αίδες (καί κορίτσες!  🙂  ), κάντε κάτι με την αφεντιά μου! Ρίξτε μου μπουγέλο με παγάκια, βρήτε μου γκόμενα (καί με μυαλό, ει δυνατόν – ζητάω πολλά; ), κάντε μου δώρο ένα εκατομμύριο ευρώ… κάτι, τέλος πάντων! (Συμβιβάζομαι καί με πιττόγυρα! lol!!!)

Αυτή η νοητική ασθένεια που έχω, να μή βλέπω καταστάσεις που βρίσκονται μπροστά μου (καί να τις βλέπω -σαν τον καραβόσκυλό μας- μετά από αρκετά τέρμινα, όταν κοντεύουν να μπαγιατέψουν), έχει αρχίσει να μου γίνεται πολύ ενοχλητική. Χειρότερο τσιμπούρι κι από κακιά πεθερά!

 

Αυτή τη φορά, άργησα να καταλάβω τί κρύβουν όλ’ αυτά τα μαλακισμένα «μέτρα γιά την υγεία μας». Όοοοχι, δεν εννοώ τα συνομωσιολογικά – ότι πάνε να μας στερήσουν την ελευθερία, να μας τσιπάρουν, κτλ. («- Να μας παραβιάσουν με μιά βελόνα, μιά σακοράφα, καί να μας πιούν το αίμα!», που έλεγε κι ο Χάρρυ Κλύνν / βοσκός Τραμπάκουλας γιά τους εξωγήϊνους.) Αυτό είναι το εύκολο κομμάτι, καί το είδαν πολλοί – κι αμέσως.

Δεν μιλάω, λοιπόν, γιά την Α’ δημοτικού της έρευνας. Το δύσκολο κομμάτι εννοώ…

…το οποίο είναι ότι θέλουν να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους! (Το «ποιοί», παρακάτω.)

Γιά τον οποίο στόχο υπάρχουν δύο δρόμοι:

  • να γίνουμε όλοι μουσλίμια (μουσλίμ = υποταγμένος),
  • ή να γίνουμε όλοι ρομποτάκια.

Τώρα, τί ακριβώς από τα δύο θέλουν «αυτοί»; Φαινομενικώς, να γίνουμε μουσλίμια (καί να μπασταρδέψουμε, ως φυλή), γιά να γίνουμε του χεριού τους. Γι’ αυτό καί μας κουβάλησαν εδώ στρατιές ολόκληρες από λαθρομούσλιμζ, να παίρνουμε το καλό παράδειγμα – καί να εκβιαζόμαστε (εμμέσως, πλήν σαφώς) να γίνουμε κι εμείς αλλαχακμπάρηδες στο τέλος (γιά να μή μας σφάξουν).

Φαινομενικώς, όμως.

Βλέπετε, τα μουσλίμια δεν έχουν κι ιδιαίτερη όρεξη να δουλέψουν, ή να υπακούν εντολές από Δυτικούς. Οι δέ δικοί τους ιερωμένοι κοιτάνε τα μουσλιμοσυμφέροντα, κι όχι τα συμφέροντα πχ του Σόρος.

Στην πραγματικότητα, «αυτοί» μας θέλουν ρομποτάκια.

 

Καί πώς γίνεται κανείς (ειδικά σημερινός Έλλην – όχι κνίτης, όμως) ρομποτάκι; με εντολή: «- Γίνε ρομπότ!»; σαφώς όχι!

Ίσως γίνεται, όμως (σ’γά-σ’γά), μ’ όλες αυτές τις κορδέλλες καί τις αποστάσεις καί τις μεζούρες καί τ’ αυτοκόλλητα στο έδαφος. Όπως πχ με την παρανοϊκή απαίτηση να βάλεις μαθητές-τριες Γυμνασίου καί Λυκείου (με τις ορμόνες τους να βράζουν) να κρατάνε αποστάσεις, κτλ. (Αυτό το «παρανοϊκή» κρατήστε το. Έχει τη σημασία του.)

Έ, λοιπόν, ξέρετε ποιός σκέφτηκε τέτοιες φρενοβλαβείς αηδίες; Θά ‘πρεπε να το δω αμέσως… Όλοι οι -τρομάρα τους! – «ψαγμένοι» θά ‘πρεπε να το δούν αμέσως.

 

Δεν μπορούμε να πούμε σήμερα ότι οι ελευθεροτέκτονες έχουν μυστικά. Εδώ κι ενάμισυ αιώνα, ένας δικός τους τα ξέρασε όλα χαρτί καί καλαμάρι (εκτός από τα σχετικά του 33ου βαθμού, του μεγίστου τους)… χειρονομίες, συνθηματικά, προσφωνήσεις κι αντιφωνήσεις… (Δεν θυμάμαι όνομα τώρα, πάντως το σχετικό βιβλίο βρίσκεται καί ξαναβρίσκεται συνεχώς σε «παζαρίσιες» εκδόσεις.) Τα είπε όλα, γεγονός που -κάποιες δεκαετίες μετά- το σατίρισε με λεπτό χιούμορ ο Άρθουρ Κόναν Ντόϋλ (νομίζω επίσης τέκτονας), βάζοντας τον Σέρλοκ Χόλμς να κοροϊδεύει τον «σεβάσμιο» μιάς στοάς, κάνοντάς του τις συνθηματικές χειρονομίες… καί σκάζοντάς του στο τέλος το μυστικό ότι δεν είναι μέν δικός τους, αλλά «…ήταν εύκολο να βρεί τα σχετικά».

Τα είπε όλα, εκτός από ένα (αν θυμάμαι καλά) : ότι οι τέκτονες στις συγκεντρώσεις τους φέρονται σαν κουρδισμένα στρατιωτάκια. (Γι’ αυτό κι υπάρχει ένα είδος «έρωτα» των τεκτόνων προς τους ανώτατους στρατιωτικούς, καί των ανωτάτων στρατιωτικών προς τους τέκτονες. Κι όχι μονάχα εδώ, αλλά παγκοσμίως.) Τα κάνουν όλα (ακόμη καί το να φάνε, ή να πιούνε) με το σχετικό παράγγελμα του αρχηγού της στοάς, του «σεβάσμιου», κι όχι από μόνοι τους.

Πού τα ξέρω εγώ αυτά; πολύ απλό:

  • Έχω διαβάσει,
  • έχω ξεφυλλίσει (δεν είχα την υπομονή να το διαβάσω) ένα βιβλίο (συγγραφέας: «Ιάμβλιχος», νομίζω – δεν θυμάμαι τίτλο), που δείχνει τις τεκτονικές χειρονομίες με εικονογράφηση …ένα ξύλινο ρομποτάκι· κάτι σαν τον Πινόκιο, ή το ανδρείκελλο που έχουν οι μαθητευόμενοι ζωγράφοι,
  • έχω δεί ένα ντοκυμανταίρ στην τιβή του γνωστού δημοσιογράφου Φράγκα, που έδειχνε την «υποδοχή των λυκιδέων»… παναπεί, τα παιδιά των τεκτόνων στη στοά, που βαδίζανε με ρομποτικό περπάτημα, υπό τους ήχους μουσικής του Μότσαρτ.

Κι έχω συμπεράνει ότι το γουστάρουν πολύ το ρομποτικό, οι λεβέντες!

 

Τα είπε όλα, λοιπόν, ο εν λόγωι συγγραφέψ, εκτός από ακόμη ένα: ότι οι τέκτονες γουστάρουν πολύ το να διαδίδονται οι ιδέες τους στην ευρύτερη κοινωνία. Τό ‘χουν κάτι σαν παιχνίδι… όπως έχουν καί το να μιλάνε μεταξύ τους συνθηματικώς, καί να περιμένουν να δούν ποιός από μας τους απέξω (τους «βέβηλους»! lol!!!) θα πάρει χαμπάρι τί εννοούν. Όπως περίπου κουνάμε την κουδουνίστρα στο μωρό, καί περιμένουμε να δούμε αν θα μας προσέξει.

[Με τη διαφορά, ότι αν δεν καταλάβουμε τα τεκτονικά νοήματα εμείς οι «βέβηλοι», δεν τρέχει καί τίποτε. Αν, όμως, δεν προσέξει το μωρό -κι είναι δικό μας-, τον ήπιαμε: είμαστε να σπεύσουμε να βρούμε θεραπεία γιά νοητική καθυστέρηση!…]

Νά, ας πούμε, όπως τη δεκαετία του 1950 χρησιμοποιούσαν την έκφραση: «οι αναρχοκομμουνισταί». Ακόμη καί σήμερα, πολλοί αναρωτιούνται ποιός ηλίθιος έλεγε τέτοια πράγματα, αφού αναρχισμός καί κομμουνισμός είναι τελείως διαφορετικές ιδεολογίες. Έ, κυρίες καί κύριοι, οι αναρχικοί κι οι κομμουνιστές δεν γίνονται δεκτοί στις συνηθισμένες στοές, διότι έχουν τη δική τους μασωνία: το ΟΤΟ. (Σαν τον Λένιν, που έγινε μέλος του ΟΤΟ, όσο έμενε στη Ζυρίχη.) Το πιάσατε τώρα το υπονοούμενο;

Καί όντως, έχουμε κάμποσα δικά τους: λέμε πχ «ορθή» γωνία, ή «με κανόνα καί με διαβήτη». Τώρα, βέβαια, αυτά μπορεί νά ‘ναι καί του Πλάτωνα, αλλά τα έφερα ως παράδειγμα. Καθαρά δικό τους, όμως, είναι η επίκληση: «- Έλεος!», που τη λένε συνεχώς λυτοί καί δεμένοι – καί προφορικώς, καί γραπτώς ανά τα ιντερνέτια.

Κι εκείνο, που είναι «καραμπάμ» καθαρά δικό τους (καί χαρακτηριστικό παράδειγμα), είναι η χειρονομία «δεξί χέρι στην καρδιά», που κάνει σήμερα ο κάθε παπάρας με την ανάκρουση του εθνικού του ύμνου. Ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές της Ουροβύζιον, όποιος θέλεις… ακόμη καί παιδάκια του νηπιαγωγείου. Ό,τι βλέπουν στις ταινίες του Χόλλυγουντ, το μιμούνται σά μαϊμούδες. Χωρίς, βέβαια, ν’ αναρωτηθούν γιά την προέλευσή του.

Όθεν καί τα σημερινά αυτοκόλλητα καί οι κορδέλλες του κοροϊδοϊού. Εγώ, βλέπετε, …αναρωτήθηκα! Κι άργησα μεν να βρώ την προέλευση καί τον σκοπό τους, αλλά δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ. Αφού το γράφει το σύνθημα του 33ου βαθμού, απάνω απ’ τον δικέφαλο αετό τους: ordo ab chaos. Τάξη από το χάος!

 

Με τους τέκτονες δεν έχω πάρε-δώσε, παρεκτός από την δεύτερη καί τρίτη τους πλευρά… όπου τους έχω πολλά φυλαγμένα! Τί εννοώ;

  • Τα συγκεκριμένα άτομα είναι αρμοδιότητος της Εκκλησίας, ως παραθρησκεία.

Όμως, δεν με αφορά, διότι δεν ρυθμίζω εγώ το δόγμα της Εκκλησίας.

  • Είναι (γνωμάρα μου) αρμοδιότητος ψυχιάτρου, διότι ουδείς λογικός άνθρωπος πάει νυχτιάτικα να σηκώνει σπαθιά με άλλους ομοϊδεάτες του, καί να φωνασκεί: «- Ουζαί! Ουζαί! Ουζαί!» Ούτε ορκίζεται να του βγούν όξω τ’ άντερα, αν προδώσει την Ιερουσαλήμ.

Ούτ’ αυτό με αφορούσε μέχρι τώρα, καθ’ ό δεν τυγχάνω ιδιοκτήτης τρελλάδικου. (Ουδείς τέλειος, οκέϋ… Κι εγώ ουρλιάζω νυχτιάτικα με τους ομοϊδεάτες μου: «- Βάλε γκόλ, ρέ φούστη, να πιάσουμε το όβερ!» Έχω καί κάτι βίτσια στο σέχ, ώχ-αμάν, λέμε!…  🙂  Αλλά μούρλα σε τέτοιο βαθμό δεν διαθέτω. lol!!!)

  • Είναι, όμως, αρμοδιότητος κάθε Έλληνα, εφ’ όσον είναι εν δυνάμει πράκτορες ξένων δυνάμεων. (Τα αρχηγεία τους βρίσκονται στο εξωτερικό, σωστά; )

Παρεκτός, λοιπόν, από την τρίτη τους πλευρά, που μου είναι λίαν ενοχλητική, έχει αρχίσει να μ’ ενοχλεί αγρίως καί η δεύτερη.

Βεβαίως, ο καθένας έχει απόλυτο δικαίωμα στην τρέλλα, αλλά δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ δικαίωμα να καβαλλάει την κοινωνία καί να επιβάλει τις ιδέες του. Σε τέτοια περίπτωση, παναπεί σε περίπτωση που ο τρελλός αρχίζει να γίνεται επικίνδυνος, είναι κατευθείαν γιά εγκλεισμό σε ίδρυμα καί ενέσεις. (Δεν δέχομαι κουβέντα επ’ αυτού, καί να πάν να γαμηθούν οι μοντέρνες «ανθρωπιστικές» ψυχοτέτοιες θεωρίες καί πρακτικές.) Αυτά, λοιπόν, τα καμώματα με τα αυτοκόλλητα καί τις αποστάσεις μ’ ενοχλούν τόσο, όσο καί τα διάφορα «γκαίη πράϊντζ».

Είμαι Έλλην ελεύθερος άνθρωπος, καί δέ γουστάρω. ΔΕΝ θα πάρω κορδέλλες κι αυτοκόλλητα, ευχαριστώ. Τέλος. Δεν εμποδίζω όποιον γουστάρει να ρομποτοποιηθεί, αλλά μακριά από μένα, διότι δέρνω – καί θα τον πονέσω.

Τα αυτοκόλλητα καί τις κορδέλλες οι εμπνευστές τους να τα χώσουν εκεί που ξέρουν. Κι άμα θέλουν να βοηθήσω, έχω ένα παλούκι νάααα! με το συμπάθειο.

 

Υγ: Καλά, ρέ Διαδικτυακοί «ψαγμένοι»!... Ένας, ΕΝΑΣ σας, μωρέ, δεν αναρωτήθηκε αν ο ιεροψάλτης είναι μασώνος; Έπρεπε να το γράψω εγώ κι αυτό;

(Γιά το γενειοφόρο μπουλντόνγκ δέ ρωτάω, διότι έχει ποινική καταδίκη στην καμπούρα του, καί δεν ξέρω αν θα το δεχόντουσαν σε στοά.)

Έχει απόλυτο δίκιο ο Παλιούρας! Γιά την εκτόνωσή μας κοπανάμε το πληκτρολόγιο, απλά να περνά’ η ώρα. Γιά τίποτ’ άλλο χρησιμώτερο, δεν το βλέπω.