Γραύς περδομένη

ελικά, οι εγχώριοι νόμοι περί δημοσίας ψυχικής υγείας είναι πολύ ελαστικοί. Δεν είναι ότι μου φταίνε εξ ορισμού οι τρελλοί, ή οι διανοητικώς καθυστερημένοι συνάνθρωποί μας. Εφ’ όσον έτσι τους έφτιαξε ο καλός Θεός, δεν γίνεται να τσακωθούμε με τον Θεό. Θ’ αποδεχθούμε την κατάσταση ως έχει.

Αλλά, βραδερφέ, ας υποθέσουμε πως ένας τέτοιος παίρνει αυτοκίνητο, καί οδηγεί σύμφωνα με τους κανόνες (τους ποιούς; ) που κατεβάζ’ η γκλάβα του, κι όχι σύμφωνα με τον ΚΟΚ. Τί γίνεται τότε; Ακόμη χειρότερα, άμα τον έχουν αμολητόν καί πιάσει στα χέρια του όπλο.

Έ! Δεν πρέπει σε τέτοιες φάσεις να λάβουμε τα μέτρα μας;

Κι ακόμη τρις χειρότερα, ουαί / βαβαί / παπαί / ιαττατταί / ωττοτοττί, αν ένα τέτοιο άτομο αποκτήσει βουλευτικό αξίωμα.

 

Ο διάολος, όμως, έχει πολλά ποδάρια, κι έτσι έγινε βουλευτίνα μία γραύς με καταντίπ τεταραγμένας τας φρένας.

Δε φτάνει που έβαλε γκομπιούτερζ-θηρίον των Βρυξελλών 666 γιά να φαίνεται 30 χρόνια νεώτερη. (Βλέπε φωτό παρακάτω.)

Δε φτάνει που την πληρώνουν (χοντρά…) γιά να παρίσταται στις συνεδριάσεις της Βουλής, κι αυτή παρατάει τον γάμο καί πάει γιά πουρνάρια θεατρικών παραστάσεων ανά την επικράτεια. (Βλέπε παρομοίως φωτό παρακάτω.)

Δε φτάνει που τη φτύνουν, καί νομίζει πως πρόκειται γιά φθινοπωρινή βροχούλα. (Τα πτύελα επισημειούνται επί της φωτό με το ερυθρόν -καθ’ ό «Αριστερά»– βέλος, αναγνώσθα μου.)

 

Αλλά επιπλέον η λεγάμενη γραύς άνοιξε τον βόθρο της (τον επάνω) καί απέπερδεν σκαιώς στα μούτρα μας. «- Τί είναι 99 χρόνια Μνημονίου μπροστά στα 400 της Τουρκοκρατίας;», εφθέγξατο. (Εδώ, αναγνώσθα μου, ένθα καί θα τη δείς στο πλήρες μεγαλείο της. Μόνο πρώτα ν’ απομακρύνεις τα παιδιά απ’ τον υπολογιστή. Κι εσύ πάρε τίποτις Αρντάνια, καλού-κακού.)

(Αλλά καί το θέμα του θεατρικού, έ; Η καλοκάγαθη γιαγιάκα, ανάμεσα στα παιδιά καί τα εγγόνια της, με μόνη έγνοια το αν θα πετύχουν οι κουραμπιέδες, ή το αν ο χαζός υπηρέτης χύσει το λάδι από απροσεξία. Το ότι αυτή η γιαγιάκα με όλη της την οικογένεια, το ότι όλη η παναρχαίως Ελληνική Μικρά Ασία είχαν -κι έχουν- πάνω απ’ το κεφάλι τους Τουρκαλάδες εσαεί απολίτιστους σφαγείς, ουδόλως ενδιαφέρει τα χαζο-ρομαντιλίκια του μυθιστορήματος.

Αλλά, ανάλογα με τα μυαλά του ο καθένας.)

 

Όμως…

Άκου, ‘δώ, γραύ! Επειδή δεν είμαστε όλοι Τουρκολάγνοι καί φύσει (ή, έστω, θέσει – ή επιλογήι) ραγιάδες καί δουλοπρεπείς χέστες, σαν τη μούρη σου, μάθε τούτα:

Στον Βόλο, δίπλα στο Δημαρχείο, έχουμε ένα τεράστιο άγαλμα του Ρήγα Φεραίου.

Ποιός ήταν αυτός; Ένας …ασήμαντος ποιητάκος, που έγραψε το:

«Κάλλιο μιάς ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά καί φυλακή!»

Κι επειδή είχε καί μουσικές ανησυχίες, τό ‘κανε καί τραγούδι. Νά, εδώ:

(Αυτοί όλοι τραγουδάνε στην αίθουσα που δεν πατάς εσύ, γιά να παίζεις επί σκηνής θεάτρου τη γιαγιάκα με τους καλοψημένους κουραμπιέδες.)

Μιά που μας επισκέφτηκες, λοιπόν, ώ γραύ, ξαναέλα. Καί τούτη τη φορά να πας να φιλήσεις τον κώλο του αγάλματος, ζητώντας ταυτόχρονα συγνώμη κι απ’ τον «ποιητάκο», καί απ’ όλον τον Ελληνικό Λαό. Μπας καί σε συγχωρήσουν, πριν πας «σε τέσσερων τον ώμο».

 

Άειντ’ από ‘δώ πέρα, ξενόδουλο κι εθελόδουλο ζώον. Κι εσύ, καί όλοι οι όμοιοί σου.

Αρκετά σας ανεχτήκαμε.

 

Advertisements