέτε πως το κάνανε γιά καλό; επειδή τάχα είχαν χαθεί (με τον Κατακλυσμό) οι άνθρωποι καί δεν ήταν ωραίο θέαμα η ερημιά; (Καταπώς λέει η -στο σημείο αυτό- «πειραγμένη» Μυθολογία μας.)

Καί γιατί δεν κάνανε κλωνοποίηση σε ζωντανούς; (Αφού διασώθηκαν μερικοί, καταπώς γράφει ο Πλάτων.)

Να σας πω εγώ γιατί.

Διότι στο πτώμα έχει ήδη φύγει η ψυχή, κι ο κλώνος πεθαμένου προγραμματίζεται χωρίς εμπόδια.

Επομένως, όταν φτιάχνεις μιά στρατιά προγραμματισμένων κλώνων καί την αμολάς ανάμεσα στους κανονικούς ανθρώπους, δεν το κάνεις γιά καλό. Κάτι άσχημο έχεις στο μυαλό σου!… που θα σου δώσει καρπούς αργότερα. Μπορεί καί πολύ αργότερα.

Καί βέβαια, ο προγραμματισμός ενός κλώνου / ενός σπαρτού περιλαμβάνει καί μηχανισμούς ασφαλείας. Εδώ ένα φτηνό κινητό κι έχει ένα σωρό κρυμμένους αριθμούς (κάτι «ιμέϊ» καί κάτι τέτοια), υποτίθεται γιά να μή σου το κλέψουν (καί γιά ν’ αυτορουφιανεύεσαι στις εταιρείες τηλεφωνίας καί τις «υπερεσίες» πίσω απ’ αυτές)· άσε τις ένα σωρό κρυμμένες δυνατότητες, που τις βρίσκεις μονάχα με «χακέματα» – που με τη σειρά τους τα βρίσκεις σε αμέτρητα βίντεα στα γιουτιούμπια! Δεν θά ‘χει / δεν θά ‘χε ένας κλώνος τέτοια πράγματα, εκμεταλλεύσιμα σε περίπτωση που χρειαζόταν; Ουδέν καινόν υπό τον Ήλιον, άλλως τε!… αν νομίζουν οι κατασκευαστές κινητών τηλεφώνων ότι πρωτοτυπούν!

[Παρένθεσις πρώτη:

Μακάρι να ήξερα τα «χακέματα» γιά κάτι σπαρτούς, που μας κουβαλήθηκαν καί μας κατσικώθηκαν εδώ, να τους κάνω σπαρτόσκονη!… Μεγάλη υπόθεση αυτή· ενστικτωδώς γνωρίζω πως κάπου -καί πού συγκεκριμένα– υπάρχουν καταγραμμένα, αλλά άντε να καταλάβεις τί λέει ένα κείμενο με συμβολικές ερμηνείες των λέξεων, καί δή γραμμένο σε μιά γραφή αχρησιμοποίητη εδώ καί δέκα χιλιάδες χρόνια!]

[Παρένθεσις δευτέρα:

Με την ίδια λογική, κι εμείς οι κανονικοί ( ; ) άνθρωποι έχουμε τέτοιους μηχανισμούς, καθ’ ό «βελτιωμένοι» κατά καιρούς από πχ τη Θεά Αθηνά, ή άλλες θείες οντότητες… αλλά άντε να τους βρείς!

«- Καί τί θες να πείς, ρέ Εργοδότη; ότι πρέπει ν’ αρχίσουμε να ψαχνόμαστε;»

Ξέρω καί ‘γώ; αν έχουμε λύσει όλα τ’ άλλα προβλήματά μας, καί δεν έχουμε κάτι καλύτερο ν’ ασχοληθούμε… Άλλως τε, πάντα υπάρχουν περιθώρια γιά βελτιώσεις!  🙂

Βέβαια, οι «υπερεσίες» είναι χίλια τοις εκατό πεπεισμένες πως όντως υπάρχουν τέτοιοι μηχανισμοί – κι εννοείται πως λύσσαξαν να τους βρούν, με κάτι Μάρκ Ούλτρα, κτλ κτλ κτλ. Ευτυχώς, όμως, δεν έχουν ξεκλειδώσει τα πάντα. Καί μάλλον ούτε πρόκειται.]

 

Στο σημείο αυτό, ο λογικός αναγνώστης θα με ρωτήσει τί ανακατεύω την προχωρημένη Βιολογία με τους ήρωες των Θερμοπυλών… κι εντάξει, καταλάβαμε τί θές να πείς ρέ Εργοδότη, ο Εφιάλτης ήτανε απόγονος ενός Δευκαλιώνειου κλώνου, γι’ αυτό φέρθηκε όπως φέρθηκε. Επομένως, γιατί δεν κλείνω το άρθρο;

• Διότι, αγαπητά μου παιδιά, η μάχη γιά την επιβίωση της Ελλάδας καί των Ελλήνων ΔΕΝ τελείωσε ΠΟΤΕ από τότε!… από την 13η Αυγούστου του 480 πΧ! Συνεχίζεται! Αόρατη – καί άρα, πιό ύπουλη!
  
• Καί διότι οι Εφιάλτες εξακολουθούν να ζούν ανάμεσά μας!

Αναρωτήθηκες ποτέ, αναγνώστη μου, έτσι γιά παράδειγμα…

• Σε τί διαφέρεις εσύ, που δεν φοράς μάσκες κι αηδίες, με τον κάθε χέστη, που φοράει μάσκα συνεχώς;
• Σε τί διαφέρεις εσύ, που θες να υπερασπιστείς την Πατρίδα μας με κάθε τρόπο, μ’ αυτόν που κοιτάζει να βγάλει ψεύτικο διαβατήριο, γιά να την κοπανήσει έξω ως δήθεν αλλοδαπός;
• Σε τί διαφέρεις εσύ, που μπορείς να σκέφτεσαι (πχ ότι ο -ενδεχομένως μολυσμένος- αέρας μπαίνει κι απ’ τα πλάγια της μάσκας), με τον μαλάκα, που πάει καί φιλάει τα χέρια των πωλητικών;

Αν αναρωτήθηκες, καλώς – καί ήδη θα κατάλαβες πού το πάω.

Έχουμε μάχες καί μάχες μπροστά μας! Αν κι όχι εφάμιλλες σε δυσκολία με την των Θερμοπυλών, αλλά ούτε κι εύκολες.

 

Όθεν, να το κλείσω το κείμενο, ως είθισται στις εθνικές επετείους! (Αλλά μακριά από μας το ψεγάδι ότι αποτελούμε σαπιορήτορες-αναφορατζήδες.)

Λοιπόν:

 

 

 

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

 

Υγ: Έχει κι άλλο, που συνδέει το τότε με το σήμερα. Η 13η Αυγούστου είναι η δεύτερη σε ισχύ «πύλη» μέσα στο έτος. (Βλέπε πείραμα της Φιλαδέλφειας, μάχη του Μαραθώνα, κτλ.) Άρα γε, να ξέρανε τέτοια κόλπα κι οι Πέρσες, καί να προετοιμαζόντουσαν καταλλήλως (από μεταφυσικής πλευράς, εννοώ) γιά το πότε καί πώς θα δώσουν μάχη;

Καί γιατί όχι; Όλοι οι Ανατολίτες έχουν ολόκληρα βιβλία θεωρίας γιά οιωνούς κτλ κτλ. Άλλως τε, «Εκ της Περσίας έρχονται τρείς Μάγοι με τα δώρα!»…

…Καί «οι μάγοι με τα δώρα εκ Περσίας» είχαν ξαναδώσει μάχη με Έλληνες ακριβώς δέκα χρόνια πρίν! Στις 13 Αυγούστου του 490 πΧ, στον Μαραθώνα!

Το θέμα είναι πως σήμερα οι Πέρσες δεν θα πολεμήσουν μ’ εμάς… κάποιοι άλλοι, όμως, θα το κάνουν. («Τούρκοι» ονομάζονται, Εργοδότη!) Αν ξέρουν τέτοια κολπάκια κι αυτοί, καλά θα κάνουμε να οργανωθούμε καλύτερα.

 

Ελληνο-Τουρκική συνομοσπονδία; ΌΧΙ, ευχαριστώ!

Αφιερώνεται σ’ όλους τους πραγματικούς Έλληνες πατριώτες

που ακούν «Τουρκία» καί ξερνάνε

 

ίναι απόλυτα σωστό το ότι παίρνεις καλές απαντήσεις, μονάχα όταν κάνεις καλές ερωτήσεις.

Με αφορμή, λοιπόν:

Την εύνοια του Ίωνος Δραγούμη στην ιδέα μιάς Ελληνο-Τουρκικής συνομοσπονδίας…

…συν την αντίστοιχη εύνοια του Ιωάννη Μεταξά…

…συν την αντίστοιχη εύνοια του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδοπούλου…

…συν την αντίστοιχη -αν κι όχι ακριβώς- «Τουρκοφιλία» των μεταπολιτευτικών γκουβέρνων…

…κάνουμε την καλή ερώτηση:

Τί διάολο, μέλι έχει αυτή η ιδέα, καί δε λέν’ όλοι αυτοί να ξεκολλήσουν;

Καί καλά· δικαιολογούνται κάπως όσοι είναι καταγωγής από Ιωνία ή Κωνσταντινούπολη, όπως ο απώτερης Φαναριώτικης καταγωγής Μεταξάς. Εκεί, εντάξει, μπορείς να επικαλεστείς συναισθηματικούς λόγους. (Αν καί δεν είναι διόλου επαρκείς, να εξηγήσουν το κόλλημα.) Αλλά οι υπόλοιποι; πχ ο Πελοποννήσιος χωριάτης Παπαδόπουλος, τί σχέση είχε;

 

Ήδη το αναφέραμε: ο Δραγούμης (κι αυτός απώτερης Φαναριώτικης καταγωγής κατά ένα μέρος) υποστήριζε μιά τέτοια συνομοσπονδία, επηρεασμένος τα μάλα από τον μέντορά του στο θέμα, τον Σουλιώτη-Νικολαΐδη. Καί η αιτιολογία ήταν πως ένα τέτοιο δίπολο (Ελλάδας με Τουρκία, δηλαδή) θα έπρεπε να υπάρξει, ώστε ν’ αναχαιτιστεί η κάθοδος των Ρώσσων προς νότον. (Βλέπετε, τώι καιρώι εκείνωι είχε αρχίσει να φουντώνει ο Πανσλαυϊσμός.)

Αυτό, όντως, μας δίνει ένα κλειδί προς την απάντηση που αναζητούμε. Ωστόσο, δεν είναι επαρκές στοιχείο από μόνο του· οπότε, συνεχίζουμε το ψάξιμο.

 

α. Τί -μπορεί να- είναι μιά Ελληνο-Τουρκική συνομοσπονδία;

Μία ένωση των δύο αυτών κρατών σε μία ενιαία κρατική οντότητα· αυτό θα είναι πρωταρχικώς.

Βέβαια, αμέσως προκύπτουν προβλήματα, από τα πιό απλά (πχ πού θα βρίσκεται η πρωτεύουσα), μέχρι τα σύνθετα καί δύσκολα (πχ ποιός θα κάνει ουσιαστικώς κουμάντο). Ή κι ενδιάμεσα, πχ τί ρόλο θα έχει ο καθένας.

Στο τελευταίο ερώτημα, κανείς δεν απαντάει επί της ουσίας· αλλά, άπαντες οι της δικής μας μεριάς «φιλομόσπονδοι» κολακεύονται με σκέψεις, ότι εμείς θα είμαστε τα κεφάλια καί θα διοικούμε καθήμενοι σε πολυθρόνες (διότι το αξίζουμε), κι οι Τούρκοι θα κάνουν τις παρακατιανές δουλειές – πχ φαντάροι. Κούνια που τους κούναγε!… καί δεν εννοώ τους Τούρκους μελλοντικούς φαντάρους.

 

Πες, όμως, ότι όλ’ αυτά τα προβλήματα ξεπερνιούνται. Τί θα γίνει μετά; Αυτό το κράτος, τί ρόλο θα παίζει στην περιοχή, εκτός από τον φελλό στο μπουκάλι των Στενών καί του θαλασσίου διαδρόμου του Αιγαίου (να μην περνάνε οι Ρώσσοι προς Μ. Ανατολή) ;

Χμμμ… αυτό το κράτος-μαϊμού γεωγραφικώς κάθεται επάνω στην λεγόμενη «ενδιάμεση περιοχή», που είναι (σχεδόν) το Άλφα καί το Ωμέγα της Γεωπολιτικής. Κατέχει το «μαγαζί-γωνία», να το πούμε λαϊκά. Άρα, όποιος το κατευθύνει, ελέγχει σχεδόν όλον τον πλανήτη!!!

Κι εδώ, μας δόθηκε το δεύτερο κλειδί προς την απάντηση που ψάχνουμε. Αρχίζουμε να κατανοούμε το ποιανών πραγματικά ο κώλος καίγεται τόσο πολύ γιά τη δημιουργία μιάς τέτοιας παρά φύσιν συνομοσπονδίας. Μην ξεχνάτε, άλλως τε, ότι η Γεωπολιτική -ως έννοια- έσκασε μύτη ακριβώς τον καιρό που Δραγούμης καί Σουλιώτης-Νικολαΐδης συζητούσανε την σκοπιμότητα της Ελληνο-Τουρκικής συνομοσπονδίας! Καί με γνωστόν τον «ευτυχή μπαμπά» του μωρού «Γεωπολιτική», καταλαβαίνουμε άριστα το πώς καί το γιατί!… καταλαβαίνουμε από πού ξεκίνησε αυτή η ιδέα, καί πώς επιβλήθηκε.

Θα τα συζητήσουμε όλ’ αυτά προς το τέλος του παρόντος· αλλά πρίν απ’ αυτό, θα πούμε καναδυό απαραίτητα πραγματάκια.

 

β. «Ελληνοπρεπή» επιχειρήματα υπέρ της συνομοσπονδίας αυτής

…Το εξής ένα: ότι μ’ αυτήν ουσιαστικώς ανασταίνεται το Βυζάντιο, που ήταν Ελληνικό. Άρα, αφού μας ανήκε, θα μας ανήκει καί πάλι, το δικαιούμαστε, «χαμένες πατρίδες», καί τα λοιπά, καί τα λοιπά.

Ταυτόχρονα, εδώ συνυπάρχει το λεγόμενο «Φαναριώτικο όραμα», στο οποίο πίστευαν πολλοί μετά το 1453 (κι όχι μόνον ιερωμένοι του πατριαρχείου), αλλά κι εξακολουθούν να πιστεύουν μέχρι σήμερα: ότι, δηλαδή, ένα τέτοιο κράτος (ή ακόμη κι αυτοκρατορία) ας είναι ό,τι θέλει, ας έχει ό,τι κατοίκους γουστάρει (ενδεχομένως γύφτους, ή διαφόρους τυχοδιώκτες τριτοκοσμικούς καί μή…), αρκεί οι Έλληνες να κάνουν κουμάντο, έστω καί ως μυστικοσύμβουλοι. Διότι την ξέρουν την τέχνη του διοικείν από τα χρόνια του Βυζαντίου. (Ενώι προφανώς οι Τουρκαλάδες δεν σκαμπάζουν από κρατική διοίκηση· δεν έμαθαν τίποτε από το 1453. Ναί, πώς;!)

Όμως…

 

γ. Γιατί ΔΕΝ μπορεί να σταθεί μιά τέτοια συνομοσπονδία

Γιά πολλούς λόγους. Όπως:

 

i. Προσοχή, εύθραυστον!

Ένα πολυφυλετικό καί πολυθρησκευτικό κράτος είναι γίγαντας με πήλινα πόδια. Ανά πάσα στιγμή υπόκειται σε φυγόκεντρες  καί διασπαστικές τάσεις, καί ειδικά άμα του βάλουν μπουρλότο ξένοι πράκτορες. (Βλέπε Ουκρανία καί «Αραβικές Ανοίξεις».) Άρα, ανά πάσα στιγμή είναι εκβιαζόμενο, καί σαφώς ασταθές.

Ως Έλληνες, να το κάνουμε τί, ένα τέτοιο κράτος, λοιπόν; Δεν έχουμε αρκετούς μπελάδες με τούτο ‘δώ; θέλουμε κι άλλους;

[Καί ναί, υπονοώ ακριβώς αυτό που ενστικτωδώς συλλάβατε: η μελλοντική νομοτελειακή επιστροφή των Ελλήνων της Ανατολής στις πατρογονικές τους εστίες σημαίνει αυτομάτως καί απαρεγκλίτως την ολοσχερή εκδίωξη ή καί ΕΞΟΝΤΩΣΗ (αν χρειαστεί) παντός αλλοφύλου. Καί αδιαφορώ πλήρως γιά τις τυχόν αντίθετες «ανθρωπιστικές» γνώμες, όπως ακριβώς κάθε αλλόφυλος -καί προδότης- αδιαφορεί πλήρως γιά την ύπαρξη τη δική μου καί των παιδιών μου.]

Ως αντιπαράδειγμα, θυμηθήτε την κατάντια της πάλαι ποτέ κραταιάς Αυστροουγγαρίας, που μάλιστα μας πήγε κόντρα το 1821!

 

ii. Ανατολική ΡΩΜΑΪΚΗ -όχι Ελληνική- Αυτοκρατορία

Το επίσημο όνομα του Βυζαντίου· το οποίο «Βυζάντιο» το εφηύρε ως όνομα της αυτοκρατορίας αυτής Δυτικός τις ιστορικός, γιά να την μειώσει.

Το Βυζάντιο δεν υπήρξε εξ αρχής Ελληνικό, καθ’ ό συνέχεια της Ρώμης· Ελληνικό άρχισε να γίνεται αιώνες αργότερα εξ ανάγκης, καί τμηματικώς. Εάν επισκεφθήτε το Βυζαντινό Μουσείο στην Αθήνα, θα δήτε κρατικά χειρόγραφα έγγραφα δίγλωσσα (Λατινικά-Ελληνικά), χρονολογούμενα από τον καιρό του Νικηφόρου Φωκά… δηλαδή κάπου το 950 μΧ. (Κι αν θυμάμαι καλά, ύστερα από δεκαετίες που το επισκέφθηκα ως φοιτητής.) Πράγμα που σημαίνει ότι μέχρι τον 10ο αιώνα τα Λατινικά συνέχιζαν να υπάρχουν στο Βυζάντιο κανονικά, κανονικώτατα… – καί γλώσσα ίσον πολιτισμικό περιβάλλον ίσον έδαφος ίσον επικράτεια χώρας. (Γιατί οι πραγματικοί πατριώτες ΔΕΝ θέλαμε ν’ αναγνωριστεί γλώσσα «Μακεντόνσκυ»; από ιδιοτροπία; )

Ναί μέν, τα Λατινικά είναι καθαρή μορφή της Ελληνικής (πχ «est» καί «εστί», κτλ κτλ κτλ), καθ’ ό καί οι δυό γλώσσες είναι δίδυμα παιδιά των Πελασγικών Ελληνικών· αλλά, δυστυχώς, τα Λατινικά συνοδεύονται κι από κάποια «παράσιτα», καθόλου φιλικά. Παρακάτω οι εξηγήσεις.

Κι όχι μόνον δεν υπήρξε Ελληνικό το Βυζάντιο, απεναντίας υπήρξε ΑΝΘελληνικό. Καί στη νοοτροπία (δεν ήθελε να βλέπει Έλληνες ούτε ζωγραφιστούς), αλλά ακόμη καί σ’ αυτήν την θρησκεία· εννοώ την ίδια γιά όλους κρατική θρησκεία, τον ορθόδοξο χριστιανισμό… άσε την αρχαία Ελληνική! Θυμηθήτε πχ την Εικονομαχία, που ήταν ευθεία επίθεση στο Ελληνικό Πνεύμα, που άρχισε δειλά-δειλά να επανέρχεται μετά από αιώνες Ρωμαϊκής Κατοχής… κι όχι επίθεση σε κάποιες λεπτές θρησκευτικές έννοιες (περί του αν ο Θεός είναι πνεύμα κι έχει μορφή, κτλ). Με πληθώρα βαρβάρων να κάνουν επιδρομές κάθε τρείς καί λίγο, σιγά μήν τους μάρανε τους εικονομάχους αυτοκράτορες το θρησκευτικό φιλοσοφείν! Εντολές είχαν οι άνθρωποι από το απόκρυφο ιερατείο τους, που απλώς έσπευσαν να τις εφαρμόσουν επί των κεφαλών των υπηκόων τους.

Αλήθεια, κάτι σημερινοί χαζοβιόληδες, που παραληρούν: «Με όρθιο κεφάλι Βυζάντιο καί πάλι!», ποιό ακριβώς Βυζάντιο γουστάρουν; να μας το πούν, να ρυθμίσουμε τη χρονομηχανή καταλλήλως – να τους διευκολύνουμε, βραδερφέ!

• Το πρώϊμο, του «Ες έδαφος φέρειν», καί τους -δασκαλεμένους- Γότθους μέσα στην Ελλάδα μπάτε σκύλ’ αλέστε κι αλεστικά μή δίνετε;
• του δολοφόνου Ιουστινιανού;
• το Εικονομαχικό;
• των φελλών διαδόχων του Βασιλείου Β’;
• του αρχιπροδόταρου σκατόψυχου Μιχαήλ Φελλού;
• των άλλων φελλών, αυτωνών που μας κουβάλησαν εδώ τους Φράγκους το 1203;
• των ετέρων ηλιθίων, που μας κουβάλησαν Ενετούς, Γενουάτες, Καταλανούς;
• των αρχιλαμόγιων τύπου Δημητρίου καί Θωμά Παλαιολόγων, ή Γεννάδιου-Σχολάριου;

Ποιό Βυζάντιο απ’ όλα;

Όλο κι όλο το αξιόλογο Βυζάντιο, με σαφώς κάποια καθαρά Ελληνική χροιά, ήταν τρείς αυτοκράτορες… καί μιά γυναίκα: Νικηφόρος Φωκάς, Ιωάννης Τσιμισκής, Βασίλειος Β’ Βουλγαροκτόνος, καί η εστεμμένη φόνισσα Θεοφανώ – σύζυγος του πρώτου, παλλακίδα (ευγενικά το διατυπώνω) του δευτέρου, καί μητέρα του τρίτου. Όλες οι υπόλοιπες περίοδοι, βρώμα καί δυσωδία.

 

iii. Πότε σκοπεύετε να το διοικήσετε, ωρέ Φαναριώτες;

Του αγίου Βίτου ανήμερα;  🙂

Αυτός είναι ακριβώς ο άγιος της παροιμίας που υπονοώ! lol!!! «Βίτος» σημαίνει «Ζώης» στα Ελληνικά, αλλά ο Εμμανουήλ Ρόΐδης αναφέρει (στην περίφημη «Πάπισσα Ιωάννα» – εδώ, αλλά ακόμη δεν το ανέβασαν ολόκληρο· σας υπόσχομαι, πάντως, να χεστήτε στο γέλιο, αν δεν το έχετε ήδη διαβάσει… με σαφώς δύσοσμα αποτελέσματα!  🙂  ) πως ένα παρεκκλήσιο του αγίου αυτού βρισκόταν σε σπήλαιο, «…ιερόν τώι πάλαι τώι Πριάπωι»!  Οπότε… καταλαβαίνετε…  🙂  (Κι αν δεν καταλαβαίνετε, ιδού κι ο Πρίαπος! Καρα-Lol!!!)

Οι Φαναριώτες δοκίμασαν μέν να καταλάβουν την κρατική μηχανή της Οθωμανίας, αλλά με πενιχρά αποτελέσματα· too little, too late, που λένε καί οι αγγλίτσοι. Κάτι βοεβόνδες στη Μολδοβλαχία γινήκανε (καί μετά παρέλευση αιώνων, όχι αμέσως), κάτι δραγουμάνοι (μεταφραστές), τέτοια ψιλοπράγματα. Τα καλά τα κοψίδια της Οθωμανίας (κρατικά λεφτά συν υπουργιλίκια) τα τρώγανε οι εβραίοι· οι οποίοι, σημειωτέον, κουβαλήθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία μόλις 39 χρόνια μετά την Άλωση. Έτσι είναι τα σαΐνια! ορμάνε στο ψητό κατευθείαν, καί δεν περιμένουν αιώνες.

Οπότε, εφ’ όσον το «Φαναριώτικο όραμα» είναι ιστορικώς αποτυχημένο, άσ’ το.

 

iv. Δεν μπαίνεις δυό φορές στο ίδιο ποτάμι!

Όταν αλλάζουν οι συνθήκες, είναι βλακεία να επιμένεις σε παλιές μορφές.

Οι αυτοκρατορίες ναί μέν, υπήρξαν κάποτε… ως αναγκαιότητα, αν θες. Αλλά στο διάβα του χρόνου έσβησαν, διότι δεν τραβούσε άλλο η ομάδα. Έπαψαν να εξυπηρετούν, έπαψαν να είναι διαχειρίσιμες, μαγαρίστηκαν από εισβολές αλλοφύλων στη διοίκησή τους, καί τελείωσαν. Έτσι, πχ ο Ρήγας Φερραίος, όταν συνέθετε τον συγκλονιστικό «Θούριο», μιλούσε εξ ονόματος των λαών στις περιοχές του πάλαι ποτέ Βυζαντίου. Όμως, ήταν εκτός πραγματικότητας· διότι, στην εποχή του άρχισαν ν’ αναδύονται τα εθνικά κράτη – καί το μέλλον δεν είχε καμμία θέση γι’ αυτοκρατορίες.

Σήμερα, βλέπεις καθαρά πως διανύουμε εποχή αγρίων, παροξυσμικών εθνικισμών παγκοσμίως (που μόνον η εντός ή εκτός εισαγωγικών εγχώρια Αριστερά δεν τους βλέπει! lol!!!) – καί σπασίματος παλαιών κρατών σε αμιγή εθνικά· μάλιστα σε υπερβολικό, αν καί δυσεξήγητο βαθμό. (Πέρα απ’ το «διαίρει καί βασίλευε» των πονηρών ισχυρών.) Γιά παράδειγμα… τί στην ευχή;! τόσο πολύ διαφέρουν οι Μαυροβούνιοι απ’ τους Σέρβους καί χωρίσανε τις περιοχές τους σε δύο κράτη;

Οπότε, πού θα πάμ’ εμείς να στήσουμε -κόντρα στο ρεύμα- πολυεθνικό καί πολυθρησκευτικό κράτος, εκκινούντες από τη φτηνή δικαιολογία της νοσταλγίας γιά τις «χαμένες πατρίδες» καί τα παρελθοντικά κλέη μιάς αυτοκρατορίας, που δεν έδινε δεκάρα γιά τους Έλληνες; (Διότι τον πραγματικό λόγο δεν σας τον ξεφούρνισα ακόμη.) Βέβαια, θα μου πείς ότι ο σημερινός λαουτζίκος μας είναι το ιδανικό κορόϊδο των ξένων… οπότε, μιά βλακεία πάνω, μία κάτω, δεν χάθηκε κι ο κόσμος (των ξένων). Αλλά καλό είναι να την αποφύγουμε αυτήν εδώ ειδικά.

 

δ. Γιατί ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να σταθεί μιά τέτοια συνομοσπονδία

Διότι δεν θα είναι προς όφελός μας. Αφ’ ενός, η πολυαριθμία των αλλοφύλων θα μας καταπιεί (νά, δες τί γίνεται τώρα με τους λάθρο)· αφ’ ετέρου, δεν θα υπάρχει πιά το -έστω καί λειψό, έστω καί προτεκτοράτο- εθνικό μας κράτος, στο οποίο περιχαρακωνόμαστε στα δύσκολα καί μας προφυλάσσει.

Διότι δεν θα κάνουμε εμείς κουμάντο, αλλά άλλοι. Καί δεν εννοώ τους Τούρκους. Γιά να κάνεις κουμάντο, πρέπει να μπορείς να επιβάλεις τη θέλησή σου διά των όπλων… καί τώρα, απλούστατα ΔΕΝ μπορούμε. Κι εννοώ στους ισχυρούς της σήμερον, όχι στους γείτονες καί «συμμάχους» εξ Ανατολών. Στην συνομοσπονδία θα μας οδηγήσουν, γιά να εξακολουθήσουμε να κάνουμε τα χατήρια των ξένων. Όμως, ούτε στιγμή να μή σας περάσει η ιδέα, ότι θα κάνουμε ό,τι γουστάρουμε εμείς καί μόνο εμείς, ως απόλυτα αφεντικά!

Διότι κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια, καί παίζονται πράγματα, που δεν τά ‘χει δεί κανείς «γεωπολιτικός αναλυτής».

Εδώ, όμως, πρέπει να εξηγήσω.

 

Η Μικρά Ασία, δηλαδή το ανατολικό κομμάτι της Ελλάδας, ανέκαθεν ήταν η αχίλλειος πτέρνα μας. Από εκεί περνούσαν ιδεολογίες καί θρησκείες μαύρες κι εχθρικές· ακόμη κι οι δικές μας θρησκείες αλλοιωνόντουσαν εκεί. Νά, ας πούμε ο Αιώνιος Έφηβος Απόλλων της Κρήτης, στην Τροία γίνεται ένας σκοτεινός κι εκδικητικός θεός. Η Αιώνια Έφηβη Άρτεμις (Βριτόμαρτις) γίνεται μιά κακιασμένη μητριαρχική θεά, που ξανάρχεται στην Πελοπόννησο ως Άρτεμις Ορθία (ναί, αυτή με τις βουρδουλιές – μεγάλα μυαλά οι Σπαρτιάτες, που μαστιγώνανε τα παιδιά τους, τί να σας πώ;!). Ο Διόνυσος μας κουβαλιέται από ‘κεί με μαινάδες φόνισσες, η δέ Κυβέλη βάζει τους άντρες πιστούς της «ν’ αποκόπτωσιν αυτοίς… πάσαν πατρότητος ελπίδα»! (Αθάνατε Ροΐδη!) Κρόνια καί μητριαρχικά ιερατεία στο φούλ, σ’ εκείνα τα χώματα!

Εκτός απ’ τους Πόντιους, που είναι παλιά υπόθεση καθαρών Ελλήνων (απ’ την εποχή του Ιάσονα, τουλάχιστον – κι όχι απ’ τους Α’ καί Β’ Ελληνικούς Αποικισμούς των ιστορικών αιώνων), οι υπόλοιποι κάτοικοι της Μ. Ασίας ήταν κατά κανόνα Κρόνιοι Πελασγοί. (Βλέπε πχ το ανθρωποθυσιαστικό βρωμόσογο του Τάνταλου καί των Ατρειδών. Κρόνος ίσον ανθρωποθυσίες.) Τώρα, το γιατί ακολούθησαν τον δρόμο του Κρόνου… μεγάλη ιστορία. Πάντως, έχει να κάνει με τις επιδρομές των υπολειμμάτων των Ατλάντων εναντίον των Ελλήνων – οπότε, ουσιαστικά στη Μ. Ασία ακολουθείται κάτι σαν pattern: όπως ακριβώς έγιναν εξισλαμισμοί επί Τουρκοκρατίας, έτσι ακριβώς έγιναν βίαιοι προσηλυτισμοί στη λατρεία του Κρόνου κάποιες χιλιετίες πΧ. Μπορούμε να το πούμε κι αλλοιώς: με την έλευση των Οθωμανών, ποιοί εξισλαμίστηκαν χωρίς να ζοριστούν πολύ; μήπως οι απόγονοι Κρονίων Πελασγών, που το dna τους συνάντησε την Κρόνια λατρεία του ισλάμ καί τη θεώρησε πιό οικεία από την Ορθοδοξία;

Καί γιατί ο Μίνωας άρχισε να κατακτάει αργά καί μεθοδικά το Αιγαίο, ξεκινώντας από τις ακτές της Ιωνίας καί τα κοντινά σ’ αυτές νησιά; (πχ Λέσβο …καί Μυτιλήνη! lol!!!) Μήπως, ως Κρόνιος Ατλαντο-Πελασγός βασίστηκε σε φίλιους πληθυσμούς;

Καί γιατί αργότερα όλα τα παράλια της Ιωνίας έγιναν σύμμαχοι των Τρώων χωρίς να το πολυσκεφτούν; Νομίζω ήδη γνωρίζετε την απάντηση.

Ακόμη καί στους χριστιανικούς αιώνες, το χρονικώς πρώτο Άγιο Όρος (με μοναστήρια, κτλ) ήταν το όρος Λάτρος στην Ιωνία. Θα σας φαινόταν εκπληκτικό να μαθαίνατε ότι το Άγιο Όρος της Χαλκιδικής (αυτό που ξέρουμε σήμερα) ξεκίνησε τη λειτουργία του, ακριβώς όταν ερημώθηκε καί το τελευταίο μοναστήρι του Λάτρους; Βλέπετε, λοιπόν, ότι ακόμη καί μέσα στην ακριβώς ίδια θρησκεία (την Ορθοδοξία), οι πιστοί του Διός με τους πιστούς του Κρόνου αντιμάχονται αλλήλους – κι ας μην το συνειδητοποιούν.

Κι αυτό ακριβώς εννοούσα παραπάνω, όταν αναφερόμουνα στα «παράσιτα», που κουβαλάνε μαζί τους τα Λατινικά: αυτή η γλώσσα ταυτίζεται με τις Κρόνιες Πελασγικές ρίζες της Ρώμης παλιά, καί του Βατικανού σήμερα.

 

Με τα παραπάνω, δεν σκοπεύω με τίποτε να υποτιμήσω τους Έλληνες που κατάγονται από τη Μ Ασία. Απλώς, επισημαίνω κάποιες υπαρκτές διαφορές μας, τις οποίες δεν πρέπει ν’ αγνοούμε – διότι στη δεδομένη στιγμή μπορεί να φέρουν αρνητικό αποτέλεσμα. Συγκεκριμένα, με προβληματίζει πολύ το τί θα γίνουν οι Ελληνογενείς υπήκοοι της σημερινής Τουρκίας, που θα επιζήσουν από τα προφητικώς επερχόμενα· καί δεν το αντιμετωπίζω το θέμα αυτό με την αλαφράδα της Εκκλησίας.

Θα βαφτιστούν ορθόδοξοι όλοι αυτοί; μπορεί… αλλά νοοτροπία, πώς θ’ αλλάξουν; διότι δεν γίνεται να έχουμε Κρόνιους μεταλλαγμένους ανάμεσά μας, ειδικά αν σχεδιάζουμε μιά εντελώς νέα Ελλάδα σε σωστές βάσεις, στηριζόμενη σε προαιώνιες αδιαπραγμάτευτες εθνικές αρχές. Μ’ άλλα λόγια, δεν θέλουμε οπαδούς του: «- Σφάξε με, αγά μ’, ν’ αγιάσω!», κι ας έχουν dna 100% Ελληνικής καθαρότητας. Βλέπετε, Κινέζοι είναι οι της Κίνας, Κινέζοι είναι καί οι του Χόνγκ Κόνγκ. Αλλά ακόμη υπάρχουν περιορισμοί στη μετακίνηση ένθεν καί ένθεν των τέως συνόρων του 1997. Οι οποίοι, προφανώς, δεν τέθηκαν καί δεν εξακολουθούν να τηρούνται γιά πλάκα.

Ο φυλετικός μετασχηματισμός των Πελασγών σε Έλληνες, που επισυνέβη από τα χρόνια του Ιάσονα μέχρι τα χρόνια μετά τον Τρωϊκό, πρέπει να συνεχιστεί καί να τους συμπεριλάβει όλους τους Ελληνογενείς. Όποιος μείνει πίσω, απλά χάθηκε.

 

ε. Τί γυρεύουν οι Άγγλοι στο παζάρι;

Σ’ αυτό το σημείο, λογικά πρέπει ήδη να έχετε καταλάβει πως την Ελληνο-Τουρκική συνομοσπονδία την προωθούσαν καί την προωθούν οι Άγγλοι, μέσωι των τεκτονικών στοών. (Κι οι Αμερικάνοι· αλλ’ αυτοί όχι καί τόσο, θά ‘λεγα.) Εκμεταλλευόμενοι τον έως χαζομάρας ρομαντισμό των ατόμων Φαναριώτικης καταγωγής.

Βέβαια, η βούληση γιά φράξιμο της διελεύσεως των Ρώσσων απ’ το Αιγαίο είναι αρκετά παλιά, από την εποχή των Ναπολεοντείων πολέμων ακόμη. Τουλάχιστον! Όθεν, δεν πρέπει να μας παραξενεύει που το πρόσχημα της Ελληνο-Τουρκικής συνομοσπονδίας το 1903 ήταν η φραγή της Ρωσσικής / Πανσλαυϊκής καθόδου προς Νότον. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό.

 

Μετά το προηγούμενο σύντομο μάθημα Ιστορίας (καί Προϊστορίας), θα σας παραδώσω ακόμη ένα. Βέβαια, καί τα δυό αυτά είναι μεζεδάκια γιά την όρεξη· αλλά, αν θέλετε διδακτορικές διατριβές στην Ιστορία, δεν είναι ο κατάλληλος τόπος εδώ. Τρέξτε, ερευνήστε, καί θα βρήτε.

Λοιπόν, είμαστε στο 1903… κι ενώι η Ελλάδα έχει ήδη φάει φάπες εξ αιτίας της «Μεγάλης Ιδέας» (βλέπε έξωση του Όθωνα), αρχίζει άλλο βιολί: να πάρουμε τημΜπόλιν καί την Αγιασοφιάν όχι με τα όπλα πλέον, αλλά με φιδίσιο τρόπο: να συνενωθούμε με την καταρρέουσα Τουρκία του 1903, καί να φάμε εμείς τη διοίκηση του νέου κράτους! Καί με πρόσχημα τον φραγμό στην επέκταση του Πανσλαυϊσμού.

Αρκούντως πονηρό, αλλά προσέξτε:

• Κανείς δεν δίνει σημασία στα όσα ιστορικά αντεπιχειρήματα ανέφερα, παρ’ ό,τι ήταν γνωστά καί τότε!
• Καί κανείς δεν έγραψε ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ μέχρι σήμερα, ποιά θα είναι τα πλεονεκτήματα της Ελλάδος, διευθυνούσης ένα κράτος-σακαράκα!

Συμπεραίνω, λοιπόν, ότι η τόση προσκόλληση επί δεκαετίες στην ΛΑΘΟΣ ιδέα της Ελληνο-Τουρκικής συνομοσπονδίας, δεν στηρίζεται ακριβώς σε επιχειρήματα, αλλά σε ΕΝΤΟΛΕΣ των Άγγλων μέσωι των τεκτονικών στοών!

 

Ακόμη μία ιστορική παρένθεση εδώ.

Όπως όλα τα μεγάλα κινήματα, έτσι κι ο τεκτονισμός δεν ήταν ο ίδιος σ’ όλες τις ιστορικές φάσεις του.

• Μυστικιστική οργάνωση, με άγνωστο ποιά χρονική αρχή. (Έχει βρεθεί -νομίζω στην Κύπρο- τάφος με σκαλισμένο το χαρακτηριστικό σχήμα του γνώμονα καί του διαβήτη, με χρονολογία κάπου το 1200-τόσο.)
• Πέρασε στην επιφάνεια το 1717, καί καθιερώθηκε σαν επαναστατικό κίνημα (βλέπε Μότσαρτ). Ναί, επαναστατικό καί ανέτρεψε θρόνους οπουδήποτε αλλού, πλήν αγγλίτσας! Έμ, τί; τη «μαμά» του θα χτυπούσε; lol!!! Όθεν, έκανε επανάσταση επιλεκτικώς πως! Ά λά κάρτ! (Σαν κάτι κωλόπαιδα …επαναστάτες των Βορείων Προαστείων!)
• Κατά τις αρχές του 20ου αιώνα, στην Ελλάδα όλα τα τέκνα των «καλών οικογενειών» ήταν κοσμοπολίτες, αγγλόφιλοι, καί τέκτονες.
• Καί σήμερα, περνάει τη φάση των ισχνών αγελάδων του καί ψάχνει γιά νέα μέλη… κάπως σαν κάτι ποδοσφαιρικές ομάδες (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε! lol!!!), που γιορτάζουν τα εκατόχρονά τους τελείως ανέμπνευστα, με μιά βραδυά στα μπουζούκια (λόγωι αφραγκίας)!

Στα πλαίσια αυτά, εμένα δεν θα με εξέπληττε καθόλου, αν ο Ίων Δραγούμης ήταν τέκτονας. (Διάφοροι άλλοι «πατριωταράδες» εκπλήσσονται καί τσινάνε, επειδή δεν κάθονται να ρίξουν μιά ματιά στο ιστορικό πλαίσιο.) Η τεκτονική ιδιότητα τότε καθόλου δεν σήμαινε πως ο Δραγούμης, ή ο γαμπρός του, ο Παύλος Μελάς, ή ο ναύαρχος Κουντουριώτης ήταν Έλληνες γιαλαντζή. Αντιθέτως, σήμερα, μαζί με το φαινόμενο των διπλών διαβατηρίων… είναι συζητήσιμο το ποιός είναι ποιός καί τί.

Βέβαια, όπως έχω πεί πολλές φορές, ο τεκτονισμός είναι η αιχμή του δόρατος του Αγγλοφώνου ιμπεριαλισμού. (Οπότε, άμα μπλέξεις εκεί μέσα… θα σ’ έχουν σα σκυλί με λουρί καί φίμωτρο, να υπηρετείς το Μπάκιγκχαμ καί τον Λευκό Οίκο.) Απλώς, οι Έλληνες τέκτονες των αρχών του 20ου αιώνα έκαναν μέν τα χατήρια της αγγλίτσας, αλλά ταυτίσανε τα συμφέροντα της Ελλάδας με τα της αγγλίτσας, κι έτσι φτάσαμε μέχρις έξω απ’ τημΜπόλιν καί την Άγκυρα…

…πράγμα που η αγγλίτσα μετά το 1920 (καί έως σήμερα) θεώρησε μέγιστο λάθος, καί λύσσαξε να το «επανορθώσει». (Βλέπε πχ παραφωνία των Πρεσπών / ξεπούλημα της Μακεδονίας μας.)

 

Συνεχίζουμε.

Όπως ακριβώς ο τεκτονισμός άλλαξε χαρακτήρα από το 1900, έτσι άλλαξε χαρακτήρα καί η πολιτική της αγγλίτσας καί των ηπαπάρα στο θέμα της «συνομοσπονδίας» από τότε. Συγκεκριμένα, μετά τον Α’ ΠΠ έγινε φανερό ότι τα διάφορα κράτη θα χωριζόντουσαν σε πρώτης καί δεύτερης (καί… καί..) ταχύτητας, όχι γι’ άλλους λόγους (πχ οικονομία), αλλά εξ αιτίας των εξοπλισμών. Στο εξής, όποιος δεν έφτιαχνε τους δικούς του (καί δή, προηγμένους), θα πήγαινε στη Β’ εθνική! (Εμάς, αυτό μας στοίχισε το 1922.)

Αυτό με τη σειρά του σήμαινε πως οι Άγγλοι δεν θα μπορούσαν πλέον ν’ ασκήσουν πολιτική «δι’ αντιπροσώπων». Δηλαδή, δεν θα μπορούσαν να στηριχτούν πχ στους Έλληνες, οι οποίοι θα αναπλήρωναν τον μικρό τους πληθυσμό (καί την έλλειψη προηγμένων όπλων) με τη γενναιότητα / τα ιδανικά τους / το αξιόμαχόν τους. Αυτό το είδαμε πχ στην Αίγυπτο κατά τον Β’ ΠΠ, όπου οι Άγγλοι, καίτοι στριμωγμένοι αγρίως, αγνόησαν εντελώς τους χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες που μαζεύτηκαν εκεί, αφού δραπέτευσαν από την κατεχόμενη Ελλάδα.

Όμως, ειδικά γιά το θέμα του ποιός θα πάρει τημΜπόλιν, σύμφωνα με τις προφητείες («…Οι Άγγλοι κι οι Αμερικάνοι θα μας βοηθήσουν!» – άγιος Παΐσιος), βλέπουμε πως η Αγγλόφωνη πονηριά επανέρχεται σε μεθοδολογία της εποχής Δραγούμη! Βάζει… αντιπρόσωπο! Γιατί, όμως, δεν πάει η ίδια να καταλάβει τημΜπόλιν; Εμάς, τί μας θέλει;

Ας το δούμε κι αυτό, διότι πονηρευτήκαμε.

 

Η εξήγηση γι’ αυτό ξεφεύγει αρκετά του ορθολογισμού, αλλά θα μου επιτρέψετε. Αν δεν γουστάρετε, να φύγετε από ‘δώ – καί στο εξής να διαβάζετε τις ανακοινώσεις του ΥπΕξ!  🙂

Λοιπόν, οι Αγγλο-Αμερικάνοι εμάς μας θέλουν γιά Δούρειο Ίππο! Ναίναίναί!!!

Βλέπετε, ο κάθε τόπος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, καί δέχεται συγκεκριμένον ανθρωπότυπο. (Μόνο να με συμπαθάτε, δεν θα το αναλύσω αυτό.) Όθεν, οι Αγγλο-Αμερικάνοι δεν μπορούν να μείνουν διαρκώς στην κατακτημένη Μπόλιν οι ίδιοι· άρα, θα βάλουν εμάς να κάνουμε τη βρωμοδουλειά, ελπίζοντας να μας έχουν στο χέρι καί να μας τραβάνε τα λουριά στο διηνεκές… σα μαφιόζοι, που εισπράττουν «προστασία» από το γωνιακό μαγαζί.

Έως ότου χαθούμε σε μιά πλημμυρίδα αλλοφύλων… αλλά, μέχρι τότε, η δουλειά τους θα έχει γίνει όπως τη θέλουν. (Νομίζουν, δηλαδή.)

Ή, μήπως θαρρείτε ότι ο πατέρας της Γεωπολιτικής, ο Μάκιντερ, τα είπε όλα; Δεν είχαν / έχουν στη διάθεσή τους απόκρυφη βιβλιογραφία οι Άγγλοι, λέτε;… με χάρτες γεωμαγνητικών πλεγμάτων, σημείων δύναμης, καί τα ρέστα; Τί νομίζετε;

Παρεμπιπτόντως, αν γίνει τελικά ένα τέτοιο κράτος-μαϊμού, η Κωνσταντινούπολη πιθανώτατα θα είναι στάχτη στα μάτια· να περιμένετε τότε «ειδική» υπερδραστηριότητα διαφόρων -χμ- μυστήριων «περιηγητών» ανά την κυρίως Ελλάδα. (Ελπίζω, βέβαια, να μή φτάσουμε ώς εκεί.) Γιατί; διότι όλα μα όλα τα «κέντρα δύναμης» της Ελλάδας βρίσκονται εδώ.

 

Επίλογος

Θεωρώ πως έδειξα καθαρά ότι η Ελληνο-Τουρκική συνομοσπονδία ΔΕΝ πρέπει να γίνει επ’ ουδενί, διότι δεν θα εξυπηρετεί Ελληνικά συμφέροντα. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά η ύπαρξή της θα εμποδίσει μιά μελλοντική Ελλάδα, που θα είναι όντως Ελλάδα.

Επίσης, νομίζω πως έδειξα άλλο τόσο ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ της συνομοσπονδίας, παρά μόνον επιτακτικές καί μακροχρόνιες εντολές εκ Δυσμών γιά τη δημιουργία της. Οι οποίες στηρίζονται στο συναίσθημα (καί όχι τη λογική) Ελλήνων, που κατάγονται από τις περιοχές ανατολικώς του Αιγαίου.

Όθεν, μακριά κι αλάργα!

 

Υγ: Μόνο που θέλω ένα πράγμα: να μην πεταχτεί κανείς, να πεί ότι τα ήξερε αυτά. Σκατά ξέρανε, κι οι αναλυτάδες κι όλοι! Αν τα ξέρανε, γιατί κανείς μέχρι σήμερα δεν έγραψε στα ίσα πως η συνομοσπονδία είναι πάγια εντολή αγγλίτσας καί τεκτονικών στοών, παρά μόνο μεμψιμοιρίες ακούγονται γιά την υποστήριξη Δραγούμη / Μεταξά / Παπαδόπουλου (μέσωι Παττακού, προφανώς) σ’ αυτήν; Τί φοβήθηκε; μην του στερήσει η αγγλίτσα το επίδομα;

Τόσο πολύ κρυμμένο ήταν το αίτιο της κολλημένης στη συνομοσπονδία βελόνας γραμμοφώνου, κι έπρεπε να το βρώ εγώ; Χαλάλι, όμως.

 

Γιά τον Ίωνα Δραγούμη

«…Πώς έπεσες, γραφή να μήν το λέηι…»

(Επίγραμμα του Κωστή Παλαμά)

 

ο Διαδίκτυο πραγματικά απεδείχθη πολύτιμο εργαλείο· ειδικά γιά τους τεμπέληδες. Πού να κατεβάζεις, τώρα, βιβλία απ’ τα ράφια, καί να στρώσεις τον πισινό σου να κάτσεις να τα διαβάσεις! Άσε, δέ, το να τ’ αγοράσεις, να ξοδευτείς, καί να τα κουβαλήσεις σπίτι σου!

 

…Κάθομαι καμιά φορά καί κοιτάζω σε κάτι παλιές φωτογραφίες έναν νεαρό, που ήξερα κάποτε. Ένα άτομο, φοιτητή να’ούμ’, που ξεκινούσε τα Σάββατα το πρωΐ απ’ το φοιτητικό του διαμέρισμα μ’ έναν άδειο σάκκο στην πλάτη καί μ’ ένα -σχετικώς- γεμάτο πορτοφόλι με χαρτζηλίκι… καί κατέβαινε στο κέντρο (Σύνταγμα μέχρι Στουρνάρα) γιά «βιβλιότσαρκα». Το μεσημέρι, ο σάκκος του ήταν γεμάτος βιβλία καί το πορτοφόλι του άδειο· ζήτημα είναι κι αν υπήρχε το αντίτιμο του φοιτητικού εισιτηρίου γιά το λεωφορείο! (Ώ, ναί, τότε συνέβαινε αυτό που φανταστήκατε: ποδαρόδρομος με βαρύ σάκκο στην πλάτη!)

Τέλος πάντων, έτσι είχαν τα πράγματα κάποτε γιά τους φιλομαθείς· αλλά, πάντα μου τελειώνει κάποια στιγμή η -ούτως, ή άλλως σπάνια- μνημοσυνιακή διάθεση, κλείνω το λεύκωμα με τις παλιές φωτογραφίες, καί κάνω συγκρίσεις με τα σημερινά. Δυστυχώς, εδώ καί πάμπολλα χρόνια δεν εκτιμάται από κανέναν στο Ελλάντα ούτε η μεγάλη βιβλιοθήκη, ούτε η μόρφωση. Εκείνο που εκτιμάται, είναι το πολύ χρήμα καί μόνον – άσχετο το πώς το απόκτησε κανείς. Δεν μυρίζει το χρήμα, ως είπε ο αυτοκράτωρ Βεσπασιανός! (Αυτός το εισέπραττε απ’ τους δημόσιους καμπινέδες, εξ ού καί το τσιτάτο που πέταξε.)

Αλλά, επειδή οι γελαδέζοι καί οι γελαδέζες είναι καί πονηρούλικα άτομα, χρήμα-χρήμα μέν, αλλά ταυτόχρονα λυσσάνε ν’ αποκτήσουν πτυχία καί διδακτορικά με κάθε τρόπο· στα δέ γεράματά τους το ρίχνουν στα συγγραφιλίκια – μή καί τους χαρακτηρίσει κανείς αμόρφωτους, μαθές.

[Πολύ περίεργη αντίληψη, τώι όντι. Μιά ζωή να …γράφεις όχι βιβλία, αλλά τη γνώμη της κοινωνίας εκεί που δεν πιάνει το μελάνι… κι όμως, να σε καίει καί να σε τσούζει μή καί σε πούν αμόρφωτο!!! Τί να πεί κανείς!… Δυστυχώς, δεν γνωρίζω από ψυχο-τέτοιες επιστήμες, να σας διαφωτίσω κι εσάς γιά το τί παίζει μέσα σε τέτοιους τρικυμισμένους εγκεφάλους.]

 

α. Τα βλακώδη λάθη των -εντός, ή εκτός εισαγωγικών- ιστορικών

Οπότε, με το Διαδίκτυο κόβεις δρόμο – καί δεμπανα κουρεύονται οι βιβλιόφιλοι κι οι ίστορες! Έλα, όμως, που το ρημάδι το ιντερνέτι άλλο τόσο εύκολα διαδίδει καί στραβές αντιλήψεις!… διότι δεν υπάρχουν απαγορευτικά κριτήρια γιά όσους πιάνουν το πληκτρολόγιο καί γεμίζουν τον τόπο γραπτές κοπριές. (Παρασέρνοντας ταυτόχρονα τον κάθε απερίσκεπτο.)

Κατά τη μελέτη ιστορικών θεμάτων, λοιπόν, οι περισσότεροι κάνουν τα εξής ανεπίτρεπτα λάθη:

• Θεωρούν την Ιστορία κάτι σαν σαλάμι αέρος, κόβοντάς την σε φέτες – κι απομονώνοντας περιστατικά στον τόπο καί στον χρόνο.

Κι όμως! Η Ιστορία είναι το σύνολο των ανθρωπίνων πεπραγμένων, που λαμβάνουν χώραν παράλληλα σε πολλούς τόπους, κι έχει αιτίες… πολλές των οποίων φτάνουν πίσω σε βάθος δεκάδων χιλιετιών.

Έτσι, πολλοί εγχώριοι διαδικτυακοί «ίστορες» πχ ξεχέζουν τον Στάλιν γιά το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ, αλλά τα ονόματα «Τσάμπερλαιν» καί «Νταλαντιέ» δεν τους θυμίζουν κάτι. Κι όσο γιά την έρευνα των αιτιών… άσ’ το, καλύτερα! Αν διαβάζεις τα γραπτά τέτοιων ημιμαθών, θ’ αρχίσεις να σκέφτεσαι πως ο πλανήτης μας είναι ένα μεγάλο άσυλο φρενοβλαβών, που σηκώνονται κάθε πρωΐ καί ξαφνικά τους στρίβει η βίδα καί διαπράττουν διάφορα παλαβά, χωρίς βαθύτερο νόημα.

• Κρίνουν μιά ιστορική προσωπικότητα με τα σημερινά μέτρα, κι όχι με τα μέτρα της εποχής της.

Εξ ού καί η μέγιστη μαλακία, «ο Καποδίστριας δικτάτορας». Ναίναίναί!!! Κατά τους μυαλοφυγόδικους αυτούς, θά ‘πρεπε ο Καποδίστριας να τ’ αφήσει όλα χύμα σ’ ένα νεογέννητο (αλλά ήδη χρεωμένο) κράτος με πολλά θύματα (νεκρούς κι ανάπηρους), απερίγραπτη φτώχεια, καί χωρίς καμμία υποδομή, που πέρασε από τουλάχιστον δύο εμφυλίους πολέμους στα οχτώ χρόνια του Αγώνα! Θά ‘πρεπε (μέσα σε τέτοιες καταστάσεις) να ρωτάει -…δημοκρατικώς πως- τη γνώμη του καθενός, πρίν κάνει ο,τιδήποτε!… λες καί βρέθηκαν πολλοί πρόθυμοι (καί ικανοί) να τον στηρίξουν να καθαρίσει τα σκατά, καί τους χρώσταγε σεβασμό! (Εκεί, στην «επιτροπή του 1821», δεν πάτε να βρήτε καμιά σαλογκόμενα, λέω ‘γώ, να κάνετε σέχ να ξεθολώσετε; )

Κάτι τέτοια είναι, που σχεδόν αθωώνουν τον κάθε διαδικτυακό ημιμαθή τεμπελαρά, που πετάγεται κι εκφέρει γνώμη επί ιστορικών εθνικών θεμάτων… εφ’ όσον τα τούβλα αυτά τα εκστομίζουν πανεπιστημιακοί καθηγητάδες. Αλλά, εμείς εδώ θα βάλουμε τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του· δεν χαριζόμαστε ούτε σε πτυχιούχους παπάρες, ούτε σε απτυχίωτους παρεμφερείς.

• Κρίνουν με βάση τις δικές τους πεποιθήσεις, κι όχι τις πεποιθήσεις της τότε ιστορικής προσωπικότητας.

Ιδίως -ουαί κι αλοίμονο!- με βάση τις πολιτικές πεποιθήσεις τους!!!

• Κρίνουν το όλον εκ του μέρους.

Με τη λογική αυτή, ο Χριστός υπήρξε κάτι σαν αγριάνθρωπος, στερούμενος λογικών αντιδράσεων! Τί, δηλαδή; δεν τα πήρε ξαφνικά στο κρανίο κι έριξε ένα μπερντάχι στους εμπόρους στον ναό; ή δεν θυμάμαι καλά τί γράφουν τα Ευαγγέλια;  🙂

• Χρησιμοποιούν συχνά υποθετικό λόγο – «- Αν συνέβαινε αυτό, τότε…»

Παράδειγμα: «- Αν δεν άνοιγε κανείς την Κερκόπορτα!…» Γιατί; τί θα γινόταν, δηλαδή; το τουρκαλαριό ήδη είχε πατήσει ένα μέρος των τειχών. Όμως, η Ιστορία ΔΕΝ γράφεται με το «εάν»! – γι’ αυτό κι εγώ δεν το συνεχίζω, να πω ότι ο Μεχμέτ Β’ ΔΕΝ θα έλυνε την πολιορκία, «αν». Το τελικό αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο (καί μακάριοι οι …αρπάξαντες! lol!!!), καί δεν χρειαζόταν να ήταν κανείς μέντιουμ, γιά να το δεί.

Ακόμα χειρότερα, λένε πχ: «Εάν ζούσε ο Τάδε καί δεν τον δολοφονούσαν, θα συνέβαινε αυτό κι εκείνο.» Γιατί, ωρέ λεβέντες; πού το ξέρετε; ήσασταν μέσα στο μυαλό του; Ή μήπως οι άνθρωποι κρατάνε σταθερές πεποιθήσεις γιά μιά ζωή;

 

Στα σίγουρα μου διαφεύγουν κι άλλες τέτοιες χοντροκοπιές στη μελέτη της Ιστορίας, αλλά περιορίζομαι σε όσες επεσήμανα.

Τώρα, θα με ρωτήσεις: «- Μά, δεν είναι ο Ίων Δραγούμης το θέμα του σημερινού σου;»

Ναί, αυτός είναι… αλλά δεν ξέρω ποιός διάολος βάζει συνεχώς τους διαδικτυακούς «ίστορες» (που θέλουν να λέγονται καί πατριώτες, τρομάρα τους!) να κάνουν ειδικά στην περίπτωση του Ίωνα Δραγούμη όλ’ αυτά τα σφάλματα μαζεμένα!

Ας δούμε, όμως, εμείς αυτή την μεγάλη εθνική προσωπικότητα με μάτια όσο γίνεται πιό καθαρά.

 

β. Λίγα βιογραφικά στοιχεία

Ίων Δραγούμης, λοιπόν… 2 Σεπτεμβρίου 1878 (με το παλαιό ημερολόγιο) – 31 Ιουλίου 1920 (παρομοίως – μόνο που η 31η Ιουλίου έχει επικρατήσει ως ιστορική αναφορά, αντί της «νέας» ημερομηνίας 13ης Αυγούστου).

Γιά μιά γρήγορη εισαγωγή, μπορούμε πράγματι να ξεκινήσουμε από το Διαδίκτυο. (Σύνδεσμος ένα, σύνδεσμος δύο.) Μιά πολύ καλή πηγή πληροφοριών, όμως, είναι καί το βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού, «Η Εκτέλεση». Κι αν σήμερα είναι εξαντλημένο (τουλάχιστον η παλιά έκδοση), πάντα υπάρχουν οι δημόσιες κι οι δημοτικές βιβλιοθήκες να το βρήτε καί να το διαβάσετε προσεκτικά. (Ακόμη κι οι βιβλιοθήκες των φίλων σας… αλλά να ξέρετε ότι: γιά τους βιβλιόφιλους, βιβλίο που θα δανειστείς, πρέπει να το σεβαστείς· αλλοιώς, να περιμένεις casus belli καί κόψιμο καλημέρας!) Ο Φ. Γερμανός, όσο αλαφρός ήταν στις τηλεοπτικές του εκπομπές, τόσο σοβαρός ήταν στις μυθιστορηματικές του βιογραφίες. Ειδικά στην περίπτωση του Δραγούμη, φρόντισε να πάρει συνεντεύξεις εγκαίρως από (φυσικά, σε μεγάλη ηλικία πλέον) ζώντα πρόσωπα της εποχής εκείνης, οπότε διέσωσε ανεκτίμητες μαρτυρίες.

Τί φωνάζω εγώ… πάρτε μαγνητοφωνάκια, κινητά, τάμπλετς, κι ό,τι θέλετε, καί καταγράψτε τις αναμνήσεις των παππούδων καί των γιαγιάδων; Κάτι ξέρω!

 

Συντόμως γιά τη ζωή του:

Ο Δραγούμης πρωτοστάτησε στον Μακεδονικό Αγώνα, τόσο ως γραφιάς, όσο καί ως ένοπλος. (Τόσο κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, όσο καί …πρίν!) Θρυλείται ότι μπουκάρισε έφιππος σ’ ένα τζαμί, κι άρπαξε την τελευταία στιγμή μιά Ελληνίδα, που θέλανε να την παντρέψουν βιαίως με Τούρκο! Κι αστραπηδόν, με την κοπέλλα πισωκάπουλα… μηδέ τον μαύρο τ’ είδανε, μηδέ τον κουρνιαχτό του! (Που λέει καί το δημοτικόν άσμα.)

Παραλίγο να γίνει κουμπάρος με τον μετέπειτα αρχηγό των δολοφόνων του, τον Παύλο Γύπαρη. (Κάρμα…)

Γνώρισε τις δύο γυναίκες της ζωής του, την Πηνελόπη Δέλτα καί την Μαρίκα Κοτοπούλη το ίδιο βράδυ!!! (Αυτό κι αν είναι κάρμα!) Η Κοτοπούλη έπαιζε επί σκηνής σε θέατρο στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, κι η (παντρεμένη με τρία παιδιά καί τέσσερα χρόνια μεγαλύτερή του) Δέλτα παρακολουθούσε από κοντινό θεωρείο. Οι δύο σφοδροί του έρωτες σαφώς ήταν σκανδαλάκια· ήρθαν σε σαφή αντίθεση με τα ήθη της εποχής, ειδικά των μεγαλοαστών.

Στρατευμένος στους Βαλκανικούς Πολέμους, πολύγλωσσος, διπλωμάτης, πολιτικός, συγγραφέας, δημοσιογράφος.

Σφόδρα αντιβενιζελικός, όμως ανένταχτος· δεν ανήκε στο μαζικό βασιλικό καί κομματικό αντιβενιζελικό στρατόπεδο. Δεν ήταν από τους ανθρώπους, που θα δεχόταν κάποιον αρχηγό από πάνω του. Ωστόσο, πάντα ήταν κύριος καί ιππότης· ποτέ δεν υιοθέτησε έθιμα πολιτικού υποκόσμου.

Συνελήφθη κι έφαγε εξορία στην Κορσική (Γαλλικό έδαφος), μαζί με άλλους αντιβενιζελικούς. Εκεί, ο πονηρός Ιωάννης Μεταξάς λάδωσε κάτι καϊκτσήδες, καί τον έβγαλαν στη Σαρδηνία (Ιταλικό έδαφος), απ’ όπου την κοπάνησε προς την Ελλάδα. Ο Δραγούμης, όμως, υπέμενε στωϊκώς όλη τη χρονική διάρκεια της εξορίας του… η οποία συνεχίστηκε καί στην Ελλάδα (στη Σκόπελο)… γιά να βρεί μετά την εξορία την Κοτοπούλη να έχει σπιτώσει άλλον… στο σπίτι που είχε αγοράσει αυτός, γιά να στεγαστούν μαζί με την αγαπημένη του.

Τέλος, το μοιραίο καλοκαίρι του 1920, ακριβώς εκατό χρόνια πρίν από σήμερα, ήρθε το τέλος. (Παρακάτω περί αυτού.)

 

Εάν θέλετε περισσότερες πληροφορίες γιά τον τρομερόν αυτόν άνθρωπο, ψάξτε κι εσείς λιγάκι! Όχι μασημένη τροφή από το παρόν ιστολόγιο, κάνει κακό.

 

Ο Ίων Δραγούμης, ως άνθρωπος της δράσεως μέν, αλλά κατ’ εξοχήν του πνεύματος, κατά καιρούς ψαχνόταν με διάφορες ιδέες καί ιδεολογίες… οι οποίες σήμερα προξενούν ένα μίνι-σκάνδαλο στους (εντός, ή εκτός εισαγωγικών) πατριώτες.

Εάν τολμήσουμε να πούμε ότι ο Δραγούμης δεν ήταν πατριώταρος κι άξιο τέκνο της Ελλάδας, θα πέσει φωτιά να μας κάψει! Αλλά, εδώ ακριβώς αρχίζουν οι παρεξηγήσεις… οι χοντρομαλακίες, γιά νά ‘μαι ακριβής. Χρέος μου, λοιπόν, να βάλω τα πράγματα σε τάξη.

 

γ. Παρεξηγήσεις… Παρεξηγήσεις…

Ειλικρινά, γράφω υπό το κράτος θυμού. Τόοοοση επιπολαιότητα πιά;

Να μην τα ξαναλέμε, η Ελλάδα τώρα βρίσκεται στο «καί μισή», μετά το πήδημα στον γκρεμό – κι αναμένουμε το «γκάπ!» στα βράχια. Κι όμως!… οι περισσότεροι κάνουν σα να μήν έχουν καμμία σχέση μ’ αυτή την πραγματικότητα, καί κοιτάζουν να σπρώξουν ψηλά τον δήθεν πατριωτικό εγωϊσμούλη τους, με αιχμή του δόρατος την ημιμάθειά τους! (Ναί, πώς, χαζοβιόληδες! Θα σας δώσουν καί βραβεία πατριωτισμού με τέτοια καμώματα, όπως την αποδόμηση του Δραγούμη!)

Πάμε, όμως, να δούμε τα σχετικά με τον Ίωνα Δραγούμη φάουλ.

 

i. «Πατέρας του Ελληνικού εθνικισμού»

Δεν ξέρω ποιός του πρωτοέδωσε αυτόν τον χαρακτηρισμό, ούτε το ψάχνω. Όμως, ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός είναι τελείως λάθος. Αν είναι να ψάξουμε γιά κάποιον πατέρα του Ελληνικού εθνικισμού, αυτός βρίσκεται πολύ πίσω στις ιστορικές σελίδες· δεν είναι ούτε κάν ο Αγαμέμνων… που έρχεται δεύτερος! Αν θες ντέ καί καλά να βρείς κάποιο πρόσωπο να σηκώσει τον χαρακτηρισμό, αυτό είναι ο Ιάσων. Πολύ πιθανόν να υπήρξαν καί προγενέστεροι αυτού, αλλά ο Ιάσων είναι απλώς ο χρονικά πρώτος γνωστός καταγεγραμμένος, που μιλάει στους Πανέλληνες καί τους μαζεύει σε κοινό σκοπό. Βλέπετε, η Ελλάδα δεν είναι χθεσινή υπόθεση, γιά να ψάχνουμε μέσα στον 20ο αιώνα γιά πανεθνικούς ιδεολόγους, να μας ανοίξουν τα μάτια! Έχουμε ήδη πολλούς από δαύτους! Άλλοι λαοί δεν έχουν!…

…Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το ζουμί!

Εκείνο, που έκανε ο Ίων Δραγούμης, ήταν ότι προσπάθησε να χαράξει τους εθνικούς μας στόχους σε λόγιο επίπεδο, πέρα καί πάνω από τη λαϊκή απαίτηση της «Μεγάλης Ιδέας». Αλλά ούτε καί σ’ αυτό πρωτοτύπησε, διότι τον πρόλαβε ο Ρήγας Φερραίος. Εν πάσει περιπτώσει, ο Δραγούμης (διπλωμάτης ών) έψαχνε δρόμους καί μέσα προς τους εθνικούς μας στόχους, πέρα από την φαινομενικώς μοναδική επιλογή της καθαρώς στρατιωτικής υπεροπλίας.

 

Σ’ αυτό το σημείο παρεμβαίνουν άλλοι διαδικτυακοί γραφιάδες, που λένε: «άλλο εθνικισμός, άλλο εθνισμός, άλλο πατριωτισμός». Κάτι έχουν πιάσει αυτοί, αλλά… παίδες… φιλική συμβουλή: το μωϋνί μήν το ψειρίζετε! (Να το ξυρίζετε! lol!!!) Εάν είσαι πατριώτης, σαφώς αγαπάς την πατρίδα σου – αλλά όχι τα βουνά καί τα λαγκάδια σκέτα. Αγαπάς την πατρίδα σου στην ολότητά της, δηλαδή κατοικούμενη από τους ομαίμους σου. Δηλαδή, το έθνος σου.

Γιά την ακρίβεια, εκείνο που έπιασαν ενστικτωδώς όσοι προσπαθούν να διαχωρίσουν τις έννοιες του πατριώτη καί του εθνικιστή… είναι εκείνο, που συμβαίνει τους τελευταίους δύο αιώνες: είναι ότι ξυπνάνε παντού αγρίως οι εθνικές συνειδήσεις – ακόμη καί σε έθνη «εν τώι γεννάσθαι» (πχ Εσκιμώους). Ακόμη καί σε έθνη, που θά ‘θελαν να είναι έθνη, αλλά δεν είναι· κι είναι (στην καλύτερη περίπτωση) απλώς λαοί, πχ ΗΠΑ.

Μιά κι ο λόγος, οι ΗΠΑ φέρθηκαν ως ενιαίο σύνολο ανθρώπων με κοινό, διακριτό, καταδικό τους στόχο, δηλαδή επέδειξαν ένα σαφές εθνικό γνώρισμα, μονάχα κατά τη διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων. Αλλά, αυτό από μόνο του ουδόλως επαρκεί γιά να θεωρηθούν έθνος. Στην καλύτερη περίπτωση, θα λέγαμε πως φέρθηκαν ως λαός· γιά να γίνουν έθνος, θέλουν ακόμη κάτι χιλιάδες χρονάκια… μόνο που δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα υπάρχουν τότε!  🙂

Τώρα, βέβαια, το σύμπλεγμα κατωτερότητας που έχουν απέναντι στα όντως έθνη, τους ωθεί να διδάσκουν στα πανεπιστήμιά τους εξωφρενικούς νεολογισμούς, ότι δήθεν έθνος ίσον εκεί που πληρώνεις εφορία! Δηλαδή, ότι οι έννοιες έθνους καί κράτους ταυτίζονται!!! Μαλακίες, βέβαια, που τις φέρανε καί καταδώ (ως σοφίες μή αμφισβητήσιμες) κάτι πληρωμένα παπαγαλάκια σύμπαντος του εγχωρίου πολιτικού φάσματος.

Εν πάσει περιπτώσει, καί τα πραγματικά έθνη του τέλους του 19ου αιώνα, αλλά καί τα έθνη-μαϊμού (πχ Χαλβανοί, Οθωμανοί, κτλ), ψάχνανε τα χρόνια εκείνα ένα «εθνικό αφήγημα», έστω καί ψεύτικο – κι έναν «εθνικό αφηγητή» (να τα λέει ωραία!). Ό,τι νά ‘ναι, έστω καί ανιστόρητες μπούρδες, αρκεί να πιστέψουν σ’ αυτό καί να κρεμαστούν απ’ αυτό. Βλέπε Ερντογάν, με τις «γαλάζιες πατρίδες», τα χαλιφάτα, κτλ κτλ κτλ. Χαρακτηριστικώτατη περίπτωση (ψευτο-)»εθνικού αφηγητή», που πάει να κρατήσει στη ζωή ως σφιχτό σύνολο έναν λαό τελείως ετερόκλητο, με πεντέξη πραγματικές εθνικές καταγωγές κι άλλες τόσες θρησκείες… καί με σαφέστατες φυγόκεντρες τάσεις.

Πάντως, ο Ίων Δραγούμης δεν ήταν (ούτε) κάτι τέτοιο. Απλώς, όπως προείπαμε, προσπάθησε να θέσει τον στόχο καί να βρεί τον τρόπο.

 

ii. «Τουρκόφιλος»!

Είναι αλήθεια ότι ο Ίων Δραγούμης -γύρω στα 1903- εκφράστηκε σαφώς υπέρ μιάς συνομοσπονδίας της Ελλάδας με την Τουρκία. Είναι επίσης αλήθεια ότι δάσκαλός του καί μέντοράς του στην αντίληψη αυτή ήταν ένας ισχυρογνώμων στρατιωτικός, ονόματι Αθανάσιος Σουλιώτης-Νικολαΐδης, τον οποίο μέχρι κι η Κοτοπούλη θεωρούσε ως τον «κακό δαίμονα» του Δραγούμη… κι έψαχνε τρόπους να θέσει τον Δραγούμη εκτός επιρροής Σουλιώτη-Νικολαΐδη. (Γι’ αυτόν, περιέργως υφίσταται «σιγή ασυρμάτου» στο Διαδίκτυο· αλλά βρήκαμε έναν λιτού περιεχομένου σύνδεσμο εδώ.)

Ο Σουλιώτης-Νικολαΐδης, όμως, δεν μιλούσε στον αέρα· είχε ένα θεμελιώδες καί ισχυρό δίκαιο: έβλεπε την από δεκαετίες έξαρση του Πανσλαυϊσμού (βλέπε Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, Μεγάλη Βουλγαρία, κτλ), καί θεωρούσε ότι μονάχα μιά Ελληνο-Τουρκική συνομοσπονδία θα μπορούσε να βάλει φραγμό στα επεκτατικά σχέδια των Σλαύων προς νότον. Φυσικά, ούτ’ αυτός πρωτοτυπούσε, διότι η «συνομοσπονδία» Ελλάδας-Τουρκίας είναι απλώς μία από τις όψεις του παλαιού Φαναριώτικου ιδανικού: μία τεράστια αυτοκρατορία (έστω πολυεθνική καί πολυθρησκευτική), όμως υπό την διοίκηση Ελλήνων.

Τέλος πάντων, το Φαναριώτικο ιδανικό ιστορικώς απεδείχθη αποτυχία, διότι αφ’ ενός οι Έλληνες του Φαναρίου περίμεναν πάρα πολύ γιά να δράσουν όπως ήθελαν. (Ως συνομωσία, το «Φαναριώτικο ιδανικό» είναι εντελώς γιά τα πανηγύρια!) Αφ’ ετέρου, με τόσο μεγάλη καθυστέρηση, ποτέ δεν θά ‘φταναν να βάλουν χέρι στη διοίκηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας· πάντα τους προλάβαιναν οι εβραίοι! Είτε επί Τουρκοκρατίας, ως βεζύρηδες αυτοί οι τελευταίοι, είτε επί εποχής Δραγούμη, ως (ντονμέδες) «Νεότουρκοι».

Τελικώς, έμεινε μέχρι σήμερα η ρετσινιά της «Τουρκοφιλίας» στον μάλλον ευκόλως εντυπωσιαζόμενο από νέες ιδέες Δραγούμη.

 

iii.  «Κομμουνιστής»! «Μπολσεβίκος»! – καί παρόμοιες ανοησίες

Ετούτα εδώ οφείλονται σε κάποιες καταγραφές στο προσωπικό ημερολόγιο του Δραγούμη, περί το 1919. Όπου σημειώνει ότι συνειδητοποίησε τον «αναρχισμό» του, ότι ψιλογουστάρει την ΕΣΣΔ (μάλιστα, έγραφε ανωνύμως καί άρθρα στον Ριζοσπάστη!), κι ότι εξεμάνη με την εκστρατεία των Πλαστήρα-Κονδύλη στην Οδησσό (της οποίας εκστρατείας ευχόταν την αποτυχία).

Εδώ, όμως, μιλάμε γιά έναν άνθρωπο:

• που δεν ήξερε πού πάν’ τα πέντε από τέτοιες θεωρίες, σοσιαλισμούς καί τα ρέστα (αφού έβλεπε «αναρχισμό» στην ΕΣΣΔ, περιττεύει πάσα συζήτησις…),
• που ήταν σχεδόν ψυχικό ερείπιο μετά την εξορία, καί μετά τη διαπίστωση ότι όλες του οι προσπάθειες από τα νιάτα του δεν τελεσφόρησαν προς ένα μεγάλο, σταθερό εθνικό κίνημα (έστω καί παραμένον σε θεωρητικό επίπεδο),
• που έβλεπε έναν κόσμο ν’ αλλάζει σε βαθμό ανεξέλεγκτο καί με ρυθμό άλλο τόσο ανεξέλεγκτο, δίχως η γενιά του να προλαβαίνει ν’ αφομοιώσει τις νέες αλλαγές,
• καί που είχε ήδη δεχθεί μεγάλο ευθύ χτύπημα στην προσωπική του ζωή (βλέποντας την Κοτοπούλη με άλλον), ή κι έχοντας τη συνειδητοποίηση ότι είχε πιά πατήσει τη σημαδιακή ηλικία των σαράντα ετών, καί τα τελευταία ίχνη των νιάτων του έφευγαν… καί δή, χωρίς γάμο καί χωρίς παιδιά.

Άρα, υπ’ αυτές τις συνθήκες, καί με το δεδομένο ότι δεν έπαψε ποτέ να ψάχνεται στα πολιτικά πράγματα, ήταν μάλλον αναμενόμενο να πέσει θύμα ενός τελείως αβάσιμου ρομαντισμού περί του ποιά «κοσμογονία» συνέβαινε στην ΕΣΣΔ. Εδώ την πάτησε η μεσοπολεμική (μασωνικώς αλληλοϋποστηριζόμενη) αριστοκρατία του Κέημπριτζ μ’ αυτή τη δουλειά, άνθρωποι μεμονωμένοι-ανεξάρτητοι σαν τον Δραγούμη δεν θα πέφτανε σε τέτοιο λάθος;

 

Αυτά είχα να πω, προς αποκατάσταση της αλήθειας. Καί καλά θα κάνουν μερικοί-μερικοί, όταν διαβάζουν ιστορικά θέματα της Ελλάδας, να τα διαβάζουν ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ πρίν πιάσουν πληκτρολόγιο.

 

δ. Το τέλος του

Λίγο πρίν το μοιραίο Σάββατο της 31ης Ιουλίου 1920, είχε προηγηθεί απόπειρα δολοφονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου στη Γαλλία, στον Σταθμό της Λυών. Δράστες ήσαν δύο φιλοβασιλικοί αξιωματικοί· ο δέ Βενιζέλος τη γλύτωσε με ελαφρούς τραυματισμούς. Η τραγική ειρωνεία ήταν ο Βενιζέλος «είχε στην τσέπη του» υπογεγραμμένη την περίφημη Συνθήκη των Σεβρών, πράγμα που δυστυχώς δεν το ξέραν οι δράστες της απόπειρας.

Όταν τα νέα μαθεύτηκαν στην Αθήνα, οι βενιζελικοί εξεμάνησαν. Έκαψαν γραφεία καί τυπογραφεία των αντιβενιζελικών εφημερίδων, βιαιοπράγησαν κατά πολιτικών αντιπάλων, έκαψαν μέχρι καί το θέατρο της Κοτοπούλη. Η οποία φοβήθηκε γιά τη ζωή τη δική της καί του Δραγούμη, καί του γκρίνιαξε να πάνε να μείνουν σε άλλο σπίτι, να γλυτώσουν. Ο Δραγούμης της έκανε το χατήρι, καί ξεκίνησαν με το αυτοκίνητό του να πάνε στης αδερφής του Ναταλίας (της χήρας του Παύλου Μελά), στην Κηφισιά.

Στον δρόμο τους σταμάτησε μπλόκο των «γυπαραίων», των ενόπλων βενιζελικών τραμπούκων του Παύλου Γύπαρη, δηλαδή. Αλλά, αν καί τον αναγνώρισαν, μετά από έναν τυπικό έλεγχο άφησαν το ζευγάρι να συνεχίσει τον δρόμο του.

 

Παρένθεση: τα ράμματα γιά τη γούνα του Γύπαρη καί των αλητών του τά ‘χω παρακάτω. Ωστόσο, το πρώτο εδώ: Γιατί αυτές οι κοπριές δεν βρισκόντουσαν στο μέτωπο, στη Μικρά Ασία; Αυτοί που πολεμούσαν εκεί ήταν κορόϊδα, δηλαδή; Καί σε τί διέφεραν, επομένως, οι «γυπαραίοι» από τον κάθε φυγόστρατο λελέ του Κολωνακίου;

Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά υπάρχουν ανά το εγχώριο Διαδίκτυο θαυμαστές του «παλληκαρά» αυτουνού. Να ξέρουν, όμως, πως αυτό ήταν μονάχα το πρώτο κλύσμα που φάγανε· τους έχω κι άλλα φυλαγμένα.

 

Όμως, ο Ίων Δραγούμης δεν καθόταν στ’ αυγά του. Ήθελε οπωσδήποτε να κατεβεί στα γραφεία της εφημερίδας του, να γράψει ένα καταδικαστικό άρθρο γιά τους δράστες της δολοφονικής απόπειρας κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου. Είπαμε, ιππότης! Δυστυχώς, δεν κατάφεραν να τον συγκρατήσουν ούτε οι υστερίες της Κοτοπούλη, που -ως γυναίκα- καταλάβαινε ενστικτωδώς τί επρόκειτο να γίνει.

Πράγματι, στην κάθοδο προς Αθήνα οι «γυπαραίοι» τον συλλάβανε, τον πήγανε στον ίδιο τον Γύπαρη, ο οποίος διέταξε να τον πάνε στο φρουραρχείο. (Αλήθεια, ως τί μιλούσε ο Γύπαρης; με ποιά δικαιοδοσία συνελάμβανε πολίτη; ) Ενώι, όμως, πορευόντουσαν απόσπασμα καί Δραγούμης στο δυτικό πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας, ήρθε τρέχοντας ένας άλλος «γυπαραίος» λοχίας, που παρέδωσε γραπτή εντολή στον αρχηγό του αποσπάσματος να εκτελέσουν τον Δραγούμη!!! Πράγμα το οποίο καί συνέβη, ανάμεσα τρείς με τέσσσερεις το απομεσήμερο, εκεί ακριβώς όπου βρίσκεται σήμερα το μνημείο του (Βασιλίσσης Σοφίας 75 με 77Α). Με μάρτυρες ελάχιστους τυχαίους περαστικούς.

 

 

Κάτω αριστερά στη φωτογραφία φαίνεται το ξενοδοχείο «Χίλτον».

Καί σε επίπεδο δρόμου:

 

 

Σ’ αυτό, όμως, το σημείο τίθεται το ερώτημα: Qui bono? Ποιόν ωφέλησε η δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη;

 

ε. Ο …ωφελημένος!

Ένα ερώτημα, το οποίο επί εκατό χρόνια δεν απάντησε κανείς. Ο ίδιος ο Γύπαρης, ερωτηθείς σε δίκη το 1935, απάντησε πως τη εντολή την είχε δώσει ο (από ετών νεκρός) Εμμανουήλ Μπενάκης (ο πατέρας της Πηνελόπης Δέλτα). Ωστόσο, αν ο Μπενάκης ήθελε να εκδικηθεί τον Δραγούμη, είχε πολύ καλύτερες ευκαιρίες παλιότερα· δεν θα ήταν τόσο φτηνός, ώστε να καταφύγει σε υπηρεσίες δολοφόνων, καί δή μπροστά σε πολλούς μάρτυρες.

Είναι σοφές οι παροιμίες!… όπως αυτή, που λέει: «- Τα στερνά τιμούν τα πρώτα!»

Το όντως παλληκάρι του Μακεδονικού Αγώνα (ο Γύπαρης) με τα χρόνια καταντάει αρχηγός αλητών… Κι όσο γιά τα περί εντολής, πολύ …αντρίκεια η στάση του, να ρίξει τα φταιξίματα σε πεθαμένον! Τί να σας πω;!

Από ηθικής καί πατριωτικής πλευράς, άκρως καταδικαστέα η στάση του να κάνει την κοτούλα κοκοκό μπροστά στην αλήθεια. Αλλά δεν ήταν ο Γύπαρης, αυτός που διέταξε τη δολοφονία του Δραγούμη.

Ποιός ήταν, τότε;

Βρέ, μπάς κ’ είν’ εδώ, μπάς κ’ είν’ εκεί, μπάς κ’ είναι παραπέρα;

Έ; Ποιός ήταν, ρέ Εργοδότη; θα μας πείς;

 

…Πολύ κοντά στο μνημείο της δολοφονίας του Ίωνα Δραγούμη, περίπου στα 550 μέτρα σ’ ευθεία γραμμή, βρίσκεται αυτό εδώ το κτίριο:

 

 

Η πρεσβεία της αγγλίτσας!

Είναι το μόνο μέρος, απ’ όπου θα μπορούσε να φύγει το επιτακτικό τηλεφώνημα προς τον Γύπαρη… καί ταυτόχρονα άνθρωπός της να μπορεί να προλάβει να πάει με τα πόδια καί να παρακολουθεί «αόρατος» αν ο Γύπαρης υπάκουσε, ή έκανε του κεφαλιού του κι ελευθέρωσε τον Δραγούμη.

Η πρεσβεία αυτή βρισκόταν εκεί καί το 1920, μόνο με άλλο κτίριο. (Ετούτο που έχει σήμερα, είναι ένας «μεταμοντέρνος» τσιμεντένιος όγκος.)

Αυτά, γιά τους «πατριώτες», που εκατό χρόνια μετά τη δολοφονία ενός όντως μεγάλου Έλληνα κάθονται σούζα μπροστά στους αγγλίτσους, καί τους έφαγε τη γλωσσίτσα η γατούλα. Άει σιχτήρ, κιοτσέκια!

 

Λοιπόν; Ακόμη κι έτσι νά ‘ταν τα πράγματα, σε τί εξυπηρετούσε τους Άγγλους η δολοφονία Δραγούμη;

Μά, στην υποδαύλιση του Εθνικού Διχασμού, που ήταν καθαρά δικό τους έργο!!! (Καί, φυσικά, δεν ξεκίνησε το 1920 αυτή η αγγλίτσικη βρωμοδουλειά. Προϋπήρχε.)

Ο Δραγούμης ήταν το ιδανικό πρόσωπο να δολοφονηθεί, επειδή ήταν μεν αντιβενιζελικός, αλλά ανένταχτος· πράγμα που σήμαινε ότι οι αντιδράσεις από πλευράς βασιλικών καί εν γένει αντιβενιζελικών θα ήταν ελεγχόμενες, κι όχι άγριες. Όχι ανεξέλεγκτες. (Αν βάζανε το 1920 να σκοτωθεί προσωπικότητα καταντίπ μέσα από το βασιλικό μαντρί, πχ ο Μεταξάς, θα γινότανε της πουτάνας. Καί δεν το θέλανε.) Επειδή, μην ξεχνάτε, οι Άγγλοι περίμεναν να δούν τί θα γινόταν στο μέτωπο της Μικράς Ασίας, καί δεν θέλαν να τινάξουν την Ελλάδα στον αέρα ακαίρως…

…Πράγμα, όμως, το οποίο έπραξαν μετά χαράς κι εν ψυχρώι εικοσιτρία χρόνια αργότερα, επειδή τότε (το 1943 καί μετά) είχαν ήδη παγιωθεί οι καταστάσεις.

Άσε που έφευγε απ’ τη μέση κι ένας «ενοχλητικός» σκεπτόμενος Έλλην!

 

Όσο γιά τον Γύπαρη καί τους υμνητές του… ναί, όντως, δεν ξέσπασε αντάρτικο των κομμουνιστών στην Κρήτη· ας δεχθούμε καί χάρη στις ενέργειες αυτουνού. (Λες καί θα ξέσπαγε ποτέ αντάρτικο σε νησί!) Έλα, όμως, που οι Γερμανοί ξεκουμπίστηκαν μόλις τον Αύγουστο του 1945 απ’ την Κρήτη, δηλαδή τέσσερεις ολόκληρους μήνες μετά τη συνθηκολόγηση της χώρας τους!… κι έφυγαν όπως ήρθαν τον Μάϊο του 1941 (οι επιζήσαντες, εννοώ) : απείραχτοι, καί με τις στολές ατσαλάκωτες!

Αναρωτιέται ο όντως πατριώτης… Μετά απ’ όσα έκαναν οι Γερμαναράδες ειδικά στην Κρήτη – στην Κάνδανο, στο Κοντομαρί, κι αλλού… μετά απ’ όσα έκαναν στους Κρητικούς οι «Σουμπερταίοι»… θά ‘πρεπε το καλοκαίρι του 1945 να υπάρχει στην Κρήτη Γερμανός ζωντανός; Όμως, όχι, ώ ‘γαθοί! Ο Γύπαρης καί οι δικοί του είχαν άλλα, σημαντικώτερα καθήκοντα, απ’ το να πετάξουν τα μάτια των Ούννων έξω: κυνηγούσαν τους «κομμουνιστάς»!

Καί, προφανώς, πάλι κάθησαν σαν κότες μπροστά στις εντολές των Άγγλων· διότι αλλοιώς δεν εξηγείται το πώς έφυγαν οι Γερμανοί σαν κύριοι – παρά μόνον ύστερα από εντολή των τότε αφεντικών του ενθάδε προτεκτοράτου.

 

Επίλογος

Αυτά είχα να πω, ως μιά ελάχιστη συμβολή στην αποκατάσταση ιστορικής αδικίας στο πρόσωπο του Δραγούμη. Θα μπορούσα να γράψω περισσότερα, αλλά θα ξεκινούσε ολόκληρη διδακτορική διατριβή! Έγραψα εικήι καί ως έτυχεν – όπως μού ‘ρθαν στη μνήμη. (Κανονικά, η ανάλυση του βίου -καί του θανάτου- του Δραγούμη είναι θέμα σχεδόν μή πεπερασμένον!)

Του μεγάλου Έλληνος Ίωνος Δραγούμη, έστω η μνήμη αιωνία!

 

 

Καί μακάρι ποτέ να μην ξαναεπέλθει τέτοιο τέλος σε διακεκριμένες μορφές του Ελληνισμού.

 

Καθυστερημένο επετειακό

τις 29 Μαΐου, όπως κάθε χρόνο, πάλι είχαμε θρήνους (μας πήραν τημΜπόλιν) καί ψαλμωδίες· κι ευχολόγια (θα την ξαναπάρουμε… «πάλι με χρόνια με καιρούς»… θα ξαναλειτουργήσει η Αγιασοφιά… – κτλ κτλ). Πάλι τα ίδια, με τους «σαπιοδάσκαλους σαπιορήτορες-αναφορατζήδες» κάθε εθνικής επετείου, κατά τον μεγάλο Περικλή Γιαννόπουλο.

Προσωπικώς, ουδόλως θρηνώ γιά μιά πόλη / ομάδα ανθρώπων, που κατάφερε κι έβγαλε τα μάτια της με τα χέρια της – καί το προσπαθούσε χρόνια αυτό, μετά μανίας. Μόνο στους ήρωες που την υπερασπίστηκαν απονέμω τιμές.

Αν είναι να θρηνήσουμε γιά κάποια ημερομηνία αλώσεως τηςΜπόλης, τότε πρέπει να θρηνούμε γιά την 13η Απριλίου 1204· οι δε συνετοί ίστορες, να θρηνούμε γιά όλα τα χρόνια που πέρασαν, από τότε που ο παραπαίων Βασίλειος Β’ Βουλγαροκτόνος έβαλε το στέμμα στο κεφάλι του άχρηστου αδερφού του, του Κωνσταντίνου Θ’ Μονομάχου. (Διαβάστε καί κανένα βιβλίο του Κυριαζή, ωρέ!) Από τότε πήρε τον άγριο κατήφορο η Αυτοκρατορία (βλέπε Μαντζικέρτ, ως άμεση συνέπεια του να φορτώνεις τη διοίκηση μιάς αυτοκρατορίας στον κόκκορα)… με την εξαίρεση, ίσως, των Κομνηνών, που έδιωξαν τους Νορμανδούς. (Τους έδιωξαν προσωρινώς, γιά …εφτά αιώνες. Οι Νορμανδοί μας ξανακουβαλήθηκαν εδώ περί το 1821, ως «Άγγλοι» – με τις γνωστές συνέπειες.)

Καί στο μεσοδιάστημα των δύο αλώσεων, να οργιάζουν οι ούλτρα ανθέλληνες συνομώτες τύπου Φελλού.

• Τί να θρηνήσει κανείς, λοιπόν, που ο Μεχμέτ ο Β’, ο -καραγλειφτικώς πως- αποκαλούμενος Φατίχ (Πορθητής – διότι κατάφερε μετά από ενάμιση μήνα να εκπορθήσει μιά μάντρα παλαιών υλικών), πήρε τημΜπόλιν, την ουσιαστικώς άνευ υπερασπιστών;…
• Τί να θρηνήσει, που οι αρχοντάδες της, ακόμη καί στο παρά πέντε, σκάβανε τον λάκκο των όσων είχανε λίγο μυαλό κι οργανώνανε την άμυνα;
• Τί να θρηνήσει, που τα λαμόγια είχαν χεστεί γιά Ιστορία κι ιδέες καί πατρίδες καί σύμβολα, κι απέβλεπαν μονάχα στο πώς θα γλείψουν τους Τουρκαλάδες μετά (αλλά καί …πρίν) την -σίγουρη- άλωση, γιά να διατηρήσουν τις θέσεις τους καί τα προνόμιά τους;

[…Τώρα τελευταία, κάπου πήρε το μάτι μου κάποια …»αγιογραφία» του αρχιλαμόγιου Γεννάδιου. Παρεκτός του ότι προσωπικά δεν έχω καμμία εκτίμηση γιά όσους καίνε βιβλία, παρακαλώ τους γλείφτες μελλοντικώς να συμπεριλάβουν στην «αγιογραφία» του ειδώλου τους καί τον πραγματικό λόγο, γιά τον οποίο ο Μεχμέτ Β’ τον ξήλωσε από πατριάρχη: αυτός ήταν το θράσος του Γεννάδιου, που κυκλοφορούσε δημοσίως με τη γκόμενά του.

Αυτά, κύριοι, γιά τον «πραγματικό Έλληνα», που ανακαλύψατε εσχάτως.]

 

Τώρα, όσον αφορά το να ξαναπάρουμε τημΜπόλιν…

Αν ρωτάτε εμένα, να την ξαναπάρουμε, ναί· αλλά γιά τους εξής λόγους, όχι αυτούς που νομίζετε:

• Γιά τους καλλιτεχνικούς της θησαυρούς. Πχ την Αγία Σοφία, ή τη Μονή Χώρας (Καχριγιέ Τζαμί), με τα φανταστικά ψηφιδωτά. Συν το αρχαιολογικό μουσείο, με τη σαρκοφάγο του Μ. Αλεξάνδρου – «μικρό Παρθενώνα», που το ίδρυσε ο γυιός Έλληνα, αρπαγμένου -ως βρέφος- μετά τη σφαγή της Χίου, ο Οσμάν Χαμντή Μπέης.
• Γιά τους γαστριμαργικούς της θησαυρούς (βλέπε «Πολίτικη κουζίνα»). Άμα δεν φάγατε παγωτά ιδιοκατασκευής (όχι βιομηχανίας) στημΜπόλιν, ή σιροπιαστά στον πεζόδρομο Ιστικλάλ (με τα παλιά τραμάκια), δεν έχετε ζήσει τίποτε από κουζινοεμπειρίες!  🙂
• Καί γιά λόγους νοσταλγίας των Ελλήνων, καταγομένων απ’ αυτήν καί μή.

Η λεγόμενη «γεωπολιτική των Στενών», οι στρατηγικές θέσεις καί τα ρέστα, μου είναι παντελώς αδιάφορα. Γεωπολιτική καί γεωστρατηγική είναι οι επιστημονικοφανείς δικαιολογίες, γιά να κάνεις επιθετικό πόλεμο εναντίον άλλων εθνών. Τίποτ’ άλλο. Καί δεν είναι ν’ απορείς, που τις εφηύραν αρπακτικά βαρβαρο-λαμόγια (Γερμαναράδες καί Άγγλοι)… καί δή, τότε ακριβώς που τους τέλειωσαν οι Αφρικανοί σκλάβοι κι οι Κινέζοι κούληδες, καί βάλανε στο μάτι τους την υπόλοιπη Ευρώπη γι’ άρπαγμα (αρχές 20ου αιώνα – παραλίγο να γράψω «άρμεγμα»).

Άρα, εμείς τί ακριβώς τα θέλουμε τα Στενά, γεωστρατηγικώς πως; σκοπεύουμε να επιτεθούμε ποτέ στη Ρωσσία; Αλλά καί στους ειρηνικούς καιρούς… γιά σκεφθήτε, τί ακριβώς παράγουν οι Παρευξείνιες χώρες, ώστε να κάνουμε εμπόριο μαζί τους; Ποιά βιομηχανία έχει πχ η Ρωσσία; επιστήμονες μεν έχει, αλλά παράγει τίποτε κινητά, μήπως, καί δή σε καλύτερες τιμές απ’ τους Κορεάτες; Ή θ’ αγοράσουμε τίποτε αυτοκίνητα από τη Μολδαβία; (Γιά χαβιάρι σε καλή τιμή, όμως, το συζητάμε! lol!!!)

Μονάχα γιά να πουλάμε πορτοκάλια σ’ όλους αυτούς, χρειάζονται τα Στενά. Οι Έλληνες δεν είμαστε Άγγλοι, να σκεφτόμαστε σαν …τοιούτοι!  🙂

 

Άρα, ρέ Εργοδότη, μας λες γενικώς να κάτσουμε στ’ αυγά μας ως έθνος;

Όχι… το αντίθετο ακριβώς. Αλλά με άριστα οργανωμένο σχέδιο, καί προσεκτικά.

Αν είναι να ξαναπάρουμε τημΜπόλιν γιά γεωστρατηγικούς λόγους, θα το κάνουμε μονάχα γιά να τη σπάσουμε στα λαμόγια του πλανήτη (που ονειρεύονται κατακτήσεις).

Όμως, ναί, έχουμε σχέδια δικά μας, να επεκτείνουμε την Ελλάδα· αλλά όχι ακριβώς γιά «κατακτήσεις», ούτως ειπείν. Γιά επανάκτηση ανέκαθεν Ελληνικών εδαφών.

Στα πλαίσια αυτά, ηΜπόλις ΔΕΝ είναι ο πρώτος στόχος μας. Ο πρώτος ΕΘΝΙΚΟΣ στόχος μας είναι η περιοχή «Τροία» – Νίκαια – Άγκυρα. Καί γιά να τον κατακτήσουμε, θα πέσει -αν χρειαστεί- νεκρός μέχρι κι ο τελευταίος μαχόμενος βάρβαρος! lol!!!

Γιατί;

Γιατί, όμως;

• Πρώτον, διότι ο Τρωϊκός Πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ, καί ΠΡΕΠΕΙ να τον τελειώσουμε.

Γιά σκεφθήτε… οι Αχαιοί βάλανε φωτιά στην Τροία καί φύγανε. Δεν κατέκτησαν τον τόπο, με μόνιμη έκτοτε παρουσία τους εκεί. Επομένως, η κατάκτηση πρέπει να υλοποιηθεί, γιά να τελειώσει αυτή η ιστορία άπαξ διά παντός. Γιά να κλείσουν οι παρενθέσεις χιλιετιών.

• Δεύτερον, επειδή μου τη σπάνε οι διάφοροι βάρβαροι της «γεωστρατηγικής», στους οποίους δεν πέφτει ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ στη διαχείριση ανέκαθεν Ελληνικών εδαφών.

Νά, ας πούμε, οι ηπαπαραίοι… που πρό ολίγων ετών κυκλοφόρησαν χάρτη του (υπό εκκόλαψιν) «Κουρδικού κράτους», ο οποίος συμπεριλάμβανε σχεδόν όλη τη Μ. Ασία (πλήν Πόντου καί δυτικών παραλίων)! Δηλαδή, οι ηπαπαραίοι «δίνανε» (με ποιό δικαίωμα; ) στους Κούρδους καθαρά Ελληνικά εδάφη, όπως την Καππαδοκία!

Αυτό, Α-ΠΑ-ΓΟ-ΡΕΥ-Ε-ΤΑΙ. Κι όποιος πάει κόντρα, καλύτερα να έχει ήδη συντάξει τη διαθήκη του – δεμπανά ‘χει δέκα χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές!

• Τρίτον, επειδή υπάρχουν λόγοι πολλάκις ανώτεροι της (μην ξεχνάτε, βαρβαρικής συλλήψεως) «γεωστρατηγικής».

Σκεφθήτε πάλι…

Η Νίκαια ήταν έδρα της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, αλλά κι έδρα αυτοκρατορίας (μετά το 1204). Άρα, φαίνεται πως ο Βατάτζης είχε δίκιο, που έλεγε στους ξεπεσμένους άρχοντες της κατακτημένης Μπόλης του 1204 (που κατέφυγαν ικέτες σ’ αυτόν) : «- Εδώ είναι το καλό το πράμα, κι όχι εκεί, απ’ όπου φύγατε!»

Γιατί; Διότι φαίνεται πως γνώριζε μιά κρυμμένη, παλιά ιερή Γεωγραφία, που διαχρονικώς την ξέρουν λίγοι – κι απ’ τους «απέξω», την έχουν υποψιαστεί ελάχιστοι. (Ο εξής ένας, δηλαδή! – καί να μην το παινεύομαι! lol!!!)

Γι’ αυτούς τους λόγους, επομένως, ειδικά τον τρίτο, ο πρώτος μας εθνικός στόχος οφείλει να είναι Αγκύραζε.

 

 

Όμως, θα σας το ξηγήσω τ’ όνειρο άλλη φορά· σε κάποια απ’ τις προσεχείς αναρτήσεις, όταν θα ‘χω τελειώσει καί τα σχήματα.

Ως τότε, ας φροντίσουμε όλοι να μή μας έρθει κατακέφαλα ένα νέο 1453· διότι, οι καταστάσεις που ζούμε σήμερα, είναι επανάληψη του 1452.

 

Υγ: Η αφεντιά μου, ως καταγόμενος με βαθύτατες ρίζες από την κυρίως Ελλάδα, δεν διανοούμαι κάν ότι το διοικητικό κέντρο της Ελλάδας του μέλλοντος θα φύγει από τον Ελλαδικό κορμό. (Καί δεν είναι μονάχα συναισθηματικοί οι λόγοι.) Αλλά, τα εθνικά μας συμφέροντα είναι τα εθνικά μας συμφέροντα – καί ΔΕΝ τα συζητάμε.