Παλαιάδα – περί Ιωλκού (γ’ μέρος)

(προηγούμενο)

. . . . . . . . . . .

γ2. Το ναυπηγείο της Αργούς

Πάμε τώρα να δούμε πού ναυπηγήθηκε η Αργώ (συν μερικές ακόμη λεπτομέρειες), κι από πού ξεκίνησε.

Το κείμενο του «Ορφέα» λέει πως όλη η παλιοπαρέα μαζεύτηκε στην ευρεία παραλία του Αναύρου, όπου καί άρχισαν να ναυπηγούν την Αργώ ανάμεσα σε γλέντια. Αλλά, προσωπικώς, έχω κάθε λόγο να πιστεύω πως δεν ήταν εκεί.

Δεν θα σας δώσω το σκεπτικό μου, αλλά έχω εντοπίσει πως η Αργώ φτιάχτηκε στην (καί ξεκίνησε από την) παραλία των Νέων Παγασών, όπως φαίνεται στην παρακάτω εικόνα:

Σημείωσα πάλι την πιθανή ακτογραμμή της τότε εποχής (καφέ γραμμή), συν έναν ξεροπόταμο (μπλέ γραμμή), που σήμερα ονομάζεται Λυγαρόρρεμα. Ο «ορίτζιναλ» Άναυρος εξέβαλλε στο πάνω δεξιά μέρος της εικόνας, αλλά η οποιαδήποτε τοποθεσία από πάνω μέχρι τα Πευκάκια αποκλείεται.

Γιατί;

Διότι, εκτός από τα λοιπά στοιχεία που με οδηγούν σ’ αυτό το συμπέρασμα, υποθέτω ότι ο (βασιλεύων εκείνη την εποχή στην Ιωλκό σφετεριστής) Πελίας δεν ήθελε να βλέπει τους Αργοναύτες ούτε ζωγραφιστούς… μάλλον φοβούμενος μήπως ο Ιάσων παρακινούσε επίθεση εναντίον του, οπότε καί δεν θα μπορούσε να τα βάλει με όλα τα βασιλικά σόγια της Ελλάδας. Καί παρά το γεγονός ότι ανάμεσα στους Αργοναύτες είχε βάλει καί τον γυιό του, τον Άκαστο.

Κι όπως είναι γνωστό, η Αργώ πήρε κοντά μιά τριετία να φτιαχτεί.

Ταυτόχρονα, αν έμπαιναν άσχημες ιδέες στον Πελία να επιτεθεί εναντίον των Αργοναυτών καί να τους φυλακίσει γιά λύτρα, αυτοί είχαν όλο το χρονικό περιθώριο να ειδοποιηθούν γιά την επίθεση καί να φύγουν. Οπότε, η Αργώ φτιάχτηκε στην τότε ακτή των Νέων Παγασών, καί μάλλον σε τοποθεσία προς το κάτω μέρος της εικόνας. (Αυτό που βλέπετε, από τα Πευκάκια μέχρι το κάτω της εικόνας, είναι λίγο παραπάνω από τρία χιλιόμετρα. Κι από Πευκάκια μέχρι παλάτι αρχαίας Ιωλκού, τέσσερα σε ευθεία κι εφτά διά ξηράς.)

Εάν, λοιπόν, το Λυγαρόρρεμα υπήρχε καί τότε, αλλά ονομαζόταν (επίσης)…

…Άναυρος…

…τότε, εξηγείται μιά χαρά καί η αναφορά του βιβλίου του Ορφέα περί της πλατειάς παραλίας του Αναύρου.

. . . . . . . . . . .

Απαντήσαμε μέν αυτό το ερώτημα, αλλά ανακύπτει έτερο πρόβλημα:

Όλες, μα όλες οι τοποθεσίες στην ακτογραμμή αυτή (την τότε, ή τη σημερινή – αδιάφορο) οδηγούν σε ρηχή θάλασσα.

Βλέπετε, αυτά τα μέρη τα έχω περπατήσει όλα (ναί, με τα πόδια – ναί, αμέτρητες φορές), καί τα γνωρίζω άριστα. Τόσο ως πιτσιρικάς (σχεδόν όλα μου τα καλοκαίρια τα πέρασα εκεί, με μπάνιο το πρωΐ καί ποδόσφαιρο το απόγευμα), όσο καί ως ενήλικος. Έτσι…

…Σας είπα τί είναι η κόκκινη κουκκίδα στην εικόνα; Δεν σας είπα.

Η κουκκίδα αυτή, λοιπόν, σημειώνει τη θέση ενός ταρσανά της εποχής μας, όπου μέχρι πρίν λίγες δεκαετίες κατασκευαζόντουσαν καΐκια καί βάρκες. Είναι το μόνο μέρος όλης της περιοχής, όπου το πλεούμενο, μόλις πέσει από την τσουλήθρα στη θάλασσα, πέφτει σε βαθειά νερά. Καί όπου πίσω, στην ξηρά, δεν υπάρχουν απότομοι γκρεμοί καί κατηφόρες. Κι επειδή εκεί υπάρχει φυσικός λόφος με βράχια, έχω κάθε λόγο να δέχομαι πως ειδικά το μικροτοπίο αυτό παρέμεινε αμετάβλητο από την εποχή του Ιάσονα.

Σε οποιοδήποτε ναυπηγείο παγκοσμίως, είτε τώρα, είτε σε οποιαδήποτε εποχή, εάν το νεότευκτο πλοίο πέσει σε ρηχή θάλασσα, θα προσκρούσει στον βυθό. Οπότε, ή θα κολλήσει στην άμμο, ή θα κάνει γκάπ! στις πέτρες, με κίνδυνο να πάθει ζημιά. Συνεπώς, όλοι φροντίζουν να πέφτουν τα νεότευκτα σε βαθειά νερά, αρκετά βαθύτερα από την απόσταση πυθμένα καί ανώτατης γραμμής φορτώματος του πλοίου.

Συνεπώς, καί γιά την Αργώ έπρεπε να βρεθεί μέρος με βαθειά νερά μετά την ναυπηγική τσουλήθρα. Όμως, το μέρος του συγκεκριμένου ταρσανά της περιοχής δεν χωράει πλοίο με αρκετά μεγάλο μήκος, όπως ήταν η Αργώ. Όπως έπρεπε να είναι η Αργώ. Βλέπετε, η Αργώ δεν ήταν πεντηκόντορος της εποχής του Περικλή, όπως απεικονίζεται στην παραλία του Βόλου, ή όπως φτιάχτηκε το σημερινό «αντίγραφό» της. (Γιά σκούνα του ταχυδρομείου της εποχής, καλό είναι. Γιά εξερευνητικό, όχι.)

Η Αργώ έπρεπε να έχει χώρους γιά ξηρά τροφή, βαρέλια με νερό, χώρους γιά φάρμακα καί εργαλεία, χώρους γιά ανταλλακτικά, καθώς καί μερικές κλίνες (αιώρες, ίσως) γιά ύπνο – γιά οικονομία χώρου, όχι γιά όλους, αλλά με βάρδιες. Άρα, ως πλοίο ήταν μεγαλούτσικο.

Ταυτόχρονα, βλέπουμε ότι οι Κόλχοι σταμάτησαν να την καταδιώκουν, όταν μπήκε στο δέλτα του Δούναβη· διότι, τα δικά τους πλοία δεν μπορούσαν. Αυτό μας δείχνει πως ήταν πλοίο ακάρινο (αβαθές, γιά να διαπλέει καί ποτάμια), που φυσικά την ισορροπία του (γιά να μή μπατάρει) την τηρούσε με άλλον τρόπο. Κάτι σαν αυτό, δηλαδή:

(Ναί, σαν τα πλοία της προϊστορικής Σαντορίνης, που προφανώς μπορούσαν κι ανέπλεαν τον Νείλο – μιά που αρκετά θέματα στις τοιχογραφίες μας δείχνουν τακτικές επαφές με Αφρική.)

Πράγμα που σημαίνει ότι η ρηχή θάλασσα στη θέση του ναυπηγείου της Αργούς δεν ήταν πρόβλημα.

. . . . . . . . . . .

Είμαστε τώρα έτοιμοι ν’ απαντήσουμε ακόμη ένα ερώτημα.

Αναφέρεται πως, όταν ετοιμάστηκε η Αργώ κι έλυσαν τα σχοινιά που την κρατούσαν στην τσουλήθρα της, δεν κινήθηκε καθόλου. Όλοι το θεώρησαν κακό οιωνό, αλλά ο Ηρακλής είπε κάτι σαν: «- Τί μ@λακίες λέτε!», καί τράβηξε αυτός το πλοίο μ’ όλη του τη δύναμη. Καί, ώ του θαύματος, η Αργώ έπεσε στο νερό!

Γιατί, όμως, δεν κινήθηκε η Αργώ αρχικώς;

Διότι η τσουλήθρα είχε μικρή κλίση. Κι αυτό, επειδή προφανώς έφτιαξαν μιά τσουλήθρα, που οδηγούσε αρκετά μέσα στη θάλασσα, ώστε να πέσει το πλοίο στο νερό με όλο του το μήκος (50 μέτρα, ας υποθέσουμε)· κι άλλο τόσο μήκος τσουλήθρας έξω από το νερό, στην ξηρά. Εάν, όμως, δίνανε την πρέπουσα κλίση, ώστε το καράβι να γλυστρήσει μόνο του, τότε το έξω άκρο της τσουλήθρας θα πρέπει να βρισκόταν αρκετά ψηλά. Άρα, η κατασκευή αυτή θα ήταν αρκετά δύσχρηστη γιά ναυπήγηση. Θα έπρεπε να έχουν σκάλες κατά μήκος όλης της πλευράς της Αργούς, καί ν’ ανεβοκατεβαίνουν συνεχώς!

Προτίμησαν, λοιπόν, μικρή κλίση, ώστε να διευκολύνονται. Μόνο που μετά το λύσιμο των σχοινιών, έπρεπε όντως να τραβήξουν το πλοίο στο νερό, διότι από μόνο του δεν θα τσούλαγε – όπως κι έγινε.

Κάπως έτσι:

Αυτά, λοιπόν, καί περί Αργούς.

. . . . . . . . . . .

Επίλογος

Πιστεύω πως έδειξα καθαρά τον τρόπο, με τον οποίο αξιοποιούμε τα αρχαία κείμενα, χρησιμοποιώντας τη λογική μας.

Δεν είπα πως είναι εύκολη δουλειά· μά, δεν μπορούμε κιόλας ν’ αποδεχόμαστε πάντα τα γραφόμενα ως έχουν.

Εν τέλει, είδατε πως μιά ματιά ακόμη καί στο απώτατο παρελθόν, είναι πάντα εφικτή.

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ 1: Δικαιολογείται απόλυτα καί το πρώτο ταξίδι της Αργούς, από παραλία Νέων Παγασών προς Μηλίνα, προς συνάντηση του -δασκάλου πολλών Αργοναυτών- κενταύρου Χείρωνος.

Οπτική επαφή του προορισμού εξ αρχής (η κίτρινη ευθεία)…

…καί 30 χιλιόμετρα απόσταση (δύο ώρες κωπηλασία). Κατά την οποία θα δοκίμαζαν τη στεγανότητα του πλοίου καί την εν γένει συμπεριφορά του, πχ το κατά πόσο το μετατοπίζουν εκτός πορείας τα θαλάσσια ρεύματα.

Υγ 2: Εδώ βρήκα αρκετά πραγματικά δεδομένα, πάνω στα οποία όντως η αρχαία αφήγηση στηρίζεται σταθερά. Αναγνωρίζω, ωστόσο, ότι με τα Έπη το αντίστοιχο ξεκαθάρισμα / συνταίριασμα με την πραγματικότητα είναι ολόκληρα επίπεδα δυσκολώτερο.

Παλαιάδα – περί Ιωλκού (β’ μέρος)

(προηγούμενο)

. . . . . . . . . . .

Η εξήγηση γιά όλ’ αυτά ανάγεται στις αντιλήψεις της εποχής εκείνης… που, όμως, υπάρχουν μέχρι καί σήμερα, έστω καί σε ασυνείδητο επίπεδο.

Λοιπόν, τουλάχιστον στην εποχή του Ταύρου, οι νεκροί πάντα θαβόντουσαν δυτικά από ποτάμι· ή, έστω, απομονωμένοι από τους ζωντανούς, πίσω από σώμα νερού. (Βλέπε Κέρο.) Αυτό το βλέπουμε καθαρά στην αρχαία Αίγυπτο, όπου οι νεκροπόλεις βρίσκονται δυτικά του Νείλου. Να μην αναφέρουμε καί τους Βίκινγκς, που βάζανε τους νεκρούς τους σε βάρκες, καί τις σπρώχνανε δυτικά, μέσα στον Ατλαντικό.

Ο σημερινός Βόλος δεν πάει πίσω!… Δες την παρακάτω εικόνα, κι εξηγώ.

Κατ’ αρχήν, είναι σχεδόν φανερό πως, όταν χαράχθηκε η ρυμοτομία του σημερινού Βόλου (περίπου το 1865), οι φυσικές κοίτες των δύο χειμάρρων άλλαξαν, ώστε να περικλείουν τη νέα πόλη. (Προφανώς δεν θεώρησαν βολικό να χωρίζεται ο Βόλος σε τρία μέρη, και να ενώνεται με γέφυρες.) Οι φυσικές κοίτες της εποχής της πάλαι ποτέ Ιωλκού φαίνονται (στο περίπου) με τις γαλάζιες διακεκομμένες γραμμές. Οι τεχνητές, με τις έντονες συνεχείς. (Δεν σημειώνω τα ποτάμια μέχρι τις πηγές τους, γι’ αυτό οι γραμμές σταματάνε προς τα πάνω.)

Πάμε, τώρα, στα νεκροταφεία. Το παλιότερο βρισκόταν στη θέση Α… δυτικώς ποταμού. Με την επανάσταση του 1878, ο διοικητής του Τουρκικού στολίσκου, που προσέγγισε στον Βόλο γιά να βομβαρδίσει τους επαναστάτες, απαίτησε από τους Βολιώτες να ξηλώσουν το νεκροταφείο, με το σκεπτικό ότι ανάμεσα στα μνήματα μπορούσαν να κρύψουν κανόνια.

[Σήμερα, στο μέρος αυτό βρίσκονται το δημόσιο νοσοκομείο καί το αρχαιολογικό μουσείο. Ευνόητο πως η αύρα αμφοτέρων δεν είναι κι ό,τι καλύτερο.]

Κι έτσι, αυτό μεταφέρθηκε στη θέση Β… δυτικώς ποταμού. (Καταργήθηκε κάπου το 1992. Το ακόμη νεώτερο βρίσκεται πολύ έξω από τον Βόλο, και νομίζω πάλι δυτικώς ποταμού!)

Το μαύρο περίγραμμα δείχνει την περιοχή, όπου βρέθηκαν δύο μυκηναϊκού τύπου τάφοι και άλλα ταφικά ευρήματα, από την εποχή της Ιωλκού μέχρι περίπου την Αρχαϊκή εποχή (700 πΧ). Τότε η Ιωλκός ουσιαστικά έπαψε να κατοικείται, προς χάριν των Παγασών. (Σε άλλο μέρος αυτές, απέναντι από τον σημερινό Βόλο, στην τοποθεσία «Πευκάκια».)

Το καφέ περίγραμμα δείχνει πού περίπου βρισκόταν η ακτογραμμή την εποχή της Ιωλκού.

Τέλος, το Γ δείχνει την τοποθεσία ενός πολύ παράξενου νεκροταφείου, με τους τάφους σκαλισμένους στον βράχο!!! Αγνώστου εποχής – καί δεν υφίσταται ποτάμι ανατολικώς.

. . . . . . . . . . .

Μετά απ’ αυτήν την εισαγωγή, η διέλευση του Ιάσονα μέσα από τον φουσκωμένον Κραυσίδωνα έχει καθαρά την εξής σημασία:

«Σας αποδεικνύω πως είμαι ακόμη ζωντανός,

διότι έρχομαι από τη χώρα των νεκρών (δυτικά),

μπαίνω στη χώρα των ζωντανών (ανατολικά),

καί περνάω μέσα από το νερό, ως πράξη συμβολικής επαναγέννησής μου.» (Κάτι σαν «επαναβάπτισμα», δηλαδή.)

Βέβαια, οι αρχαιολόγοι δεν θα τα δεχθούν αυτά, αλλά ουδόλως μας ενδιαφέρει. (Ας μας εξηγήσουν τότε …επιστημονικώς την -προφανώς, κατ’ αυτούς- ανυπαρξία γεφυρών την εποχή εκείνη – αν μπορούν. Διότι μυκηναϊκή γέφυρα όχι απλά έχει βρεθεί -στην Πελοπόννησο-, αλλά χρησιμοποιείται μέχρι καί σήμερα!)

. . . . . . . . . . .

Τώρα, το μέρος όπου διέσχισε τον Κραυσίδωνα.

Μιά που ο Κραυσίδων ενώνεται σε κάποιο σημείο με το (σήμερα καλούμενο) Μέγα Ρέμα, που κατεβαίνει από ανατολικά, ο Ιάσων πρέπει να πέρασε από σημείο μετά την ένωση των ποταμών. Αλλοιώς, θα ήταν αναγκασμένος να περάσει δύο ποτάμια.

Επίσης, είμαι σίγουρος ότι επεδίωξε να δούν από το παλάτι την ενέργειά του (διότι γνώριζαν κι αυτοί τον συμβολισμό), άρα πρέπει να είχαν οπτική επαφή μεταξύ τους.

Οπότε, τόσο το σημείο του περάσματος, όσο καί η πραγματική θέση του παλατιού, προσδιορίζονται / εντοπίζονται εδώ ακριβώς:

Η σκούρα γαλάζια γραμμή δείχνει τον Κραυσίδωνα. Ανεβαίνουμε προς το Πήλιο, όντες πάνω από τη μοντέρνα πόλη του Βόλου, άρα βρισκόμαστε σε απείραχτο μέρος της φυσικής κοίτης του ποταμού.

Η κόκκινη έλλειψη περικλείει την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Ιωλκού (ή «Μπαξέδων»), όπου βρισκόταν το παλάτι της Ιωλκού. Η εκκλησία βρίσκεται σε λόφο προεξέχοντα, που όμως δεν φαίνεται καλά από το Γκούγκλ Έρθ. (Μόνον αν πας επί τόπου.) Άρα, ήταν η ιδανική θέση γιά το παλάτι, να εποπτεύει. Προσέξτε, επίσης, τα ακάλυπτα οικόπεδα στα νότια της εκκλησίας! Δεν ξέρω αν έγιναν ποτέ ανασκαφές εκεί, αλλά είμαι σίγουρος πως θα βρούν ενδιαφέροντα πράγματα. Ίσως καί να έγιναν κάποιες απόπειρες ανασκαφών κι έπεσαν επάνω σε αρχαία, γι’ αυτό δεν χτίσανε σπίτια.

Δεν γνωρίζω, αλλά ο ναός αυτός μας κρύβει κάποιες εκπλήξεις! (Μας περιμένουν παρακάτω στο κείμενο.)

Ο μικρός κόκκινος κύκλος δείχνει το σημείο του περάσματος. Βέβαια, στο σημείο εκείνο είναι πιό στενή η κοίτη, άρα περνάς πιό γρήγορα απέναντι, αλλά οι νόμοι της υδροδυναμικής λένε πως το νερό θα είναι καί πιό ορμητικό. Τέλος πάντων, φαίνεται πως ο Ιάσων ζύγισε τα πράγματα καί πήρε την απόφασή του να περάσει από εκεί.

Η πορτοκαλιά ευθεία δείχνει την οπτική επαφή Ιάσονα-παλατιού. Είναι -σύμφωνα με το Γκούγκλ Έρθ- κάπου 235 μέτρα. (Εάν το παλάτι είχε τείχος με φύλακες επάνω, τότε η απόσταση οπτικής επαφής ήταν ακόμη μικρότερη.) Σε τέτοια απόσταση, βλέπει κανείς πολύ καθαρά το τί γίνεται .

. . . . . . . . . . .

Οι εκπλήξεις, που λέγαμε. Χαίρετε, αγαπητό Μάτριξ! 🙂

Εάν επισκεφθεί κανείς σήμερα τον ναό του Αγ. Γεωργίου Ιωλκού, αμέσως μετά την είσοδο τον υποδέχεται ένα ψηφιδωτό στο πάτωμα, με δύο παγώνια αντικρυστά. Δυστυχώς, ο γράφων δεν ξέρει πού έχει φυλαγμένη μιά σχετική φωτογραφία, αλλά είναι κάτι σαν αυτό:

Ποιάς θεάς είναι σύμβολο το παγώνι, είπαμε;

Ποιά θεά κουβάλησε ο Ιάσων στην πλάτη του, είπαμε;

. . . . . . . . . . .

Πάμε τώρα στον ίδιο τον ναό.

Η σημερινή του όψη είναι αυτή:

Ο ναός αυτός, όμως, αντικατέστησε παλιότερον, που έπεσε από τους σεισμούς του 1954-55. Εκείνος ήταν έτσι:

Επίσης, εικόνες του εδώ (με Γερμαναράδες «εκδρομείς», μάλλον σμηνίτες, να περνάνε μπροστά του επί Κατοχής), κι εδώ – όπου φαίνεται καθαρά πως το μέρος δεν είχε (τόση πολλή) βλάστηση, μέχρι πρόσφατα. Άρα, η οπτική επαφή Ιάσονα-παλατιού λογικά ήταν ανεμπόδιστη.

[Καί πού το ξέρω τί βλάστηση είχε το μέρος τέσσερεις χιλιάδες χρόνια πρίν;

Υποθέτω πως δεν είχε, όπως το σύμπλεγμα των παλατιών στο Πεκίνο δεν έχει ούτε ένα δέντρο. Με το σκεπτικό να μην δώσουν ευκαιρία σε πιθανούς συνομώτες να κρυφτούν.]

. . . . . . . . . . .

Θα μου πείς τώρα, καί τί σημασία έχει το σχήμα του ναού αυτού;

Το (σχετικά ασυνήθιστο γιά ορθόδοξο ναό) διπλό εμπρόσθιο καμπαναριό όντως θυμίζει την Παναγία των Παρισίων.

Καί λοιπόν;

Λοιπόν, τίποτε το ιδιαίτερο· απλά μιά διαίσθηση…

…ότι κάποτε, πρό Κατακλυσμού, οι ναοί ήταν έτσι.

Κι ότι η Ιωλκός έφερε μνήμες εκείνης της εποχής.

. . . . . . . . . . .

Ας δούμε, τώρα, καί την εσφαλμένη τοποθέτηση του ανακτόρου της Ιωλκού· δηλαδή, το λάθος των επιδόξων αρχαιολόγων των αρχών του 20ου αιώνα.

Ξανά στον χάρτη:

Όπου Σ είναι η σωστή θέση, καί Λ η λάθος.

Το Λ καί η κόκκινη έλλειψη σηματοδοτούν τον λεγόμενο «λόφο των Παλαιών». (Η μαύρη γραμμή στα δεξιά του είναι η σιδηροδρομική.) Εκεί βρισκόταν η Τούρκικη συνοικία μέσα σε τείχος· που όλ’ αυτά τα τουρκόσπιτα πατούσαν επάνω σε παλαιότερο, Βυζαντινό υπόστρωμα, κι αυτό σε ακόμη παλιότερο Ελληνιστικό.

Ο λόφος αυτός έχει ύψος καμιά 20αριά μέτρα, αλλά δεν είναι φυσικός· προέρχεται από διαστρωματώσεις οικοδομών καί οικοδομικών υλικών καί χώματος αιώνων, άρα είναι πολύ πιθανόν να μην υπήρχε κάν επί Ιάσονος. Γι’ αυτό καί δεν λόξεψα την καφέ γραμμή της θαλάσσιας ακτής της Ιωλκού, ώστε να τον συμπεριλάβω.

Όθεν, οι αρχαιολόγοι, θέτοντας το παλάτι της Ιωλκού στον λόφο των Παλαιών, όχι μόνον δεν έλαβαν υπ’ όψιν τους τη φύση του λόφου αυτού, αλλά είναι προφανές καί ποιό άλλο λάθος έκαναν: δεν υπολόγισαν ότι ο συγκεκριμένος λόφος βρίσκεται δυτικά της αυθεντικής κοίτης του Κραυσίδωνα, στη «χώρα των νεκρών». Δυστυχώς, αυτό το λάθος διαιωνίζεται μέχρι σήμερα· ακόμη καί σε πινακίδες του υπουργείου Πολιτισμού.

[«Παλαιά», ή δημοτικιστί: «τα Παλιά», ονομάζεται η συνοικία αυτή, η γύρω από το Οθωμανικό κάστρο, διότι προϋπήρχε του μοντέρνου Βόλου. Όχι επειδή ανήκει σε τίποτε προγόνους του Παλαιού! lol!!!

Σήμερα είναι γεμάτη φαγάδικα καί διασκεδάδικα στο χαμηλό τμήμα της. Στο υψηλό έχει κατοικίες, όπου -γραφειοκρατικώς- είναι τρομερά δύσκολο έστω καί να τροποποήσεις το σπίτι σου – αν υποτεθεί ότι το έχεις από παλιά κληρονομιά. Διότι καινούργια δεν χτίζονται.]

. . . . . . . . . . .

(επόμενο)

Παλαιάδα – περί Ιωλκού (α’ μέρος)

α. Εισαγωγή

Όντως είναι πολλά τα εμπόδια, στην προσπάθεια να συνταιριάξουν με τα (γνωστά σ’ εμάς) πραγματικά στοιχεία, τα περιγραφόμενα υπό των αρχαίων ημών στα κείμενα.

Παρεκτός από τις -μετά από χιλετίες- φυσικές (ή ανθρωπογενείς) αλλαγές στο γεωγραφικό τοπίο, έχουμε:

• ύποπτες επεμβάσεις / προσθαφαιρέσεις στα κείμενα,
• ανόητες επεμβάσεις / προσθαφαιρέσεις στα κείμενα (κοινώς: σάλτσες του συγγραφέα),
• συρραφή ιστοριών από άλλους τόπους / χρόνους, που όμως φάνηκαν γοητευτικές στον γραφιά,
• «προκρούστειες» αλλοιώσεις της ιστορίας, ώστε να ταιριάξει σε αρχέτυπα,
• ενδεχομένως αποσιωπήσεις γεγονότων / καταστάσεων γιά πολιτικούς λόγους (βλέπε επαναχάραξη του προσώπου της Σφίγγας),
• κτλ κτλ κτλ.

Κι έτσι, προκύπτουν όλ’ αυτά τα τραγελαφικά, που αναφέρει ο Παλαιός – καί μονάχα γιά τα γεωγραφικά δεδομένα (πού να ψάξουμε καί τα υπόλοιπα, δηλαδή!) : ανύπαρκτα ποτάμια, υπερμεγέθη βουνά, καί τα ρέστα. Βάλτε στην εικόνα καί την ξεροκεφαλιά των φιλολόγων (που δεν περνάνε από κόσκινο τα «ιερά Ευαγγέλια» των σωζωμένων κειμένων), κι έδεσε το γλυκό.

Επίσης: σημειώστε ότι αυτές οι παρεμβάσεις / αλλοιώσεις των κειμένων είναι μονάχα όσες έγιναν -περίπου- από εποχής «Χρυσού Αιώνα» μέχρι ύστερο Βυζάντιο. Στην εποχή μας έχει κι άλλες… Αλλά, περί αυτών, παρακάτω.

. . . . . . . . . . .

Ωστόσο, ο πυρήνας των περιγραφών δεν είναι σκάρτος στο 100%. Υπάρχει – καί όντως περιγράφει πραγματικές καταστάσεις, που συνέβησαν κάποτε. Αλλά, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως η διά της λογικής διερεύνηση των αρχαίων παραδόσεων είναι εκ των ούκ άνευ.

Σας βεβαιώνω προσωπικά γι’ αυτό, μιά που (λόγωι εντοπιότητος) επί χρόνια έκανα τις «επί του πεδίου» έρευνές μου γιά την Ιωλκό καί την Αργοναυτική Εκστρατεία: όντως υπήρξαν / συνέβησαν, καί όντως έχουν αφήσει ίχνη μέχρι σήμερα… γιά όποιον έχει μάτια να τα δεί.

. . . . . . . . . . .

β. Η Αρχαιολογία

Πρίν προχωρήσουμε, οφείλουμε να επισημάνουμε το ότι η Αρχαιολογία (ως επιστήμη) είναι πολύ νέα. (Συγκρινόμενη, ας πούμε, με τα Μαθηματικά – ή τη Χημεία.) Ζήτημα αν έχει 150 (εκατόν πενήντα) χρόνια συστηματικής ζωής! – υπό την έννοια ότι επί τόσα χρόνια αποτελεί πανεπιστημιακό αντικείμενο.

Βέβαια, υπήρξαν και προηγηθείσες προσπάθειες ενασχολήσεως με τους αρχαίους πολιτισμούς, αλλά δεν μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε ακαδημαϊκές: δεν ήταν, δά, αρχαιολόγοι οι πλιατσικολόγοι, που ρήμαξαν τις αρχαιότητες Ελλάδας / Ρώμης / Αιγύπτου / όποιες έβρισκαν οπουδήποτε! (Σιγά μην ήταν αρχαιολόγος ο Έλγκιν!) Μάλιστα, η εποχή κατά την οποία ο (γνωστός) Σλήμαν μεταβάλλεται βαθμηδόν από πλιατσικολόγος σε αρχαιολόγο (κάπου το 1860-1890), είναι ακριβώς η εποχή απαρχής της ακαδημαϊκής Αρχαιολογίας.

Πλιατσικολόγος ο Σλήμαν; Ναί. Πόσοι γνωρίζουν ότι στα νιάτα του υπήρξε χρυσοθήρας στην Καλιφόρνια;

. . . . . . . . . . .

Τέλος πάντων, συγκρατήστε απλά το ότι η Αρχαιολογία είναι νεώτατη επιστήμη. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι πάσχει -ακόμη- από τις λεγόμενες «βρεφικές ασθένειες»· αυτές, που ενυπάρχουν στην αρχή κάθε ανθρώπινης προσπάθειας.

Λοιπόν, όλα όσα διαβάσατε γιά τις αλλοιώσεις των κειμένων ήδη στα αρχαία χρόνια, ισχύουν καί στη σημερινή εποχή. Όπου επίσης παίζουν:

• Ιδέες (ακόμη καί ανόητες) της στιγμής, που με τα χρόνια παγιώνονται ως «επιστημονικές».
• Πολιτικές σκοπιμότητες – σε βαθμό, όσο δεν πάει άλλο.
• Εμμονικές ιδέες,…
• …άρα καί απορίες ψάλτου, βήξ.

Φυσικά, όλ’ αυτά αλληλοδιαπλέκονται.

Γιά παράδειγμα, βρίσκουμε στη βιβλιογραφία ότι τα περί της πομπής των Παναθηναίων (που δήθεν απεικονίζει η ζωιφόρος του Παρθενώνα) ήταν απλά μιά ιδέα της στιγμής του ληστάρχου Έλγκιν, που τη σημείωσε στο σημειωματάριό του. Επίσης, τα περί «Ινδοευρωπαίων» προέρχονται από ιδέες μέσα στα μυθιστορήματα ενός μασώνου λόρδου, του Μπάλβερ-Λύττον.

[Ωραίος ο τυπάς! Ζούσε στην ειδυλλιακή εξοχή του Σαίντ Ώλμπανς, είχε τη σπιταρώνα του, τους υπηρέτες του, τα κτήματά του, τα εισοδήματά του… καί καθόταν όλη μέρα κι έγραφε μυθιστορήματα – όταν δεν τά ‘ξυνε.

Τώρα, βέβαια, πόσο «επιστημονικά» είναι τα μυθιστορήματα, πιστεύω ότι μπορούν να μας το εξηγήσουν οι αρχαιολόγοι. Επιστήμονες, αφού. 🙂 ]

Εννοείται, ότι ο εντιμώτατος αυτός πόρδος ποτέ του δεν θα έλεγε ότι η Ινδική γλώσσα σαφώς κι έχει ομοιότητες με την Ελληνική, αφού Έλληνες βρέθηκαν (καί παρέμειναν) στη βόρεια Ινδία, κυνηγώντας τους Άτλαντες. (Είναι ακριβώς οι Έλληνες -οι απόγονοί τους, δηλαδή-, που βρήκε εκεί ο Μέγας Αλέξανδρος καί του προσέφεραν κισσό καί κρασί.) Όπως δεν θα έλεγε κι ο καραβανάς Φαλλμεράϋερ ότι είμαστε απ’ ευθείας απόγονοι των αρχαίων ημών, γιά να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα.

[Αυτός, πάλι, παρά το ότι -λίγα χρόνια πρίν να μας φτύσει- είχε γράψει ένα αξιόλογο βιβλίο γιά την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, τά ‘πιασε από τον Μέττερνιχ γιά να μας ξεχέσει. Γιατί; Διότι η λέξη «επανάσταση» τότε ήταν πολύ επικίνδυνη γιά κράτη-μπαλώματα, τύπου Αυστρο-Ουγγαρίας. Καί, αν τους δίναμε το κακό παράδειγμα, θα τους γινόταν το μαγαζί θερινό.

(Έγινε τελικά, περίπου έναν αιώνα μετά. Πολυεθνικά καί πολυθρησκευτικά μπαλώματα δεν κρατιένται.)

Μ’ αρέσει, όμως, που διάφοροι ρεμπεσκέδες ακόμη καί σήμερα επικαλούνται την εξώφθαλμη προπαγάνδα του Φαλλμεράϋερ ως έγκυρη πηγή! Γιά το τί είμαστε, ή δεν είμαστε, έχει μιλήσει το dna στο εργαστήριο, σκατομαλάκες!…]

. . . . . . . . . . .

Από εμμονικές ιδέες, πάλι, θα έλεγα πως η κυριώτερη των «επιστημόνωνε» είναι η εξής μία: ότι, από υποφυλή πιθήκων, γίναμε άνθρωποι καί φτιάξαμε διαστημόπολοια σε διάστημα 7-8 χιλιάδων χρόνων. Γιά τους «επιστημόνωνε» αυτούς, ποτέ δεν υπήρξαν τεχνολογικώς υπερ-εξελιγμένοι πολιτισμοί πρό του Κατακλυσμού, ο δέ Πλάτων λέει παραμύθια… διότι μιλούσε «εν παραβολαίς».

Βέβαια, εννοείται ότι οι «υπερεσίες» τους «αυτών», συν ολόκληρα επιστημονικά επιτελεία από «δικά τους παιδιά», ψάχνουν μανιωδώς γιά τα κατάλοιπα αυτών των πολιτισμών, μπας καί βρούν τίποτε χρήσιμο (ως οπλικό σύστημα). Αλλά, αν ισχυριστείς μέσα σε πανεπιστήμιο ότι ο δικός μας πολιτισμός δεν είναι ο μοναδικός που υπήρξε, τότε αλοίμονό σου!

Κι έτσι, η σημερινή θεωρία της Αρχαιολογίας στηρίζεται σε εμπνεύσεις της στιγμής (κυρίως της βρεφικής της φάσης), συν υποθέσεις του τύπου: «πετάω τη μπάλλα στην εξέδρα». Όπως πχ με το ότι, στην ερώτηση: «- Τί ακριβώς σημαίνει ‘Έλληνες’;», η απάντηση είναι: «- Ήρθαν στην Ελλάδα από τον βορρά.». Καί λοιπόν; η προέλευση από τον (όποιο) βορρά φωτίζει περισσότερο τη φύση των Ελλήνων; Σιγά να μήν!

[…Πέρα από την ολοφάνερη χοντροκομμένη σκοπιμότητα ν’ …αποδειχθεί -εδώ γελάνε!- ότι δεν είμαστε εμείς οι αυτόχθονες πρώτοι κάτοχοι καί νοικοκύρηδες του οικοπέδου, αλλά κάποιοι τυχαίοι νομάδες καί παιδιά της τύχης… Με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό.]

Αυτές οι μαλακίες, όμως, διδάσκονται στα γιουνιβέρσιτυζ ως «επιστήμη».

Τα μόνα αξιόλογα στοιχεία, που έχει να παρουσιάσει η Αρχαιολογία, είναι τα ευρήματα των ανασκαφών. Αλλά, καί πάλι, ό,τι δεν συμφωνεί με το «επίσημο» αφήγημα, «θάπτεται» σε ντουλάπες καί συρτάρια, μακριά από τα βλέμματα των επισκεπτών των μουσείων.

Άσε που σήμερα υπάρχουν υπερεξελιγμένες τεχνικές επεξεργασίας υλικών, που τα κάνουν …αρχαία… καί μετά αυτά θάπτονται, ή ποντίζονται στη θάλασσα… γιά ν’ «ανακαλυφθούν» αργότερα ως αρχαιολογικά ευρήματα. (Καί ν’ «αποδείξουν» ότι κακώς οι Έλληνες κατέχουμε τη συγκεκριμένη γωνιά της Γής, αφού «δεν είμαστε» αυτόχθονες.)

Δεν είναι νά ‘χεις πουθενά εμπιστοσύνη. Μόνο στο μυαλό σου – αν ξέρεις να το χειρίζεσαι, εννοείται.

Ως υστερόγραφο στην ενότητα, οφείλουμε να προσθέσουμε ότι το πλιάτσικο (ειδικά σε ενάλιες αρχαιότητες) δεν έπαψε ποτέ. Φυσικά, το ψευδοκράτος μας είναι πολύ «γενναιόδωρο» σε κάτι τέτοια, καί δεν κυνηγάει κανέναν άρπαγα – πολλώι δέ μάλλον να τον τιμωρήσει.

. . . . . . . . . . .

γ. Ιωλκός

Καί φτάνουμε στην Ιωλκό.

Εδώ, ο κύριος όγκος των αρχαιολογικών προσπαθειών ανάγεται στις αρχές του 20ου αιώνα… όπου έχουμε μείγμα επιστημονικής δεοντολογίας καί (απαραδέκτου) ερασιτεχνισμού. Συγκεκριμένα, κάποιος (συνταξιούχος γυμνασιάρχης νομίζω), προσπαθώντας να εξηγήσει τα πώς καί τα γιατί των αρχαίων κειμένων περί Αργοναυτικής, πρότεινε το εξής απίθανο: ότι οι δύο χείμαρροι Άναυρος καί Κραυσίδων …άλλαξαν αμοιβαίως όνομα από την εποχή του Ιάσονα καί μετά, καί …ξανάλλαξαν, όταν δημιουργήθηκε ο σημερινός Βόλος (περίπου 1865)!!!

Ούτε μισόχαζα γερόντια σε …μπαρμπαδοβριθή καφενεία δεν λένε τέτοια πράγματα! Έλα, όμως, που τά ‘χω διαβάσει σε βιβλία!…

[Κάτι πρέπει να παθαίνουν οι συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί, δεν εξηγείται αλλοιώς. (Τους βάζουν τίποτε παραισθησιογόνα στο τσάϊ; ποιός να ξέρει!) Σαν τον άλλον, που έγραψε ότι ο ναός του Απόλλωνα στις Βάσσες …περιστρέφεται γύρω-γύρω, ανάλογα με την εποχή!

Καί τ’ είναι ο ναός του Απόλλωνα, μωρέ; ο φούρνος του Χότζα, γιά να γυρνάει γύρω-γύρω;]

Περιττό να πω ότι καί το παλάτι της Ιωλκού τοποθετείται σε τελείως λάθος σημείο. (Υπό τον εξαναγκασμό του ότι από εκεί δίπλα περνούσε ο Κραυσίδων.)

. . . . . . . . . . .

i. Αρχικές επεξηγήσεις

Εδώ, θα σας δείξω τα αποτελέσματα των ερευνών μου γιά δύο «επεισόδια» των αφηγήσεων περί Ιωλκού – Αργοναυτικής. Υπάρχουν κι άλλα, πλήν όμως δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτά δημοσίως. Ούτε να εκθέσω το σκεπτικό μου. Κι ο λόγος είναι απλός: δεν επιθυμώ να κουβαληθούν στην πόλη μου διάφοροι πονηροί («ερευνητές» τάχαμου), ή «υπερεσίες».

Υπερβολές κάποιου, που νομίζει πως ξέρει πολλά κι έχει σύνδρομο καταδιώξεως;

Μπορείτε να το πήτε κι έτσι – αν θέλετε. Ωστόσο, έχω ήδη ανιχνεύσει τις πρώτες καρα-ύποπτες σχετικές κινήσεις της εποχής μας…

…διότι, δεν είναι μόνον η εποχή μας εποχή των πονηρών· αρκετά παλιότερα, από ‘δώ πέρασαν καί οι διαβόητοι πλιατσικολόγοι Dilettanti – κάπου έναν αιώνα πριν την Εθνεγερσία! Πράγμα που επιβεβαιώνει απόλυτα το ότι βρίσκομαι στο σωστό μονοπάτι. Το πέρασμα των Dilettanti έχει αφήσει συγκεριμένα υπαρκτότατα ίχνη, στα οποία δεν θ’ αναφερθώ, διότι ξεφεύγουμε. Δεν είναι μυστικά, όμως. (Έ, ήταν λιγάκι νάρκισσοι τα πλουσιόπαιδα της αγγλίτσας, γι’ αυτό άφησαν τη σφραγίδα τους!)

Τί ψάχνανε / ψάχνουνε όλοι αυτοί οι λεβέντες, όμως; Το ποιά δέντρα κόψανε οι Αργοναύτες, γιά να ναυπηγήσουν την Αργώ; Έ, όχι δά! 🙂

. . . . . . . . . . .

ii. Παράγοντες δυσκολίας

Υπάρχουν ακόμη δύο εμπόδια στην προσπάθειά μας:

• Πρώτον, το ότι στις εποχές Αργοναυτικής / Τρωϊκού ακόμη μιλούσαν (καί) Πελασγικά – γιά τα οποία, οι σοφοί μας φιλόλογοι ουσιαστικώς δεν έχουν ιδέα!

Έτσι, ούτε καταλαβαίνουν, ούτε προσπαθούν να καταλάβουν ότι αυτή η εποχή ήταν μεταβατική, κι ότι τα Πελασγικά είναι κι αυτά Ελληνικά, πλην όμως συγκριτικώς τραχύτερα ακόμη κι από τα σημερινά «χωριάτικα» (σε σύγκριση με τα «ακαδημαϊκά» Ελληνικά των εκφωνητών των ειδήσεων). Κανενός δεν τού ‘κοψε ότι (στη βαρειά Πελασγική προφορά) ο Κραυσίδων είναι απόδοση του «θραυσίδων», δηλαδή ποταμός με πολλά καταρρακτάκια – όπου το νερό «θραύεται». (Καί όντως έτσι είναι η τοπολογία του.) Όπως δεν τους κόβει ότι ο (Πελασγιστί) Ιάρδανος / Ιορδάνης είναι ο Ηριδανός.

Συνεπώς, μπορεί ένας τόπος να ονομάζεται επί χιλιετίες ξέρω ‘γώ «Ιθάκη», αλλά αν χαθεί η σημασία της λέξης, είναι δώρον-άδωρον η απλή διατήρηση της ηχητικής μνήμης. Ως αντιπαράδειγμα, η -κοντινή της Ιθάκης- Ζάκυνθος, ας πούμε, έχει επίσης Πελασγική ονομασία, καί σημαίνει «πολύλοφη». Οπότε, αν κάποιο άλλο μέρος χαρακτηρίζεται πάλι από πολλούς λόφους (πχ Ρώμη, Κωνσταντινούπολη…), καί βρεθεί ένας ποιητής να το περιγράψει -ορθώς- ως «ζάκυνθον τόπον», ιδού πώς προκύπτει μεγαλοπρεπές μπέρδεμα!!! 🙂

• Και δεύτερον, το ότι τα αρχαία ίχνη της περιοχής εντοπίζονται σε τουλάχιστον τέσσερεις φάσεις: τρείς μετακατακλυσμιαίες, καί μία προκατακλυσμιαία.

Δεν θα πω περισσότερα επ’ αυτού, γιά τους λόγους που ανέφερα παραπάνω. (Η χρονική διαστρωμάτωση αυτή μπορεί μέν να μπερδεύει τους άσχετους, αλλά όχι τον γράφοντα.) Η Ιωλκός, πάντως, ανάγεται στην πιό πρόσφατη μετακατακλυσμιαία φάση της περιοχής. Οι άλλες, ήταν ήδη …αρχαιολογία επί Ιάσονος.

Ένας τρίτος παράγων πιθανής δυσκολίας, είναι η φυσική / ανθρωπογενής αλλαγή του τοπίου μετά από (τέσσερεις) χιλιάδες χρόνια. Δεν τον λαμβάνω υπ’ όψιν μου, όμως, διότι όποιος γνωρίζει πέντε πράγματα από Γεωλογία, μπορεί εύκολα να υπολογίσει τις αλλαγές.

. . . . . . . . . . .

iii. Παράγων ευκολίας

Υφίσταται, όμως, κι ένας παράγων που μας βοηθάει στην έρευνα! Κι αυτός είναι το ίδιο το Μάτριξ αυτοπροσώπως!

Σημάδια όχι τυχαία, ενδεχομένως όνειρα κι «ενθυμήσεις» κάποιων ανθρώπων… όλ’ αυτά βοηθάνε να προσανατολιστούμε.

. . . . . . . . . . .

γ1. Το πέρασμα του Κραυσίδωνα

Μπαίνουμε τώρα στο ψητό.

Όλοι ξέρετε από τη Μυθολογία ότι ο Ιάσων πέρασε τον Κραυσίδωνα, όπου έχασε το ένα του σανδάλι, ταυτόχρονα κουβαλώντας στους ώμους του καί τη θεά Ήρα (υπό μορφήν γριάς).

Όμως, δεν είναι τελείως παράλογο να περνάει κάποιος μέσα από τον φουρτουνιασμένο χείμαρρο, καί δή χειμώνα καιρό; (Τότε είναι, που ο Κραυσίδων κατεβάζει πολύ νερό – καί με ορμή.) Καί δή, άκρως ριψοκίνδυνο, μιά που κουβαλούσε άνθρωπο; Γιατί δεν περνούσε από γέφυρα; Κρυβόταν; καί γιατί κρυβόταν, αφού ούτως ή άλλως θα έμπαινε στην Ιωλκό, καί θα τον βλέπανε μέχρι καί οι εχθροί του; Η Ιωλκός του τότε δεν ήταν καί καμιά …Νέα Υόρκη του σήμερα!

Ή, μήπως, δεν είχαν γέφυρες, οι Ιωλκαίοι; τόσο ούγκανα ήταν, που περνούσαν μέσα από φουσκωμένους χειμάρρους;

. . . . . . . . . . .

(επόμενο)

Οι Γότθοι, τότε· σήμερα, ποιοί;

Μνήμη Στηλίχωνος

α. Ειδήσεις, «να κάνεις κεφάλι»

Έχω (υπήρχε απ’ το εργοστάσιο) ένα προγραμματάκι στο κινητό μου, που μου φέρνει «στο πιάτο» άρθρα από ειδησεογραφικούς ιστοτόπους, που θεωρεί αυτό πως μ’ ενδιαφέρουν. (Εντάξει, μας παρακολουθούν, γνωστό· κι άμα πας πχ να παραγγείλεις σώβρακα, καί δεί αυτή την ενέργεια το κινητό, θα σου φέρει στη μούρη σου καί διαφήμιση γιά φανέλλες! Αλλά οκέϋ, δεν είναι αυτό το θέμα μας.)

Στο μεταξύ, σιγά-σιγά το προγραμματάκι κατέληξε (ορθώς) στο συμπέρασμα ότι δεν μ’ ενδιαφέρει ποιά βίζιτα της «σώου μπίζνεςς» («ζώου μπίζνεςς», σύμφωνα με τον μέγιστο Αρκά! 🙂 ) χώρισε με ποιόν, ή αν φοράει βρακί όταν πάει στο σουπερμάρκετ, ή ποιά ομάδα ψάχνει αμυντικό Ευρωπαϊκού επιπέδου· καί πλέον μου βγάζει ιστορικά, πολιτικά, κι επιστημονικά θέματα.

Σήμερα, λοιπόν, μου έβγαλε αυτό: την επιδρομή των (Βησι)Γότθων εναντίον της Ελλάδας, καί μου έκανε τα κέφια γιά τα σκουπίδια.

. . . . . . . . . . .

β. Εισαγωγή

Όχι πως δεν ήξερα το θέμα (διότι σκαμπάζω από Ιστορία), όχι πως δεν ήξερα -έστω καί στο περίπου- τον βίο καί την πολιτεία των τριών βασικών πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης:

• («κρυπτο-«)Θεοδοσίου του «μεγάλου» (στην παλιανθρωπιά),
• (παρομοίως «κρυπτο-«)Ρουφίνου («Ρουφιάνος» έπρεπε να ονομάζεται σωστότερα),
• καί Στηλίχωνος,

αλλά αγνοούσα κάτι σημαντικές λεπτομέρειες. Τις οποίες μου τις έδωσε έτοιμες το άρθρο· καί, περί ών ο λόγος, παρακάτω.

Το συγκεκριμένο άρθρο μάλλον έχει μεταφραστεί βιαστικά (καί απρόσεκτα) από κάπου, διότι σ’ ένα μέρος του γράφει πως όταν ο στρατός του Στηλίχωνα έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, δολοφόνησε …τον Στηλίχωνα (τελείως άνευ νοήματος πρόταση)· αλλά, μετά από μερικές παραγράφους, ο Στηλίχων προφανώς …αναστήθηκε, κι άρχισε να δίνει διαταγές στον στρατό να κυνηγήσει τον Αλάριχο.

Τέλος πάντων, η ιστορία έχει ως εξής:

Η πάλαι ποτέ ένδοξη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στον 4ο αιώνα μΧ είχε μέν φτάσει σε έκταση από την αγγλίτσα / σημερινά «Midlands» (περίπου μέχρι το Γιορκσάϊρ) μέχρι τα σύνορα της Περσίας, η δέ Μεσόγειος ήταν Ρωμαϊκή λίμνη. Αλλά ουσιαστικά η αυτοκρατορία είχε μεταβληθεί σε σκορποχώρι.

Δυσκολοκυβέρνητη γάρ η τόσο μεγάλη έκταση, επομένως οι αυτοκράτορες σε μιά παρατεταμένη περίοδο (αιώνα καί πλέον) τη χώρισαν σε κομμάτια καί συγκυβερνούσαν με άλλους. Ωστόσο, οι «συναυτοκράτορες» αλληλοϋποβλεπόντουσαν, καί πολλές φορές πολεμούσαν μεταξύ τους, με σκοπό να μείνει ένας τους, ως μονοκράτωρ. Με, εννοείται, καταστροφικά αποτελέσματα τόσο γιά τον στρατό, όσο καί γιά τον κοσμάκη. Καί γιά το σύνολο κράτος, βέβαια.

Βάλτε στην εικόνα καί τις (σαφώς καταστροφικές) επιδρομές των Γερμανικών φύλων εναντίον ειδικά της Ρώμης! Βλέπετε, οι (όποιοι) Γερμανοί από τότε ορεγόντουσαν την διοίκηση της αυτοκρατορίας, εκτοπίζοντας τους «αυθεντικούς» Ρωμαίους.

Τέλος, το κερασάκι στην τούρτα ήταν η αδυναμία της αυτοκρατορίας να επιβάλει τη θέλησή της. Κι έτσι, άρχισε τις μαλαγανιές καί τις κωλοτούμπες.

. . . . . . . . . . .

[Πολύ σκληρό μάθημα γιά όσους ονειρεύονται δημιουργία μιάς Ελληνικής αυτοκρατορίας, ή έστω αναβίωση της υστερο-Ρωμαϊκής / Βυζαντινής με ελληνικό χρώμα -αλλά καί με ψαλμωδίες- κι έδρα τημΜπόλιν.

Καλά, ρέ μ@λάκες, δεν το βλέπετε πού θα καταλήξει το πράγμα; ΔΕΝ θα ελέγχεται η κατάσταση!!! Η Ιστορία σας ανοίγει τα μάτια, σας ξυπνάει με μπουγέλο κρύο νερού… αλλά είστε τόσο ηλίθιοι καί τόσο πορωμένοι, που δεν θέλετε ούτε να ξυπνήσετε, ούτε να δήτε.

Το ότι ο Ελληνισμός -οφείλει να- έχει τα δικά του σχέδια γιά το μέλλον, τα οποία περιλαμβάνουν καί εδαφική επέκταση πέραν των σημερινών Ελλαδικών ορίων, είναι κάτι άλλο· που, όμως, δεν πρέπει να μπερδεύεται με χαζούς ρομαντισμούς, ούτε να έχει ως άνω όριο αυτούς… ή το …άπειρον. (Πχ ξανά στην Υόρκη της αγγλίτσας.)

Ήτοι:

Ωραία η Κωνσταντινούπολη, ναί, να την επανακτήσουμε, ναί, να ψάλλουμε καί το «Τήι Υπερμάχωι» μέσα στην Αγία Σοφία, ναί, αλλά δεν είναι το άπαν. Δεν θα σταματήσουμε εκεί, ούτε θα επικεντρωθούμε εκεί.

Καπίσι;]

. . . . . . . . . . .

γ1. Τούμπες η μαϊμού!

Στον έναν, η κουρελιασμένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πλήρωνε φόρο, γιά να μην την ενοχλεί. Με τον άλλον, υπέγραφε συνθήκη φιλίας. Με τον τρίτον, εμπορικές συμφωνίες, κτλ. Με τους (ισχυρούς της εποχής) Βησιγότθους, όμως, έκανε κάτι άλλο: τους πήρε μπουλουκηδόν ως μισθοφόρους. Κι αυτοί εντάξει, ήρθαν ως μισθοφόροι, αλλά:

• Έφεραν μαζί τους καί τις φαμίλιες τους. Δηλαδή, κατσικώθηκαν εκεί, όπου θεωρητικώς ήσαν προσωρινοί.
• Απέκτησαν κι επέδειξαν υπεροπτικό θράσος απέναντι στον ντόπιο κοσμάκη. Παναπεί: εμάς μας αγαπάει ο αυτοκράτωρ καί καθόμαστε καί πληρωνόμαστε γιά να τα ξύνουμε (διότι δεν γίνονται πόλεμοι κάθε μέρα), κι εσύ μαλάκα ραγιά σκάβε τα χωράφια καί πλήρωνε φόρους, να τρωγοπίνουμε σαν πασάδες καί να κλάνουμε εμείς!

Ως αποτέλεσμα, ο λαός εξεγέρθηκε εναντίον τους. Καί, όταν βρήκε την ευκαιρία (στη Θεσσαλονίκη), έπιασε τους Γότθους καί τους εξευτέλισε.

Ως αποτέλεσμα του αποτελέσματος, τά ‘μαθε αυτά ο σκατόψυχος Θεοδόσιος, καί όρμησε με στρατό καί κατέσφαξε τους Θεσσαλονικείς στον ιππόδρομο της πόλης.

[Καί μετά τον επέπληξε ο επίσκοπος Μεδιολάνων Αμβρόσιος, κι ο Θεοδόσιος …μετενόησεν.

Ωραία εφεύρεση αυτή! Να σφάζεις μερικές χιλιάδες νοματαίους, καί μετά να …μετανοείς, κι όλα καλά! Άειντ’ από ‘δώ πέρα, ρέ!!!]

. . . . . . . . . . .

γ2. Αλλά καί λιοντάρι, όμως; Ίσως

Τέλος πάντων, μετά απ’ αυτά, καί με κάποιες άλλες αφορμές, οι Γότθοι εξεγέρθηκαν κι άρχισαν τις καταστροφές καί τις σφαγές όσων αντιστεκόντουσαν. Επέδραμαν εναντίον της ηπειρωτικής Ελλάδας, κατεβαίνοντας νότια καί μην αφήνοντας τίποτε όρθιο, φτάνοντας μέχρι τέρμα κάτω στην Πελοπόννησο. Φυσικά, τους ντόπιους Έλληνες τους έκαναν …γυμνιστές, διότι τους πήραν ό,τι είχαν καί δεν είχαν.

[Γερμανοί… σάμπως επί Κατοχής καί σήμερα, τί έκαναν καί τί κάνουν; Το 1941, πλιάτσικο τις σιδηροτροχιές της γραμμής Καλαμπάκα-Κοζάνη, πλιάτσικο τα -από καλό ατσάλι- φανάρια της παραλίας του Βόλου, καί δέ συμμαζεύεται. Σήμερα, πλιάτσικο αεροδρόμια καί δημόσιους οργανισμούς της Ελλάδας. Καί πάλι δέ συμμαζεύεται.

Λες καί χρωστάγαμε σ’ αυτούς τους χιμπατζήδες να τους κάνουμε πλούσιους, μένοντας εμείς φτωχάντζες.]

Επειδή, όμως, στα εγκλήματα πάντα υπάρχει καί ηθικός αυτουργός, ο κρυφός ενορχηστρωτής αυτών των επιδρομών των Βησιγότθων ήταν ο επίτροπος του Αρκαδίου (ανηλίκου γυιού του Θεοδοσίου), ο Ρουφίνος. Διότι ο σκατόψυχος είχε ψοφήσει στο μεταξύ, αλλά άφησε κληρονομιά στους γυιούς του την αυτοκρατορία – καί δή, σε δύο κομμάτια: την ανατολική στον (ανήλικο) Αρκάδιο, καί τη δυτική στον (επίσης ανήλικο) Ονώριο. Επίτροπος του πρώτου, όπως είπαμε, ο -επίσης σκατόψυχος- Ρουφίνος. Επίτροπος του δεύτερου, ο Στηλίχων.

Ευτυχώς (ευτυχώς, σε μεγάλο βαθμό) γιά την αυτοκρατορία -καί, κατ’ επέκταση, γιά την Ελλάδα-, αυτοί οι δύο αλληλομισόντουσαν. Έτσι, ο Στηλίχων προσπάθησε ν’ αναχαιτίσει στρατιωτικώς τους Βησιγότθους, τους έριξε μερικές γερές σφαλιάρες, αλλά δυστυχώς δεν προχώρησε σε τελική επίθεση κι εξόντωσή τους. Γιατί; Το άρθρο της Γουΐκι λέει πως είχε ν’ αντιμετωπίσει καί την απειθαρχία του στρατού του. Ιδού μιά λεπτομέρεια που δεν την ήξερα, καί μ’ έκαψε όταν τη διάβασα.

Κι ένας δεύτερος λόγος, ότι έκρινε πως δεν έπρεπε εκείνη τη στιγμή να έρθει σε σύγκρουση με τον Ρουφίνο. Γι’ αυτό καί άφησε τους (όσους απέμειναν) Βησιγότθους να φύγουν ανενόχλητοι από την Ελλάδα, ουσιαστικώς δείχνοντάς τους την έξοδο από τη χώρα. (Πώς βλέπουμε πολεμικά αεροπλάνα να συνοδεύουν έξω της χώρας τους εχθρικό, που παραβίασε τα εναέρια σύνορα; αυτό.)

Στο τέλος, οι Βησιγότθοι έφυγαν δυτικά· συνεχίζοντας, βέβαια, τις λεηλασίες καί τις καταστροφές. Το Βησιγοτθικό ληστρικό σκυλολόϊ πέρασε από Ήπειρο, Ιταλία… Ισπανία στο τέλος, ένθα έφτιαξαν δικό τους κράτος καί κατσικώθηκαν γιά κοντά δύο αιώνες εκεί· έως ότου τους πάτησαν από κάτω οι Άραβες.

. . . . . . . . . . .

δ. Η «αιδήμων σιγή» των βιβλίων

Πιστεύω, είδατε καθαρά την μέχρι τώρα εικόνα. Έχουμε έναν αληταρά, που πατάει από κάτω τους Έλληνες· κι αφήνει τη διαδοχή της ισχύος σ’ έτερον αληταρά, που κάνει τα ίδια.

• Καί ο μέν, καί ο δέ, στηρίχτηκαν σε ξένους (ουσιαστικώς) εισβολείς.
• Οι δέ Έλληνες της εποχής, απεδείχθησαν ανίκανοι ν’ αντιδράσουν όπως έπρεπε, δηλαδή πολεμικώς.
• Αλλά, ακόμη κι όταν έφτασαν στο σημείο να σχηματίσουν στρατό υπό άξιο αρχηγό, κάτι δεν πήγε καθόλου καλά (απειθαρχία).
• Ο δέ όντως άξιος αρχηγός του τότε στρατού της Ελλάδας, επί της ουσίας υπάκουσε διαταγές ατόμου, που όφειλε να το σφάξει στο γόνατο. (Η δεύτερη τσουχτερή λεπτομέρεια, που αγνοούσα. Την πλήρωσε αυτή τη διστακτικότητα του χαρακτήρα του ο Στηλίχων, κάποια χρόνια αργότερα.)

Προσέτι, δέ, η Γουΐκι κάνει την πάπια σε κάτι «θεματάκια». Πχ δεν μας μιλάει καθόλου γιά την πραγματική καταγωγή του Θεοδοσίου!

Ο Θεοδόσιος είναι πασίγνωστος γιά τις τρομερές καταστροφές, που προξένησε στα αρχαία Ελληνικά ιερά μέρη, καθώς καί τα διατάγματα εναντίον των Ελλήνων, που εξέδωσε.

[Μπερδεγουέη, τις κατεδαφίσεις καί καταστροφές των αρχαιο-Ελληνικών ιερών, αγαλμάτων, κτλ, τις έφεραν εις πέρας οι Γότθοι του Θεοδοσίου. Έλληνας να καταστρέψει ναό Έλληνα άλλης θρησκείας… δεν το θεωρώ πιθανό. Δέ λέω, ανέκαθεν είχαμε κι εμείς λαμόγια καί προδότες, αλλά σε τέτοιο βαθμό, μάλλον όχι.]

Είναι, επίσης, σχετικά γνωστός γιά το ότι έχωσε με το στανιό την «ΠΔ» μέσα στα ιερά βιβλία του χριστιανισμού.

Ωστόσο, είναι μάλλον άγνωστο το ότι -κι αν δεν σφάλλω- επί της βασιλείας του οι ιουδαίοι απελευθερώθηκαν από τα ορυχεία της Ισπανίας, όπου τους είχε χώσει ο Τίτος τρείς αιώνες πρίν. Οπότε, εδώ προκύπτουν κάποια ερωτηματάκια, που δεν μπορώ να τ’ απαντήσω. Όπως πχ πώς επιβίωσε αυτή η φυλή επί τρείς αιώνες υπό τέτοιες κακουχίες, καί πώς αμέσως μετά εμφανίζεται πανίσχυρη καί να έχει καταλάβει τις κορυφές της αυτοκρατορίας! Από πλευράς λογικής, κάτι δεν πάει καλά εδώ.

Διότι, όπως καλώς καταλάβατε, καί ο Θεοδόσιος, αλλά καί ο Ρουφίνος, ήσαν «κρύπτο». Δεν εξηγούνται αλλοιώς ούτε οι ενέργειές τους, ούτε το τόσο μίσος τους εναντίον μας. Η Γουΐκι, βέβαια, τον τελευταίο τον εμφανίζει ως Γαλατικής καταγωγής, αλλά καμμία σχέση. Γαλάτης σε τόσο υψηλή θέση της αυτοκρατορίας, δεν -νομίζω πως- θα (μας) φερόταν έτσι. (Καί ναί, γνωρίζω άριστα γιά την επιδρομή των Γαλατών εναντίον της Ελλάδας. Στα της Ιστορίας, δεν είμαι χθεσινός.)

. . . . . . . . . . .

Το θέμα, όμως, είναι πως η μέν Γουΐκι αποτελεί την πρόχειρη λύση στην αναζήτηση πληροφοριών, αλλά -εξ όσων γνωρίζω- ούτε τα βιβλία της Ιστορίας (οι πηγές αναφοράς, δηλαδή) αποκαλύπτουν σε βάθος τα κρυμμένα της ιστορικής εκείνης περιόδου. Βέβαια, οι γνώσεις μου της Ιστορίας είναι αρκετά καλές, αλλά εδώ χρειάζεται έρευνα μεταδιδακτορικού επιπέδου.

Ίσως να μας διαφωτίσει κάποιο άλλο άτομο, όπως πχ ο -καλύτερος από την αφεντιά μου- ψάχτης της Ιστορίας Μάρκο ντεΣάντ. Ίσως κι αν πετύχει κανείς πουθενά (καί διαβάσει, εννοείται) την αυθεντική, τρίτομη έκδοση της «Παρακμής καί πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας», του Γίββωνος.

[Εδώ, Η ξεφτίλα: 84 σελίδες σε μικρό σχήμα – σχεδόν τσέπης!!! Έτσι ήταν η αρχική έκδοση; Πού πήγαν οι υπόλοιπες σελίδες, καί γιατί, ρέ παιδιά; γιά να μην υπάρχει σοβαρό καί αδιαμφισβήτο γραπτό κράξιμο των «κρύπτο»;

Καί γι’ αυτόν τον ίδιο λόγο, το σύνολο λίπους, που αποκαλείται «Βενιζέλος», έφερε νόμο να παραδίδουμε στο κράτος όσα παλιά βιβλία έχουμε; γιά να μήν υπάρχουν σοβαρά αντιτζιού βιβλία σε ιδιωτικές βιβλιοθήκες, καί να εξαφανιστεί διά παντός η αλήθεια; Προφανώς. Άλλη εξήγηση δεν υφίσταται.]

Μέχρι τότε, όμως, αναμένουμε…

…καί προχωράμε προς την καυτή λάβα.

. . . . . . . . . . .

ε. Το ζεματιστό σήμερα

Δεν νομίζω πως χρειάζεστε επανάληψη της πάγιας αρχής μου: ότι, αν είναι να μάθετε Ιστορία, πλακωθήτε στο διάβασμα. Ή, έστω, πάτε να σπουδάσετε στη Φιλοσοφική (τμήμα Ιστορικό-Αρχαιολογικό). Ακόμη καί το μηχανικό διάβασμα απλά γιά να περάσετε το μάθημα, κάτι θα σας αφήσει. Συνεπώς, δεν κάθησα να γράψω όλα τα παραπάνω, γιά να σας κάνω τον δάσκαλο, ή ιδιαίτερα μαθήματα παύλα τζάμπα φροντιστήριο στην Ιστορία.

Ο λόγος είναι, πως οι αναλογίες του τότε με το σήμερα είναι τρο-μα-κτι-κές.

– Έχουμε σήμερα εισβολή ξένων;

Έχουμε.

– Μας γουστάρουν αυτοί οι ξένοι;

Καθόλου.

– Ζούν με λεφτά δικά μας ξύνοντας τ’ @@ τους;

Απολύτως.

– Τους έφεραν καί τους φέρνουν τα γκουβέρνα;

Ναί, ναί, καί ναί.

– Είναι «κρύπτο» αυτοί, που τους κουβαλάνε εδώ;

ΝΑΙ!!! Γιά παράδειγμα (δεν έχουν τελειωμό αυτοί…), ποιός είναι, μωρέ, ο υπουργός «μεταναστευτικής πολιτικής»; Μέχρις εδώ έχει φτάσει η μυτόγκα αυτουνού! Καί ποιός είναι ο υπεύθυνος «μεταναστευτικής πολιτικής»; Διαβάζετε καθόλου τίποτε ειδήσεις; ψάχνετε τίποτε σοβαρό στο Διαδίκτυο; ή μονάχα ποιά «στάρ» ξεβρακώθηκε;

– Θα φέρουν οι εισβολείς (ευκαιρίας δοθείσης) καί τις φαμίλιες τους;

Ναί.

– Θα ορμήσουν αυτοί οι εισβολείς, ευκαιρίας δοθείσης, να μας σφάξουν χωρίς έλεος;

Ναί.

– Καί πού το ξέρεις;

Είναι η Ιστορία, ηλίθιε! Να σου το πω κι αλλοιώς: ίδια δεδομένα οδηγούν σε ίδια αποτελέσματα. Εσύ, δηλαδή, περιμένεις να δείς διαφορετικό τέλος σ’ ένα φίλμ, κάθε φορά που το ξαναβλέπεις;

– Κι αν ορμήσουν εναντίον μας, θα έχουν από πίσω καθοδήγηση;

Εσύ, τί λές; Δεν θα έχουν; Από σκέτη έμπνευση της στιγμής θα το κάνουν;

– Μπορούμε, όμως, να τους πιάσουμε εμείς πρώτοι καί να τους στείλουμε να δούν τα ραδίκια ανάποδα;

Δύσκολο.

– Γιατί δύσκολο; Τί θα πάθουμε, αν το κάνουμε;

Επειδή πρώτον, τους προστατεύει το γκουβέρνο, καί δεύτερον, είμαστε ανοργάνωτοι. Κι αν εξεγερθούμε, θα στείλει στρατεύματα να μας πατήσει από κάτω.

– Δηλαδή, δεν μπορούμε να έχουμε μιά σοβαρή, οργανωμένη, πανεθνική πολεμική αντίδραση σ’ αυτή την κατάσταση;

Δυστυχώς, όχι. (Κατά τη γνωμάρα μου, εννοείται.)

– Μά, δεν θα βοηθήσει ο στρατός μας;

…Τί να σας απαντήσω, εδώ; Βλέπετε, σε συζήτηση που είχα με πολύ αγαπητό πρόσωπο, μου τόνισε ξανά καί ξανά ότι οι στρατιωτικοί (ακόμη κι αν δεν είναι λαμόγια) δυστυχώς είναι πιστοί στον όρκο που έδωσαν, να υπακούουν στην πολιτική ηγεσία – καί να μη μιλάνε γιά μυστικά σε κανέναν παραπέρα, έστω καί πατριώτη με κεφαλαία γράμματα καί άτομο απολύτως σοβαρό.

Καί… ποιός στρατός; με ποδίτσες τέρμα απάνω καί χαλβανά τέρμα κάτω; αυτόν τον στρατό εννοείτε;

– Ωραία!… καί πες ότι βρίσκουμε άξιον αρχηγό καί συγκροτούμε άξιον στρατό. Δέν γίνεται να διώξουμε τους …Γότθους;

Δεν ξέρω. Πολύ φοβάμαι ότι θα μας ξαναφάει η μ@λακία του εγωϊσμού. Θυμηθήτε τί γράφει γιά τον Στηλίχωνα: «απειθαρχία του στρατού». Ρίξτε καί μιά ματιά στο τί γίνεται σήμερα με τα «πατριωτικά» κόμματα, καί θα καταλάβετε.

. . . . . . . . . . .

Επίλογος

Δεν λέω πως δεν υπάρχει ελπίδα γι’ ανατροπή της κατάστασης καί εξουδετέρωση των …Γότθων. (Αλλά καί των «κρύπτο» αφεντικών τους.) Όμως, η ελπίδα αυτή έρχεται υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Πώς δεν γίνεται να μπείς στο πανεπιστήμιο, αν δεν διάβασες καλά γιά τις εξετάσεις; αυτό ακριβώς.

Ξεχάστε τον εγωϊσμό σας, ψάξτε γιά τους άξιους γιά αρχηγούς (θυμηθήτε το αυτό καί στις επερχόμενες εκλογές· όχι πως θ’ αλλάξει τίποτε μ’ αυτές, αλλά σαν άσκηση), κι αν δεν τους βρίσκετε, ζητήστε από το Σύμπαν να σας τους υποδείξει.

Τώρα, βέβαια, αν νομίζετε πως κάνετε γιά αρχηγοί, αναρωτηθήτε τί θα κάνατε σε δύσκολες περιπτώσεις· πχ, πώς μαζεύεις σε συντεταγμένο σύνολο εγωϊστές κι απείθαρχους. (Δεν είμαστε όλοι Κολοκοτρώνηδες καί Καραϊσκάκηδες, γιά να «τό ‘χουμε» αυτό «εκ κατασκευής».) Ή τί θα κάνεις, αν σε οποιαδήποτε εθνική εξέγερση επέμβουν με άγριο τρόπο οι ηπαπαραίοι. Αν δεν έχεις τις απαντήσεις σε τέτοια θέματα, τότε αρχηγός είναι άλλος, καί μην παιδεύεσαι. Απλά χάνεις τον χρόνο σου, προβάροντας την πανοπλία του Αχιλλέα.

Στο μεταξύ… πόσες ώρες χαζεύετε ημερησίως στο Διαδίκτυο; περιορίστε τις στις μισές· καί, κατά ισόποση διάρκεια των καταργημένων μισών, διαβάστε μανιωδώς Μυθολογία καί Ιστορία.

Τέλος, αν αναφέρουμε καί τα υπόλοιπα απαραίτητα (πχ φυσική κατάσταση, αποθήκευση τροφίμων μακράς διαρκείας, κτλ), τότε θα γίνουμε κουραστικοί. Δεν έχει νόημα. Θα γίνω, όμως, κουραστικός μέχρις αφορήτου σημείου, υπενθυμίζοντάς σας το ότι δεν υπάρχει χρόνος.

Καί, σύμφωνα με τους επιλοχίες στον στρατό πρωϊνιάτικα:

«- Τρέχουμε, τώρα!»

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ: Πολλή η γραπτή ανάλυση γιά τα σύγχρονα τεκταινόμενα στη Ουκρανία, αλλά ελάχιστη η αναφορά σε Χαζάρους, κι ανύπαρκτη στα αδερφάκια των Βησιγότθων, τους Οστρογότθους – που άφησαν σπόρο εκεί πέρα. Αποτελούν αυτοί, δηλαδή, την μία από τις εθνότητες που συνιστούν τη σημερινή Ουκρανία. (Γιάαα ρίξτε μιά ματιά στον χάρτη του λήμματος της Γουΐκι!…)

Λογικό, όμως· αν περιμένω σοβαρές αναλύσεις, καί δή ιστορικών θεμάτων, από τους διαφόρους -διαδικτυακούς καί μή- ερασιτέχνες χαζογραφιάδες, περισσότερες πιθανότητες έχω να πετύχω αποτέλεσμα, αν βάλω υποψηφιότητα γιά βουλευτής.

Οπότε, βλέπουμε πλέον με άλλα μάτια τον αφοπλισμό της Ελλάδας καί το χάρισμα των όπλων μας στην Ουκρανία: οι εγχώριοι «κρύπτο» γι’ ακόμη μία φορά δεν βοηθάνε μονάχα τους ομοθρήσκους τους Χαζάρους, αλλά καί τους αγαπημένους τους (αυθεντικούς) Γότθους! Κι όλ’ αυτά, εναντίον ημών των γηγενών.

Δεν υπεισέρχομαι σε ανάλυση του γιατί υφίστανται τέτοια διαχρονικά κολλητηλίκια. (Αν καθήσουμε ν’ αναλύσουμε τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα του Μάτριξ, θα φάμε μιά ζωή στο διάβασμα!) Απλώς, τα επισημαίνω· ώστε να καθίστανται γνωστά καί να εξουδετερώνονται.

Εισαγωγικός σχολιασμός στην Παλαιάδα!

«Παλαιάδα», όπως λέμε «Ιλιάδα» κι «Αινειάδα»! 🙂

. . . . . . . . . . .

Δεν θα σας πρήξω με βαθυστόχαστες αναλύσεις, ούτε σκοπεύω να μπω στα ποδάργια του Παλαιού. (Κι ένας λόγος παραπάνω, όσο γράφει την πραγματεία του. Θα είναι σαν να θέλω να φάω άψητο ζυμάρι.) Απλώς, θέλω να επισημάνω μερικά πράγματα.

. . . . . . . . . . .

α. Τα κείμενα, όπως σώζονται σήμερα

Ό,τι έχουμε σήμερα σε αρχαίο Ελληνικό γραπτό σε μορφή βιβλίου (κι όχι σε επιγραφές), ανάγεται στην Ελληνιστική Εποχή. Παλιότερα βιβλία, πχ από την εποχή του Περικλή, είναι πολύ σπάνια – κι αν καλά-καλά έχουν σωθεί, πράγμα που προσωπικώς θεωρώ απίθανο. Τα δέ υλικά των βιβλίων ήταν κατά χρονική σειρά: πάπυρος, περγαμηνή, χαρτί. (Το τελευταίο, κάπου τον 9ο αιώνα μΧ στη Δύση· αν καί φημολογείται ότι η Κίνα προηγήθηκε επτά αιώνες στη χρήση του.)

Ο πάπυρος είναι ο παλιότερος, άγνωστο από πότε χρησιμοποιούμενος. Μόνο που στην Ελλάδα ήταν εισαγόμενος – καί πανάκριβος, διότι η Αίγυπτος είχε το μονοπώλιο. Συνεπώς, καταλαβαίνετε το γιατί οι τραγωδοί έπρεπε να έχουν πλούσιους χορηγούς από πίσω. (Ο δέ Πλάτων ήταν από μόνος του πλούσιος κληρονόμος, γι’ αυτό είχε την ευχέρεια ν’ αγοράζει πάπυρο, και να γράφει κατεβατά.) Επίσης, καταλαβαίνετε το γιατί τα βιβλία πρό του Μ. Αλεξάνδρου υπήρχαν μονάχα σ’ ένα καί μοναδικό αντίτυπο. (Ναί!… Κι είναι ένα θαύμα το πώς σώθηκαν μέχρι σήμερα οι κωμωδίες του Αριστοφάνη πχ.)

Τέλος… πρώτον, καταλαβαίνετε το γιατί σε εποχές πρό Ελληνιστικής, όλοι δούλευαν πολύ την απομνημόνευση (γι’ αυτό οι μαθητές μάθαιναν τον Όμηρο απέξω), και δεύτερον, ότι τα βιβλία άρχισαν ν’ αντιγράφονται στην περίφημη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας (αλλά καί αλλού), όταν η Αίγυπτος έσχε ως βασιλείς την Πτολεμαϊκή δυναστεία, άρα το μονοπώλιο του παπύρου πέρασε σ’ Ελληνικά χέρια.

Επειδή, όμως, το μονοπώλιο του παπύρου παρέμεινε μονοπώλιο, άρα ο πάπυρος παρέμεινε ακριβός, άλλοι Έλληνες (ίσως καί ολίγον ψιλοτσακωμένοι με τους Πτολεμαίους) βρήκαν τον τρόπο να γράφουν σε λεπτά και επεξεργασμένα δέρματα, τις λεγόμενες περγαμηνές. (Η λέξη προέρχεται από την πόλη Πέργαμο, ένθα και η επεξεργασία των δερμάτων προς γραφή.) Αυτή η δουλειά, κάπου τον 2ο αιώνα πΧ.

Παρενθετικώς -και γιά λίγο γέλιο-, έχετε υπ’ όψη σας ότι τα δέρματα γιά γράψιμο (τις διφθέρες – η λέξη «περγαμηνές» είναι επίθετο γιά τις διφθέρες, που έγινε ουσιαστικό), τουλάχιστον κατά τον Μεσαίωνα, τα αποτριχώνανε (από το τρίχωμα των σφαγμένων ζώων, απ’ όπου τα παίρνανε) με χυμό λεμονιού. Μαντέψτε, λοιπόν, γιατί ο υπογράφων διώχνει την πιτυρίδα της σοφής κεφάλας του με σαμπουάν τσουκνίδας, παρά το ότι τα σαμπουάν λεμονιού κάνουν καλύτερη αντιπιτυριδική δουλειά! 🙂

. . . . . . . . . . .

Όλ’ αυτά τα υλικά αντέχουν πολύ στον χρόνο, ακόμη καί το χαρτί. Αν δεν τα κακοποιείς, εννοείται. (Υπ’ όψιν, το χαρτί στον πρώϊμο Μεσαίωνα δεν είχε το πάχος του γνωστού σήμερα Α4, αλλά ήταν αρκετά παχύτερο.) Γι’ αυτό καί διατηρήθηκαν μέχρι σήμερα ευάριθμα αρχαία χειρόγραφα. Ειδικά, δέ, σε συνθήκες προθήκης μουσείου (ελεγχόμενη θερμοκρασία / υγρασία), δεν παθαίνουν τίποτε στον αιώνα τον άπαντα.

Σημειωτέον ότι τα λεγόμενα «παλίμψηστα» χειρόγραφα, όπου (συνήθως) καλόγεροι σβήνανε ό,τι είχε γραφτεί επάνω σε παλιότερο γραφικό υλικό καί ξαναγράφανε χριστιανικά κείμενα, μάλλον δεν φανερώνουν μονάχα την επιθυμία των καλογήρων να εξαφανίσουν τις αναφορές σε αρχαίες καταστάσεις, αλλά -πιστεύω- καί τη φτώχεια / αδυναμία αγοράς αμεταχείριστου γραφικού υλικού. Τότε (πχ 5ος αιώνας μΧ), παρά το ότι το γραφικό υλικό δεν ήταν πιά τόσο ακριβό, όσο επί Πλάτωνα, δεν ήταν όμως ούτε το φτηνό της δικής μας εποχής.

Επίσης, μή νομίζετε (όπως κάτι «Ελληνάρες», που συνάντησα αρκετά παλιότερα στο Διαδίκτυο) ότι, αν σας δώσουν αρχαιοελληνικό πάπυρο στα χέρια, μπορείτε να τον διαβάσετε. (…Καί «να δείξετε εσείς στους παλιοσιωνιστές»!) Δεν μπορείτε!

«- Μά, ρέ Εργοδότη, Ελληνικά δεν είναι; Κι άμα ξέρουμε αρχαία απ’ το σχολείο, δεν μπορούμε;»

Όχι, διότι η τότε κουλτούρα της συγγραφής βιβλίων, η όλη στάση των τότε Ελλήνων απέναντι σ’ όλα τα στάδια της συγγραφής / δημιουργίας ενός βιβλίου, ήταν τελείως διαφορετική από τη δική μας. Είχαν τη μεγαλογράμματη γραφή, με γραμματοσειρά τελείως ασυνήθιστη γιά τα μάτια μας, χωρίς κενά, καί χωρίς σημεία στίξεως. Αργότερα, δέ, που (από ανάγκη γρηγοράδας στη διεκπεραίωση του γραψίματος) κατέβηκαν στην «επισεσυρμένη» γραφή, τα γράμματα δεν διέφεραν καί πολύ από των σημερινών γιατρών στις συνταγές! 🙂

[Περί των ειδών γραφής στα χειρόγραφα, κάντε έναν κόπο να ψάξετε στο Διαδίκτυο, διότι δεν μπόρεσα να πετύχω αμέσως ξεχωριστό λήμμα γιά την καθεμία τους, ώστε να βάλω συνδέσμους – καί δεν έχω την υπομονή να ψάξω περισσότερο. Πάντως, θα βρήτε αρκετές εικόνες από σελίδες χειρογράφων, που εξηγούν τα παρατιθέμενα εδώ.]

Μ’ άλλα λόγια, πρώτα πρέπει το κείμενο να μεταγραφεί σε σημερινή μορφή, καί μετά να κάνετε απόπειρα να το διαβάσετε. (Καί πάλι… άμα πέσετε σε κανέναν Πλάτωνα, σιγά που θα καταλάβετε τί λέει! 🙂 Αλλά, τέλος πάντων.)

. . . . . . . . . . .

Κρατήστε τα παραπάνω κατά νούν, ώστε να καταλάβετε όσα θα πούμε στη συνέχεια.

Πολύτιμες πληροφορίες επί του θέματος… περισσότερο από πολύτιμες… μας παρέχει το βιβλίο του Λουτσιάνο Κάνφορα, «Η χαμένη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας». Αγοράστε το, διαβάστε το, καί δεν θα χάσετε. Αξίζει πολύ!

. . . . . . . . . . .

[Αν καί η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας κάθε άλλο, παρά χαμένη είναι. Όλα τα βιβλία της σώζονται, μόνο που ο πολύς κοσμάκης δεν έχει πρόσβαση στα συντριπτικώς περισσότερα. Τα κρατάει κρυμμένα η ανώτατη ιεραρχία αυτών, που κάνουν κουμάντο στον πλανητάκο μας.

Κι αν νομίζετε ότι μιλάω -μονάχα- γιά το Βατικανό… δεν έχετε ιδέα τί μυστική βιβλιοθήκη κυκλοφορεί!… καί πού.

Κι ακόμη… μπορεί -στην εποχή μας- ένα βιβλίο να είναι φανερό, αλλά να είναι σαν να μήν είναι! (…Είπε ο γέρων Εργοδότιος! lol!!!)

«- Τί είπες, γέροντα; Χάζεψες ντίπ;»

Κοιτάχτε… Πρό ετών, το Βατικανό έβγαλε σε μοντέρνα ανατύπωση τα πρακτικά της δίκης (καί καταδίκης) των Ναϊτών ιπποτών. (‘Ντάξ’, αν κι οι Ναΐτες δεν ήταν καθόλου καλά παιδιά, το κατηγορητήριο ήταν στημένο – κτλ κτλ κτλ· γνωστά πράγματα, αν ξέρεις λίγη Ιστορία.) Ωστόσο, εκεί που ο οποιοσδήποτε ενδιαφερόμενος γιά την ιστορία του Μεσαίωνα μπορεί να έβρισκε θησαυρό, κι εκεί που όλοι περίμεναν να διαβάσουν το βιβλίο, το παπαδαριό του Βατικανού έκανε μιά τρομερή ντρίμπλα: έβγαλε όλα κι όλα οχτακόσια (800) αριθμημένα αντίτυπα, τα οποία τα πούλησε -με πολύ αυστηρά κριτήρια προεγγραφής υποψηφίων γιά την αγορά του βιβλίου- μονάχα σε όσους είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη». Παναπεί, σε καθολικούς πανεπιστημιακούς καθηγητάδες της Ιστορίας (βάλε καί ολίγον μεγαλομασώνους, να υποθέσω) καί λοιπούς παρόμοιους, δηλαδή στα «δικά του παιδιά» καί μόνον.

Άντε, τώρα, εσύ να θες να κάνεις πχ ένα διδακτορικό στη Μεσαιωνική Ιστορία, να στηριχτείς στο βιβλίο κανενός τέτοιου προφέσσορα, καί να θες να διαπιστώσεις ιδίοις όμμασιν τί ακριβώς γράφει το ανάτυπο της δίκης των Ναϊτών, που αποτελεί βιβλιογραφική αναφορά του! Τ’ @@ μου θα βρείς!…

Που σημαίνει, ότι τέτοιες βιβλιογραφικές αναφορές (παρά το ότι αποτελούν υπερπολύτιμα τεκμήρια) δεν έχουν καμμία επιστημονική αξία, διότι ΔΕΝ είναι προσβάσιμες τοίς πάσι.]

. . . . . . . . . . .

β. Η αξιοπιστία των κειμένων

Μέχρι στιγμής, λοιπόν, περιγράψαμε το πώς γραφόντουσαν τα βιβλία κάποτε.

Όπως, όμως, καταλάβατε, η όλη μεταφορά της (αυτούσιας αρχικής) πληροφορίας του λόγου από την απώτερη αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας, επί της ουσίας αποτελεί μία άγρια περιπέτεια – Φάρ Ουέστ, καί βάλε! Συνεπώς, ακόμη καί χωρίς ύποπτες παρεμβάσεις στα χειρόγραφα, η τόσο μεγάλη χρονική απόσταση είναι επιλήψιμη – υπό την έννοια της πιθανής εισαγωγής (κυρίως αθελήτων) αλλοιώσεων στην αρχική μορφή του λόγου.

Τέλος πάντων, ας μην κάνουμε μέγα μελόδραμα το πέρασμα τόσων αιώνων πχ από τα τραγούδια του Τρωϊκού. (Σας έχω πεί καί παλιότερα, ότι μιά ματιά στο απώτατο παρελθόν δεν είναι, σε τελευταία ανάλυση, τόσο δύσκολη.) Διότι, ακόμη καί η προφορική παράδοση είναι αρκετά ανθεκτική στον χρόνο, μιά που οι στίχοι ποιημάτων, καί δή οι μελοποιημένοι, κρατάνε στη μνήμη αναλλοίωτοι γιά γενιές ολόκληρες. Ειδικά αν μαθαίνεις τα τραγούδια από μικρή ηλικία.

Δυστυχώς, το μεγάλο φθοροποιό σκουλήκι των κειμένων ανά τους αιώνες δεν ήταν ο (υπεύθυνος γι’ ασήμαντες ψιλοφθορές) χρόνος, αλλά τα διάφορα (μισελληνικά ξένα, ή προδοτικά ντόπια) ιερατεία, συν κάποιοι μεμονωμένοι πονηροί. Κι αν νομίζετε πως μιλάω γιά τους χριστιανούς… άει, καλά! Νά ‘ταν μόνον οι φανατικοί από δαύτους! Γιατί, τα Κρόνια καί κρυπτο-Κρόνια ιερατεία Ιουδαίων, Ρωμαίων, καί λοιπών, τί νομίζατε πως κάνανε; Δεν χώσανε τα χεράκια τους στα κείμενα – ειδικά επί Ελληνιστικής Εποχής, κι αργότερα;

Εδώ τά ‘χωσε ποιός;! ο αρχηγός της επιτροπής των φιλολόγων, που έβαλε ο Πεισίστρατος να καταγράψουν τα Ομηρικά Έπη! Ο Ονομάκριτος! Ο οποίος συνελήφθη με τη γίδα στην πλάτη (εύκολα, αφού οι πάντες ήξεραν τα τότε τραγούδια / Έπη / κείμενα απέξω), διότι σε κάποια υπό καταγραφήν ποιήματα έβαλε καί δικούς του στίχους! Οι ξένοι δεν θα δοκίμαζαν …το σπόρ;

Τώρα, βέβαια, σύμφωνα με όσα εξέθεσα στην προηγούμενη ενότητα, θα πρέπει να έχετε καταλάβει πως η αλλοίωση κειμένου έπρεπε:

• πρώτον να διαδοθεί, εκτοπίζοντας το αρχικό (ιστορικώς καί αληθώς σωστό) κείμενο,
• καί δεύτερον, να έχει δοθεί χρήμα προς τούτο, από κάποια παλληκάρια. (Ακριβό το γραφικό υλικό, είπαμε.)

Που σημαίνει:

Ό,τι έγινε από αλλοιώσεις, δεν έγινε από τυχαίους περαστικούς καί μ’ έμπνευση της στιγμής. Αλλά πάντοτε με εντολές καί σχέδιο «άνωθεν».

Τώρα, βέβαια, τί / πώς / ποιοί / πότε… δεν διαθέτει απαντήσεις ο γράφων. Εδώ χρειάζεται εξειδικευμένη μακρόχρονη ιστορική έρευνα. Συμπερασματικώς, όμως, η Ελληνιστική Εποχή διέδωσε την Ελληνικότητα παντού… αλλά, επειδή τότε ο Ελληνισμός ξανοίχτηκε πάρα πολύ καί σε ξένους, μαζί με την Ελληνικότητα διαδόθηκε ως παράσιτο απάνω της καί το σαράκι που την τρώει.

[Γι’ αυτό σήμερα τα Ζά χάφτουν αμάσητο πχ το ότι προερχόμαστε από τα καμώματα του Δευκαλίωνα καί της αδερφοξαδέρφης του Πύρρας. Κρατήστε το αυτό γιά παρακάτω· όχι γιά τον ίδιο τον συγκεκριμένο μύθο, αλλά γιά το «αμάσητον»… όπως «αλάθητον»! lol!!!]

. . . . . . . . . . .

γ. Η στάση των φιλολόγων

Με μία λέξη: ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΗ!!!

Είναι απείρως ευκολώτερο να πείσεις καλόγερο να γίνει μωαμεθανός, ή γεροντοκόρη να πάει να ποζάρει ξεβράκωτη γιά το Πλαιημπόϋ, παρά φιλόλογο να παραδεχθεί ότι τα σωζόμενα κείμενα απαιτούν κριτική ανάγνωση, κι όχι μπούρ-μπούρ-μπούρ σχολικού τύπου. Βρέεεε!… λες-δέ λές, εκεί αυτοί! Κατ’ αυτούς, τα κείμενα οφείλουμε να τα εκλαμβάνουμε ως έχουν, σά να πρόκειται γιά ένα ιδιάζον είδος ιερού Ευαγγελίου!!! Παρά το γεγονός ότι έχουν υποστεί αλλοιωτικές επεμβάσεις – καί παρά το ότι οι φιλόλογοι το ξέρουν πολύ καλά αυτό!

[Τώρα, βέβαια, να πούμε καί του αόμματου το δίκαιον: αν αρχίσουν να σκαλίζουν τα κείμενα κατά το δοκούν, πάπαλα η ακαδημαϊκή καριέρα.]

Σαν κάτι αγενείς εμπόρους, που σου λένε: «- Αυτό είναι, κι άμα σ’ αρέσει!»

Όχι, ρέ, δεν μ’ αρέσει! 🙂

Αυτό το συμπεριφορικό φαινόμενο, το έχω εφηβόθεν ονομάσει «φιλολογικό πείσμα». (Να το κοιτάξει κανένας ψυχολόγος. Έχει πολύ ψωμί γιά έρευνα! 🙂 ) Δεν κάνουν πίσω στη γνωμάρα τους με τίποτε!

Θυμάμαι, στο Λύκειο είχαμε έναν φιλόλογο (μακαρίτη τώρα, καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται), που μας ρώτησε τί -μπορεί να- σημαίνει «ίφθιμος». («… Πολλάς δ’ ιφθίμους ψυχάς Άϊδι προΐαψεν…») Φυσικά, κανένας μας -από τους μαθητές- δεν είχε ξανασυναντήσει τη λέξη αυτή μέχρι τότε. Δεν μιλούσαμε, δά, καί Πελασγικά στην καθημερινότητά μας! 🙂

Του απάντησα: «ταλαίπωρος».

«- Όχι!», μου λέει. «Σημαίνει ‘γενναίος’ !»

Τον ρώτησα, αν δείς έναν πολεμιστή με καρφωμένα απάνω του βέλη κι ακόντια, καταμακελεμένον από τα σπαθιά, να ξεψυχάει βρώμικος μέσα σ’ αίματα καί χώματα, αν εκείνη τη στιγμή που αγγελοκρούεται, θα τον περιέγραφες ως «γενναίο» – όπερ παράλογον πέρα γιά πέρα. Μου απάντησε (στριμωγμένος) ότι έτσι είν’ αυτά, έτσι τα ξέρουμε! (Περιττό να πω ότι η συγκεκριμένη απάντηση ουδόλως με ικανοποίησε.)

Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια, γιά να μάθω πως υπήρχαν οι λεγόμενοι «σχολιογράφοι» (Ησύχιος, Στέφανος Βυζάντιος, καί λοιποί παρεμφερείς), που διατήρησαν κάτι τέτοιες ερμηνείες παμπαλαίων λέξεων. Όθεν, κι οι φιλόλογοι χρησιμοποιούν αυτούς ως «λυσάρια» (ούτως ειπείν), δηλαδή στηρίζονται στα έτοιμα, χωρίς λογική επεξεργασία όσων αρχαίων κειμένων -υποτίθεται πως- διαβάζουν.

Καί πάει στην ευχή, ας παραδεχθούμε πως ίφθιμος σημαίνει γενναίος – καί χωρίς δεύτερες, ή συνεκδοχικές κτλ ερμηνείες της λέξης. Δεν θα τσακωθούμε, δά, γι’ αυτό. Αλλά, αυτή η νοοτροπία «τα παίρνω έτοιμα καί ΔΕΝ τα ψάχνω», είναι ΚΑΚΙΣΤΗ.

Μακριά από μας!

. . . . . . . . . . .

δ. Κι εμείς;

Εμείς… ερευνούμε τας γραφάς! 🙂 Τόσο απλά.

Κάθε τι στα γραπτά αρχαία μας κείμενα, μά κάθε τί, από προτιμώμενες λέξεις του συγγραφέα, μέχρι ύφος, πραγματικά στοιχεία, κτλ κτλ, πρέπει να περνάει από το ατσαλοχυτήριο της λογικής. Αλλοιώς, κοροϊδεύουμε τόσο τους εαυτούς μας, όσο κι όσους τυχόν μας δώσουν σημασία.

Προς τον σκοπό αυτόν:

• Πάντα προσπαθούμε να διαβάσουμε εμείς οι ίδιοι το πρωτότυπο κείμενο. Μακριά από τρίτους «επεξηγητές»! Είμαστε εμείς κι ο συγγραφέας, ενώπιοι ενωπίωι. Δεν πρέπει να βλέπουμε το κείμενο μέσα από τα μάτια άλλων.
• Πάντα ψάχνουμε τα πάντα με τη λογική.
• Πάντα κοιτάζουμε καί παραπέρα το όλο πλαίσιο αυτού που διαβάζουμε, χωρίς να βαρυόμαστε τον πρόσθετο κόπο. (Βλέπε αντιπαράδειγμα Δευκαλίωνα- Πύρρας, ως γεννητόρων της φυλής μας. Οι περισσότεροι δυστυχώς βαρυούνται να διαβάσουν -πολλώι δέ μάλλον να καταλάβουν τις συνέπειες του- ποιά ήταν η μάνα καί του ενός, καί της αλληνής.)

Φυσικά, η λογική ανάλυση δεν είναι καθόλου μα καθόλου ανώδυνη. Καί λάθη θα κάνουμε στην πορεία, καί σε αδιέξοδα ντουβάρια θα βαρέσουμε τη γκλάβα μας, καί… καί… Όμως, αν δεν προσπαθήσουμε, δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουμε στην αλήθεια – που είναι καί το ζητούμενον. Άλλως τε, ο μόνος πόλεμος που θα χάσεις στα σίγουρα, είναι αυτός που δεν έδωσες ποτέ!

Δεν πάμε να πάρουμε πτυχίο φιλολογίας, εδώ! Την καθαρή αλήθεια ψάχνουμε… μπάς καί καταλάβουμε γιατί ως έθνος ήμασταν άρχοντες κάποτε, καί καταντήσαμε γύφτοι.

Καί ίσως να βρούμε καί τον τρόπο ν’ αντιστρέψουμε τις καταστάσεις.

. . . . . . . . . . .

Απολαύστε, λοιπόν, τις αναλύσεις του Παλαιού! (Ακόμη κι αν διαφωνείτε σε κάποια σημεία.) Αλλά, σας παρακαλώ θερμώς, όχι ως ανάγνωσμα να περνάει η ώρα ευχάριστα.

Ως αφορμή καθαρά γιά τη δική σας έρευνα – καί μόνον.

Η Πράσινη Πέτρα της Χαττούσας

α. Η αφορμή

Πόσα είναι, που δεν τα ξέρουμε – και δεν τα ψάχνουμε…

Κι ενώι ενστικτωδώς γνωρίζω ότι κάτι τρέχει με τη Χαττούσα,… κάτι τρέχει, που μας ενδιαφέρει ως Έλληνες,… ένα μήνυμα στο τουΐττερ μου έδειξε πόσα ακόμη αγνοώ. (Η μόνη -καί σοβαρή- δικαιολογία που έχω, είναι πως ο ελεύθερος χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος. Αλλοιώς, θα ξετρύπωνα πολλούς λαγούς.) Αυτό εδώ:

Παραθέτει, μάλιστα (αμέσως παρακάτω), καί δύο φωτογραφίες της Πράσινης Πέτρας:

. . . . . . . . . . .

β. Οι λεπτομέρειες

Παραθέτω ακόμη δύο σχετικούς συνδέσμους.

• Ακόμη μία φωτογραφία, από τη Γουΐκι.
• Φωτογραφίες σε άρθρο Τουρκικής εφημερίδας, που δείχνουν σύγκριση του μεγέθους της Πέτρας με ανθρώπους.

Η έρευνα, τώρα, στο Διαδίκτυο επιβεβαίωσε ότι η Πράσινη Πέτρα βρέθηκε σε μία αποθήκη του «Μεγάλου Ναού» της Χαττούσας. Οπότε, πρίν σκεφτώ ο,τιδήποτε γιά τη σημασία αυτής της δήλωσης, έπρεπε να εντοπίσω αυτόν τον «Μεγάλο Ναό» καί το τοπογραφικό του σχέδιο. Πιστέψτε με, όμως, δεν ήταν εύκολο· διότι πολλοί μέν μπορούν να γράφουν άρθρα στο Διαδίκτυο, ελάχιστοι όμως ιεραρχούν μεθοδικώς το τί πρέπει να γράψουν. Συνεπώς, ενώι η ερώτηση: «- Πού ακριβώς βρέθηκε;» φαντάζει αυτονόητη, αποδείχθηκε πως δεν είναι.

Ο «Μεγάλος Ναός» εντοπίστηκε εύκολα. Είναι το κτίριο (τα ερείπεια) που περικλείει το κόκκινο σημάδι των Χαρτών της Γκούγκλ:

Πρίν προχωρήσουμε, παραθέτω καναδυό συνδέσμους (με φωτογραφίες), γιά περισσότερες πληροφορίες γιά τον Μεγάλο Ναό:

• σύνδεσμος 1
• σύνδεσμος 2
• σύνδεσμος 3 (πολύ επεξηγηματικός γιά όλον τον αρχαιολογικό χώρο, με τοπογραφικό σχέδιο)

Όμως, την τοποθεσία της Πράσινης Πέτρας δεν κατέστη δυνατόν να την εντοπίσω ούτε από τους Χάρτες της Γκούγκλ, ούτε από το Γκουγκλ Έρθ. Δεν φαίνεται τίποτε, όση μεγέθυνση κι αν κάνω. Κι όμως, η Πέτρα βρίσκεται ακόμη εκεί! (Εννοείται πως ποτέ δεν έβγαλε ποδάρια να φύγει! lol!!!)

Αλλά, εμμέσως, από την πρώτη φωτογρφία του παρόντος άρθρου, εντοπίζω πού βρίσκονται τα πράσινα λοφάκια – με zoom-out στους γκουγκλοχάρτες:

Άρα, η Πράσινη Πέτρα πρέπει να βρίσκεται κάπου εδώ:

Καί η διαγώνιός της σημαδεύει τα δύο λοφάκια στο βάθος (περίπου στα 300 μέτρα) κάπως έτσι:

Αυτές οι λεπτομέρειες ίσως έχουν κάποια σημασία γιά να καταλάβουμε τον ρόλο της Πέτρας. Οι σύνδεσμοι, όπου παραπέμπω, μιλάνε γιά θρησκευτικής σημασίας αντικείμενο, καί όλοι συμφωνούν ότι είναι φτιαγμένη είτε από αχάτη, είτε από σερπεντίνη. (Πιθανώτερο το δεύτερο.) Περί σερπεντίνη, πάντως, εδώ – πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

. . . . . . . . . . .

γ. Κάποια λίγα περί Χετταίων

i. Γι’ αρχή

Πρώτα, τα διαθέσιμα στοιχεία.

Μαθαίνουμε (κυρίως από τον σύνδεσμο 3 περί Μεγάλου Ναού) ότι ο μεγάλος Ναός ήταν αφιερωμένος στις δύο μέγιστες θεότητες των Χετταίων, τον Χάττι, θεό της θύελλας (η συγκεκριμένη σελίδα τον αποκαλεί «θεό του καιρού»),… άρα Χετταίοι = οι Θυελλώδεις… καί την θεά της λάμψης του Ήλιου (ή απλά του Ήλιου, ηλιακή), την Αρίννα. ( = Αριάδνη; Ηώς; Ήρα;… Όλες αυτές μαζί, συμβολικώς; ) Αν καί οι Χετταίοι ήταν Κρόνιοι Πελασγοί (εξακριβωμένα) καί, ουσιαστικώς, αποτελούσαν τη «μετάσταση» των εναπομεινάντων Τρώων στο εσωτερικό της Μ. Ασίας, αυτά τα δύο ονόματα δεν μου θυμίζουν κάτι το Ελληνικό. Ίσως, βέβαια, καί να υπάρχουν πουθενά αλλού τίποτε σωζόμενες επιγραφές (ή κείμενα άλλων λαών), που να μας βγάζουν μιά ομοιότητα των Χάττι / Αρίννας με Ελληνικές θεότητες, που τώρα δεν την βλέπουμε. Αλλά είναι αδύνατον να γνωρίζω τα πάντα· αυτά απαιτούν πολύ εξειδικευμένες γνώσεις αρχαιολόγου.

[Εάν, τώρα, ο Χάττι σας θυμίζει τον Θώρ / Δία, λόγωι θύελλας καί κεραυνών, αυτό είναι απλά αδύνατον να ισχύει, διότι μιλάμε γιά Κρονίους Πελασγούς. Σιγά μη σεβόντουσαν τον Δία! Άρα, μιλάμε γιά κάποια διαφορετική θεότητα.]

. . . . . . . . . . .

ii. Μάχη και ειρήνη του Καντές

Φυσικά, ολόκληρη η ιστορία των Χετταίων είναι πολύ ενδιαφέρουσα!

Εμείς εδώ θα μείνουμε στο ότι οι λεβέντες αυτοί ήταν το ένα συμβαλλόμενο μέρος, που υπέγραψε την πρώτη γνωστή συνθήκη ειρήνης παγκοσμίως, την του Καντές – μεταξύ Χετταίων καί Αιγυπτίων, το 1274 πΧ, μετά την ομώνυμη μάχη.

Εκείνο, όμως, που δεν λέει κανείς, είναι τί σκ@τά γύρευαν οι Χετταίοι να τσακωθούν με τους Αιγύπτιους! Μιά ματιά στον χάρτη, δείχνει ότι είναι περίπου σαν να πολεμάμε εμείς με τους Πολωνούς – γιά τέτοια απόσταση μιλάμε. Καί είναι ν’ απορεί κανείς με τέτοιο ενδεχόμενο: μήπως με τους Πολωνούς έχουμε να μοιράσουμε τα σπίτια, τα χωράφια, ή τις γκόμενες; δεν μας πέφτουν λιγάκι μακρυά; (Κι εμείς αυτωνών; )

[Εννοείται, την ίδια απορία ακριβώς θα εξέφραζα γιά το τί γύρευαν οι Άγγλοι στην Ελλάδα από πρό του 1821, οι Γερμανοί το 1916 καί το 1941, καί οι ηπαπαραίοι από το 1948 καί εντεύθεν.]

«Επισήμως», λοιπόν, ο τσακωμός (Χετταίων-Αιγυπτίων) ξεκίνησε από ένα προξενειό, που δεν κατέληξε πουθενά – υποτίθεται ο πρίγκηπας των Χετταίων Ζαννάνζα πήγε να παντρευτεί την χήρα του Τουταγχαμών, αλλά στην Αίγυπτο πέθανε. Οπότε, η δουλειά αυτή θεωρήθηκε προσβολή, σε στύλ αρπαγής Ωραίας Ελένης (ή, καλύτερα, θανάτου του Ανδρόγεω), καί ξεκίνησαν οι πολεμικές ενέργειες μεταξύ των δύο λαών.

«Ανεπισήμως», όμως, βλέπουμε ότι δεν είναι δυνατόν να κρατιέται έχθρα με πολεμικές ενέργειες επί 30 καί πλέον χρόνια γιά έναν… άντε να μην πω… που δεν έβρισκε παπούτσι απ’ τον τόπο του να παντρευτεί καί να νοικοκυρευτεί. (Ξέρω καί ‘γώ, πάλι; Μπορεί να το γούσταρε κιόλας το ξένο πράμα! Οι Αιγύπτιες ξυρίζανε κάθε μέρος του κορμιού τους, μέχρι καί το κεφάλι τους, ενώι οι Χετταίες μπορεί να ήσαντε τίποτε δασύτριχες καί μουστακαλούδες, καί να μην του κάνανε «κλίκ». Γούστα είν’ αυτά! 🙂 )

Τότε, ποιός ήταν ο πραγματικός λόγος;

. . . . . . . . . . .

Ο πραγματικός λόγος ήταν ότι, την εποχή που ο παπάρας αυτός παντρολογιόταν στην Αίγυπτο, είχε επανέλθει η παλιά θρησκεία της Αιγύπτου, ο δέ φαραώ Χορεμχέμπ είχε πετάξει έξω από την Αίγυπτο τον υπό τον Μωϋσή εχθρικό όχλο των Κρονίων καί κρυπτο-Ατλάντων. Που σημαίνει: η (προσωρινή, του Αχενάτεν) Κρόνια κατοχή της Αιγύπτου έλαβε οριστικό τέλος.

Που σημαίνει, ότι καί τα κολλητηλίκια των Αιγυπτίων με Κρονίους λαούς μάλλον έλαβαν κι αυτά τέλος, παρεκτός γιά λόγους συμφεροντολογικών συμμαχιών / λυκοφιλιών.

Κι επειδή ένας ασύντακτος καί ασύνδετος πολυφυλετικός / πολυθρησκευτικός όχλος είναι αδύνατον να πολεμήσει καί να νικήσει συντεταγμένους λαούς (βλέπε πχ «Μηδενική Σταυροφορία», όπου τον «καραβάν σαράϊ» όχλο των Δυτικοευρωπαίων τον λιάνισαν οι Τουρκαλάδες), παναπεί ότι οι -όποιοι καί όσοι- ένοπλοι του Μωϋσή ήταν αδύνατον να κατανικήσουν τους Φιλισταίους Κρήτες καί λοιπούς Αιγαίους Έλληνες της Παλαιστίνης (στο κάτω-κάτω, κανείς δεν κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα, όταν δέχεται επίθεση), αυτό σημαίνει ένα καί μόνον πράγμα:

Ότι στους Έλληνες της Παλαιστίνης την έπεσαν κυκλωτικώς από βόρεια καί ανατολικά οι Χετταίοι με τον συντεταγμένο στρατό τους, καί τους μακέλεψαν.

Δεκαετίες μετά το εξωπέταγμα των «Μωϋσαϊκών» από την Αίγυπτο; Ναί, οι χρονολογίες συμφωνούν απόλυτα. (Τα «40 χρόνια στην έρημο», της ΠΔ.) Όταν, λοιπόν, οι εξωπεταγμένοι είδαν κι αποείδαν, ότι δεν ξαναμπαίνουν στην Αίγυπτο, πολλώι δέ μάλλον ότι δεν ξαναγίνονται εξουσία εκεί, άρχισαν τις συνεννοήσεις με τους Χετταίους, με τα γνωστά γενοκτονικά αποτελέσματα εις βάρος των Διΐων Πελασγών καί Ελλήνων της περιοχής.

Αν ήταν αλλοιώς τα πράγματα, οι δικοί μας θα υποχωρούσαν βόρεια καί ανατολικά, καί θα γλύτωναν. Αλλά δεν μπόρεσαν, διότι οι Χετταίοι τους στρίμωξαν στην παραλιακή λωρίδα καί -σε συνεργασία με τον εξ Αιγύπτου αγριεμένον όχλο από νότια καί δυτικά- τους καθάρισαν. Μόνο που αυτά δεν τα λέει καμμία εξιστόρηση της εποχής· όλοι τα κάνανε γαργάρα.

[Τα μάσησαν κι οι δικοί μας γραφιάδες; πιστεύω όχι· αλλά, ως γνωστόν, έχει μπεί άγριο ανθελληνικό χέρι στα χειρόγραφα – κι όσα γλύτωσαν ακέραια, τα τρώει το σκοτάδι υπογείων μυστικών βιβλιοθηκών.

Καθόλου δεν θ’ απορήσω, αν κάποια μέρα διαβάσουμε σε κάποιο θεωρούμενο ως «χαμένο» χειρόγραφο των αρχαίων ημών -καί την ημέρα εκείνη επανευρεθέν- όσα λέω εδώ συμπερασματικώς.]

. . . . . . . . . . .

Γι’ αυτό, λοιπόν, καί οι Αιγύπτιοι τα πήραν στο κρανίο καί κράτησαν εχθροπραξίες επί δεκαετίες με τους Χετταίους… διότι, Χετταϊκός στρατός εκεί κάτω ήταν άμεση απειλή γιά την ίδια την Αίγυπτο!

[Βλέπε «βάσεις» των ηπαπάρα· σαφώς συμπεραίνουμε ότι τους Χετταίους στην Παλαιστίνη (τον στρατό τους, δηλαδή) τους σπίτωσαν καί τους τάϊζαν επί κάποιο διάστημα οι επικυρίαρχοι πλέον της περιοχής «Μωϋσήδες»· σχεδιάζοντας κι αναμένοντας τη μέρα της μεγάλης επίθεσης όλων μαζί εναντίον της Αιγύπτου.]

Με απώτερη συνέπεια (αν νικούσε ο στρατός των Χετταίων) να επαναφέρει με το στανιό στην Αίγυπτο τους «Μωϋσήδες», την αιρετική θρησκεία του Αμεχνοτέπ Δ’ / Ακχενάτεν, καί τις ταραχές καί τον διαφυλετικό / διαθρησκευτικό «εμφύλιο» στην Αίγυπτο των προηγουμένων δεκαετιών.

Είπαμε, οι Κρόνιοι ούτε ξεχνάνε, ούτε συγχωρούν… Παραμονεύουν σαν τα φίδια πότε θα ξαναχτυπήσουν, ακόμη κι αν περάσουν χιλιετίες.

Όλ’ αυτά μπορεί να έχουν, ή να μην έχουν σημασία γιά όσα θα πούμε παρακάτω, αλλά κρατήστε τα κάπου στο μυαλό σας. Δεν τ’ αναφέραμε απλά γιά να περνάει η ώρα.

. . . . . . . . . . .

δ. Σε αποθήκη; γιατί;

Η Πράσινη Πέτρα, λοιπόν, βρέθηκε σε αποθήκη ( ; ) του Μεγάλου Ναού της Χαττούσας. Το μέρος αυτό όντως θυμίζει θέση αποθήκης· ακριβέστερα, θυμίζει τα κελλιά των καλογήρων (…καί τις αποθήκες) γύρω από τον κεντρικό ναό χριστιανικού μοναστηριού. (Όντως, μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ!)

Ωστόσο, αν επρόκειτο γιά θρησκευτικό αντικείμενο (καταπώς λένε οι αρχαιολόγοι), θα έπρεπε να βρίσκεται μέσα στον Μεγάλο Ναό. Σωστά; Σωστά.

Αλλά, γιατί βρίσκεται έξω απ’ αυτόν;

Θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε, βασιζόμενοι σε μερικά ιστορικά ανάλογα καί εύλογες υποθέσεις.

. . . . . . . . . . .

i-1. Πιθανή αλλαγή θρησκείας – 1

Να έχετε πάντα κατά νούν πως κάθε, μά κάθε αλλαγή θρησκείας σ’ έναν λαό ΔΕΝ είναι αναίμακτη.

Εδώ, θα πεταχτούν οι διάφοροι «αρχαιόθρησκοι», καί θα πούν τα γνωστά (σε όποιον ξέρει Ιστορία καί δεν είναι κολλημένος σε οπαδικού τύπου πεποιθήσεις) περί σφαγών των χριστιανών, καταστροφής των αρχαίων ναών καί αγαλμάτων, κτλ κτλ. Καθόλου δεν αντιλέγω, αλλά η προσεκτική μελέτη της Μυθολογίας μας (η προσεκτική, λέμε) μας δείχνει πως -γιά παράδειγμα- καί τότε που μας κουβαλήθηκε εδώ η Ασιατικής χροιάς βάρβαρη λατρεία του Διονύσου, είχαμε αιματοχυσίες.

• Η Ινώ, που πήγε να σκοτώσει τα προγόνια της.
• Οι Βάκχες του Ευριπίδη… έργο, που ο τραγωδός το έγραψε μακριά από την Αθήνα (μή φάει καμιά μήνυση γιά ρατσισμό… έεεε…. ασέβεια, καί πιεί κώνειο άσπρο πάτο).
• Οι βλαμμένες, που έφαγαν ζωντανόν τον Ορφέα.

Καί άλλα τέτοια, πολλά. Μόνο που ο Διονυσιασμός απέκτησε τελικώς τόσους πολλούς οπαδούς, που βρήκε μιά διέξοδο στα λαϊκα πανηγύρια, καί δεν εξαλείφθηκε, ακόμη κι όταν μετριάστηκε κι έσβησε η βαρβαρότητά του του πρώτου καιρού.

Σφαγές «απίστων» (καί δογματικώς αλλοπίστων) καί τα ρέστα, συνηθίζουν -αυτό κι αν είναι χοντρό παράδειγμα!- καί τα μεμέτια· καί δή, με «ιερή» εντολή στα «ιερά» τους βιβλία. Καί οι «άλλοι» περιτετμημένοι τα ίδια έχουν, με «ιερές» εντολές καί λοιπές θρίχες· η διαφορά, όμως, αυτωνών με τους μεμέτηδες, είναι πως οι δεύτεροι σου δίνουν πρώτα μία ευκαιρία ν’ αλλαξοπιστήσεις, πρίν σε πάνε στο χασάπικο.

Ή, μήπως, νομίζετε ότι αν μιά μέρα μας φορεθεί καπέλλο η «πανθρησκεία» δεν θα έχουμε σφαγές κι αίματα (εις βάρος μας) ; Έτσι πολιτισμένα με το «σείς» καί με το «σάς», νομίζετε, θα πάνε να μας την κουβαλήσουν;

Τέλος πάντων, η κάθε αλλαγή θρησκείας, η κάθε επιβολή νέας θρησκείας, συνοδεύεται από σφαγές των (πεισματάρηδων) πιστών της παλαιάς καί καταστροφές των ναών καί των θρησκευτικών αντικειμένων της παλαιάς. Άρα, μιά κάποια αλλαγή θρησκείας στους Χετταίους (ακόμη κι αν συνέβη κάποτε) δεν παίζει ως αίτιο γιά την τοποθέτηση της Πράσινης Πέτρας εκτός ναού. Αφού δεν κατέστρεψε κανείς την Πέτρα, σημαίνει ότι δεν άλλαξε η θρησκεία του λαού αυτού.

. . . . . . . . . . .

i-2. Πιθανή αλλαγή θρησκείας – 2

Εδώ, έχουμε ίσως κάποιες περιπτώσεις, όπου ιστορικώς συμβαδίζουν -ίσως καί γιά χιλιετίες- δύο θρησκείες (παλιά / νέα), έως ότου ενδεχομένως η νεώτερη κυριαρχήσει ολοκληρωτικώς καί εξαλείψει τελείως την παλιότερη. Αν γλυτώνει η παλιότερη, είναι επειδή:

• έχει πολλούς οπαδούς,
• είναι βαθιά ριζωμένη στο ασυνείδητο του λαού,
• η νέα είναι κατά το μάλλον, ή ήττον ανεκτική.

Παραδείγματα -αντιστοίχως- αποτελούν:

• Η συμβίωση της (κεκαλυμμένης πλέον) παλιάς θρησκείας του Πύθωνα με το γυναικείο ιερατείο, υπό την σκέπη της αρσενικής θρησκείας του Απόλλωνα, στους Δελφούς.
• Τα διάφορα όντως παγανιστικά ήθη καί έθιμα, που επιβιώνουν στις μέρες μας μέσα στις χριστιανικές γιορτές, ως γλέντια με αφορμή κάποια γιορτή αγίου.
• Τέλος, η συμπόρευση της παλιάς θρησκείας των Ιαπώνων, του Σίντο, με την νεώτερη, τον Βουδδισμό. (Αν καί οι Ιάπωνες τους ιερείς του Βουδδισμού -που ήρθαν από την Κίνα- τους θεωρούσαν συνομώτες, καί τους αποκαλούσαν ειρωνικώς «ψηλά καπέλλα».)

Ωστόσο, υπάρχει καί το ιστορικό προηγούμενο της «θεάς των όφεων» (αρχιέρειας, είπαμε! όχι θεάς! – ευτυχώς, αρκετοί αναγνωρίζουν τελευταία ότι αντιπροσωπεύει τη λατρεία της Γαίας… άντε, να δούν τα μάτια τους καί το άλλο μισό της αλήθειας!), το -γνωστότερο- αγαλματάκι της οποίας βρέθηκε σ’ έναν λάκκο, έξω απ’ το παλάτι, μαζί με άλλα αναθηματικά αντικείμενα.

Ίσως είναι περίπτωση παρόμοια με τον «αποθέτη» των Δελφών (δες παρακάτω). Ίσως, όμως, να είναι καί περίπτωση, όπου κανείς δεν ήθελε να θυμάται τη λατρεία της Γαίας, καί θάψανε όλα τα σχετικά ιερά αντικείμενα.

Γιατί;

Διότι…

…Πιστεύω ότι, μετά την κατάκτηση της Κρήτης από τον (Κρόνιο) Μίνωα, αυτός αναγκαστικά ανέχθηκε την παράλληλη (καί παλιότερη) λατρεία της Γαίας καί το -ας πούμε- μητριαρχικό θηλυκό ιερατείο της, επειδή αυτή ήταν βαθειά ριζωμένη στους Κρήτες, κι επειδή δεν ήθελε ταραχές.

Όμως, μετά από 6 αιώνες, κι ενώι ήδη η Κρήτη είχε κατοίκους καθαρά Διΐους Έλληνες (οι Κρόνιοι είχαν πλέον εξαλειφθεί, ή κρυφτεί), επισυνέβη η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης.

Λοιπόν, διαβάζουμε (στον σύνδεσμο γιά την εύρεση του αγαλματιδίου της αρχιέρειας με τα φίδια) ότι το αγαλματάκι έχει χρονολογηθεί κάπου στα 1600 πΧ. Δεν ξέρω αν η χρονολόγηση αφορά το ίδιο, ή τα χώματα όπου βρέθηκε. Πάντως, αν είναι παλιότερο (που, κατά τη γνώμη μου, είναι), τότε απλούστατα με την έκρηξη θεωρήθηκε γρουσούζικο (διότι η Γαία θύμωσε κι έφερε καταστροφές, καί η αρχιέρειά της δεν έκανε τίποτε γιά ν’ αποτραπεί αυτό!), καί οι κάτοικοι προφανώς είπαν να τελειώνουν μία καί καλή με τη λατρεία της Γαίας. Γι’ αυτό καί θάψανε όλα τα σχετικά. (Δεν τα καταστρέψανε, διότι το αισθανόντουσαν ως ασέβεια.)

Ακόμη κι έτσι, όμως (δηλαδή, με «ήπια» αλλαγή θρησκείας), πάλι δεν φαίνεται να είναι αυτή η περίπτωση της Πράσινης Πέτρας. Η πέτρα δεν φαίνεται κάν μετακινημένη από κάπου αλλού.

. . . . . . . . . . .

ii. Περιττή, ή κατεστραμμένη

Παραδείγματα αυτής της κατηγορίας έχουμε:

(α) Στους Δελφούς, όπου μετά από πυρκαϊά (τον 5ο αιώνα πΧ), όσα ιερά αντικείμενα ψιλογλύτωσαν όπως-όπως, τοποθετήθηκαν σ’ έναν λάκκο («αποθέτη») κάτω ακριβώς από το μονοπάτι που οδηγεί στον ναό του Απόλλωνα (καί περίπου στη μέση της διαδρομής), καί ξαναβρέθηκαν τον 20ον αιώνα. (Σήμερα εκτίθενται στο μουσείο Δελφών.)

Γιά κατεστραμμένη, πάντως, την Πράσινη Πέτρα δεν την κόβω.

(β) «Περιττά» ιερά αντικείμενα;… Χμ, η μόνη περίπτωση είναι σήμερα, με τα χρυσά «τάματα» των πιστών (ιδίως στην Τήνο), τα οποία πάραυτα γίνονται πλάκες χρυσού μέσωι Τουρκίας. (Πολύυυυ ευσεβές το παπαδαριό, τί να σου πω;!)

Άμ καί το άλλο, που πάς ν’ ανάψεις κερί, καί δεν τ’ αφήνουν ήσυχο οι γριές της εκκλησίας, αλλά με το που τ’ ανάβεις πάνε καί το σβήνουν; (Πότε θα ρίξω καμιά ξεγυρισμένη φάπα σε καμμία από δαύτες καί θα της φύγει η μασέλα…)

Ούτε αυτή η περίπτωση αιτιολογεί τη θέση της Πράσινης Πέτρας εκτός ναού.

. . . . . . . . . . .

iii. Πραγματικό «εστιακό» σημείο του ναού

Στους «ψαγμένους», είναι γνωστά δύο δεδομένα γιά το «εστιακό» σημείο ενός ναού (δηλαδή, το σημείο της υψηλώτερης ψυχονοητικής ενέργειας) :

• ότι μετατοπίζεται με τα χρόνια (κάπως σαν τους μαγνητικούς πόλους της Γής),
• κι ότι κατά 99% βρίσκεται εκτός ναού.

Το τελευταίο συμβαίνει, επειδή σε αρκετές περιπτώσεις η ψυχονοητική / αιθερική «ενέργεια» του εστιακού σημείου είναι τόσο υψηλή, που ο πιστός δεν μπορεί να την αντέξει. Έστω, δεν μπορεί να την αντέξει χωρίς «μύηση» ή/καί προεργασία. (Κάπως, σα να προσπαθείς νά βλέπεις τον Ήλιο στα ίσα, χωρίς προστατευτικά ματιών.) Οπότε, γιά την προστασία τους, το «εστιακό» σημείο του ναού δεν αποκαλύπτεται στους «αμύητους». (Όντως, στους Δελφούς καί στη Δήλο βρίσκεται αρκετά μακριά από τους ναούς.)

Μας τα είπαν όλα τα σχετικά οι αρχαίοι ημών!

«- Δία, θέλω να σε δώ σε όλη σου τη λαμπρότητα!»

«- Σεμέλη, είναι επικίνδυνο γιά σένα!»

«- Όσι, όσι, όσι, σέλω να σε ζώ!» (έκανε νάζια η Σεμέλη)

«- Ρέ, παράτα με, σου λέω!»

«- Όχι, θέλω να σε δώ σ’ όλη σου τη λαμπρότητα!»

Κι επειδή τη γυναικεία γκρίνια δεν την άντεξε μήτε ο Δίας, της φανερώθηκε σ’ όλη του τη λαμπρότητα, με τα γνωστά αποτελέσματα. 🙂

. . . . . . . . . . .

Τώρα, η μετατόπιση του εστιακού σημείου δείχνει ίσως κάποια σύνδεση με το γεωμαγνητικό πεδίο – αν καί κατά βάση μιλάμε γιά αιθερική ενέργεια, όχι ηλεκτρομαγνητική.

Προσωπικά, έχω παρατηρήσει την μετατόπιση του εστιακού σημείου εκκλησίας κατά περίπου 5 μέτρα από την εποχή που αυτή χτίστηκε, σε σημείο έξω από το ιερό της· πιό (νοτιο)ανατολικά. Επομένως, καί τελείως έξω από τον ναό. Σε μέρος τελείως «πεζό»: σήμερα εκεί βρίσκεται ένα υπαίθριο δωρεάν πάρκινγκ!

. . . . . . . . . . .

Ως συμπέρασμα, η Πράσινη Πέτρα ενδέχεται να δείχνει το πραγματικό (καί …ενεργειακώς ανεκτό απ’ τους πιστούς!) εστιακό σημείο του Μεγάλου Ναού, εάν αυτός χτίστηκε αιώνες πρίν – επομένως, αυτό με την πάροδο των χρόνων μετατοπίστηκε από το κέντρο του ναού στη θέση της Πέτρας.

Σήμερα, βέβαια, έχει πάλι μετατοπιστεί· καί, ως αποτέλεσμα αυτού, η ενέργεια της Πέτρας μάλλον είναι μικρότερη.

. . . . . . . . . . .

iv. Υψηλώτερη μύηση

Το τελευταίο ενδεχόμενο που εξηγεί τη θέση της Πέτρας, είναι αυτό που έκαναν καί κάνουν πάμπολλα ιερατεία – να μη σου πω όλα: το ότι στους «μυημένους» δείχνουν άλλα πράγματα, όσο αυτοί ανεβαίνουν τα μυητικά σκαλοπάτια!

Παναπεί ότι στους υποψήφιους γιά υψηλό βαθμό Χετταίους ιερείς, ίσως έλεγαν κάτι σαν:

«- Ξέρεις, εμείς εδώ οι υψηλοί ιερείς, δεν πιστεύουμε κανέναν Χάττι καί καμμία Αρίννα, αλλά τούτην εδώ την κοτρώνα! Νά, δες καί μόνος σου τί ενέργεια έχει! Σκέψου κάτι, καί θα γίνει! Σου έδωσαν ποτέ οι θεοί αυτό που μπορεί να δώσει η πέτρα αυτή εδώ;»

Κι όταν ο υποψήφιος τους κοίταζε απορημένος, ενδέχεται να του έλεγαν:

«- Σε καταλαβαίνουμε, αδερφέ μας! Κι εμείς την ίδια απορία είχαμε, όταν μυηθήκαμε! Όμως, στον λαό θα συνεχίσεις να λες ό,τι έλεγες μέχρι τώρα, καί θα ψέλνεις τους ίδιους ψαλμούς! Αλλά εσύ, τώρα, ξέρεις!»

Ενισχυτικό ενδεχόμενο αποτελεί το ότι ίσως ο χώρος της Πέτρας να μην ήταν αποθήκη (όπως λένε οι -κατά κανόνα προχειρολόγοι- αρχαιολόγοι), αλλά «παρεκκλήσιο». Άλλως τε, καί στα κτίρια με τα κελλιά των σημερινών καλογήρων, υπάρχουν καί παρεκκλήσια.

. . . . . . . . . . .

ε. Καί λοιπόν;

Ωραίαααα!!!… Την είδαμε την Πέτρα, την ψάξαμε από κάθε πλευρά…

…Αλλά, τί μας ενδιαφέρει εμάς, σήμερα, μιά κάποια πράσινη πέτρα σ’ έναν ναό των πάλαι ποτέ Χετταίων; (Πράσινη; Δε μπανάναι καί με τα χρώματα της Μπαρτσελόνα, δηλαδή! Τί σημασία έχει; )

Δεν έχουμε δικά μας προβλήματα, κι ασχολούμαστε με την αρχαιοφιλική μούρλα καποιανού ΕργΔημΕργ;

Κοιτάξτε. Δεν θα έγραφα ολόκληρο κατεβατό, απλά γιά να περάσει η ώρα. Θέλω, όμως, να σας επιστήσω την προσοχή στο ότι:

• ως φαίνεται, αναβιώνουν σχεδόν από μόνες τους κάποιες αρχαίες καί πανάρχαιες καταστάσεις, που μας αφορούν,
• καί (πάλι ως φαίνεται) κάτι τις τσιγκλάει να το κάνουν.

Η Πράσινη Πέτρα, επομένως, είναι μία απ’ αυτές τις «αρχαίες καταστάσεις», καί δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι έσκασε μπροστά στο οπτικό μου πεδίο. Εγώ, έναν καφέ ήθελα να πιώ με την ησυχία μου, χαζεύοντας στα Ιντερνέτια! Αλλά, η τύχη μου άλλα ήθελε! 🙂

Ή, μήπως θαρρείτε ότι οι πρόσφατοι σεισμοί κοντά στα δρακόσπιτα της Εύβοιας συνέβησαν τυχαία;

Πουλλλάκια μουουου!!!

Γιάαα κοιτάξτε, πού τέμνονται οι δύο διαγώνιες του προστατευτικού πενταγώνου στ’ αριστερά!… με την όποια ακρίβεια του σχήματος, βεβαίως-βεβαίως.

[Τώρα, βέβαια, οι σεισμοί είναι ένα μήνυμα προς «κάποιους», καί από τη δική μας πλευρά, καί από την πλευρά των «άλλων»… μήνυμα καί προς τους …Έλ, καί προς τους …Άλλ’!… 🙂 Μήνυμα, προερχόμενο από πανάρχαιες Ελληνικές καταστάσεις. Μόνο που θα μου επιτρέψετε να κάνω την πάπια, ως προς το τί μήνυμα καί ως προς ποιούς. (Αλλά, ποτέ δεν θα σας ζητήσω να μή σκέφτεστε!)]

. . . . . . . . . . .

Κι η Πέτρα των Χετταίων, τί δουλειά έχει μ’ εμάς;

Θα έλεγα, κατ’ αρχήν, ότι είναι κάτι σαν «προγονική» κατάσταση της Κάαμπα. Κρόνια έθιμα, εξελισσόμενα προς Κρόνια έθιμα. Κι εμείς σήμερα κινδυνεύουμε απ’ τους μεμέτηδες.

Επίσης, υπάρχει μιά παρόμοια πέτρα (αν καί ορθογώνια παραλληλεπίπεδη, όχι κυβική) στον ναό του Ώρου, στο Εντφού τη Αιγύπτου. (Ο ναός είναι της Ελληνιστικής Εποχής. Οι περισσότεροι έτσι είναι. Είναι ζήτημα, να έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα κάποιος πράγματι αρχαίος Αιγυπτιακός ναός.) Έχω επισκεφθεί τον ναό, καί σας βεβαιώνω ότι ακόμη καί σήμερα η ενέργεια αυτού του μεγάλου μονόλιθου είναι τόσο υψηλή, που αν βάλεις επάνω του το χέρι σου, μετά από κάμποσο ζεσταίνεσαι σα να έπιασες καυτό μαγειρικό σκεύος.

Δεν είναι εύκολο τώρα να βρω τα δικό μου βίντεο από την επίσκεψη, αλλά (αν θυμάμαι καλά) νομίζω ότι είναι ο μονόλιθος που μισοφαίνεται πίσω από τον βωμό με το γεράκι.

Ο μονόλιθος στον ναό του Ώρου δεν είναι, φυσικά, Κρόνιος. Αλλά, τί θέλω να πω;

Ότι οι Κρόνιοι ανέκαθεν μας αντέγραφαν, καί κοίταζαν να χρησιμοποιήσουν δικές μας γνώσεις γιά δικό τους όφελος. (Καί εις βάρος μας.)

Άρα, γιατί να μην κάνουμε κι εμείς μιά αντιστροφή στην αντιστροφή;

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ 1: Όλα τα παραπάνω, ίσως έχουν κάποια (έστω, έμμεση) σχέση μ’ αυτά που γράφει προσφάτως ο Παλαιός.

Ήξερα από παλιότερα τις απόψεις του γιά τη λευκή ψήφο, υπό την έννοια ότι κάνουμε έκκληση στο Σύμπαν να ξελασπώσουμε, αλλά ταυτόχρονα σκεφτόμουνα τα εξής:

Όλοι οι πολιτισμοί δίνουν σημασία στη δύναμη των κρυστάλλων καί των ημιπολυτίμων λίθων. (Η Πράσινη Πέτρα δεν είναι κρύσταλλος, αλλά άμορφος ημιπολύτιμος λίθος.) Οπότε:

• αν βρούμε ένα λευκό χαρτί, ακριβώς ίδιο στις διαστάσεις / στο πάχος με το λευκό που δίνουν στα εκλογικά τμήματα,
• καί το βάλουμε στον Ήλιο…
• ενδεχομένως, μαζί μ’ έναν κρύσταλλο…
• ώστε να μαζέψει καί να ενισχύσει την ψυχονοητική μας επιθυμία γιά αλλαγή της βρωμοκατάστασης…
• καί στην κάλπη ρίξουμε αυτό, αντί γιά το «κανονικό»…

…μήπως κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορέσουμε τελικά να κάνουμε το «κάτι παραπάνω»;

Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτή η μέθοδος είναι οπωσδήποτε σωστή. Μιά ιδέα εξέφρασα. Αλλά, θα εκτιμούσα μερικές καλές συμβουλές επ’ αυτού. Πχ εάν υπάρχει «κρύσταλλος επιθυμιών», κτλ κτλ.

Αν, πάλι, σκέφτηκα ανοησίες, απλά το ξεχνάμε καί προσπερνάμε.

. . . . . . . . . . .

Υγ 2: Τελευταία, παρακολουθώ στο Netflix κάποιες …τουρκοσειρές! Ήδη είδα το «Πέραν Παλάς» καί το «Δώρο», ξεκίνησα τον «Χακάν τον προστάτη». Είναι αυτές εδώ παρακάτω – ίσως σ’ εσάς να δείξουν άλλη εικόνα τίτλου, ανάλογα ποιό επεισόδιο βλέπετε, αλλά δεν έχει σημασία:

Μιλάμε γιά πολύ προσεγμένες σειρές, με ευφάνταστα κι ενδιαφέροντα σενάρια, παραγωγή με έδρα στο Λός Άντζελες, αμαξάρες, σπιταρώνες, κυνηγητά με αυτοκίνητα, σασπένς, καί λοιπά τέτοια γκλαμουράτα. Βέβαια, έχουν καί τα φαιδρά τους… οι Τουρκάλες ανοίγουν μέν εύκολα τα πόδια (γι’ αυτό οι «σύμμαχοι» κοντεύουν να φτάσουν τα εκατό μύρια), αλλά κάνουν έρωτα …ντυμένες!!! 🙂 (Με τα εσώρρουχα, διότι προφανώς η λογοκρισία στην τουρκίτσα είναι αυστηρή, αλλά καί πάλι είναι κωμικό!) Άσε που αρκετές είναι ξενέρωτες καί κοντοπόδαρες! lol!!! (Η μόνη κάπως αξιόλογη γκόμενα γιά τα κριτήριά μου, είναι η Τουρκο-Γερμανίδα Σέλμα Εργκέτς. Αυτή που φαίνεται στη δεύτερη εικόνα με ύφος απορίας.)

Ουδόλως αποκλείω, βέβαια, αυτές οι σειρές να χρηματοδοτούνται από το γκουβέρνο των γειτόνων, γιά προπαγάνδα· όπως κάτι παλιότερες, πχ ο «Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής».

Φυσικά, δεν τις παρακολουθώ γιά ν’ ακούω επί ώρες τα διάφορα: «- Γκιουναϊντίν! Μπούγιουρουν!» (ήγουν: καλημέρα, πέρνα μέσα!), τα δε σενάρια, όσον αφορά τις γνώσεις στον τομέα του Παράξενου, γιά μένα είναι απλά εισαγωγικού επιπέδου. (Τα βαθμολογώ με 5, με άριστα το 10 – προφανώς, επειδή απευθύνονται καί σε θεατές χωρίς πείρα στον τομέα. Ωστόσο, δεν παρουσιάζουν τίποτε το καινούργιο γιά την αφεντιά μου.) Παρά το ότι ασχολούνται με πολύ ενδιαφέροντα θέματα – χωροχρονικές πύλες, παράλληλα σύμπαντα, αντιστροφή χρόνου, κτλ κτλ. (Παρ’ όλ’ αυτά, οι γείτονες στην Ιστορία παίρνουν άριστα. Έχουν ξετινάξει -επιβεβαιωμένα- απίθανες ιστορικές λεπτομέρειες, που τις ενσωμάτωσαν στα σενάριά τους.)

Τις παρακολουθώ, γιά την αιτία που ανέφερα παραπάνω: ότι ξυπνάνε στην περιοχή μας κάποιες πανάρχαιες καταστάσεις, καί θέλω να δω πώς τις αισθάνονται / αντιμετωπίζουν οι εν πολλοίς Ελληνογενείς γείτονες. (Καί γιατί, άρα γε, άρχισαν τις -ασυνήθιστες γι’ αυτούς- σειρές με το Παράξενο τώρα τελευταία; Μήπως υπάρχει κάποιο βαθύτερο αίτιο, που δεν το ξέρουν ούτε οι ίδιοι; )

Η πρώτη σειρά, με το ξενοδοχείο Πέραν Παλάς, δίνει μιά απάντηση στην ανεξήγητη εξαφάνιση της Αγκάθα Κρίστι στο ξενοδοχείο αυτό: λέει ότι η συγγραφέας πήγε στο παρελθόν καί ξαναγύρισε, μέσα από μιά -ακόμη σήμερα ενεργή- χωροχρονική πύλη, που ελλοχεύει κάπου στα δωμάτια του ξενοδοχείου. Η δεύτερη σειρά ασχολείται με το αγαπημένο μου Γκεμπεκλί Τεπέ, αν καί δεν έχει κάν πάρει χαμπάρι τί παίζει πραγματικά εκεί. Ωστόσο, δίνει την σεναριακώς πολύ ενδιαφέρουσα προσθήκη ανθρωποθυσιών στο μέρος εκείνο. Η τρίτη σειρά, τώρα, είναι κάπως σαν τον «Χαϊλάντερ τον Αθάνατο» (με ιστορικό φόντο την Πόλη της πρώϊμης Οθωμανοκρατίας), αλλά ακόμη δεν την είδα ολόκληρη, να διαπιστώσω πού το πάει.

Εν πάσει περιπτώσει, θέλω να διαπιστώσω εάν πράγματι ξυπνάνε οι Ελληνογενείς της γείτονος (καί με ποιόν τρόπο – υπέρ, ή κατά ημών), ή εάν αυτές οι σειρές αποτελούν κάποιον σύγχρονο Δούρειο Ίππο …απ’ την ανάποδη. (Όντως, οι δύο τελευταίες εμάς τους Έλληνες μας παίρνουν με το καλό.)

Θα δείξει – όπως θα δείξει καί το τί θα κάνουμε εμείς απ’ την πλευρά μας.

. . . . . . . . . . .

Υγ 3: Θέτοντας «Hattusa» στους γκουγκλοχάρτες, μου έβγαλε εκτός απ’ τον αρχαιολογικό χώρο, κι ένα σωρό ξενοδοχεία / σπά με τον ίδιο τίτλο. (Συν κάτι τουρκοεστιατόρια στην αγγλίτσα.)

Το ένα από δαύτα βρίσκεται περίπου στην -κατ’ εμέ- περιοχή της αρχαίας Τροίας – στην άνω αριστερή γωνία του πενταγώνου, δηλαδή λίγο παραπάνω από τον κόλπο του Αδραμυττίου.

Στον ίδιο τον κόλπο, βρίσκεται το εν λόγωι χοτέλ. (Αν καί θά ‘πρεπε να ονομάζεται «Βιλούσα» -το Χιττιτικό όνομα της Τροίας-, κι όχι «Χαττούσα».)

Παρατηρούμε ότι εκεί κοντά (περίπου στα 60 χιλιόμετρα) βρίσκεται η πόλη Μπαλικεσίρ (Παλαιόκαστρον, ή Παλαίκαστρον), όπου υπάρχει αεροπορική βάση της Τούρκ Χαβά Κουβεττλερί, καί απ’ όπου τα τούρκικα F16 παρενοχλούν κάθε τρείς καί λίγο τους δικούς μας αεροπόρους, απ’ την (Νέα) Αγχίαλο, κοντά στον Βόλο. (Το αυτό πράττουν, βέβαια, καί από το αεροδρόμιο της Μπαντίρμα / Πανόρμου, που φαίνεται λίγο βορειότερα.)

Έ, λοιπόν!…

…Δεν είναι σαν αυτή τη φορά να είναι η Τροία, που επιτίθεται στην πατρίδα του Αχιλλέα;;;…

Αντιστροφή του pattern!!!

Καταλάβατε, τώρα, γιατί ψάχνομαι τόσο πολύ με τα μυστήρια στη χώρα των γειτόνων καί «συμμάχων»;

Καταλάβατε, ακόμη, γιατί με νοιάζει τόσο πολύ η κατάκτηση της Άγκυρας καί της Χαττούσας ως μόνιμα τμήματα της Ελληνικής Επικρατείας;

. . . . . . . . . . .

[Άντε, κι ένα καλό, όμως: στον χάρτη φαίνεται καί η κωμόπολη Καρατζάμπεη, με ομάδα στην Γ’ εθνική της τουρκίτσας. Είναι ομάδα του over, γιά όσους παίζουν Στοίχημα. Σίγουρα λεφτά, καί το «σώτο» προσφορά του ημετέρου καταστήματος! lol!!!]

. . . . . . . . . . .

Υγ 4: Καί γιατί, ώ Εργοδότα, δεν σχολιάζεις το τρομερό πρόσφατο δυστύχημα… το έγκλημα με το τραίνο στα Τέμπη;

Προσεχώς.

Θα σας δείξω κι αυτό, που δεν είδε κανείς – διότι τα πάντα γίνονται με συγκεκριμένο σχέδιο, που σκοπεύω να το μπλοκάρω.

Μόνο μία λέξη, προς το παρόν: αντιστροφή.

Γιατί το 2030; Φοβούνται κάτι;

Εισαγωγή

Εάν παρακολουθείτε την «συνομωσιολογική» ειδησεογραφία (το αναγνωστικό μου κοινόν σαφώς απαντάει καταφατικώς!), τότε θα γνωρίζετε γιά κάτι «Ατζέντες 2030», γιά κάτι «δεν θα έχετε μήτε το βρακί σας, αλλά θα είσαστε ευτυχείς!»… καί, γενικώς, γιά κάτι παρόμοιες αηδίες, που συναποτελούν το όραμα ( ; ) κάποιων γιά την ανθρωπότητα, εν όψει της μεθεπόμενης δεκαετίας, το καλούμενο «Μεγάλη Επανεκκίνηση». (Ουσιαστικώς, πρόκειται γιά νέα ναζιστικού τύπου στρατόπεδα συγκεντρώσεως καί γιά μελλοντικούς ομαδικούς τάφους· αυτό είναι το συγκεκριμένο «όραμα».)

Επίσης, θα έχετε παρατηρήσει ότι οι εξελίξεις έχουν πλέον επιταχυνθεί τόσο πολύ, ώστε δεν προλαβαίνουμε ούτε κάν να ενημερωθούμε γι’ αυτές!

Τέλος, είναι φανερό στους πάντες (πλήν Ζών) ότι πλησιάζει με υπερηχητική ταχύτητα ο Γ’ ΠΠ.

Όμως, γεννάται το ερώτημα…

…καλύτερα, γεννιούνται κάμποσα ερωτήματα:

• Γιατί το 2030, κι όχι τώρα;
• Αφού τεχνολογικώς μπορούν να επέλθουν τώρα οι αλλαγές του «οραμάτος» της «Μεγάλης Επανεκκίνησης». Ή, μήπως, δεν μπορούν;
• Έστω, όμως, ότι μπορούν όχι τώρα, αλλά σε δυό-τρία χρόνια, επειδή οι κοινωνίες δεν προσαρμόζονται αμέσως. Γιατί όχι πχ (μέχρι) το 2026-27, αλλά ντέ καί καλά το 2030;
• Αν δεν μπορούν με τίποτε πρίν το 2030, γιατί όχι μετά το 2030; Μήπως βιάζονται οι κρατούντες, μή χάσουν κάτι… καί τί;
• Άρα, μήπως το 2030 είναι ορόσημο γιά κάτι, που δεν βλέπουμε;

Στα παραπάνω ερωτήματα, θα επιχειρήσω να δώσω ένα σύνολο τολμηρών απαντήσεων.

Όχι επειδή καλπάζει η φαντασία μου· αλλά, επειδή υπάρχουν στέρεα δεδομένα γιά να στηριχτούμε… αν καί ο ταλαίπωρος καθημερινός άνθρωπος ούτε τα γνωρίζει αυτά τα δεδομένα, ούτε θα τους έδινε ποτέ του σημασία, ακόμη κι αν τα γνώριζε. (Προέχει το να πληρώσει τους λογαριασμούς του καί να βρεί το φαγητό του της ημέρας. Πού να ενδιαφερθεί γιά πνευματικές αναζητήσεις! Δυστυχώς.)

Ωστόσο, τα ξετρυπώνω εγώ – αν καί πολύ φοβάμαι πως, σε τέτοια ψαξίματα, τις περισσότερες φορές έχουν προηγηθεί «αυτοί».

[Κι όχι, είπαμε, επειδή είναι τόσο μάγκες· αν καί δεν τους υποτιμώ καθόλου. Αλλά, κυρίως επειδή έχουν στη διάθεσή τους μή προσβάσιμη σήμερα -στους κοινούς θνητούς- βιβλιογραφία, από τα τσουρνεμένα βιβλία των αρχαίων ημών καί άλλων λαών.]

. . . . . . . . . . .

α-1. Πάν – ναί, υπάρχει!

Θυμάστε που σας έχω πεί (αρκετές φορές) πως υπάρχει καί πλανήτης πέραν του Πλούτωνος, ο Πάν;

Όπως σας έχω δείξει (επίσης αρκετές φορές) ότι οι αρχαίοι ημών τον σημείωναν (ως προς θέση από Ήλιο καί κλίση άξονα!) στο αλφάβητό μας με το σαμπί.

Θυμάστε που σας έχω εξηγήσει (αρκετές φορές – πχ εδώ) την αιτιολογία του συμβόλου του Πανός; Όντως, πρόκειται γιά τον «ερμητικό βρασμό» του τρίτου ερμητικού στοιχείου, των «κεραιών του πνεύματος».

Θυμάστε που σας έχω πεί πως ο εξώτατος πλανήτης του Ηλιακού μας Συστήματος, ο πέρα από τον Πλούτωνα, ο Πάν, θα επαν-ανακαλυφθεί (α) πρίν τον Ήφαιστο, καί (β) το 2036;

Διότι η σειρά των επαν-ανακαλύψεων των πλανητών του Ηλιακού μας Συστήματος των πέραν του Κρόνου, (α) είναι αυστηρά καθορισμένη…

(…«ανερχόμενο φίδι»:

1: Ουρανός, 2: Ποσειδών, 3: Πλούτων, 4: Πάν, 5: Ήφαιστος…)

…καί (β) διέπεται από πολύ συγκεκριμένες σχέσεις χρονικών αποστάσεων, όπως ακριβώς υπαγορεύουν οι καμπές του «φιδιού».

Επομένως, εάν κάνουμε τους υπολογισμούς μας, βρίσκουμε το 2036 ως έτος επαν-ανακαλύψεως του πλανήτη Πανός.

. . . . . . . . . . .

α2. Οι υπολογισμοί

Όμως, το 2036 έχει 366 μέρες! Άρα δεν αρκεί να πούμε «μέσα στο 2036», πρέπει να υπολογίσουμε με ακρίβεια ημέρας. (Θα δήτε παρακάτω το γιατί.)

Μπορούμε;

Ναί, μπορούμε.

Πώς, όμως, υπολογίζουμε;

Απλούστατα: οι ήδη καταγεγραμμένες επαν-ανακαλύψεις των Ουρανού / Ποσειδώνος / Πλούτωνος μας δίνουν τον κλασματικό λόγο των κομματιών του «φιδιού». (Αν καί στο μάλλον πρόχειρο σχήμα που παρέθεσα, δεν φαίνεται καλά η αντιστοιχία.) Άρα, με καναδυό πολλαπλασιασμούς ακόμη, βρίσκουμε αυτό που θέλουμε.

Συνεπώς, προκύπτουν οι ακόλουθοι πίνακες:

. . . . . . . . . . .

i. Πίνακας με βάση μόνον τα πραγματικά στοιχεία

Ετούτος εδώ περιέχει τις «επίσημες» ημερομηνίες των (επαν)ανακαλύψεων, όπως τις δίνει η Γουΐκι. Οι διαφορές (σε ημέρες) ανάμεσα στις 3 ανακαλύψεις δίνουν λόγο λίγο μεγαλύτερο της τετραγωνικής ρίζας του φ ( = 1.618), καί το τελικό αποτέλεσμα δείχνει την 15η Απριλίου 2036.

Ωστόσο, οι επανανακαλύψεις αυτές δεν ήταν στρωμένες με τριαντάφυλλα: ο μεν Χέρσελ έγραψε πως ανακάλυψε κομήτη, όχι πλανήτη (τον Ουρανό), με τον πλανήτη Ποσειδώνα έγινε τουρλουμπούκι (κι ακουστήκαν καί μερικά καντήλια – ναί, τα συνηθίζουν κι οι επιστήμονοι αυτά!), καί τέλος τον Πλούτωνα τον είχαν ξαναφωτογραφήσει κάπου το 1909… αλλά δεν τον πρόσεξε κανείς τότε!

Ακόμη, παρατηρούμε πως η ανακάλυψη του Ποσειδώνα έγινε επάνω στην φθινοπωρινή ισημερία του έτους εκείνου (δες πχ εδώ). Άρα, αναρωτιόμαστε μήπως οι ανακαλύψεις έγιναν σε διαφορετικές ημερομηνίες από τις «επισήμως» ανακοινωθείσες, μήπως παρενέβησαν τίποτις μασωνο-αντιλήψεις των επιστημόνωνε καί τις φέραν στα νερά τους… καί μήπως εμείς ψάχνουμε βασιζόμενοι σε ψεύτικα δεδομένα.

Βάλε καί το ότι ο Χέρσελ έκανε ανακοίνωση στις 26 Απριλίου 1781 (δηλαδή, 44 μέρες μετά την ανακάλυψή του), άρα σε ποιά ημερομηνία πρέπει να στηριχτούμε γιά υπολογισμούς; στην ανακάλυψη, ή στην ανακοίνωσή της;

Εν πάσει περιπτώσει, το πρώτο σίγουρο συμπέρασμά μας είναι ότι οι χρονικές αποστάσεις έχουν (θεωρητικώς) λόγο τον «ρίζα φ». (Δεν γνωρίζω το γιατί γίνεται αυτό, απλώς το παρατήρησα.)

. . . . . . . . . . .

Ειρήσθω, ότι έψαξα καί το πρόβλημα της διαφοράς του παλαιού (Ιουλιανού) καί νέου (Γρηγοριανού) ημερολογίου. Ο Χέρσελ είχε μέν Γερμανοπρεπές επίθετο, αλλά ήταν Άγγλος, καί την ανακάλυψή του την έκανε επί Αγγλικού εδάφους. Στην Αγγλία, όμως, το 1781 είχε ήδη καθιερωθεί το Γρηγοριανό ημερολόγιο 29 χρόνια πρίν· επομένως, δεν υπήρχε πρόβλημα μπερδέματος.

Επίσης, πρόβλημα μπερδέματος δεν υπήρχε ούτε στη Γαλλία (Ποσειδών), ούτε στις ΗΠΑ (Πλούτων). Άρα, τις ημερομηνίες επαν-ανακαλύψεων τις λαμβάνουμε ως έχουν.

. . . . . . . . . . .

Τώρα, οι τρείς «επίσημες» ημερομηνίες: φαίνεται πως είναι οι σωστές, παρεκτός αν ο Χέρσελ έκανε την πρώτη του παρατήρηση στις 27 Φεβρουαρίου 1781, καί μέχρι τις 13 Μαρτίου έκανε συμπληρωματικές παρατηρήσεις, γιά να βεβαιωθεί.

Γιατί στις 27 02ου;

Διότι:

. . . . . . . . . . .

ii. Πίνακας με ακριβή προσέγγιση του «ρίζα φ»

Εάν είναι να φέρουμε τον λόγο των χρονικών αποστάσεων ακριβώς στο «ρίζα φ», τότε η ημερομηνία επαν-ανακαλύψεως του Ουρανού πρέπει να πάει 15 μέρες πίσω, στις 27 Φεβρουαρίου 1781.

. . . . . . . . . . .

iii. Πίνακας με επιβαλλόμενον τον λόγο «ρίζα φ»

Εδώ κάνουμε το εξής: κρατάμε τα πραγματικά δεδομένα, αλλά γιά τον επόμενο πολλαπλασιασμό μηκών επιβάλλουμε με το ζόρι τον παράγοντα «ρίζα φ».

Προκύπτει ο εξής πίνακας:

. . . . . . . . . . .

Τί παρατηρούμε;

Ότι η ημερομηνία επαν-ανακαλύψεως του Πανός δεν διαφέρει σημαντικά στους πίνακες 1α καί 2. (Λογικό.) Διαφέρει στον πίνακα 1 (βγαίνει μεταγενέστερη), επειδή εκεί κρατήσαμε τον φυσικώς προκύψαντα λόγο πολλαπλασιασμού, όχι τον καθαρό μαθηματικό.

Εν πάσει περιπτώσει, η ημερομηνία επαν-ανακαλύψεως του Πανός κυμαίνεται από τις 22 Μαρτίου (η επικρατέστερη) μέχρι τις 15 Απριλίου 2036.

. . . . . . . . . . .

β. Καί λοιπόν; – 1

Καί λοιπόν…

Ο Πάν είναι ο κυβερνήτης του ζωδίου του Ταύρου, καί ο Ταύρος είναι το πραγματικό ζώδιο της Ελλάδας! (Οι παλαιοί πολιτισμοί δεν κατατάσσονται στον ζωδιακό από το πότε ιδρύουν νέο κράτος, αλλά συμπεριφορικώς.)

Κι όταν (επαν)ανακαλύπτεται ο πραγματικός κυβερνήτης ενός ζωδίου, τότε το ζώδιο αυτό (επαν)αποκτά την πλήρη του ισχύ.

Κι όπως ο Παν έσπερνε τον παν-ικό (ειδικά αν του χάλαγες τον ύπνο)…

…σκεφθήτε τί έχει να γίνει με τη δύναμη που θ’ αποκτήσει η Ελλάδα στις 22 Μαρτίου 2036!!! Θα χεστούν όλοι απάνω τους!!! Ειδικά όσοι μας αδίκησαν με οποιονδήποτε τρόπο, καλύτερα να σκάψουνε τον τάφο τους από τώρα.

Έ, αυτό ακριβώς πάνε «αυτοί» να προλάβουνε! Το ν’ αποκτήσει η Ελλάδα την ισχύ που της πρέπει.

[Πληροφοριακώς: η εαρινή ισημερία του 2036 πέφτει στις 20 Μαρτίου. Κι επειδή τα αστρονομικά φαινόμενα δεν είναι γραμμικά, πιθανόν η επαν-ανακάλυψη του Πανός να πέσει στις 20 Μαρτίου κι αυτή. Έτσι, αυξάνεται περισσότερο η δύναμή της!…. αυξάνεται περισσότερο η δύναμη της Ελλάδας μας!]

. . . . . . . . . . .

Σημειωτέον εδώ πως ο Πάν δεν είναι ο ακατονόμαστος / ο ερμαφρόδιτος Μπαφομέτ / λοιπές αποκρυφιστικές θρίχες περμανάντ. (Ο Πάν ερμαφρόδιτος; άπαγε της βλασφημίας! 🙂 ) Ο δέ Ταύρος, ως ζώδιο, δεν είναι ο ταύρος της Βαβυλώνας / των οπαδών του Μωϋσή. Τα σύμβολα είναι μεγάλη ιστορία, καί καλά θα κάνουν κάποιοι απρόσεκτοι ανά τα ιντερνέτια να μή βγάζουν βιαστικά συμπεράσματα.

Όπως ακριβώς οι ημιμαθείς (αριστεροί) φρικάρουν, αν δουν μαύρη σβάστικα στα πατώματα παλαιοχριστιανικών ναών, ή σε ψηφιδωτά αρχοντικών, που ανασκάπτονται συνέχεια (κυρίως στη Μ. Ασία καί Συρία). Η μαύρη σβάστικα τότε απλούστατα σήμαινε επίκληση καλής τύχης στα εγκόσμια / στο χρήμα, οπότε λογικό ήταν να βρίσκεται καί σε πατώματα αρχοντικών μεγαλεμπόρων / λοιπών κονομημένων της εποχής.

[Παρ’ ό,τι μιά μαύρη σβάστικα του 5ου αιώνα μΧ είναι ακριβώς ίδια με μία ναζιστική, εν τούτοις έχουν τελείως διαφορετική αφετηρία καί τελείως άλλη σημασία: η πρώτη ήταν επίκληση καλής τύχης στα οικονομικά, όπως προείπαμε. Αντιθέτως, ο Χίτλερ μαύρισε συνειδητά αυτό, που έπρεπε να είναι άσπρο – την πνευματική διάσταση του Ηλίου.

Τα ίδια συνέβησαν με τον Ταύρο του ζωδιακού: ενώι στην αρχή ήταν σύμβολο της ευτεκνίας / ευκαρπίας στη φύση (ως γνωστόν, ο ταύρος έχει τρομερή σεξουαλική ορμή), τον πήραν διάφοροι Χαλδαίοι καί λοιποί κοπρίτες καί τον κάνανε σύμβολο της τυφλής οργής, των ανθρωποθυσιών, κτλ κτλ παρεμφερών.]

. . . . . . . . . . .

γ. Καί λοιπόν; – 2

Ωραία!… Αποδείξαμε πως σίγουρα υπάρχει ακόμη ένας πλανήτης πέραν του Πλούτωνος, πως τον ξέραν οι αρχαίοι (καί πανάρχαιοι) ημών, καί πως θα επαν-ανακαλυφθεί στις 22 Μαρτίου 2036.

Κι έστω ότι η Ελλάδα θ’ αποκτήσει τρομερή δύναμη τότε. Κι έστω πως θα τη φοβούνται άπαντες. Τί σχέση έχουν, όμως, όλ’ αυτά με τις διάφορες «Μεγάλες Επανεκκινήσεις» καί τα ρέστα, που είναι το σημερινό θέμα μας; Στο κάτω-κάτω, η «Ατζέντα 2030» λέει «2030»· όχι 2036.

…Μην απορείτε. Πολλές φορές πάω ανάποδα, σά διαιτητής ποδοσφαίρου! Έτσι κάνουμε στη Φυσική: από τις παρατηρήσεις, πρώτα συνάγουμε μία θεωρία, καί μετά πάμε πίσω, ψάχνοντας τα θεμέλιά της… κι αφού τα βρούμε (ή, έστω, θεωρήσουμε πως τα βρήκαμε), προσπαθούμε με βάση κι εφαλτήριο αυτά πλέον, να βρούμε καί τις μελλοντικές εξελίξεις σε μελλοντικά πειράματα.

Ά! Επίσης, αν ξέρεις (δηλαδή, αν υποθέσεις σωστά) το τί ακριβώς ψάχνεις, τότε αυτό σε βοηθάει πολύ τόσο στις παρατηρήσεις σου, όσο καί στη θεμελίωση της θεωρίας σου.

Με την επαν-ανακάλυψη του Πανός, καί ανάποδα πήγαμε, καί ξέραμε τί ψάχναμε. Γι’ αυτό καί επιμείναμε στην ανάλυση του θέματος διά (τόσο πολύ) μακρών.

Βλέπετε, 2036 μείον (Ατζέντα) 2030 κάνει διαφορά 6 (έξι) χρόνια…

…Ή μάλλον, 6.18 – γι’ αυτό καί υπολογίσαμε με ακρίβεια ημέρας.

Αρχίζετε να το πιάνετε το νόημα, τώρα;

. . . . . . . . . . .

δ. Καί λοιπόν; – 3

Έ, εντάξει! Έστω πως η «Ατζέντα 2030» ορίζει χρονική απόσταση 6.18 έτη από την επαν-ανακάλυψη του Πανός, τον Μάρτιο του 2036. Τί σημασία έχει;!

Κι αν καθυστερήσουν στα σχέδιά τους, καί την ονομάσουν πχ «Ατζέντα 2034», τότε τί μας τσαμπουνάς εδώ, ρέ Εργοδότη;

Κοιτάξτε… Το 2036 είναι νομοτελειακό ορόσημο. Συνεπώς, αμετακίνητο σαν βράχος. Συνεπώς x 2, όποιος θέλει να κάνει τα σχέδιά του, θα το λάβει υπ’ όψιν του, θέλει-δέ θέλει. Ειδικά, μιά που μιλάμε γιά ισχύ.

Τώρα, από τις έρευνες που έχω κάνει, γνωρίζω πως οι «αρμονικές» του χρυσού αριθμού φ (πολλαπλάσια, υποπολλαπλάσια, ρίζα, ενδεχομένως κι άλλα) παίζουν ρόλο στην χρονική εξέλιξη των γεγονότων. Ή, έστω, παίζουν ρόλο, αν θέλουμε εμείς να παίξουν ρόλο. Καί δεν μιλάω γιά τελετουργίες / τυπολατρείες· δηλαδή, να έχουμε πχ κάποιες ομάδες παρανοϊκών, που να μην πάνε ούτε γιά κατούρημα, αν δεν υπολογίζουν τον φ στο χρονόμετρο. (Όπως καταλαβαίνετε, τέτοια άτομα απλώς ακολουθούν ένα τυπικό, όπως άλλα άτομα πχ κάνουν προσευχή, επειδή …πρέπει να κάνουν – κι όχι επειδή αισθάνονται την ανάγκη να προσευχηθούν.)

Μιλάω γιά την όποια δική μας δύναμη μπορούμε να επιβάλουμε στα γεγονότα! Θες πες την δύναμη, μαγεία, ξόρκια, πες την όπως θες – πιθανώτατα πολλαπλασιάζεται, αν …υπολογίζεις τον φ στο χρονόμετρο! (Εξηγούμαι: δεν υποστηρίζω την άποψη πως ο άνθρωπος είναι θεός. Μακριά από μένα «η λατρεία της δύναμης» καί παρεμφερείς μαλακίες! Εννοώ, δύναμη μέχρι κάποιο σημείο, αυτό που μπορεί κανείς.)

Οπότε, στα πλαίσια αυτά, υποψιάζομαι πως κάθε «αρμονική» του φ όχι απλά παίζει ρόλο, αλλά παίζει συγκεκριμένο ρόλο – κι αν τον ξέρεις καί τον εντάσσεις στον σχεδιασμό σου, σε βοηθάει πολύ. Καί γιά να γίνω σαφέστερος: κατά κάποιο τρόπο, τοποθετείς την αρχή των σχεδίων σου σε 16.18 χρόνια απόσταση απ’ αυτό που θες, ενώι στα 6.18 το πυροδοτείς (ό,τι κι αν σημαίνει η λέξη) – καί περιμένεις.

Μή με ρωτήσετε πώς κατέληξα στα συμπεράσματα αυτά· είμαι ακόμη σε φάση ατελέστατης (αλλά καί απόρρητης) προέρευνας. Πάντως, αν από τις 22 Μαρτίου 2036 πάμε πίσω 6.18 χρόνια, πέφτουμε στις 16 Ιανουαρίου 2030. (Τα 0.18 χρόνια στο δίσεκτο έτος 2036 αντιστοιχούν σε 65.88 ημέρες.) Κι αν πάμε πίσω 16.18 χρόνια, πέφτουμε στις 16 Ιανουαρίου 2020.

. . . . . . . . . . .

Αρχίζει καί βγάζει αρκετό νόημα!…

Ποιά γεγονότα συνέβησαν γύρω στις 16 Ιανουαρίου 2020;

Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Μά, φυσικά, έλαβε χώραν η έναρξη της κορωνο-ϋστερίας!!! Δηλαδή, του μέγιστου κοινωνικού πειράματος μετρήσεως της βλακείας καί της υποχωρητικότητας του πληθυσμού. Πειράματος, διεξαγομένου από ακριβώς τα ίδια άτομα που προπαγανδίζουν την «Μεγάλη Επανεκκίνηση». (Δικά τους έργα είναι αμφότερα.)

Δηλαδή, κάποιοι λεβέντες είπαν πως θέλουν να υποτάξουν τελείως την κοινωνία, τό ‘βαλαν σ’ εφαρμογή το σχέδιο στη σημερινή μορφή του (διότι το συγκεκριμένο σχέδιο υπό άλλες μορφές είναι παμπάλαιο) κάπου στα μέσα Ιανουαρίου 2020, καί περιμένουν αποτελέσματα μέχρι τις 16 Ιανουαρίου 2030 (όθεν καί: «Ατζέντα 2030»), οπότε καί θα «πυροδοτήσουν» (γιά μετά από 6.18 χρόνια) την άντληση ισχύος από την αναμενόμενη επαν-ανακάλυψη του πλανήτη Πανός αποκλειστικά γιά πάρτη τους, υποκλέπτοντάς την από την νόμιμη δικαιούχο Ελλάδα.

Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς θα το καταφέρουν (αν θα το καταφέρουν) αυτό το τελευταίο. Ξέρω, όμως, τό έχω διαπιστώσει κατ’ επανάληψη καί μ’ ενοχλεί σφόδρα, το ότι «αυτοί» προηγούνται σε έτοιμες πληροφορίες (έχουν βιβλιογραφία από τα κλεμμένα των αρχαίων ημών), ενώι η αφεντιά μου πρέπει κάθε φορά να σπάω το κεφάλι μου στις παρατηρήσεις φαινομένων, μπας κι ανακαλύψω κανένα κρυμμένο μοτίβο.

Όπως μ’ ενοχλεί σε ανυπόφορο βαθμό το ότι «αυτοί» έχουν στη διάθεσή τους ομάδες επιστημόνων, καθώς καί τεχνολογικά μέσα αιχμής, ενώι εγώ τίποτε απ’ αυτά· παρά μόνον ένα μυαλό κουρασμένο από τις υποχρεώσεις.

Με παρηγορεί, όμως, το ότι «αυτοί», ως Ατλαντόσποροι της μαύρης πλευράς, ενώι είναι έξυπνα άτομα, δεν πρόκειται ποτέ να βρούν το 100% της αλήθειας σε ό,τι ψάχνουν. (Είναι η κατάρα που τους κυνηγάει!) Κι αντιθέτως, αν το βρω εγώ, δεν πρόκειται να τους το πω.

Στην κούρσα των αιτιολογήσεων, πάντως, συναγωνιζόμαστε επί ίσοις όροις – κι ευτυχώς.

. . . . . . . . . . .

Επίλογος

Αυτά είχα να πω.

Αν κάποιος νομίζει (καί δικαίωμά του, δηλαδή… εντάξει…) ότι γιά όλ’ αυτά τα σημερινά λέω μπούρδες καί δίνω τελείως ανεδαφικές εξηγήσεις, τότε πώς εξηγεί πχ την ύπαρξη παραρτήματος του Σέρν στο Νεοχώρι Πηλίου; Κι εκεί έλεγα μπούρδες, όταν προσπαθούσα να εξηγήσω το παράλογο της ύπαρξης παραρτήματος του Σέρν σ’ ένα σχεδόν έρημο χωριό; Ή, μήπως, έχει αυτός κάποια καλύτερη εξήγηση;

Μά, δεν τό ‘φτιαξα εγώ το παράρτημα, αλλά ένα σύνολο από (τουλάχιστον) καμιά χιλιάδα διδάκτορες, προφέσσορες, καί νομπελίστες!… εκ των οποίων κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει τα γιατί καί τα πώς!

Τα ίδια κι εδώ: κανείς δεν εξηγεί γιατί «Ατζέντα 2030», κι όχι 2028, ή 2035. Αν, παρ’ όλ’ αυτά, δεν αρέσει η δική μου ανάλυση, τότε οκέϋ, περιμένω μιά καλύτερη κάποιου άλλου. Μή φοβάστε, δεν χαλάμε καρδιές γιά τέτοια πράγματα!

Αν τσακωθούμε ποτέ, θα είναι τότε που «δεν θά ‘χουμε τίποτε»… καί δεν θα είμαστε ευτυχείς. Φαντάζομαι πως, σ’ ένα τέτοιο δυστοπικό μέλλον, θ’ αρπαχτούμε γιά καμιά αφύλαχτη κονσέρβα. 🙂

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ: Όπως καί νά ‘χουν τα πράγματα, το σίγουρο είναι ένα: δεν θα τη γλυτώσουμε καθήμενοι καί αδρανούντες. Τα αναφερόμενα χρονικά ορόσημα στο άρθρο είναι χρήσιμα, γιά να ξέρουμε πόσο χρόνο έχουμε ν’ αντιδράσουμε καί να ξεφύγουμε, πριν κλείσουν οι πόρτες της φυλακής πίσω μας. Όχι γιά να τεμπελιάζουμε· ούτε γιά να περιμένουμε μοιρολατρικώς (κι αδρανώντας) μιά «αυτόματη» σωτηρία από τα δεινά μας, επειδή …«οι προφητείες», «οι γεροντάδες», «θα πάρουμε τημΜπόλιν», κι έτσι, κι αλλοιώς.

Αραβική Χερσόνησος

Με αφορμή τα πρόσφατα αρθράκια του παρόντος ιστομπλογκίου, τα σχετικά με το Σκατάρ, έχω να διατυπώσω το εξής σοβαρώτατο ερώτημα…

…Μάλλον, πρώτα οφείλω να εκθέσω τα δεδομένα, καί μετά ακολουθεί το ερώτημα.

. . . . . . . . . . .

Λοιπόν, η Αραβική Χερσόνησος αποτελείται από τα εξής κράτη:

• Σαουδική Αραβία.
• Κουβέϊτ.
• Μπαχρέϊν.
• Σκατάρ.
• Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
• Ομάν.
• Υεμένη.

Από πάνω, από βόρεια, υπάρχουν η Ιορδανία καί το Ιράκ, αλλά δεν θεωρούνται (γεωγραφικώς) μέρη της Αραβικής Χερσονήσου.

Εάν, τώρα, τα προαναφερθέντα κράτη της Αραβικής Χερσονήσου τα κρίνουμε με βάση τα φιλελληνικά, ή ανθελληνικά τους αισθήματα, τότε προκύπτει η εξής εικόνα:

• Σαουδική Αραβία: παλιά, αρκετά ανθελληνική (7 στα 10)· σήμερα, ελαφρώς φιλελληνική (5.5 στα 10).
• Κουβέϊτ: ουδέτερο.
• Μπαχρέϊν: παρομοίως.
• Σκατάρ: 100% ανθελληνικό.
• Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα: φιλελληνικά σε μέγιστο βαθμό (9.5 στα 10).
• Ομάν: ουδέτερο.
• Υεμένη: ελαφρώς φιλελληνική (5.5 στα 10 – βασικά, δεν έχουμε πολλές επαφές, αλλά έτσι φαίνεται πως αισθάνονται).

Η ανωτέρω «βαθμολογία» ομολογώ πως είναι απολύτως υποκειμενική, καί συνάγεται απ’ όσα καταλαβαίνω από την ειδησεογραφία. (Καί, εννοείται, αν κρίνω σωστά.) Αυτά τα κράτη δεν τα έχω επισκεφθεί ποτέ μου (κανένα τους), ώστε να γνωρίσω από κοντά ανθρώπων άστεα καί νόον, καί να οδηγηθώ σε ασφαλή συμπεράσματα.

Πιστεύω ότι, πολύ καλύτερη απεικόνιση των αισθημάτων τους προς εμάς θα σας έδιναν οι ναυτικοί μας, ιδίως όσοι ταξιδεύουν συχνά σ’ αυτά (πχ τα πληρώματα των τάνκερς), καί οι Έλληνες εργαζόμενοι σ’ αυτά (πχ σε κατασκευαστικές εταιρείες οικοδομών καί δημοσίων έργων). Ίσως καί οι διπλωματικοί μας εκπρόσωποι / υπάλληλοι στις χώρες αυτές… Αν καί θέλω να πιστεύω ότι οι εκτιμήσεις μας δεν θα διαφέρουν πολύ.

. . . . . . . . . . .

Όθεν, το ερώτημα:

«- Γιατί;»

Δέεεεεν είναι όλοι αυτοί Άραβες;

. . . . . . . . . . .

…Εδώ καί αρκετά χρόνια (από το 2014, αν θυμάμαι καλά) μάζευα υλικό με εικόνες από φάτσες τζιχαντιών. Βλέπετε, τότε η ειδησεογραφία με τα εγκλήματα των τζιχαντιών στη Συρία ήταν στο φόρτε της, καί συχνά-πυκνά μας έδινε καί φωτογραφίες τζιχαντιών, που συνάντησαν τις 72 παρθένες (απ’ τ’ αυτιά) καί βαρυστομάχιασαν απ’ τα πιλάφια.

[Νά ‘χε καί τίποτις πίτσες μανιτάρια-πιπεριά / ζαμπόν-μπέϊκον / 4 τυριά / απ’ όλα ο Παράδεισός τους, να πω ότι αξίζει τον κόπο να γίνει κανείς μουσλίμι. Αλλά, πιλάφια καί μόνον πιλάφια… έ, δέ λέει! 🙂

Ούτε από παρθένες λέει, ο μουσλιμο-Παράδεισος! Στον έμπειρο άντρα χρειάζεται έμπειρη γυναίκα, να τον στείλει …στον Παράδεισο! Είναι, τώρα, να χάνεις τον χρόνο σου σε φροντιστήριο σε παρθένες γιά το πώς καί το γιατί; Άφ’ σε μας, ρέ παλληκάρ’! Ας τ’ αναλάβει η πιτσιρικαρία αυτά – μαθητές Λυκείου, φοιτητές, καί τα ρέστα. Βούρ στο ψητό χρειάζεται ο έμπειρος ανήρ, ως ο υπογράφων, κι όχι μαθήματα σεξουαλικής αγωγής σε παρθένες! Καρα-lol!!!]

Απ’ αυτούς, πολλοί κάναν μπάμ ότι ήταν Δυτικά βλήματα, που εξισλαμίστηκαν οικειοθελώς. (Ή πρακτόρια – που καλά να πάθουνε!) Από τους υπόλοιπους, τους κατά την ειδησεογραφία «φανατικούς ισλαμιστές Άραβες»…

…Έ, λοιπόν, κάπου το 70 με 80% από δαύτους έμοιαζαν με…

…Αν ακολουθούσαν τα γονίδια των προγόνων τους, τώρα θα πίναμε μαζί τσίπουρα – καί σε καμμία περίπτωση δεν θα πήγαιναν στη Συρία ως μουσλιμο-τζιχάντια, γιά να σφάξουν Σύρους.

Ώ, ναί!… Δικής μας απώτερης καταγωγής ήταν οι μακαρίτες!

Δυστυχώς, κι ενώι ετοίμαζα (από τότε!) μακροσκελές βαρυσήμαντο άρθρο σε συνέχειες, με χτύπησε η «ασθένεια» των χαζών κομπιουτεράδων: όταν (μέσα σε μιά οκταετία) αλλάζεις δυό-τρείς φορές υπολογιστή καί πεντέξη σκληρό δίσκο, κάπου θα την κάνεις την πατάτα – ή θα σου την κάνει ο (παλαιάς τεχνολογίας) σκληρός δίσκος: με τις μεταφορές περιεχομένου, θα (ξε)χάσεις δεδομένα, που δεν ξαναμαζεύονται. Πάει, λοιπόν, το υλικό που μάζευα, κι άντε ξαναβρές το!…

[Τί «backup» καί κολοκύθια ριγανάτα μου λέτε! Στη θεωρία, είναι σωστό το να φροντίζεις να κρατάς αντίγραφα των δίσκων σου· αλλά, στην πράξη, η σωστή ενασχόληση με τον υπολογιστή απαιτεί αρκετό χρόνο, ώστε να τον υπηρετήσεις σωστά, πρίν σε υπηρετήσει αυτός. (Αργότερα, βέβαια, με τις «οικιακές» Τεχνητές Νοημοσύνες, δεν θα χρειάζεται να κάνεις τον υπηρέτη του υπολογιστή σου. Αλλά, σήμερα, χρειάζεται.) Κι από διαθέσιμο (ελεύθερο) χρόνο ο υπογράφων, άσ’ τα καί κλάφ’ τα!… Χώρια που τα παιδιά μου πλέον μεγάλωσαν, καί μου κάναν …κατάληψη στα ηλεκτρονικά μου! Καί δεν έχω λεφτά διαθέσιμα, να μετατρέψω το σπίτι μου σε ίντερνετ καφέ, ώστε να έχει ο καθένας τα δικά του ηλεκτρονικά καί να μή μείνει κανείς μας στο παράπονο! 🙂 ]

. . . . . . . . . . .

Εάν νομίζετε ότι η απώτερη Ελληνική καταγωγή πολλών σημερινών κατοίκων της Αραβικής Χερσονήσου εξηγεί το γιατί μας συμπαθούν… θέλω να πω, αν νομίζετε πως βρήκατε την απάντηση στο βασικό μας ερώτημα καί ξεμπλέξατε, σας πληροφορώ ότι μόλις τώρα αρχίσατε το μπλέξιμο! 🙂

Ακολουθεί ένας Νιαγάρας ερωτημάτων – γά να καταλάβετε τί παναπεί «έρευνα»!

Λοιπόν:

• Αυτοί οι Έλληνες, πότε πήγαν κι εγκαταστάθηκαν στην Αραβική Χερσόνησο;
• Με ποιά αφορμή;
• Γιατί εξισλαμίστηκαν, αν ήταν συμπαγείς πληθυσμοί με Ελληνική νοοτροπία; (Καί, εννοείται, καλοί πολεμιστές, όπως όλοι οι αρχαίοι ημών.)
• Κρατάνε μέχρι σήμερα κάποια πατρογονικά τους έθιμα;
• Ποιά θρησκεία / ποιές θρησκείες είχαν οι (εντός, ή εκτός εισαγωγικών) Άραβες, πρό του Μωάμεθ; (Σημειώστε πως η διεθνής βιβλιογραφία γιά το θέμα αυτό είναι ελάχιστη. Καί, θά ‘λεγα, όχι αρκούντως διαφωτιστική.)
• Ποιές άλλες φυλές κατοικούσαν στην Αραβική Χερσόνησο πρίν, παράλληλα με, ή μετά από την εγκατάσταση των Ελλήνων;
• Από πότε;
• Ήσαν αυτόχθονες, ή ήρθαν απ’ αλλού; (Δεν νομίζω να γουστάρει κανείς τόσο πολύ να ζή στην έρημο!… Άλλως τε, δεν έχει καί -πολλές δυνατότητες γιά- ικανοποιητικώς επαρκή παραγωγή / παροχή τροφίμων εκεί. Ούτε νερό.)
• Κι αν ναί, από πού; Καί γιατί μετακινήθηκαν;
• Καί γιατί οι Σκαταριανοί γουστάρουν τους Τούρκους; Ποιές εκλεκτικές συγγένειες με την αφεντιά τους βρίσκουν σ’ ένα μακρυνό τους κράτος, που είναι πολυφυλετική καί πολυθρησκευτική κουρελού; Ή, μήπως, έχουν απλά τη φιλοσοφία ότι: «- Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου!»;
• Καί γιατί εμείς οι Έλληνες θεωρούμαστε εχθροί του (τόσο μακρυνού μας) Σκατάρ; Τί έχουμε να μοιράσουμε μ’ αυτούς; τα σπίτια, τα χωράφια, ή τις γκόμενες;
• Κι άλλα… Κι άλλα…

Αυτά γι’ αρχή, καί καλή μελέτη!

Χμ, κανείς δεν το / τα είδε…

Το παρόν είναι συνέχεια του προηγουμένου άρθρου. (Αν θέλετε, ξαναρίξτε μιά ματιά.)

Είχα πεί ότι δεν θα επεκταθώ· αλλά σκέφτηκα πως κάποιος φίλος μπορεί να είχε κάποια καλή ιδέα επί του θέματος, που τη χρειάζομαι γιά τη συγκεκριμένη έρευνα· που τη χρειαζόμαστε όλοι οι Έλληνες.

Ομολογώ πως ακόμη ψάχνω τη λύση του μυστηρίου! Από τις ελάχιστες φορές που μου συμβαίνει – αλλά συμβαίνει.

. . . . . . . . . . .

α1. Η ειδική περίπτωση του «κλειδιού»

Λοιπόν, το (μισόκρυφο) «κλειδί» του αινίγματος, που αναφέραμε χθες… ή, μάλλον ένα μέρος του, μιά ειδική περίπτωσή του: πολύ κοντά, μή σου πω ακριβώς στον τόπο της σεισμικής δραστηριότητας, βρίσκονται τα δρακόσπιτα της Εύβοιας!

Η λέξη «δρακόσπιτα» στο ψαχτήρι του Γκούγκλ Έρθ Πρό έβγαλε τα εξής τέσσερα, μάλλον τα γνωστότερα (ένα τους, εκτός Εύβοιας – στον Υμηττό!), αν καί συνολικώς τα ήδη ταυτοποιημένα είναι 23. (Όπως πάντα, κλίκ στην εικόνα γιά το πλήρες της μέγεθος.)

Τώρα, το δρακόσπιτο της Όχης (το επισημαινόμενο ως C στο Γκούγκλ Έρθ)…

…απέχει περίπου 20 km σε ευθεία από την περιοχή των σεισμών, ενώι τα δρακόσπιτα (ναί, στον πληθυντικό – είναι περισσότερα του ενός) των Στύρων βρίσκονται πιό κοντά, περίπου στα 10 km σε ευθεία. (Το ένα απ’ αυτά είναι πολύ καλοδιατηρημένο καί πολύ όμορφο· θυμίζει κάτι εξοχικές πέτρινες βίλλες διαφόρων κονομημένων – εφοπλιστάδων, καί λοιπών παρεμφερών.)

Διαβάζουμε πως, μέχρι στιγμής, βρέθηκαν 23 απ’ αυτά (μάλλον δεν συμπεριλαμβάνουν το δρακόσπιτο του Υμηττού), καί όλα τους στη νότια Εύβοια, στην περιοχή των προσφάτων σεισμών! Στον ίδιο σύνδεσμο, διαβάζουμε ακόμη πως όλα αυτά τα μέρη δεν έχουν χαρακτηριστεί ως αρχαιολογικοί τόποι, κινδυνεύουν δέ να γεμίσουν ανεμογεννήτριες – με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

. . . . . . . . . . .

[Ναί, μέχρι καί να τα κατεδαφίσουν, γιά χάρη της αιολικής σαχλαμάρας.

(Ναί, σαχλαμάρας καί αλητείας. Σκάστε, μαλάκες προπαγανδιστές καί μιζωμένα κομματόσκυλα! ΣΚΑΣΤΕ! Γεμίσατε την Ελλάδα ανεμογεννήτριες -αφού την κατακάψατε πρώτα-, αλλά η τιμή του ρεύματος αυξήθηκε τουλάχιστον καμιά 15αριά φορές, καί το πληρώνουμε πανάκριβα… που δήθεν θα μας τό ‘δινε ο αέρας δωρεάν! Άει στο διάολο, αλήτες!

Τα παραμύθια σας, στα παιδάκια σας καί στα Ζά τους ψηφοφόρους σας, κοπρίτες! Εδώ, δέν σας παίρνει.)

Σάμπως με το νέο αεροδρόμιο των Γερμαναράδων στα Σπάτα δεν έφαγαν οι μπουλντόζες τον προϊστορικό οικισμό Ζαγάνι; Κρατούσε κόντρα το τότε ΣτΕ επί χρόνια (δεν χρειαζόμασταν άλλο αεροδρόμιο, ήδη είχαμε – καί σήμερα, που χρειάζεται καί δεύτερο η Αθήνα, το Ελληνικό το κάνουν …συντριβάνια, γιά την …ανάπτυξη!!!), ώσπου ήρθαν οι (γερμανόδουλοι) «δημοκράτες» καί τους έγινε το χατήρι.

Θα μου πείς, ποιός τα θυμάται αυτά; καί ποιός νοιάζεται;

Αρκεί που θυμάμαι καί νοιάζομαι εγώ. Κι αρκεί που υπάρχει το Διαδίκτυο.

Οι προσπάθειες «κάποιων» γιά οριστικό σβήσιμο της Ελληνικής Προϊστορίας, όσο ζώ θα τρώνε κλύσμα.]

. . . . . . . . . . .

Η πλάκα, τώρα, είναι πως η Γουΐκι αναμασάει τετριμμένες χαζο-θεωρίες ακαδημαϊκών φιλολόγων… ό,τι δηλαδή, τα δρακόσπιτα χρονολογούνται από τον 6ο αιώνα πΧ μέχρι κάπου τον 2ο ή 1ο πΧ… χωρίς, όμως, να συνειδητοποιεί κανείς, ότι σ’ αυτούς τους αιώνες είναι απίθανο να ΜΗΝ υπάρχουν (γραπτές!) αναφορές γι’ αυτά καί τη χρήση τους!

Άρα, αφού δεν υπάρχουν σχετικές αναφορές των αρχαίων ημών, ΔΕΝ είναι κτίσματα της εποχής από 600 πΧ έως «έτους μηδέν». Είναι πολύ παλαιότερα.

Κι έτσι, οι περί δρακοσπίτων χαζο-θεωρίες δίνουν καί παίρνουν: στρατιωτικά φυλάκια (…σε θέσεις χωρίς ευρεία θέα…), σταθμοί φρυκτωριών (παρομοίως), σπιτάκια εργατών των λατομείων (ναί, πώς;! μπήκαν στον κόπο να μετακινήσουν ογκόλιθους μερικών τόνων, γιά να φτιάξουν …ξενοδοχείο πολυτελείας, γιά να μένουν οι λατόμοι! παράγκες δεν ξέρανε να φτιάξουν!), κι όποια άλλη σαχλαμάρα μπορεί να βγεί από το μυαλό ακαδημαϊκών, προκειμένου να καλυφθούν με συμβατικό τρόπο τα κενά στα λήμματα των εγκυκλοπαιδειών.

Τέλος πάντων, τώρα τελευταία λένε πως πρόκειται για λατρευτικά κτίσματα, διότι μέσα τους (καί γύρω τους) βρέθηκαν υπολείμματα θυσιών ζώων καί κύπελλα λατρευτικών χρήσεων. Πλησιάζουν κάπως στην αλήθεια… αλλά τους πληροφορώ πως δεν είναι ούτε λατρευτικά κτίσματα! Απλώς, χρησιμοποιήθηκαν ως τέτοια τους αιώνες της «επίσημης» χρονολογήσεώς τους, όταν η αρχική τους χρήση (καί εποχή κατασκευής) είχε ξεχαστεί εντελώς.

Ίδια παρεξήγηση, δηλαδή, με τις όπου Γής πυραμίδες – που οι ακαδημαϊκοί αρχαιολόγοι τις θεωρούν ντέ καί καλά λατρευτικά κτίσματα. (Εντάξει, μερικές είχαν μιά κάποια σύνδεση με τα της θρησκείας, πάντως γενικά δεν επρόκειτο γιά ναούς με κεριά καί λιβάνια …καί εφημέριους παπάδες.)

Τί είναι, τότε;

Αν δεν αρχίσατε ήδη να το πιάνετε, παρακάτω η απάντηση. (Βοήθημα: όλα τους είναι ξερολιθιές, χωρίς ίχνος μετάλλου που-θε-νά.)

. . . . . . . . . . .

α2. Το «φύκι»

Εδώ, πολλοί ίσως θυμηθήτε (από την εποχή του -τρομάρα του!- «ελληνοκεντρικού κινήματος») κάποιες άνευ νοήματος κουβέντες καποιανού φουκαράκη, γιά ένα κάποιο «φύκι του Γεραιστού», αγνώστων λοιπών στοιχείων.

Ίσως θυμηθήτε καί τις (συνδυαζόμενες) ιστορίες γιά το σπήλαιο της Πεντέλης, το μαγνητικό πεδίο της Νέας Μάκρης, κτλ κτλ κτλ κτλ.

Με δεδομένα, τώρα, ότι: (α) το δρακόσπιτο του Υμηττού φαίνεται να ορίζει όριο (στην ξηρά) της περιοχής αυτών των φαινομένων προς τα δυτικά (συνεπώς, πρέπει να υπάρχουν κι άλλα δρακόσπιτα στην Αττική, αποκλείεται να είναι μόνο του αυτό – αλλά ποιός ξέρει τί απογίνανε!… μάλλον τα διαλύσανε βάρβαροι, ή καί αγράμματοι χωριάτες, ως συνήθως…), καί (β) ότι ο αστερισμός της Ύδρας θυμίζει πηνίο (το φίδι αυτό ζωγραφίζεται να κάνει περιελίξεις)…

…καταλαβαίνουμε πως τα δρακόσπιτα ήταν μέρη, όπου αυτοί που -σε πανάρχαιες εποχές- τα υπηρετούσανε, ρυθμίζανε το αιθερικό πλέγμα της περιοχής (καί ίσως όλης της Ελλάδας).

Καταλαβαίνουμε ακόμη ότι αυτό το αιθερικό πλέγμα προσφάτως ερεθίστηκε άσχημα από κάποιο -δυσαρμονικό προς αυτό- αίτιο (πολύ πιθανόν το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο των ανεμογεννητριών), εξ ού καί οι σεισμοί.

Γι’ αυτό ακριβώς σήμερα οι σεισμολόγοι ψάχνουν γιά κάποιο άγνωστο σ’ αυτούς ρήγμα, αλλά δεν βρίσκουν! Διότι η αιτία των προσφάτων σεισμών της νότιας Εύβοιας δεν είναι ένα ρήγμα.

. . . . . . . . . . .

Κλείνοντας την ενότητα, οφείλω να προσθέσω το εξής: όταν βλέπετε / ακούτε κάποιον «ερευνητή», σαν αυτόν που αναφέραμε, να πετάει τέτοιες μυστηριώδεις κουβέντες με …μυστηριώδες ύφος «μυημένου» (καί καλά!), μή νομίζετε ότι ξέρει κιόλας τη σημασία τους!

Η πιθανώτερη αιτία είναι πως κάπου τις άκουσε, καί τις επαναλαμβάνει· κι αυτοί που του τις είπαν, γνώριζαν πολύ καλά τί λέγανε. (Γνώριζαν, ή -έστω- υποψιαζόντουσαν μέχρι ένα σημείο· όχι το 100%. Είμαι ξεκάθαρος σ’ αυτό.) Αλλά, επί πλέον, υπολόγιζαν ακριβώς στο ότι θα τις επαναλάμβανε ωσάν παπαγάλος, γιά να βρούν ποιός ακροατής πιθανόν ήξερε περισσότερα γιά το θέμα. Κανονικό αγκίστρι με δόλωμα, δηλαδή· γνωστή μέθοδος των «υπερεσιώνε».

Βέβαια, κανείς συνειδητοποιημένος Έλλην πατριώτης δεν θα σπεύσει να πεί χαρτί καί καλαμάρι τη λύση του αινίγματος στις «υπερεσίες» των Ατλάντων (καί στα τσουτσέκια τους). Αλλά, αφού το εγχειρίδιο δράσεως της σχολής των πρακτόρων (που είναι χρήσιμη πολύ! 🙂 ) λέει πως ο πράκτωρ πρέπει να κάνει μιά τέτοια προσπάθεια (κι άμα πιάσει, έπιασε),… αυτός θα την κάνει.

[«- Κι εσύ, ρέ Εργοδότη, γιατί μιλάς δημοσίως;»

Μιλάω μέχρι ένα όριο – το επιτρεπτό «άνωθεν». Άλλως τε, απευθύνομαι στους συν-Έλληνες, καί δεν υπάρχει άλλος πρόσφορος τρόπος να επικοινωνήσουμε γιά τέτοια θέματα. Η δέ λειτουργία του ιστολογίου είναι να τους δίνει την αρχή του νήματος. Το τέλος θα το συμπληρώσει ο καθείς – αν έχει την άδεια καί την εντολή προς τούτο, πάλι «άνωθεν».]

. . . . . . . . . . .

α3. Ο αιθέρας

Ήρθε η στιγμή να ψάλλω τον εξάψαλμο …της κηδείας, στους -τρομάρα τους!- «συναδέλφους» φυσικούς! lol!!! (Ειδικά κάτι προφέσσορες καί κάτι νομπελίστες, πάντα χαίρομαι να τους ξεβρακώνω καί να φαίνεται η τρομερή τους άγνοια σε βασικά ζητήματα!)

Λοιπόν, η σημερινή Φυσική λέει πως δεν υπάρχει αιθέρας.

Τον κακό της τον καιρό! Αν το πιστεύει, κακώς. Αν, πάλι, έπεσε στην παγίδα διαφόρων πονηρών, που θέλουν να εκτρέψουν την έρευνα προς «ανώδυνες» κατευθύνσεις, ακόμη χειρότερα.

Τί συμβαίνει, όμως, πραγματικά με τον αιθέρα;

Το εξής:

Πειράματα από τη δεκαετία του 1860 ακόμη (ναί!) έδειξαν πως ο αιθέρας (α) θα έπρεπε να είναι εξαιρετικά λεπτοφυής, αλλά ταυτόχρονα (β) να έχει τρομερή σκληρότητα (ελαστικότητα) κατά Young, δηλαδή να είναι σκληρότερος κι από ατσάλι! Αυτά τα δύο θεωρήθηκαν αντιφατικά, οπότε σιγά-σιγά εγκαταλείφθηκε η ιδέα του αιθέρα (γνωστού καί οικείου, όμως, στους αποκρυφιστές καί στους αρχαίους πολιτισμούς, παρά ταύτα).

Όμως, εγώ ξέρω πως: (α) μπορώ να περάσω άνετα μέσα από ατμό, αλλά ταυτόχρονα (β) ο ατμός κινεί ολόκληρα τραίνα! Κι αφού δεν βλέπω καμμία αντιφατικότητα στις δύο αυτές ιδιότητες του ατμού, άρα γιατί να έβλεπα στις αντίστοιχες του αιθέρα;

Εάν κάποιος είναι πράγματι φυσικός, δηλαδή πράγματι σκέπτεται όπως θα έπρεπε να σκέπτεται ένας φυσικός, ξέρει ότι ο αιθέρας:

• Είτε δεν υπάρχει.
• Είτε υπάρχει, αλλά δεν παρεμβαίνει στα πειραματικά αποτελέσματα.
• Είτε υπάρχει καί παρεμβαίνει, αλλά η παρέμβασή του είναι αλαλούμ. Δηλαδή, δεν δίνει πάντα τα ίδια αποτελέσματα υπό τις ίδιες αρχικές συνθήκες ενός πειράματος.

Καί δεν υφίσταται άλλο ενδεχόμενο.

Η σύγχρονη Φυσική διάλεξε την πρώτη εκδοχή. Εγώ διαλέγω την τρίτη… καί πράγματι, αυτή ισχύει. Είναι προφανές, όμως, ότι κι άλλοι «συνάδελφοι» το πήραν χαμπάρι αυτό, αλλά προτίμησαν να διώξουν τον πονοκέφαλο μιάς (μέχρι σήμερα) ανεξήγητης «τυχαιότητας» των επεμβάσεων του αιθέρα στα πειράματα. Οπότε, η Φυσική (τα Μαθηματικά της, δηλαδή) από ένα σημείο καί μετά απλοποιήθηκε. (Κακώς, αλλά…)

Ακόμη καί το περίφημο πείραμα των Μάϊκλσον καί Μόρλυ έδειξε ύπαρξη αιθέρα, αλλά τα πανεπιστημιακά βιβλία κάνουν την πάπια γιά τα όσα γράφει η δημοσίευση του πειράματος (το «paper»), κι αναφέρουν πως δεν!!! (Γιά την ακρίβεια, έδειξε πως οι κροσσοί συμβολής είχαν τιμή 22 φορές μικρότερη της αναμενόμενης από την κλασική θεωρία, αλλά όχι μηδέν – όπως θα συνέβαινε, αν πράγματι δεν υπήρχε αιθέρας. Κανένα στοιχηματάκι εδώ κανείς ημιμαθής ακαδημαϊκός εξυπνάκιας; )

. . . . . . . . . . .

Αφού, λοιπόν, υπάρχει αιθέρας (αδιάφορο αν οι σημερινοί φυσικοί τον λαμβάνουν υπ’ όψιν τους), τότε είναι απόλυτα λογικό κάποιοι αρχαίοι πολιτισμοί (δύσκολο γιά σύγχρονοι) να τον ήξεραν καί να τον εκμεταλλευόντουσαν· γιά ενέργεια, γιά ευνοϊκό μικροκλίμα γιά τις καλλιέργειες, γιά ευζωΐα / μακροζωΐα,… γενικώς, γιά ό,τι μπορούσε να βοηθήσει.

Αυτή η δουλειά γινόταν με πλέγματα πυραμίδων, μενίρ, κρυστάλλων… πάντως όχι μεταλλικών κατασκευών. (Καταλάβατε, τώρα, γιατί δεν βρέθηκε ίχνος μετάλλου στα δρακόσπιτα; ) Αγνοώ τον λόγο, αλλά προφανώς τα μέταλλα δεν βοηθούσαν.

Το θέμα, βέβαια, είναι να γνωρίζουμε την ακριβή χωροταξική κατανομή των δρακόσπιτων (η αφεντιά μου πολλά θα καταλάβαινα απ’ αυτήν –γεωμαντεία, ley lines…-, αρκεί να είχα χρόνο να τη μελετήσω), συν ν’ αναρωτηθούμε τί απέγιναν οι απαραίτητοι (γιά τη λειτουργία του αιθερικού πλέγματος) κρύσταλλοι. Σίγουρα κάπου είναι κρυμμένοι απ’ τους προγόνους, από τότε που τέλειωσε η εποχή της ελεύθερης καί απρόσκοπτης χρήσης τους (μάλλον ο αστρονομικός «μεγάλος μήνας» του Ταύρου)… Απ’ την άλλη, όμως, καλύτερα, διότι στη σημερινή εποχή δεν κάνουν κουμάντο οι Έλληνες. Τέτοιες γνώσεις δεν πρέπει να πέφτουν σε χέρια ακατάλληλα.

Πάντως, το αιθερικό πλέγμα τσατίστηκε, καί σείει τη Γή της Εύβοιας!

Αυτό είναι απόλυτα σίγουρο, όπως σίγουρο είναι καί το ότι το πλέγμα είναι ανεξέλεγκτο, χωρίς τους κρυστάλλους που το κατεύθυναν καί το συγκρατούσαν.

Οπότε, αναμείνατε καί χειρότερα.

. . . . . . . . . . .

β. Η γενική περίπτωση του «κλειδιού»

Δεν είναι μόνο τα δρακόσπιτα.

Διαπίστωσα ότι κάποιοι σεισμοί, από τους αμέτρητους που γίνονται καθημερινά, έχουν τη …συνήθεια να γίνονται πολύ κοντά σε αρχαίους, αλλά καί χριστιανικούς ναούς μας. Καί βέβαια, σχηματίζουν νοητικά σχήματα (patterns), ευδιάκριτα γιά όποιον έχει μάτια.

Βέβαια, αρκετοί χριστιανικοί Ελληνικοί ναοί είναι χτισμένοι καταποπάνω σε αρχαίους, άλλοι ακριβώς δίπλα… όπως καί αρκετοί αρχαίοι ήσαν χτισμένοι επάνω σε ακόμη αρχαιότερους – ή, τέλος πάντων, σε ακόμη αρχαιότερα ιερά μέρη. (Γνωρίζω άριστα πως ο Όμηρος δεν πολυαναφέρει κάτι γιά ναούς – έως καθόλου. Καθώς επίσης, πως ο αρχαιότερος γνωστός τύπος ναού -ο λεγόμενος «μεγαρικός»– χρονικώς απαντάται λίγους αιώνες μετά τον Τρωϊκό, δηλαδή χρονολογείται κάπου το 1400 πΧ, αν θυμάμαι καλά.)

Αλλά μιλάω καί γιά χριστιανικούς ναούς… ορίτζιναλ – δηλαδή, που χτίστηκαν εξ αρχής σε κάποιο μέρος, καί δεν κάθονται απάνω σε αρχαιοελληνικούς «συναδέλφους» τους.

Εδώ ακριβώς είναι, που δεν θα δώσω περισσότερες πληροφορίες. (Το σημερινό άρθρο θα είναι το τελευταίο επί του θέματος των σεισμών της νότιας Εύβοιας.)

. . . . . . . . . . .

Επίλογος

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον το φαινόμενο των προσφάτων αυτών σεισμών· το πώς θα εξελιχθεί.

Όμως, με ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον παρακολουθώ τις αντιδράσεις των «αρχόντων του κόσμου τούτου».

Μέχρι στιγμής, δεν δείχνουν ν’ ανησυχούν· ουσιαστικώς, δεν δείχνουν κάν ν’ αντιδρούν με κάποιον τρόπο…

…αλλά να τους δώ, όταν θα σειστεί η Αθήνα συθέμελα από κανένα εξημισάρι ή εφτάρι! (Θα φτάσει η μπόχα της σκατίλας τους μέχρι τη Θεσσαλία, να υποθέσω.)

Λοιπόν, «κύριοι», παίζετε «εν ού παικτοίς»!

Κάποια πράγματα δεν τα λάβατε υπ’ όψιν σας· δεν σας άφησε ο εγωϊσμός σας να τα λάβετε υπ’ όψιν σας. Αφού, εκεί που πήγατε καί περάσατε τις «τελετές» που περάσατε, σας βεβαίωσαν ότι πλέον έχετε την απόλυτη δύναμη, οπότε τί μπορούν να σας κάνουν τ’ ανθρωπάκια;

Μόνο που οι αρχαίοι πολιτισμοί των προγόνων των σημερινών «ανθρωπακίων» δεν είναι γιά τα δοντάκια σας.

Θα σας ξυπνήσουν ξαφνικά μέσα στη νύχτα…

…καί θα σας πούν «τα τρομερά τα μυστικά που ξέρουν».

Ή, όπως λέει ο λαός μας (τα κατ’ εσάς «ανθρωπάκια»), θα σας πεί ο Θεός στ’ αυτί.

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ: Πολύ ενδιαφέρον ερώτημα είναι η …αντισεισμικότητα των δρακόσπιτων! (Έ, τώρα, που ρωτάτε το γιατί!!!) Τί λένε τα εργαστήρια των πολυτεχνικών σχολών της χώρας μας; Ενδιαφέρονται να τη μελετήσουν;

Πόθεν; Καί ξανά, πόθεν; (Γιά τη Νάσια)

Επειδή προβλέπω ότι θα γίνει της κακομοίρας στα επόμενα σχόλια, αποφάσισα ν’ απαντήσω στο σχόλιο της Νάσιας σε ξεχωριστό αρθράκι· γιά να μή χάνουμε καί την εστίαση στο θέμα των εξισλαμισμών. Οπότε, εδώ από κάτω βγάλτε τον καημό σας ελεύθερα! 🙂

Τα δύο «πόθεν» του τίτλου αναφέρονται στη βιολογική καταγωγή ενός ατόμου καί τις ενσαρκώσεις του, αντιστοίχως.

. . . . . . . . . .

Μεγάλο θέμα η βιολογική καταγωγή…

(Ναί, έχει να κάνει καί με αυτό που πάω να πω στους εξισλαμισμούς – αν καί, ειδικά σε ατομικό επίπεδο, παίζεται το κατά πόσον η καταγωγή σου σ’ επηρεάζει· καί σε ποιό ποσοστό. Το ξαναλέω: το παιχνίδι παίζεται στην ψυχή.)

Κι άλλο τόσο μέγα θέμα οι διαδοχικές ενσαρκώσεις κάποιου ατόμου.

. . . . . . . . . .

Επί προσωπικού: σ’ αυτή τη ζωή, η καταγωγή μου είναι (γι’ αμφότερους τους γονείς) από χωριάτες της Πίνδου (όχι βλάχους, όχι σαρακατσάνους, απλώς χωριάτες της περιοχής), των οποίων οι ρίζες εκτείνονται προς τα πίσω εξακριβωμένα τρείς++ (ο φάδερ) καί τέσσερεις++ αιώνες (η μάδερ). Μόνο που ένας ιστοριοδίφης γέρων συγχωριανός της μάνας μου ανίχνευσε ότι η απώτερη καταγωγή όλου του χωριού πρέπει να είναι νησιώτικη, αν καί άγνωστο από ποιό νησί. (Μάλλον γύρω στα 1630 πιάσαν τα ψηλά, γιά ν’ αποφύγουν τους πειρατές.)

Εν πάσει περιπτώσει, σαφέστατα δωρικά γνωρίσματα ο φάδερ (την καταεύρισκε με την πεντατονία, όπως κι εγώ, καί τη χορδή του βιολιού την αποκαλούσε «χόρδα»), καί αχαϊκά η μάδερ (αγάπη γιά τα Γράμματα, το θέατρο, τις Καλές Τέχνες -που την έκανε πάσα στον υπογράφοντα-… αλλά, στο χωριό της, μή τυχόν έθιγες την τιμή της αδερφής καί της κόρης, ξηγιόντουσαν μάχαιραν! – οι Αχαιοί τα κάνουνε αυτά, εξαπανέκαθεν!).

Στις προηγούμενες ζωές μου, τώρα, κατά πλειονότητα ήμουν πάλι Έλληνας. Αν καί επίσης (εξακριβωμένες ζωές) :

• μία φορά Κινέζος,
• μία Γιαπωνέζος,
• δύο Άγγλος,
• άλλες δύο Γάλλος,
• άλλες δύο Ατλάντειος (αλλά όχι φίλος με τα καθήκια, τους τρείς δικτάτορες),
• μία Μαγιάνος (έζησα στα μέρη τους, πολύ παλιά όμως· δεν ξέρω κάν αν υπήρχε αυτή η φυλή τότε, ή αν υπήρχε καί λεγόταν έτσι),
• καί μία ακόμη ιερέας των Ίνκας, έναν αιώνα πρό Ισπανών.

Γιά τη ζωή μου στην Κεντρική Αμερική (την προτελευταία από τις παραπάνω) σας έχω ήδη γράψει ένα διηγηματάκι· κι ακόμη ένα γιά τις δύο ζωές μου στο Νησί. Ίσως κάποτε καταπιαστώ με σειρά διηγημάτων καί γιά τις υπόλοιπες, αλλά δεν υπόσχομαι. (Διότι τώρα προέχουν αγρίως άλλα, πολύ σημαντικώτερα.)

. . . . . . . . . .

Τώρα, τί χρειάζονται όλ’ αυτά, τί σημασία έχει (γιά τους άλλους) το προσωπικό ταξίδι μιάς ψυχής (με τα σφάλματά της καί τις αμαρτίες της…) καποιανού x ατόμου, που συναντάς στο Διαδίκτυο, πέρα από έναν ρομαντισμό να περνάει η ώρα;

Έχει, όσον αφορά αυτό που έγραψε η Νάσια στο σχόλιο: ότι (θέλουμε-δέ θέλουμε…) ερχόμαστε καί ξαναρχόμαστε στα ίδια μέρη… συναντιόμαστε καί ξανασυναντιόμαστε, μεμονωμένα καί ως παρέες, τα ίδια άτομα… συνεχίζουμε κοινές εργασίες καί πνευματικές αναζητήσεις, που αφήσαμε στη μέση (λόγωι των θανάτων που μεσολαβήσανε)… συνεχίζουμε ακόμη καί τις έχθρες, που έμειναν μισές… ή τις τελειώνουμε με μιά αγκαλιά, αν εξ αρχής δεν είχαν βάση καί δεν έπρεπε να υπάρχουν.

Δηλαδή, θέλουμε-δέ θέλουμε, ομαδοποιούμαστε σ’ ένα υπο-Μάτριξ.

[Χωρίς αυτό, βέβαια, ν’ αποκλείει νέες γνωριμίες καί νέες εμπειρίες. Απλώς, τα ήδη γνωστά πρόσωπα καί πράγματα, οι ήδη γνωστές δεξιότητες, μας δίνουν μιά τρομερή αρχική ώθηση να προχωρήσουμε σε ψυχική ανέλιξη. Με αγνώστους καί άγνωστες καταστάσεις, απλά ξεκινάμε απ’ το μηδέν.]

Ειδικά γιά μας, δηλαδή γιά την παρέα των αναγνωστών του παρόντος ιστολογίου, αλλά καί των λοιπών «κολλητών» ιστολογίων με τους αναγνώστες τους, αυτό έχει σχέση καί με την ψυχική μας ανέλιξη (όπως προαναφέραμε), αλλά κυρίως καί με όσα θα κληθούμε να κάνουμε λίαν προσεχώς, ώστε να «σουλουπώσουμε» τη χώρα μας μετά τα επερχόμενα γεγονότα (κι αφού τελειώσουν αυτά).

Γιά να μην αναρωτιέστε πού θα βρεθούν οι «στρατιώτες» της προσεχούς ανασυγκροτήσεως της Ελλάδας σε λίγα χρόνια! Καλούμεθα «άνωθεν». (Αν καί είπα ότι τους «άνωθεν» τους χρωστάω ένα σουλτάν μερεμέτ, δίκην Διομήδη της Ιλιάδας, διότι δεν μας ανοίγουν τον δρόμο. Άμα τα κάνουμε όλα μόνοι μας, τί αξία έχει να τους κάνουμε παρέα; 😉 )

. . . . . . . . . .

Υγ 1: Το τί κόσμο έχω διαπιστώσει πως ξέρω κι από άλλες ζωές, δέ λέγεται! Νά, ας πούμε φίλους ιδιοκτήτες άλλων ιστολογίων. (Δεν είναι τυχαίο, που στην παρούσα συγκυρία κάνουμε το ίδιο έργο.) Στη δέ δουλειά μου, ο χαμός!

Επίσης, έχω συναντήσει καί δύο θανάσιμους εχθρούς μου (ναί, συναντάμε καί τους αμετανόητους εχθρούς ημών…), που καί σ’ αυτή τη ζωή μου ξηγήθηκαν πολύ βρώμικα.

Μόνο δύο παρατηρήσεις:

• Ότι πρέπει ήδη να έχεις ένα επίπεδο αντίληψης των πέραν του φυσικού πεδίου πραγμάτων, γιά να καταλάβεις ποιός-είναι-ποιός από τα άτομα που σε περιβάλλουν,
• κι ότι η ικανότητα ειδικά των γυναικών, να καταλαβαίνουν πρώτες ποιά άτομα ξανασυναντάνε από περασμένες κοινές ζωές, είναι εκπληκτική!!!

Οι γυναίκες μ’ έχουν αφήσει άφωνο πολλές φορές· σε αρκετές περιπτώσεις, παρά το ότι γενικώς μου κόβει σε κάτι τέτοια, κατάλαβα με καθυστέρηση ετών, αυτό που κατάλαβαν αυτές αμέσως.

Υγ 2: Από Κρήτη δεν έχω περάσει καθόλου σ’ αυτή τη ζωή. Μόνο μία φορά την είδα από ψηλά, από το αεροπλάνο, επιστρέφοντας από ταξίδι αναψυχής στην Αίγυπτο. (Κι αφού λίγο πρίν, κατά την Κάρπαθο, απόλαυσα κι ένα κυνηγητό των δικών μας F16 με κάτι Τούρκικα, στα 4 χιλιόμετρα από κάτω μας!…)

Σε κάποια προηγούμενη ζωή, ήμουν απλά περαστικός γιά ελάχιστα χρόνια από δυτική Κρήτη· αλλά δεν θέλω ν’ αναφέρω λεπτομέρειες.

Τα παράλια της Μ. Ασίας τα έχω επισκεφθεί μόνο μία φορά (Αλικαρνασσός / Μπόντρουμ). Συναισθήματα; ουδέτερα. Αλλά δεν έχω αναμνήσεις από εκεί, ούτε από άλλες ζωές. Παρεκτός αν δεν μου ήρθαν ακόμη· δεν μου έρχονται όποτε τις θέλω, έρχονται όποτε θέλουν αυτές.

Υγ 3: Ούτε η φάτσα μου, ούτε η χροιά της φωνής μου, ούτε ο τρόπος που μιλάω μοιάζουν με του «τυπικού» Έλληνα· καί δή, του καταγόμενου από τις περιοχές των γονέων μου.

Η βιολογική μου καταγωγή δεν μ’ επηρέασε σε μεγάλο βαθμό ούτε στα βιολογικά μου γνωρίσματα, ούτε (ακόμη περισσότερο) στον τρόπο του σκέπτεσθαι. Σε άλλους ανθρώπους, βέβαια, αυτή αποτελεί χαριτωμένο γνώρισμα αναφοράς (μαζί με ντοπιολαλιές, κτλ)· καί σ’ άλλους, ακόμη, αποτελεί τροχοπέδη καί φυλακή: μόνο το δικό τους το χωριό είναι το καλύτερο, μόνο τα δικά τους τα τραγούδια κι οι χοροί αξίζουν, μόνον οι δικές τους οι γυναίκες ξέρουν να φτιάχνουν πχ μουσακά καί σκορδαλιά, κτλ κτλ. Ουδέν σχόλιον επ’ αυτού.