ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ….

Κάποια πράγματα …

Γράφει ο Παλαιός

Κάποιοι δεν διαβάζουν τι γράφεται στα σχόλια, έχουν την εντύπωση ότι μόνο στα άρθρα είναι που έχουν ενδιαφέροντα πράγματα, δεν πιάνουν νύξεις, νοήματα και πολλά άλλα, που εν τάχει αναπτύσσονται εκεί, αλλά και με ένα μεγάλο μέρος που δεν μπορεί να πάρει είδηση ούτε και αν του τα κάνεις απολύτως νια-νιά, είμαστε αναγκασμένοι όσα γίνεται και προλαβαίνουμε να τα αναρτούμε σαν άρθρα, αναπτύσσοντάς τα και εξηγώντας τα ευρύτερα, όμως αυτό δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει για όλα, έτσι κάποια απ’ αυτά εξαφανίζονται μέσα στην πληθώρα πολλάκις ασήμαντων ή και αποπροσανατολιστικών σχολίων, και ελάχιστοι είναι εκείνοι που ίσως παίρνουν είδηση περί αυτών.

Ένα από αυτά είναι και το δικαίωμα ή μη, διαπραγματεύσης και διαχείρισης κάποιων πραγμάτων.

Μερικοί έχουν την βλακώδη εντύπωση ότι, μπορούν και έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν γιά ή να διαπραγματεύονται τα πάντα, βάζοντας στο τραπέζι κάθε τί, υλικής ή πνευματικής αξίας, και δυστυχώς αυτοί δεν είναι μόνο τα ανδρείκελα που βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας, λόγω της βλακείας που δέρνει το πόπολο, αλλά και το ίδιο το πόπολο, όπως καί τινές εκ του ακαδημαϊκού, οικονομικού και λοιπών τομέων.

Δυστυχώς δεν υπάρχει χρόνος να επεκταθούμε και να καλύψουμε όλο το εν λόγω φάσμα, οπότε θα περιοριστούμε σε κάτι απόλυτα επίκαιρο … το λεγόμενο ‘‘Μακεδονικό’’ που εν μέρει το είχαμε αναπτύξει στο ‘‘Ονομαστικόν – 11/02/18’’ όπου και μπορείτε να κάνετε ένα φρεσκάρισμα με το τι είχε ειπωθεί για να μην τα επαναλαμβάνουμε.

Σήμερα, θα το πάμε ένα βήμα παραπέρα, και ταυτόχρονα θα ανοίξουμε μιά πόρτα σ’ έναν διαφορετικό χώρο, όχι μόνο για το συγκεκριμένο, αλλά και για πολλά άλλα.

Υπάρχουν πράγματα που άπτονται πολλών πλευρών ταυτόχρονα, υλικών και άϋλων, έτσι είναι και το ‘‘Μακεδονικό’’, ως είθισται να λέγεται, που δεν άπτεται μόνον υλικών-εδαφικών θεμάτων, αλλά πρωτίστως αΰλων και πνευματικών τοιούτων.

α.  Η Υλική πλευρά

Τα σχετικά με το εδαφικό – Γεωγραφικό, νομίζω ότι είναι εύκολα κατανοητά, οπότε ο καθένας μπορεί να ανοίξει μιά ιστορία και έναν γεωγραφικό άτλαντα και να ενημερωθεί επ’ αυτού, αλλά αυτό δεν είναι μείζον και κύριο, ασχέτως εάν επάνω σ’ αυτό στήνονται πολλά παιχνίδια και λοιπές καταστάσεις.

Συνοπτικά, όποιο όνομα, ασχέτως προσδιορισμού, περιέχει την λέξη Μακεδονία, Μακεδονική/ο, δεν επιτρέπεται και δεν μπορεί να γίνει ΠΟΤΕ αποδεκτό, λόγω των αναφυομένων προβλημάτων εκ του προσδιορισμού αλλά και ενός άλλου που θα καταπιαστούμε και θα αναπτύξουμε λίγο πιό κάτω.

Εν συνόψει τα σαθρά του πράγματος :

Ως Γεωγραφικός, Χρονικός κλπ. προσδιορισμός.

α). Γεωγραφικός

Το Βόρεια ή Άνω, δεν μπορεί να γίνει δεκτόν, διότι άμεσα νοεί ότι υπάρχει και Νότια, Ανατολική, Δυτική, Κάτω, Πέρα, Δώθε, Κείθε και δεν συμμαζεύεται … άρα άμεσα προκύπτουν θέματα αλυτρωτισμού, ολοκλήρωσης και επεκτάσεως.

β). Χρονικός

Το Νέα,  παρομοίως εννοεί ότι υπήρχε και Παλιά, και εξ αυτού ροή και συγγένεια, όπου ξαναέχουμε το θέμα του αλυτρωτισμού.

γ). Εθνοτικός

Το Σλαβική κλπ. πάλι δημιουργεί πρόβλημα καθόσον αφήνει ανοικτό το θέμα της παλαιόθεν ανάμειξης αυτών στην Ιστορική δημιουργία.

Το ότι τμήματα του άλλοτε αρχαίου Μακεδονικού κράτους, ευρίσκονται σήμερα υπό κατοχή, σε άλλα κράτη, πλήν της Ελλάδος, δεν παρέχει δικαίωμα άλλο εκτός και μόνο εκείνου του ώς γεωγραφικό τμήμα, τοπική γεωγραφική υποδιαίρεση της εν λόγω κρατικής οντότητος στην οποία περιλαμβάνεται, και μάλιστα υπό προϋποθέσεις και κάτω από ξεκάθαρη διευκρίνιση .

Ως αυτούσια Οντότης, όμως ΌΧΙ, με τίποτε δεν επιτρέπεται, ούτε ως Γεωγραφικός ούτε ως Καταλειπόμενος προσδιορισμός.

Η ιστορία του θέματος, από την γένεσή του, εκεί στο τέλος του 19ου αιώνος, κοντά και γύρω στην συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (αν και ουσιαστικά τραβάει κάτι χιλιόχρονα πίσω όλο αυτό), και μέχρι σήμερα, αναπτύχθηκε σε πολλά σχόλια και άρθρα, εκεί στον Γενάρη φέτος, στον εδώ ιστοχώρο, οπότε μπορείτε αν θέλετε να ανατρέξετε, καθώς και σε ανάλογα άρθρα που θα βρείτε στο διαδίκτυο, οπότε και δεν θα καταπιαστούμε καθόλου με αυτό.

Στο σήμερα :

Τι δηλώνει και τι σημαίνει το υπάρχον σήμερα  «πΓΔΜ» ή «fYRoM»;;

1). το «π – f»= πρώην … και άρα όχι νύν, δηλαδή κάτι πεθαμένο, κάτι που έχει εκλείψει … ένα Τίποτα πλέον.

2). το «Γ – Y» = Γιουγκοσλαβική … που επίσης έχει εκλείψει ως οντότητα, μη υπάρχουσα πλέον, ξανά ένα Τίποτα.

Άρα μιλάμε για ένα «πρώην», «ένα Τίποτα» !! … κοινώς την χώρα, την περιοχή και τους ανθρώπους του Τίποτα … την Τιποτίτσα και τους Τιποτάδες !! … Να λοιπόν το όνομα έτοιμο !! … Τιποτίτσα !!

Ποιός λοιπόν ο λόγος να συζητάς και να διαπραγματεύεσαι με ένα Τίποτα ;;

Ας μείνει λοιπόν -για κάποιο ακόμα διάστημα- έτσι όπως είναι … ένα ΤΙΠΟΤΑ !!

β.  Η Άϋλη πλευρά

Το κύριο είναι το άϋλο, το πνευματικό μέρος, αυτό που περιλαμβάνει το Όνομα, την Γλώσσα, την Ιστορία, τον Πολιτισμό, τα Δημιουργήματα κλπ. κλπ.

Μερικά πράγματα, όπως,  το Όνομα, Γλώσσα, Ιστορία, Πολιτισμός, Δημιουργήματα κλπ. ανήκουν κατά Κυριότητα αποκλειστικά στους Δημιουργούς των, και μόνο δέ κατά Παραχώρηση και, αποκλειστικά δική τους, Χρήση και Χρηστικότητα στους Απογόνους, και κάνοντάς το λιανά, θα λέγαμε, μόνο στους προγόνους, στους νύν και στους όποιους και μέχρι όποτε απογόνους.

Οπότε το θέμα είναι ότι κανείς, και τίποτε απ’ αυτά, δεν έχει το δικαίωμα, και ούτε μπορεί και επιτρέπεται, να διαχειριστεί και να διαπραγματευτεί, καθώς τίποτε δεν του ανήκει, καθώς καμμία μα καμμία κυριότητα δεν έχει επ’ αυτών.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν θέλεις ή δεν θέλεις, να παραχωρήσεις κάτι ή να διαπραγματευτείς επ’ αυτών, αλλά ότι δεν επιτρέπεται και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να το κάνεις, καθώς τούτο δεν αποτελεί απλώς Προδοσίαν αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο, και χειρότερον. Κάτι που δεν σου ανήκει, και είναι η ζωή και το έργο κάποιων άλλων, δεν μπορείς να το χειριστείς ως να σου ανήκει, δεν είναι ζωή και δική σου δημιουργία, για να έχεις άποψη και δικαίωμα επ’ αυτού.

Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδος, αλλά και οι Έλληνες του εξωτερικού, ακόμη και όλη η υφήλιος ότι ήθελε και επιθυμούσε κάτι τέτοιο, την παράδοση του Ονόματος Μακεδονία και των λοιπών επ’ αυτού, πάλι θα ήταν μη επιτρεπτόν, όχι επειδή μπορεί να μην το θέλουμε εμείς σαν Έλληνες και απόγονοι εκείνων, αλλά επειδή δεν είναι σωστό, δίκαιο και επιτρεπτό – επειδή δεν ανήκει σε κανέναν, παρά μόνο στους γεννήτορες και δημιουργούς του, σε μας δε τους νεότερους Έλληνες, απογόνους εκείνων, ανήκει απλά και μόνο η χρήση, για ιδίους σκοπούς και λόγους.

Ασχέτως λοιπόν τι θέλουν (την παράδοσιν του Ονόματος και των λοιπών της Μακεδονίας) τα πολιτικά ξόανα, τα κάθε λογής διεθνιστοχάπατα, κουκουδιαρέοι, αντιφάδες, κατσαπλιάδες, παπαραίοι, αγγλιτσοαλεπουδαίοι, γερμαναραίοι, ποδιτσοσκυφταίοι, ιησουηταίοι, σιωνοεβραίοι, ατλαντομάγειροι και λοιποί ηλίθιοι, να ξέρουν ότι αυτό δεν επιτρέπεται για κανέναν λόγο, οπότε την επιθυμία τους να την στρίψουν, να την κάνουν μασούρι, και να την βάλουν εκεί που ξέρουν !! … [[  •  και  ―  ]]  !!

Το να μπαίνει σε διαπραγμάτευση και συναλλαγή λοιπόν κάτι απ’ αυτά, καθώς ουδέποτε παρεχωρήθει τέτοιο δικαίωμα εις οιονδήποτε, ακόμη και σε αυτούς τούτους τους απογόνους των, δεν αποτελεί απλώς Προδοσίαν, αποτελεί Ύβριν, επιφέρουσα Νέμεσιν και Τίσιν, και κατά τα ειωθότα του Έθνους, τούτο ξεπλένεται μόνο με απόδοσιν των Νενομισμένων, σε όλους τους εμπλεκομένους και στους καταλείποντες αυτών … μέχρις πλήρους εξαλείψεώς των.

Οπότε το θέμα είναι αν υπάρχουν, ή και θα υπάρξουν Έλληνες (γιατί η Μακεδονία ήταν και είναι Ελλάδα), απόγονοι των θιγομένων, οι οποίοι θα τιμήσουν τις επιταγές και θα αναλάβουν να φέρουν είς πέρας το Νενομισμένον έργον, αποδίδοντες τα Δίκαια, σε όσους απετόλμησαν και αποτολμούν την Ύβριν.

Συνήγορος και συμπαραστάτης στο έργο αυτό, δεν είναι μόνο απόγονοι των εν προκειμένω Δημιουργών, αλλά και αυτόβουλα κάθε δίκαιος και νουνεχής άνθρωπος.

Ας το έχουν αυτό υπ’ όψιν τους, οι κάθε λογής ηλίθιοι σαλτιμπάγκοι, που νόμισαν ή νομίζουν ότι μπορούν να διαπράξουν τέτοιαν Ύβριν και να ξεφύγουν της Νεμέσεως και Τίσεως.

Βεβαίως δεν εξαιρούνται ούτε αυτοί οι οποίοι προσπαθούν να καπηλευτούν και να σφετεριστούν κάτι  ή και πολλά από τα ανωτέρω, είναι και αυτοί υπόλογοι για την διάπραξιν της Ύβρεως, οπότε και υποκείμενοι στα νενομισμένα.

Ασχέτως των ορέξεων και των σχεδίων κάποιων εσωγενών ή εξωγενών παραγόντων, του μορφώματος των Σκοπίων, δεν νομίζω ότι ο λαός του μορφώματος αυτού έχει αντιληφθεί την Ύβριν που επιτελείται, και είναι διατεθειμένος, κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα, να υποστεί την Νέμεσιν, πληρώνοντας ένα βαρύ αντίτιμο, χωρίς λόγο και αιτία, καθ’ ήν στιγμήν, άνετα μπορεί και τον συμφέρει μιά ειρηνική συνύπαρξη μετά των γειτόνων, επιλέγοντας λογικά το μόνο Όνομα, Κεντροβαλκανική Δημοκρατία, το οποίο εκτός του ότι θα του προσδώσει βαρύτητα και κύρος, θα τον απεμπλέξει των όποιων εξυφαινομένων σκοτεινών σχεδίων, σχεδίων τα οποία προσβλέπουν να τον καταστήσουν έρμαιο και ενεργούμενό των, ταυτόχρονα δε θα συμβάλει στην εσωτερική γαλήνη, την ανάπτυξη και την ευημερίαν του, εφ’ όσον βέβαια ταυτοχρόνως απεκδυθεί κάθε καπηλείας σε Γλώσσα, Ιστορία και Πολιτισμό της Μακεδονίας.

Εν συνόψει

Σαν Ελλάδα, δεν έχουμε το δικαίωμα και δεν μπορούμε να επιβάλουμε κάποιο συγκεκριμένο όνομα στο γειτονικό κρατίδιο, μπορούμε όμως να απαιτήσουμε την πλήρη απάλειψη κάθε αναφοράς σε Γλώσσα, Ιστορία, Πολιτισμό που έχει σχέση με την Μακεδονία και τους Μακεδόνες, καθόσον αυτό επιτρέπεται μόνο εάν εμπεριέχεται και αναφέρεται στα εντός της Ελληνικής επικράτειας και σε Ελληνογενείς δημιουργίες και δράσεις.

Από εκεί και πέρα μένει στους γείτονες, να επιλέξουν μιά Ονομασία, οποιαδήποτε τους αρέσει, που όμως δεν θα έχει καμμία σχέση και αναφορά σε Μακεδονία.

Πρότασή μου, για τους λόγους τους οποίους ανέφερα, τώρα και παλαιότερα, είναι το Κεντροβαλκανική Δημοκρατία.

Μέχρι τότε που θα είναι σε θέση να επιλέξουν, ας μένει το Τιποτάδικο «πΓΔΜ», ας έχουν όμως υπ’ όψιν τους ότι και αυτό δεν μπορεί να ισχύσει στο διηνεκές, αλλά χαριστικώς, και μόνο λόγο των σφαλμάτων των Ελληνικών κυβερνήσεων, για κάποιο περιορισμένο διάστημα.

Βεβαίως όπως έχω τοποθετηθεί παλαιότερα, ευχής έργον θα ήταν η προσάρτηση ή τουλάχιστον η διεκδίκηση αυτού του χώρου από την Ελλάδα, ως παλαιόθεν Ελληνική επικράτεια, όπως παρομοίως θα έπρεπε να γίνει και γιά κάθε άλλη υπό κατοχή περιοχή, και να σταματήσει επιτέλους αυτό το «Δεν διεκδικούμε τίποτε» και να γυρίσει σε «Διεκδικούμε τα Πάντα – Όλα όσα ήταν Ελληνικά και ακόμα περισσότερα».

Εξυπακούεται όμως, ότι όπως είναι σήμερα τα πράγματα, στην κατάντια που ευρίσκεται η Ελλάς και οι Έλληνες, δυστυχώς κάτι τέτοιο αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός, διότι ούτε να απαιτήσει μπορεί αλλά κυρίως ούτε να επανελληνίσει, καθόσον η ίδια πλέον απειλείται με αφελληνισμό, εκτός του ότι για να μπορεί να προβεί σε κάτι τέτοιο θα έπρεπε πρωτίστως να διαθέτει και να έχει διασφαλίσει ένα συμπαγές κέντρο-πυρήνα, πάνω στο οποίο θα ακουμπούσε κάθε άπλωμα.

Εν κατακλείδι

Τα διάφορα συλλαλητήρια που γίνονται, δεν πρέπει να μείνουν μόνο σε φωνασκίες, ούτε να ζητούν Δημοψήφισμα, διότι πέραν της παγίδας την οποία ενέχει αυτό, καθώς και όπως ανέλυσα παραπάνω δεν έχουν κανένα τέτοιο δικαίωμα, να αποφασίσουν επ’ αυτού, είτε θετικά είτε αρνητικά, ακόμη δηλαδή και αν υπήρχε περίπτωση να γίνει ένα δημοψήφισμα και όλοι να ψηφίσουν θετικά και ούτε ένας αρνητικά ως προς την παράδοση, πάλι δεν επιτρέπεται καθόσον ουδείς δικαιούται μιας τέτοιας απόφασης ερήμην των Δημιουργών, οι οποίοι θα ήταν και οι μόνοι που θα είχαν το εν λόγω δικαίωμα … αλλά που, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχει δυνατότητα να ερωτηθούν.

Αφού ο Ελληνικός Λαός, δεν φαίνεται ότι είναι σε θέση να απαιτήσει και να κινηθεί για προσάρτηση, τα όποια Συλλαλητήρια δύο θέματα έχουν να κινήσουν :

–  Πρώτον, να απαιτήσουν, εδώ και τώρα να σταματήσει άμεσα κάθε διαπραγμάτευση.

–  Δεύτερον, να προειδοποιήσουν, τα πολιτικά τσόλια για την διαπραττόμενην Ύβριν και τα επακόλουθα αυτής.

Ταυτόχρονα, εάν μη τι άλλο, θα πρέπει να κάνουν γνωστό, σε όλους εκείνους που επιχειρούν να διαχειριστούν και να διαπραγματευτούν την όποια συνδιαλλαγή επί του λεγομένου ‘‘Μακεδονικού’’ καθόσον κανένα απολύτως τέτοιο δικαίωμα δεν έχουν, και να τους προειδοποιήσουν ότι διαπράττουν Ύβριν, η οποία θα επιφέρει Νέμεσιν και Τίσιν, συμφώνως με τα ειωθότα του Ελληνικού Έθνους, ατομικά επί των κεφαλών των, καθώς και των οικείων τους.

Πολλοί βέβαια μπορεί να γελάσουν, καθώς είναι συνηθισμένοι να μην γίνεται απολύτως τίποτε, και μεγάλα εγκλήματα, προδοσίες κλπ. να περνούν στο ντούκου, κανείς να μην δίνει λόγο και να μην τιμωρείται για οτιδήποτε, όσο μεγάλο και αν είναι αυτό … τούτο όμως δεν σημαίνει ότι τα πράγματα θα είναι πάντα έτσι. Εάν υπάρξει ανάσταση της Πάλαι Ποτέ Ελλάδος, ο κλαυθμός και οδυρμός θα είναι ανείπωτος, καθώς επί των δέλτων της Ελλάδος, όλα είναι καταγεγραμμένα και τίποτε δεν σβέννυται ούτε παραγράφεται.

= / / =