(προηγούμενο)

 

λλά επανερχόμαστε λιγάκι στους …αυτοδημιούργητους (δισ)εκατομμυριούχους κομπιουτεράδες, που ξεκίνησαν απ’ το γκαράζ του σπιτιού τους! (Εγώ δεν έγινα τέτοιος, διότι ποτέ δεν διέθετα γκαράζ! lol!!!) Σαν πολλοί μαζεύτηκαν από δαύτους, βέβαια· όμως εμείς θα περιοριστούμε στο να δούμε ακόμη ένα απ’ αυτά τα καλά παλληκάρια.

 

δ. Μάρκος Ζαχαροβούνης

Άλλως Τσούκερμπεργκ (όπως είναι -το σωστό- με Γερμανική προφορά), ή Ζάκερμπεργκ (εξαμερικανισμένο). Ο λεβέντης ετούτος, αν δεν το ξέρετε, έφτιαξε το φατσομπούκ. Καί, διατί, περικαλώ, το έφτιαξε;

Διότι, λέει (ο αστικός μύθος αυτουνού), ντρεπόταν να τα ρίξει στις γυναίκες, κι έφτιαξε ένα κομπιουτερικό περιβάλλον γνωριμιών (καί γιά τους συμφοιτητές του), το οποίο έδινε την εντύπωση πως: «Εδώ είναι το πάρτυ!», κι «Εδώ βρίσκεται το καλό το πράμα από άντρες!» Μετά, βέβαια, το πράγμα ξέφυγε απ’ τις πανεπιστημιακές «αδελφότητες», κι έπιασε παγκοσμίως – κυρίως, λόγωι της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Κι ακόμη πιό μετά ήρθε το χρήμα, κτλ κτλ.

[Είναι λίγο ασαφές, το πώς έβγαλε χρήματα ο συγκεκριμένος λεβέντης απ’ αυτή τη δουλειά – καί, κατ’ αρχήν, που βρήκε τα λεφτά γιά τους σέρβερς. Διαφημίσεις, ίσως; Φοιτητικός έρανος ρεφενέ; (Λέμε, τώρα!  🙂  ) Ή «συμβόλαια» γιά μελλοντική πώληση -στη ζούλα- των δεδομένων των χρηστών; …που, ούτως ή άλλως, αυτοκαρφώνονται εκεί μέσα!  🙂

Εν πάσει περιπτώσει, με πιάνουν τα χοντρά γέλια, όταν σκέφτομαι τί έχει να γίνει με τόσα εκατομμύρια εθισμένους κι εθισμένες, αν ο Ζαχαροβούνης μιά μέρα πεί: «- Ο τζάμπας πέθανε!», καί βάλει συνδρομή στο μαγαζί του! (Το ίδιο κόλπο έκανε κι ο Μπίλλης! Δεν θα το κάνει αυτός, που είναι καί τζιού; )

Προσπαθώ να φανταστώ τί είναι ικανοί να κάνουν, γιά να βρίσκουν τα χρήματα της συνδρομής!  🙂  ]

Πάντως, Ζαχαροβούνη, παιδί μου, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν μπορούσες να βρείς να γ@μήσεις μέσα σε μιά χώρα, όπου ανέκαθεν έβρεχε μωϋνιά. Αλλά, ακόμη κι έτσι νά τά ‘βλεπες τα πράγματα… ξέρεις, καμμία γυναίκα δεν σκοπεύει να κλείσει το απαυτό της με τσιμέντο ταχείας πήξεως. Μπορώ να σου πω (με αρκετή βεβαιότητα) ότι το προορίζουν προς χρήση των ανδρών. (Καλά… καί μερικές προς χρήση των λοιπών γυναικών, αλλά δεν θα το κάνουμε θέμα.) Οπότε, όλα τα σχετικά της δημιουργίας του φατσομπούκ όντως αποτελούν καθαρό αστικό μύθο.

 

Θα μου πείς, τώρα, τί μας νοιάζουν εμάς όλ’ αυτά;

Τίποτε απολύτως· έχουμε σοβαρώτερα πράγματα να κάνουμε στη ζωή μας, απ’ το να κυνηγάμε γκόμενες στο φατσομπούκ. (Εμείς δεν ντρεπόμαστε να τους τα ρίξουμε, όθεν τις κυνηγάμε εκ του φυσικού! Καρα-lol!!!) Παρεκτός από το ότι ΟΛΕΣ οι μεγάλες εταιρείες των ηπαπάρα βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με το λεγόμενο «Βαθύ Κράτος» καί τις «υπερεσίες» του. Κι έτσι, η πλατφόρμα αυτή ανέλαβε να διασπείρει τον φόβο του κοροϊδοϊού σε όσο το δυνατόν περισσότερους καταφοβισμένους χρήστες της (καί χρήστριες – προπαντός), καί να καταπνίξει κάθε αντίθετη άποψη…

…Όπως θά ‘κανε, άλλως τε (κι όχι μόνον το φατσομπούκ) με οποιαδήποτε άποψη αντιβαίνει στην προπαγάνδα του «Βαθέως Κράτους». Μ’ άλλα λόγια, έχουμε μιά μεγάλη Διαδικτυακή Πουτατιάνα, ως -ούτως ειπείν- δεκανίκι των τηλεοπτικών βρωμοκάναλων παγκοσμίως. Έναν ενισχυτή νεοταξίτικης προπαγάνδας, καί τίποτ’ άλλο.

Θά ‘λεγα… Άντρες καί γυναίκες, ειδικά στην Ελλάδα, ξυπνήστε κι ακούστε τη δική σας λογική καί το δικό σας ένστικτο! Κι όχι ενός ρεζίλη, που ντρεπόταν να μιλήσει σε γυναίκες.

[Δύσκολο, το ξέρω… αφού ψηφίσατε διαδοχικώς γιά πρώθυ όχι έναν, όχι δύο, αλλά τρείς διανοητικώς καθυστερημένους! Αλλά πρέπει να ξεκολλήσετε κάποια στιγμή, αν θέλετε να δήτε προκοπή.

Καί μην ξοδεύετε χρόνο στα διάφορα φατσομπούκια. Η ζωή περνάει, καί πίσω δεν κοιτάει! Άμα τη σπαταλάτε σε μαλακίες, ο ένοχος δεν είναι ούτε «η κοινωνία», ούτε η μαύρη μοίρα σας. Ο ένοχος βρίσκεται στον καθρέφτη σας – καί πουθενά αλλού.]

 

ε. Κίνα

Κι ότι την είχα σε κάποια εκτίμηση, λόγωι του ότι (όπως καί να το κάνουμε) ήταν ένα αντίπαλο δέος στην αλητεία των Δυτικών («φίλων» καί «συμμάχων» μας, που να δουν σκατά στους τάφους τους!). Έλα, όμως, που η Κίνα απεδείχθη τόσο μεγάλη κουφαλίτσα, όσο μεγάλο πληθυσμό έχει!

«Κίνα», είπα; Λάθος.

Φαίνεται πως υπάρχουν τουλάχιστον δύο Κίνες – με την έννοια του ποιός κάνει κουμάντο.

 

Λοιπόν, η Κίνα παλιά όντως ήταν μιά χώρα με τον δικό της μεγάλο πολιτισμό, ώσπου από τον 16ο αιώνα μΧ άρχισε να την παίρνει ο κατήφορος. Πρώτα απέκτησε Μογγόλους αυτοκράτορες, διότι τα στίφη των Μογγόλων υπερκέρασαν τελείως ανενόχλητα το φοβερό Σινικό Τείχος (αφού δωροδόκησαν τον Κινέζο αρχιστράτηγο!), καί κατέλαβαν την πρωτεύουσα.

Μετά, στις αρχές του 19ου αιώνα, πλάκωσαν οι Άγγλοι με τις κανονιοφόρους τους (με τον αέρα των απολύτων θαλασσοκρατόρων – νικητές στη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ, γάρ), κατέλαβαν το Χόνγκ Κόνγκ, καί διέδωσαν το όπιο στους Κινέζους, δωροδοκώντας τους διεφθαρμένους τοπικούς άρχοντες. Οι Άγγλοι έβγαλαν τρελλά λεφτά απ’ αυτή τη δουλειά, μ’ έναν απλούστατο τρόπο: το όπιο το παίρναν από Αφγανιστάν καί Ινδία (κτήσεις τους), όπου κόστιζε μπίρ παρά – καί το πουλούσαν χρυσάφι στους οπιομανείς. Έ, λοιπόν, δεν τους κόστιζε καί τίποτε να δωροδοκούν καί τον κάθε διεφθαρμένο μανδαρίνο, να τους αφήνει ανενόχλητους ν’ αποβλακώνουν τους Κινέζους! (Αυτά όλα τα μαρτυράει στα ίσα ο μακαρίτης ο Τζέημς Κλαβέλλ – ο συγγραφέας καί του περίφημου «Σογκούν»-, στη σειρά μυθιστορημάτων «Τ’ άϊ Πάν».)

Ώσπου έφτασε ο 20ος αιώνας, καί κάποιοι Κινέζοι πατριώτες εξεγέρθηκαν εναντίον των Δυτικών – στον λεγόμενο «Πόλεμο των Δικαίων καί Αρμονικών Γρόνθων» – ή, στα Αγγλικά, «Πόλεμο των Μπόξερς». (Ένα από τα επεισόδια του πολέμου αυτού απεικονίζεται στην περίφημη ταινία «55 ημέρες στο Πεκίνο».) Λοιπόν, στη φάση εκείνη μπαίνουν στο προσκήνιο της Ιστορίας οι λεγόμενες «Τριάδες» των Κινέζων, δηλαδή το ακριβές αντίστοιχο της Μαφίας γιά τη Σικελία.

Δεν γνωρίζω αν αυτές προϋπήρχαν, καί επί πόσα χρόνια. Πάντως, ακριβώς όπως καί η Μαφία, ξεκίνησαν από εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση, αλλά στην πορεία δεν είπαν όχι στο εύκολο (καί όχι πάντα νόμιμο) χρήμα.

 

Η Κίνα, τώρα, μετά το 1948 χωρίζεται στην κομμουνιστική ηπειρωτική καί στην εθνικιστική νησιωτική. Στην ηπειρωτική χώρα, δηλαδή στο μεγαλύτερο μέρος πληθυσμού, κουμάντο κάνει πιά μία νέα αρχή, το αρκετά απομονωτιστικό ΚΚ Κίνας. Ώσπου φτάνει η δεκαετία του 1970, με τη λεγόμενη «διπλωματία του πίνγκ πόνγκ» (άνοιγμα σχέσεων Κίνας καί ηπαπάρα). Συνακόλουθα, το ΚΚΚ ξανοίγεται όλο καί περισσότερο στα αγαθά του καπιταλισμού, η Δύση κάνει πάσα όλα τα αξιόλογα εργοστάσιά της στην Κίνα (πλήν αυτοκινητοβιομηχανίας), γιά φτηνά μεροκάματα (πρό ελεύσεως βιομηχανικών ρομπότ, εννοείται), καί τελικώς αρχίζουν να εμφανίζονται κάποιοι Κινέζοι δισεκατομμυριούχοι (γεγονός! – εκεί που μέχρι πρό τινος όλοι είχαν ως περιουσία μονάχα δυό φόρμες «πλύνε-βάλε», κι ένα ποδήλατο).

Φυσικά, η Κίνα δεν κάθησε με σταυρωμένα τα χέρια· άρπαξε την ευκαιρία απ’ τα μαλλιά, κι άρχισε ν’ αντιγράφει τη Δυτική τεχνολογία – καί να προχωράει στη δημιουργία δικής της… την οποία, βέβαια, γενικώς δεν είναι καί πολύ πρόθυμη να τη δώσει με τη σειρά της στους Δυτικούς. (Εκτός απ’ τα καταναλωτικά αγαθά -πχ κινητά-, όπου τους χτυπάει αλύπητα στον εμπορικό πόλεμο.)

 

Το άνοιγμα στον καπιταλισμό όντως προχώρησε πολύ· να σκεφθήτε, όταν προ περίπου 15 ετών τέθηκε το θέμα στην Εθνοσυνέλευσή τους, αν ένα μέλος του ΚΚΚ μπορεί ταυτόχρονα να είναι κι επιχειρηματίας, παίξανε ξύλο!!! Τελικά, η πρόταση πέρασε με ισχνή πλειοψηφία τεσσάρων ψήφων – αλλά πέρασε. Το θέμα, όμως, είναι…

…το ποιός κάνει (απόλυτο) κουμάντο σήμερα στη χώρα αυτή.

  1. Το ΚΚΚ;
  2. Οι Τριάδες;
  3. Κάποιες φράξιες του ΚΚΚ / των Τριάδων / του δέν-ξέρω-ποιανού, που προς το παρόν συνεργάζονται με τους Δυτικούς του «Βαθέως Κράτους»;

Φαίνεται πως μάλλον ισχύει το τρίτο, διότι οι πρόσφατες πληροφορίες γιά τον ιό λένε πως, όντως κατασκευάστηκε στο βιοχημικό εργαστήριο της Γουχάν. Αλλά, προσέξτε: με τη συνεργασία Δυτικών χωρών καί Δυτικών αντιστοίχων ιδρυμάτων, με ύποπτη χρηματοδότηση!!! (Σόρος, Μπίλλ, καί ρέστοι παρεμφερείς.)

Επίσης, κάτι άλλο: εκτός του ότι είναι πολύ παράξενο, που σε εργαστήριο «υψίστης ασφαλείας» (δηλαδή, καί γιά στρατιωτικές εφαρμογές) της Κίνας μπήκαν Δυτικοί, αν νομίζετε ότι σε εργαστήρια παρασκευής βιοχημικών όπλων βγαίνουν πράγματα παραέξω λόγωι «απροσεξίας» (όπως γράψανε κάτι μαλάκες αρδ σε κάτι μαλακισμένα ΜΜΕ), αλλάξτε πλευρό τώρα που κοιμάστε. Μάλλον δεν έχετε κάν υποψιαστεί τί μέτρα ασφαλείας υπάρχουν σε τέτοιες εγκαταστάσεις, καί τί παγίδες αλληλελέγχου υφίστανται. (Ώστε κανένα μέλος του προσωπικού να μή μπορεί να κάνει λαμογιά.)

Οι -χμ- «υπαιξερέσεις» υλικού καί σχεδίων από τέτοια μέρη γίνονται ΠΑΝΤΟΤΕ με προτροπή / άδεια / ανοχή «άνωθεν». Άρα, κανένας ιός δεν ξέφυγε από πουθενά· ούτε φταίνε οι νυχτερίδες κι οι αράχνες. Κάποιοι ώθησαν ΕΠΙΤΗΔΕΣ τα πράγματα να εξελιχθούν, όπως εξελίχθηκαν. (Καί, προφανώς, γι’ αυτό κυνήγησαν τους Κινέζους γιατρούς, που πρωτοέκαναν διάγνωση στην άγνωστη ασθένεια. Δεν θέλαν εμπόδια στο σχεδιό τους… τόσο νωρίς.)

Το θέμα, επομένως, είναι:

Εάν τα (όποια) απόλυτα αφεντικά της Κίνας τα βρήκαν με τους Δυτικούς Νεοταξίτες, καί δή σε τέτοια επίπεδα… απλά αρχίστε ν’ απαγγέλετε το «Πάτερ Ημών»!

Τίποτ’ άλλο.

 

[Δίκην υστερογράφου στην ενότητα:

Το τελευταίο που επιθυμώ, είναι να σπέρνω απαισιοδοξία στους συν-Έλληνες. Δεν μπορώ, όμως, να παραγνωρίσω το τί γίνεται στον πλανητάκο μας, καί με ποιό θηρίο θα κληθούμε να τα βάλουμε.

Τί «666» καί τρίχες κατσαρές!… Αυτό εδώ είναι τουλάχιστον τρίλιτρο!  🙂  ]

 

στ-1. Εγχώρια πωλητικά κόμματα

Μά, καλά! Δεν τα ξέρετε; Τώωωωρα θα τα μάθετε;

Όπως οι σκύλοι μυρίζουν το κρέας (καί τις σκύλες), έτσι κι οι πωλητικοί μυρίζουν το χρήμα… κι όταν το βρούν, κάνουν χαρούλες – καί σούζες.

Πάντως, δεν είναι ντίπ αδέσποτοι… μπάτε σκύλ’ αλέστε (κι αλεστικά μή δίνετε!). Ετούτοι είναι δεσποζόμενοι, διότι τα λουριά τους (καί τα φίμωτρά τους) τα χειρίζονται διάφορες -χμ- «λέσχες».

Ουδέν έτερον σχόλιον.

 

στ-2. Η φαμίλια των Χανίων

Οικογένεια τεράτων δεινοσαυρικού τύπου, που τρέφεται με χαρτί. Ως πιό νόστιμο, δέ, είδος χαρτιού, βρίσκει τα χαρτονομίσματα καί τα βιβλιάρια καταθέσεων.

Πάντως, διαθέτει κάποιο μυστηριώδες μαγικό ραβδί, το οποίο κάνει τα πάντα να βγάζουν χρήμα. Τα πάντα, λέμε! Μέχρι ακόμη καί -ξέρω ‘γώ- τίποτε σκατοεμβόλια.

Τί άλλο να πω, εδώ; Δεν έχω κάτι. Ξαναδές, αναγνώστη μου, την ενότητα στ-1.

 

Δίκην επιλόγου

Σε καμμία περίπτωση δεν θεωρώ πως εξάντλησα το θέμα· όσους κι όσα περίλαβα, στο επιτροχάδην. (Αν μή τί άλλο, με την παραφιλολογία του κοροϊδοϊού δεν τελειώσαμε ακόμη – καί δεν το βλέπω να ξεμπλέκουμε εύκολα.) Τα σίγουρα συμπεράσματα της ιστορίας αυτής, όμως, είναι δύο:

  • Ότι η όλη φασαρία με τον κοροϊδοϊό είναι ένα πρόχειρο καί κακοπαιγμένο θέταρο, που αποσκοπεί σε τελείως άλλα πράγματα – καί καθόλου μά καθόλου στην …ανυστερόβουλη …μέριμνα γιά την …υγεία του πληθυσμού, μή χέσω.
  • Καί ότι, καλά θα κάνουμε να εξετάζουμε πρόσωπα καί πράγματα σε βάθος, πριν χάψουμε αμάσητα όσα μας πετάει στα μούτρα ο καθένας.

Διότι, σαφέστατα έχει σημασία καί ΠΟΙΟΣ λέει κάτι· όχι μονάχα το περιεχόμενο, καταπώς ισχυρίζονται μερικοί φιλοσοφούντες.

Ακόμη κι η μεγαλύτερη αλήθεια νά ‘ναι, άμα σου τη λέει ένας σταμπαρισμένος παλιάνθρωπος, ΔΕΝ θα τη δεχθείς.

 

ΤΕΛΟΣ