ς σχόλιο, θα πνιγόταν. Φτιάχνω, λοιπόν, ένα κάτι σαν άρθρο, ώστε να φανή πιό καθαρά (καί στη θέση που της πρέπει) η θυμοσοφία του Τρισ-ατέλειου.

Απολαύστε!

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

 

Γράφει ο Τρισ-α-τέλειος

 

Εκλογικόν… Αντιγράφω μαργαριτάρια Διαδικτυακά, που με εκφράζουν:

 

01. »…Μετά τον ΒΠΠ και την ήττα των «φασιστών», τα κράτη των νικητών που επικράτησαν έκαναν μια συντονισμένη -και επιτυχημένη- προσπάθεια προπαγάνδας σε όλους τους θεσμούς ενημέρωσης ή καθοδήγησης της κοινής γνώμης, για να πείσουν τους πάντες ότι η λέξη «φασίστας» σημαίνει ηθικά υποδεέστερος. Ως «φασίστας» κατέληξε να σημαίνει οποιοσδήποτε υποστηρίζει τη δεξιά, την ετεροφυλοφιλία, τον Χριστιανισμό, την οικογένεια και διάφορα άλλα, συμπεριλαμβανομένου και του οικονομικού ανταγωνισμού.

Αυτό ήταν βασισμένο σε ανιστόρητες θεωρήσεις φυσικά, αλλά όποιος έχει τα μέσα και τη βούληση επιτυγχάνει. Έτσι, καταλήξαμε σε αυτήν την παρωδία δημοσίου διαλόγου, όπου κάποιος δεξιός, ο οποίος μιλάει, χρειάζεται να υπενθυμίζει κάθε 10 λεπτά (το πολύ) ότι δεν είναι «φασίστας», και ότι μισεί τους «φασίστες» πάρα πολύ, και κάθε αριστερός κρατικιστής, κάθε φορά που αντιλαμβάνεται πως υστερεί σε επιχειρηματολογία, να υπενθυμίζει ότι αυτός ως αριστερός έχει το χρίσμα του αντι-«φασίστα», και άρα ως …ηθικά ανώτερος πρέπει να έχει κερδίσει, τα κούφια επιχειρήματά του προφανώς πρέπει να είναι καλύτερα.

Και οι θεατές φυσικά συμφωνούν ότι ο βασιλιάς φοράει θεσπέσια ρούχα, και ότι ο τραυλός αριστερός πάντα τα λέει καλύτερα από τον δεξιό…»

 

02. »…Και στον βαθμό που ο φτωχός είναι φτωχός με δική του υπαιτιότητα, είναι αναμενόμενο αφενός να θέλει ένα σύστημα, το οποίο δεν έχει ανταγωνισμό, και αφετέρου να φθονεί εκείνους που είναι πλουσιότεροι – με δική τους υπαιτιότητα, επίσης. Παραδόξως η ίδια αντι-ανταγωνιστική νοοτροπία υπάρχει στα ανώτερα κλιμάκια: οι πλούσιοι δεν θέλουν τον ανταγωνισμό, γιατί είτε φοβούνται ότι θα χάσουν τη θέση τους, είτε αντιλαμβάνονται ότι ο ανταγωνισμός είναι πολύ σκληρότερος, από το να βάλουν το Κράτος να διατηρήσει με τη βία τη θέση τους στην κοινωνία. Και έτσι, δημιουργείται η συμμαχία των από πάνω με τους από κάτω (εναντίον της μεσαίας τάξης).

Αυτή η συμμαχία από τη φύση της έχει και τα αρνητικά της. Αποτελείται από άχρηστους, τεμπέληδες, και φοβισμένους, και όντως παράγει τη σοσιαλιστική-κρατικιστική μιζέρια, της οποίας τα παραγωγικώς υποδεέστερα αποτελέσματα είναι γνωστά. Το μόνο «πλεονέκτημα» της συμμαχίας αυτής είναι ότι αποτελεί την πλειοψηφία της κοινωνίας. Γυναίκες, νέοι, γέροι, χαζοί, τεμπέληδες από τη μια, και οι ξεφτισμένοι αριστοκράτες από την άλλη, ανέκαθεν ήταν πλειοψηφία και ανέκαθεν ήταν ακατάλληλοι για παραγωγή – σε σύγκριση σε όσους πραγματικά μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους οικονομικά (άντρες παραγωγικής ηλικίας, γνήσιοι αριστοκράτες).

Οι από πάνω, διαχρονικά, έκαναν πολλές απόπειρες για να επικρατήσει αυτή η συμμαχία. Φαραωνικά και αυτοκρατορικά καθεστώτα με τεράστιες γραφειοκρατίες από νεόπλουτους πρώην φτωχούς είναι ο κανόνας στην προ-δημοκρατική Ιστορία, και αποτελούν τη μήτρα του σοσιαλισμού. Η αρχαία Αίγυπτος και η ΕΣΣΔ μπορεί ν’ απέχουν χιλιετίες, αλλά ιδεολογικά είναι πολύ κοντά. Όλα αυτά τα καθεστώτα, όμως, έσπαγαν αργά ή γρήγορα, λόγω των νεόπλουτων φτωχών, οι οποίοι γίνονταν γρήγορα αριστοκρατία, δημιουργούσαν δικά τους φέουδα και ανεξάρτητες επιχειρήσεις και γεννούσαν τον ανταγωνισμό.

Η δημοκρατία τα άλλαξε όλ’ αυτά. Στη δημοκρατία η ισχύς εκπηγάζει από την ψήφο, και αυτό σημαίνει ότι η πλειοψηφία, που είναι εχθρική προς τον ανταγωνισμό, πάντα θα έχει την ισχύ για να τον καταπνίξει.»

 

03. »…Κανείς, λοιπόν, δεν αμφισβητεί ότι ο καπιταλισμός είναι παραγωγικά ανώτερος του σοσιαλισμού, και αυτό αρκεί ακόμα και ως ο μόνος λόγος για να επιβληθεί ο καπιταλισμός (με κάθε μέσο). Σε καμία περίπτωση όμως δεν σημαίνει ότι ο κόσμος θα αισθάνεται/νιώθει περισσότερο «ευτυχισμένος» στον καπιταλισμό, επειδή (όντως) θα έχει περισσότερα αγαθά. Ούτε φυσικά σημαίνει ότι «ο κόσμος» (γενικά και αόριστα) απεχθάνεται τον καπιταλισμό, επειδή απεχθάνεται τα περισσότερα αγαθά που όντως θα του προσφέρει ο καπιταλισμός, και δεν θέλει να είναι ευτυχισμένος.»

 

04. »…Ο κόσμος, πλην των Λευκών Χριστιανών Αντρών, απεχθάνεται τον ανταγωνισμό, γιατί δικαιολογημένα φοβάται ότι θα χάσει στον ανταγωνισμό, τον οποίο και θα κερδίσουν οι ΛΧΑ. Η δημοκρατία είναι που δίνει δύναμη στον κόσμο -πλην των ΛΧΑ-, να επιβάλουν το σύστημά που πλήττει τον ΛΧΑ και ωφελεί αυτούς. Επομένως, εάν θέλουμε πραγματικά να επικρατήσει ο ανταγωνισμός, πρέπει αφενός να απευθυνθούμε στους κατεξοχήν ενδιαφερόμενους, τους ΛΧΑ, και αφετέρου να τους πείσουμε να καταργήσουν τη δημοκρατία ή να συμβάλλουν στην κατάργησή της.»

 

05. »…Ένας νέος ΛΧΑ τείνει να έχει περισσότερο αναδιανεμητικές απόψεις από έναν ώριμο ΛΧΑ, γιατί κάποια γονίδια δεν έχουν εκφραστεί ακόμα. Δεν παράγουν όμως τα γονίδια τις απόψεις. Οι απόψεις (περί αναδιανομής) διαμορφώνονται μέσω μιας διαδικασίας, η οποία είναι πάνω-κάτω κοινή σε όλους – άντρες, γυναίκες, νέους, ώριμους, γέρους, κτλ.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει εξελιχθεί για να διαμορφώνει απόψεις, που συμφέρουν τον οργανισμό του. Όταν ο οργανισμός δεν μπορεί ν’ ανταγωνιστεί παραγωγικά τους άλλους οργανισμούς, τότε θα διαμορφώσει αναδιανεμητικές απόψεις. Ο νέος ΛΧΑ, ο ώριμος ΛΧΑ, και ο γέρος ΛΧΑ έχουν τα ίδια («ανώτερα») γονίδια για παραγωγή. Όμως, στον νέο δεν έχουν εκφραστεί ακόμα, και στον γέρο η έκφρασή τους έχει ανασταλεί από το γήρας. Για αυτό ο νέος και ο γέρος θα τείνουν να είναι πιο αναδιανεμητικοί από τον ώριμο ΛΧΑ.»

 

06. »…Διάγουμε προεκλογική περίοδο, κι έχουν βγει όλοι οι «δημοκράτες» και λένε ότι θέλουν να δώσουν παροχές στις γυναίκες, τους νέους, τους ανάπηρους, κτλ κτλ – πλην ΛΧΑ. Αν πας και τους πεις ότι το προεκλογικό τους πρόγραμμα πάσχει, επειδή δεν προβλέπει παροχές ειδικά για Χριστιανούς, ετεροφυλόφιλους, εργαζόμενους και ιδιοκτήτες, θα γελάσουν μαζί σου. Γιατί ο λόγος που υπόσχονται ό,τι υπόσχονται, είναι να τα πάρουν από τους ΛΧΑ.

Κι όμως, αυτό προκύπτει από την αταξική σου θεωρία περί διαμόρφωσης των απόψεων! Έχεις φανταστεί να πας στους κομμουνιστές, και να πεις πως δεν έχει σημασία αν ο άλλος είναι φτωχός, κατατρεγμένος, λεσβία, ανάπηρος, κτλ, αλλά οι τάξεις -τις οποίες επικαλούνται- είναι κατασκευάσματα της φαντασίας; Και μετά να συνεχίσεις… κάθε άνθρωπος, ανάλογα με τα προσωπικά του βιώματα (συμπεριλαμβανομένου του διαλόγου), μπορεί να γίνει κομμουνιστής και φορολάγνος: ο βιομήχανος, ο ελεύθερος επαγγελματίας, ο ιδιοκτήτης, ο οικογενειάρχης, μπορούν κάλλιστα να πειστούν να γίνουν και αυτοί φορολάγνοι. Φαντάζεσαι τους κομμουνιστές να κάνουν μια εκστρατεία ενημέρωσης στον ΣΕΒ, για το πόσο σημαντική είναι η αύξηση των εισφορών για την ανάπτυξη – ή στην ΠΟΜΙΔΑ, για τα δημοσιονομικά οφέλη του ΕΝΦΙΑ; (Θα μου πεις, με τέτοιον ΣΕΒ και τέτοια ΠΟΜΙΔΑ που έχουμε στο ελλαδικό σοβιέτ…)»

 

07. »…Σε ατομικό επίπεδο, μπορούμε να κάτσουμε να αναλύσουμε γιατί ένα άτομο είναι καπιταλιστής, ή αντικαπιταλιστής. Αλλά, σε μαζικό επίπεδο δεν έχει νόημα. Οι τάξεις είναι διαμορφωμένες βιολογικά, και οι μη παραγωγοί είναι η πλειοψηφία. Το ότι οι αριστεροί αποκαλούν τις τάξεις, τις οποίες εκπροσωπούν, «καταπιεσμένες», είναι σύνηθες στην Ιστορία. Όταν θέλει να χτυπήσεις κάποιον, είναι μεγάλη ψυχολογική ντόπα να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι το θύμα και έχεις αδικηθεί.»

 

08. »…Οι γυναίκες θέλουν και πλούτο, και ασφάλεια. Στον καπιταλισμό, όπου ο άντρας έχει την ιδιοκτησία, είναι ανασφαλείς. Δεν μπορούν να ανταγωνιστούν με τους άντρες, ούτε οι νέοι, ούτε οι γέροι, ούτε οι ανάπηροι μπορούν, γι’ αυτό έχουν ανάγκη να τους πάρουν τον πλούτο με άλλα μέσα. Έτσι εξηγείται και γιατί μια γυναίκα έχει μεγαλύτερη τάση για αναδιανημετικές απόψεις, όσο πιο άσχημη είναι: γιατί δεν μπορεί να διασφαλίσει τον πλούτο των αντρών με την ομορφιά της. Αλλά, ακόμα και αυτές που μπορούν να το κάνουν με την ομορφιά τους, φοβούνται. Το ότι ανησυχούν για την ηλικία τους, δεν έχει να κάνει με τη ματαιοδοξία τους να είναι όμορφες. Ο ανταγωνισμός με τις άλλες γυναίκες σημαίνει τα λεφτά του άντρα τους. Με τον σοσιαλισμό και τη δημοκρατία οι γυναίκες όλες παντρεύονται το Κράτος, κι έτσι αισθάνονται κάποια ασφάλεια.

Κατά μέσο όρο, οι γυναίκες είναι κοντόφθαλμες. Δεν μπορούν να δουν σε 100 χρόνια, δεν έχουν εξελιχθεί να αποταμιεύουν. Έχουν εξελιχθεί για το τώρα. Όλη τους η σημασία στη ζωή δίνεται από τη στιγμή που θα γεννήσουν, μέχρι τη στιγμή που θα μεγαλώσει το παιδί τους. Είναι αδύνατο να καταλάβει μια γυναίκα τί θα φέρει ο καπιταλισμός σε 50-100 χρόνια, και ειδικά να το βάλουν αυτό πάνω από τα επιδόματα, ή το π.χ. σχολείο. Για να πάει το παιδί της στο σχολείο του Κράτους «δωρεάν», είναι διατεθειμένη να υποθηκεύσει όλη την Ελλάδα στον σατανά, συν την ψυχή της.

Η ευτυχία για μια γυναίκα ποτέ δεν αφορά το μέλλον. Το αν έχει παιδί, το αν το παιδί της είναι χαρούμενο ή προοδεύει, το πόσα λεφτά έχει το παιδί της, αυτά την απασχολούν, γι’ αυτό είναι και θα είναι καλός πελάτης των δημοκρατών. Αν, μάλιστα, συνυπολογίσεις και το γεγονός ότι η μέση γυναίκα δεν έχει ιδέα από πολιτική, θα δεις ότι αποτελεί τον καλύτερο πελάτη, γιατί δεν χρειάζεται καν να τον πείσεις· είναι «natural», που λένε και οι pua.»

 

09. »…Αν μετά τον γάμο τα συμφέροντα άντρα και γυναίκας «συμπυκνώνονταν», δεν θα είχε γίνει το διαζύγιο μπίζνα πλουτισμού για τη γυναίκα επί δημοκρατίας. Έγινε, γιατί η γυναίκα δεν ήθελε τον άντρα ευθύς εξαρχής, ήθελε τα λεφτά του – και για αυτό γίνεται ο γάμος. Η γυναίκα προσφέρει κάτι, ο άντρας προσφέρει κάτι. Κανείς δεν θέλει τον άλλον μόνο και μόνο για το ότι είναι ο άλλος, αν ο άλλος δεν προσφέρει τίποτα. Και εφόσον το Κράτος μπορεί να προσφέρει τα λεφτά του άντρα, η γυναίκα δέχεται να παντρευτεί το Κράτος. Το Κράτος μπορεί να πάρει τα λεφτά του άντρα· ο άντρας μπορεί να πάρει τα λεφτά του πίσω από το Κράτος;»

 

10. »…Όταν κάποιος πολίτης μιλά για κοινωνική δικαιοσύνη, μπορεί ίσως να εννοεί πολλά, αλλά αυτό που πραγματικά αναζητά είναι μια εξουσία, που να του μοιράζει τον πλούτο των άλλων. Όταν οι πολιτικοί μιλούν για κοινωνική πολιτική, εννοούν τις πολιτικές εκείνες, που τους επιτρέπουν να μοιράζουν το υστέρημα του φορολογούμενου στους εαυτούς τους, την οικογένεια τους, τους φίλους τους, και στις διάφορες κοινωνικές ομάδες που θα διευκολύνουν την επανεκλογή τους. Η αριστερά είναι η μεγαλύτερη μπίζνα, γιατί συνδυάζει τα μεγαλύτερα ποσά με το πιο μεγάλο παραμύθι, αυτό της κοινωνικής δικαιοσύνης. Δηλαδή, την δυνατότητα να κλέβεις από τους μεν, για να εξαγοράζεις τους δε… και όλο αυτό να γίνεται -υποτίθεται- με τις πιο αγαθές και κοινωνικά δίκαιες προθέσεις. »

 

11. »…Οπως όλοι γνωρίζουμε, το κακό άρχισε το 1821, όταν ένα μάτσο γκιαούρηδες αποφάσισαν να απελευθερωθούν από μια πολυεθνική και πολυπολιτισμική αυτοκρατορία. Η ιδέα να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος -όπου πρώτ’ απ’ όλα θα έχουν την ελευθερία να ζουν ως Ελληνες, με ένα κράτος διοικούμενο από Ελληνες, με βάση τις δικές τους αρχές και αξίες-, είναι η πηγή του κακού. Και αυτό το κακό πολλαπλασιάζεται, όταν αυτό το έθνος-κράτος προσπαθεί να οικοδομήσει μια κοινωνία που βασίζεται σε δυτικά πρότυπα, ατομικές ελευθερίες, κράτος υπό συνταγματικούς περιορισμούς, ατομική ιδιοκτησία, διαχωρισμό των εξουσιών και όλα τα σχετικά.

Σε όλ’ αυτά τα προβλήματα, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να δώσει λύσεις. Τα «ανοιχτά σύνορα» είναι ο μηχανισμός, που επιλύει μια σειρά ζητημάτων, τα οποία δημιούργησε η Επανάσταση του ’21. Είναι σαν μια μηχανή του χρόνου, που σταδιακά μας μεταφέρει στην περίοδο, που για τους περισσότερους συριζαίους ήταν η ιδεατή κατάσταση, όπου αυτό που λέμε τώρα «Ελλάδα» ήταν περισσότερο δυτική επαρχία του πρώτου μέρους.

Η αλήθεια είναι ότι, όταν ο κ. Βίτσας μίλησε στους Πακιστανούς, είχε το μεγαλύτερο πλήθος που έχει δει συριζαίος τα τελευταία χρόνια. Κι όχι μόνο η αίθουσα ήταν γεμάτη, αλλά είχε παλμό και ένταση. Στον ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαίνουν αυτό, που ποτέ δεν πρόκειται να ομολογήσουν δημόσια: οι διάφοροι πληθυσμοί έχουν κουλτούρα, και κάθε κουλτούρα φέρνει μια σειρά πολιτικών συνεπειών. Οι ορδές των μουσουλμάνων εποίκων είναι πολύ πιο επιρρεπείς στο κράτος-αφέντη και τροφό. Σκεφτείτε μόνο πόσο διαφορετικό θα ήταν το πολιτικό κόστος της Συμφωνίας των Πρεσπών, αν οι εκλογικοί κατάλογοι είχαν λιγότερους Ελληνες και περισσότερους Πακιστανούς.

Η αντικατάσταση πληθυσμού είναι το βασικό κίνητρο των ανοιχτών συνόρων, που είναι μια καλά οργανωμένη πολιτική επιδίωξη. Τα έθνη της Ευρώπης έχουν Ιστορία και παραδόσεις, που δημιουργούν εμπόδια στο πολιτικό κατεστημένο. Θα είναι οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί για πάντα υπάκουοι στην πολιτική τάξη; Φυσικά όχι. Όταν οι αριθμοί είναι τέτοιοι, θα δημιουργήσουν τους δικούς τους πολιτικούς σχηματισμούς. Κάτι τέτοιο δεν απασχολεί τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το πολιτικό όφελος σήμερα υπερισχύει όποιων συνεπειών την επαύριον. Το πρόβλημα για τους θιασώτες των ανοιχτών συνόρων, είναι ότι η Ελλάδα έχει πολλούς Ελληνες, η Γερμανία πολλούς Γερμανούς, η Ουγγαρία πολλούς Ούγγρους. Η αντικατάστασή τους είναι ύψιστη πολιτική αναγκαιότητα.»

 

12. »…Η δική μας «Δεξιά» είναι ενοχική και φοβισμένη. Προσπαθεί πάντοτε να γίνει αρεστή στην Αριστερά, και στο μεταπολιτευτικό κατεστημένο που έχει δημιουργήσει αυτή η Αριστερά. Ετσι, καταλήξαμε σήμερα να κυβερνά την Ελλάδα μια συμμορία ανειδίκευτων γκρουπούσκουλων της άκρας Αριστεράς. Δείτε τι συμβαίνει στη Βρετανία, όπου μια «Δεξιά» πάλι, η οποία μπορεί να δράσει μόνο ως μια ελαφρύτερη έκδοση των Εργατικών, κοντεύει να φέρει στην εξουσία έναν Βρετανό συριζαίο.

Οι πολίτες προτιμούν να έχουν επιλογές στην πολιτική, όπως και σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής. Ειδικά τελευταία, όταν μεταξύ αυτών των επιλογών έχουν και μια συντηρητική Δεξιά, αυτή η συγκεκριμένη επιλογή είναι η περισσότερο δημοφιλής. Το φαινόμενο αυτό είναι παγκόσμιο, και οι μόνοι που δεν το βλέπουν είναι αυτοί, που ακόμα και σήμερα διακατέχονται από ενοχικά και εαυτοφοβικά σύνδρομα. Το αποτέλεσμα είναι να ενδυναμώνουν τους αντιπάλους τους και να ζημιώνουν την πατρίδα.»

 

13. »…Τώρα που πλησιάζουν οι ευρωεκλογές, είναι ωφέλιμο να γνωρίζεις ότι έχεις το δικαίωμα να ψηφίσεις, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν έχεις το δικαίωμα να περιμένεις ότι αυτή η ψήφος θα παράγει επιπτώσεις, ανεξάρτητα από το πόσοι ψήφισαν όπως κι εσύ. Ειδικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι εκλογές είναι μια καθαρά εθιμοτυπική διαδικασία. Οι διαφορές πολιτικής μεταξύ των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και του Λαϊκού Κόμματος είναι οι ίδιες με αυτές μεταξύ ΚΚΕ Μ-Λ και ΚΚΕ Λ-Μ. Όταν, για παράδειγμα, είχε ξεσπάσει η οικονομική κρίση, οι -υποτίθεται δεξιοί- Μέρκελ και Σαρκοζί είχαν προτείνει την εναρμόνιση της φορολογικής πολιτικής (δηλαδή υψηλούς φόρους για όλους στην Ε.Ε.), έναν νέο φόρο χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, και ένα νέο ταμείο δημοσίων δαπανών. Βάλτε στη θέση των Μέρκελ-Σαρκοζί τον κ. Τσίπρα, και είναι σαφές ότι θα μπορούσε να κάνει ακριβώς τις ίδιες προτάσεις, χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση από τις κρατικιστικές αρχές που πρεσβεύει.»

 

14. »…Από τη μια μεριά, έχεις μια αδίστακτη συμμορία που κυβερνά την Ελλάδα την τελευταία τετραετία. Από την άλλη, έχεις μια Νέα Δημοκρατία φοβική, απολογούμενη και διαρκώς αναζητούσα την επιδοκιμασία της Αριστεράς. Και όλα αυτά συμβαίνουν, καθώς η Νέα Δημοκρατία είναι ακόμα στην αντιπολίτευση.

Φαντασθείτε τι έχει να γίνει, όταν η Νέα Δημοκρατία θα είναι στην κυβέρνηση και θ’ αρχίσει να δέχεται επιθέσεις από τ’ αριστερά! Το γνωστό ενοχικό σύνδρομο φτάνει στο αποκορύφωμά του, όταν οι νεοδημοκράτες βρίσκονται στην εξουσία. Εκεί, αισθανόμενοι ότι θα πρέπει να διαχειριστούν κάτι, που «δικαιωματικά» ανήκει στην Αριστερά, βγαίνουν τα ενοχικά σύνδρομά τους σε όλες τις εκφάνσεις τους. Μιλούν αριστερά, σκέφτονται αριστερά… και, ακόμη χειρότερα, κυβερνούν αριστερά.

Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε το σύνολο όλων αυτών των κλινικών συμπτωμάτων ως το «σύνδρομο Παπακώστα». Η γνωστή πολιτικός, που με τόση ζέση έκανε επίθεση σε ό,τι αντιλαμβανόταν πως ξέφευγε των στενών ορίων υποτέλειας στην Αριστερά, ούσα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ., κατέληξε υφυπουργός σε κυβέρνηση της άκρας Αριστεράς, και μάλιστα σε υπουργείο που έχει αναλάβει την προστασία δολοφόνων, τρομοκρατών, μπαχαλάκηδων, κουκουλοφόρων και σκληρών εγκληματιών. »

 

15. »…Δείτε με πόση ευκολία η Ν.Δ. αποδέχθηκε στα ψηφοδέλτιά της αμετανόητους αριστερούς, όπως οι κ. Τατσόπουλος και Θεοχάρης, και με πόση ευκολία απόκλεισε τον κ. Μπογδάνο, που είχε το μειονέκτημα να είναι ένας κεντροδεξιός. Τί έχουν κάνει, τί έχουν πει, και τί πραγματικά πιστεύουν, δεν δημιουργούν το παραμικρό πρόβλημα για τους κ. Θεοχάρη και Τατσόπουλο. Μιά χιουμοριστικού τύπου δήλωση από τον κ. Μπογδάνο ήταν αρκετή για τον αποκλεισμό του. Δεν είχε αριστερές περγαμηνές και πιστεύω· και, επομένως, μέσα στη Ν.Δ. θα μπορούσε στην καλύτερη των περιπτώσεων να είναι στέλεχος, ή βουλευτής δεύτερης κατηγορίας. »

 

16. »…Τώρα, ο προαναφερθείς δεξιός θα νοσταλγεί τον Ανδρέα Παπανδρέου, γιατί απλούστατα ό,τι τον έχει αντικαταστήσει στον χώρο της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, είναι σαφώς κατώτερο. Και δεν είναι απλώς κατώτερο σε θέσεις, γνώσεις και καλλιέργεια, αλλά ακόμα και σε χαρακτήρα.

Η παρακμή είναι καθολική, απότομη και κολοσσιαία. Και κάπου εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα με τον παπανδρεϊσμό. Η γοητεία του Παπανδρέου ήταν ένα παράγωγο μιας κουλτούρας, που οι πολιτικές του την οδηγούσαν προς την εξαφάνιση. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο ευεργετηθείς μιας κληρονομιάς, που δεν μπορούσε να επιβιώσει των πολιτικών επιλογών του.

Άρχισε ν’ αφαιρείς νόμους και πολιτικές, που εφαρμόστηκαν από το ’81 και μετά, και συνειδητοποιείς πόσο ριζικά διαφορετική θα ήταν η πραγματικότητα σήμερα. Βγάλε το νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ του ’82, αφαίρεσε την προσπέλαση του συντεχνιακού τσαμπουκά και τρομοκρατίας σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, εξαφάνισε τον ξέφρενο δανεισμό του κράτους… και, σιγά σιγά, η πολιτική οντότητα που ακούει στο όνομα «Αλέξης Τσίπρας» αρχίζει να εξαφανίζεται. Η ποιοτική διαφορά μεταξύ ενός Ανδρέα Παπανδρέου και ενός Αλέξη Τσίπρα είναι τεράστια, αλλά οι αμαρτίες του πρώτου μάς έφεραν στο πολιτισμικό χαμηλό της πρωθυπουργίας του δεύτερου.»

 

17. »Η δημοκρατία είναι αδιέξοδο. Καπιταλισμός με δημοκρατία δεν μπορεί να συνυπάρξει. ….»

 

Τελειώνω με ευχή!!!

Να διαλυθούν το επικίνδυνο σοσιαλιστικό-τροτσκιστικό μόρφωμα της στρουμφίτας… και το των ψευδοεθνικιστών σοσιαλισμού-εθνικισμού made in aglitsa, προκειμένου ν’ αναδυθεί ένα αληθινό Ελληνικό δεξιό κίνημα υπό τον μέγα αλεξιπτωτιστή, που θα τσακίσει τον σοσιαλιστοκομμουνιστικοαναρχικό όφη, που καταδυναστεύει τον τόπο σχεδόν έναν αιώνα τώρα!