εν ξέρω· να τραβήξω αυτάκια, ή ού;

Εσείς παίδες, εκεί μακριά, πέραν του Ατλαντικού, ποιός δουλεύει ποιόν; καί σε πόσα ταυτόχρονα επίπεδα νομίζετε ότι δουλεύετε τον κόσμο;

 

Διάβασα αυτές τις μέρες ένα αρθράκι, ότι θα πέσει στη Γή μας ένας μετεωρίτης διαμέτρου δύο μέτρων καί κάτι ψιλών, με πιθανότητα 0.41% – λένε οι επιστήμονοι, που παρατηρούν τον ουρανό… μην τους πέσει στο κεφάλι. (Εδώ το αρθράκι, διά μέσου της «Τελετουργίας του Υπερ-Πυρσού» – η αναφορά βρίσκεται στη «βιτρίνα» της, σήμερα 2020-08-24.) Μάλιστα, ξέρουν καί τη μέρα που θα φάνε τον μετεωρίτη κατακέφαλα: 2 Νοέμβρη 2020, λίγο πρό των ηπαπαραίϊκων εκλογών.

Συλλέγουν, λέει, φωτογραφίες τέτοιων μετεωριτών, καί μετά βγάζουν πόρισμα αν θα πέσουν στη Γή, κι αν κινδυνεύουμε από δαύτους, ή όχι.

Γιά μένα, αυτά είναι αστεία πράγματα… εφ’ όσον ένας υπολογιστής (άντε, κι ένα δίκτυο από δαύτους, γιά να μοιράζεται τη δουλειά) μπορεί από τις φωτογραφίες να σου υπολογίσει αμέσως την τροχιά / ταχύτητα του μετεωρίτη (άρα το πότε θ’ αρριβάρει -είδατε που ήδη το ξέρουν αυτό; – καί πού ακριβώς), συν γωνία καί ταχύτητα προσκρούσεως. Τα δέ κομπιουτερίστικα μοντέλα γνωρίζουν άριστα τί ζημιά μπορεί να προκληθεί. Άρα, προς τί αυτή η αοριστία, ότι θα τη φάμε την πέτρα στο δόξα πατρί με πιθανότητα 0.41%;

Εκπεφρασμένη αοριστία, όταν διαθέτεις ένα σωρό εργαστηριακά καί υπολογιστικά μέσα, σημαίνει μόνον ένα πράγμα… άντε, δύο… άντε, τρία:

  • Είτε πως αυτά τα σούπερ εργαστήρια τα χειρίζονται ειδικού τύπου μαλάκες,
  • είτε πως ρίχνουν δούλεμα στον κοσμάκη εν ψυχρώι,
  • είτε καί τα δύο!… μιά που ξέρουμε καί πώς απονέμονται οι υψηλές ακαδημαϊκές θέσεις παγκοσμίως, καί τί εντολές έχουν «τα δικά τους» επιστημονοπαίδια.

Τώρα, θα μου πείς, τί την ψάχνεις, ρέ Εργοδότη; περί δουλέματος πρόκειται· τα γνωστά παιχνιδάκια φόβου των ΜΜΕ.

Υπάρχει, όμως, καί μιά άλλη εξήγηση. Ελάχιστα πιθανή, δέ λέω· αλλά υπαρκτή.

 

Όταν «αυτοί» θέλουν να εντοπίσουν / προσεταιριστούν κάποιον, έχουν πολλούς τρόπους. Από χρηματισμό κι εκβιασμό, μέχρι ξανθιές (ή «ξανθιές») θερμές (ή «θερμές») γκόμενες από δίπλα του, μέχρι τέτοιες γκόμενες που σ’ αφήνουν να δείς (τηλεπαθητικώς πως) με πόσο λίγα ρούχα κυκλοφορούν στο σπίτι τους (κι αυτά, ΑΝ υπάρχουν, τυγχάνουν διαφανή! καρα-lol!!!),… μέχρι ό,τι θες. Ένας απ’ τους τρόπους τους, λοιπόν, είναι να διεγείρουν το συναίσθημα του «στόχου» τους – σε συναισθηματικούς λαούς, εννοείται. Σαν εμάς.

Πώς;

Με κινηματογραφικές ταινίες, ή μυθιστορήματα, ή τραγούδια, ή άλλα παρόμοια.

Κι είναι τόσο απλό;

Χμμμ… μπορεί ναί, μπορεί όχι. Πάντως, δεν χάνουν τίποτε, να δοκιμάσουν. Κι οι πιθανότητες να πετύχουν, ανεβαίνουν κατακόρυφα, όταν απευθύνονται σε ένα καί μοναδικό άτομο. Προ ετών, είχα αφήσει νύξεις ότι ένα ολόκληρο μυθιστόρημα (καί μάλιστα, πολύ αξιόλογο) γράφτηκε, μονάχα γιά να το διαβάσει ένα καί μοναδικό άτομο… που τα μέντιουμ των «υπερεσιώνε» τους τους είχαν πεί ότι ξαναζή στις μέρες μας ως ενήλικος Έλληνας, καί θυμάται πολύ καλά τις προηγούμενες ζωές του. Κι άπαξ καί τα μέντιουμ διαβεβαίωσαν πως ναί, ο «στόχος» το διάβασε, δεν επανεκδόθηκε… ενώι έκανε καλές πωλήσεις!

Καί τώρα ποιόν ψάχνουν με το 0.41%, ρέ Εργοδότη; Τί ψάχνουν; Αν ήταν επιτόκιο, δεν θα ενδιαφερόταν κανένας!  🙂

 

…Η Μυθολογία μας διαβάζεται με αρκετούς τρόπους· καί ως κυριολεξία, καί ως συμβολισμός, καί ως pattern, καί ως…;;; Διά λεπτομερείας καί φροντιστήριον, απευθυνθήτε κύρον Τρισ-α-τέλειον! (Μόνο που δεν ξέρω πόσα παίρνει την ώρα, κι αν κόβει τιμολόγια, ή τα θέλει «μαύρα»!  🙂  )

Πάντως, αν θυμάμαι καλά, η Τιτανομαχία αναφέρεται τόσο στη δημιουργία του Ηλιακού μας Συστήματος (με συμβολικό τρόπο εκεί), όσο καί στην επίθεση των Ατλάντων εναντίον μας (έστω, σε μία απ’ τις φάσεις της) κυριολεκτικώς. Στη δεύτερη περίπτωση, γνωρίζω από τις έρευνές μου ότι οι Άτλαντες κινήθηκαν εναντίον του ηπειρωτικού κορμού της Ελλάδας επιτιθέμενοι από δύο εξακριβωμένα σημεία (ίσως να υπήρξαν κι άλλα, αλλ’ αυτά τα δυό είναι τα σίγουρα) : εναντίον περίπου της σημερινής Σφακτηρίας, κι εναντίον της σημερινής Ναυπάκτου.

Το σχέδιό τους ήταν να κάνουν «σκούπα» από Μεσσηνία προς τα πάνω, συνενωνόμενοι με τον κλάδο της Ναυπάκτου. Καί μετά, είτε χωρισμένοι, είτε όλοι μαζί, να διασχίσουν τα βουνά της Ρούμελης εναντίον του σημερινού Βόλου… που τότε, το 9,600 πΧ, δεν λεγόταν ούτε Βόλος, ούτε Ιωλκός, αλλά Διμένεα· κι ήταν η διοικητική πρωτεύουσα της τότε Ελλάδας. (Εννοείται, σήμερα δεν υπάρχει τίποτε απ’ αυτήν. Υπάρχει μέν, αλλά κανείς δεν έχει μάτια να το δεί. Αφήστε το, μεγάλη ιστορία αυτό.)

Ωστόσο, καί παρά το γεγονός ότι φάγανε μιά γερή σφαλιάρα στη Ναύπακτο, ξέφυγαν αρκετοί προς ΒΑ… αλλά τελικά τους σταμάτησαν οι Έλληνες στην Όθρυ, εκτοξεύοντας εναντίον τους «πέτρες». (Έχω την εντύπωση πως ούτ’ οι Άτλαντες πήγαιναν πίσω· αλλά οι δικοί μας «τό ‘χαν» το σπόρ!)

Τί πέτρες, όμως;

Μά, μετεωρίτες!!!

Πώς;

Δεν γνωρίζω. Πάντως, βάσιμα υποθέτω ότι τραβούσαν ένα ξόρκι, κι ο μετεωρίτης ξαφνικά κατέβαινε στα κεφάλια των Ατλάντων.

Εδώ βλέπετε τον χάρτη με τα σημεία της επίθεσης:

 

 

Κι εδώ βλέπετε (μαζί με τις συντεταγμένες, γιά να τα εντοπίσετε) τα σημερινά ίχνη από δύο απ’ τους τότε μετεωρίτες, που ρίξανε κλύσμα στο Ατλάντειο στράτευμα:

 

 

Αυτές οι δυό λιμνούλες ονομάζονται «Ζερέλια», κι έχει πιστοποιηθεί εργαστηριακώς πως πράγματι είναι κρατήρες μετεωριτών, διότι στα νερά τους βρέθηκαν ίχνη ζιρκονίου. (Βέβαια, οι ίδιοι οι μετεωρίτες βρίσκονται σφηνωμένοι σε μεγάλο βάθος. Πολύ παρακάτω από τους πυθμένες των λιμνών.) Όμως, το φαινόμενο να έχεις δίδυμη πτώση μετεωριτών, καί μάλιστα τόσο κοντά η μιά με την άλλη, δείχνει άλλα πράγματα…

…παρεκτός αν δεν θες να τα δείς.

Δεν ξέρω αν οι σημερινοί συμπατριώτες μας θέλουν να τα δούν αυτά, αλλά «κάποιοι» πέραν του Ατλαντικού θέλουν καί παραθέλουν.

 

[Άσε που το ξέρουν άριστα ότι, με τόσα που κάνανε στους άλλους ανθρώπους, ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΩΣ θα τη φάνε κατακέφαλα στο τέλος καί θα σχολάσουν. Εδώ το λένε φανερά πως το ξέρουνε· μόνο που η πραγματική ζωή δεν θά ‘χει χάππυ έντ, όπως στο μυθιστόρημα.

Αλήθεια, εκείνον τον Αζτέκο αστρονόμο, που «κέρδισε τον διαγωνισμό» του μυθιστορήματος, τί ακριβώς τον βάλανε να ψάχνει; μήπως κανένα τέτοιο ξόρκι, κεκρυμμένο ανάμεσα στις γραμμές των -κρυμμένων στο Βατικανό- χειρογράφων των προγόνων του; ή το -με Αζτέκικες προφητείες / ματριξιανούς υπολογισμούς ά λ’ Αζτέκα- πότε θα τους πεί ο Θεός στ’ αυτί;

Ή καί τα δυό; ]

 

Διότι, αντίθετα με τους μακάριους σημερινούς κατοίκους του ψευδοκράτους μας, «αυτοί» έχουν διατηρήσει τις σημαντικές αναμνήσεις του απωτάτου παρελθόντος.

 

Έ, λοιπόν, μ’ όλη αυτή την πρόσφατη «μετεωριτολογία» / «μετεωριτοφοβία» των ΝΕΟ’ς, αυτό ακριβώς το ξόρκι ψάχνουνε οι λεβέντες!

Πώς; με ποιόν τρόπο;

Θα ‘ρθούν στην Ελλάδα καί θ’ αρχίσουν, δηλαδή, να ρωτάνε τους μανάβηδες στη λαϊκή (καί τις νοικοκυρές με τις σακκούλες με τις πατάτες), αν ξέρει κανείς ξόρκια, που να κατεβάζουν μετεωρίτες;

Σαφώς όχι!

Τότε;

Χμμμ… δεν έχουμε πεί ότι ζούμε πολλές φορές; ναί, τό ‘χουμε πεί. Έ, λοιπόν, τα άτομα που κάποτε εξεστόμιζαν τέτοια ξόρκια, είναι πολύ πιθανόν να ξαναζούν καί σήμερα! Όθεν, κάτι τέτοιες συζητήσεις στοχεύουν στο να διεγείρουν τη βαθειά μνήμη τους με συναισθηματικό τρόπο, γιά να το πώ με απλά λόγια.

Είπαμε, όμως…

…Το ότι θα τον φάνε τον μετεωρίτη (καί θα τσούξει), θα τον φάνε· να το δέσουν κόμπο αυτό, καί να παρακαλάνε τον Θεό να τους λυπηθεί – πρίν να είναι αργά. (Διότι εμείς ΔΕΝ θα τους λυπηθούμε καθόλου.) Αυτό, 100%. Σας το υπογράφω.

Αντιθέτως, όμως, η μέθοδος το να βρούν με κάποιον τρόπο (συναισθηματικό, ή μή) το ποιός ξέρει το ξόρκι, έχει ελάχιστη πιθανότητα.

Ουδέ κάν 0.41%.