(προηγούμενο σχετικό)

 

πό τα σχόλια στο θέμα, αντελήφθην ότι δεν έγινα πλήρως κατανοητός· οπότε, πρέπει να εξηγήσω / συνοψίσω. Αυτή τη φορά δεν θα το πάω μακριά, ούτε θα εισάγω καινούργια στοιχεία· απλώς θα παραθέσω τα ήδη ευρεθέντα συμπεράσματα. (Γράφω το σημερινό άρθρο, γιά να μην απαντήσω σε μεμονωμένα σχόλια – όπου φοβάμαι πως θα χρειαστεί να γράψω την ίδια απάντηση αρκετές φορές.)

Σας έχω ξεκάθαρες, στακάτες προτάσεις, μ’ άλλο τόσο ξεκάθαρα νοήματα.

 

α.  Έθνος, θρησκεία, ιερατείο – ιστορική εξέλιξη

Η ομαδοποίηση των ανθρώπων (ήδη από εποχές πανάρχαιες) έδωσε ένα αρκετά ομοιογενές σύνολο με τα ίδια ενδιαφέροντα, τους ίδιους κινδύνους (από τους οποίους έπρεπε να προστατευτούν), τις -περίπου- ίδιες λύσεις στα ίδια προβλήματα.

  • Αυτό το σύνολο, από -αρχικώς- οικογένεια καί συγγενολόϊ, τελικώς μεγάλωσε κι εξελίχθηκε σε πατριά (φάρα), υποέθνος, έθνος – καί σε μερικές περιπτώσεις ομοεθνία.
  • Οι λόγοι που επέβαλαν τη δημιουργία έθνους, δεν εξέλιπαν. Στην εποχή μας, βέβαια, άλλαξαν λιγάκι, καί σήμερα επιβάλλουν τη διατήρησή του. (Οποιαδήποτε αντίθετη άποψη, συνιστά ηλιθιότητα ολκής από κάθε πλευρά – ιστορική, κοινωνιολογική, κτλ.)
  • Όπως σχεδόν κάθε άνθρωπος βλέπει όνειρα, έτσι καί σχεδόν κάθε άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη ενός υπέρτατου θεού. Πολλοί άνθρωποι μαζί, ενδεχομένως να αισθάνονται την ίδια ακριβώς ανάγκη γιά την ύπαρξη του ίδιου ακριβώς υπέρτατου θεού.
  • Εφ’ όσον ένα έθνος έχει κοινή έκφραση σχεδόν σ’ όλους τους τομείς του δημοσίου βίου (γλώσσα, έθιμα, μυθολογία, χορούς, τραγούδια, κτλ), τότε το «ενδεχομένως» της προηγούμενης πρότασης ιστορικώς καθίσταται βεβαιότητα. Άρα, ένα έθνος εκφράζεται -εκτός όλων των υπολοίπων κοινών χαρακτηριστικών του- καί από μία κοινή θρησκεία, με κάθε έθνος τη δική του.
  • Η θρησκεία σε πανάρχαιες εποχές δεν είχε τη σημασία, που έχει σήμερα. Δεν ήταν ένα σύνολο από Κυρ-ελέησον καί νηστείες, αλλά -θα λέγαμε- περισσότερο έμοιαζε μ’ ένα σύνολο απαντήσεων σε θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα… απαντήσεων, με τον τρόπο που τις έδινε το συγκεκριμένο έθνος.

 

Καί ποιός ο ρόλος του ιερατείου;

  • Το ιερατείο ξεκίνησε ως ομάδα, που είχε σκοπό την αυστηρή τήρηση των παραδόσεων καί την καταγραφή της ιστορίας του έθνους. Δηλαδή, μιλάμε καθαρά γιά φυλετικό «ιερατείο».
  • Φυσικά, μέλος του ιερατείου δεν γινόταν ο καθένας, αλλά διακεκριμένα άτομα. Όπως περίπου είναι ο «εσώτατος κύκλος» στις μυστικές οργανώσεις. Λίγα άτομα, γατόνια από εξυπνάδα, καί αυστηρών αρχών (όσον αφορά την τήρηση των καθηκόντων τους).

 

β. Ο κατήφορος

Ας μείνουμε στο δικό μας έθνος… Τις ειδυλλιακές πανάρχαιες εκείνες εποχές, τα πράγματα παρέμεναν έτσι, μ’ αυτό το συγκεκριμένο σχήμα· το έθνος μας πορευόταν έτσι γι’ αμέτρητες χιλιετίες.

  • Όμως, με την πάροδο του χρόνου, έφτασε κάποια στιγμή, που το φυλετικό μας ιερατείο ανέλαβε καί τον τομέα της θρησκείας.
  • Αυτό συνέβη κατά πάσα πιθανότητα λόγωι κινδύνου… κι αυτός ο κίνδυνος δεν ήταν άλλος, παρά η προδοσία. Δηλαδή, η μεγιστοποίηση των επαφών με ξένα έθνη, ενδεχομένως εχθρικά προς το δικό μας. Καί δή, σε σημείο τα βασικά χαρακτηριστικά του έθνους μας να τεθούν προς διαπραγμάτευση με τους ξένους – αφού είχαν πρό πολλού περάσει το στάδιο «με ρωτάς, σου απαντώ».
  • Είτε συνειδητή, είτε λόγωι βλακείας (καλωσύνης σε βαθμό ηλιθιότητας), η προδοσία ήταν προδοσία. Έτσι, το ιερατείο -γιά να σώσει όσα μπορούσαν να διασωθούν- άρχισε να επιβάλει κανόνες στο έθνος, ακόμη καί αχρείαστους, ή ενδεχομένως απεχθείς σε αρκετούς. (Πχ «- Κάνε νηστεία, καί μή ρωτάς γιατί!»)
  • Ο ιδεολογικός πόλεμος των ξένων («- Αυτό εδώ, Έλληνες, δεν το σκεφτήκατε σωστά!»), μαζί με την απαράδεκτη χαλάρωση των κανόνων του ιερατείου, που συνετέλεσε στο να μπαίνουν σ’ αυτό εχθροί / αλλόφυλοι / σπαρτοί, αφού προηγήθηκε η προδοσία («- Ελάτε κι εσείς, ξένοι, στην παρέα μας, δεν μας πειράζει!»), ξεκίνησαν μιά αλυσίδα-χιονοστιβάδα, όπου: ο ιδεολογικός πόλεμος ενισχυόταν με την είσοδο των ξένων, η οποία ενίσχυε τον ιδεολογικό πόλεμο, ο οποίος… επ’ άπειρον.

 

Γιά την Ιστορία καί μόνον, αναφέρουμε πως:

Στην αρχαία εποχή (προχριστιανικοί αιώνες), όπου έχουμε καταγεγραμμένη Ιστορία (πχ Περσικοί Πόλεμοι), η είσοδος ξένων (ή, έστω, συγκεκριμένα καί μόνον Ατλάντων καί Κρονίων Πελασγών, όμως με απόλυτη μνήμη της φυλετικής τους καταγωγής) στο ιερατείο μας ήδη είχε φτάσει σε απαράδεκτο βαθμό. Ενδεχομένως ένα 40% του συνόλου των ιερέων να ήταν τέτοιοι. Στη δέ κοινωνία, υπήρχε ακόμη μεγαλύτερη διείσδυση ξένων. Γιατί, πχ, δημιουργήθηκαν χρέη στους Αθηναίους… καί εκλήθη ο Σόλων να βρεί συμβιβαστική λύση; Διότι τα χρέη πάντα δημιουργούνται από δανεισμό με επιτόκιο, καί δή τοκογλυφικό· κι αυτή την ωραία μπίζνα της τοκογλυφίας την έκαναν οι Γεφυραίοι. Όχι οι ντόπιοι τσιφλικάδες της Αττικής· έστω, όχι σε τέτοιο βαθμό. (Γιά να το πάρουμε καθαρά οικονομικίστικα: Ο κτηματίας έχει έσοδα από τις γαίες του· ο εκ πεποιθήσεως εχθρός -ή αληταράς- έπηλυς τί έχει, εφ’ όσον δεν έχει κτήματα; μόνον απατεώνικες δουλειές του υποκόσμου… καί κοιτάζει να φάει τα κτήματα των γηγενών.)

Ωστόσο, απέναντι στον ιδεολογικό πόλεμο κρατιόταν (σχετικά…) καλή άμυνα του έθνους μας· στο κάτω-κάτω, αν το 40% του ιερατείου ήταν διεφθαρμένο, το υπόλοιπο 60% δεν ήταν. Απόδειξη; η ανύπαρκτη διείσδυση των Ρωμαίων στο ιερατείο μας… παρά το ότι ήσαν κατακτητές καί κύριοι της Ελλάδας επί πέντε αιώνες.

Στους μεταχριστιανικούς αιώνες, τώρα, είχαμε καί διείσδυση αλλοδαπών, καί ιδεολογικό πόλεμο. Τη μέν διείσδυση τη διευκόλυνε τα μάλα η μαλακία (καί η διαφθορά) Ρωμαίων καί Βυζαντινών, ιδεολογικών προγόνων -τρόπον τινά- του σχεδίου Κουντενχόβε-Καλλέργη, που μετέβαλαν τη λεκάνη της Μεσογείου σ’ εθνολογικό κουρκούτι – γιά να έχουν το «διαίρει καί βασίλευε». Όπου Ρωμαίος πολίτης γινόταν ο πάσα ένας, καί συγκλητικός (στα χρόνια της παρακμής) όποιο λαμόγιο είχε τα λεφτά ν’ αγοράσει το αξίωμα. (Κάτι τύποι, που επέμεναν παραδοσιακώς στις αυστηρές αξίες του Ρωμαϊκού Έθνους, κάτι Κάτωνες καί τέτοιοι, εθεωρήθησαν γερο-γκρινιάρηδες από τους «προοδευτικούς» της εποχής.) Στο δέ Βυζάντιο, άρχισε η σαχλαμάρα ότι ο χριστιανισμός είναι αξία υπεράνω του έθνους. (Εξ ού καί κάτι αστήριχτες πορδές, κάτι δήθεν μπηχτές –εναντίον των πατριωτών Ελλήνων– των Βοθρολυμαίου καί Δυσώνυμου, «κατά του ρατσισμού».)

 

Ξέρουμε, όμως, πολύ καλά πού κατέληξαν (μ’ αυτά τα μυαλά) καί η Ρώμη, καί το Βυζάντιο (Νέα Ρώμη)· έτσι, αν συνεχίσουμε κι εμείς στα ίδια βήματα… ειδικά τώρα, που η προδοσία του εγχώριου ιερατείου έφτασε σε ύψη δυσθεώρητα (με τις «Πανθρησκείες», τα διπλοφιλήματα με τον πάπα, καί τα ρέστα), τότε θα καταλήξουμε κι εμείς στον ίδιο απόπατο.

Νομοτελειακώς.

 

γ. Τί κάνουμε;

Άρα, πρέπει ν’ αντιδράσουμε, καί δή όσο έχουμε ακόμη χρόνο.

Πώς;

Ξεκινάμε από τον ιδεολογικό πόλεμο.

Αυτός είναι πολύ εύκολο να διεξαχθεί, διότι πετάμε ασυζητητί στα σκουπίδια ό,τι βλάπτει το έθνος μας. Κι όποια ιδέα κυκλοφορεί στην πιάτσα, αλλά δεν ξέρουμε αν μας κάνει καλό ή κακό -πχ άϋλο χρήμα, κτλ-, την εξετάζουμε. (Μυαλό, έχουμε – υποτίθεται.)

Η εθνοπρεπής άμυνα στον ιδεολογικό πόλεμο σημαίνει πως τις αντίθετες απόψεις (πχ θεολόγων, που επιμένουν στο «παιδαγωγιλίκι» της «ΠΔ») τις διαγράφουμε με το μαχαίρι. Ό,τι δεν λύεται, κόβεται! Το ίδιο καί τους φορείς αυτών των ιδεών, όσο ψηλά κι αν στέκονται. Τί, δηλαδή; θα μας υποχρεώσει κάποιος μητροπολίτης να πάμε σ’ εκκλησία, όπου ξεκίνησε η θεία λειτουργία σε στύλ «Πανθρησκείας»; Μπορεί να μας το επιβάλει; Αν όχι, μας διευκολύνει. Αν ναί (με ΜΑΤ-όσκυλα κτλ), αμυνόμαστε. Φεύγουμε, τον πλακώνουμε στις μπουνιές, τον κοροϊδεύουμε, τον φτύνουμε, του λέμε «όχι!» κατάμουτρα, τον πυροβολάμε στο κεφάλι στην τελική. Υπάρχουν τρόποι!

Επίσης, απομονώνουμε κοινωνικώς τους φορείς αντεθνικών ιδεών. Ούτε καλημέρα σε δαύτους!!! Αυτό να το θυμηθήτε, ειδικά όταν θα ξαναπάτε να ψηφίσετε. Όταν την προεκλογική περίοδο συναντάς -ως απλό πολίτη- έξω στην αγορά τον πωλητικό πρώην βουλευτάκο που υπέγραψε μνημόνιο, αν τον καλημερίσεις, δεν είσαι πατριώτης· ένας μαλάκας καί μισός είσαι. Τώρα, αν φοβάσαι πως θα σου κάνει μούτρα καί δεν θα σου διορίσει το παιδί, κτλ κτλ, έ, άει παράτα μας! Άντε πηδήξου κι εσύ, κι αυτό, κι αυτός! Έτσι κι αλλοιώς, ήδη το μνημόνιο σας πηδάει όλους ομού, λεβεντοψηφοφόρε μου.

Άντε, γιατί παραγεμίσαμε από «πατριώτες» πωλητικούς (καί πωλητικοφέρνοντες) τώρα τελευταία!… Λες καί δεν ξέρουμε τί ρόλο έπαιξε καί παίζει ο καθένας τους!

 

Πόσοι θα είμαστε, που θά ‘χουμε άτεγκτο πατριωτικό «πείσμα»; Όσοι θα είμαστε! Δεν τραβάμε ζόρι. Εμένα μου κάνει ακόμη καί μιά εκατοντάδα άτομα γι’ αρχή. Όμως, δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω! Αυτοί είμαστε, καί σ’ όποιον αρέσουμε!

Στο κάτω-κάτω, η πράξη θα κρίνει ποιός είναι άξιος να επιβιώσει από τα επερχόμενα γεγονότα. Επομένως, εμείς τον δρόμο μας – κι όποιος δεν μας γουστάρει, τον δικό του. Δεν παζαρεύουμε τα ιδανικά του έθνους μας, γιά ν’ αποκτήσουμε οπαδούς! Ούκ εν τώι πολλώι το εύ! Αν είναι να ξανακάνουμε τα ίδια λάθη, που οδήγησαν (προ χιλιετιών) στον σημερινό κατήφορο,… άσ’ το, καλύτερα!

 

Ποιό θα είναι το ιδεολογικό μας οπλοστάσιο;

Χμμμ… Όχι να το παινευτώ, αλλά εδώ ήδη έχετε διαβάσει / πάρει πάρα πολλές ιδέες! (Χαρακτηριστικό του ιστολογίου είναι ότι αποφεύγει το κόπυ-πέηστ, όπως ο διάολος το λιβάνι. Μόνο πρωτοτυπία διαθέτομεν, κύριοι!) Κουτσό, στραβό, πάντως έχετε στη διάθεσή σας ένα καλό πακέτο, που προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στο τί έγινε στο απώτατο παρελθόν (όπου καί οι ρίζες μας), καί πώς έγινε. Εάν βρήτε αλλού κάτι καλύτερο, ειλικρινά θέλω να μου το πήτε κι εμένα. Δεν υπάρχουν προσωπικά αισθήματα ζήλειας, κτλ, διότι πάνω απ’ όλα βρίσκεται η Ελλάδα! Στο κάτω-κάτω, δεν έχω καλύψει όλους τους απαραίτητους τομείς.

Τί συνεπάγεται πρακτικώς η συνεισφορά του παρόντος ιστολογίου; ιδού: Αν κάποιος αρχίσει να σας μιλάει πχ γιά τον Προμηθέα, ως -τάχαμου- ελευθερωτή του ανθρώπου, ζητήστε του να σας δείξει τα άλλα δύο βιβλία της Προμηθεϊκής τριλογίας του Αισχύλου. Δε μπορεί!… γιά νά ‘ναι τόσο σίγουρος γιά τις απόψεις του, θα τά ‘χει διαβάσει! Αν δέν (που δέν), τότε πάει ντουγρού γιά καριέρα κλόουν. Τά ‘παμε! Δεν υφίσταται άλλη εναλλακτική. Ή είσαι σοβαρός καί μιλάς με τεκμήρια καί  λογικά συμπεράσματα, ή δεν είσαι. (Η μπηχτή είναι γιά κάτι «αρχαιόθρησκους», καί κάτι ποδίτσες – που δίνουν κατευθυντήριες ιδεολογικές γραμμές στους προηγούμενους.)

 

Καλά τα ιδεολογικά… Αλλά πρακτικώς, όταν έρθει η κατάσταση ν’ απαιτηθούν όπλα; Τί κάνουμε τότε;

Ξεκινήστε εσείς με τα βασικά, αυτά που ξελαρυγγιάστηκα να φωνάζω να κάνετε… Μαζέψτε τρόφιμα κι εφόδια μακράς διαρκείας, ανταλλάξτε αριθμούς τηλεφώνου με τους άλλους ενοίκους της πολυκατοικίας σας (τους ομοϊδεάτες σας, όχι το κάθε αντεθνικό σούργελο)… κι όταν φτάσουμε στα όπλα, θα δούμε.

Δεν «θα δούμε» απολύτως τίποτε, δηλαδή, καί «δεν θα το δούμε» τότε, την τελευταία στιγμή· αλλά, αν περιμένετε να εκτεθούν λεπτομέρειες εδώ, είστε αφελέστατοι.

 

δ. Πόσο μακριά / βαθειά θα το πάμε;

Όσο χρειαστεί. Μόνο, προσοχή! Η πάντοτε καί πανταχού λύση των προβλημάτων με τραχύτητα κι ευθύτητα, μπορεί να κάνει καί ζημιά. Μερικές φορές χρειάζονται λεπτές καί προσεκτικές κινήσεις.

Εξηγώ:

Μερικές φορές, η κατάσταση μοιάζει σα να περπατάς μέσα σε ναρκοπέδιο, χωρίς να τό ‘χεις πάρει χαμπάρι – καί να ζής μονάχα από θαύμα. Τη στιγμή που θα το συνειδητοποιήσεις, είναι μέγιστο λάθος ν’ αρχίσεις να τρέχεις προς τα πίσω.

Τί κάνεις; Κοκκαλώνεις επί τόπου. Κι αρχίζεις να πισωπατάς, ακριβώς επάνω στα ίχνη που άφησες περπατώντας προς τα εμπρός.

Τα είπα αυτά, ειδικά γιά το θέμα της θρησκείας. Εάν εφαρμόσουμε (δικτατορικώς πως) κατ’ ευθείαν την οριστική αποκοπή -από το σημερινό Ελληνικό γίγνεσθαι- ιερών (χριστιανικών) ακολουθιών, παπάδων, κτλ κτλ κτλ αδιακρίτως, τότε θα έρθουμε σε αντίθεση με μέγιστο ποσοστό πραγματικών πατριωτών. Καί τώρα, που καίγεται ο κώλος μας γιά επιβίωση του έθνους μας, είναι μέγιστο λάθος ν’ αποξενωνόμαστε από Έλληνες πατριώτες, μόνο καί μόνο επειδή εμάς δεν μας γουστάρει να υπάρχει θρησκεία.

Δεν αυτοαναιρούμαι, διότι ο ιδεολογικός πόλεμος διεξάγεται με λίγους· τους εκατό αρχικούς, που ανέφερα. Ο πραγματικός πόλεμος με όπλα, όμως, διεξάγεται με όσο το δυνατόν περισσότερους. (Μπορείς πχ να βάλεις όλους τους Κινέζους μαζί, να καθαρίσουν γιά πάρτη σου; Έ, αυτό!  🙂  )

Θέλετε τη γνώμη μου στα ίσα; Εμένα μου κάνει ο οποιοσδήποτε…

  • Είτε άθεος.
  • Είτε άθρησκος.
  • Είτε ορθόδοξος.
  • Είτε παλαιοημερολογίτης.
  • Είτε «αρχαιόθρησκος».
  • Είτε απ’ αυτούς (κατά Καλιφόρνια μεριά), που νομίζουν ότι ο Θεός έχει τη φάτσα του Έλβις Πρίσλεϋ.

Αρκεί να πιάσει όπλο, να υπερασπιστεί την πατρίδα μας καί τους Έλληνες.

Γιά τα υπόλοιπα, δηλαδή γιά το τί -θρησκευτικώς- πιστεύ’ η κούτρα του καθενός, εχέσθην. (Με το συμπάθειο.) Άμα θέλουμε τέτοιες κουβέντες, έχουμε όλον τον καιρό να φιλοσοφήσουμε (με τον πανάρχαιο τρόπο της Φυλής μας: τσακωνόμενοι! lol!!!), όταν οι εχθροί μας θα έχουν γίνει πρό πολλού στάχτη στους τέσσερεις ανέμους. Τώρα, προέχουν άλλα.

Η επαναφορά του ιερατείου μας στη μορφή, που είχε πολύ πρό της καταβυθίσεως της Ατλαντίδας, απαιτεί προσεκτικά χειρουργικά βήματα. Ζητώ συγνώμη από τους καλοπροαίρετους συν-Έλληνες, που επιμένουν «εδώ καί τώρα», αλλά εγώ δεν συμμετέχω σε καταστάσεις γιούργιας στον συγκεκριμένο τομέα. Χρειάζεται ν’ αλλάξει καί το συνειδησιακό επίπεδο του λαού – κι αυτό δεν αλλάζει με διατάγματα. Ούτε απ’ τη μιά μέρα στην άλλη. Κατανοήστε το αυτό.

Τώρα, όσοι δεν γουστάρετε παπάδες, μην πατάτε σ’ εκκλησίες. Αλλά αφήστε να πατάνε όσοι γουστάρουν. Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να μπεί στη φυλακή κανένας αθώος, εξ αιτίας κεριών καί λιβανιών (είτε ανυπαρξίας αυτών)!

 

ε. Καί το Μάτριξ

Υπάρχει κι ένα άλλο θέμα…

Όπως είπαμε αρκετές φορές, το Μάτριξ έχει μαθηματικό υπόβαθρο – καί δή, σύνθετο· προχωρημένο! (Εντάξει, όχι μόνον αυτό, αλλά εδώ μένουμε στα Μαθηματικά.) Συνεπώς, γιά να το αντιμετωπίσουμε, παίζουν ανώτερα Μαθηματικά, τα οποία απαγορεύουν τη γιούργια. Τα οποία επιτρέπουν μόνο τη σταδιακή αναίρεση βήμα-βήμα. Εάν, τώρα, η επαναφορά του ιερατείου μας στον πανάρχαιο ρόλο του φύλακα των παραδόσεων της φυλής μας έχει να κάνει (καί) με το Μάτριξ, τότε έχουμε ακόμη έναν λόγο ν’ ακολουθήσουμε αυτήν ακριβώς την πορεία. Σχεδόν υποχρεωνόμαστε προς τούτο.

Κάντε το εξής απλό πείραμα:

  • Πάρτε ένα βιβλίο, καί βάλτε το στο τραπέζι.
  • Στρίψτε το 90 μοίρες κατά τον άξονα των χ, δηλ. αυτόν που περνάει κατά πλάτος του σώματός σας – καί «με την φορά των δεικτών του ωρολογίου». (Κι ανάποδα, το ίδιο κάνει – αρκεί να κρατήσετε την ίδια φορά καί παρακάτω.)
  • Ξαναστρίψτε το κατά 90 μοίρες «ωρολογιακώς», αυτή τη φορά κατά τον άξονα των z (τον κατακόρυφο).
  • Συγκρατήστε την εικόνα.
  • Ξαναφέρτε το βιβλίο στην αρχική του θέση.
  • Στρίψτε το, τώρα, πρώτα κατά τον άξονα των z, καί μετά κατά τον άξονα των x.
  • Είναι ίδια η τελική θέση / στάση του βιβλίου; Σαφώς όχι!

Ισοδυνάμως, δεν γίνεται να επαναφέρουμε το βιβλίο στην αρχική του θέση, χωρίς ν’ ακολουθήσουμε επακριβώς την αντιστροφή των κινήσεων που κάναμε.

Αυτό το παράδειγμα είναι το πρώτο που μαθαίνει κανείς, όταν ξεκινάει να μελετάει τη Θεωρία των Ομάδων. Να μή σας πρήξω με ανώτερα Μαθηματικά (είναι υλικό -αισίως, καί άν- γιά τέταρτο έτος Μαθηματικών καί Φυσικής), αλλά καταλαβαίνετε τί θέλω να πω.

 

Αν δεν πειστήκατε, υπάρχει κι άλλο υλικό. Μεταφυσικό.

Λοιπόν, το «αυγό» της τροχιάς της Γής στρίβει κι αυτό «κατά την φοράν των δεικτών του ωρολογίου», καί πάει ανάποδα στον ζωδιακό. Εποχή του Ταύρου, Εποχή του Κριού… του Υδροχόου (αναμένεται)… κτλ. Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά! Τα ζώδια (κατ)έχουν μιά πολύ συγκεκριμένη σημασία, τόσο στα σύνορά τους (0-30 μοίρες), όσο καί στη μέση τους (15 μοίρες). Δυστυχώς, αυτά μήν περιμένετε να τα βρήτε κάπου (ούτε σε «αδελφότητες», ούτε πουθενά)· δεν υφίσταται βιβλιογραφία, παρά μόνον έρευνα – κι εν προκειμένωι, προσωπική κι επίπονη!

Δεν επεκτείνομαι, αλλά -κάνοντας σούμα- σας πληροφορώ πως σε πρακτικό επίπεδο υπάρχουν άξονες συμμετρίας γεγονότων, κατοπτρισμού γεγονότων, κτλ. Πχ η Αργώ μπορεί να επαν-αποπλεύσει πρό ενός νέου Τρωϊκού Πολέμου… ή ο νέος Τρωϊκός Πόλεμος να διεξαχθεί (καί να τελειώσει) πρό του νέου απόπλου της Αργούς. Εξαρτάται – καί μή μου κάνετε ερωτήσεις, όπως πχ αν καί τα επί μέρους γεγονότα ενός μεγάλου γεγονότος θα κυλήσουν «προς τα πίσω» – πχ ν’ αναστηθεί ο Αχιλλέας, μετά ν’ αναστηθεί ο Έκτορας, στο τέλος οι Αχαιοί να γυρίσουν πίσω στις Κεχριές (με ζωντανό τον Πρωτεσίλαο), κτλ. Αυτά όλα αποτελούν έρευνα «εν τώι γεννάσθαι», καί οριστικά συμπεράσματα δεν έχω.

Αλλά σας δείχνω πως η κατάσταση δεν είναι παίξε-γέλασε· ή, ισοδυνάμως, «αποφασίζομεν καί διατάσσομεν, θρησκείας δίφραγκα τέρμα!»

 

στ. Επίλογος

Τηλεγραφικώς:

Όπου απαιτείται χατζάρα, χατζάρα! (Πχ εξουδετέρωση κι απομάκρυνση Δυσώνυμου / προδοτών κάθε είδους / αλλοφύλων κάθε είδους). Όπου απαιτείται προσοχή, προσοχή! (Πχ επαναφορά του πανάρχαιου ρόλου του ιερατείου μας.)

Δεν τ’ ανακατεύουμε αυτά!

 

ΤΕΛΟΣ