Έχετε σκεφτεί ποτέ…

…Ότι δεν επενεργεί στον εγκέφαλο (θετικώς, ή αρνητικώς) μονάχα ο ήχος, αλλά καί η εικόνα;

Κι εντάξει, αυτό μπορεί να το ξέρετε ήδη (επειδή κυκλοφορούν πολλές «μυητικές» γνώσεις), αλλά το εξειδικεύω.

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι έχουμε ευθεία επήρεια (καλή, ή κακή) στον εγκέφαλο από τις συνηθισμένες λέξεις της καθημερινής μας ομιλίας; (Κι όχι πχ από ειδικά επεξεργασμένη μουσική, όπως η τράνς, ή η άμπιεντ.)

Πιθανώτατα ήδη το γνωρίζετε κι αυτό· μιά που από μόνη της η φωνητική χροιά κάποιων ανθρώπων προξενεί τρομερή ζαλούρα… σε σημείο να θέλουμε μετά να φάμε μιά ολόκληρη τούρτα, γιά να συνέλθουμε. (Παθώς καί μαθώς. Ξέρω άριστα τί σας λέω.) Πολλώι δέ μάλλον, όταν οι λέξεις προφέρονται …κάπως…

(Εδώ, δίνω δημοσίως ιδέες κι εκεί που δεν πρέπει, μιά που αυτά τα γνωρίζανε άριστα κι οι αρχαίοι ημών, αλλά ερρέτω. Κάτσε να τη βγάλουμε καθαρή πρώτα ως έθνος, καί θα δείς μετά πώς καίγεται ο εγκέφαλος κάποιων. Θα το δούν οι …ενδιαφερόμενοι, δηλαδή, διότι πολύ ξύνονται στη γκλίτσα του τσοπάνη.)

Ωραία, λοιπόν. Εικόνα, ήχος, λέξεις. Προφερόμενες.

Αλλά…

…τις έχετε σκεφτεί ποτέ…

…καί γραπτές;

Έ, λοιπόν, δεν είναι μονάχα η όλη εικόνα (ελκυστική, να σε προσκαλεί να το διαβάσεις· ή, αντιθέτως, απωθητική), που βγάζει προς τα έξω ένα κείμενο. Δεν είναι μονάχα η γραμματοσειρά, ή το φόντο. Ή τα χρώματα της σελίδας. Ή οι συνοδευτικές εικόνες. Ή οι παρουσιαζόμενες ιδέες, που μπορεί πχ να συναποτελούν αισχρή καί ύπουλη προπαγάνδα.

Είναι (καί) οι γραπτές λέξεις οι ίδιες!!!

Που καί μόνη η παρουσία τους δημιουργεί «κυματισμούς» στον εγκέφαλο, ανεξάρτητα από την έννοια που διατυπώνει η καθεμιά της.

Εδώ, τώρα, θα πεταχτούν διάφοροι «μυημένοι», καί θα πούν ότι ο «ανώτερος εαυτός» γνωρίζει ήδη το τί διαβάζεις, πρίν κάν συνειδητοποιήσεις τί διαβάζεις – καί, άρα, στέλνει τους σχετικούς κραδασμούς στον εγκέφαλο.

Ναί, πουλάκια μου, αλλά εγώ μιλάω καθαρά γιά την εμφάνιση των ίδιων των λέξεων, χωρίς το φορτίο της έννοιας! Κι άμα τα ξέρει όλα ο ανώτερος εαυτός, έ, τότε ας μας προφυλάξει απ’ τη σαβούρα που πάμε να διαβάσουμε… ΠΡΙΝ τη διαβάσουμε. Αλλά πολύ σπάνια γίνεται κάτι τέτοιο, καί το γνωρίζετε. (Επομένως, λίγη περίσκεψη πρίν πετάξει κάποιος μιά οποιαδήποτε «μυητική» σαχλαμάρα, δεν βλάπτει.)

Όχι, αλλού βρίσκεται το μυστικό.

(Καί πάλι δίνω δημοσίως ιδέες, ενδεχομένως κι εκεί που δεν πρέπει – αλλά δεν είναι τόσο εύκολο να βρήτε την άκρη, boys, που βάζετε τα ρομποτάκια σας να κάνουν αυτόματες μεταφράσεις, καί να σας ειδοποιούν γιά «ενδιαφέροντα» κείμενα!)

Ένας, που προφανέστατα κάτι αντιλήφθηκε απ’ αυτά όλα, καί αντέδρασε χρησιμοποιώντας τη μεγαλογράμματο γραφή, είναι ο «δικός μας» ο Σπύρος.

Δεύτερος, η αφεντιά μου. Μόνο που δεν έδινα σημασία, διότι απλώς διάβαζα βιαστικά το καθημερινό «μενού» των ιστοσελίδων που διάβαζα σε τακτική καθημερινή βάση, καί συνέχιζα με τις λοιπές ημερήσιες ασχολίες μου. Μέχρις ότου εντόπισα πως μία από τις πηγές ενός κύματος πρόσφατης καθημερινής εγκεφαλικής ζαλούρας μου προερχόταν από την ανάγνωση συγκεκριμένων ιστοσελίδων.

Τις οποίες, φυσικά, έπαψα να διαβάζω. Μαχαίρι.

Η αφεντιά μου, τώρα, το φαινόμενο της (κυρίως άσχημης) επήρειας των γραπτών λέξεων στον εγκέφαλο το προσπερνούσα, εκτός από λόγους βιασύνης, καί με το σκεπτικό ότι δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Διαφέρουμε καί στις εγκεφαλικές δυνατότητες, καί στα «φίλτρα» που βάζουμε στα διάφορα εξωτερικά ερεθίσματα, καί στην ψυχική αντοχή.

Άρα, ακόμη καί να το ανακοίνωνα, ελάχιστοι θα έδιναν σημασία – ίσως καί κανείς.

Όμως, τώρα τελευταία το κακό παράγινε (όχι, δεν έχω ζάχαρο γιά να ζαλίζομαι, ούτε κάνω αυστηρή δίαιτα), κι έτσι αποφάσισα να γράψω δυό λόγια. Επίσης, επειδή ενστικτωδώς (αλλά όχι συνειδητώς) τα ήξερα αυτά εδώ καί χρόνια, φρόντισα (πάλι ενστικτωδώς) το παρόν μπλόγκι να μην κάνει όσα κατηγορώ παραπάνω. (Το γιατί, τώρα, η αφεντιά μου επιμένω στη μικρογράμματο γραφή, οφείλεται σε αιτία μή ανακοινώσιμη· την οποία, όμως -αυτή ειδικά-, γνωρίζω συνειδητώς.)

Τελευταίο ερώτημα:

Κι αυτοί που τα κάνουν αυτά, τα διαπράττουν συνειδητώς; Τόσο μακριά φτάσανε, δηλαδή, οι απόκρυφες τεχνολογικές γνώσεις των «υπερεσιώνε», που υπαγορεύουν στα πρακτοράκια τους το ποιές ακριβώς λέξεις θα γράψουν; Τόσο πολύ προχώρησε η «τεχνητή νοημοσύνη», που εφευρίσκει πλέον μέχρι καί την παράθεση των λέξεων σ’ ένα κείμενο;

Σ’ αυτά όλα, οι απαντήσεις είναι μερικά συνεχόμενα «όχι». Μην ανησυχείτε, δεν φτάσανε μέχρις εκεί τα σκοτεινά κέντρα αποφάσεων. Γι’ άλλες εφευρέσεις τους, ν’ ανησυχείτε· αλλά γιά τούτα εδώ που συζητάμε, όχι.

Οι γραφές που με ζαλίζουν, προέρχονται από μή-συνειδητό γράψιμο. .. καί δεν εννοώ «υπαγορεύσεις από πνεύματα», καί λοιπά ψιλοχαζά του είδους.

Προέρχονται από σχετικές γνώσεις πολύ-πολύ-πολύ αρχαίων εποχών, όπου το επίπεδο του τεχνολογικού πολιτισμού ήταν πολύ ανώτερο του σημερινού.

Βλέπετε, ζούμε ξανά καί ξανά πολλές φορές, αλλά όχι μόνον· σε κάθε ζωή, μας γαργαλάει να ξαναπαίξουμε τον ίδιο ρόλο. Ελάχιστοι βρίσκουν την ψυχική δύναμη ν’ αλλάξουν, ακολουθώντας ανοδική πνευματική πορεία. Όθεν, όσοι σε περασμένες ζωές είχαν μάθει τεχνικές επίθεσης μέσωι γραπτού λόγου, τις επαναλαμβάνουν καί σήμερα. Κάπως σαν ξεκούρδιστα πιάνα, μέν, αλλά τις επαναλαμβάνουν.

Εσείς, τώρα, αν διαπιστώσετε ότι στην τάδε ιστοσελίδα καί στο δείνα ιστολόγιο σας πιάνει πονοκέφαλος (ακόμη καί χωρίς προφανή αιτία – ακόμη κι αν είναι πχ καθαρά πατριωτικό, μιλάει όμορφα, κτλ κτλ), διαγράψτε το οριστικώς από τον οπτικό καί γνωσιακό σας ορίζοντα. Μακριά κι αλάργα, διότι κινδυνεύετε!

Στο κάτω-κάτω, αν θέλετε την καθημερινή πρέζα σας από ιντερνετικό διάβασμα, έχει κι αλλού πορτοκαλιές, που κάνουν πορτοκάλια.

Υγ: Το σημερινό αφιερώνεται στην… (ξέρει αυτή!), που -όταν έγραφε κείμενα- «απλά έβαζε λέξεις δίπλα-δίπλα», αλλά εμένα μου άρεσε πολύ να τις διαβάζω!